Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

ADD/ADHD, relatie, abortus. Hoe nu verder?

Hoi allemaal,

Ik kom nooit op forums, maar zou toch wel wat verschillende inzichten of adviezen van mensen willen ontvangen die mijn verhaal willen lezen. Ik weet namelijk niet zo goed meer waar ik goed aan doe en waar ik aan toe ben.

Over mezelf: Ik ben een man van 40 jaar, heb zelf een dochter van 8 uit een eerdere relatie waar een omgangsregeling voor getroffen is. Ik heb een redelijk stabiel leven, een koophuis, vaste baan en geen schulden. Heb wel meerdere (lange) relaties gehad:
- 10 jaar relatie met de moeder van mijn kleine meid (zelf verbroken ivm broer-zus)
- 1,5 jaar met een vrouw die narcistische trekken had (zelf verbroken, was niet te doen)
- 5 jaar met een vrouw die prive-problemen had, die richting een burn-out/ptss ging. (Zelf verbroken en veel te lang voor gevochten)
Tussen de relaties door ben ik wel alleen geweest om het eea voor mezelf te verwerken en aan mezelf te denken.

Sinds nu ruim een half jaar ga ik met vrouw om, 31 jaar, kind van 4 uit een eerdere relatie wat wonden bij haar heeft achter gelaten. Maar goed, wie heeft er tegenwoordig geen bagage?
Ze heeft een mengeling van ADHD/ADD, waar ze ook medicijnen voor gebruikt.
Ze heeft eerlijk aan mij verteld wat voor bagage ze met zich meedraagt, is daar open in geweest en beheerst goede zelfkennis. Ze weet pas 8 jaar door diagnose dat ze een 'stoornis' heeft. Vervelend woord, maar ik noem het maar even zo.
We leerden elkaar kennen, zijn gaan daten, en al redelijk snel hadden we een hele goede klik en verliefd gevoel. Dus we hadden een relatie. Bij elkaar blijven slapen, daarna de kids eens bij elkaar, familiebezoek, je kent het wel. Mijn gevoel voor haar werd sterker en zij gaf aan dat ze het ook had. Wat ze niet gewend was van zichzelf. Tegelijk was ze ook bang dat ik haar een keer zat zou raken, vanwege de stoornis.
Het ging allemaal prima, denken over onderwerpen hetzelfde, zelfde humor, sterk gevoel naar elkaar, kortom....voor mij dat ik dacht....dit is ZE. Ik ben superblij met haar en wil haar echt niet kwijt en ondanks haar stoornis wil ik keihard knokken en leren!
Vervolgens is er gesproken over samenwonen. Wat ook zou gaan gebeuren in de zomervakantie. Zij was feitelijk de eerste die met dit onderwerp begon. Ze zag ons al wonen in mijn huis, de buurt was leuk en ze had zelfs al op internet gezocht voor scholen in de buurt voor haar zoontje. We wilden allebei meer bij elkaar zijn. Ik woon al 7 a 8 jaar op mezelf, maar ben zeker klaar voor de voor deze stap!
Maar er kwam meer op haar af; haar zoontje die naar school ging voor het eerst, zij gestopt met werken omdat het niet meer te combineren viel met de schooltijden, dan het samenwonen en het geregel wat allemaal eraan zat te komen. Voor iemand met een stoornis is dat best pittig. Ik had voor haar een tijdslijn gemaakt wanneer ze bepaalde dingen kon gaan doen, om het wat overzichtelijker te maken.
Maar dan.....we kennen elkaar een half jaar. Niet altijd bij elkaar, wonen half uur bij elkaar vandaan dus soms wat lastig. Daarnaast heeft zij de neiging niet te bellen, maar eigenlijk alles via de whatsapp te doen. Ook problemen worden zo besproken, wat niet altijd het beste is. Eigenlijk gewoon niet!! Maar het kwam niet uit om langs te komen als ik wilde praten. Maar alles bij elkaar genomen waren we supergek op elkaar!! En eerlijk, ik heb nooit eerder zo een gevoel gehad als bij haar. Ik voel me zo op mijn gemak bij haar. En ik wil haar alles geven wat ze nodig heeft. Structuur, veiligheid, en vooral heel veel genieten van en met elkaar. Dit alles was tot 2 a 3 weken geleden nog koek en ei.

Sinds 2 weken geleden hoorde ik dat ze zwanger was. Door de pil heen. Ik heb hier over het algemeen goed op gereageerd vind ik zelf en zeker niet (ver)oordelend. Daarvoor was ze al afstandelijker naar mij toe. Dit gebeurde wel eens vaker, omdat ze dan teveel aan haar hoofd had, of niet lekker was of wat dan ook. Uiteraard heb ik veel ingelezen over ADHD/ADD en kon ik dit ergens plaatsen. Maar ik had aangegeven dat we dit (het zwanger zijn) samen zouden gaan fixen, ongeacht wat er besloten zou worden. Ik wilde dit samen doen. Ook vanwege haar verleden, maar daar kom ik zo op terug.
Toen ik hoorde dat ze zwanger was, afgesproken met elkaar te praten. 2 dagen later face-to-face een gesprekje gehad, wat niet echt lekker liep. Zij had al besloten het weg te halen, zonder ook maar aan mij te vragen hoe ik erin stond. Mijn 1e ingeving was ook afbreken, maar in de 2 dagen dat ik had nagedacht/gepiekerd en alles, had ik besloten (omdat zij de eindbeslissing maakt) dat ik ook open stond om het te laten komen. Dit heb ik dan ook meerdere malen gezegd tegen haar. Maar daar stond ze niet open voor. Daarbij liet ze geen enkele emotie los, geen empathie, afstandelijk en geen liefde. Ik werd eigenlijk vanaf binnenkomst de deur uitgekeken. Ze gaf ook aan dat ze twijfelde aan de relatie. Waar die twijfel vandaan kwam wist ze niet. Voordat ze wist dat ze zwanger was, was er geen enkel moment van twijfel geweest over de relatie. Het enige wat ze wilde nu was slapen en niet praten.Ik kan je vertellen, dat was erg ongemakkelijk voor mij. Ik ben een kloter gevoel weg gegaan dan dat ik was gekomen. Waar was de liefde? Waarom geef kreeg ik het gevoel alsof het mijn schuld was? Ook kreeg ik te horen dat alles misschien te snel ging, het samenwonen, familie en alles die hadden aangegeven dat ze jammer zouden vinden als ze haar kind minder gingen zien als we zouden gaan samenwonen. Kortom, hoop verwarring en twijfel.

Terugkomend op haar verleden, ik had verteld dat ze een kind had uit een eerdere relatie. Haar laatste echte lange relatie voor die van ons. Die relatie is niet goed voor haar geweest, bestaande uit drugsgebruik van haar partner, kleinering, leugens etc. 6 jaar lang heeft die relatie geduurd. Met aan het einde een knipperlichtrelatie.
In deze relatie heeft ze voor dezelfde keuze gestaan. Zwanger door de pil, kwam niet uit, samen besloten voor het afbreken. Tijdens de echo heeft zij voor zichzelf besloten om het kind te houden, partner hier later mee geconfronteerd, ruzie en vervolgens acceptatie. Later is de relatie geklapt door drugsgebruik waar kind bij was (dit in het kort).
Daarom wilde en kon ik haar dit niet alleen laten doen. Ik wilde er ook echt voor haar zijn. Ik wilde ook laten zien dat een relatie normaal hoort te zijn en dat dit ook normaal is zoals het hoort te gaan. Mijn gevoel naar haar toe was niet veranderd door dit.
Al met al, ik had aangegeven dat we dit dus samen zouden fixen. Wat zij op prijs stelde. Ze had aangegeven dat ze alleen naar de huisarts wilde gaan, maar dan samen naar de verloskundige. Bij de huisarts kreeg ze een doorverwijzing naar een abortuskliniek. Vanaf dat moment was de communicatie stroef, ik kreeg geen duidelijkheid, ze wilde alleen zijn, zo min mogelijk contact, ze liet me niet toe, daar komt het op neer. Verdomd lastig, terwijl ik haar nodig had, ik had behoefte aan haar, ik wilde er voor haar zijn en dit werd allemaal niet toegelaten. De hele week verder qua communicatie kil en koud contact. Het hoognodige en verder niet. Terwijl hiervoor bij wijze van spreken de hartjes van het scherm afknalden!
Afspraak was gemaakt bij de kliniek. Ik zou meegaan, ondanks dat ze aangaf dat ze alles toch liever alleen wilde doen. Wanneer ik vroeg waarom dan, kreeg ik alleen maar antwoorden omdat dat fijner voelt, omdat ze dat zo voelde. Maar nee, verdere duidelijkheid kreeg ik niet. Ik wilde mee, voor haar, maar ook zeker voor mezelf. Ik ben hier ook verantwoordelijk voor. En ook voor mij ter afsluiting.
Ik ben daar dus geweest. Ik kan je vertellen, voor niks. Bij de echo mocht ik niet zijn (ivm privacy kliniek), het gesprek over de opties mocht ik dan bij zijn. Ook zij had gezegd dat dat mocht. Terwijl we opgeroepen werden wilde ik ook mee voor het gesprek, waarna zij mij in een volle wachtruimte zegt dat ze mij er niet bij wil hebben. Geen reden, geen duidelijkheid, puur omdat zij dat niet wilde....Dus mocht ik daar ook niet bij zijn. Frustratie, boosheid, machteloosheid, verdriet....alles ging door me heen. Ik zit daar met de beste bedoelingen, voor mezelf en tuurlijk ook voor haar, en je wordt als een wildvreemde behandeld. Ik wilde weggaan en haar daar achterlaten, maar kort erna kreeg ik een bericht dat ze in de behandelkamer lag. Ik had gelezen dat geadviseerd werd om niet zonder begeleiding naar huis te gaan, dus ik heb mezelf bij elkaar geraapt en wachtte tot ze klaar was, dan zou ik haar naar huis brengen. Maar nee, dit werd ook afgewimpeld, want ze zou met de tram gaan. Echt waar....je bent zo verliefd op iemand, je houdt zoveel van elkaar en dan dit......verwarder kun je iemand niet maken. Een rollercoaster van emoties, terwijl zij bepaalt wanneer het karretje stopt. Want ze had de controle over alles. Ik had niks in te brengen.
Het feit dat ik in de wachtkamer haar een aai over haar rug gaf, en als je zag hoe ze reageerde....alsof ik een melaatse was! Echt bizar hoe mensen zich kunnen afsluiten.

Ik ben uiteraard heel verdrietig en kwaad naar huis gegaan. Ik had in boosheid geappt, zeg dat je er klaar mee bent, dan ben je eerlijk. Wat zij dus exact terug appte.....

Onderweg kreeg ik een app dat ze ook onderweg was naar huis. En later in de middag een bericht dat het haar speet dat ze nu niet kon geven wat ik nodig had, dat ze aan zichzelf moest denken en nu even rust moest hebben. Sorry.

Ik heb daar maar even niet op gereageerd. Haar ook niet meer gehoord. 2 dagen later heb ik haar een bericht gestuurd hoe het met haar ging met 'wel ok' als antwoord. Geen interesse naar mij toe, hoe ik erin zit. Niets van dat. Ik bleef achter met alleen maar vragen.
Waarom gebeurt dit? Wat is de reden? Zijn zo gek op elkaar en nu laat je me voelen als een wildvreemde? Wat zit hierachter? Waarom stoot je me af? Hoe zit het nu met ons? Wat is onze relatie nog waard zo? En dan alles gevoelens die er bij komen, die op en neer gaan....

Als ik iets niet begrijp, ga ik op onderzoek uit. Ik wil weten waarom dit nu gaat zoals het gaat. Want dit....ik ben totaal verward. Ik snap hier echt niets van. Ik heb alles voor mijn vrouwtje gedaan, over gehad en nog veel meer..... en de toekomst zag ik rooskleurig in!!!
En tuurlijk kan ik dingen plaatsen. Haar stoornis (kunnen zich maar focussen op 1 probleem/verandering tegelijk, moeite hebben met het reguleren van emoties, communicatie niet altijd even sterk).Haar verleden, wonden die in deze situatie mogelijk zijn opengetrokken. Maar omgang met mij zoals dat nu gebeurd is....nee, dat kan niet.
Op internet heel veel gelezen. Over haar stoornis, haar gedrag in deze hele situatie. Het zich compleet afsluiten voor emoties en gevoel. Terwijl zij echt een gevoelsmens is!!!
Kortom, ik kom zelf uit op bindingsangst waar zij mee dealt (ik weet niet of ze dit zelf inziet) en ik heb waarschijnlijk last van verlatingsangst. Nooit echt gehad, maar in deze relatie heb ik wel vaker het gevoel gehad dat ik bang was haar kwijt zou raken. Dit komt uiteraard door een gebrek aan communicatie, waardoor ik met vraagtekens blijf zitten en ja....dan komt die twijfel vanzelf.

Op zich allemaal niet erg, en dit valt op te lossen samen. Maar nu is het zo dat ze rust wil. Nadat ik nog een bericht had gestuurd gaf ze aan dat ik haar echt met rust moet laten. Ze gaf aan dat ze niet in staat is in een relatie te staan als ze niet zelf kan voelen en ontdekken wat ze wil....dat ze zelf contact met me op zou nemen om te praten.
Tja, daar zit je dan. Ene kant denk ik.... he zoek het lekker uit!!! Zo ga je niet met elkaar om. Anderzijds heb ik nog zo een sterk gevoel voor haar, en buiten deze situatie hadden we het goed en zou het er rooskleurig uit zien. Daarbij snap ik ook dat dit wel een heel heftig iets is waar we voor zijn komen te staan terwijl we nog maar een half jaar met elkaar omgaan en kennen.....Ook kan ik ergens plaatsen waarom ze zo reageert, juist ivm haar verleden en haar stoornis. Alleen ik praat zeker niet goed DAT ze zo gereageerd heeft.
Nu is het dus afwachten wanneer ze op de lijn komt. Ik heb haar gezegd dat ik haar rust wil geven. En dat ik er voor haar ben als ze wilt praten.
Tegelijk denk ik, hoe lang moet ik wachten? Moet ik rekening houden dat het klaar is? Moet ik mij alvast af gaan sluiten? Laat ze haar angsten boven het gevoel voor mij gelden? Wil ze nog samen met mij er voor 100% tegenaan gaan?
Eerlijk gezegd, ik maak me drukker om de relatie dat om heel die abortus. Terwijl ik denk dat zij niet met de relatie bezig is, omdat daar geen ruimte voor is in haar hoofd. Ze moet sterk blijven voor haar kind. Ze kan niet breken, ze kan die emoties niet onder ogen komen, omdat ze dan niets meer kan. En die hele abortus zal ongetwijfel meer met haar gedaan hebben/doen dan dat ik weet. Ik weet niets!! Kortom, een klotesituatie!!! Zo gelukkig als dat ik 3 weken geleden was met haar, zo kut voel ik me als man nu. En niet wetend waar dit heen gaat. Wat ik kan of moet doen. Mijn gevoel en verstand zitten niet op 1 lijn. Hoe krijg ik dit voor elkaar? Verstand zegt....kappen! Maar mijn gevoel is zo sterk ontwikkelt voor haar! Dat is niet normaal en voor mij nieuw. Ik wil kappen om mezelf te beschermen, maar ik wil door omdat ik verschrikkelijk om haar geef.
En ja, dan kun je zeggen...geen hand vol maar een land vol. Ja...maar niet met het gevoel wat ik nu heb.

Dus, een lang verhaal. En ik hoop dat mensen dit lezen en willen regeren op de inhoud. Mogelijk zijn er mensen die ervaringen hebben met bovenstaande. Mogelijk zijn er deskundigen die willen reageren, hoe er mee om te gaan of wat te doen. Ik zal het zeker nauwlettend in de gaten houden en als er een vervolg is, zal ik dit zeker met jullie willen delen. Dank je wel alvast voor de moeite.

Gr Anoniem83


rode krullenbol

rode krullenbol

17-05-2019 om 12:39

Vraagje

Hoe is jouw relatie met haar ouders?

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 12:43 Topicstarter

Wel goed

Rode Krullenbol,

Mijn relatie met haar ouders is vooralsnog goed. We gaan pas een half jaar, dus ik heb ze een paar keer gezien. Wel gevraagd hoe ze aankeken tegen het samenwonen, dat ze daar zeker positief over waren en een goed gevoel bij hadden. Zeker t.o.v. haar ex.

Maar haar band is niet zo heel goed. Haar ouders weten dit waarschijnlijk niet. Denk dat je daar naartoe wilde om hen in vertrouwen te nemen?

V@@s

V@@s

17-05-2019 om 12:49

ik mis heel veel respect van jouw kant

Waarom ga je mee als ze zo duidelijk is dat ze dit alleen wil doen. Ik zou hier ook klaar mee zijn als ik haar was.

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 12:57 Topicstarter

Waarom?

Ze wilde dit alleen doen, terwijl ze eerst blij was dit samen te doen. Ik vind dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen. Haar ex heeft haar heel veel laten zitten, zodat ze juist altijd alleen is komen te staan. En niet alleen in de relatie.....
Juist in een relatie hoor je (in mijn ogen) dit soort dingen samen te doen. Ik voelde me buitengesloten in alles. Ik kreeg ook geen duidelijkheid waarom ze het alleen wilde doen.

Tijgeroog

Tijgeroog

17-05-2019 om 13:03

Maar

Ik lees alleen maar over hoe jij je voelt, wat jij wil en wat jij vindt dat jouw "rechten" zijn. Maar geen inlevingsvermogen van jou naar haar, terwijl ik vermoed dat ze een door een hele zware tijd gaat.

Als moeder zijnde,

Het is mogelijk dat ze zo reageert omdat ze misschien bang is een kind te baren waar later ook ADHD bij geconstateerd wordt. Ze weet zelf hoe dit haar leven beïnvloedt en is of bang dat haar kind ook dezelfde moeilijkheden tegen gaat komen of bang dat ze niet in staat te zijn het kind de aandacht en begeleiding mee te geven.

Dat ze haar zoon van 4, die zorg en liefde kan geven, zal voor haar een pak van haar hart zijn. Die stabiliteit wilt ze mogelijk koesteren en niet in de weegschaal leggen. Zeker na zo’n turbulente eerder relatie. Dit kan een reden zijn voor haar afstandelijkheid.
Dat heeft dus niets met haar liefde voor jou te maken.

Je geeft aan dat ze een heel gevoelige vrouw is. Dat lees ik ook tussen de regels door, een vrouw die meer denkt aan haar kind en het vrucht, dan aan haarzelf.
Ik lees ook hoe je eigenlijk vooral bezig bent met je eigen gevoelens. Na haar weigering je lift aan te nemen, mail je al over breken. Is het in je opgekomen dat ze misschien heel bang was, te falen als moeder? Die angst de verantwoording niet waar te kunnen maken?ze heeft namelijk nog met iemand rekening te houden, met een kind van 4.

Ik bedoel het niet bot! Ik hoop dat het je lukt vanuit een andere hoek naar de situatie te kijken, als angst idd een rol speelt. Schrijf haar anders een brief waarin je vraagt of dit meespeelt.

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 13:10 Topicstarter

Ik weet het zelf ook niet

Tijgeroog, ik denk zeker dat ze door een zware tijd gaat.
Het is juist dat ik alleen maar kan omschrijven wat ik wil en wat ik voel, omdat zij verder niet praat erover en niet wil of kan laten zien wat ze voelt of denkt.
Dat frustreert mij omdat het fijn zou zijn als dat JUIST wel zou gebeuren.
Ik heb van alles aangeboden, er voor haar te zijn, noem maar op. Maar alles houdt ze af......

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 13:23 Topicstarter

Dank voor je inzicht

Flannagan,

Nee ik lees het niet als bot. Juist fijn, eerlijkheid en en kritisch is goed.
Klopt, ik ben alleen bezig met mijn gevoel. Komt waarschijnlijk omdat er zoveel ruis en onduidelijkheid is, wat ik graag anders zou zien. Ik loop rond met allemaal waarom vragen en een gesprek hebben we nog niet gehad.
Juist die communicatie wat nu ontbreekt is zo belangrijk. We kennen elkaar nog maar een half jaar, zo lang is dat ook niet. Het is een schat van een vrouw en ik heb zeker met haar te doen nu! Ik voel me ook machteloos omdat ik niks en ze me nu niet toelaat.

Dat falen klopt, dat heeft ze heel haar leven al ivm de stoornis. En dat begrijp ik ook heel erg, dat zorgt voor grote onzekerheden in alles.

Dat ik twijfel aan de liefde voor mij, dat is wel een punt waaraan ik zeker moet werken. Maar heel de ervaring zoals ik beschreef, zet mij aan het twijfelen.

Bedankt voor je reactie. Zeker fijn door andere inzichten te krijgen.
Het is dat ik niks weet, hoe ze zich voelt, wat ze denkt, wat het allemaal losmaakt bij haar, waardoor eigen invulling een plaats gaat innemen.

Niki73

Niki73

17-05-2019 om 14:06

Liefdevol de ruimte geven

Ik denk dat Flanagan belangrijke dingen zegt.
Als je echt van haar houdt, raad ik je aan haar liefdevol de ruimte te geven. Misschien kun je haar een kaartje (of een bescheiden bos bloemen met een kaartje) sturen met een boodschap in de tant van: "Ik besef dat je door een moeilijke tijd gaat. Veel sterkte gewenst. Als je wilt praten of me nodig hebt, ben ik er voor je. Veel liefs, A83"
Geen vragen, zeker geen verwijten, gewoon aangeven dat als zij dat wil, jij er zult zijn. Veel meer kun je denk ik nu niet doen.

Pennestreek

Pennestreek

17-05-2019 om 14:19

Stapje terug

Ik kan me haar paniek heel goed voorstellen. Lijkt haar leven net weer een beetje op orde, komt er een zwangerschap tussendoor! En hoe goed jij het ook bedoelt, jij bent hoe dan ook onderdeel van haar problemen nu. En als ik even kijk naar mijzelf: als ik bang ben kopje-onder te gaan in emoties is het enige dat helpt die emoties even bewust wegstoppen. Even watertrappen tot er weer enige rust is in mijn hoofd en hart, dan oas kan ik erover praten. Dus dat kan haar afstandelijkheid mede verklaren.

En verder zeggen Flanagan en Niki73 zinnige dingen. Ik denk je nu inderdaad even liefdevol afstand moet houden. Stuur haar een appje waarin je aangeeft dat je het initiatief aan haar overlaat. Dat je van haar houdt en hoopt dat ze naar je toe komt als ze daar aan toe is.

Ik vind dat je wat veel vanuit je eigen gevoel en behoefte hebt gehandeld. Juist in tijden van tegenslag en verdriet heeft iedereen een eigen manier om daarmee om te gaan. Het enige dat je kunt doen is haar manier respecteren. En niet jouw manier opdringen. Dat is respectloos en zal jullie alleen maar verder uit elkaar drijven.

Wat me ook opvalt is dat je, hoewel je het vast goed bedoelt, haar wel kleinerend behandelt en beschrijft. Goed dat je je verdiept in haar stoornis, maar ze is wel een volwassen vrouw met een kind, waar ze al een tijdje alleen voor zorgt. Ze is geen kleuter die je aan de hand moet nemen. Ook hoe je met de situatie nu omgaat doet me daaraan denken. Je dringt haar jouw manier op, alsof haar manier niet goed zou zijn, of dat jij het beter weet. Lijkt me zo geen gelijkwaardige relatie (te worden). Ga naast haar staan, steun haar als ze daarom vraagt, maar vul niet voor haar in wanneer ze hulp nodig heeft.

Maar ook voor jou natuurlijk sterkte in deze heftige tijd, het is voor jou zeker ook niet gemakkelijk, dat snap ik echt wel. Geef haar ruimte en tijd, en zorg intussen goed voor jezelf en je eigen dochter. Die is er tenslotte ook nog en zou je eerste prioriteit moeten zijn.

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 14:28 Topicstarter

Ze weet dat ik klaar sta voor haar alleen

Niki73,

Het lastige vind ik dat we, nadat ik wist dat ze zwanger was, een uurtje bij elkaar zijn geweest om te praten, ik haar alleen nog in de kliniek heb gezien en verder niet meer.
Dat is al in een periode van 2 weken. We gaan nu richting de 3 weken.
Haar rust geven wil ik absoluut, ik realiseer me waar ze doorheen moet, alleen er is verder totaal geen contact. Niks besproken hoe of wat, puur een bericht dat ik haar met rust moet laten.
Dat lijkt mij toch ook niet goed?

rode krullenbol

rode krullenbol

17-05-2019 om 14:42

Hmm ...

Als de beslissing om te kiezen voor een abortus vooral is ingegeven door rationele argumenten/afwegingen maar eigenlijk indruist tegen haar gevoel, dan kan het zo zijn dat zij nu afstand houdt van jou omdat jij spijt oproept over de beslissing. Zo bezien zou het een vorm van emotionele pijnbestrijding kunnen zijn.

In dat geval doe je nu precies het juiste.

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 14:47 Topicstarter

Pennestreek, die komt even binnen....

Dank je voor je inzicht.

Ja, ik heb zeker het beste met haar voor. Je maakt het me duidelijk dat ik vanuit mijn eigen gevoel (bang om haar kwijt te raken) bezig ben en vanuit die angst verkeerd reageer/handel.

Ik kleineer haar zeker niet bewust, zeker goed dat je dat aangeeft dat het zo gezien kan worden. Ik heb veel ingelezen omdat ik ook een hoop horror verhalen lees van mensen die een partner hebben met ADHD of ADD, wat ik juist wil voorkomen en ervan wil leren om het haar en mij vooral makkelijker te maken en begripvoller naar elkaar toe.
Het probeer haar verder niets op te dringen, het enige wat ik graag zou willen zien is dat ze haar emoties durft te tonen en dat ze communiceert. Twee belangrijke peilers voor een goede relatie. Dat wordt wel lastig als er nu helemaal geen communicatie is.

Maar zoals je zegt, een ieder doet het op zijn of haar manier. Ik had dit graag allemaal met haar besproken, omdat ik eerder een binnenvetter was. Dat wil ik anders doen, maar zo te lezen valt er nog wat bij te schaven.
Ik hoop op een goed gesprek binnenkort, waarbij we aan elkaar uit kunnen leggen wat het met ons afzonderlijk gedaan heeft.

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 14:57 Topicstarter

Haar beweegredenen waren het volgende:

rode krullenbol

- ze wil nu nog geen kind,
- haar leven is eindelijk een beetje op orde,
- ze wil zich focussen op haar zoontje
- ze kan er geen 2de bij hebben
- en omdat ze nu twijfelt over de relatie (sinds het zwanger zijn) wil ze het niet nog een kind aandoen om gescheiden te leven van zijn ouders.

Ik heb aangegeven dat ik ervoor open sta om de zwangerschap door te zetten en er 100% voor te gaan, omdat de situatie het toelaat en de middelen er voor zijn.
Ik heb aangegeven dat welke keuze ook, ik voor 100 % achter en naast haar sta.

In welk opzicht vind jij dat ik spijt oproep over haar beslissing? Want die zie ik zelf eventjes niet.

En wat bedoel je met in dat geval doe je nu juist het juiste?

Niki73

Niki73

17-05-2019 om 15:14

Haar beweegredenen

Ik vind haar beweegredenen heel goeddoordacht klinken! Ze zet haar zoon op de eerste plaats (terecht!) en ziet in dat het (misschien mede door haar AD(H)D) niet haalbaar is om ook nog voor een baby te zorgen. Dat klinkt realistisch. Jij heb aangegeven je neer te leggen bij haar belsissing, dus prima.

Een abortus is een heftige ervaring, vlak dat niet uit. Fysiek, hormonaal en psychologisch. Zelfs al kies je er zelf voor, je verliest toch een (mogelijk) kind. Dat kan heel zwaar vallen. Daar kunnen vrouwen inderdaad spijt van krijgen. Geen spijt van de abortus zelf, die was om goede redenen. Wel spijt over het kind dat er niet komt. Het kind dat ze emotioneel gezien misschien wel graag gewild had, maar dat ze praktisch gezien niet aankon. Dat is een hartverscheurend dilemma.
Geef haar de ruimte. Ga vooral niet aan haar trekken. Doe echt je best om in te zien dat ze tjid en ruimte nodig heeft. Ze is niet tegen jou. Ze heeft gewoon veel te verwerken.

rode krullenbol

rode krullenbol

17-05-2019 om 15:40

Nadere toelichting

Ik doel op een (mogelijke) botsing tussen hoofd en hart. Als het op rationele gronden de beste beslissing is om voor een abortus te kiezen, hoeft dat nog niet te betekenen dat het hart het daarmee eens is.

Mogelijk kampt ze met tegenstrijdige/gemengde gevoelens: aan de ene kant blij en opgelucht dat de mogelijkheid er is geweest om de komst van een kind tegen te gaan; aan de andere kant rouwig om het feit geen nieuwe 'liefdesbaby' te kunnen verwelkomen.

Goede kans dat alleen al de aanwezigheid van jouw persoon de balans van de ene naar de andere kant doet uitslaan. Gepaste afstand bewaren in dan het juiste om te doen.

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 15:49 Topicstarter

Dat zet me aan het denken

Echt fijn dat jullie eerlijk zijn in jullie opvattingen. De meeste van jullie (of allemaal) zijn vrouwen denk ik. Die bekijken het toch anders of vanuit eigen ervaring.

Het geeft mij een totaal ander beeld dan die ik had. Ik heb wat besproken met mensen, maar dat zijn voornamelijk mannen.

Allereerst zie ik in dat ik teveel met mijn eigen emoties bezig ben, en het zet me aan het denken waarom. Van sommige opmerkingen die jullie zeggen word ik verdrietig en zie ik in dat jullie helemaal gelijk hebben en dat ik ook met mezelf aan de slag moet.
Ik heb zelf ook het e.e.a. meegemaakt in relaties, wat mogelijk ertoe leidt in deze situatie dat ik daarom verkeerd reageer.

Heftig om te lezen, Niki73, hoe zij dat mogelijk ervaart. Dat ze het emotioneel waarschijnlijk wel gewild had, maar praktisch gezien niet aankon. Zo had ik dat nog niet ingezien.
Ik weet bijna zeker dat je gelijk hebt, want ze is echt een familiemens, en familie/gezin staan echt heel hoog bij haar.

Ik geef haar zeker de ruimte! Ik hoop vooral dat ze het me niet kwalijk neemt en daardoor niet nog meer afstand van me neemt.

Er voor haar zijn

Je kunt in deze tijd zelfs iets voor haar betekenen. Ze heeft de fulltime zorg voor haar zoon. Misschien vind ze het fijn als je een middag met hem op stap gaat zodat zij even rust kan krijgen. Misschien kan je dit per brief of via haar ouders aangeven.
Dat is een vrijblijvende vorm van meedenken en steunen; als een vriend.
Als ze dit niet wilt, accepteer dit dan ook.

Als de anderen dit een slecht idee vinden, geef dat dan aan voor A83 idd zich aanbiedt als ‘oppas’.

mirreke

mirreke

17-05-2019 om 16:05

Helemaal eens met iedereen maar

ik heb ook te doen met topic starter, die binnen twee weken hoort dat de vrouw van wie hij houdt zwanger is van hem, en ook alweer heeft gekozen voor abortus en dat dit nu ook is uitgevoerd.
Ook voor een man is dat heftig, om te horen te krijgen dat je vader had kunnen worden. En dan nog een vriendin die in haar schulp kruipt en de abortus alleen wil aangaan en verwerken. Even los van of dat al dan niet terecht is, sta je als man dan toch maar mooi te kijken.
Ik kan me echt goed voorstellen dat je zelf hiervan in verwarring bent. Zo denk je erover om te gaan samenwonen, en zo trekt je vriendin zich terug en heb je deze ervaring erbij.

Ik snap dat men aangeeft dat TS alleen vanuit z'n eigen gevoel praat, maar bij navraag weet hij goed wat de beweegredenen van zijn vriendin zijn, dus hij heeft .

Tja Anoniem83, je kunt het niet afdwingen. Als iemand niet wil praten of communiceren, en om wat voor reden dan ook zich terug trekt, zul je moeten afwachten. En natuurlijk mag jij ook hierover nadenken en je afvragen of je dit trekt als dit het gedrag van je vriendin is als er grotere problemen in het leven voorvallen. Misschien kan zij er dan niemand bij hebben, en is inderdaad het leven voor haar dan al zwaar genoeg met kind. Je kunt je afvragen of dat voor jou wel behapbaar is, want ik vind het (hoe begrijpelijk ook van haar standpunt uit bezien) voor jou ook heftig.
Tegelijkertijd, als je pas een half jaar met elkaar omgaat, kan een onverwachte zwangerschap ook ineens het inzicht geven dat de betreffende persoon niet de grote liefde van je leven is. Dus wie weet is dat bij je vriendin het geval.
Aan de andere kant, een abortus is, hoe bewust je er ook voor kiest, toch een afscheid van een kindje dat niet mag komen, een bewuste beslissing van een zwangere vrouw (want de hormonen beginnen dan net op te spelen) om die zwangerschap niet te laten gebeuren. Dat is ook een heel persoonlijk iets, en misschien heeft je vriendin dit nodig om het te kunnen verwerken.

Verder, ik vind inderdaad ook dat je wat neerbuigend over je vriendin praat. Ze is gewoon een volwassen vrouw, met karaktereigenschappen, net als iedereen.

Wat ik me wel afvroeg, abortus kan pas bij 6 weken, anders is de vrucht nog te klein, en je krijgt ook bedenktijd. Dus ik vind het wel apart dat zijn vriendin in dezelfde afspraak ook al de ingreep zelf krijgt. Is je vriendin daarvoor zelf al eerder naar de kliniek geweest?

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 16:07 Topicstarter

Goede tip en lief bedoeld

Flanagan,

super dat je meedenkt en ik waardeer dat zeer. Haar zoontje is haal allesje, en dat is niet meer dan logisch.

Ze is momenteel gestopt met werken, zoals ik omschreef. Dus ze heeft nu alle tijd voor haar zoontje. Ook zie ik op social media meer foto's voorbij komen van haar met haar zoontje. Nog meer dan anders. Dus ik denk dat ze juist (en ook voor de verwerking) nog meer aandacht heeft en wil geven aan haar ventje.

Daarbij heeft ze wel haar ouders en anderen om zich heen, waar hij graag naartoe gaat. Dus dan heeft ze ook tijd voor zichzelf. Ik durf het dus niet eens voor te stellen nu...
Maar nogmaals, super voor het meedenken.

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 16:25 Topicstarter

Onduidelijkheid

Allereerst excuses dat jullie lezen dat ik neerbuigend of kleinerend over haar spreek. Dat is en was absoluut niet mijn bedoeling, want ik hou van die vrouw.
Kunnen jullie aangeven waaruit jullie dat opmaken?

Ik heb getracht zo goed mogelijk de situatie te beschrijven en wat het met me doet.
Het zit totaal niet in mij, want een partner is voor mij gelijkwaardig, in welk opzicht dan ook.

Mirreke, dank je voor je uitgebreide reactie en voor je begrip. Precies wat je omschrijft....zo kijk ik uit naar het samenwonen en zo door deze situatie voel ik alles uit mijn handen glippen waarvan ik hou.
Tuurlijk houdt het mij bezig met hoe ze er mee omgaat t.o.v. mij. Daarom is een gesprek ook zo belangrijk om elkaar te vertellen wat het met een ieder van ons gedaan heeft, om dit in het vervolg te voorkomen.

Als antwoord op je vraag:
ze is als het goed is eerst naar de huisarts geweest. Toen heeft ze een doorverwijzing gekregen naar de kliniek. Vanaf de huisarts geldt die 5 dagen bedenktijd. Dat is wettelijk zo geregeld. Tussen de huisarts en de kliniek heeft 6 dagen tussen gezeten.
Ik weet alleen niet hoeveel weken ze was.......

mirreke

mirreke

17-05-2019 om 16:45

Ach ja, natuurlijk

de huisarts was ik even vergeten.

Ik vind het wel iets verdrietigs hebben dat je ook niet weet hoe ver de zwangerschap was.

Het is niet zo dat je een vreemde voor haar bent...

Anoniem83

Anoniem83

17-05-2019 om 17:02 Topicstarter

Ik wil het ook niet meer weten eerlijk gezegd

Mirreke,

achteraf maar goed ook. Het heeft nu zeker geen meerwaarde voor mij.

Dat gevoel van een vreemde zijn is wel ontstaan na alles. Ik hoop dat dat snel anders mag worden.

Beroerd

I vind het ook beroerd. Als ik zo je verhalen lees over alle relaties, dan denk ik goh, die eerste broer-zus-relatie was misschien nog wel de beste. Daarna beschrijf je vooral vrouwen met psychische problematieken. Enig idee hoe dat komt? Wil je graag iemand 'redden', bijvoorbeeld nu: haar laten zien wat een normale relatie is, communicatie verbeteren, leren om emoties te tonen.
Mij viel dit op: 'Toen ik hoorde dat ze zwanger was, afgesproken met elkaar te praten. 2 dagen later face-to-face een gesprekje gehad, wat niet echt lekker liep.' Het lijkt alsof je het van iemand anders gehoord hebt en niet van haar. Maar ik weet niet of dat klopt.
Voor de toekomst: een half jaar is erg snel, alles is nog in de hoteldebotelverliefdheid. Niet het beste moment om grote beslissingen te nemen, zoals samenwonen. Bovendien, naast de pil zijn er ook nog andere vormen van anti-conceptie, waardoor je zelf ook wat meer kunt bepalen of je toe bent aan een zwangerschap. Ook al heeft geen enkel middel 100% garantie.
Het nieuwe huisje-boompje-beestje lijkt voor haar echt te vroeg gekomen. Jij bent nu gekoppeld aan die ervaring, dus het is lastig voor jou en voor haar om het opnieuw op te pakken. Houd er rekening mee, dat het niet meer goed komt.

tsjor

Anoniem83

Anoniem83

19-05-2019 om 16:08 Topicstarter

Beste Tsjor

Bedankt voor je reactie.

Allereerst weet je aan het begin niet, wanneer je met iemand date, of deze psychische problematieken heeft.
Hier kom je later pas achter nadat je elkaar beter leert kennen. Ondertussen zijn er gevoelens ontwikkelt, en als je er dan achter komt, zit het niet in mij om direct te vluchten. Maar te kijken wat er anders kan.
Op latere leeftijd heeft tegenwoordig iedereen bagage.

Half jaar is snel, maar we zijn ook geen 18 meer. Het voelde in alle opzichten goed, dus waarom niet die stap tot bv. samenwonen? En dit kwam van beide kanten.
Het feit is nu dat de ongeplande zwangerschap en alles wat er bij is komen kijken teveel druk legt op de relatie. Alles is teveel, en waar teveel voor staat is niet goed.
Door deze siutatie kom je elkaars tekortkomingen tegen, bij de 1 meer en bij de ander minder. Nu dus kijken hoe of wat we hieruit komen.

Anoniem83

Anoniem83

25-05-2019 om 12:28 Topicstarter

Het gevolg

Nou, hierbij een update!

Ik moest haar met rust laten en heb jullie advies opgevolgd.
Vervolgens kreeg ik een bericht om te praten omdat ze er eigenlijk wel uit was.
Face-to-face is het er nog niet van gekomen, maar het komt er op neer dat ze toch niet klaar is voor een relatie en daar eerst zelf wat aan moet gaan doen.
Ik heb uiteraard zoveel vragen, maar ze wil geen gewoon gesprek, het liefst gewoon niet.
Ze zegt dat de zwangerschap haar deed beseffen dat het haar benauwd en dat het teveel is, en niet genoeg verliefd is. Ze heeft hier nooit over gesproken met mij... maar ja...Ik had al verteld over de communicatie en het niet kwetsbaar opstellen. En als ik te dichtbij kwam, zorgde zij voor afstand.

Ik vind het echt doodzonde omdat het super ging tussen ons verder voordat ze zwanger werd.
Ze is nu echt bot tegen me, we hebben verder geen communicatie.
Alles wat ik gelezen heb over bindingsangst is in deze helemaal van toepassing.

En ja, ik voel me zwaar klote. Maar hoe kan ik het haar het beste vertellen over de bindingsangst? Haar bewust maken hiervan? Of moet ik het er bij laten? Want ze heeft ook een klein ventje rond lopen. Over het algemeen genomen weten de personen zelf niet dat ze last hebben van bindingsangst.
Aangezien de relatie toch aardige stappen heeft gekend, ik op haar ventje gepast heb en een band heb opgebouwd, maak ik me daar ook zorgen om.
Ook voor haar vind ik het belangrijk dat ze het weet! Voor de toekomst van hen op de 1e plaats.

Ja, ik heb toch ook wel last van verlatingsangst, dat is iets wat ik heb ontdekt in deze relatie.
Gevoelsmatig wil ik (nog) niet opgeven, ik ga vaak tot het gaatje....
En mijn idee/wil is dan om het samen aan te pakken. Juist omdat ik ook denk dat haar angsten het overnemen boven het gevoel voor mij. Aangezien we al wilden gaan samenwonen en het ook nog eens van haar af kwam.

Voor nu weet ik dat het klaar is. Ik neem geen contact meer op, buiten die ene afspraak om spullen uit te wisselen en een kort gesprek.
En ja, tuurlijk heb ik gevraagd hoe het met haar gaat na de ingreep en alles. Maar ze WIL of KAN niet praten.

Ik hoop dat jullie nog een goed advies hebben.

Laat los

Het feit dat ze liever niet in gesprek wil zegt genoeg. Alles wat je gaat doen om het contact in stand te houden gaat haar verder van jou verwijderen. Ik zou mijn “verlies” nemen en accepteren dat wat ze zegt de waarheid is.
Het kan ook zo zijn dat de zwangerschap haar deed beseffen dat ze inderdaad niet (genoeg) van je houdt. En dat ze het liever niet zegt omdat ze je niet wil kwetsen, of geen gedoe wil?
Ga tijd en aandacht besteden aan jezelf! Sterkte
Sini

Niet

'Maar hoe kan ik het haar het beste vertellen over de bindingsangst? Haar bewust maken hiervan?' Niet. Tenzij je haar behandelend geneesheer bent. Het is jouw 'leken'diagnose, maar daar kun je niet zoveel mee. Je bent niet haar psycholoog, psychiater of huisarts en zij heeft geen vraag naar de oorzaak van haar problemen. Wellicht ziet ze het probleem niet eens. je kunt het haar nu niet meer opdringen.
Je kunt wel aan jezelf gaan werken: ik las iets teveel relaties met vrouwen die meer problemen hebben dan 'bagage uit het verleden'. Misschien goed om daar nu even zelf over na te denken.

tsjor

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

25-05-2019 om 13:57

Therapietje

Je schreef: En ja, ik voel me zwaar klote. Maar hoe kan ik het haar het beste vertellen over de bindingsangst? Haar bewust maken hiervan? Of moet ik het er bij laten? Over het algemeen genomen weten de personen zelf niet dat ze last hebben van bindingsangst.
Aangezien de relatie toch aardige stappen heeft gekend, ik op haar ventje gepast heb en een band heb opgebouwd, maak ik me daar ook zorgen om.
Ook voor haar vind ik het belangrijk dat ze het weet! Voor de toekomst van hen op de 1e plaats.

Jij vindt dat ze last heeft van bindingsangst? Ben jij haar psycholoog of psychiater? Ben jij bekwaam om een diagnose te stellen? En waarom denk jij dat het voor haar beter is om haar daarvan bewust te maken? Ben jij haar hulpverlener? Of wil je een partner zijn?

Je schreef ook:
Ja, ik heb toch ook wel last van verlatingsangst, dat is iets wat ik heb ontdekt in deze relatie.
Gevoelsmatig wil ik (nog) niet opgeven, ik ga vaak tot het gaatje....
En mijn idee/wil is dan om het samen aan te pakken. Juist omdat ik ook denk dat haar angsten het overnemen boven het gevoel voor mij. Aangezien we al wilden gaan samenwonen en het ook nog eens van haar af kwam.

Denk je nu echt dat dat een zinvol iets is? Hoe zie je dat voor je? Samen in therapie, jij oefenen op haar, en zij op jou? Samen “therapie-gezinnetje” spelen, want het is zo goed voor haar en haar zoon?

als je het beste met haar voor hebt, dan laat je haar volledig in haar waarde, en vertrouw je erop dat zij zelf oud en wijs genoeg is om te bepalen wat goed voor haar is.

Anoniem83

Anoniem83

25-05-2019 om 15:57 Topicstarter

Geen therapeut

Nee, dat ben ik niet.

Ik ga wel op zoek naar de oorzaak waarom het zo liep tussen ons.
Vandaar dat ik zeg dat ik uitkom op bindingsangst, ik zeg niet dat ze dat heeft. En alles wat ik lees kan ik plaatsen daarin m.b.t. haar gedrag van de laatste tijd.
Tuurlijk, opgeven is altijd een optie en misschien de makkelijkste. Loslaten ook, maar ik ben wel iemand die daar alles voor gedaan wil hebben.
Want gevoel speelt ook mee. En het gevoel bij deze vrouw heb ik nooit eerder in mijn eerdere relaties gehad.

En ja, door haar ben ik erachter gekomen dat ik last heb van verlatingsangst (nee, ben nog steeds geen therapeut), en herkenbaar als ik dit lees. Ja, werken aan mezelf is dan ook aan de orde.
Ook las ik dat je die problemen gezamenlijk kunt oppakken, maar dan moet je beiden willen.
Vandaar mijn advies hoe met haar ermee om te gaan. En dit duidelijk te maken om wat we hadden, maar een hoger level te brengen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.