Ben ik een slechte stiefpapa?
Hoi,
Ik ben sinds een jaar en half samen met mijn vriendin. We beginnen nu half en half samen te wonen, maar dit geeft een aantal problemen die ik niet voorzien had. Misschien ligt het aan mij, en beeld ik me bepaalde dingen in, of misschien heb ik het bij het juiste eind. In ieder geval reden genoeg om hier even raad te komen vragen.
Mijn ouders hebben mij steeds liefdevol maar ook met regels opgevoed. Respect, zelfrespect, waarden van een gezin hoorden daar bij. In al die tijd zijn heel wat waarden ondertussen geevolueerd, daar ben ik me bewust van.
Het probleem in mijn relatie zit hem hierin dat mijn vriendin me vraagt om actief deel te nemen aan de opvoeding van haar dochter. Nu heb ik met haar dochter een heel goede relatie, ze is negen jaar, en ik zie haar eigenlijk zo graag alsof ze mijn eigen kind zal zijn, ook al zal dit nooit het geval zijn, en maak ik haar duidelijk dat ze maar één echte papa heeft.
Haar dochter is een lief kind, zeker geen moeilijk kind, maar op één vlak zijn er problemen, nl ze luistert niet naar me als ik wat vraag aan haar. Dit heeft in het verleden al eens tot moeilijkheden geleid in onze relatie, maar recent steekt dit meer de kop op.
Ik heb aan mijn vriendin een paar keer moeten vragen of ze haar dochter wil duidelijk maken dat als ik iets vraag ze dat ook dient te doen. Het rare is dat als ze alleen is met me, ze er geen problemen over maakt om bvb te gaan slapen enzo. Maar het is toch soms anders als mijn vriendin er bij is.
Omdat mijn vriendin me nu laatst de opmerking maakte dat ik precies niet veel meer van r dochter kan verdragen kom ik hier hulp vragen om te kijken of ik juist of fout zit.
Vorig weekend kwam een vriendinnetje van mijn stiefdochter logeren. Het is nog maar de tweede keer dat dit voorviel. Om 21.30 uur gingen ze naar bed. Wij volgden omstreeks middernacht. Gezien mijn vriendin een spierverslappend middel neemt tgv de stress die ze het laatste jaar doormaakte door onze relatie die niet aanvaard werd in r omgeving (velen trokken nog steeds partij voor r ex) hoort ze wel nog veel maar kan ze niet reageren.
Na een zware werkweek en tekort aan nachtelijke slaap vanwege onze nieuwe puppy in huis, had ik het dan ook moeilijk dat de twee jongedames tot bijna twee uur in de nacht lagen te giechelen, babbelen, rond te lopen op de kamer boven ons. Tot twee keer toe vroeg ik hen duidelijk om nu te gaan slapen. Waar ze totaal niet op ingingen.
Toen ik dit de volgende middag ter sprake bracht aan tafel, koos mijn vriendin in de aanwezigheid van de twee meisjes resoluut de kant van r dochter, dit was normaal en ik moet daar maar tegen kunnen, zij deed dat vroeger ook. Gezien mijn stiefdochter pas twee dagen thuis was wegens ziekte van school vond ik dit niet kunnen. En vond ik ook dat ze op deze manier mijn klein beetje stiefouderlijk gezag ondermijnde.
In de namiddag zei mijn vriendin dat ze gevraagd had aan de dochter om haar rommel in de badkamer op te kuisen (tot etensresten toe) en ze dit niet gedaan had en dus maar zelf ging doen. Dit is een scenario die ik al heel vaak zag, en ik heb zelf al vaak kleren, handdoeken van de kleine opgeruimd als mijn vriendin het al niet gedaan heeft. Ze maakt de dochter er wel attent op, maar daar blijft het bij.
Diezelfde avond komt de kat in de omgeving van de puppy die onder de tafel zit. Ze zit op een stoel aan tafel rechtover ons waar we nog aan het eten zijn deels. Ik vraag haar dochter om de kat weg te doen naar de trapgang om geen vechtscene te krijgen tussen kat en weerloze puppy. Ze wil de kat pakken en die springt op de vensterbank, waarop ze haar terug op de stoel zet. Ik zeg haar dat dit gevaarlijk is, en mijn vriendin zegt dat ze de kat van die stoel moet doen omdat haar slaapvriendinnetje daar zit om te eten. Ze zet hierop de kat op haar stoel, niettegenstaande ik er op wijs dat dit gevaarlijk is. Resultaat, de kat valt de puppy aan, mee naar de veearts en ondertussen zo'n vijfhonderd euro aan kosten voor de puppy.
Ik wil mijn stiefdochter er op wijzen dat dit het resultaat is van haar gedrag, en mijn vriendin valt me aan dat ik niets meer kan verdragen van r dochter en dat ze het niet beseft dat dit gevaarlijk is. Ik wijs haar er op dat dat het gezegd geweest is, en dat ze niet doet wat haar gevraagd werd. Resultaat scene tussen mijn vriendin en ik.
Misschien erger ik me ook aan het feit dat de vader van mijn stiefdochter, heel erg nonchalant is, er soms vuil bij loopt om te gaan werken als vertegenwoordiger, stinkend van het zweet, zonder respect voor anderen en respect voor zichzelf en ik dit terug zie bij zijn dochter en wil ingrijpen voor het te ver die richting uitgaat. Hij ziet zijn dochter wel graag maar kijkt er maar weinig naar uit, carnaval voorbereiden is belangrijker het ganse jaar door op zaterdag dan voor zijn dochter te zorgen een vol weekend om de veertien dagen. In het huishouden stak hij ook geen helpende hand uit, ik doe dat wel omdat ik dat gewoon ben.
Ben ik misschien te bang daarvoor of heb ik het toch bij het rechte eind en moet mijn vriendin toch wat strenger zijn op haar dochter en mijn stiefdochter ?
Graag jullie advies ! Bedankt !
Johan
Jory
Jory,
Dank voor de voorbeelden, wat mij betreft doet het niet ter zake wie er (eventueel) gelijk heeft. Zorg ervoor dat dit niet over de rug van je stiefdochter wordt gespeeld. Jij en je vriendin moeten samen afspreken in hoeverre jij bijdraagt in de opvoeding en je moet je daar allebei aan houden. Kennelijk vindt je vriendin dat jij daar een grote rol in speelt, zij laat immers haar dochter volledig aan jouw verantwoordelijkheid over terwijl zij zelf een medicijn neemt waardoor ze niet meer kan reageren? Vergeet niet dat je stiefdochter nog maar 8 is en echt nog heel erg veel moet leren.
Vader
Alvast bedankt
Alvast bedankt voor de reacties !
Even toch aanhalen dat ze reeds negen en half is en slim.
Ik kom uit beide reacties tot dezelfde conclusie, nl dat wij een serieus gesprek moeten hebben over wat mijn deel is in de opvoeding van de dochter. En we ons daar beiden moeten aan houden.
Het enige waar ik me aan erger is dat als ik een beslissing neem, ik geen steun krijg van mijn partner op dat ogenblik, soms integendeel. Ik besef dat ik misschien eens de verkeerde beslissing kan nemen, net zoals ieder mens.
Op zich geen probleem voor de rest, want ik koop r kleding, speelgoed, boeken net alsof het mijn eigen kind zou zijn. Ik speel mee op de Wii, teken mee, doe gezelschapsspelen,... Ze krijgt veel aandacht en liefde van beide zijden.
Voor mij is het dus vooral irritant dat mijn vriendin mijn beslissingen afbreekt in bijzijn van de dochter, waardoor ik bang ben dan die hier snel zal uit afleiden dan ze naar mij toch niet moet luisteren. Ik heb er geen probleem mee als mijn vriendin dat achteraf op een rustige toon zegt en niet akkoord is. Dan weet ik ook waar me aan te houden in het vervolg.
De ex aanvallen helpt inderdaad niet, ik heb ondertussen geleerd hier beter mee om te gaan, en heb trouwens tegen de dochter nog nooit een slecht woord gezegd in haar bijzijn over haar papa, omgekeerd is dit wel al vaak gebeurd. Zelfs in die mate dat ik beschuldigd werd door hem dat ik de reden was waarom ze uit elkaar gegaan waren, ook al had dit er totaal niets mee te maken, maar het kind kreeg de boodschap wel mee.
Als ik nu bvb hoor dat ze weer heeft alcohol mogen proeven van papa of met papa op café zat of bij zijn drinkmaatje, dan pak ik dat anders aan, nl dat haar ex er vast niets achter zoekt, en het niet slecht bedoeld is, maar dat dit niet gezond is. En zo werkt het.
Johan
Jory
Zo, ik vind om te beginnen dat jouw vriendin erg boft met een man die bereid is zo mee te werken in het gezin en die gek is op dochter. Maar die zelfde vriendin moet zich wel even gaan bezinnen op hoe dit in de toekomst verder moet.
Het is tijd v oor een goed gesprek.
-Ik zou je vriendin de keus voorleggen dat jij of gEEn aandeel in de opvoeding hebt, of dat zij onvoorwaardelijk jouw kant kiest binnen de opvoeding.
-Kiest zij voor geen aandeel; dan is het aan jou in hoeverre jij hiermee kan leven en is het verstandig om je zoveel mogelijk terug te trekken en bescheiden op te stellen in de opvoeding. Corrigeren laat je dan aan haar over en er is geen sprake van dat jij dan als oppas fungeert o.i.d.
-Kiest zij voor wel een aandeel dan kiest ze er ook voor om jou te ondersteunen in die opvoeding. Maak dan een aantal harde afspraken:
* val elkaar nooit af in bijzijn van het kind. Bespreek later als je het niet met elkaar eens bent.
*maak duidelijke afspraken over je opvoedingsstijl en spreek e.e.a. goed door. Jullie hebben een enorme inhaalslag te maken, in vergelijking met biologische ouders! Jullie moeten als het ware op elkaar ingewerkt raken.
*eis van je vriendin dat zij in het begin, zolang het nodig is, haar dochter aanspreekt op niet luisteren naar jou. Zorg dat ze achter je staat.
En dan mijn mening nog even over de concrete voorvallen:
@de situatie van het logeren.... belachelijk dat je vriendin het normaal vindt dat zij zich niets aantrokken van jou aanmaning stil te zijn. En dat ze dat dan ook nog zegt waar ze bij is..........ik vind dat onbegrijpelijk.(Maar was het verstandig, met het nieuwe pupje in huis om iemand te laten logeren?)
@de situatie dat dochter niet luisterede naar het gedoe met de kat: vreemd dat je vriendin dit niet meeneemt en haar dochter niets kwalijk neemt. Als ze gewoon had geluisterd naar jouw aanwijzing was er niets gebeurd begrijp ik? Van wie is de pup eigenlijk en wie draait er voor de kosten op? Even afgezien van het feit dat zo'n gebeurtenis ook traumatisch is voor de pup?
@rommel opruimen. Natuurlijk moet dochter ook echt zelf haar rommel opruimen; anders leert ze het nooit. Spreek dus af met je vriendin dat jullie dit door dochter zelf laten doen.
Als jouw vriendin samen wilt opvoeden zal ze zich moeten aanpassen aan wat normaal en gangbaar is. Het wordt nog een hele kluif voor jullie alledrie denk ik zo...........
succes
Jory
Ik zou in eerste instantie even afstand nemen en gewoon leuke dingen met haar doen zonder de opvoedende rol op je te nemen. Ik heb het idee dat je er nu te veel mee bezig bent en alleen maar de vervelende kanten van je stiefdochter ziet. Probeer niet in een negatief spiraal te komen. En hoe slim ze ook is. Het blijft een kind van 9 jaar.
Daarna zou ik een goed gesprek met vriendin aangaan met de vraag wat zij precies van je verwacht. Bespreek ook eerst goed hoe je vriedin de opvoeding ziet want hierin verschillen jullie blijbaar in. Is dat duidelijk dan een gesprek met zijn drietjes zodat voor haar ook de regels duidelijk zijn.
Succes!
Vervelende kanten
Toch even hier reactie op, dat is precies de reactie die ik van mijn vriendin kreeg. Ik heb me daarover ondertussen al heel veel vragen gesteld of dit inderdaad zo is.
Ik kom op dat gebied tot het besef dat dit niet echt zo is.
Ik heb haar er bvb nog nooit over aangesproken om r rommel op te kuisen, dat doet mama. Weliswaar met resultaat over speelgoed, maar ze moet het telkens gevraagd worden. Maar ze doet het, dus dat is positief. Maar ze doet het niet over de rest. Erger ik me daar aan ? Niet echt, maar k vind het wel spijtig voor mijn partner die dit meestal mag doen als ik werken ben.
Eigenlijk heb ik nog maar een vijftal keren in het laatste half jaar tussen gekomen. Drie keer teveel. Voor de rest help ik soms met r huiswerk, maak ik soms oefeningen voor haar, moedig haar aan in r lezen en r resultaten, kortom probeer ik zoveel mogelijk positief te zijn op alle gebied.
Wat de puppy betreft, die is er onvoorzien bijgekomen, mijn vriendin mist haar hond die bij haar ex is en die ze elf jaar terug kreeg voor r valentijn. Toen we halfweg vorige week in een dierenzaak waren, werden we beiden verliefd op een puppy en heb ik haar die geschonken. Ze is er dolblij mee, maar natuurlijk een jonge puppy blaft bij het minste die ze hoort. Mijn vriendin heeft er eerst een nachtje bij geslapen en dan ik om die rustig te houden.
Ik besef dat ik de nachten ervoor door omstandigheden ook weinig slaap had en ik wat gevoeliger ben op zo'n momenten, maar toen de nacht er op de beide meisjes wat te actief waren, is het resultaat dat die pup weer begint te blaffen, ik om de haverklap naar beneden moet om die te sussen, drie keer het licht moest gaan uitdoen die de meisjes lieten branden en tot vier uur nog een paar keer uit bed moest voor de pup. Ik kan niet ontkennen dat er aangenamer zaken zijn... Maar ik neem dat er graag bij, als men toch een beetje wil luisteren.
Tevens iedereen bedankt voor alle tips en aanmoediging !
Johan
Jory
Koentje nam me de woorden uit de mond!
Je moet vooral met je vriendin op een lijn komen en zij moet kiezen wat ze wil qua meehelpen in de opvoeding) en jullie moeten je daar dan beiden aan houden (ervan uitgaande dat jij haar keuze kunt accepteren - overigens vind ik dat jij als zij wil dat jij helpt in de opvoeding daar zelf ook wel voorwaarden aan mag stellen! Maar natuurlijk moet ook dat voor je vriendin dan acceptabel zijn). Ik heb sterk de indruk dat jij je dan wel aan die gemaakte afspraak zult houden, maar dat zij daar veel wispelturiger in zal zijn. Maar misschien moet je haar dan (als ze even niet consequent is en je in het bijzijn van dochter bijv. afvalt) daar later op wijzen. Moet ze dat wellicht een beetje leren? En misschien moet je vriendin ook zelf leren consequent en iets strenger te zijn richting dochter toe? Bijv. met dat opruimen. Dochter moet het natuurlijk leren, maar moeder moet meer volhouden. Dochter is inmiddels echt oud genoeg om het te kunnen doen.
Ik heb helemaal niet de indruk dat je negatief over stiefdochter bent, allerminst. Jij gunt haar een goede opvoeding en wilt daar (als moeder het toelaat!) aan bijdragen. Je vriendin boft met jou hoor!
Met alle voorbeelden vind ik overigens ook dat je gelijk hebt hoor, maar het belangrijkste is denk ik voor jou dat je vriendin jou niet afvalt in bijzijn van dochter EN bij voorkeur (expliciet naar dochter toe) steunt als jij een keer wel iets vraagt van dochter.
Realiseer je wel dat moeder mag bepalen hoe dochter opgevoed mag worden. Dat kan (op punten) anders zijn dan jij zou doen met een eigen dochter.
Sterkte met het gesprek en het maken van afspraken met je vriendin.
Toch
zou ik proberen het wat los te laten. Als je vriendin de rommmel op ruimt van dochterlief dan is dat vervelend voro haar maar dat doet ze zelf. Ik zou me daar niet te druk om maken. Ik heb ook het idee dat je heel erg je best doet om je best te doen. laat die teugels een beetje vieren en ontspan 
. Voor de rest doe je het volgens mij hardstikke goed.
Ik zou goede afspraken maken met je vriendin wat jouw rol precies is en wat de regels voor dochter wordt etc. Zodat dit voor iedereen duidelijk is.
Lastig
Mijn eerste impuls is toch; afstand nemen. Accepteer dat, hoe lastig misschien ook, het niet jouw kind is. Het trekt een te grote wissel op jullie relatie denk ik. Het valt soms al niet mee om samen op te voeden, ook niet als je samen een kind hebt. Het gaat niet om gelijk, over opvoeding valt lastig te twisten. (niemand kan bewijzen dat hij gelijk heeft!) Veel mensen kunnen erg slecht kritiek verdragen als het gaat om de opvoeding van hun eigen kinderen.
Van de andere kant is het lastig als de verantwoordelijkheden bij jou liggen, met zo'n medicatie kun je iid niet voor kinderen zorgen. (is die medicatie echt nog nodig? Mag maar kort genomen worden en is erg verslavend) Bovendien is er nog zoiets als je eigen grenzen. Natuurlijk kan het niet zo zijn dat jouw slaaprust bijv verstoord wordt zonder dat je daar iets mee kunt. Ik vind je erg geduldig overigens, bij mij moet het na een beppaalde tijd wel stil zijn met logeerkinderen en anders leg ik ze apart van elkaar.
Het lijkt me dus vooral tijd om afspraken te maken. Wat is precies jouw deel. Accepteer dat het voor haar gevoelig kan liggen, ik zou jullie relatie niet laten lijden eronder! En houdt vooral de relatie met stiefdochter ook positief, je bent toch minder vanzelfsprekend. En een kind van 9 is nog maar klein hoor, die ruimt, zeker als ze slim is niet uit zichzelf op. Probeert grenzen uit en maakt misbruik van de onduidelijkheid tussen jullie, logisch toch? Ik zou haar wel uitleggen wat de pup met jullie/jou doet, voor een kind van 9 is het nog niet zo evident welk effect slaaptekort kan hebben op je humeur.
Interessante reacties
Bedankt voor de vele reacties. Ik doe inderdaad mijn best, maar niet echt mijn best om mijn best te doen, ik ben gewoon soms veel te braaf en goed.
Het gaat inderdaad vooral draaien om afspraken maken over wat mijn vriendin wil dat mijn rol is en hoe.
En dat ze mijn beslissing niet afbreekt als de dochter er bij is. Dan gaat die echt denken dat ze niet moet luisteren naar mij. Ik herhaal, ik heb er geen probleem mee als mijn partner mij achteraf terecht wijst.
Ik heb er ook geen probleem mee als zij de opvoeding anders ziet dan ik, dat is haar beslissing en zoals gezegd nog altijd haar dochter en niet de mijne. Dus weet ik wel dat ik het daar misschien eens moeilijk mee zal hebben maar dan is dat zo. Leg ik mij graag bij neer, want ik zie haar en eigenlijk hen beiden te graag om te riskeren dit te verliezen. Mijn vriendin heeft me van dag één duidelijk gemaakt dat het belangrijkste in haar leven haar dochter was en ik dit moest accepteren, en dat doe ik ook graag.
Maar ik ken mezelf en weet dat ik dan wel eens minder goed uit de hoek durf te komen tegen mijn vriendin na een dag met twee zo'n voorvallen zoals zaterdag, omdat ik dan in mezelf denk van ja ik moet verantwoordelijkheid opnemen, en als ik het dan doe, rustig aan, is t ook weer niet goed, en omdat ik dan niet meer weet wat goed te doen. En ik wil dit niet laten doorwegen op de relatie.
Maar ik besef ook dat ik inderdaad nog meer moet praten met mijn stiefdochter en nog beter communiceren.
Bedankt voor de open reacties, raad en steun !
Johan
Volmacht en bijsturen
Mijn man heeft een volmacht richting de kinderen. Wij zitten wat opvoeding betreft op een lijn. Als kind niet doet wat wij vragen, dan zeggen wij heel duidelijk: jij hebt maar een opdracht en dat is......Kind krijgt weer ruimte voor andere dingen als opdracht is voltooid. Een andere standaardzin is 'jij volgt mijn orders op' en 'jij mag er anders over denken, maar helaas voor jou ben ik de ouder en dus de baas' Dat is gigantisch streng, dat weet ik, maar het werkt als een trein. Onze kinderen krijgen heel veel ruimte in vanalles en nog wat, maar onze orders volgen ze op. Pasta. Wij zijn van mening dat om kunnen gaan met 'doen wat je moet doen' ook betekent dat je ruimte krijgt (er is immers gedaan wat gedaan moet worden).
Wat mij betreft heeft deze discussie ook niet echt te maken of je stiefvader bent of niet, dit gaat erom dat je opvoeder bent. En ik vind dat je bovenstaande ook naar de stiefdochter mag ventileren.
Over de verwachting een lijn te trekken. Ik vind die in normale situaties moeilijk, mijn man heeft een stoornis. Mijn man heeft een stoornis, waardoor hij geneigd is de aandacht op zichzelf te vestigen in plaats van in te grijpen als het nodig is. Dus bv als de kinderen iets doen wat niet mag of ruzie maken, kan hij beginnen dat hij dit niet trekt, dat hij teveel prikkels krijgt etc. Niet alleen grijpt hij dan niet in, hij is ook nog geneigd daarin mijn aandacht te pakken zodat hij ook mij belet om in te grijpen. Ik zeg dan dus glashard dat hij zijn mond moet houden, ook al zijn er kinderen bij. Doe ik dat namelijk niet, dan is er geen ruimte om het gedrag van de kinderen te corrigeren, maar gaat de aandacht naar mijn man. Dat kan niet. Punt. Vervolgens deel ik opdrachten uit: mijn kinderen om geen ruzie te maken, mijn man om bv te gaan roken. Daarna stap ik over op bovenstaand stramien, eventueel is er natuurlijk wel ruimte om dingen uit te praten enzo.
'vragen'
klein detail wat me al snel opviel in het verhaal: je VRAAGT iets aan aan het kind, en kinderen hebben de mogelijkheid om op een vraag zowel JA als NEE te zeggen.
Als je iets gedaan wilt hebben kun je beter 'zeggen' dat iets moet gebeuren in plaats van erom te vragen. Iets andere benadering geeft minder ruimte.
(Verder niks toe te voegen aan al wat gezegd is.)
Terugtrekken en opvoeding aan moeder overlaten? nee!
Been there, done that. Wat je dan krijgt is dat je machteloos aan de zijlijn moet toekijken hoe de moeder er (in jouw ogen) een potje van maakt omdat ze te soft met je stiefdochter omgaat. Ik ben zelf zo´n slappe moeder en herken wel wat in je verhaal. De oplossing is bij ons: proberen één lijn te trekken en elkaar in het bijzijn van het kind niet afvallen. Dat zal heus wel eens misgaan maar dat heeft niets met stiefouderschap te maken, twee mensen twee meningen. Is je vriendin er wel goed van doordrongen dat jouw strenge opstelling niets te maken heeft met jouw status als stiefouder? Zelf heb ik tijdenlang gedacht dat de strengere, inflexibeler opstelling van mijn vriend te maken had met dat hij diep in zijn hart ziet als een stoorzender en niet echt om haar geeft en daarom zo weinig mogelijk last wilde hebben. Na veel ruzies en gesprekken is het me wel duidelijk dat dít niet meespeelt, dat scheelt al een stuk als er wrijvingen over de opvoeding zijn. Hij is (te) streng, en ik (te) makkelijk. We vullen elkaar dus prima aan. De enige complicatie t.o.v. de biologische vader is dat dochter jaloers is (aandacht van moeder met jou moeten delen) of een loyaliteitsconflict vanwege de biologische vader. Maar dat is te overzien en redelijk makkelijk bij te sturen.
Terugtrekken; ook nee
Allereerst ook mijn complimenten voor je betrokkenheid en moed om hulp te vragen. Je vriendin en stiefdochter boffen.
In 1 van reacties stond; "het is niet jouw kind", in 7 jaar stiefmoederschap heb ik die ook regelmatig gehoord en ik zeg nu: maar wel mijn (t)huis waar dat kind ook is en ik ben ook opvoeder. Dat laatste heb ik ook expliciet afgesproken met mijn man.
Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen hoe dat moet werken, je erbuiten houden, als het kind er regelmatig is en ik vind ook dat je een kind iets ontneemt als je niet opvoedt.
Wat bij ons goed werkt in de gemeenschappelijke opvoeding is als ouders afspreken wat wij het belangrijkste vinden voor het kind. Langs die dingen nemen wij beslissing over de opvoeding. Denk aan: afspraak = afspraak, sociale ontplooing of school, creatieve ontplooing of structuur. Het kan van alles zijn en bij ons verzetten we ook weleens de prioriteiten. Als het leven door omstandigheden turbulent is is (geboorte brusje bv)'altijd welkom in de veilige haven' belangrijk en toen school terugholde grepen we terug op 'structuur'. Ik zeg het nu wat zakelijk maar zo is het niet hoor, en nogmaals, het helpt ons enorm. Als je de prio's heb gesteld kun je de rest makkelijker laten varen, is mijn beleving. Dus dat opruimen minder aan storen omdat je hebt afgesproken dat er nu andere dingen belangrijker zijn. Ook het praten over de andere ouder helpt mij erbij: mama (bij jou papa) vindt andere dingen belangrijker en dat is prima, voor ons telt nu vooral.... En, toen we hiermee begonnen was het voor mij een hele prettige manier om met mijn partner over zijn kind te praten, er zat geen enkele aanval of oordeel in, alleen de vraag; wat vind jij het belangrijkste op het moment? en dat geeft altijd fijne gesprekken hier, is ook veel gelijkwaardiger dan "hoe wil jij dat ik opvoed":o)
Sorry, lang verhaal. Ben benieuwd wat je ervan vindt.
succes,
Ely
