Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

2be

2be

17-01-2011 om 12:42

Agressieve man slaat kids soms

ik heb een groot probleem en kan er niet over praten met derden.
Mijn man slaat geregeld de kinderen. De jongens hebben soms echt pijn er aan. Mijn man is impulsief. Leek wat af te nemen maar laait soms op. We zijn net door een crisis heen toen hij opgebiecht had heel veel vreemd gegaan te zijn en nu dit weer! Hij is agent dus ik zet veel op het spel als ik er iets mee ga doen naar buiten toe, maar zo wil ik het ook niet hebben voor de kinderen. Alleen verder is gezien de autisme aanverwante stoornis van mijn kind heel wat! Moeilijke keuzes en veel verdriet en onmacht. Hoe ver ga je voor je relatie en voor je kinderen?
Ik hoor het graag
2BE


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Vic

Vic

17-01-2011 om 13:07

Hmmm

Het lijkt mij niet zo moeilijk. Als mijn partner de kinderen zou slaan, zou hij wellicht een (1) kans krijgen om daarmee op te houden. Dan gaat hij maar in therapie om zijn impulsen te leren beheersen, maar anders kon hij toch echt vertrekken. En dan ook nog een notoire vreemdganger. Waarom blijf je eigenlijk bij hem? Wat levert het jou op?

joep

joep

17-01-2011 om 13:07

2be

Dat moet je niet goed vinden.
Vreemdgaan is niet leuk, maar zou je (ik) nog kunnen overstappen, maar kinderen sla je niet.
Je kan aangeven: als de kinderen nog 1 keer klappen krijgen, gaan we weg (ook doen als het niet verandert). Dan is het aan hem. Hij vind het zelf misschien ook niet zo leuk dat hij zich niet goed beheerst, ook gezien zijn beroep, misschien kan hij hulp zoeken.
Daarnaast kun je afvragen wat belastender is voor jouw en de kinderen, in deze situatie op je tenen moeten lopen (proberen je kind in toom te houden, zodat het geen straf krijgt), of enigszins relaxt zonder hem verder, dan met extra oppas, of wat voor praktische problemen dan ook.

Yura

Yura

17-01-2011 om 13:31

Weg gaan niet vanzelfsprekend

Geen ervaring gelukkig, maar dit heb ik in de loop van jaren van Ouders Online begrepen. Als je bij je man weg gaat, moet er een omgangsregeling komen, dat je man ze slaat doet daar niks aan af. Oa Emine kan je daar alles over vertellen, zoek maar eens op haar naam in het onderdeel echtscheiding. Dat betekent dus dat als je gaat scheiden dat je kinderen regelmatig volledig aan de vader overgeleverd zijn, zonder dat jij er als buffer bij bent. Blijven vormt ook weer een risico, want als iemand in de buitenwereld onraad ruikt en het amk belt hang je als ouders beide. Dus even samengevat als je samenwoont mag slaan niet en zou het kunnen resulteren in een OTS (ondertoezichtplaatsing) of erger. Ga je scheiden dan mag vader wel slaan en als je als moeder probeert de omgangsregeling tegen te werken dan heb jij een probleem met de instanties.
De beste oplossing is dat je man tot inkeer komt, ziet hij achteraf wel in in dat hij fout bezig is?

Rembrand

Rembrand

17-01-2011 om 13:37

Ware gezicht

Maya Angelou zei het al vaak: Als iemand zijn ware gezicht laat zien vertrouw er dan op dat je de waarheid ziet !
Kies voor je kinderen en voor jezelf.
De volgende keer ben jij aan de beurt !
M.

Lita

Lita

17-01-2011 om 14:46

Autisme?

Je schrijft dat je kind een aan autisme verwante stoornis heeft. Kan het niet zo zijn dat dit ook bij de driftbuien van je man een rol speelt? Zijn er specifieke triggers waar hij extreem op reageert?
Ben geen expert, maar ik lees hier wel eens wat. Bijvoorbeeld dat mensen met ASS nogal kunnen exploderen als de spanning intern te hoog oploopt.
Ik denk dat je de weg van bespreek baar maken en therapie op zou moeten.
Sterkte, Lita

Yura zegt het helaas helemaal goed

Ik las mijn naam, dus moest toch even reageren. Aangenaam, ik ben Emine.

Jaaaaaaren geleden zat ik in dezelfde situatie als jij. Uiteindelijk heb ik besloten niet 'te blijven voor de kinderen' maar 'weg te gaan voor de kinderen.'

Een ware nachtmerrie volgde. De terreur was dan wel niet meer in mijn huis, maar ik kreeg de instanties achter mij aan omdat 'omgang het recht van eht kind is.' Dat mijn kinderen niet wilden (durfden) deed daar helemaal niets aan af.

Het klopt dat als je blijft en het komt uit dat er een huiselijk geweldsituatie is, de kans aanwezig is dat ze 'de kinderen uit de situatie halen'. En als je vertrekt, dan is het enige wat telt het omgangsrecht.

Toch zou ik weer voor het laatste kiezen, omdat je het (zij het met heel veel gedoe er omheen) wel omgang kunt weigeren. Je moet als volgt denken: iedere maand die ik win, is mijn kind weer een stukje sterker en een beetje minder kwetsbaar. Ik red het op deze manier al jaren en jaren. Heb geen rooie rotcent door de dwangsommen, chronische pijn door alle stress, en de instanties dreigen me te pletter met uithuisplaatsing om omgang te bewerkstelligen, maar mijn kinderen zijn veilig. Ik vind het een belachelijk toetje voor iemand die geweld ontvlucht is, maar goed, dat is blijkbaar het systeem.

Wat ik je aanraadt is zoveel mogelijk bewijs te verzamelen en als je vertrekt dit naar een blijf-huis te doen omdat zij je met veel kunnen helpen, anders sta je nl alleen.

Emine

Impact van huiselijk geweld op kinderen

Beste 2be,

Al is het niet voor jezelf, dan zul je toch echt actie moeten ondernemen voor je kinderen. Die zijn slachtoffer van huiselijk geweld en (beroepsmatig) weet ik hoeveel effect dat heeft op de ontwikkeling van kinderen. Neem contact op met een steunpunt huiselijk geweld in jouw omgeving (http://shginfo.nl/slachtoffer) om eventueel anoniem te bespreken wat je aan jouw situatie kunt doen.
Veel sterkte voor jou en je kinderen!
Maanve

dc

dc

17-01-2011 om 15:26

Hoever gaat hij voor jullie?

Ik zou hem voor een keuze stellen, of in therapie hiervoor, of je gaat weg met je kinderen.

Sancy

Sancy

17-01-2011 om 15:40

Complicatie en vraag

Ik denk dat het beroep van je man een complicatie is. Of beter, dat jij het beroep van je man misschien als complicatie ziet. Ik heb een familielid dat mishandeld werd door haar man die hetzelfde beroep uitoefent. Dat was niet makkelijk, maar in ieder geval waren de kinderen daarvan gevrijwaard.
"Mijn man slaat geregeld de kinderen. De jongens hebben soms echt pijn er aan." Hoe vaak is geregeld? En hoe ernstig zijn de klappen?

Nou vreselijk yura

want wat mij betreft is dit duideljk een gevalletje: daar is de deur. Ik moet geen man die vreemdgaat, daar kan ik mij niet overheen zetten, dat gaat nl direct in tegen mijn oerbehoefte dat ik 100% onvoorwaardelijk geliefd moet zijn anders word ik doodongelukkig.

En dan gevalletje kinderen regelmatig hard slaan: idem, blijf van mijn kinderen af, maakt niet uit wie je bent, maar niemand doet mijn kinderen pijn.

Kan je niet op voorhand eens met een advocaat gaan praten ?

koentje

koentje

17-01-2011 om 17:32

En...

hoe oud zijn je kinderen:.... is hij met slaan pas begonnen of is het altijd al zo?
Kun je hem chanteren door te dreigen met aangifte?

Aangifte heb je niets aan.....

....want dan gaat er direct een telefoontje naar de kinder'beschermende' instanties en worden je kinderen direct pionnetjes van de jeugdzorg. En geloof me, daar telt niet het belang van het kind, maar het belang van de portomonee der jeugdbeschermers.

Denk je zelf dat je man straks omgang wil of zou hij het wel makkelijk vinden, geen kinderen meer om zich heen?

Wat je het beste kunt doen is proberen er nu met je man uit te komen, als dat niet lukt vertrek je via het blijf. Dan pas aangifte doen. Maar ook weer niet te lang wachten.

Niemie

Niemie

17-01-2011 om 20:52

Verdriet, onmacht en moeilijke keuzes

Toen ik je verhaal las, vroeg ik me af of je man uit onmacht slaat of uit agressie. Ik kan mij zo voorstellen dat ass het bloed onder je nagels haalt want dat is ook zo ontzettend moeilijk! ASS kan een genetisch oorzaak hebben en daar horen remmingen bij maar ook ontsporingen. Dit kan je niet in je eentje, niet voor jezelf, niet voor je kinderen en niet naar hem toe. Hier heb je hulp bij nodig al is het alleen vanwege een neutrale 3de die wel wat gedaan krijgt juist omdat het een neutrale derde is! De vraag is of je man ontsporend gedrag vertoont omdat hij het moeilijk heeft of dat het andersom is. Ik weet dat er veel agressie speelt onder agenten, ook richting thuisfront. Maar dat is nooit goed te praten. Ik zou dus hulp vragen. Waar ? Dat weet ik even niet 1-2-3. Ik ben niet bekend in hulpverlenersland (sorry). Zelf ook ooit een politieman gedate en de agressie ken ik maar al te goed.

roza

roza

17-01-2011 om 23:01

2be

Heb ik mijn werk(gezondheidszorg) begrepen dat dit een vaker voorkomend probleem is bij politieagenten dan bij andere beroepsgroepen. Het is ook bekend binnen politiekringen. Jij hebt een keuze. Je relatie zo laten en op de koop toe nemen dat je kinderen ( en jij?) geslagen worden of een vertrouwenspersoon zoeken.
Sterkte.

Mogelijkheden

Als het inderdaad een bekend probleem is bij de politie is het mischien mogelijk om maatschappelijk werk van de eenheid van je man in te schakelen. Zonder hem vooraf in te lichten.
Een andere mogelijkheid heb ik zelf gebruik van gemaakt is het inschakelen van de wijkregisseur. Die kan komen praten om te zorgen dat het slaan stopt. Dan hoef je geen aangifte te doen.
Verder zou ik proberen zoon en vader meer uit elkaar te houden en vader te instrueren weg te gaan als hij het niet meer trekt.
En je te realiseren dat autisme erfelijk is.

Meer mensen bij betrekken

Publiek maken dat iemand slaat kan mogelijk zorgen dat het ophoudt. Zorgen dat het niet achter de voordeur blijft. Zonodig kun je ook familie inschakelen en die bellen als het weer gebeurt.

Blijkbaar is man niet in staat zelf te stoppen nadat hij zich mogelijk een keer vergist heeft?

Mijn ex

Mijn ex met ongediagnosticeerde ass begon te slaan, nadat we al jaren in de stress zaten met zijn paniekgedrag en dwingelandij. Uiteindelijk was het alle avonden bal en beoordeelde ik bij de voordeur of we naar binnen gingen. Dan ging ik naar de chinees of naar een vriendin en belde hem op met de opdracht te kalmeren en dan gingen we een uur later naar huis.
Natuurlijk was het voor hem ook extra stressvol dat familie en wijkregisseur betrokken waren maar dat is tevens de beveiliging van jou en de kinderen.
Daar moet je doorheen. Ik zou inderdaad proberen jeugdzorg te vermijden. De kinderbescherming kan daar niets mee.
Ik moet zeggen dat het bij ons redelijk ging als kinderen bij vader waren. In het begin ging ik zelfs mee logeren tot vader het niet meer gepast vond voor een gescheiden stel.
Aanvankelijk had ik hem mijn omgangsregeling opgedrongen: regelmatig en kortdurend. Echter dat werd een rechtbankgedoe omdat vader een gewone regeling wilde en de kinderbescherming kon mij echt niet helpen. Ik was natuurlijk de gefrustreerde ex, afijn, dat heb ik opgegeven.
Het weekend bij hun vader was vaak moeilijk maar hij heeft ze nooit meer geslagen, wel gedwongen. Maar het liep steeds beter. Met mobieltjes voor de kinderen en de door mij aangeboden hulp als hij het niet zag zitten, daar was ik altijd voor beschikbaar.
Helaas kregen we daar door de jeugdhulpverlening de kinderbescherming overheen en nu is alle contact met vader verdwenen. Die is zich ook het apezuur geschrokken.

Steunpunt

Ik zou inmiddels twijfelen over het steunpunt huiselijk geweld, bij melding naar de kinderbescherming ben je de controle kwijt, maar daar ben ik wel goed geholpen. Ik had een begripvolle hulpverleenster die mij hielp mijn gedachten op een rij te krijgen om de zaak aan te vatten. Die drempel moet je over. Ik ben niet naar een blijfhuis gegaan maar bij familie ingetrokken, daardoor konden de kinderen gewoon naar school en ik gewoon naar mijn werk.
De wijkregisseur heeft mij met zijn ervaring voorgehouden dat het vaak makkelijker wordt als je door de fase van uit huis gaan heen bent en de zaak kalmeert voor iedereen. En dat was ook zo. Vader stond later minder onder druk en ik leerde hem concreet aan te sturen en er op afstand voor vader en kinderen te zijn. Ik benoemde positief wat hij kon doen met de kinderen en daarmee ook wat hij moest laten, namelijk dwingen. En ik leerde kinderen daarmee om te gaan. Uiteindelijk hebben zij ook bij zichzelf te maken met gedrag dat erfelijk uit hun karakter kan voortkomen. En vader had ook goed gedrag dat voor kinderen positief was.

Paniek en dreiging

Maar voor het zover was hebben we heel wat paniek en angstige situaties doorstaan. Ik ging dan naar de wijkregisseur die de zaak tot behapbare proporties terugbracht en maar weer ging praten met ex, die uiteindelijk de deur niet meer open deed maar daardoor wel wist dat er meegekeken werd.
Juist vrienden en familie hebben veel voor mijn kinderen en mijzelf betekend. Vriendin kwam op bezoek als kinderen bij ex waren en ik mocht zelf niet komen. Familie nam ex met kinderen met hun kinderen mee voor een dagje uit, zodat ze zoveel mogelijk onder de mensen zouden zijn.

Moes

Moes

18-01-2011 om 10:06

Ik kan er niets aan doen, moet denken aan

De agent die Milly Boele heeft vermoord. En aan zijn vriendin, die misschien al lang wist dat hij agressief kon zijn. Misschien haar wel sloeg. Ik vind dat slaan niet KAN, of je nu agent bent of niet. Kinderen zijn hierin extra kwetsbaar. Ik vind ook dat de klappen niet geteld hoeven te worden en de pijn niet 'gemeten' (hoe vaak, wanneer, hoe hard, hoe lang al), het mag HOE DAN OOK niet. En ik begrijp hoe moeilijk het is hier mee om te gaan. Is eerst eens naar de huisarts gaan een eerste stap? Zodat je beter je gedachten kunt ordenen? En er in ieder geval iemand naar je verhaal luistert? Iemand die ook jouw kinderen kent (althans, dat neem ik aan)? Tjee, wat moeilijk. Sterkte, 2be. Groeten van Moes.

Marian5

Marian5

18-01-2011 om 11:30

2be?

Hoe is het inmiddels? Heb je wat gehad aan bovenstaande reacties?
Ik vrees dat Yura en Emine een punt hebben: weggaan betekent nog niet dat de kinderen niet meer geslagen worden. Integendeel, in de tijd dat hij ze heeft, ben jij er niet meer bij om de boel in toom te houden. Ik zou me diepgaand bezinnen op nog andere manieren (b.v. hem naar angermanagement proberen te krijgen). Maar hoe zit het met jou? Wat voel je voor de vader van je kinderen? Ben je al aan een scheiding toe?
Het verbaast me overigens niet dat een agent dit doet. Het is natuurlijk een beroep waar je van ordehandhaving (desnoods door geweld) en macht moet houden. Vroeger gaf ik voorlichting over vrouwenmishandeling voor allerhande groepen in de maatschappij en de agenten waren het meest berucht. Flauwe, seksistische grappen, bagatelliseren en 'male-chauvinist pig'- gedrag (mij vrouwen moet wel de aardappels om zes uur op tafel hebben anders dreigt er wat.
Maar hij zal ook goed kanten hebben dus ik ben benieuwd hoe jij in deze zaak staat. En ervaart hij het zelf eigenlijk als een probleem?

Marian5

Huisarts

Het advies van Moes om eerst naar de huisarts te gaan lijkt me ook een goede eerste stap. In elk geval iemand die je mogelijk kan helpen je gedachten te ordenen. Maar ook iemand die de instanties in de buurt kent en daar door andere patienten ervaringen mee heeft en je kan adviseren.
Ook kan het handig zijn als je in elk geval de huisarts mee hebt als de kinderbescherming zich toch mocht aandienen.

2be

Je kunt ook scheiden zonder het aan de buitenwereld bekend te maken dat hij losse handjes heeft en ook vreemdgaat. Waar ben je trouwens bang voor als je het wel naar buiten brengt??

Ik kan me heel goed voorstellen dat je het zwaar gaat vinden om alleen meet je kinderen verder gaat. Maar ik kan je echt uit eigen ervaring vertellen dat heel veel sterker bent dan je denkt. Ik zal helemaal niet ontkennen dat het zwaar is maar je kunt zoveel meer, en verder is er natuurlijk ook best veel begeleiding te krijgen.

Ik zou het nog eens heel goed overdenken wat je wilt, zou je bv wel alleen verder willen als je ene kind geen aan autisme aanverwante stoornis had???

Sterkte met je beslissing
Muizemeis

dc

dc

18-01-2011 om 17:09

Moes

Tja, ik vind ook dat slaan niet kan, en toch heb ik me er weleens schuldig aan gemaakt. Dus ik vind hoe vaak en hoe hard toch echt wel meetellen hoor.

Tirza G.

Tirza G.

18-01-2011 om 18:40

Naar buiten brengen

Kan betekenen dat hij zijn baan verliest. Is er op zijn werk geen maatschappelijk werker ofzoiets?

Tirza

2BE

2BE

18-01-2011 om 20:23

Up-date

wat super jullie meedenkende woorden op schrift!
Zo veel tips, vragen,iedeen en ervaringen! Haast te veel om te beantwoorden of op te reageren.
Mijn man is een lieve man, en het ass heeft mijn zoon absoluut van hem. Hij is nooit gediagnostiseerd maar beaamt zelf ook dat hij het autistische gen draagd. Ik word niet geslagen, ben daar ook niet bang voor. Ik geef om mijn man, of ik van hem houd? Het is een goed mens met een handicap. Hij heeft Verschillende therapien al gevolgd maar niets mocht baten. Hij slaat ze uit onmacht en oplopende frustratie. Hij schopt bv een keer net te hard tegen een kont. Pakt kind te hard vast, of geeft te harde tik tegen hoofd.hij slaat niet door na een klap(god dank) Ik ben er woest over, verdrietig en teleurgesteld. Ik vind weggaan nu geen optie, maar en het vreemd gaan en nu dit weer is zeker een goede reden omdat niet uit te sluiten. Over 2 weken krijgen we intnsieve thuis begeleiding ivm onze zoon, dat was al op de rit en bij hen ga ik dit aan kaarten. Mijn man zelf vond het heel erg wat er was gebeurd, ik ben nog te boos om er lang met hem over te praten. Dank voor jullie woorden. 2BE

Helen Hesselink

Helen Hesselink

18-01-2011 om 20:34

Wat ontzetttend erg, zeg

Ben je wel goed wijs? Als je kinderen worden geslagen, ga je weg met ze!!!! Weggaan!!! Waar heb je het eigenlijk over??? Ga weg! Hij kan dan nog zo veel problemen hebben, en zo zielig zijn, en zo lief, wat een onzin! In de tijd dat hij wordt geholpen in al zijn problemen, krijgen jouw kinderen problemen!!!!!!!!!!!!!!!En dat mag toch niet!!! Houd maar eens op je grenzen te verleggen, een tik tegen het hoofd, een schop onder de kont???????????????????
Niet normaal!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! waar wacht je op? Zolang ze maar niet bloeden? Heel erg, en oh, ik wou dat ik ze zelf kon komen redden uit die ongelooflijk akelige situatie, wat doe je een kind aan!!!!!!!!!!!!!!! Maar jij KAN ze redden!!!!!!!! Eerst de kids, vergeet dat nooit!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

2BE

2BE

18-01-2011 om 20:48

Tsja

dat ik mijn grenzen verleg is een ding wat zeker is, maar in de vorige reactie lees ik, dat ik niet een goede beslissing maak door te blijven en dat ik ze niet goed zou beschermen. Dat is niet het geval. Ik snap je onrust en betrokkenheid maar probeer het opbouwend te houden als je wilt. 2BE

joep

joep

18-01-2011 om 21:27

Geen paniek

Het zijn ook moeilijke beslissingen, het zweet breekt mij ook een beetje uit bij zoveel uitroeptekens.
Goede afspraken met jezelf en met je man maken en zorgen dat het niet meer voorkomt, handen thuis. Je hoeft de situatie niet uitgebreid met hem te evalueren, het gebeurt gewoon niet meer. Als het dreigt te ontstaan, je er meteen in mengen en preventief uit elkaar halen.
Daarnaast denk ik wel dat je (jullie) zonder hem beter af bent, 2be, maar je moet het durven.

waskind

waskind

18-01-2011 om 22:00

Perspectief van het kind

Ik heb niet alles gelezen maar het valt me wel op dat er veel wordt geschreven en nagedacht over de vader. Maar wat als je dit vanuit het perspectief en de ervaring van je kind bekijkt? Ik weet nog toen ik geslagen werd als kind door mijn vader en mijn moeder niks deed (althans voor zover ik wist). Voor mijn gevoel stond ze daarmee achter mijn vader, in elk geval niet achter mij. En daardoor ik voelde me door god en iedereen verlaten, totaal alleen. Voor mijn gevoel kozen de twee mensen die ik altijd zou moeten kunnen vertrouwen niet mijn kant, ik kon niet op ze terug vallen. Kortom: wat doet dit met je kind(eren), wat voor gevolgen kan het hebben en accepteer je die?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.