Wat is nou goed basisonderwijs?
Met toestemming van de forumredactie vraag ik jullie me te helpen bij mijn huiswerk. Ik doe de verkorte opleiding Pabo, in hoog tempo gaan we door de stof heen en maar eindeloos verslagen schrijven over iedere stap die je zet in onderwijsland. Leuk, maar zeer tijdrovend.
Een opdracht luidt: schrijf een betoog: 'wat is voor jou goed onderwijs?'.
Nu heb ik daar wel ideeën over, zeker ook door ruime onderwijservaring met mijn kinderen, maar om geen kokervisie te ontwikkelen, waar naar mijn mening sommige leerkrachten best last van hebben, wil ik de vraag graag beantwoord zien vanuit veel verschillende invalshoeken. Dus vraag ik jullie: 'wat is voor jou goed onderwijs?'. Alvast bedankt voor alle antwoorden!
Twee verschillende vragen
Ik vind de vraag Wat is goed basisonderwijs een heel andere dan Wat is goed onderwijs. Goed basisonderwijs is wat mij betreft onderwijs dat voldoet aan de criteria van de inspectie, waarbij de leerlingen de minimumdoelen halen en min of meer met plezier naar school gaan. Goed onderwijs is onderwijs op maat waarbij elk kind iedere dag wat leert, of het nou gemidded, moeilijk of makkelijk leert.
Succes met je studie!
Groetjes, Annika
Zelf een vraag ervan gemaakt
"Wat is goed onderwijs op de basisschool?"
Ik vermoed dat deze vraag bedoeld wordt. 
Ik vind
onderwijs op alle fronten, (dus lezen,rekenen etc) dat is aangepast op alle leerlingen in 1 klas goed onderwijs.
Dus voor de zwakkere,gemiddelde én sterkere leerling een leerproces.
Voor mij
is goed onderwijs onderwijs waarbij uitgegaan van het de mogelijkheden van het kind, niet van de doelen van de school.
Ieder kind heeft andere doelen en andere middelen nodig om die doelen te behalen. Helaas wordt er nu nog te vaak uitgegaan van het gemiddelde kind. Daardoor valt een grote groep buiten de boot en moet op een te hoog of te laag niveau zien mee te komen.
Het is een mooi ideaal, adaptief onderwijs, toegespits op het individuele kind. Ik denk alleen dat het ontzettend moeilijk is om dat te realiseren met 1 leerkracht voor een klas met minimaal 25 leerlingen. Maar goed, dat was je vraag niet 
Succes met je studie. Ik heb hetzelfde gedaan een aantal jaren geleden, in 2 jaar. Je moet inderdaad een hoop doen wat meer tijdrovend dan perse nuttig is, maar het is het uiteindelijk wel waard geweest. Het is een prachtig vak.
Hibiscus
Inderdaad: elk kind leert elke dag
want in een grote klas (meer dan 30 kinderen) vallen de gemiddelde kinderen niet (meer) op en krijgen 'dus' te weinig aandacht. Is ook logisch, want in een klas met 32 kinderen kun je als leerkracht je aandacht niet goed genoeg verdelen. Daarom pleit ik ervoor om in grote klassen een extra leerkracht aan te stellen voor bijv. drie ochtenden in de week die de kinderen die extra aandacht behoeven (voor wat zwakkere maar ook hele sterke leerlingen) dat te geven. Daarmee kan de vaste leerkracht ook wat aandacht geven aan de gemiddelde leerling.
Veiligheid
Ik merk dat ik de neiging heb om op een basaler niveau in te zetten dan mijn voorgangers.
Voor mij is goed basisonderwijs vooral onderwijs wat kinderen veiligheid kan bieden. En dan bedoel ik niet alleen fysieke veiligheid, maar vooral ook psychische veiligheid.
Dus zelfvertrouwen en zelfredzaamheid stimuleren, veel autonomie, waardering om wie het kind is, aanpakken van pesten en vastgelopen groepsprocessen, positieve benadering, samen met het kind werken aan ontwikkelingsuitdagingen (is dit een woord?). Geen lijfstraffen, geen opsluitingen, geen onredelijk lange straffen die geen verband houden met de 'misdaad', geen scheldpartijen van leerkrachten, geen vernederingen.
En dit dan vooral schoolbreed, gecoördineerd en continu.
Als dat zou kunnen (ik denk van niet), dan zorg ik desnoods zelf wel dat mijn kind leert lezen, rekenen en schrijven.
Want zonder deze basisveiligheid, gaat mijn kind toch niet tot leren komen op die school. Het is nu nog een kwestie van in je handjes knijpen als ouder, wanneer je kind bij een leerkracht komt die veiligheid kan bieden, triest vind ik dat.
Eens met kobalt
Kunnen zijn wie je bent, veilig zijn en je veilig voelen. Want alleen vanuit die basis kom je tot leren.
Houding
Goed basisonderwijs kenmerkt zich behalve door een doorgaande eigen leerlijn voor de leerlingen vooral ook door het aanleren van een goede houding. Ouders geven een kind een stevige basis mee met de opvoeding, maar school heeft een hele grote invloed op de werkhouding, de concentratieboog, het doorzettingsvermogen, de sociale interactie in de klas, enz. Een goede leerkracht weet dit en werkt er gericht aan, want het is (volgens mij tenminste) de basis voor het kunnen leren in een school.
Duidelijk verhaal
Alles samen is tot nu toe een heel duidelijk verhaal: vooral differentiatie (ieder kind leert iedere dag), veiligheid en een goed team zorgen voor goed onderwijs op de basisschool. Iemand wil ook graag dat alle kerndoelen worden behaald.
(Hmz, dit zijn vier regeltjes, het moeten vier A4tjes worden.)
Begrijp ik dan ook goed dat zgn slechte scholen/leerkrachten jammerlijk falen op een van deze punten?
Kaatje
Ik denk dat álle scholen falen op deze vier punten. Ik denk niet dat er een school te vinden is, die continue gecoordineerde veiligheid en differentiatie kan bieden.
In dat continue en gecoordineerde zit dan de onderlinge afstemming en samenwerking van het team, naar mijn opinie.
Er zijn gelukkig wel scholen waarin meerdere teamleden een goede individuele poging doen. Maar ik heb nog geen school gezien, of van een school gehoord, die het allemaal kan bieden, schoolbreed.
Ik zeur misschien door over die coordinatie en continuiteit, maar ik denk dat een schoolorganisatie, daar ook de winst kan halen. Voor de psychische veiligheid van leerlingen is het funest, dat de sfeer en de regels die het ene jaar, bij de ene leerkracht gelden, het volgende weer helemaal omgegooid worden.
Bijvoorbeeld: er zijn nog steeds van die rare leerkrachten die het jaar 'blanco' willen beginnen. Dus geen goed overdracht van hun collega willen horen, of daar niets mee doen. Dat betekent dat de kinderen bij zulke leerkrachten óók weer opnieuw moeten beginnen. Dus wéér vastlopen in gepest/verveling/spelling/gedragsproblemen tegen oktober. Hoe vaak gebeurt dat niet?
Ik vind eigenlijk dat het hele team van een basisschool zich verantwoordelijk zou moeten voelen voor de continuiteit en coordinatie van het onderwijs. Zodat niet een collega kan verpesten, waar jij vorig jaar zo hard aan gewerkt hebt.
Mijn ervaring is, dat dit nog zelden zo wordt gezien. Op de scholen die ik ken, is er toch zeer de neiging in het team om 'lekker eigenwijs' te zijn. Dus de klasdeur dichttrekken en doen wat je zelf denkt wat het beste is. Zonder onderlinge afstemming. En zo wordt de kwaliteit van het onderwijs bepaalt door degene die je kind toevallig voor de klas krijgt dat jaar, 't kan vriezen en 't kan dooien. En dat vind ik slecht.
Dit soort zaken kan men, door goed leiding te geven en duidelijk te coordineren wel degelijk aanpakken.
Mijn duit
Goed onderwijs is volgens mij onderwijs dat flexibel is. Meeontwikkelt met dat wat we weten over onderwijs. Zich aanpast aan wat we weten over kinderen. Zich daarom per klas, per kind, gemakkelijk een beetje anders laat vormen. Het is onderwijs dat gebruik maakt van alle mogelijkheden die er zijn: onderwijs voor zieke leerlingen, ontheffing van lesuren als dat nodig is.
Goed onderwijs is zo flexibel dat het, ten behoeve van de leerling, zich gemakkelijk in vorm aanpast.
Je ontkomt er niet aan om concrete voorbeelden te noemen. Bijvoorbeeld: goed onderwijs weet dat kinderen zich niet allemaal op een gelijke manier ontwikkelen. Goed onderwijs weet dat D en E scores iets zeggen over de relatie van het kindniveau tot de rest van de klas van dat moment, maar dat dat niet zoveel zegt over het kind: het kan nog anders worden. Goed onderwijs weet en handelt naar het principe dat aanbod belangrijker is dan uitkomst op korte termijn. Goed onderwijs stelt het aanbod van zwak scorende kindere niet naar beneden bij, maar verhoogt juist de intentie en laat de inbedding in juist een hoger aanbod in stand (Vygotsky!)
Goed onderwijs gaat over onderwijs: het doel dat naar school gaan heeft. Hoewel veiligheid daarvan een onderdeel is, is het geen onderscheidend onderdeel. Thuis of op de balletclub geldt het veiligheidsargument ook.
=====
In ractie op Kobalt"Voor de psychische veiligheid van leerlingen is het funest, dat de sfeer en de regels die het ene jaar, bij de ene leerkracht gelden, het volgende weer helemaal omgegooid worden."
Daar heb je gelijk in. Er wordt op veel scholen 'gemoederd' alsof het een hobby is. Leerkrachten ondersteunen elkaars stijl niet, alsof elke leerkracht afzonderlijk vrijheden heeft zoals ouders die hebben (ik ga me niet met de opvoeding bemoeien).
Kobalt:"Bijvoorbeeld: er zijn nog steeds van die rare leerkrachten die het jaar \'blanco\' willen beginnen. Dus geen goed overdracht van hun collega willen horen, of daar niets mee doen."
En toch... Het omgekeerde is dat leerkrachten klakkeloos de mening van de voorganger overnemen en die als waarheid aannemen. Dat gebeurt, zeker als het over leren gaat, vaker dan je denkt. Het effect hiervan is dat kinderen niet de kans krijgen om te laten zien dat ze veranderd zijn. Bijvoorbeeld een grillige ontwikkeling hebben en intussen hebben bijgeleerd, wel de stof bij kunnen houden, of zelfs vooruit zijn.
"Ik vind eigenlijk dat het hele team van een basisschool zich verantwoordelijk zou moeten voelen voor de continuiteit en coordinatie van het onderwijs."
Dat is een mooi streven, maar leerkrachten zijn het niet met elkaar eens. Scholen zijn het niet met elkaar eens. Onderwijs is een verzameling van private meningen. Een enkele keer staat er een goeroe op die door een stroming nagelopen wordt en waar iederen, tamelijk rigide en zonder nadenken, achteraan loopt.
De flexiblitiet, het reflecteren op het eigen handelen, het zelf lerend en zelf reinigend vermogen, ontbreekt.
Kobalt:"En zo wordt de kwaliteit van het onderwijs bepaalt door degene die je kind toevallig voor de klas krijgt dat jaar, \'t kan vriezen en \'t kan dooien. En dat vind ik slecht. "
Ja, dat is waar. Maar stel dat continuïteit de absolute maat zou worden, dan komt dat erop neer dat die enkele eigenwijze die het wel kan, zich moet gaan conformeren aan de kleurloze en rigide massa.
Dan verdwijnt de kans dat je een schooljaar een mazzeltje hebt met een goede leerkracht.
Goed onderwijs is, net als goede geneeskunde, een proces in voortdurende ontwikkeling. Waarbinnen de beroepsbeoefenaars elkaar ideeën aan doen (handelingsprotocollen), onderzoek doen naar effectiviteit, en de overheid adviseren wijzigingen aan te brengen als het wettelijk kader de uitvoering beknelt.
Weer een voorbeeld: Uit het omgaan met kleuters en de doorstroom blijkt dat scholen het niet eens zijn met de wet op dit punt. In de 30 jaar dat de doorstroomregels zijn als ze zijn, heb ik vanuit het onderwijs (leerkrachten of schooldirecties) nog niet één gezamenlijk stuk gezien waarbinnen men kleuterverlengen van een degelijke argumentatie voorziet.
Iets heel anders: hoewel al sinds de jaren 70 bekend is dat leerresultaat vooral samenhangt met hoge verwachtingen van leerlingen, is het nog steeds gebruikelijk om van zwakker scorende leerlingen (of leerlingen van bepaalde afkomst) het onderwijs naar beneden bij te stellen.
Waarom doen ze dat? Waarom zegt de beroepsgroep onderwijsgevenden daar zelf niks over?
Groet,
Miriam Lavell
Miriam
Jouw aanvullingen op mij vind ik sterk.
Het nadelen van continuïteit en coördinatie is dat het een door de directie opgelegde grijze brij van slechte kwaliteit kan worden. Dan weet iedereen wel waar hij/zij aan toe is, (lekker veilig!) maar dat is natuurlijk ook niet wenselijk. In mijn wanhoop over het compleet ontbreken van deze twee factoren had ik daar nog niet aan gedacht. ☺
Eigenlijk zou ik willen dat scholen een duidelijke visie zouden hebben over onderwijs. Hoe integreren ze de verschillende aspecten van sociaal-emotionele, cognitieve en creatieve ontwikkeling van kinderen?
De visie van een school van mijn kinderen is een vaag document van een half A4 over 'zijn wie je bent, en worden wie je kunt' Daar hebben mijn kinderen niets aan.
Er zal in het onderwijs toch ook wel aandacht zijn voor theorievorming?
Kleinere klassen en flexibiliteit
De kwaliteit van het basisonderwijs hangt absoluut samen met de grootte van de klassen of liever gezegd de verhouding tussen het aantal leerlingen en het aantal leerkrachten/assistenten die je daarvoor hebt. Je kunt als leerkracht allerlei fantstische cursussen hebben gevolgd over hoe je de verschillende leerlingen ideaal het beste kunt begeleiden, maar als het er teveel zijn heb je stomweg geen tijd om dat in praktijk te brengen.
Bij grotere klassen is het ookmoeilijker om het werk van individuele leerlingen in de gaten te houden.
Ik weet niet of het ook in Nederland voorkomt, maar een voorbeeld hoe het niet moet was dat van de verse PABO-juf van vorig jaar die in de zin van kinderen zelf hun fouten laten ontdekken om er meer van te leren, ze zelf hun werk liet nakijken van het bord. Dat werkt dus geweldig (not) voor kinderen die dyslecties zijn en de fouten gewoon niet zien en vervolgens de dingen fout leren omdat het nooit gecorrigeerd is.
Flexiebel zijn en je als leerkracht niet al te hard vastgrijpen aan hoe het kind zou moeten leren volgens de één of andere theorie of voorschrift, maar zelf het gezonde verstand gebruiken. Met mijn 4 kinderen hebben ik aardig wat basisschoolleerkrachten meegemaakt, onafhankelijk van hun ervaring, opleiding, enz. was het grootste verschil de houding van de leerkracht voor de klas.
Leerkrachten die als doel hadden om de kinderen zo goed mogelijk naar de leermethode probeerden te vormen, kinderen volgens afgemeten stappen op die leermethode voorbereiden en de kinderen erop afrekenen als ze niet in die leermal pastten, waren slechte leerkrachten. Leerkrachten die echter als doel hadden het kind kennis te leren en ipv de leermethode en de manier erop bijschaafden afhankelijk van het kind waren goedde leerkrachten.
De eerste legten bij minder dan gemiddelde scores het probleem bij het kind, te dom, te jong, te snel afgelei, doet zijn best niet, te hoog gegrepen, enz. De tweede vroegen zich af waarom een kind minder had opgepikt dan zou moeten, niet duidelijk wat de bedoeling is, andere manier van leren, te compact, te uitgebreid, meer oefening, andere soort uitleg of manier en pastten de methode aan.
In het kort gesteldt het basisonderwijs zou enorm verbeteren als men ipv het als de verantwoording en taak van het kind te zien om de aangeboden stof tot zich te nemen het accent verschuift en het tot de taak en verantwoording gaat zien van de onderwijzer om de stof zodanig aan te bieden dat kinderen dat tot zich kunnen nemen.
Als kinderen niet naar hun ouders willen luisteren en van hun leren dan is het de schuld van de ouders en heeft de opvoeding gefaald. Als kinderen niet naar de juf luisteren en er niet van leren dan ligt dat ineens niet meer aan de volwassen juf, maar aan het kind. Het kind heeft dan gefaald ipv het schoolsusteem of de methode en dat klopt natuurlijk niet.
Groeten Primavera
Even terug naar de vraag
Wat een vage vraag eigenlijk, zeg ik als docent. Ik vraag me af hoe de PABO wil dat je deze vraag beantwoordt. Het zou de duidelijkheid van de opdracht ten goede komen als ze de vraag zouden onderverdelen in deelvragen, dus:
Wat is goed onderwijs?
- Wie bepaalt dat (ouders, leerlingen, docenten, schoolbestuur, politiek?)
- Welke theorieen over goed onderwijs zijn gangbaar?
- Welke theorieen hang je zelf aan, en waarom?
- Aan welke voorwaarden zou moeten worden voldaan om goed onderwijs te kunnen realiseren? (minder leerlingen per leerkracht, differentiatie in lesstof, veiligheid, meer geld, bijscholing van leerkrachten (op welk gebied?), overleg tussen leerkrachten, een duidelijke lijn die wordt uitgezet door de politiek/school, of juist flexibiliteit van de individuele leerkracht...)
Volgens mij kun je daar een heel boek over volschrijven. Een paar A4tjes wordt lastiger: je moet kiezen wat je gaat belichten (of geeft de opdracht hier wel richtlijnen voor?), of het wordt een opsomming.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Kaatje!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Nature or nurture
Ik vraag me ook af in hoeverre het aanpassen van de PABO opleiding een antwoord zou zijn op de problemen in het basisonderwijs. Wat Primavera zegt, is zo waar. Nou hebben wij momenteel een juf die dat allemaal kan, in een klas van (nota bene) 31 kinderen. Mijn zoon, die tot nu toe als een probleemkind werd gezien, gaat voor haar door het vuur en ze vindt hem een heerlijk mannetje. Ook de andere ouders zijn laaiend enthousiast over haar.
Komt dat nou doordat zij een betere opleiding heeft gehad, of moet er beter geselecteerd worden wat voor mensen die opleiding mogen doen? Nature or nurture?
Ook bij het kind
..nature of nurture.
Welk mensbeeld hanteer je in je beroepspraktijk?
In mijn ervaring wordt daar weinig open over gesproken terwijl het heel erg bepalend is voor de stijl van de docent. Ook op de Pabo blijft dit onbesproken. Voor mij een aspect waaruit heel erg het onwetenschappelijke karakter van die opleiding bleek. Pedagogiek zonder mensbeeld... lastig.
En terug naar de vraag: iedereen kent dat fenomeen dat er af en toe een docent is waarmee een kind een klik heeft. Is dat zoals het is, of kan het onderwijs die klik bevorderen?
Beroepshouding
Ik vind de houding en visie van de individuele leerkracht doorslaggevend, dus die zou gecoacht en gevormd moeten worden.
In de gezondheidszorg is het normaal dat verpleegkundigen afgerekend worden op hun beroepshouding. Je bent zelf je eigen instrument. De ene keer ben je stimulerend en enthousiasmerend, de andere keer ben je terughoudend en vlak, bij de volgende zorgontvanger ben je geruststellend en betrouwbaar. Het is essentieel om dat goed af te stemmen en onderling (tussen collega's) expliciet te maken. (ik geef gelijk toe, dat het daar ook niet allemaal geweldig gaat, maar het ís er wel)
Is men zich daar in het basisonderwijs wel voldoende van bewust, dat je zelf je eigen instrument bent? Die lesmethodes en -technieken zijn maar een minimale aanvulling. Het gaat allereerst om de beroepshouding van de leerkracht. Die zou, naar mijn mening, niet afhankelijk moeten zijn van willekeur, maar door een kader (schoolleiding, theorievorming, intervisie) gestuurd moeten worden. Worden mensen daarop geschoold, krijgen ze tijdens de opleiding/coaching/functioneringsgesprekken/intervisie, feedback over hun beroepshouding? (ik weet het echt niet, maar ik vermoed dat het niet gebeurd, in ieder geval niet op iedere school)
Korte reactie
Vandaag had ik een wat drukke dag, morgen reageer ik inhoudelijk, maar weet vast dat ik blij ben met jullie bijdrage!!!
4 a4tjes
Dat gaat zo wel lukken, toch?? 
Typerend
Valkyre:"Wat een vage vraag eigenlijk, zeg ik als docent. Ik vraag me af hoe de PABO wil dat je deze vraag beantwoordt."
Nou, het gaat om het schrijven van een betoog. Weer een mening dus. In die zin voldoet de opdracht aan de traditie van het onderwijs aan leerkrachten: personen met private meningen over onderwijs afleveren.
Vrijheid van onderwijs is als vrijheid van meningsuiting. Onderwijsgevers (alleen die, ouders en leerlingen niet) zijn bij grondwet vrij any mening aan te hangen. Al zal het werkstuk wel beoordeeld worden, zoals alle betogen voortkomend uit een schoolopdracht dat worden. Het moet wel ergens over gaan en enige samenhang hebben. En dat kan best binnen een paar A4tjes
Groet,
Miriam Lavell
Beroepshouding
Kobalt:"In de gezondheidszorg is het normaal dat verpleegkundigen afgerekend worden op hun beroepshouding. Je bent zelf je eigen instrument."
Dat is waar, maar het is vooral zo dat de verpleging niet de eindverantwoordelijke is voor het hele proces. Verpleging doet een stukje en als dat fout gaat, verpleger geeft de voorkeur aan homeopathische druppels boven de voorgeschreven medicijnen, dan merkt de behandelend arts dat. Verplegers zijn bovendien binnen hun werk ook dagelijks ingebed en afrekening verschuldigd aan volwassenen: collega's, meerdere, arts.
Leerkrachten zijn zelf eindverantwoordelijk. Er is weinig uitwisseling en overdracht, weinig verantwoording aan meerderen. Weinig omgang met volwassenen.
Maar het belangrijkste is eigenlijk dat de beroepshouding in het algemeen nog steeds, vriendelijk of absoluut, drijft op de gadachte dat sommige lln het nooit zullen leren en dat je daar dan ook geen moeite in moet steken (ze zijn te dom, hun ouders zijn te dom, ze zijn niet opgevoed, hun ouders voeden niet op).
Kaatje gaf onlangs in een ander draadje nog een voorbeeld van die beroepshouding. Leren rekenen gebeurt in stappen en sommige leerlingen halen de laatste stappen nooit, maar dat is niet erg, aldus het college.
Zo wordt het onderwijsproces zelf als een sollicitatieprocedure van jaren. Wie niet meeloopt met het aanbod is te dom, of heeft een ziekte, of vul maar in.
Kobalt:"Die zou, naar mijn mening, niet afhankelijk moeten zijn van willekeur, maar door een kader (schoolleiding, theorievorming, intervisie) gestuurd moeten worden."
Maar dat is er dus wel. Helaas is dat vooral een pragmatische met weinig onderbouwing die afgaat op ervaring 'zie je wel'. Dat is niet alleen in Nederland zo. Ook in Engeland en Frankrijk, noem maar op, worden gemiddelde schoolresultaten opgekrikt door lln die onder het gemiddelde blijven, te weren, uit te sluiten, naar ander onderwijs te verwijzen of te laten doubleren.
Belangrijker: ook daar kunnen leerkrachten het niet laten om het voorgeschreven leermodel als rigide lijn vast te houden: dan is het goed, wie niet meedoet is fout.
Volgens mij zit daar een tamelijk menselijke verklaring achter. Al dat werk van leerkrachten, levert eigenlijk niet zo bar veel op. Het duurt lang voordat je resultaat ziet bij leerlingen en toch moet je elke dag weer met ze aan de slag.
Het is niet zo gek dat er dan naar ander houvast wordt gezocht: Die lesmethodes en technieken worden de maat der dingen. Precies zoals het geleerd is op de Pabo en zonder in de carriere daar vrijwillig afstand van te doen of wijzigingen in aan te brengen.
Je werkdag is goed als je weer een hoofdstuk hebt gedaan en je weer in staat bent geweest om de stapjes te volgen.
Beroepshouding bestaat bij de gratie van waardering. En dan heb ik het niet over geld. Leerkrachten moeten zichzelf belonen voor hun werk "goed gedaan juf". Een ander doet het niet.
Groet,
Miriam Lavell
Geen consensus op de pabo
Het is bij mij op de opleiding allemaal heel erg afhankelijk van de docent die je treft én wat je zelf wilt leren. De vakken, (per vak vaak maar 4 of 8 colleges dit jaar), zoals taal, rekenen, muziek, wereldoriëntatie, worden volledig bepaald door de docent. Toen een docent helaas ziek werd, en hetzelfde vak werd overgenomen door een collega, was het verschil in opvattingen over dat vak, schokkend groot.
Maar naast deze vakken zijn er twee hoofdvakken: PGL en PPB. PGL staat voor probleemgestuurd leren, er is een probleem, we stellen leervragen vast en ieder duikt zelf de literatuur in en probeert antwoorden te vinden. Deze worden weer gedeeld en evt. bediscussieerd. Hierdoor wordt bijv. antwoord gegeven op vragen als: 'hoe zorg ik ervoor dat de kring effectieve leertijd wordt?' PPB staat voor professioneel persoonlijk begeleiden, hier gaat het echt om je attitude als leerkracht. We werken via Kelly's Grid, een instrument om je eigen lerarengedrag onder ogen te zien. Er wordt uitgebreid ingegaan op vragen als 'tot welk kind uit mijn stageklas word ik aangetrokken, welk kind staat het verst van mij af, waarom is dat zo, welke ervaringen uit het verleden laten mij zo naar kinderen kijken, wat kan ik daaraan doen, hoe kan ik anders leren kijken naar de leerlingen waar ik het minst mee heb? Wat voor leerkracht wil ik zijn?' Het is vanuit onze docent heel erg: "ik wil dat je nadenkt over..." zonder er heel erg in te sturen. Daarnaast worden alle stage-ervaringen uitgebreid uitgewisseld.
En dan natuurlijk nog de vrije studiepunten, meer leren over onderwerpen die je zelf belangrijk vindt.
En ondertussen geven de meeste studenten aan, meer te leren tijdens de stage dan op de opleiding. Een leerkracht is dus het grote voorbeeld. Iemand op een school die erg methodegericht is, denkt dat dat dé manier is. Iemand op een school die ervaringsgericht is, denkt dat dat de manier is. Ondertussen vraagt de inspectie om opbrengstgericht en dan lijkt methodegericht voor veel leerkrachten het veiligst. Iemand op twee verschillende scholen met twee verschillende visies, raakt erg in de war en weet niet meer wat 'waar' is.
Deze opleiding is, voor mij, heel erg leren wat je leren wilt en gebruiken wat je gebruiken kunt.
Deze opdracht leidt trouwens naar onze slotbijeenkomst van dit schooljaar, een academisch debat.
Jullie ideeën zijn heel waardevol, ik zal ze zo goed mogelijk wetenschappelijk onderbouwen, want dat is natuurlijk wel belangrijk om het debat te kunnen winnen.
Een wedstrijd?!
Dat is interessant Kaatje, het gaat om een wédstrijd. Dan vind ik wel dat je het hier moet laten weten, als je gewonnen hebt. (wanneer je gewonnen hebt)
Ik heb een nichtje op een PABO zitten en wat jij zegt over die verwarring, dat herken ik wel. Zij vertelt daar ook nog bij dat haar visie vorming negatief beinvloed wordt, omdat ze niet alleen met een leerkracht te maken heeft, die voor de stageklas staat, maar ook met een stagebegeleider, (meestal een uitgerangeerde bijna vutter) die weer geheel eigen ideeen en opvattingen heeft. Een knappe 22-jarige die daar weerwoord op kan geven.
Minder solistisch
'Leerkrachten zijn zelf eindverantwoordelijk. Er is weinig uitwisseling en overdracht, weinig verantwoording aan meerderen. Weinig omgang met volwassenen.'
Misschien zou dat kunnen veranderen. Het zou mij een beter gevoel geven, als de leerkracht van mijn kinderen de verantwoordelijkheid wat makkelijker zouden delen met anderen.
Het is een solistisch beroep. En ik heb in mijn beperkte ervaring met het onderwijsveld al een paar ongeleide projectielen van dichtbij mogen meemaken, die lekker solistisch een spoor van rampspoed achter zich lieten. De psycholoog van onze zoon zei eens: 'Het is lastig om een leerkracht te vertellen hoe hij iets moet doen, want ze zijn er niet aan gewend om naar anderen te luisteren.'
Misschien is dat wel 'goed basisonderwijs'. Onderwijs van leerkrachten die kunnen luisteren. En dan bedoel ik met 'luisteren' niet klakkeloos gehoorzamen, maar inlevingsvermogen, interesse en flexibiliteit (daar is-ie weer).
Ik mis...
Ik mis nog de aandacht voor de speciale vakken als
bewegingsonderwijs, handenarbeid en muziek.
Het is mijn stellige overtuiging dat mits goed gegeven zij van grote waarde zijn.
Bewegingsonderwijs en muziek zorgen voor meer verbindingen in de hersenen waardoor je beter kunt leren. Voor alle drie geldt dat zij een welkome onderbreking zijn van de zaakvakken. Om nog maar te zwijgen over de vaardigheden die je bij deze vakken leert.
mvg Evy
Evy
Evy: "Ik mis nog de aandacht voor de speciale vakken als
bewegingsonderwijs, handenarbeid en muziek."
waar mis je die? Bij jullie basisschool? Of in mijn verhaaltje over wat ik leer op de pabo?
Bewegingsonderwijs mag niet gegeven worden vanaf groep 3, daar zijn vakleerkrachten voor. Wij krijgen uitgebreid onderwijs in muziek en beeldende vorming en drama, maar dit staat of valt bij het talent van de student.
Kaatje
Een leerkracht met aantekening mag ook gym geven. Hier zie ik al jaaaaren geen vakleerkrachten meer in het BO.
Ja fiorucci
Maar wij, kersverse pabostudenten, krijgen daar dus geen les in. Het is een aparte opleiding die niet iedere Pabo zelf biedt.
Kaatje
het leek alsof je suggereerde dat dus alleen vakleerkrachten die lessen geven, vandaar mijn reactie..
Kaatje
Hoe gaat 't met je opdracht?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
