Al een jaar geen contact meer met m'n moeder en nu krijgt ze een kleinkind
Hoi,
Ik heb een heel turbulente relatie achter de rug met m'n moeder. Als kind woonde ik tot m'n 13 jaar bij haar in, ze was alleenstaand en ik zag m'n vader in het weekend en in de schoolvakanties. M'n vader deed toen enorm zijn best om me een fijn weekend/vakantie te bezorgen en telkens ik weer naar m'n moeder ging (m'n vader haalde en bracht me telkens) huilde ik.
M'n moeder mishandelde me niet fysiek maar ik was geen gelukkig kind. Ik en m'n broer (van een andere vader) werden vaak blootgesteld aan kwade uitbarstingen, beledigingen en dreigementen om ons weg te steken op internaat. Ook kregen we vaak het verwijt dat we haar leven hadden verpest door geboren te worden. Ze had hier achteraf wel spijt van maar in een volgende kwade bui, getriggerd door zeer kleine dingen, gebeurde het opnieuw.
Ook drong ze haar religie op, waar ze kristallen beeldjes gebruikte om me te 'genezen' van spanningshoofdpijnen, alsook haar politieke voorkeur waar ze heel open over was.
Op mijn 13 had ik er genoeg van en trok ik in bij m'n vader.
Doorheen de jaren bleef ik wel afspreken met haar in weekends en onze relatie bleef erg turbulent. We hadden erg vaak ruzie en ze drong haar mening van religie en politiek vaak op. Ook over voeding maakten we ruzie; ik studeerde af als diëtist maar toch wist zij het beter en drong ze haar herbalife supplementen op. De lijst met 'verboden' onderwerpen groeide buiten proportie en na een hevige ruzie een jaar geleden was ik het beu.
Mijn vrouw, die ze ook vaak onderhands beledigde, wilde niets meer met m'n moeder te maken hebben. Ik heb een week goed nagedacht en uiteindelijk toch gebroken met haar.
Nu een jaar later verwachten ik en mijn vrouw ons eerste kindje. Ik zit op dit moment in tweestrijd. Ik wil niemand het recht ontnemen om haar kleinkind te leren kennen, anderzijds weet ik dat deze relatie niet goed kan komen. Het zou zowel rechtstreeks als onrechtstreeks veel stress veroorzaken bij onze kleine spruit, maar toch voel ik me enorm schuldig dat ik iemand de kans ontneem om een eerste kleinkind te ervaren.
Graag jullie advies of mening. Alvast bedankt!
Link89 schreef op 26-11-2021 om 10:57:
Jullie hebben me allen een goed idee gegeven wat ik wil en ga doen. Uiteindelijk nog eens besproken met m'n vrouw en inderdaad besloten om toch geen contact toe te laten. Een geboortekaartje sturen is natuurlijk een ander verhaal, en is iets waar ik nog over na ga denken. Dit kan natuurlijk door haar bekeken worden als een uitnodiging, zo ken ik ze wel.
Ik vind dat je hiermee ook wel een dubbel signaal afgeeft, waarom zou je dat doen of willen? De 1 zal het invullen als verkapte uitnodiging tot contact (je moeder), maar als je écht geen intentie hebt om haar toe te laten in jullie leven, vind ik een kaartje sturen ook als een soort extra natrap. Ik neem aan dat je moeder heus wel via andere kanalen op de hoogte wordt gebracht van haar kleinkind of niet?
Ik zou ook geen geboortekaartje sturen, dat geeft alleen maar verwarring, verwachtingen. En een grijs gebied. Geen contact is prima, maar wees daar consequent in.
