Zoon (16) weigert nog naar school te gaan
Dag lieve ouders,
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen met wat advies door met andere ogen dan de mijne naar onze uitdaging te kijken.
Onze zoon (16 jr) is na de MAVO doorgegaan naar 4 HAVO waar hij na drie weken concludeerde dat dat niets ging worden. Met stoom en kokend water heeft hij toen samen met zijn decaan bedacht te beginnen aan een MBO opleiding waar hij in januari kon instromen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ondanks dat hij zegt de opleiding serieus te willen nemen, komt hij letterlijk zijn bed niet meer uit. Hij gamed (?) de hele dag en zet de boel op stelten als ik iets kom vinden van zijn spijbelen.
School wil nog geen leerplicht inschakelen, maar dan nog, ik ken hem en hij gaat ook daardoor niet in beweging komen. Zijn leven bestaat uit contact met gamevrindjes uit NZ en de US en vooral slapen en spelen.
Hij is nu nog op een leeftijd dat we misschien iets met dwang kunnen uitdenken, maar ik kan hem niet meer bereiken. Straffen kan ik niet (zonder toetje naar bed? hij lacht me uit), stimuleren heeft al sinds groep 6 niet meer gewerkt. Nu zijn 18e jaar er aan zit te komen, ben ik bang dat hij helemaal weg gaat glijden in inactiviteit en een leven in de bijstand.
Jeugdhulpinstanties vinden zijn situatie niet ernstig genoeg, ik zou hem het liefst een jaartje intern laten scholen, maar dat is voor heel andere/ernstigere gevallen.
Wie heeft de tip voor me?
Dank voor het meedenken!
Groet,
Jeroen
Athan schreef op 06-04-2022 om 20:02:
Ik denk dus juist wel dat er onderliggende problematiek is (ontstaan). De jongen lijkt gameverslaafd en dat is wel degelijk een ernstig probleem. Daarom denk ik dat ze dat als eerste moeten aanpakken. Mijn eerdere post leek misschien een beetje bot, maar ik bedoel het inhouden van geld en uitzetten van wifi niet als straf, maar als motivatie om zijn verslaving aan te pakken.
Aan zoiets denk ik ook. Zolang een eventuele gameverslaving niet is opgelost, kom je niet verder. Bij een verslaving aan andere middelen, is het ook nodig om in te grijpen. Of hij nou groot en sterk en 16 is of bijna 18, een verslaving gaat niet vanzelf over. Ook kun je voorspellen dat de reactie heftig wordt als je de gamespullen afneemt en dat is waarschijnlijk niet voldoende effectief. Hier zou ik dus zeker hulp bij inschakelen. Voor gameverslaving is gerichte behandeling mogelijk.
Wow.. zoveel reacties had ik niet verwacht. Dank allemaal tot zover.
Ik kan niet meer op elke reactie individueel in gaan. Het klopt dat deze situatie zich niet ineens voor doet. We hebben te lang toegestaan dat zijn leven gedomineerd werd door gamen, dat is iets wat we nu moeten in zien. Echter, hij heeft wel degelijk een traject bij Tactus doorlopen voor zijn gameverslaving, maar zij konden niets voor hem doen zolang hij zelf niet mee wilde werken. Een latere psycholoog heeft hij kennelijk door zijn intelligentie enorm om de vinger gewonden. Die concludeerde na tig sessies dat het al veel beter gaat en dat we gewoon de goede kant op gaan. Huisarts ziet geen problemen, jeugdzorg blijf ik vooralsnog ver van, maar een persoonlijk contact daarbinnen heeft me verzekerd dat zijn problematiek momenteel bij jeugdzorg geen enkele prioriteit zal kennen en hij niet binnen 1,5 jaar geholpen zal kunnen worden.
De conclusie van de psycholoog wordt nu alleen maar harder tegengesproken, helaas. (antwoord op één van jullie vragen, hij zelf vindt dit geweldig, hoor… lekker blijven gamen, vooral niets anders doen)
De melding bij leerplicht is gedaan, daar gaat het eerste contactmoment van komen. Verder heb ik de stier (nu wel) bij de horens gevat en hem afgesloten van alles behalve minimaal digitaal verkeer. De gamecomputer is op nonactief gezet en hij heeft een paar GB aan 4g per maand te verspijkeren voor wat sociale contacten. Dit leverde natuurlijk wel enorme scènes op, maar ik geloof (ook na het lezen van jullie bijdages) dat het tijd wordt om voet bij stuk te houden.
Het idee is dat hij nu aan zet is: eerst een paar weken laten zien dat je wél normaal met de wereld mee kunt bewegen en geen uur op school mist, daarna valt te praten over heel (!!) minimale versoepelingen.
Het is heel moeilijk om iets lang door te laten etteren om dan te constateren dat dat té lang geweest is. Invloed van buitenaf helpt daarbij (dank dus!), maar beschamend is het wel.
Ik weet niet of we het zo goed doen, maar na heel lang praten en analyseren verwijst elke conclusie in elk geval naar het gamen, daar is nog niets goeds uitgekomen. Ik geloof niet dat een verslaafde eerst kan minderen, dus hoop dat dit de beste keuze is geweest.
Straks wordt hij wakker en zal de emotie ietwat uit de lucht zijn. Vanwege ziekenhuisbezoek (voor hem) zal de focus vandaag elders liggen, maar de communicatie- en voelkanalen staan zo open mogelijk om hem duidelijk te maken dat hij niet alleen staat en dat dit voor hém is.
Nu zaak om hem te laten merken/voelen dat het leven zonder gamen óók leuke dingen kent, dus maar eens creatief over komend weekend denken.
Goed dat jullie er nu zo actief mee bezig zijn. Hopelijk gaat hij snel het licht zien.
Om je een hart onder de riem te steken. Ooit zat mijn broer in dezelfde situatie, wilde niets, deed niets. Wilde niet werken, alleen maar thuis zitten. Uiteindelijk is hij, met lichte dwang, via via, aan een baan gekomen en sindsdien was het klaar. Er speelden wel zaken als autisme.
Houd moed, het gaat goed komen.
Nog een tip: praat met hem niet over de toekomst in algemene termen, dat is waarschijnlijk te moeilijk en beangstigend.
Praat over een (vervolg)opleiding of type werk. Welke richting interesseert hem? Bijvoorbeeld: in België zit een HBO-opleiding tot game designer. Interesseert hem dat (of iets heel anders zijn)? Ga daar dan eens samen heen, laat hem de sfeer proeven. Hopelijk raakt hij enthousiast. Maar... daar heb je wel een middelbareschooldiploma voor nodig. En een basis in informatica. Hoe komt hij daaraan? School, examencommissie, laat het hem maar bedenken. Maar maak het zo concreet mogelijk.
Ik zou ook nagaan of er faalangst/leerstoornissen/aandachtsproblemen/ASS speelt. Zo ja, dan zul je je aanpak daarop moeten afstemmen.
Veel succes!
Met mijn zoon in een vergelijkbare situatie gezeten, al ontstond dat voornamelijk toen hij 17,5 was en dan kan je als ouders echt nog maar heel weinig.
Hier was het uiteindelijk nodig om idd harde maatregelen te nemen. De hulpverlening zei: je hebt een kind met een verslaving en het hele gezin lijdt eronder. Neem vooral jezelf en je andere kinderen in bescherming. Zoon is uiteindelijk op begeleid kamerwonen gegaan op zijn 19e (nadat zijn vader hem de deur uit gezet heeft, zoon kwam destijds hier alleen in de weekenden). Hij is toen gaan werken en sindsdien gaat het best wel goed. Ritme, eigen verantwoordelijkheden enz. De LPA kan overigens ook nog op zijn 18e optreden, omdat je met een TL diploma nog geen startkwalificatie hebt ben je nog deels leerplichtig.
En Gatekeeper: tot je 18e betaal je geen schoolgeld.
Ik denk dat jullie een hele goede stap hebben gezet door zelf leerplicht in te schakelen en de gamespullen af te pakken. Hij is duidelijk verslaafd en zo lang zijn gedrag gefaciliteerd wordt (ook door instanties en school), heeft het geen negatieve gevolgen en is de kans klein dat hij op een dag opstaat en zegt 'ik wil stoppen met gamen'.
Ik begrijp ook echt niet dat iemand die al maanden thuis zit niet ernstig genoeg wordt gevonden. Blijkbaar moet die situatie eerst twee jaar duren, maar dan is hij 18 en kan er nog minder zonder zijn toestemming. En moet iemand eerst nog veel verder afglijden.
Zelfs als er sprake is van autisme, adhd of een andere aandoening, is dat geen reden om te zeggen 'oh, maar dan mag je wel hele dagen gamend doorbrengen zonder verder te participeren in de maatschappij'.
Verslaving en psychische problemen gaat vaak samen, maar je kunt je leven niet op de rit krijgen zonder af te kicken. Dat geldt voor alle verslavingen. Als iemand aan de drank of aan de drugs zou zijn, moet hij daar ook eerst mee stoppen voordat hij zijn leven weer op de rit kan krijgen.
Wat heeft hij eigenlijk gedaan in de periode na zijn eindexamen en de maanden tussen stoppen met de havo en beginnen aan mbo? Had hij toen een baantje? Ging hij wel nog naar de havo? Of zat hij toen ook hele dagen gamend thuis?
Hij is ooit, lang lang geleden heel licht gescoord op de ASS schaal. Dat was toen bij lange na niet genoeg voor een rugzakje en dat was, denk ik, een goed besluit. Heel af en toe bemerken we gedragingen die daar naar zouden kunnen verwijzen, maar dat is echt heel beperkt. Gameverslaving en ASS gaan natuurlijk traditioneel wel hand in hand. Dat is misschien zelfs wel de reden dat we het zo ver hebben laten komen, hij heeft af en toe behoefte aan een voorspelbare wereld en trekt zich dan graag terug met z'n pc. Begrijpelijk, maar dat moet natuurlijk wel binnen de perken blijven.
Hij kon niet van school af, dat hebben school en wij hem meteen duidelijk gemaakt. Hij is toen samen met zijn decaan een intensief traject ingegaan om te bepalen wat er dan beter bij hem zou passen. Intussen heeft hij zo goed en kwaad als het kon de lessen bijgewoond. Maar, afgezien van de 1-4 verplichte uurtjes per dag op school (die hij vaker dan mij lief was domweg oversloeg), zat hij thuis te gamen.
Uit dat onderzoek is deze opleiding op het MBO gekomen en ik geloof dat het hem zomaar heel goed zou kunnen passen, maarja, je moet er wel 'iets' voor doen.
Jer0en schreef op 07-04-2022 om 10:14:
Hij is ooit, lang lang geleden heel licht gescoord op de ASS schaal. Dat was toen bij lange na niet genoeg voor een rugzakje en dat was, denk ik, een goed besluit. Heel af en toe bemerken we gedragingen die daar naar zouden kunnen verwijzen, maar dat is echt heel beperkt. Gameverslaving en ASS gaan natuurlijk traditioneel wel hand in hand. Dat is misschien zelfs wel de reden dat we het zo ver hebben laten komen, hij heeft af en toe behoefte aan een voorspelbare wereld en trekt zich dan graag terug met z'n pc. Begrijpelijk, maar dat moet natuurlijk wel binnen de perken blijven.
Hij kon niet van school af, dat hebben school en wij hem meteen duidelijk gemaakt. Hij is toen samen met zijn decaan een intensief traject ingegaan om te bepalen wat er dan beter bij hem zou passen. Intussen heeft hij zo goed en kwaad als het kon de lessen bijgewoond. Maar, afgezien van de 1-4 verplichte uurtjes per dag op school (die hij vaker dan mij lief was domweg oversloeg), zat hij thuis te gamen.
Uit dat onderzoek is deze opleiding op het MBO gekomen en ik geloof dat het hem zomaar heel goed zou kunnen passen, maarja, je moet er wel 'iets' voor doen.
Er is niks mis met af en toe gamen om tot rust te komen. Andere mensen lezen een boek om zich terug te trekken in een andere wereld. Of roken een sigaret (geen aanrader). Maar hij is zich er compleet in verloren, ook bij gebrek aan een andere daginvulling. Ik snap dat hij geen zin meer had om iets te doen op de havo, dus huiswerk en leren voor toetsen waar andere scholieren toch wel tijd aan moeten besteden, dat viel voor hem al weg. Dan nog het vele spijbelen en het niet hebben van een baantje. Dat lijkt voor hem nu misschien chill, maar op de lange termijn gaat het hem niet verder brengen.
Geen enkele opleiding valt te halen met nooit komen en niks uitvoeren. Er is geen enkele school die diploma's uitgeeft enkel voor drie of vier jaar ingeschreven staan.
Hij kan zelf blijkbaar geen maat houden met gamen. Dat betekent dat hij daar hulp bij nodig heeft. Bijvoorbeeld doordat jullie het doseren. Eerst even helemaal afkicken en daarna misschien langzaam weer af en toe, mits het goed gaat.
Ik zou er wel rekening mee houden dat hij wellicht op school behoorlijk achter is gaan lopen en dat het echt wel moeite gaat kosten om de aansluiting bij de stof te gaan vinden.
Het contact met school is heel goed en gedegen. Zij kennen de problematiek en we onderkennen de kans dat dit jaar van de nieuwe opleiding verloren is. Het zij zo.
Natuurlijk is er heel weinig mis met gamen, maar zoals alles met mate en die kan hij zichzelf absoluut niet opleggen. Het doet echt heel veel pijn als ouder om je kind zo in paniek te zien. Hij is woest nu en totaal niet benaderbaar. We hebben net het gesprek gevoerd waarin ik hem heel duidelijk heb gezegd welke gedragingen ik van hem wil zien voordat we het over milde versoepelingen kunnen gaan hebben en dan nog zal dat niet gaan betekenen dat hij zich weer zo kan gaan verliezen. Eerst maar eens een paar weken 100% aanwezig zijn op school en laten zien dat er meer kan zijn dan alleen maar gamen.
Overigens ga ik er vanuit dat die weken niet gelijk zullen beginnen, want hij denkt nu dat hij nooit meer naar school gaat. Nouja, daar zal leerplicht wel iets van gaan vinden dan. Ik kan hem niet onder de arm meer nemen en naar school brengen. Dus het dal is nog niet in zicht, vrees ik.
Jer0en schreef op 07-04-2022 om 15:44:
Dus het dal is nog niet in zicht, vrees ik.
Dat denk ik ook niet. Hij is er jaren(?) mee weg gekomen en hij zal er alles aan doen om te zorgen dat jullie breken en hem zijn gang weer laten gaan.
Hou vol, voor jezelf maar vooral voor hem!
True, dat zie ik aan zijn reactie gelijk al. Die zet alles in stelling om ons emotioneel te blijven bombarderen. Ik hoop met name dat zijn moeder (mijn ex) haar poot stijf kan houden. Hij heeft op haar veel meer overwicht en zij is soms zelfs bang voor hem.
Nouja, we doen wat we kunnen.
Als hij verslaafd is en je pakt het af is het probleem er nog
Bieden jullie hem ook een alternatief
Hoe moet hij nu met zijn emoties of angsten omgaan ?
Wij zijn er constant voor hem (laat hem nu ook niet alleen thuis zijn bijvoorbeeld). Als we het gamen níet afpakken is zijn verslaving er ook nog. Alternatieven zijn er genoeg, maar niet op zijn pc.
Ik snap wat je zegt, hoor en ik vind het vreselijk moeilijk om hem zo te zien. Maar niets doen is ook geen optie en we krijgen gewoon geen hulp van buiten anders dan de dwingende instanties (leerplicht, school).
Iets minder laten gamen is geen optie omdat we er niet 24/7 bij kunnen zijn en hij pienter genoeg is om elk technisch afdwingen te omzeilen.
Wat zou jij voorstellen?
Jer0en schreef op 07-04-2022 om 16:17:
True, dat zie ik aan zijn reactie gelijk al. Die zet alles in stelling om ons emotioneel te blijven bombarderen. Ik hoop met name dat zijn moeder (mijn ex) haar poot stijf kan houden. Hij heeft op haar veel meer overwicht en zij is soms zelfs bang voor hem.
Nouja, we doen wat we kunnen.
Kan hij niet tijdelijk bij jou wonen? Als moeder bang voor hem is omdat hij verbaal en fysiek agressief wordt of daarmee dreigt, is grenzen stellen geen haalbare opdracht voor haar. Je moet het wel kunnen waarmaken en dat kun je niet van moeder vragen als hij haar bedreigt. Als vrouw kun je die confrontatie in de meeste gevallen niet veilig aangaan.
Het probleem lijkt groter dan ik in eerste instantie dacht. Je schrijft nu dat zijn moeder regelmatig bang voor hem is. Vanwege agressie als hij iets niet mag? Hoe lang speelt dit al?
Tuurlijk is het probleem niet direct opgelost met het verslavingsmiddel af te nemen, maar het is wel een begin. In een afkickkliniek kun je ook niet tussen je therapiesessies door blijven gebruiken. Juist als het middel wegvalt, kom je sneller tot een dieptepunt én is er ruimte om op een andere manier om te gaan met de dingen die je moeilijk vindt in het leven. Dus volhouden is hier wel nodig. Zeker omdat de jongeman zelf het probleem niet ziet van hele dagen gamen en niet naar school gaan.
Laat het hem zelf maar even uitzoeken met leerplicht en de mogelijke gevolgen.
Het is voor jullie als ouders vooral belangrijk om op één lijn te blijven en je poot stijf te houden.
