Altijd de schuld krijgen....zucht
Ik moet even mijn verhaal kwijt.
Mijn man moet altijd iemand anders de schuld geven als iets niet goed gaat en in thuissituaties ben ik dat altijd. Nou ja, niet overdrijven, bijna altijd (soms een kind).
Ik word er zo moe van. Geen zelfreflectie, kijken naar zijn eigen bijdrage. Ik weet dat hij dat (kennelijk) nodig heeft om zich beter te voelen, dat hij (hoe zelfverzekerd hij ook overkomt, hoe slim hij is en hoe dom ik - universitair geschoold, he? 
...- ben) eigenlijk onzeker is. Maar het blijft vermoeiend, en heel soms geeft hij weer zo'n steek (zegt iets wat indirect er op neerkomt dat het eigenlijk mijn schuld is).
Gisteravond weer. Ik kan er zo boos om worden (alleen komt die boosheid later pas, eerst was ik vooral verbaasd door de inhoud van zijn opmerking en pas later bedacht ik dat het weer mij de schuld ergens van gaf).
Gelukkig vriendin gesproken die het weer in perspectief plaatste.
Praten met hem erover heeft geen zin. Gaat meteen in de tegenaanval, nl. dat IK altijd een ander de schuld geef (hij geeft nogal wat commentaar en soms ga ik dan in de verdediging/leg ik uit waarom ik iets wel/niet gedaan heb, maar dat mag ook niet: ik moet dan gewoon zeggen "Ja, je hebt gelijk").
Zucht.
Gelukkig heb ik mijn zelfvertrouwen de afgelopen jaren ernstig opgekrikt 
, dus op een enkel momentje na, twijfel ik niet meer door zijn opmerkingen aan mij zelf (doe nog wel aan zelfreflectie hoor, wil me nog steeds op punten verbeteren, maar niet als gevolg van zijn onzinnige beschuldigingen) en haal ik mijn energie elders vandaan.
Maar oh oh, wat is het jammer. Het zou zoveel leuker kunnen zijn. Het is (nog) niet erg genoeg voor een echscheiding, dat dan weer niet.
Nou, moest het even kwijt.
Zelfde verhaal
Hier speelt hetzelfde. Ik heb nog steeds niet uitgevonden wat ik eraan kan doen. Niets helpt, zeggen dat ik het vervelend vind niet, boos worden niet, negeren niet. Hij heeft geloof ik nog steeds niet door hoe vervelend het is, het lijkt maar niet door te dringen. Als iemand een oplossing weet, dan hou ik me aanbevolen, want ik word het ook helemaal zat.
Herformuleren?
Vaak kun je anderen een spiegel voorhouden door te herformuleren wat ze zeggen en vragen "bedoel je dat?". En als ze "nee" antwoorden of ze dan kunnen zeggen wat ze wel bedoelen, want jij snapt het niet.
Je moet een manier vinden om uit zo'n patroon te komen zonder jezelf te verliezen. En vaak helpt echt gaan luisteren, herformuleren en de kern zoeken enorm om circeldiscussies te doorbreken.
Lisa
Ik zit met hetzelfde probleem en heb helaas niet m'n zelfvertrouwen voldoende opgekrikt. Ben erg benieuwd hoe je dat hebt gedaan.
Ik blijf wel bij mezelf, zeg het zeker als hij weer eens irritant mij de schuld geeft van vanalles. Ik kan het alleen niet altijd in perspectief plaatsen en wil eigenlijk weg bij deze irritante man. Het is een familie trek en zal ook niet beter worden. Als ik er later op een rustig moment op terug kom kan hij wel mompelend toegeven dat t wel heel vervelend gedrag is wat hij doet. Maar toch altijd met een grote maar, dus dat ik zijn gedrag trigger, ik ben zgn verantwoordelijk voor zijn denigrerende uitvallen. Tja tel erbij op dat hij een niet erkend drankprobleem heeft, nou ja niet om heel vrolijk van te worden dus.
Feit blijft dat hij vader is vd kids en ik niet in staat ben weg te gaan, kleine baan en helaas best weinig zelfvertrouwen.
Van mij de tip, wel blijven zeggen wat je voelt anders stomp je af en weet je naar verloop van tijd niet meer wat je voelt (heb ik soms.. last volledig over me heen lopen soms!)
O wat naar
Wat akelig voor jullie alle drie! Lijkt me vreselijk, altijd de schuld krijgen. Helpt het misschien om te bedenken dat HIJ een probleem heeft en niet jij? Dat doe ik bij leerlingen die altijd de schuld buiten zichzelf leggen. Heel neutraal blijven en proberen het verhaal duidelijk te krijgen (zonder eigen inbreng dus), en dan meeleven zonder gelijk te geven. Bij pubers krijg je dan vaak het verhaal achter het verhaal te horen. Misschien bij een volwassen man ook wel?
Mijn man is erg sterk in formuleren, dus als ik wat ga vragen, reageert en argumenteert hij zo dat hij er toch goed uitkomt.
En het punt is bovendien, dat ik niet eens altijd doorheb dat hij eigenlijk mij de schuld geeft (doet het soms op een indirecte manier).
Overigens toen ik dit keer doorvroeg (op de inhoud, niet op het feit dat hij eigenlijk mij de schuld gaf van iets - dat realiseerde ik me later pas), werd hij inderdaad wel wat minder stellig.
Ik heb niet de illusie dat ik mijn man nog zoveel kan veranderen dat hij dit niet meer doet (zit er al zo lang in), en bovendien als ik dat zou willen proberen , dan kost het me zoveel energie.
Zelfvertrouwen
LIes, ik heb mijn zelfvertrouwen opgekrikt door veel met vriendinnen te praten. Situaties te beschrijven en steeds weer bevestigd te worden dat hij verkeerd reageert, en dat het dus bij hem ligt en niet bij mij.
Ik heb ook veel gelezen (dat reacties van mensen vaak voor 80% van henzelf afkomt en niet door iets wat een ander doet of zegt - is goed om je dat te realiseren). Dus reageert je man boos: dan zit er iets bij hem niet lekker en is zijn boosheid meer een reactie om zijn andere irritaties op jou af te reageren.
Jaren geleden heb ik ook nog even therapie gevolgd (6 sessies bij een Gestalttherapeute). Dat heeft niet helemaal gebracht wat ik wilde (nl. dichter bij mijn gevoel komen), maar het is erg goed voor mijn zelfvertrouwen geweest. Zij zei heel simpel "Je bent goed zoals je bent. Iedereen heeft fouten/gebreken, jij ook, maar dat mag ook!" Dat is bij mij geland, dus weet nu dat ik veel goede eigenschappen heb, en de beste bedoelingen, maar dat ik soms domme of onhandige dingen doe, maar dat ik daarom nog niet dom of waardeloos ben.
En weet je wat zo prettig is aan meer zelfvertrouwen? Ik ben ook niet bang meer dat hij opeens zal willen scheiden, omdat ik het vertrouwen heb dat ik het prima zou redden. Het is niet dat ik het wil, maar ik ben er erg blij dat ik niet meer bang ervoor ben. Daardoor doe ik meer dingen (dan vroeger) die ik wil doen en die mij energie geven en voel ik me een stuk gelukkiger.
Probeer te werken aan meer inkomsten voor jezelf te genereren (meer uren, beter betaalde baan, wel moeilijk in deze tijd), want inderdaad, het helpt als je financieel onafhankelijke bent (ik heb een goede en goedbetaalde baan, dat helpt). Maar je kunt ook weggaan als je in de bijstand komt (met alimentatie?), belangrijker is dat je weet dat je het zelf kunt rooien, ook met beperkte middelen.
