Bemoeizucht
Ik zou graag horen wat jullie van vinden van mijn reactie op het volgende:
Mijn vriendin, 2 volwassen kinderen, na een scheiding inmiddels al jaren gelukkig hertrouwd met een man met 2 volwassen dochters en 1 volwassen zoon uit een eerder huwelijk. Vriendin heeft een matig goede band met zijn kinderen. Het contact tussen haar man en zijn kinderen is redelijk.
Nu wil de zoon van haar man graag op regelmatige basis een activiteit met zijn vader ondernemen. Haar man, de vader dus, zit hier niet echt op te wachten, maar overweegt het te doen. Mijn vriendin is daar zeer op tegen, voelt zich zeer buitengesloten en is er echt ongelukkig over. Ze wil niet dat haar man de maandelijkse terugkerende activiteit gaat ondernemen.
Nu gaat mij dit hele verhaal natuurlijk niets aan. Maar toch, onder andere met OO in het achterhoofd, heb ik mijn vriendin (waar haar man bij zat) heel vriendelijk maar wel duidelijk, gezegd dat ik haar reactie onbestaanbaar vindt. Dat zij man en zoon de gelegenheid moet geven hun contact te verbeteren, dat zij het niet kan maken om dit te belemmerden...
En dat neemt mijn vriendin mij nu zeer kwalijk... Ik heb het op willen nemen voor de vader en de zoon, maar ben mijn vriendin (zwaar) afgevallen.
Heb ik daar (toch) goed aan gedaan? Of had ik, toen het onderwerp ter sprake kwam, het aan moeten horen en mijn mening voor me moeten houden?
Zolang
Zolang je vriendin zich buitegesloten voelt als haar man activiteiten onderneemt met zijn kind(eren), gaat de relatie tussen haar en zijn kinderen ook nooit verbeteren.(matig goede band lees ik, bedoel je dan niet zo goed?) Of is je vriendin onzeker over haar positie in de relatie? Zou haar man haar duidelijk kunnen maken hoe belangrijk ze is? Ik proef een beetje onzekerheid bij haar.
Ik begrijp je opmerking Regen, ik zou ook ten allen tijden contact tussen vader en zoon aanmoedigen. Ik had het misschien anders gezegd, maar ja ik was er niet bij. In mijn eigen samengestelde gezin juich ik een-op-een contact tussen mijn vriend en zijn kinderen heel erg toe. Mijn vriend heeft alleen graag dat ik ook mee ga. Is weer iets anders.
Heeft je vriendin heel weinig tijd samen met haar man? Kan dat het zijn? Misschien dat haar man toezegt dat hij ook op regelmatige basis iets van een activiteit afspreekt met zijn vrouw?
In een samengesteld gezin moet je je aandacht heel erg verdelen. En als er uit de eerdere relatie een pijn is dat je vriendin zich achtergesteld voelde, zou dat dit gevoel kunnen veroorzaken. Het ligt dus niet aan jouw opmerking, maar aan het verleden van je vriendin, de houding en t gedrag van haar man en in hoe hun relatie is. Je hebt het even op scherp gezet. Dat kon je niet weten.
Niet afvallen
Regen, ik vind dat je gelijk hebt in je standpunt dat je vriendin de gang van zaken tussen haar man en zijn zoon niet moet belemmeren. Dus inhoudelijk gezien ben ik het met je eens. Maar ik vind het niet verstandig dat je dit, in bijzijn van haar man, hebt duidelijk gemaakt. Hiermee heb je je vriendin inderdaad afgevallen en in een meningsverschil met haar man zijn partij gekozen.
Beter was geweest als je je mening had bewaard voor een wat rustiger moment, als jullie met z'n tweeën zouden zijn bijvoorbeeld. Dus ik zou in jouw geval geloof ik wel excuses maken voor het feit dat je haar op dat moment bent afgevallen.
Oef
Ontactisch, bot en je valt haar af in gezelschap.
Het gaat je niets aan, je hebt er niets over te zeggen, je moet leren op je tong te bijten en aanvoelen wanneer je beter kunt zwijgen.
Rechtstreeks klinkt dit hè?
Ik doe nu een beetje hetzelfde terug.
Je kan haar in een intiem samenzijn laten weten wat je ervan vindt, als je het per se kwijt moet en een onhoudbare dwang hebt je mening te geven, maar nooit op jouw manier; ik had je ter plekke aan je oor getrokken. Ze is je kind niet.
En bedankt
En bedankt Priem
En ja, ik had het natuurlijk op een láter moment met haar kunnen bespreken. Dat was niet in me opgekomen.
Mijn ongevraagde mening had ik toch wel willen geven (daar heb ik geen spijt van), maar het moment waarop was heel onhandig.
Regen
Het is misschien niet heel tactisch maar aan de andere kant deze discussie werd dus gevoerd waar jij bij zat?
Als ik ergens op bezoek ben en de gastheren/dames brengen een bepaald onderwerp naar voren waarover ze hun mening geven en die verschilt dan heb ik er geen enkele moeite mee om ook mijn mening te geven. Ik kan me voorstellen dat dit verkeerd kan vallen maar aan de andere kant het is ook niet erg netjes om een ruzie/discussie uit te vechten waar gasten bij zijn tenslotte. Als je een onderwerp naar voren brengt waar gasten bij zijn dan is het logisch dat ze hier ook over mee praten.
Het is wat anders als je het onderwerp uit het niks zelf naar voren hebt gebracht. Dat was niet heel netjes en dat had je beter kunnen doen als jullie samen met z'n tweetjes zijn. Ik had dat zeker niet gedaan waar haar man bij zat. Zij is tenslotte jouw vriendin en dus hoort je loyaliteit bij haar te liggen.
Inhoudelijk ben ik het trouwens helemaal met je eens. Ik zou me ook echt niet laten verbieden om alleen iets met mijn kinderen te ondernemen.
wat jammer is
is dat je er een jij-bak van gemaakt hebt. 'Jij kunt dit niet maken, om zo het contact te belemmeren'. Dat had je in een 1:1 wel kunnen zeggen, hoewel dat niet heel tactisch zou zijn,.
Je had er voor kunnen kiezen te praten over wat jij in die situatie zou doen. Maar haar gedrag zo veroordelen waar haar man bij zit. Hm... Dat zou ik ook niet waarderen van een vriendin.
In de situatie dat ze echt naar jouw mening vragen kun je eerst ook meer vragen stellen over de beweegreden van je vriendin om zo te doen. De achterliggende behoefte van jouw vriendin blootleggen, dat had kunnen helpen.
ja wat Sidonia zegt
dat zat ik ook te denken: ik zou als het een nabije vriendin was, het gesprek aangaan, waarom ze zo onzeker is over het contact van zoon met vader. Wat haar eigen angste en behoeftes zijn... Want het lijkt mij dat dit om een vrouw gaat die handelt uit angst en onzekerheid over haar eigen moederrol. Daar zit pijn. Mijn vriendinnen en ik zouden daar over een gesprek met invoelende interesse maar niet met een oordeel aangaan.
Maar... dat kun je alsnog doen natuurlijk. Je kunt alsnog zeggen "oeps ik sprak wat snel maar ik voel me ook bezorgd om jou en jouw achterliggende motieven" dat opent de communicatie weer.
Inderdaad Markat
En n goede opening tot het oplossen van de situatie. Niet zelden draag je onbewust pijntjes uit je echtscheiding mee. Bij t minste of geringste komt dat boven en schreeuwt je lijf 'neeeeee niet weer'.
