Zoon (16) weigert nog naar school te gaan
Dag lieve ouders,
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen met wat advies door met andere ogen dan de mijne naar onze uitdaging te kijken.
Onze zoon (16 jr) is na de MAVO doorgegaan naar 4 HAVO waar hij na drie weken concludeerde dat dat niets ging worden. Met stoom en kokend water heeft hij toen samen met zijn decaan bedacht te beginnen aan een MBO opleiding waar hij in januari kon instromen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ondanks dat hij zegt de opleiding serieus te willen nemen, komt hij letterlijk zijn bed niet meer uit. Hij gamed (?) de hele dag en zet de boel op stelten als ik iets kom vinden van zijn spijbelen.
School wil nog geen leerplicht inschakelen, maar dan nog, ik ken hem en hij gaat ook daardoor niet in beweging komen. Zijn leven bestaat uit contact met gamevrindjes uit NZ en de US en vooral slapen en spelen.
Hij is nu nog op een leeftijd dat we misschien iets met dwang kunnen uitdenken, maar ik kan hem niet meer bereiken. Straffen kan ik niet (zonder toetje naar bed? hij lacht me uit), stimuleren heeft al sinds groep 6 niet meer gewerkt. Nu zijn 18e jaar er aan zit te komen, ben ik bang dat hij helemaal weg gaat glijden in inactiviteit en een leven in de bijstand.
Jeugdhulpinstanties vinden zijn situatie niet ernstig genoeg, ik zou hem het liefst een jaartje intern laten scholen, maar dat is voor heel andere/ernstigere gevallen.
Wie heeft de tip voor me?
Dank voor het meedenken!
Groet,
Jeroen
Ik vermoed dat dit er vooral is ingeslopen in de coronatijd. Er was minder school, veel thuis, weinig te doen voor jongeren. Toen de eindexamens. Je hebt in die periode veel vrij om te leren, maar als je mavo doet terwijl er vwo in zit, dan heb je veel tijd over. Toen naar de havo, maar na drie weken al kijken naar andere opties, dus geen huiswerk meer maken, niet leren, veel spijbelen en dus tijd voor gamen. Dit is echt wel iets dat doorbroken moet worden.
Die ruimte om boos te zijn mag je hem best even geven. Hij moet daar even doorheen. De grens ligt wel bij geweld gebruiken en dingen slopen.
Ik werd als kind ook regelmatig boos om opgestapelde frustraties om kleine dingen. Verdriet uitte zich ook vaker in boosheid. Boosheid die ik zelf niet per se kon duiden, maar het was terugkijkend vooral verdriet over mijn eigen onvermogen om met de situatie om te gaan. Dat kun je weg willen nemen, maar dat kan niet met alles en je moet echt leren om ermee om te gaan. Ik merk dat ook bij mijn eigen kind, ook al is ze nog veel jonger dan jouw zoon. Ze moet soms echt even door boosheid heen. Pas dan komt er verdriet naar boven en ook daar moet ze doorheen, maar dan staat ze wel open voor troost. Dat is echt niet fijn en het botst en schuurt soms ook wel eens tussen ons, maar uiteindelijk vindt ze dan wel een manier om een situatie te accepteren zoals die is en haar schouders eronder te zetten.
Er voor hem zijn en in verbinding blijven is goed, maar je mag daar wel voorwaarden aan stellen. Zoals dat je hem niet faciliteert in zijn verslaving en dat hij naar school gaat. Hij ziet zelf zijn verslaving nog niet in, of wil dat niet inzien, maar dat is wel nodig om tot verbetering te komen.
Jer0en schreef op 07-04-2022 om 17:08:
Ik vind het echt zo moeilijk, ik zie hem worstelen en zijn verdriet verbloemen met woede... ik wil niet dáárdoor nadenken over wat er dan misschien wel kan... maar doe het toch.
Mocht er nou een manier zijn om hem wél te beperken tot een paar uur per dag (na het eten, want overdag hoort hij met school bezig te zijn) op voorwaarde dat hij volledig gaat meewerken met een verslavingstherapie (én dat hij geen uur meer mist van school)... ben ik dan een zwakke vader die weer toegeeft aan zijn verslaving of is dat de gulden en daarmee misschien de juiste middenweg?
Geef je een alcoholist ook 1 biertje per dag terwijl hij aan het afkicken is?
MamaE schreef op 07-04-2022 om 17:19:
[..]
Woede is bijna altijd een omhulsel van verdriet. Pas als hij daar doorheen is, komt hij bij dat verdriet. En dat is niet fijn, voor hem niet, voor jullie niet, voor niemand. Maar het is wel nodig. En dat kan even duren.
Een paar uur per dag gamen (vind ik nog veel trouwens) kan, maar niet nu. Hij zit nu in een weerstand en wil alle grenzen oprekken. Tien minuten gamen is nu al winst voor hem. Hij moet er eerst even helemaal van loskomen. Als je van de alcohol af moet komen, kun je ook niet één biertje per dag blijven drinken. Als je van de drugs af moet komen, kun je ook niet één lijntje of één jointje per dag blijven gebruiken.
Pas als hij niet meer afhankelijk van gamen en hij weer een zinvolle levensinvulling en dagritme heeft opgebouwd, kun je beginnen met af en toe een spelletje toe te staan. Maar daarvoor is het nu echt nog veel te vroeg.
Met je eens. Daarnaast zou ik de eerste tijd een half uurtje gamen af en toe aan voorwaarden verbinden: ben je naar school geweest, heb je daar actief in de les meegedaan, is je huiswerk klaar (en gewoon ouderwets controleren, desnoods overhoren), zo ja, dan kan je vanavond een half uur gamen, zo niet, dan gaat de stekker eruit. Laat het hem maar zelf verdienen.
Dit kreeg ik hier onlangs aangeraden. Het is heel interessant maar ook heel intensief. In ieder geval geeft het je gedachten soms een ‘draai’: oh, zo kan het ook!
https://www.geweldloos-verzet.nl/GeweldloosVerzet.pdf
Pejeka1 schreef op 07-04-2022 om 18:26:
[..]
Met je eens. Daarnaast zou ik de eerste tijd een half uurtje gamen af en toe aan voorwaarden verbinden: ben je naar school geweest, heb je daar actief in de les meegedaan, is je huiswerk klaar (en gewoon ouderwets controleren, desnoods overhoren), zo ja, dan kan je vanavond een half uur gamen, zo niet, dan gaat de stekker eruit. Laat het hem maar zelf verdienen.
Hier zit ook een risico aan, omdat er sprake is van verslaving. Je wil doorbreken dat het hele leven van deze jongen blijft draaien om gamen. Als iemand heel de dag uit gaat kijken naar het gamemoment, blijft dat heilig en een centraal iets in iemands leven. Terwijl hij juist moet gaan ervaren dat het leven ook zonder games leuk en zinvol is/kan zijn. Uiteindelijk kun je wel toewerken naar een situatie waarin gamen weer een leuke hobby kan worden, maar de eerste tijd even helemaal niet.
Maar misschien ben ik bevooroordeeld hoor, want ik heb helemaal niks met gamen, nooit gehad ook.
Pejeka1 schreef op 07-04-2022 om 18:26:
[..]
Met je eens. Daarnaast zou ik de eerste tijd een half uurtje gamen af en toe aan voorwaarden verbinden: ben je naar school geweest, heb je daar actief in de les meegedaan, is je huiswerk klaar (en gewoon ouderwets controleren, desnoods overhoren), zo ja, dan kan je vanavond een half uur gamen, zo niet, dan gaat de stekker eruit. Laat het hem maar zelf verdienen.
Ik denk dat de situatie al ernstiger is
En dat dit niet werkt
Sterkte TO
Ik zou weer naar de huisarts gaan
Wat ik me nog afvroeg: is die koers die gisteren is ingezet samen met moeder bedacht en afgesproken? Zo’n strikte aanpak lijkt me niet iets wat je maar de helft van de tijd hoeft te doen.
MamaE schreef op 07-04-2022 om 19:30:
[..]
Hier zit ook een risico aan, omdat er sprake is van verslaving. Je wil doorbreken dat het hele leven van deze jongen blijft draaien om gamen. Als iemand heel de dag uit gaat kijken naar het gamemoment, blijft dat heilig en een centraal iets in iemands leven.
Zoals ik al zei, een alcoholist ga je ook geen biertje per dag geven als hij aan het afkicken is.
Dus een game verslaafde ga je niet belonen met game time zolang hij nog verslaafd is.
Granny71 schreef op 07-04-2022 om 20:32:
[..]
Zoals ik al zei, een alcoholist ga je ook geen biertje per dag geven als hij aan het afkicken is.
Dus een game verslaafde ga je niet belonen met game time zolang hij nog verslaafd is.
Ik zie dat wat genuanceerder. Je leert iemand dat een kleine beloning (half uurtje gamen) OK is als hij zelf dat halve uurtje verdient, door naar school te gaan, daar actief in de lessen aanwezig te zijn, zijn huiswerk te maken, enz. Er is niks mis met even ontspannen als je alle taken van de dag hebt afgewerkt. En de keerzijde van de medaille is: doe je dat niet, dan blijft die computer uit.
