Zoon heeft geen aansluiting VO
Mijn zoon (14, 2 vwo) heeft in zijn klas / op school geen vrienden. Het doet me pijn als hij vertelt niemand te hebben, bijvoorbeeld als er tweetallen gevormd moeten worden om samen te werken. Hij valt dan buiten de boot.
Zoon geeft aan dat hij zich wel veilig voelt in de groep en ook af en toe wel aansluit bij een groepje klasgenoten in de pauze. Hij zit ook gerust alleen en zegt dan dat soms ook prima te vinden.
Hij is introvert, thuis graag op zichzelf en heeft wat sociaal onhandige trekken. Maar ik gun hem zo die aansluiting. Dat is natuurlijk niet te forceren en zoon is ervan overtuigd dat het ook zo blijft. Het doet zeer dat ik hem niet kan helpen. Zoon wordt gelukkig niet gepest, maar hij voelt zich regelmatig alleen.
Buiten school spreekt hij heel af en toe nog een paar jongens van de basisschool, meestal online.
Hij zou vanuit school een sova/weerbaarheid training volgen (wellicht met wat gelijkgestemden) maar die gaat niet door ivm te weinig aanmeldingen.
Wat ik met dit bericht wil… ik denk wat herkenning en verhalen waarbij het ‘goed kwam’. En tips over hoe ik het beste mijn zoon kan ondersteunen. Het maakt me verdrietig, ik gun hem de tijd van z’n leven, waarbij hij wordt gewaardeerd om wie hij is.
Nogmaals: jullie verhalen en bemoedigende woorden geven me weer wat meer vertrouwen. En dan kan ik het weer meer loslaten. Mijn dank is groot, ik heb er echt veel aan.
Mijn neefje van 12 is precies hetzelfde als jouw zoon. Wij konden hem ook niet helpen. Maar onlangs kwamen we tot de beslissing om hem in te schrijven voor een aantal buitenschoolse activiteitenlessen buiten school. Hij houdt van schilderen en hij houdt ook van muziek. Dus rekening houdend met zijn interesses, nemen we hem over een paar weken mee naar kunstles en vioolles. U kunt hetzelfde doen. We nemen gewoon het risico dat hij daar met andere gelijkgestemde kinderen kan opschieten. We hopen er het beste van.
Calluna schreef op 09-02-2022 om 08:19:
Mijn neefje van 12 is precies hetzelfde als jouw zoon. Wij konden hem ook niet helpen. Maar onlangs kwamen we tot de beslissing om hem in te schrijven voor een aantal buitenschoolse activiteitenlessen buiten school. Hij houdt van schilderen en hij houdt ook van muziek. Dus rekening houdend met zijn interesses, nemen we hem over een paar weken mee naar kunstles en vioolles. U kunt hetzelfde doen. We nemen gewoon het risico dat hij daar met andere gelijkgestemde kinderen kan opschieten. We hopen er het beste van.
Wellicht helpt dat voor je neefje! Ik heb ook gesproken met zoon over sporten/hobbies. De dingen die hij echter leuk vindt doet hij alleen. Hij heeft totaal geen zin in andere activiteiten na schooltijd… Ik krijg hem af en toe mee wandelen en (natuurlijk) naar een zwembad/pretpark oid maar verder heeft hij het prima thuis met zichzelf.
Ik was ook zo. Ik had geen behoefte aan een grote vriendengroep, maar had wel liever meer aansluiting gehad. De zorgen en vragen van mijn moeder maakten het voor mij lastiger. Ik schaamde me dan bijvoorbeeld voor het alleen zitten in de pauze. Ik vond dat alleen zitten niet fijn omdat het niet mijn keuze was. En dan werd ik daar na schooltijd nog eens mee geconfronteerd door die vragen.
Verder, iets goedbedoelds, maar wat mij juist onzekerder maakte; na een ouderavond vertelden mijn ouders dat mijn mentor had verteld dat ik wél geaccepteerd werd door de groep. Ik werd niet gepest. Daar waren mijn ouders blij om. Nu, als volwassene, begrijp ik dat. Destijds, als 14 jarige, maakte het me juist onzeker. Want, wat was er dan mis met mij dat ik blij moest zijn dat ik geaccepteerd werd? Kennelijk was ik raarder dan ik zelf al dacht. Ipv naar aansluiting te streven probeerde ik me meer onzichtbaar te maken, want anders zou men vast wel gaan pesten. Ik zie hier meerderen dit soort opmerkingen maken 'gelukkig wordt hij/zij niet gepest' over hun kinderen. Gezien mijn ervaring zou ik opletten met dit te uiten richting de kinderen. Je hoeft niet blij te zijn als je niet gepest wordt, je bent helemaal goed als jezelf, dus er is ook helemaal geen reden om gepest te worden.
Overigens kwam het bij mij in de 4e helemaal goed. Ik kwam in een andere klas terecht en daar ging het ineens vanzelf. Klasgenoten die vroegen 'Mees, kom je naast mij zitten!?'. Ik helemaal verbaasd. Op het eind van de 5e had ik een vaste kliek vrienden waarmee we op stap gingen, op vakantie zijn geweest enz. Met een deel ben ik nog steeds bevriend.
@Meesje dank voor het delen van jouw ervaring en waardevolle tip.
Widajo schreef op 08-02-2022 om 23:05:
mijn zoon heeft ook nooit veel vrienden gehad, niet op de basisschool, niet op het vo. Hij had er zelf weinig last van, ik wel want ben echt een mensen mens.
Inmiddels is hij 25, heeft veel vrienden, een vriendin, is voorzitter van de studentenvereniging en organiseert het introductiekamp.
Hij heeft ppd-nos, maar;
Het komt vast goed!!
Dit soort dingen gaat inderdaad vaak beter na de middelbare school. Dan ga je iets doen wat je interesse heeft en ontmoet daar anderen met dezelfde interesses. Iedereen begint opnieuw en dat levelt het veld als het ware.
Als je zoon niet ongelukkig is, probeer er dan ook niet teveel de nadruk op te leggen. Niet alle tienertijden lijken op Amerikaanse highschoolseries.
En trouwens; veel pubers mèt veel vrienden, vinden dat ook heel ingewikkeld en/of passen zich meer aan dan wenselijk is. Elke situatie heeft meerdere kanten.
Zonnig77 schreef op 09-02-2022 om 08:17:
[..]
Dit is precies hoe ik het graag wil maar niet altijd voel. Ik doe erg mijn best om er niet bovenop te zitten en steeds naar te vragen. Maar soms overspoelen de zorgen me.
Ik was vroeger juist een kind die het erg belangrijk vond erbij te horen en veel vriendinnen had. Ik was ook altijd met ze op sjouw en vond het niet fijn alleen te zijn. Het tegenovergestelde van mijn oudste zoon dus. Mijn jongste zoon is meer een kopie van mij op dit gebied.
Wees je er bewust van dat jij jouw ongemak van vroeger (niet alleen willen zijn en er bij willen horen) nu projecteert op jouw zoon. Jij maakt het erger dan het is, door je druk te maken over iets dat mogelijk voor hem niet perse een issue is en dit krijgt hij mee. Hij is goed zoals hij is, niet jouw ideeën opdringen.
Jij vond het heel belangrijk om er maar bij te horen en je wilde vooral
niet alleen zijn. Lijkt mij trouwens ook niet fijn om zo afhankelijk van
anderen te zijn. En daarbij zelfs mensen die altijd de hort op zijn of veel vrienden hebben, kunnen eenzaam zijn of het idee hebben dat ze weinig verbinding hebben met die anderen. Blijkbaar kan jouw zoon zich prima met zichzelf vermaken en misschien gewoon oké is met hoe hij is. Dat lijkt mij prettiger dan van anderen afhankelijk te zijn hiervoor.
Dat autonome, van zelf je plan trekken en je eigen ding doen is iets wat ik als jongvolwassene pas echt heb leren omarmen. Ik zie dat nu als één van mijn beste eigenschappen. Het idee dat ik altijd iemand anders nodig heb om iets te doen vind ik heel beklemmend.
Toen ik vijftien was dacht ik wel vaak 'was ik maar normaal'. Mijn zus zei ook vaak tegen me dat ik 'gewoon normaal moest doen'. Ik wist alleen niet hoe. Later konden mensen die eigenheid veel meer waarderen.
Een bijbaantje heeft mij heel erg goed gedaan. Ik werd daar niet alleen gewaardeerd om wat ik deed, maar ook om wie ik was als persoon.
Mijn moeder was ook zo iemand die 'erbij wilde horen'. Ging om die reden ook roken op haar dertiende.
Je anders voordoen dan je bent kost veel energie.
Trouwens, wat ik hier lees, over, gelukkig wordt hij niet gepest. Maar afwijken van de norm, betekent niet automatisch dat je gepest wordt. Vaak genoeg is het gewoon prima of hoort iemand er gewoon bij of zitten er geen pestkoppen in de klas. Normale mensen pesten namelijk niet, ook niet als iemand heel raar is.
@zusterclivia dank voor deze spiegel. Ik weet het, maar het is fijn dit regelmatig te horen/lezen.
@mamaE hier een jonger broertje dat af en toe tegen zijn broer zegt ‘doe nou eens normaal, je bent 14, tssss’ Etc. Corrigeer ik natuurlijk op. Broers zijn nogal water en vuur op alle fronten.
Gepest wordt hij naar eigen zeggen inderdaad niet. Hij heeft vooral last van het buiten de groep vallen als er groepjes gemaakt moeten worden. Hij wordt voor zijn gevoel overgeslagen en durft zelf niet vaak initiatief te nemen. Nu ook weer: er moet een opdracht in een groepje gedaan worden (buiten school) en hij heeft geen groepje. Ik begeleid hem om dat dan alsnog te regelen / op te lossen. En vertrouw er maar op dat dit voor hem steeds makkelijker zal gaan.
Kan hij het gevoel buiten de groep te vallen bespreken met zijn mentor? Ik vind het namelijk wel iets om mee te doen. Geen groots meeslepend drama maar wel een bepaalde vaardigheid die juist op deze leeftijd belangrijk is voor het vormen van je zelfbeeld. Uit verschillende onderzoeken blijkt bv dat genegeerd worden zelfs schadelijker kan zijn dan gepest worden. niet ieder kind is sociaal vaardig en sommige hebben een steuntje in de rug nodig. Je zou het eens samen met je zoon aan kunnen kaarten bij de mentor en vragen naar hoe die hier in staat.
Zonnig77 schreef op 09-02-2022 om 08:42:
[..]
Wellicht helpt dat voor je neefje! Ik heb ook gesproken met zoon over sporten/hobbies. De dingen die hij echter leuk vindt doet hij alleen. Hij heeft totaal geen zin in andere activiteiten na schooltijd… Ik krijg hem af en toe mee wandelen en (natuurlijk) naar een zwembad/pretpark oid maar verder heeft hij het prima thuis met zichzelf.
Hoe zit het met het houden van een huisdier? Mogelijk kan interactie met een hond of een kat hem helpen meer activiteiten te doen. Hij zou er een wandeling mee kunnen maken en meer kunnen doen. Het kan een begin zijn.
anomarie schreef op 10-02-2022 om 10:06:
Kan hij het gevoel buiten de groep te vallen bespreken met zijn mentor? Ik vind het namelijk wel iets om mee te doen. Geen groots meeslepend drama maar wel een bepaalde vaardigheid die juist op deze leeftijd belangrijk is voor het vormen van je zelfbeeld. Uit verschillende onderzoeken blijkt bv dat genegeerd worden zelfs schadelijker kan zijn dan gepest worden. niet ieder kind is sociaal vaardig en sommige hebben een steuntje in de rug nodig. Je zou het eens samen met je zoon aan kunnen kaarten bij de mentor en vragen naar hoe die hier in staat.
Ik heb destijds zelf een mail gestuurd naar de mentor over het zelf groepjes samenstellen. Met de vraag of de docent dat niet gewoon kon doen. En dat kon. Ik vond het eerlijk gezegd bizar dat dat geen gemeengoed is op scholen, wetende hoe traumatisch het is om nooit gekozen te worden.
anomarie schreef op 10-02-2022 om 10:06:
Kan hij het gevoel buiten de groep te vallen bespreken met zijn mentor? Ik vind het namelijk wel iets om mee te doen. Geen groots meeslepend drama maar wel een bepaalde vaardigheid die juist op deze leeftijd belangrijk is voor het vormen van je zelfbeeld. Uit verschillende onderzoeken blijkt bv dat genegeerd worden zelfs schadelijker kan zijn dan gepest worden. niet ieder kind is sociaal vaardig en sommige hebben een steuntje in de rug nodig. Je zou het eens samen met je zoon aan kunnen kaarten bij de mentor en vragen naar hoe die hier in staat.
Zeker! Ik heb hem geholpen om dit bespreekbaar te maken met de mentor en ook de leerlingbegeleider (waar we contact mee hebben ivm sova-training, die dus niet doorgaat) biedt een steuntje in de rug door het extra aan te kaarten om bijv docenten zelf groepjes te laten maken. Fijn dat zij hierin ondersteunt, van de mentor heb ik niet zo’n hoge pet op.
RosaMontana schreef op 10-02-2022 om 10:53:
[..]
Ik heb destijds zelf een mail gestuurd naar de mentor over het zelf groepjes samenstellen. Met de vraag of de docent dat niet gewoon kon doen. En dat kon. Ik vond het eerlijk gezegd bizar dat dat geen gemeengoed is op scholen, wetende hoe traumatisch het is om nooit gekozen te worden.
Helemaal eens! Ik wil me niet opdringen en de curlingouder uithangen, maar in deze heeft mijn zoon nou eenmaal wat extra hulp nodig. En dat laat ik dan ook weten.
