Opmerking dochter

Daar heb je ouders voor

Clo:"Je hebt gelijk, maar ik zie het wel als een gemiste kans."
Daar heb je nou ouders voor. Om de kansen die buiten gemist worden, in huis toch nog te krijgen. Moet je wel ouders hebben die die kans grijpen.
Groet,
Miriam Lavell

Anita

Ho, ho, Anita, ik geloof dat je me verkeerd begrijpt. Ik bedoelde met gelijk hebben en krijgen niet jou persoonlijk mee, maar meer in zijn algemeenheid. En met de vliegen en azijn en stropp bedoel ik niet dat jij fout zit met je mening, maar dat in zijn algemeenheid bedoel dat je meer met vriendelijke taal bereikt.
Ik heb namelijk ook een zeer bijdehante dochter, die in het verleden menigmaal problemen heeft gehad met haar leerkrachten omdat zij vond dat zij haar mening moest geven of omdat zij het (dacht) beter wist (te weten). Ik heb met haar verschillende keren uitgelegd dat je soms niet gelijk hebt of net niet helemaal gelijk of soms gelijk maar het niet krijgt omdat je het op het verkeerde moment of op de verkeerde toon het meldt` of omdat de leerkracht er gewoon verder geen discussie over wil hebben om wat voor een reden ook (moet bv verder met de les, anders haken de andere leerlingen af). Toevallig heeft haar leerkracht dat ook tegen haar gezegd en ze hebben afgesproken dat ze dan na de les of schooltijd of in de pauze er even over kan hebben. Ze begint nu de beginselen van communicatie door te krijgen (ze is net zo oud als jouw dochter).
Je noemt dit misschien buigen, ik noem dit communicatie.
En om nog even op de opdracht terug te komen, ik vind dit een ander geval, het gaat niet om iets inhoudelijks, maar om de vorm: schrijfopdracht en dan kun je welke tekst dan ook pakken. Misschien is dit niet helemaal duidelijk overgekomen bij je dochter.

Reactie van de leraar

Ik vind de reactie van de leraar niet zo raar eigenlijk. Zoals je dochter de opmerking heeft opgeschreven kan het inderdaad brutaal overkomen. Misschien is leraar ook wel overgevoelig op dit gebied. Dat kan best natuurlijk maar daar schiet je verder niet veel mee op.

Wat mij op de basisschool opvalt is dat er een soort schijnbare gelijkheid wordt benadrukt tussen leerling en leraar. Toen ik vroeger op school zat was het gewoon heel duidelijk. Je had de meester/juf en die was de baas. Punt. Nu is het allemaal veel onduidelijker. Er wordt gedaan alsof er mogelijkheid is voor kinderen tot inspraak en overleg. Maar als het er op aankomt is het nog precies hetzelfde als vroeger. Juf/meester is nog steeds de baas. Het wordt alleen wat meer verdoezeld. Wat dat betreft snap ik Anita's dochter ergens wel. Zij heeft jarenlang gedacht (op basis van wat de leraren zeggen) dat er een gelijkheid bestaat tussen leerling/leraar en nu blijkt dat dit gewoon niet zo is. Dat de ene partij toch veel meer mag dan de ander.

De leraar mag rustig ongestraft deadlines missen, vijf minuten te laat komen, eens een keer een les geen zin hebben en een film opzetten, opdrachten niet nakijken zoals beloofd enzovoorts. De leerling mag dat allemaal niet. Of dat wel of niet klopt of eerlijk is doet er niet zo veel toe. Het is gewoon zo.

In dit specifieke geval kan ik me voorstellen dat het als brutaal opgevat wordt. Het nadeel van het geschreven woord is dat het makkelijk is om de toon verkeerd te interpreteren omdat je er geen gezichtsuitdrukkingen bij zit. Jij ziet de humor er van in, de leraar ziet er een terechtwijzing in. De bedoeling van je dochter is veel minder relevant dan hoe het opgepakt wordt door de leraar.

Verder is sowieso toon heel belangrijk. Dat ben ik met Ellen ea. eens. In mijn werk kan ik op twee studenten met dezelfde vraag ook heel anders reageren gezien hoe de vraag gesteld wordt. Trouwens ook privé kan ik op dezelfde vraag van twee van mijn kinderen anders reageren gezien hoe ze iets vragen.

Leren omgaan met leraren is ook belangrijk. Leraren zijn toch bepalend voor cijfers dus het beeld wat zij hebben van de leerling is ook enorm belangrijk. Het is best handig dat je dochter nu leert hoe dit moet want daar zal ze op de middelbare school veel profijt van hebben. Vriendelijk blijven, beetje slijmen/diplomatiek doen, veel glimlachen enzovoorts zijn allemaal heel handige middelen om van de leraar een bondgenoot te maken. En daar heb je als leerling uiteindelijk meer aan dan aan een theoretisch gelijk.

En het is voor leerlingen ook een handige les om te leren dat gelijkheid en respect in omgang tussen leerlingen/leraren en andere wollige praat niet meer is dan een suikerzoet laagje en dat de realiteit nog steeds is dat de leraar het voor het grootste deel gewoon de baas is. Ik zeg niet dat het goed is maar wel dat het zo is. En dat het voor leerlingen handig is om een manier te vinden om daarmee om te gaan.

Maylise

Anita

ik heb mijn kinderen altijd geleerd dat je commentaar mag hebben (liefst gefundeerd ), maar dat je het vooral goed en beleefd moet weten te brengen. Die les hebben ze ter harte genomen en ze hebben dan ook al wel veel voor elkaar gekregen, zowel destijds op school, als nu op het werk.

Maylise

"Wat mij op de basisschool opvalt is dat er een soort schijnbare gelijkheid wordt benadrukt tussen leerling en leraar. "

Nou, zo nieuw is dat nou ook weer niet. Ik ben 40, en al in mijn schooltijd had je van die leerkrachten die dingen riepen als 'wat hebben we afgesproken?'. Ik kon er toen al slecht tegen. Met gezag kan ik redelijk omgaan (ik ben een braverik) maar dat hierarchische knollen voor democratische citroenen worden verkocht, daar had (en heb) ik moeite mee. Dat vond ik niet eerlijk.

Ik ben jurist geworden. Het zat er kennelijk al jong in

Groeten,

Temet

Ik begrijp de kritiek op de opdracht ook niet

Volgens mij is het een opdracht die ook met een stukje uit de bijbel of roodkapje had gekund. Betrouwbare tekst of niet, het gaat er om wat de leerlingen er uit lezen en hoe ze daar zelf mee overweg kunnen. Terwijl het 'haal niets van wikipedia' wat de kinderen geleerd wordt, natuurlijk gaat over de inhoud die je daar van af haalt. Maar het is natuurlijk wel leuk als leerkrachten dat uit kunnen leggen ipv heel boos worden. Juist uit dit commentaar van Anita's dochter blijkt dat zo'n advies dus verkeerd begrepen kan worden.
Verder vind ik Maylises analyse wel zinnig klinken, het lijkt me heel nuttig om er zo tegenaan te leren kijken voor Anita's dochter. Die verborgen hierarchie is trouwens ook iets wat op veel werkplekken optreedt (in NL meer dan in sommige buitenlanden waar ik weet van heb).

Leerkracht-partner

Anita ; zoals jij de relatie leerling/leerkracht beschrijft verklaart voor mij de opmerking van je dochter en jouw goedkeuring hiervan. Een partner is gelijkwaardig. Dan nog vind ik de opmerking van je dochter brutaal. Ze had gewoon dec leerkracht vriendelijk kunnen vragen waarom hij wel van internet mag. En waarom zij niet. Ik mag toch hopen dat die leerkracht dat goed kan verklaren.

Het verklaart ook ons verschil van mening. Ik zie een leerkracht zeker niet als partner van een kind van 11. Hij is haar meerdere.En wat mij betrefd sla je deze toon niet aan tegen een leerkracht, maar ook niet tegen volwassenen in het algemeen. Zelfs niet tegen mij, als moeder. (en ook in omgang met leeftijdsgenootjes en buurvrouw,opa,oma of kassiere kun je vriendelijker met elkaar omgaan) Mijn kinderen mogen mijn doen en laten bekritiseren,accepteren of afkeuren maar wel op een respectvolle manier. En niet met 1 bevelende zin. Ook dan kunnen kinderen hun mening vormen,hun weg zoeken in de media zoals jij beschrijft en kritisch worden in wat ze zien en horen. Juist misschien wel omdat ze dan het gesprek aangaan.

Wat mij betrefd blijft het de toon waarop je dochter dit gecommuniceerd heeft. Maar je dochter is nog maar 11. En hoe wereldwijs ze ook zijn mag ;ze zal nog een hoop moeten leren. Ik ga mijn kinderen dat anders leren(waarbij ik niet beweer dat ze dat op zullen volgen) dan jij doet. Maar zoals ik al eerder schreef moet een ieder voor zich weten welke fatsoensnormen hij/zij z'n kind bijbrengt.

Liedewij

Schouders?

Ik schoot eerlijk gezegd in de lach toen ik het stukje van de starter las. Ik kon me als kind ook zo ergeren aan die ongelijkheid, dat de leerkrachten dingen mochten die ons verboden waren. Ik had een heftig rechtvaardigheidsgevoel, haha, wat gelukkig een beetje genuanceerd is met de jaren, maar het is het soort opmerking dat ik denk ik ook had kunnen maken als we toen al internet gehad hadden op school..... En dus ervaar ik het als erg grappig en "eigenwijs" (in de goede zin van het woord).

Dat de leerkracht het niet kon waarderen is denk ik vanuit een soort misplaatst hierarchisch gevoel omdat de dochter niets kritisch over haar "meerderen" mag zeggen (vooral niet als het teveel de waarheid raakt), en zegt meer over de bekrompenheid van de leerkrachten dan over het brutale - ik kon er echt niets brutaals in ontdekken - van de opmerking.

Hoewel ik dus vind dat de dochter wel gelijk heeft, zal ze moeten leren dat de meeste volwassenen te bekrompen zijn om een 12jarige als gelijkwaardige gesprekspartner te zien. Ik had als leerkracht liever een motivatie gehoord dan een excuus, maar ik weet uit ervaring dat de meeste leerkrachten er een ik-zeg-spring-en-jij-springt mentaliteit op nahouden. Het voorkomt veel gedoe als je dus als kind leert je schouders op te halen en te denken "láát maar, die leert het toch niet meer" haha !!

Anita, er is niets mis mee als jij de dochter laat merken dat JIJ het er wel mee eens bent maar dat de JUF nu eenmaal ook menselijk is en misschien lange tenen heeft....

Martine

Je dochter kan zo het onderwijs in...

...een groot deel van de leraren zal precies dezelfde formulering gebruiken als ze een leerling betrappen op internetjatwerk.

En zullen deze formulering als een leerling die gebruikt als erg brutaal opvatten en als ze wat gevoelig zijn om excuses vragen.

Jammer he? Some pigs are more equal than others en veel van mijn collega's in het onderwijs geven doorgaans geen blijk van het bezit van al te veel tact, taalgevoel of intelligentie (vooral in het onderwijsmanagement). Leg je dochter maar uit dat juf niet beter weet en dat ze de komende 10 jaar daar nog vaak tegenaan zou lopen.

Want ook al was het op zich voor de opdracht gepast om zo'n tekst te nemen, je hoort dan ALTIJD de bron te vermelden.

Je moet het eerst goed leren en daarna mag je het fout doen

was een uitspraak van de kleuterjuf van mijn dochters. Daarmee ketste zij ook bijdehandte opmerkingen af als een kind vond dat juf een foutje had gemaakt.
Als je dochter er persé iets van wilde zeggen dan had ze het in een vraag kunnen verwerken en dan was het minder vervelend op de onderwijzeres overgekomen denk ik. Dus niet ´graag de volgende keer... ´, maar ´juf X, waarom mag u wel alles rechtstreeks van wikipedia afhalen en wij niet?' Ik weet niet zeker of zo'n vraag plezierig gevonden wordt, maar met 'graag.. enz' vind ik dat ze toch haar boekje te buiten is gegaan. Jouw dochter is niet in de positie om haar juf de les te lezen. Jouw dochter is ábsoluut geen gelijkwaardige partner van haar juf. Juf is degene die haar les geeft en je dochter moet dat ondergaan. Ze mag af en toe best in discussie gaan met een leerkracht, maar daarbij een grote of brutale mond opzetten helpt niet echt. Het is belangrijk dat een kind leert zijn zin te krijgen zonder met een botte bijl te zwaaien.
Een neef van mij heeft het ook ooit gewaagd. Hij moest een opdracht doen en had bij die opdracht zo de smoor in over de aard van de opdracht dat hij onderaan de opdracht de leraar in ondubbelzinnige taal liet weten wat hij van haar dacht. Onze mond viel open bij het lezen ervan (zijn ouders lieten het ons lezen). Hij werd gesommeerd naar school te komen met zijn moeder en er moesten excuses gemaakt worden.

Door niet met de botte bijl te zwaaien

uiteraard...

Oeps

Het wordt te laat blijkbaar. Mijn verbetering sloeg nergens op.

Partner

Anita, je kunt jezélf wellicht als partner van de docent zien. Samen begeleiden jullie het kind in het leerproces. Maar je dochter als partner van een docent: dat is in het NL onderwijs een brug te ver.

Bij ons thuis is: en wát is de deskundigheid van deze bron - een gevleugelde uitdrukking. Nadat dochter in brugklas geheel op eigen kracht een werkstuk had gemaakt en rijkelijk familie, vrienden en kennissen had bevraagd over hun standpunt - werd dat bij zo'n beetje ieder diepte-interview onderaan de pagina gezet < grijns>

Tirza

Schriftelijk vs mondeling

Hoi Anita,

Ik vind het sowieso heel onhandig om dit soort grappig bedoelde kritische opmerkingen schriftelijk door te geven aan de leerkracht. In het latere (bedrijfs)leven is het vaak handiger om iets persoonlijk te zeggen. Schriftelijk of via de mail komt vaak veel lulliger/anders over dan dat het bedoeld is. Daar heb ik nu zoveel mijn kop mee gestoken, dat ik zoveel mogelijk persoonlijk bespreek. Met mimiek erbij komt het al veel duidelijke over.

Misschien dat dat een tip voor je dochter is. Niet al te impulsief dit soort teksten ventileren. Eerst nadenken en bij twijfel "niet inhalen". Een grapje achteraf tegen de leraar kan veel beter uitpakken. En...bovendien is de bewijlast wat zwaarder voor de leerkracht, haha.

Groeten,
Suus

Mijn mening

Ik vind het best kunnen als kind zijnde.
Ongeacht leeftijd heeft ze een mening die ieder mens, dus ook zij mag uitspreken.
Zij vond het onterecht. Maar voor de volgende keer is het verstandiger als ze het in de pauze of na de les even vraagt waarom de juf wel dingen van internet letterlijk mag overnemen en zij niet.
Geen probleem toch?

Goed voorbeeld doet goed volgen!

Dit doet mij denken aan de leerkrachten die ik vroeger heb gehad. Zij meenden altijd gelijk te hebben, ook als door de leerling op een foutje worden gewezen.. of het is een test om te kijken of je goed hebt opgelet of nog zat te slapen of ze werden erg boos.. zoals in het laatste geval de leerkracht van de dochter van Anita. Die zin: "Graag de volgende keer niet meer 1 op 1 van internet halen." is een zelfreflectie. Dit wordt geregeld aan de leerlingen gezegd en Anita doet het nu terug. Dus Anita's dochter kaatst de bal terug naar de leerkracht. Goed voorbeeld doet goed volgen. De kinderen mogen niet kopieren en plakken van het internet, dus de leerkracht mag het ook niet. Een terechtwijzing dus. En als die leerkracht dit niet sportief kan opvatten dan wordt de dochter van Anita aangepakt. De docent ziet dit als brutaliteit waar zij haar excuses voor moet aanbieden. En waarom? Zij had toch gelijk? Waarom heeft de leerkracht niet aangegeven waarom zij dit wel heeft gekopieerd en geplakt van Wikipedia? Zeer onsportief van die leerkracht dus!