Bemoeizieke mama
Ik vind enorm veel forumgesprekken op het internet over bemoeizieke schoonmoeders,... Maar over bemoeizieke moeders vindt ik vrij weinig tot niets terug.
Ik zit al enkele jaren met het probleem dat ik thuis mijn eigen beslissingen niet kan nemen doordat mijn mama zich hierin constant moeit. Ik ben zelf niet assertief genoeg om hierop in te gaan. Wil ook constant voor iedereen in mijn omgeving goed doen.
Sinds 2,5 jaar heb ik een vriend en deze relatie loopt eigenlijk heel goed. Het enige wat hoofdzakelijk voor ruzies zorgt is mijn bemoeizieke mama. Ze kan mijn vriend trouwens ook niet uitstaan. Ze zegt constant negatieve dingen over hem tegen mij en hij kan niets goed doen. Hierdoor is mijn vriend mijn mama ook beginnen 'haten'. Ik zit gewoon constant tussen deze twee personen in.
Nu sta ik op het punt van wel of niet te verhuizen naar een appartement. Mama doet hier enorm moeilijk over omdat dit op 1h van hen vandaan is en op 5min. van bij mijn schoonouders is. Dit komt vooral door het werk, maar ook omdat ik zo ver mogelijk van thuis weg wil omdat mama zich anders toch maar moeit en alle dagen over de vloer zou komen. (Da's ook de reden dat ze niet wil dat ik verhuis, ze wil dat ik dichtbij kom wonen zodat ze me alle dagen kan zien)
Ik weet echt niet meer wat te doen. Mijn vriend wil mijn ouders niet meer zien en vindt hen ook niet meer welkom als ik alleen woon. Wel wil hij niet dat ik het contact met hen verbreek (en dat wil ik zelf ook niet)
Mama wil ons claimen. Ze kan mijn vriend niet uitstaan, maar kan er ook niet tegen als hij een paar weken niet op bezoek is geweest en ik alleen maar naar hem ga. Als dat gebeurd krijg ik de volle lading en heb ik met mijn mama weer weken ruzie.
HELP!
Je woont nu dus nog bij je moeder? Dan lijkt me de eerste stap om op jezelf te gaan, en ook gewoon in de woonplaats waar jij wilt gaan wonen. Je vriend gaat er niet over wie jij wel en niet over de vloer mag krijgen, en je moeder heeft geen stem in wie je vriendje is. Je kunt tegen beide gewoon zeggen dat je geen kritiek op de ander wilt horen.
Verhuizen
Als ik dit lees zou ik heel snel verhuizen naar het appartement op een uur van je moeder vandaan. Als jij alleen woont mag je moeder natuurlijk best langskomen, dat bepaal jij en niet je vriend (ik begrijp dat je alleen gaat wonen). Wel zou ik mijn uiterste best doen dat alleen op afspraak te doen.
Waarom zou je niet verhuizen?
...
Het verhuizen ligt moeilijk dan het lijkt en toch ook weer niet.
Ik heb eigenlijk al een appartement waar ik in het weekend naartoe vlucht. Dus op dat vlak kan ik perfect zeggen dat ik vanavond niet naar mijn ouders ga, maar naar mijn eigen plekje.
Langs de andere kant is het ook weer moeilijk. Ik ben in de week bij mijn ouders omdat ik tijdelijk op een andere locatie werk waardoor het van daaruit makkelijk/sneller is om op het werk te geraken. Vanuit het appartement is dit 1.5h rijden (enkel). Hierdoor gaat mama het enorm raar vinden als ik nu ineens zeg dat ik toch vanuit mijn appartement naar het werk zou gaan. En die reactie van mama daarop zal niet meevallen haar kennende.
Waarom ik niet zou verhuizen? De reactie van mama houd me vooral tegen. Ik durf het haar niet te zeggen...
Maar
je kan toch ook niet je hele leven bij je moeder blijven?
Je hebt een appartement voor jezelf, daar ben je graag neem ik aan. Wat gebeurt er als je daar in het weekend bent en je gaat gewoon niet meer terug naar je ouders? Komt je moeder je dan halen? De reistijd naar je werk is best flink maar absoluut geen reden om door de weeks naar je ouders te gaan.
Wat is het allerallerallerergste dat kan gebeuren? Een boze moeder?
Tot wat ze in staat is...
Ze is in staat mij gewoon te negeren en te doen alsof alles mijn fout is. Dat ik de slechte dochter ben,... (dat is het minste van mijn zorgen) Dat is dan haar eigen keuze.
Maar ze is zo invloedrijk, dat mijn zussen en broer zich tegen mij gaan keren door allerlei verhaaltjes dat ze verzint over mij en mijn vriend. (in het verleden ook al gebeurd, maar toen heb ik mij (doordat ik nog thuis woonde) kunnen verdedigen waardoor dat wel terug goed gekomen is. Dat mijn zussen en broer slecht over mij denken vind ik wel erg. Ze zijn nog niet oud genoeg om zelf een beslissing te nemen om mij nog te zien,... . Dat is voor mij het allerergste dat er kan gebeuren...
Ik ga het vanavond eens bespreken met mijn vriend en kijken wat we het beste kunnen doen. Want de situatie laten zoals ze nu is gaat echt niet meer. Hier lijdt mijn relatie ook onder.
gesprek met je moeder
Je moeder kan je niet loslaten. Kan je niet ook een gesprek hierover hebben met haar, dat je begrijpt dat het moeilijk is dat je het huis uit wil (ben je de oudste?) Maar dat je nu volwassen bent en dat je je eigen keuzes wil maken (net als zij, vroeger?) En ook dat het je heel erg kwetst als ze zich negatief uitlaat over jouw vriend, dat moet je ook uitspreken.
Dat je uit huis woont wil niet zeggen dat je geen contact meer met je ouders en broertje en zusjes hebt.
Als het heel moeilijk is kan je haar misschien (eerst) een brief schrijven, maar onder vier ogen is wel beter.
Heel veel sterkte - en het lijkt me heel gezond voor je om minstens een uur van je moeder af te gaan zitten!
Meer dan alleen loslaten.
Ik ben inderdaad de oudste en heel veel gaat te maken hebben met het niet kunnen loslaten. Vooral omdat ik jaar en dag (relatie)therapeut gespeeld heb voor mijn ouders. Hiermee ben ik vorig jaar gestopt omdat ik dit emotioneel niet meer aankon. Daar is ze nog steeds kwaad voor, ik ben er zogezegd niet meer voor haar. Terwijl ik nog steeds luister naar al haar problemen,... Maar er gewoon minder op in ga omdat ik vindt dat ze zelf haar problemen moet leren oplossen.
Echt praten met mama gaat niet, ze is heel opvliegend en elke 'babbel' draait uit in geroep en getier en eindigt met een gigantische ruzie. Een brief kan ik inderdaad ook eens proberen. Op die manier kan ze misschien eerst zelf ook eens nadenk i.p.v. impulsief te reageren.
Met al de reacties die al gekomen zijn ben ik veel... misschien dat ik toch de stap moet zetten om 'fulltime' alleen te gaan wonen en dit gewoon eerst in een brief moet verwoorden vooraleer er met mama een gesprek over te hebben.
gewoon gaan
Desnoods zeg je eerst tegen een zus dat je liever in je eigen appartement wil blijven omdat het gewoon bij je leeftijd hoort om zelfstandig te wonen (of weet ik wat). Als je moeder dan wat anders verzint, heeft die zus tenminste al een andere waarheid gehoord. Ik zou je moeder en vriend dan niet noemen als factoren in je beslissing.
Maar waarschijnlijk gebeurt er helemaal niets ergs. Je bent nu een erg makkelijk slachtoffer voor je moeder. Dat wil ze niet kwijt. En nu bied jij je ook nog constant aan om slachtoffer te zijn.
Als jij je niet meer aanbiedt, kan ze volgens mij niet zoveel. Uiteraard zal ze wel negatieve dingen over je zeggen, maar eigenlijk ga ik er van uit dat ze dat NU ook al doet, want dat zit in dit soort mensen. Dus zou het echt veel erger kunnen worden? Als jij eerst zussen en broers vertelt dat je graag rust hebt 's avonds of in je eigen appartement alles zelf wil doen?
inderdaad, gewoon gaan.
Daarmee stel je namelijk een grens. Want zo te lezen ben je behoorlijk onder druk gezet door een moeder die jou manipuleert met haar woede.
Wat is het ergste dat je kan overkomen, behalve haar gebrul? Dat ga je sowieso wel krijgen, of je nou gaat of niet.
Je hoeft haar maar één keer uit te leggen dat je gaat. Als zij dat onzin, ondankbaar, of wat dan ook vindt. Je legt 1x uit: "Ma, ik ga naar dat appartement omdat ik dat prettiger vind. Ik begrijp dat je dat vervelend vindt, maar ik kies nu toch voor mezelf."
Probeer de tsunami van verbaal geweld van je af te laten glijden als water van een eend. Dat is moeilijk, want tot nu toe heeft ze daar altijd mee gewonnen en nu opeens niet meer! Die positie zal ze niet zomaar loslaten!
Maar wat is het ergste dat ze jou aan zal doen? Zal ze je gijzelen? Dat geloof ik niet.
Misschien gaat ze je op ander gebied dwarsbomen, maar ook daar valt wel weer een mouw aan te passen.
Zal ze spullen van je verstoppen? Wees haar dan voor door die alvast naar je schoonouders of je vriend te brengen. Denk dan aan je identificatiepapieren, diploma's, pasjes en dierbare dingen als foto's en zo.
Het doet me heel erg denken aan ontsnappen aan een manipulerende partner, eerlijk gezegd.
Eert uw vader en uw moeder... maar nooit ten koste van jezelf!
Rol vader?
Kan je vader hier geen rol in spelen? Je schrijft dat je lang een soort therapeutenrol voor je ouders gehad hebt. Daar ben je (gelukkig) mee gestopt omdat je het emotioneel niet aan kon.
Hoe lang hou jij het nu nog vol om gemanipuleerd te worden door je moeder? Daar ga je ook een keer aan onder door.
Je hebt jongere broertjes en zusjes, ik weet natuurlijk niet hoe jong, maar met mobiele telefoons/internet e.d. moet het toch mogelijk zijn daar gewoon contact mee te onderhouden.
Het is maandag, in plaats van vanavond richting je ouders te gaan, ga je lekker naar je eigen huis. Wij helpen je!
Therapeut
Ik zou een goede therapeut zoeken om je los te maken. Zo'n verknoopte dwang kan heftig aanvoelen. En misschien kun je het inderdaad ook wel met goede vrienden en boeken. Maar waarschijnlijk gaat praten op de korte termijn niets oplossen. Het komt er op aan dat je nu voor jezelf kiest. Je eigen beste vriendje wordt en je afvraagt wat je wil met je leven en dan de stap wagen wat er ook van komt. Praten en uitleggen en een balans in het contact zoeken komt later.
Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je te doen hebt met je broers en zusters die wel thuis blijven en daardoor mogelijk noodgedwongen de kant van je ouders kiezen. Maar ook dat kan op de lange termijn goed uitpakken. Blijkbaar ben jij dan de wegbereider die het voor de anderen ook duidelijker maakt dat je je los kunt maken en op eigen benen kunt staan.
Inderdaad zorgen dat wat voor jou van waarde is in je eigen huis is en dan neutraal aangeven dat je voortaan in je eigen huis woont.
Dat zou je kunnen doen door bijvoorbeeld op vrijdagochtend aan te kondigen dat je na het weekend niet meer komt. Je bent er klaar mee, even goede vrienden. Misschien kun je een keer afspreken voor volgende week om te komen eten? Houdt het praktisch en neutraal. Geen voedingsbodem voor emoties.
Ooit als advies gekregen
Ik heb een zeer dominante moeder. Ik vertel(de) haar steeds minder en het contact is uiteindelijk ook fors verminderd. Onvermijdelijk en toch heel verdrietig. Mijn moeder kon en kan ik niet veranderen en het heeft een hele tijd geduurd voor ik niet meer op zoek ging haar goedkeuring.
Als er toen internet was geweest, had ik het internet afgestruind naar informatie over dominante, overbeschermend (?) moeders. Dr Phil had er eens een uitzending over. Daarin zei hij dat de opstelling van zo'n moeder ten koste ging van de relatie met dochter. Je zou haar dat kunnen laten lezen als je definitief op je eigen plek zit.
Ik leerde op een gegeven moment mijn huidige partner kennen en die zei iets dat me wakker maakte: als alles wat je doet toch al snel niet goed genoeg is, doe dan tenminste dat wat JIJ goed, prettig of vindt. Kortom, worstel je niet in allerlei bochten om haar ergens toch tevreden te houden en accepteer dat zij nu eenmaal zo in het leven staat. En vooral: zorg dat je niet meer van haar afhankelijk bent. Toen heb ik me langzaam los kunnen maken van mijn moeder (dat liet mijn moeder niet zomaar toe, met veel drama bij familiegelegenheden).
Wat betreft familieleden: gaat het contact voornamelijk via je moeder? Dan wordt het tijd dat je zelf contact zoekt en onderhoudt en dat jij als je eigen informatiebron fungeert en niet je moeder. Dat kan betekenen dat je uit jezelf en regelmatig contact moet zoeken en onderhouden. Als je dat voorheen via je moeder ging, zal dat wennen zijn en misschien niet meteen vanzelf gaan. Daar moet je dan je best voor doen.
Als bang bent dat contact met de rest van de familie toch lastig kan zijn, kan je besluiten iedereen een brief te sturen met dezelfde informatie voor iedereen (ook voor je moeder). Daarin kan je zetten dat je op eigen benen wilt staan, contact wil blijven houden en een vriendelijke en neutrale uitleg over hoe je met de familie om wilt blijven gaan.
De brief aan je moeder, als je daartoe besluit, is niet voor alle ogen bestemd. Als je moeder heel dominant is en je toch een poging wil doen, kan je een brief schrijven. Zorg dan in elk geval dat je op je eigen plek zit en je haar dus niet meer nodig hebt.
En overweeg of je professionele hulp nodig hebt bij dit proces.
Radeloos
Ik herken wel wat in wat je schrijft. Dominante moeder en angst voor wat het afstand nemen van je moeder voor effect heeft op de relatie met je broer en zussen. Ik heb gemerkt dat die band tussen broers en zussen echt heel sterk is. Toen ik nog bij mijn ouders woonde was de relatie met mijn broer en zus niet best. Ik kreeg van mijn moeder namelijk de schuld van de slechte relatie tussen haar en mijn vader. En natuurlijk geloofde ik dat zelf toen, maar mijn broer en zus ook. Ik ging op een goed moment op mezelf wonen omdat de situatie thuis echt onhoudbaar was geworden. En toen ontdekten mijn broer en zus dat er niet wezenlijk wat veranderde. Mijn moeder vond gewoon de volgende op wie ze kon vitten, namelijk mijn zus. Terwijl zij notabene altijd mijn moeders lievelingetje was, en net als jij een soort steun en toeverlaat en relatietherapeut!
Uiteindelijk, we zijn nu ruim 25 jaar verder, is de situatie zelfs zo dat mijn moeder en ik redelijk door 1 deur kunnen (ik kan haar zien zoals ze is, met al haar gebreken, en toch zie ik ook dat ze op haar manier echt van haar kinderen houdt) en ligt de relatie tussen mijn zus en mijn moeder een stuk lastiger. En nu ik zelf in een moeilijke periode zit zijn mijn zus en broer voor mij een grote steun en ik kan altijd bij ze terecht. Dat heeft ze ons dus gelukkig niet af kunnen nemen.
Wat ik je aanraad is inderdaad zo snel mogelijk letterlijk afstand te nemen. Dus dat appartement op 1 uur afstand lijkt me prima. Bouw een leven op met je vriend, en alleen als je moeder zich weet te gedragen is ze welkom. Dat klinkt heel makkelijk, maar dat is het zeker niet, dat weet ik als geen ander. Dus zoek daar professionele hulp bij. Je moeder houdt op haar manier vast heel erg van haar kinderen, maar met haar manipulatieve manier van doen maakt ze heel erg veel kapot, namelijk jou en jouw gevoel van eigenwaarde. Je bent volwassen, je kunt voor jezelf zorgen, je hebt werk en een lieve vriend. Je moeder heb je niet meer nodig. Je moeder wil je alleen zien als ze zichzelf weet te beheersen. En anders doet ze meer kwaad dan goed, dus dan zou ik voor je eigen gemoedsrust het contact voorlopig verbreken. Dat hoef je niet met zoveel woorden te doen, maar gewoon, niet meer zelf bellen of langsgaan. Als ze contact wil weet ze je heus wel te vinden.
Ondertussen natuurlijk wel zelf contact onderhouden met je broer en zussen. Zijn ze al wel oud genoeg voor een eigen mobiele telefoon? Dan moet dat niet heel moeilijk zijn.
En kan je vader inderdaad niet helpen? Of heb je met hem ook geen goede band? Mijn vader was mijn maatje, ook toen ik op kamers woonde. Ik kwam niet meer naar huis, maar hij naar mij. Soms ook met mijn broer en zus.
Kortom, kies voor jezelf en je eigen geluk. Ik wens je heel veel sterkte, want het is een lastige kwestie.
papa
Eerst en vooral bedankt voor de reacties. Het is goed om te weten dat er nog mensen zijn met dezelfde gelijkaardige situatie die er toch ook goed uitgekomen zijn. 
met jullie raad kan ik zeker aan de slag.
Om nog even te reageren of mijn papa iets kam betekenen. Om het kort te houden: die ligt serieus onder de sloeg bij mijn mama. Durft niets te zeggen wat zijn eigen mening is maar kopieert mama haar woorden bijna letterlijk uit schrik nog meer ruzie met haar te krijgen. Aan hem heb ik dus niet echt veel.
Mijn zussen en broer hebben gelukkig al een GSM, dus via die weg kan ik zeker contact met hen houden.
Problemen laten waar ze horen
Als je moeder boos wordt op jou over het feit dat jij gaat verhuizen is dat haar probleem. Laat het probleem dan ook bij haar. Als zij jou boos opbelt dan kun je zeggen: Mama, als je niets leuks te vertellen hebt, dan hang ik nu op. En dan ook echt ophangen.
Dit zal de eerste keer heel erg eng zijn. Wel zul je merken dat je sterker wordt door dit soort acties. Blijf gewoon aangeven dat je graag contact wil, maar dan wel op een leuke manier. Zorg daarnaast dat je contact houdt met je broer, zus en je vader.
Kijk of er assertiviteitscursussen zijn in je woonplaats. Wellicht heb je er iets aan. Voor mij helpt het als ik bedenk wat het ergste is dat kan gebeuren.
De reisafstand van een uur, lijkt mij juist heel erg prettig. Het geeft je de kans om los te komen, zonder dat je direct alle contact hoeft te verbreken. Persoonlijk zou ik het contact wel in het begin op een lager pitje zetten. Dus echt niet elke dag bellen, maar 1 keer per maand bijvoorbeeld.
Ik wens je heel veel kracht, losmaken van een dominant persoon in je leven is erg moeilijk en gaat met vallen en opstaan. Geef jezelf die ruimte en zorg dat je bijvoorbeeld kan terugvallen op je vriend.
5 minuten van schoonouders
Als je gevoelig bent voor bemoeienis van bazige mensen, zou ik ook niet dat appartement op 5 minuten van schoonouders kiezen. Mijn dochter kan het goed vinden met haar schoonouders, maar dat ze om de hoek wonen levert wel eens irritaties op. Je hebt dus de kans dat je de ene beomoeizieke moeder op afstand kunt houden maar er een nieuwe voor terugkrijgt. En dat komt, hoe vervelend dat ook is, doordat jij het de kans geeft. En... dat vind ik begrijpelijk. Als je nog niet geleerd hebt om echt voor jezelf op te komen, dan is dat heel erg lastig, zeker als het om familie gaat.
Wat ik ook verontrustend vind, is dat je vriend nu al aangeeft dat je ouders niet meer welkom zijn als je gaat verhuizen. Is het niet je moeder die de dienst uit maakt, dan is het wel je vriend. Zo hoort dat niet te werken. Jij alleen beslist wat je goed vindt en wat niet. Als je vriend het daar niet mee eens is, zijn jullie (nog) niet toe aan samenwonen.
Of je in therapie zou moeten gaan, zoals werd gesuggereerd, weet ik niet. Het kan wel helpen als je met een buitenstaander goede gesprekken kunt voeren over hoe je jezelf moet leren tegengas te geven aan mensen die willen bepalen hoe jij je leven moet leiden. Je kunt het jezelf aanleren, maar als ik het zo lees, moet je dan wel nú beginnen en je vriend niet het gevoel te geven dat hij voor je kan praten en beslissen. Jóuw leven, jóuw ouders, jóuw appartementje, jóuw... en van niemand anders. Als je bang bent dat je je vriend daardoor kwijtraakt, een verontrustende gedachte uiteraard, is dat heel verdrietig, maar stel je eens voor hoe het is om nooit meer op eigen houtje keuzes te kunnen maken omdat iemand anders het voor je blijft doen.
kaaskopje
Ik dacht hetzelfde.
Als je bent opgegroeid met een heel dominante ouder, is de grootste valkuil dat je onbewust weer kiest voor dominante mensen om je heen. Wees daar alert op. Ga inderdaad vooral niet samenwonen, maar eerst een paar jaar helemaal je eigen leven opbouwen. Ontwikkel je eigen smaak en maak je eigen keuzes. Het kost een poos om je los te maken uit zo'n relatie als die met je moeder. Gun jezelf dat vooral!
ook eens met kaaskopje
En dat dit wel fout moet gaan is wel duidelijk door de reactie van jouw vriend. Dikke kans dat hij ook onder de plak zit bij zijn ouders die dan constant over de vloer komen.
Wat mij even niet duidelijk is of jullie nu gaan samenwonen of dat jij nu eerst op jezelf gaat en je zegt ook dat je nu al iets voor jezelf hebt. Het duizelt mij een beetje.
Toch zou ik ook niet voor dit huis gaan en nooit op loopafstand van familie willen wonen.
Ligt aan hoe de schoonouders zijn
Als die hun afstand houden is er niets aan de hand.
Het hoeft niet zo te zijn dat de ouders van vriend dominant zijn.
Samenwonen lijkt mij ook nog niet verstandig. Je kunt beter eerst een tijdje alleen wonen, dan leer je jouw kracht kennen, die heb je nodig. Je bent sterker dan jezelf weet. Zoek die kracht en ga daarop bouwen. Maak jezelf onafhankelijk.
De vriend,
wilt niet dat ze het contact verbreek. Dat komt toch niet over als de volgende dwingelander?
Iemand die mij respectloos behandel, hoef ik ook niet over de vloer.
Radeloos , ga lekker samen met je vriend werken aan een toekomst voor jullie samen. Als je vaak klaar hebt gestaan als relatietherapeut tussen je ouders, ben je genoeg door de wol geverfd wat je eigen relatie betreft.
5 min lopen is wat anders dan 5 min rijden. En de invloed van schoonouders is per relatie verschillend.
je eigen leven
Het is tijd voor je eigen leven. Je gaat verder buiten het gezin van je ouders en gaat je eigen gewoonten ontwikkelen. Dat kan je moeder vervelend vinden, maar dat is hoe het leven gaat. Jonkies verlaten het nest en al te kloekerige moeders moeten op zoek naar een nieuwe invulling van het bestaan.
Uit wat ik lees ben je lang heel meegaand geweest, te meegaand. Je hebt een eigen appartement, leg daar het zwaartepunt van je leven en geef duidelijk aan wat je moeder van je mag verwachten qua contact. Houd je daaraan. Probeer rustig en vriendelijk te blijven, maar bewaak je grenzen, laat je niet omkletsen door emotionele chantage.
Een volwassen mens geeft vorm aan het eigen bestaan. Uiteraard met de leuke en lastige bagage van het ouderlijk gezin, dat is nu eenmaal zo, en het is ongezond constant mee te wegen wat je moeder van iets zou vinden. Wat zij vindt, doet ze maar in haar eigen leven. Dit is jouw leven en dat begint nu. Nu!
Jou elke dag zien of je huishouden controleren?
Sommige moeders denken dat hun dochter nog niet toe is aan zelfstandigheid. Willen controle houden over alles. Ken een verhaal van een jonge vrouw wiens moeder elke week "op de koffie" kwam en en passant even contoleerde of dochter het huishouden wel deed volgens haar normen.
Letterlijk een vinger over de plinten haalde en in de slaapkamer ging kijken of de bedden wel waren opgemaakt en de hoezen gestreken.
Ik weet niet of jou moeder die dwang ook heeft maar pas daar ook voor op. Koffie drinken is prima, maar op je slaapkamer of in de voorraadkast heeft ze niets te zoeken.
Pas daar ook voor op, doe je eigen ding en als dat je moeder niet zint, jammer dan.
Mijn gedachten
Ik denk een paar dingen:
- echt eerst een tijd op jezelf wonen en zorgen dat je je niet gaat laten domineren door je vriend of zijn ouders. Je hebt het nu meegemaakt, laat ze niet de plaats van je moeder innemen.
- ik denk dat een brief schrijven aan je moeder een goede is, dan kan je in elk geval een keer uitpraten en kan ze het nog eens rustig overlezen. Misschien kan je uitleggen dat je een fijne relatie met haar wil en als je zou blijven dat dat juist kapot gaat. Dus dat je - juist voor een goede relatie met haar - beter nu op jezelf kunt gaan wonen. En dat je daar nu ook wel aan toe bent.
Hoe oud ben je eigenlijk?
En hoe lang werk je al?
- spullen verplaatsen en broer/zusjes eerst zelf je verhaal vertellen waarom je op jezelf gaat wonen. Hoe oud zijn zij eigenlijk (je hoeft het niet precies te zeggen, maar bij benadering) dat je bang bent dat ze beïnvloed worden door je moeder. Ik zou verwachten dat die inmiddels jullie moeder ook wel kennen en jou ook!
Heel veel sterkte.
Verhuizen
Ik zou heel snel verhuizen! En dan niet meteen samenwonen maar eerst een paar jaar op jezelf wonen. Dat is zo nuttig voor je eigen persoonlijkheidsvorming. Veel mensen zijn bang om alleen te zijn (je moeder waarschijnlijk ook), maar het kan juist heel leuk zijn. Als je dat weet en ervaren hebt, blijf je nooit meer te lang in een giftige relatie zitten, of die nu met je moeder of met een (toekomstige) partner is.
Als de reistijd naar je werk je te veel wordt, kun je ook eens rustig uitkijken naar werk in je nieuwe woonplaats. Geen haast, je hebt immers werk, maar het is wel heel prettig om weinig reistijd te hebben.
Een cursus assertiviteit lijkt me ook heel nuttig in jouw geval. Dat gaat je op heel veel vlakken in je leven helpen. Vraag je huisarts maar eens, of een CAW. Die hebben wel adressen.
Hoe is het?
Heb je in de tussenliggende dagen iets besloten?
Bijna beslist
De afgelopen dagen is er enorm veel door mijn hoofd gegaan. Ik heb op momenten gestaan dat mijn besluit vast stond en dan was er ineens die twijfel weer.
Dit weekend ben ik terug op mijn appartement met mijn vriend. Ik ga dan alles eens rustig laten bezinken en met hem praten. Waarschijnlijk dan ook die brief schrijven.
Ik denk ook dat de beste optie is definitief alleen gaan wonen, het is alleen de manier waarop ik dit thuis vertel. Hier ga ik nog eens rustig over nadenken dit weekend.
In ieder geval bedankt voor de vele reacties. Dit had ik niet verwacht en daar heb ik echt wel wat aan gehad.
Sterkte met beslissen
Laat je ons weten hoe het verder loopt? Soms zijn er draadjes die door je hoofd blijven schieten en daar is dit er een van.
