Alles op een hoopje (tips)
hoi allemaal!
ben een man van 33j en ben 12j samen met mijn vrouw. We hebben 2 kinderen en zijn 2,5j getrouwd
7tal weken kreeg ik te horen dat er mijn vrouw met zichzelf aan het vechten was. Ze is hiervoor mee een therapeut gaan praten en daar is eruit gekomen dat de oorzaak wat bij mij ligt. (1e ‘discussie’ in 12j) Niet helpen in huishouden, haar niet voldoende bijstaan op de momenten dat ik er moest staan, .. geen rekening mee haar houden op citytrips, .. ze vond het niet meer leuk thuiskomen omdat er een negatieve sfeer in het huis ging. Ze vlucht weg van huis en we maken dan ook afspraak bij een relatietherapeut.
Omdat ik voor negatieve vibe thuis zorgde is er ook bij mij een burn-out op mijn werk uitgekomen..
Alles in één klap! Haar emmers waren overgelopen en heeft veel opgekropt. En nu krijgen we alles in één klap om te verwerken
Mijn vrouw heeft tijd nodig om nu alles op een rijtje te zetten en ik ben vooral boos omdat ze er niet eerder over gepraat heeft. Omdat ook een kus een knuffel voor haar al een hele opgave was en ik steeds alles wou forceren zijn we nu toegekomen aan het feit dat we 4 weken apart gaan wonen. Week om week bij de ouders. De andere dan thuis bij de kids
ik zie ze zo graag en wil haar ook de ruimte geven die ze nodig heeft en vraagt.. maar anderzijds zit ik met het gevoel dat ik ze aan het verliezen ben. Al de punten van opmerkingen zijn imo ook allemaal dingen waar aan gewerkt kan worden.. maar bij haar is het gevoel (even) weg.
ik smacht naar een simpel berichtje van ‘danku om me deze ruimte te geven’, ‘slaapwel’, ‘hoe gaat het met u?’..
anderzijds weet ik ook dat ze tijd vraagt en aan zichzelf aan het werken is. Vele zeggen dat ik me moet vasthouden aan het feit dat ze mee relatietherapie doet!!! Maar soms lijkt het imo beetje aan de lijn houden. (Mede dankzij mijn werk ga ik dan ook weer altijd van het negatieve uit) ..
Ik zit nu ook met een burn-out thuis en die vaak aan sporten en begeef me in de natuur om negatieve stres en gedachten uit mijn lijf te krijgen maar ik slaap maar 2u/nacht en denk continu aan haar.
mijn relatie staat ook boven mijn werk dus heb ik mijn burn-out problemen even geparkeerd om mijn relatie voorrang te geven..
maar alles wat ik doe is met twijfel.. haar berichtje sturen voor steun, briefjes en verassingen verstoppen in huis. Ik heb me ook gesmeten in huishouden maar zelf hier twijfel ik over of ik het nu niet teveel doe en me wil overbewijzen.. maar heb echt alles voor haar over.. nog steeds
"Een vrouw moet eens duidelijker leren zijn in haar communicatie(...)."
Hoe dan? Een voorbeeld uit mijn (overigens verder prima) relatie:
Ik: Ik vind het niet zo handig dat je je schoenen uitschopt voor de badkamerdeur. Als ik vannacht naar de wc moet, struikel ik erover. Zullen we ze hier in de hoek zetten?
Man: ja is goed.
Vervolgens schopt man zijn schoenen een paar uur later weer op dezelfde plek uit. Ik herhaal iets dringender mijn boodschap en zet de schoenen in de hoek. Dit herhaalt zich nog drie keer. De laatste keer schiet ik uit mijn slof en schreeuw ik dat ik de volgende keer die schoenen in de vuilnisbak zal gooien.
Man: jij ontploft altijd vanuit het niets!
Ehhhh....
Man zet zijn schoenen voortaan in de voorgestelde hoek.
Anoniem0901 schreef op 23-12-2022 om 22:53:
[..]
Volhouden gaat echt het probleem niet zijn. Dat zie ik allemaal goed komen.
Bij de relatietherapeut is er net uitgekomen dat haar aantrekking en affectie tov mij helemaal verdwenen is.. ze heeft ook de percentages uitgesproken dat ze het 100% zeker niet meer in orde ziet komen..
ben na de sessie nog even met haar gaan praten en gevraagd om toch dat beetje extra te doen met wat er allemaal op spel staat (kinderen, huis, verleden, …) en dat het echt wel in ons zit. Het is haar even allemaal veel maar ik vind dat ik geen eerlijke kans gekregen heb. In 6weken heb ik alles gedaan van laten zien wat ik voor haar over heb en ik heb me ook gesmeten door haar de rust te geven die ze vroeg.. maar zei is niet 6weken aan het vechten, maar al langer dan 1 jaar
het is door een paar mensen al aangehaald, maar we hebben hier al diverse topics gezien die op precies dezelfde manier beginnen. "Out of the blue" "Geen affectie" " Geen liefdesgevoelens" "Houd van je als een zus/broer".
Vooropgesteld dat niet elke situatie hetzelfde is, maar inclusief mezelf, hebben we al te vaak gezien dat dit op een gegeven moment veranderd in het feit dat er toch een ander aanwezig is. Dat is op zich ook niet zo heel erg gek, iemand anders en de semi-verliefde gevoelens die daar ( al dan niet daadwerkelijk) bij komen kijken werken verslavend. Zeker afgezet tegen een situatie waarin je misschien even niet zo lekker in je vel zit of ronduit gezegd een stuk minder gelukkig bent.
Gebeurde hier ook. Out of the blue. Hoop shit over me heen gehad waar ik me echt niet in kan/kon vinden en na een maand of wat kwam uit dat ze er iemand op nahield. Ik heb destijds het geluk gehad bij een goede vriendin terecht te kunnen die 1. zelf maatschappelijk werkster was en 2. net uit een situatie kwam waarin ze heel diep gezeten had. En die gaf aan, vanuit een psychologisch oogpunt, dat wanneer iemand zo in de put raakt, om wat voor reden dan ook, er geen enkel gevoel is. Voor niemand. Die vriendin voelde op dat moment zelfs niets voor haar eigen kinderen. Niet voor haar man. Terwijl haar problemen helemaal niet door haar man kwamen, maar door lichamelijke problemen. Als je diep zit, is het alleen maar duister. En als daar dan net die ene is die een lichtpuntje voor je is, dan ga je gauw geloven dat je relatie niet zo goed was en zie je niets anders meer.
Bij mij bleek dat dus daadwerkelijk aan de hand te zijn. Toegegeven, het gebeurd natuurlijk ook wel dat de koek op is. Maar in situaties waarin dat echt compleet out of the blue gebeurd en er verder geen aanwijzingen zijn dat de relatie niet al te best was of dat er veel gedoe was, zou ik echt het verhaal van een ander niet uitsluiten. Maar denk eerst eens goed na over jullie relatie en over wat er precies mis is volgens haar en of jij je er in kunt vinden. En dan echt even goed nadenken.
Ik weet nog wel, als ik mijn openingspost lees van mijn topic, dat daar dingen in staan die ik helemaal niet herken in mezelf, maar die ik misschien een beetje ben gaan geloven omdat mijn partner op dat moment al 3 maand lang tegen me aanlulde over hoe slecht onze relatie 10 jaar lang geweest was. Terwijl ik zelf helemaal dat gevoel niet heb, maar het wel kreeg.
