Zoon (16) weigert nog naar school te gaan

Granny71 schreef op 06-04-2022 om 16:03:

[..]

Volgens mij ben je hem al kwijt.

Schoolwerk (dat hij nu al niet doet) kan hij op de eettafel doen waar jullie bij zitten. Bij goed gedrag kan je hem belonen met internet tijd.

Wil hij zich gedragen als een klein kind, dan gaan jullie hem ook zo behandelen.

Dit dus. Hij zit als een zombie achter zijn scherm zijn spellen te doen, in welk opzicht maakt hij nog actief deel uit van de familie? Die jongen heeft een wake-up call nodig, niet een stel ouders dat hem faciliteert in zijn verslaving of luiheid.

ik vind de toon van voorgaande berichten niet altijd even vriendelijk, maar ben het wel eens met een aantal reacties die aangeven dat jullie grenzen moeten gaan stellen aan zijn gedrag. Het lijkt alsof ie nu veel ruimte krijgt om het te doen zoals hij wil, en die ruimte pakt hij. Vervolgens is het niet zijn probleem maar dat van jullie. En dat is niet nodig. Jullie zoon is 16, als er geen onderliggende problematiek is (en daar lees ik niets over) mag je op deze leeftijd echt wel een stukje verantwoordelijkheid tonen voor de keuzes die je maakt. Ik zou dus school vragen om hem te melden bij leerplicht én ik zou het gedrag gaan begrenzen. Dus niet meer toestaan dat hij alleen maar aan het gamen is. Desnoods door alle spullen af te nemen en afspraken te maken over aan welke voorwaarden hij moet voldoen om stap voor stap weer meer ruimte te krijgen. Ik denk dat hij in eerste instantie veel herrie gaat maken als hij de gevolgen voelt van zijn gedrag (boos, dreigen, schreeuwen etc) maar hopelijk in tweede instantie eieren voor zijn geld kiest omdat het leven zonder beeldschermen slecht bevalt… 

Ik denk dus juist wel dat er onderliggende problematiek is (ontstaan). De jongen lijkt gameverslaafd en dat is wel degelijk een ernstig probleem. Daarom denk ik dat ze dat als eerste moeten aanpakken. Mijn eerdere post leek misschien een beetje bot, maar ik bedoel het inhouden van geld en uitzetten van wifi niet als straf, maar als motivatie om zijn verslaving aan te pakken.

Wat zijn zijn toekomst-plannen?
Dat hij niet naar school wil ... tot daaraantoe.

Maar hij kan niet tot zijn 67ste op jullie kosten in zijn kamer zitten gamen.

Wat wil hij dus van zijn leven maken en hoe gaat hij dat regelen?
Met hem rond tafel dus hoe hij zijn toekomst ziet. Niet alleen nu, maar ook de komende 10 jaar.

Daarnaast zou ik de geldkraan quasi dichtdraaien.
Als hij dan toch niet naar school gaat zoekt hij maar een baantje en betaalt hij maar kostgeld. Desnoods een symbolische euro. (Want veel zal hij op zijn 16 niet verdienen.)

En legt hij zelf ook maar uit aan de LPA - die vroeg of laat toch in beeld komt - waarom hij niet op school zit. Iets met "verantwoordelijkheid nemen".

Kan hij 's avonds nog altijd gamen.

Kijk, ooit moet er een moment zijn geweest dat die jongen ophield met naar school te gaan. Niet alsof hij gisteren nog met veel plezier op zijn fiets stapte naar school en vandaag opeens besloten heeft alleen nog maar te gaan zitten gamen thuis.

Het lijkt erop dat hij niet bijzonder veel doorzettingsvermogen heeft. Na drie weken havo al besluiten dat het niks wordt. Ik vind dat erg snel. Het kan best even wennen zijn, maar ik vraag me af in hoeverre hij zichzelf die kans heeft gegeven. Met mbo idem dito. Hij is amper begonnen en alweer gestopt. 

Dat school leerplicht niet inschakelt is gek. Dat zijn ze verplicht. En anders zou ik het zelf doen. Dan ervaart hij maar de consequenties van zijn gedrag.
Ik zou hem ook niet ziekmelden op school, dan faciliteer je zijn gedrag.

Die gameverslaving waar dit op lijkt zou ik dus proberen te doorbreken. Haal de spullen maar weg. Dan is het maar even niet gezellig en dan is hij maar boos. Uiteindelijk heeft hij zich aan de wet te houden en naar jullie te luisteren. Hele dagen vegeterend achter de playstation hangen gaat hem nergens brengen in het leven. Dat kunnen jullie ook niet, want de rekeningen betalen zichzelf niet.

MamaE schreef op 06-04-2022 om 21:03:

Het lijkt erop dat hij niet bijzonder veel doorzettingsvermogen heeft. Na drie weken havo al besluiten dat het niks wordt. Ik vind dat erg snel. Het kan best even wennen zijn, maar ik vraag me af in hoeverre hij zichzelf die kans heeft gegeven. Met mbo idem dito. Hij is amper begonnen en alweer gestopt.

Dat school leerplicht niet inschakelt is gek. Dat zijn ze verplicht. En anders zou ik het zelf doen. Dan ervaart hij maar de consequenties van zijn gedrag.
Ik zou hem ook niet ziekmelden op school, dan faciliteer je zijn gedrag.

Die gameverslaving waar dit op lijkt zou ik dus proberen te doorbreken. Haal de spullen maar weg. Dan is het maar even niet gezellig en dan is hij maar boos. Uiteindelijk heeft hij zich aan de wet te houden en naar jullie te luisteren. Hele dagen vegeterend achter de playstation hangen gaat hem nergens brengen in het leven. Dat kunnen jullie ook niet, want de rekeningen betalen zichzelf niet.

Of na drie weken stoppen snel is, hangt af van hoe hij eraan toe was toen hij eraan begon.

We krijgen niet een heel goed beeld van de mentale gezondheid van deze jongen. Iedereen lijkt zo eensgezind streng hier maar een 16-jarige die alleen op zijn kamer zit te gamen, dat is toch ook wel erg treurig. Of vindt hij het zelf allemaal wel prima? 

Ik zou ook geneigd zijn wel leerplicht in te laten schakelen maar dan als stok achter de deur voor hulpverlening/begeleiding. Kennelijk weet de ene hand van de gemeente (jeugdzorg) niet wat de andere doet (leerplicht)? Of andersom. Jeroen, heb je al eens gevraagd waarom school de leerplicht niet wil inschakelen? Denken ze dat jullie er grote problemen mee krijgen? Denken ze dat ze er zelf grote problemen mee krijgen? Denken ze dat ze je zoon nog kunnen motiveren? De reden erachter is wel belangrijk voor wat jij zou moeten beslissen. 

Het is beroerd dat je niemand achter je krijgt: school niet, hulp niet, gezag niet. Je moet het zelf maar uitzoeken met je kind. Mijn huisarts zei laatst tegen me: “De jeugdzorg is een uitgeklede sector”. Ik ging dus ook met niks naar huis, met ook een zoon die niet naar school wil, depressief en boos is en niet meer weet wat hij met zijn leven moet en wil. Ik vind het jammer dat ik geen positiever verhaal voor je heb Jeroen. Maar ik herken de machteloosheid heel goed. Je kunt alleen iets als je zelf veel geld hebt. En dan moet je kind het ook zelf willen. 

Is er trouwens een voorgeschiedenis? Is het tot nu toe wel altijd goed gegaan of heeft hij al eerder moeite gehad met dingen? Een diagnose aanwezig? Of komt het uit de lucht vallen? 

Ik vind de meeste mensen hier nogal stellig. Een zoon van 16 is geen klein kind meer van wie je de spelcomputer af kunt pakken. In zo"n puber kan veel kracht, energie en weerstand zitten. En kun je lang niet altijd jouw wil opleggen. 

TrefleQ schreef op 06-04-2022 om 22:03:

Ik vind de meeste mensen hier nogal stellig. Een zoon van 16 is geen klein kind meer van wie je de spelcomputer af kunt pakken. In zo"n puber kan veel kracht, energie en weerstand zitten. En kun je lang niet altijd jouw wil opleggen.

Dus niets doen en toezien hoe hij zichzelf naar de klote helpt?

TrefleQ schreef op 06-04-2022 om 22:03:

Ik vind de meeste mensen hier nogal stellig. Een zoon van 16 is geen klein kind meer van wie je de spelcomputer af kunt pakken. In zo"n puber kan veel kracht, energie en weerstand zitten. En kun je lang niet altijd jouw wil opleggen.

Ik denk ook dat je het in andere dingen moet zoeken. Zo simpel als de computer afpakken is het niet, denk ik. Kan ook nog wel eens averechts werken.

 Toch beter de dialoog opzoeken denk ik. Samen een weekeindje weg gaan,  of gaan eten of iets leuks gaan doen en dan in gesprek proberen te komen. De vinger erop te leggen waar het scheef zit. Voor kinderen die niet zo goed in het schoolsysteem passen kan het heel lastig zijn om al die jaren aan alle verplichtingen te voldoen. Je kunt meedenken wat wel passend zou zijn. En chill. Hij is pas zestien, tijd genoeg om verstandig te worden. 

MamaE schreef op 06-04-2022 om 22:45:

Er staat niks vermeld over psychische problemen, depressiviteit, hulpverlening die wel of niet betrokken is. Het probleem speelt ook nog niet bijzonder lang want nog geen jaar geleden deed deze jongen eindexamen en slaagde daarvoor. Dat was hem waarschijnlijk niet gelukt als hij die vier jaar op de mavo niet naar school was gegaan en alleen maar gamede. Juist door snel in te grijpen kun je erger voorkomen. Maar zo lang school niet eens bij leerplicht meldt dat deze jongen niet meer op school verschijnt, wordt zijn gedrag gefaciliteerd want het heeft geen gevolgen en is de kans op nog verder afglijden groot. Het belangrijkste is, ook in een periode van niet naar school gaan, is een vast dagritme met een daginvulling.

JerOen schrijft in de OP: "Jeugdhulpinstanties vinden zijn situatie niet ernstig genoeg". Kennelijk zijn die er wel bij betrokken (geweest). Het zal mijn verwrongen wereldbeeld wel zijn dat ik desondanks niet onmiddellijk vreugdevol concludeer: 'oh, niks aan het handje.' Want in onze situatie vinden jeugdhulpinstanties het ook niet ernstig genoeg om door te pakken terwijl hier heel veel aan de hand is, al jaren. 

Mijn zoon heeft het tot nu toe tot 4VWO weten te schoppen zonder blijven zitten. Met forse problemen in de thuissituatie. En op school gaat het ook al jaren niet goed. Hij is alleen wél heel slim. Daar redt hij het dus nog mee. Zijn dagritme is sinds de schoolsluitingen niet echt meer op het oude niveau gekomen. Daarvoor was het al moeilijk maar die periodes van thuis hele dagen achter de PC hebben mijn zoon echt de das om gedaan. Daar kwam hij zijn bed ook op een gegeven moment niet meer voor uit. En dat is na corona niet meer echt goed opgebouwd en weer verder afgegleden. Zulke dingen kunnen ook langere tijd sluimeren en net binnen een bandbreedte zijn en dan ineens zo verslechteren dat zo'n kind door het ijs zakt. Dat heb ik hier thuis zien gebeuren in ieder geval. 

Daarom zou ik op basis van de OP nog niet durven beweren dat de zoon van JerOen tot een jaar geleden nog als een zonnetje draaide. Maar, het kan natuurlijk, dat hij in korte tijd is afgegleden en dat hij vooral geen zin heeft en liever gamet. Dat zal moeten blijken uit de antwoorden van JerOen. 

Oh en verder ben ik het met Drietje eens. Focus niet alleen op het negatieve. Steeds druk uitoefenen om 'de problemen op te lossen' helpt je relatie met je kind volkomen naar de klote. Probeer ook gewoon weer eens in contact te komen. Kijk samen een serie. Eet een pizza op een terras als vader en zoon. Maak eens een wandeling in het bos. Of zelfs een stedentripje, een kampeertochtje of een ander bijzonder uitje. Probeer aan te sluiten bij wat jullie samen leuk vinden of vonden en probeer de band die je met je kind hebt niet helemaal te laten uithollen door je zorgen en je frustratie. Hoe moeilijk dat ook is. Maar als je de verbinding helemaal verliest doordat je altijd alleen nog maar met boosheid en druk kunt reageren (nogmaals, hoe begrijpelijk ook!) kom je helemaal niet meer bij hem binnen. Om invloed te hebben, moet je ook nog fijne dingen met elkaar meemaken. Ik zou dus beginnen met iedere dag, al is het maar één keer, zijn lethargie te doorbreken door hem te verleiden samen iets te doen waar hij voor te porren is. Hier werkt dat gelukkig nog: met de hond wandelen, samen een boodschapje doen, soms zelfs samen koken. Maar als ik alleen maar boos en verkrampt ben, lukt dat mij ook niet meer en loopt mijn zoon met een grote boog om mij heen. Tenzij hij van zijn frustratie af moet en dan zoekt hij ruzie. 

Dat kan ook de opdracht zijn voor nu trouwens: eerst zelf ontspannen!