bemoedigen en troosten, hoe doe je dat?
Zoveel mensen, zoveel manieren van contact. Maar toch zou ik graag wat gezichtspunten delen over deze kwestie.
Iemand middenin een studiefase, overspoeld door nieuwe dingen en geconfronteerd met een lastige kant van eigen karakter.
Iemand -en nog een iemand- die vruchteloos solliciteert.
Iemand die heel oud is en nog steeds leeft, tot eigen verbazing en verbijstering, het leven is zwaar en moeizaam geworden.
Hoe leef je mee, hoe troost je?
En wat doe je met een snikkend persoon aan de telefoon, dat voelt zo machteloos.
aandacht
Ik denk vooral met aandacht. Of dat nou is door te luisteren, of door belangstelling te tonen (doorvragen, nog eens vragen hoe het nu gaat), of door iemand eens te verrassen met een kleinigheidje, of door even iets uit handen te nemen... dat doet er dan niet zoveel toe.
Overigens iemand huilend aan de telefoon vind ik ook een hele moeilijke... Vooral als je weet dat iemand alleen zit en dat ook blijft. Toch vooral maar luisteren denk ik. En vooral heel snel weer bellen of -nog beter maar moet wel kunnen- langsgaan.
Luisteren, vragen stellen
'Oma thuislaten' ; dus niet Oordelen, geen Mening geven, geen Aanames doen. Echt luisteren, zonder Oma, vind ik zelf een verademing en kunnen maar weinig mensen. Accepteer dat je het niet kunt oplossen, dat de emoties er zijn en erbij horen, dat je hooguit naast iemand kan staan als hij/zij door de emoties heen gaan. Als je dat kunt ben je denk ik goud waard. Althans, zo werkt t bij mij.
oma thuislaten, en veel nivea
Niet Invullen Voor Een Ander
En dat van die oma heb ik ook eerder gehoord.
Maar bij een meeleefmoment dat zomaar uit de lucht komt vallen (hullend persoon aan de telefoon terwijl ik bezig ben met het eten) vind ik het toch lastig dit allemaal toe te passen. Inderdaad helemaal als je weet dat diegene -althans voorlopig- alleen thuis is.
Als je op bezoek gaat bij iemand van wie je weet dat en lastige dingen gaande zijn, ben je voorbereid.
'Accepteer dat je het niet kunt oplossen, dat de emoties er zijn en erbij horen, dat je hooguit naast iemand kan staan als hij/zij door de emoties heen gaan.'
ja, dat is zo. En dat vind ik zo ontzettend moeilijk, ik wil zo graag wat DOEN...
uit de lucht gevallen
"Maar bij een meeleefmoment dat zomaar uit de lucht komt vallen (hullend persoon aan de telefoon terwijl ik bezig ben met het eten) vind ik het toch lastig dit allemaal toe te passen. Inderdaad helemaal als je weet dat diegene -althans voorlopig- alleen thuis is."
Leg héél eerlijk uit dat je op dit moment in de keuken staat en spreek concreet een moment af dat je terugbelt, liefst diezelfde dag nog. Ik denk dat die persoon meer gebaat is met iemand die terugbelt en dan écht luistert, dan met iemand die uit medelijden aan de lijn blijft terwijl het eigenlijk heel slecht uit komt.
Ik spreek een beetje uit eigen ervaring. Eerlijkheid hoeft niet kwetsend te zijn.
Oma, Nivea, en je eigen gevoel
Naast Oma en Nivea nog een ding: je eigen gevoel op de achtergrond laten. Dus niet uitgebreid gaan vertellen hoe moeilijk je het vindt om dit te horen, of hoe machteloos je je voelt.
Wat dan wel. Eerlijk gezegd was ik er vroeger beter in dan nu, toen kreeg ik vaak te horen dat ik zo goed kon luisteren. Nu ben ik ongeduldiger of egocentrischer geworden, misschien.
Maar wat ik meestal deed was een mix van open meelevende geluiden (oh dat lijkt me naar, wat rot voor je, wat een moeilijke toestand, wat vind ik dat verdrietig voor je), en open vragen (hoe is dat, wat denk je dan, hoe vind je dat, wat vond jij daarvan).
Troosten zou ik niet weten, ik heb nooit het idee gehad dat ik iets zinnigs kon zeggen door frases als 'het komt wel goed' of 'gelukkig heb je X nog'. Misschien was dat juist wel goed.
Wat doen
"ja, dat is zo. En dat vind ik zo ontzettend moeilijk, ik wil zo graag wat DOEN..."
Het draait niet om wat jij wil.
Da's een moeilijke hoor. Ik had ooit een heftige situatie in die categorie. Iemand had een heftig verdriet en ik had het daar heel moeilijk mee. Ik sprak daarover met een hulpverleenster en die sprak de memorabele woorden:"Maar mag hij van jou geen verdriet hebben dan?".
Oeps. Die was raak. Ja, ik vond het heel naar om dat aan te zien, maar wie was ik om hem zijn verdriet te ontzeggen? Ik kon moeilijk verwachten dat hij wat minder verdrietig zou zijn omdat ik het niet aan kon zien.
accepteren dat je niet kunt helpen
Ik zie deze valkuil vaker optreden. Vriendin met probleem, je wil helpen en raak alleen maar gefrustreerd dat je niet kunt helpen en uiteindelijk wordt je boos ('je laat je ook niet helpen')waardoor die vriendin daar ook weer verdrietig om wordt. Vriendschap onder druk.... Zie je het voor je?
Daar heeft je vriendin niets aan!
Laat gewoon weten dat je altijd klaar staat met een luisterend oor, een maaltijd, een slaapplek, etc. Dat zijn de dingen die je kunt doen. Oplossen kun je niet altijd.
' mag hij van jou geen verdriet hebben dan?'
Oef!! Die is raak. In het genre van wat een van ons hier thuis eens zei: 'mag iets lastig zijn?'
Dank voor het meedenken! Ik houd jullie overwegingen in gedachten de komende tijd.
Beautifull sadness
https://www.youtube.com/watch?v=sN6ZgBJOTO4
Verdriet hoort erbij.
Daar kwam dochter mee aan, na weer een episode van ingewikkeld liefdesverdriet. Dat je ze graag even in je armen zou nemen.
Accepteren dat iemand gewoon verdriet heeft. Alle troost is dan wel net even de plank misslaan totdat je luistert wat iemand daarover zelf wil zeggen. Misschien wel iets heel treffends.
accepteren dat je niet kunt helpen
alleen luisteren.
Er zijn. Zucht...
Jullie hebben gelijk.
Accepteren dat je niet kunt helpen
vind ik zelf wel een lastige. Op een gegeven moment besef ik wel dat het niet anders kan, maar om te beginnen zit ik toch met ingewikkelde gevoelens van 'wat kan ik dóen!?'. Ik bied het sowieso aan 'als ik wat kan doen...'.
Als een ander op een slecht moment belt, hangt het ervan af wat de situatie is, of ik het gesprek uitstel of niet. Tenzij ik het wel uit móet stellen natuurlijk. Als ik een uur later moet eten als iemand met een groot probleem belt, dan is dat maar zo. Als iemand van mijn gezin daardoor zonder eten de deur uit moet, dan probeer ik toch maar eerst te koken. Dilemma's en prioriteiten...
