Bedrogen en hoogzwanger
Na nooit zo veel succes gehad te hebben in de liefde dacht ik 9 jaar geleden dat ik 'm gevonden had. Met hem zou ik oud worden! Het ging allemaal vrij snel. Voordat we een relatie kregen waren we al geen vreemden van elkaar. Na een jaar gingen we samen wonen en 4 jaar geleden werd onze dochter geboren. Vandaag ben ik 39 weken in verwachting van de tweede. In blijde verwachting zou je denken, maar waar ik met zo veel vreugde naar uit keek wordt nu overschaduwd door heel veel verdriet. Drie dagen geleden ben ik er (zelf) achter gekomen dat hij is vreemd gegaan. En niet een eenmalig slippertje maar meerdere keren. Ik weet het in ieder geval van 1 vrouw, maar het zou heel goed kunnen dat het vaker is gebeurd want ik kwam er al vaker achter dat hij via mail, Facebook en MSN en zelfs op twee dating sites contact had met anderen. Als ik hem daarmee confronteerde dan hadden we het erover en, hoe erg ik het ook vond , probeerde ik het te vergeten en Door te gaan. Er stond immers nergens dat hij echt had afgesproken met iemand dus ik ging er vanuit dat het alleen bij flirten op afstand bleef (ook al kwetste dat me ook).
Voor mij betekent vreemd gaan het einde van je relatie. Als ik in het verleden één ding geleerd heb dan is het wel dat doorgaan met je relatie na bedrogen te zijn zonde van je tijd is. Hij zegt dat hij spijt heeft (tuurlijk) en dat het niet meer gaat gebeuren . En dat hij al spijt had nadat het gebeurd was (vorig jaar en het jaar ervoor met die vrouw van wie ik het dan weet) maar tot 3 dagen geleden had hij nog regelmatig telefonisch contact met haar (zij woont in het buitenland) nou hoeveel spijt heb je dan. Het enige waar hij dan spijt van heeft is dat ik erachter ben gekomen. Ik heb hem al gezegd dat ik niet Door kan gaan met deze relatie en dat we na de bevalling moeten gaan zitten om alles te regelen om zo goed mogelijk uit elkaar te gaan. Als we geen kids hadden dan had ik 'm waarschijnlijk zo eruit gegooid maar ik wil dit op een goede manier afhandelen. Ik ben ook niet extreem boos geworden maar vrij rustig gebleven en meer verdrietig. Ik wil ook niet dat m'n dochter er te veel van mee krijgt. Het is al een spannende tijd voor haar; een zusje op komst, wennen op de basisschool. Ik heb dus eigenlijk de keuze al gemaakt. Ik kan niet verder. Al zou ik het willen dan zou het in de praktijk niet werken. Alleen het idee al om seks met 'm te hebben maakt me misselijk. En wat voor een voorbeeld is hij voor mijn meisjes? Als vader was hij ook al niet zo betrokken . Ik trok er veel alleen op uit met mijn dochter en over het algemeen komt hij nogal ongeïnteresseerd over. Dat is weer een ander punt waar ik een apart topic over zou kunnen schrijven maar dat zal ik jullie besparen. Hierdoor had ik al vaak verdriet als ik zag hoe mijn dochter weer teleurgesteld werd. Ik probeerde altijd het gat te vullen dat hij creëerde en ben er altijd voor haar geweest. Ook financieel ben ik niet van hem afhankelijk, hij eerder van mij.
Ik zelf heb dus praktisch niet zo veel te verliezen, behalve dat ik toch iemand ga missen in mijn leven waarmee ik de dag bespreek, of iemand die ik bel om te zeggen dat ik onderweg ben en wat ie wil eten, boodschappen doen, 's avonds samen op de bank maar daar kom ik wel overheen.
Als ik naar mijn dochter kijk die desondanks erg gek is op haar vader en denk aan de baby die binnenkort geboren wordt en nooit zal weten hoe het is om in een gezin op te groeien dan realiseer ik me in wat voor een puinhoop ik zit. Als ik dit nou eerder had gezien dan had ik het in ieder geval één kind kunnen besparen. Mijn hart zal breken als ik het verdriet van mijn dochter moet gaan zien als ze beseft dat papa nooit meer thuis komt. Ze is bijna 4 en behoorlijk bij de hand dus ze gaat dit wel bewust meemaken. Hoe ga ik hiermee om. Hoe leg ik dit aan haar uit? Mijn emoties gaan alle kanten op. Soms denk ik zelfs dat ik mijn tweede kindje helemaal niet meer wil! Alleenstaande moeder worden van 2 kleine kinderen, dat zou mij niet overkomen. Mijn hele wereld en toekomstbeeld is in elkaar gestort. Omdat ik in mijn directe omgeving met niemand wil/kan praten heb ik het hier van me af geschreven. Het zal me steun geven meningen en/of ervaringen van anderen te horen.
knuffel
Lief Kippie,
Ik kan je geen advies geven maar wil je wel heel graag een enorme dikke troost en steun knuffel geven.
Liefs Jopi.
de fout
De fout die een ander maakt is nooit jouw schuld. Dat hij misschien iets mist is nog geen reden het op die manier op te lossen.
Jij zit alleen met de gebakken peren.
Ik zou je willen zeggen: richt je nu op de bevalling en denk na of je hem erbij wilt, hoe je je kraamdagen door wilt brengen, wat je van hem wilt en zoals je zelf zegt: kijk daarna verder. Hou vol en kijk uit naar het wonder dat je te wachten staat; hij is bijzaak voor nu.
Advies
Ik kan je geen advies geven. Maar wat een rotsituatie voor je. Zorg wel dat er mensen zijn in je directe omgeving die hiervan op de hoogte zijn. Iemand die er goed (of professioneel) mee om kan gaan. Heb je nog een consult bij de verloskundige voordat je gaat bevallen? Die hebben dit vast wel vaker gehoord. Of je huisarts? Het wordt wel een erg eenzaam gebeuren anders. Jij alleen met je man en dan alle instanties en artsen en familie die er niks van weten. Dat lijkt me knap lastig!
Nare tijd
Behalve bewust alleenstaande ouders gaat denk ik niemand er vanuit dat als zij aan kinderen beginnen, zij ooit alleenstaande ouders zullen worden. Je had het idee dat dit hem gewoon was voor jou, dus voel je niet schuldig dat het anders gelopen is. Dit soort dingen kun je nou eenmaal niet voorspellen. We horen nu alleen jouw kant van het verhaal, dus ik wil niet oordelen over hem als vader/partner an zich etc. Maar als je ontevreden bent/koek op is, kun je dat op een volwassen manier met je partner bespreken. Dat hij de keuze maakt voor vreemdgaan is fout, en daar heb jij absoluut geen schuld aan! Onthoud dat altijd goed.
Ik ben ook een alleenstaande moeder, met een vreemdgaande ex tijdens mijn zwangerschap. Dit had ik nooit verwacht, we zouden het toch immers samen doen, we hielden toch van elkaar, wat had ik fout gedaan? probeer niet teveel in die gedachten te blijven hangen. Het is gebeurd, je weet nu wat je wilt dus focus je op wat belangrijk is. Je kinderen en je eigen leven! Natuurlijk mag je verdrietig zijn, huilen, kwaad zijn, maar zorg ervoor dat je je daarna bijeenpakt en doorgaat. Wees, op niveau, eerlijk tegenover je kind zonder je ex zwart te maken en zorg dat ze zich geliefd en gesteund voelt.
Ga genieten van je dochter en naar het verwelkomen van je baby. Zie het als het begin van een nieuwe tijd, die je zelf kunt gaan invullen. Uiteraard moet je je wel opstellen in het belang van je kinderen, dus ook je ex-partner vader laten zijn. Maar hoe jij je leven verder indeelt is aan jou! Vrienden om je heb, nieuwe partner, sociaal leven komt wel, vertrouw daarop, je kunt het wel.
Overigens, ondanks dat ik pas een maand na de geboorte ben weggegaan bij mijn ex, was hij niet bij de bevalling aanwezig. Hij kwam pas op de kamer nadat ik gedoucht en gefatsoeneerd was. Je ligt daar toch op je meest kwetsbare en intieme moment en ik kon me niet meer ontspannen bij het gevoel dat hij me zo zag liggen. (Ook nog andere redenen, maar deze gedachte was er ook zeker bij...)
rol vader
wat een nare toestand. Maar probeer toch de rol van je toekomstige ex als vader en als partner los te zien. Hij wordt wel je ex-partner maar blijft de vader van je kinderen.
Je schrijft "Als vader was hij ook al niet zo betrokken . Ik trok er veel alleen op uit met mijn dochter en over het algemeen komt hij nogal ongeïnteresseerd over." Maar is dat niet beetje het beeld dat je nu van hem hebt, nu je weet dat hij vreemd is gegaan?
Alkes
Uuh nee het is niet zo dat we eerst als gezin veel samen optrokken en nu is dat opeens niet meer zo. Dat zou vreemd zijn. Als ik het niet los zou zien dan had hij vanaf dag 1 al op straat gestaan maar juist omwille van onze dochter lijkt de sfeer in huis niet veranderd en krijgt zij er niets van mee. Zoals ik aangaf is het gene dat me het meeste aangrijpt dat mijn dochters hun vader om zich heen moeten missen dus hem niet meer als de vader van mijn kinderen zien zal zeker niet gebeuren. (We zijn zelfs in staat nog samen met de kinderen uitstapjes te doen zo nu en dan.)
