Ben ik erg afwijkend?
Probleem met...mezelf (en de anderen). Ik weet niet in welke rubriek dit thuishoort.
Hoe hou ik het beknopt....er is vandaag alweer iets gebeurd waardoor ik me zo afwijkend voel. En zo afgewezen en eenzaam.
In het kort: een groep waar ik bij hoorde (hobby, ±20 mensen) was mij in het nieuwe seizoen vergeten te mailen wanneer we weer begonnen. Ik merkte het via facebook, dat ze al begonnen waren. Ik voelde me rot want het is een erg leuke groep. Misschien had ik gewoon even iemand moeten bellen, maar ik wachtte af. Zag eerlijk gezegd ook wel een beetje op tegen die wekelijkse avond (ik vind het ontzettend leuk, maar ik moet van huis om 19 uur en ben pas 23.30 thuis op zo'n avond). Na twee keer was ik kennelijk nog steeds niet gemist. Of misschien wilden ze me er niet meer bij (ik ben behoorlijk onzeker en ten slotte is dat ook een mogelijkheid). Ik heb uiteindelijk een mail gestuurd dat ik het erg jammer vind dat ik kennelijk vergeten ben, dat niemand naar me gevraagd heeft, etc. Nu krijg ik een heel formele reactie terug (zo ken ik ze helemaal niet), ze hadden inderdaad een verkeerde lijst gebruikt maar ik legde het wel heel negatief uit. En nu ze het er toch over hadden, gebeurde dat ook (veel) vaker: ik betrok het op mezelf en legde het negatief uit.
Dus: vaarwel (ze sloten zich aan bij mijn 'jammer dat het zo eindigt').
Goed, mijn probleem. Ik ben wel boos -er kon nog geen excuus af, geen begrip dat het rot voelt als er gewoon niemand bij stilstaat dat ik er niet bij ben- en ik realiseer me dat ik het misschien niet zo handig aanpakte met mijn mail. Maar: het is niet bepaald de eerste keer dat mensen vinden dat ik 'alles' op mezelf betrek, en negatief.
Ja, ik ben ontzettend gevoelig, en ja, onzeker, en ja, ik overweeg of iets met mij te maken heeft en waarschijnlijk doe ik dat te vaak. Maar ik word hier echt gek van. Net als ik wat zekerder word (best een paar vrienden en kennissen, gaat weer lekker op mijn werk, thuis heel goed, leuke hobbyclub) krijg ik weer een knauw.
Gelukkig kan ik bij mijn man terecht. Maar verder hoop ik op wat input van jullie. Sorry voor de lengte van mijn post!
groeten Egel
Ik snap het niet helemaal
Je hebt gemaild dat je niet meer komt omdat ze je vergeten waren?
Maar waarom er dan gelijk helemaal mee ophouden?
Nick
Egeltje, egeltje, je hebt je nick goed gekozen. Het lijkt er op dat je te vroeg je stekeltjes hebt opgezet.
Voortaan even wachten met boze mailtjes, tot je boosheid is gezakt. Laat die anders eerst aan je man lezen. Natuurlijk voelde je je buitengesloten, maar nu heb je je zelf per ongeluk buitengesloten.
He wat vervelend
Ik snap je wel, maar ik vrees dat je door je onzekerheid iets te gepikeerd gereageerd hebt in je mail. En ook een beetje zelf de deur gesloten hebt door te zeggen dat je het jammer vindt dat het zo eindigt. Tuurlijk het is niet leuk dat je niet gevraagd bent, maar dat had je niet negatief hoeven invullen. Waarschijnlijk was een veel luchtiger mailtje/belletje beter geweest. Maar ik snap je wel, als je zo onzeker bent dan kan het einde van de contacten hard aankomen. Kop op, trek je stekels wat in, je bent vast de moeite waard.
Sneu
Ik vind het echt heel erg sneu voor je hoor, maar ik vind het wel goed dat ze zo gereageerd hebben. Wat had je dan gewild? Dat ze zich uit putten in excuses en smeekten om terug te komen? Nee, jij zegt dat het zo eindigt, dus ok vaarwel dan maar als jij dat zo wilt. Iedereen heeft wel wat beters te doen dan zich druk te maken om te ontcijferen wat iemand bedoelt als hij A zeg en eigenlijk B wil bereiken. Kost veel te veel energie zulke mensen.
Als je het al veel eerder merkte had je toch even iemand kunnen bellen en zeggen: "he ik heb de mail blijkbaar niet gehad, wil je die even doorsturen?" Waarom gaan zitten mokken en afwachten of iemand je miste? Echt raar hoor. Je maakt jezelf eigenlijk veel te groot, alsof iedereen met jou bezig is. Google eens op ret therapie, misschien kun je daar wat mee.
Toevallig
Had ik laatst met een groep ouders een koffieochtend om over wat dingen te praten. Ik was aan het praten met 2 moeders en achter ons had zich op een gegeven moment een vrij grote groep gevormd. Een van de moeders zij dat ze zich nu echt buitengesloten voelde. Ik vond dat zo bizar, dat was echt nooit bij me opgekomen. Ik zei dus, nee hoor, kijk maar en ging gewoon bij de groep staan, die spontaan opende om mij en de andere 2 erbij te laten.
Mensen zijn niet zo met anderen bezig, ze zijn met zichzelf bezig, en als je erbij wilt horen, is een stapje in de goede richting doen meestal genoeg. En als je eruit wilt, dan zal ook niemand je tegen houden. Het is volgens mij niet voor of tegen je, het is neutraal. De richting vul je zelf in.
Rot voor je
maar net als Yura vind ik dat je het veel te groot hebt gemaakt. Ze hebben je kennelijk per ongeluk vergeten te mailen. Door je reactie heb je jezelf buiten spel gezet en dat is jammer. Waarom heb je afgewacht in plaats van zelf even contact op te nemen? Het lijkt erop dat dit een soort: "zie-je-wel-ze-moeten-me-niet" reactie was en dat je daarom niet zelf gevraagd hebt naar het hoe en wat. Vervelend dat je door je onzekerheid deze apen en beren ziet en je onbedoeld geen deel meer uitmaakt van de hobbyclub. Kun je dat nog terugdraaien?
Heb je je al gerealiseerd
Dat iemand uit de hobby club kan hebben gedacht: die Egel vindt mij/onze club helemaal niet leuk, anders had ze vast wel even van zich laten horen?
Ik neem aan dat er eentje de verkeerde mailinglijst heeft gebruikt. De rest was daar niet bij betrokken. Als het ze opviel dat jij er niet was dachten ze misschien dat jij verhinderd was of niet meer geïnteresseerd. Dachten 'dat moet ik straks ff x vragen' en vergaten dat. Zo gaan die dingen.
Ik vind het rot voor je en heb niet de sleutel, helaas 
Sluit me aan bij de eerdere reacties die zeiden dat je dingen/jezelf te groot lijkt te maken. Jij bent niet zoveel met anderen bezig dus waarom verwacht je dan wel dat ze zo met jou bezig zijn?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
O wacht ff kleine correctie en aanvulling
'Jij bent niet zoveel met anderen bezig dus waarom verwacht je dan wel dat ze zo met jou bezig zijn?'
Moet zijn;
Jij bent niet zoveel met anderen bezig zo lijkt het in je posting dus waarom verwacht je dan wel dat ze zo met jou bezig zijn?
Misschien helpt het als je in een volgende situatie een van de anderen opzoekt (belt/mailt/whapt/pb op fb) om te horen hoe het met diegene gaat. Om voorbij dat 'men' gevoel te komen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hoe moeten ze dan reageren op zo'n mail?
Egel,
Heel vervelend voor jou, deze situatie. Maar herlees je mail aan de groep en probeer te bedenken hoe je zelf had geantwoord. In alle eerlijkheid.
Sterkte,
Laminaat
Mail is platte tekst
waar jij of een ander zelf een toontje aan hangt.
Waarom heb je niet even gebeld? Je hebt er nu zelf een negatieve sfeer omheen gecreeerd. Soms lijken dingen negatief, maar ga dan eerst ook even bij jezelf na hoe dat komt en welke invloed jij daar zelf op hebt.
Je had ook anders kunnen reageren: he jongens, julllie zijn alweer begonnen maar ik heb jullie mailtje daarover gemist. Wanneer is de volgende bijeenkomst weer en kan ik weer meedoen?
Aan de andere kant schrijf je dat je het toch lange avonden vindt, daaruit haal ik een twijfel of je het nog wel helemaal leuk vindt. Met deze actie heb je dat gelijk voor jezelf opgelost. Maar wel met een vervelende nasmaak....
Door je onzekerheid betrek je wel alles op anderen. Jij alleen kunt elke dag een ander besluit nemen hoe dingen op te pakken. Ga uit van het positieve, niet van het negatieve. Voelt een stuk fijner.
Iedereen, limi, rafelklap
Bedankt voor alle reacties! Gisteren was ik teveel van slag, kreeg bij elke reactie tranen in mijn ogen en ben maar even in bad gegaan.
Limi:Ja, achteraf is mijn laatste zin inderdaad onhandig geweest. Meteen zeggen 'jammer dat het zo eindigt'. Het was het idee dat helemaal niemand meer aan me gedacht had dat ik dacht: laat ook maar. Ze hoeven me niet, dan niet. Zonder die zin was het misschien een iets minder erge reactie geweest.
Rafelklap, wat aardig gezegd.... ja zo is het gegaan, ik heb het erger gemaakt, mijzelf nu buitengesloten. Het stomme is, ik heb het wel degelijk aan mijn man laten lezen voor ik het stuurde...maar hij vond ook dat het raar was dat ik vergeten was en dat al weken niemand meer aan me dacht.
Dorle
Aardig Dorle, dat ik beter mijn stekels in kan trekken omdat ik vast de moeite waard ben. Maar dat vind ik dus moeilijk: ik snap -ook met behulp van alle reacties- dat ik het te groot heb gemaakt en dat het logisch is dat veel mensen vooral met zichzelf bezig zijn. Ik vind het toch moeilijk om het niet negatief uit te leggen als wekenlang iedereen je totaal vergeten is (en ik blijf erbij dat het zou kunnen dat iemand wel aan me gedacht heeft maar dacht: laat maar even, ik vind het niet zo erg dat ze er niet bij is). Dus nu moet ik eigenlijk proberen te denken: ik ben prima en leuk en aardig genoeg, ze zouden bijna iedereen vergeten kunnen hebben, het ligt er niet aan dat ik het ben? (nou blijken vaak anderen wel meer contact te hebben tussendoor, dus het kan niet helemaal kloppen).
Yura
Yura, bedankt - het is niet leuk te lezen dat ik waarschijnlijk zo iemand ben die veel te veel energie kost maar het zet me wel goed aan het denken. Want ik geef toe dat dat in feite ook in de mail stond. Ik citeer een stukje: "In je mail toon je wat er in de praktijk ook vaak gebeurd is: dat je, in dit geval, een vergissing (verkeerde maillijst), opvat als iets negatiefs dat óók nog eens specifiek gericht zou zijn tegen jou persoonlijk. Dit vraagt dan (nodeloos veel) aandacht van de leden, of met betrekking tot je mail, van ons als bestuursleden om jouw interpretatiefouten om te buigen naar een realistischere, positievere kijk.". Ai, wat je zegt, dus.
Dat 'echt raar hoor' vind ik wel onnodig gezegd, want tsja, daarom open ik dus dit draadje. Omdat ik merk (of denk) dat veel mensen me raar vinden en omdat het me gewoon vaak niet lukt, het soepel en sociaal te zijn.
Ret-therapie heb ik gegoogled en dit is misschien wel iets goeds voor mij ja. Ik ben alleen zwaar emotioneel, vaak, zeker als ik over eigen gevoelens praat. Ik zou best een therapie willen volgen, alleen als ik dan alleen maar ga zitten huilen schiet het niet op. Ik hoop dat ik een geschikt persoon kan vinden.
Dc en hanny
Dc, dat is een mooi voorbeeld. Ik zou die moeder kunnen zijn die zich buitengesloten voelt als zo'n kring zich achter mij vormt (het ligt wel een beetje aan mijn bui, er zijn ook wel minder overgevoelige momenten gelukkig...). Ook goed om over na te denken dat je zelf een stap 'in' of 'uit' kan doen en dat dat vaak werkt.
Ja Hanny, waarom ik nou niet gewoon even belde naar iemand, of een luchtiger mailtje stuurde..... inmiddels vind ik het ook raar van mezelf. Ik denk dat het komt omdat ik toch sowieso vaak het gevoel heb dat ik nooit echt ergens bijhoor. Ik vond die groep (en deze hobby) over het algemeen heel leuke mensen. Maar ik ga vaak naar anderen toe, ik praat, maar andersom gebeurt dat praktisch niet. Ik blijf een soort vreemde eend in de bijt. Ook op mijn werk. Het is moeilijk te bepalen of dit echt alleen in mijn hoofd zit of dat ik ook wel iets te onprettig en/of afwijkend ben.
Ik weet niet of ik het nog terug kan draaien en of ik dat nog wil en durf. Ik heb wel gemaild met iemand van hun die nu ook even niet meedoet vanwege pasgeboren baby, zij heeft ook nog contacten, maar ik mailde vooral voor begrip en contact en om niet meteen iedereen kwijt te zijn (ook al zijn het geen echte vrienden, maar 1x per week voelt die groep wel een beetje zo aan).
Ely
Ely, inderdaad, daar had ik nog geen moment zo over gedacht! Ja wie weet kunnen anderen ook denken dat ik ze niet eens leuk genoeg vind...grappig!
Ik denk zeker dat ik dit te groot heb gemaakt en mezelf ook (terwijl ik me juist klein voel....). Maar ik geloof dat ik juist wel veel met anderen bezig ben. Teveel met mezelf bezig maar ook teveel met anderen, zoiets? Dit stukje snap ik niet zo goed: "Misschien helpt het als je in een volgende situatie een van de anderen opzoekt (belt/mailt/whapt/pb op fb) om te horen hoe het met diegene gaat. Om voorbij dat 'men' gevoel te komen.". Bedoel je in de tijd dat ik vergeten was, dat ik aan degene van wie ik contact verwachtte over tijdstip e.d., dat ik haar had kunnen bellen over iets anders, over haar? Ja, op zo'n moment had ze misschien gedacht: o ja, Egel....'zeg Egel, ga je ook nog meedoen?'.
Laminaat en moppeke
Laminaat, de mail was aan twee mensen: jongedame uit bestuur en de...leider van de groep. Ik heb mijn mail net herlezen. Me zo goed mogelijk ingeleefd in beiden en ik denk weer dat die laatste mail ('jammer dat het zo eindigt') en zware overdreven uitschieter was die het allemaal veel te erg maakt. Heel stom van me. Maar de rest is best kort en niet zo erg, ook wel iets waardoor je even 'sorry' wil zeggen. Maar dat is niet gebeurd. Ik heb gehoord dat dit bestuurslid vaker slordig is geweest (maar we waren heel gezellig, ben in juni zelfs op haar klein gevierde verjaardag geweest dus had niet verwacht dat ze me zou blijven vergeten). Dus het zou ook kunnen dat ze zich realiseert dat ze weer iets stoms heeft gedaan en dan wild gaat terugslaan. Ze had ook gewoon: 'sorry dat ik de verkeerde lijst had gestuurd' kunnen schrijven.
Moppeke, ja inderdaad, ik had het anders aan moeten pakken en moet proberen van het positieve uit te gaan. Niet altijd makkelijk voor mij, dat blijkt maar weer.
Terugkerend probleem
Al met al blijft mijn probleem ook buiten dit incident nog bestaan: er zijn al meerdere vriendschappen op stukgegaan dat ik 'altijd alles zo negatief op mezelf betrek'. Ik weet soms wat ze bedoelen, niet altijd, maar in elk geval weet ik niet hoe ik het kan veranderen. Vroeger had ik echte vriendschappen maar nu dus niet meer, behalve dan -gelukkig!- mijn eigen geliefde. We kunnen echt alles bespreken dus ik heb enorm geluk met hem. Verder praten veel mensen over hun vrienden of vriendengroepen, ook op dit forum. Dan lees ik: 'anders ga je dan even naar een vriendin' of 'dat besprak ik met 2 van mijn vriendinnen'. Dan weet ik dat ik alleen maar kennissen heb, of nou ja, misschien nog 1 vriend.
Dat is niet zo heel erg, maar ik heb toch het gevoel of er iets mis met me is, ik dingen niet goed doe.
O ja, ik zeg waarschijnlijk ook veel te vaak wat ik denk (maar nooit onaardig) en ik stel me meestal nogal kwetsbaar op, gewoon omdat ik niet anders kan dan mezelf zijn en dat is nogal kwetsbaar.
Bedankt iedereen en meer reacties hartelijk welkom!
Ach, egel
Wat klinkt je laatste mailtje verdrietig. Wat erg, dat je jezelf niet zo de moeite waard vindt en dat steeds bevestigd ziet in het gedrag van anderen.
Ik herken het wel een beetje. Ik heb (net als ontzettend veel andere mensen) ook mijn onzekerheden. Jouw opmerking dat clubleden tussendoor contact met elkaar hebben en niet met jou en dat dat wel zo zal zijn, omdat ze jou minder leuk vinden, vind ik heel herkenbaar. Ik heb die gedachten ook wel gehad, maar heb gemerkt dat daarin veel bij mijzelf ligt. Ik heb geleerd mij meer open te stellen voor anderen, en zelf initiatieven te nemen. Zoals eerder is gezegd, zijn anderen meer met zichzelf bezig dan met jou.
Ik hoop dat je een goede therapeut vind, óók als het betekent dat je eerst veel moet huilen. Kennelijk moet dat er dan uit.
Gekruist!
Met 'je laatste berichtje' bedoelde ik het berichtje aan Yura.
Egel
Ja dat "echt raar" was inderdaad een overbodige opmerking. Aan je reacties te lezen heb je veel aan alle reacties gehad, daar ben ik blij om. Huilen tijdens een therapie is helemaal niet erg, is juist normaal volgens mij. Nu ik je andere reacties heb gelezen denk ik dat je er veel aan kan hebben. Dat ik misschien wat hard was is ook omdat ik misschien wel wat herken. Ik kom uit een gezin waarin ook vaak zo gereageerd werd, met name mijn moeder. Mijn moeders broer was nog extremer en daar is nu zelfs geen contact meer mee, we weten niet waarom, maar hij is van mening dat wij dat heel goed weten. Mijn vader praatte eigenlijk altijd met mijn moeder mee, misschien net zo als jouw man ook doet. Aan het begin van mijn volwassen leven stond ik dus ook zo in het leven, maar mijn man heeft mij eigenlijk met beide benen op de grond gezet en is daar ook snoeihard in, verder ben ik ook door werk wijzer geworden wat dat betreft. Ik ga er nu gek genoeg nooit meer vanuit dat mensen mij wel niet aardig zullen vinden. Maar mocht iemand geen behoefte hebben met mij om te gaan, vind ik het ook prima. Ik vroeg me af of je misschien een pestverleden hebt?
De moeite waard
Wekenlang door iedereen totaal vergeten, schrijf je. Dat weet je niet zeker, misschien dacht iemand wel aan je maar kwam het er niet van om je te bellen. Wat ik bedoel te zeggen, je moet proberen om niets in te vullen voor een ander. Dus ook dat iemand gedacht zou hebben ik vind het niet erg dat ze er niet bij is, je weet het niet.
"Dus nu moet ik eigenlijk proberen te denken: ik ben prima en leuk en aardig genoeg, ze zouden bijna iedereen vergeten kunnen hebben, het ligt er niet aan dat ik het ben?"
Vraag: vind je jezelf een prima en aardig mens? Of ben je eigenlijk een rotmens? Grote kans dat je zegt, ik ben geen rotmens , ik ben best leuk en aardig. Dat MOET je dus niet vinden, maar je vind het gewoon!! En die ander tja, wil je absoluut dat de rest van de wereld je aardig vindt? Dat ga je verliezen, niet doen dus.
En of ze iedereen zouden kunnen vergeten, niet mee bezig houden.
Wat is er nou echt objectief gebeurd, je bent twee keer niet van een avondje op de hoogte gebracht en hebt die dus gemist. Maar zei je ook, het zijn lange avonden, soms iets te veel. Je zou ook kunnen denken, 2x keer gemist, dat geeft niet zo want het is toch best veel en lang. Snap je, al die gedachten erachter geven je een goed of vervelend gevoel.
En misschien heeft die persoon die jou terugmailde lange tenen en voelde die zich juist wel schuldig omdat ie jou vergeten was, maar was dat voor die persoon ook een tikkie te moeilijk om toe te geven? Je weet het niet.
Ik zou je bijna uitnodigen bij mijn hobbieclubje maar misschien frobel je wel heel wat anders dan ik
Wil je echt graag meedoen? Schrijf een mailtje, ik voelde me vergeten en was daardoor een beetje aangebrand. Ik zal er op letten, ik wil weer graag komen want ik heb weer hele leuke ideeen om te breien/knutselen/schilderen, vul maar in.
En ik snap je goed hoor, ik zou ook graag meer contacten willen en worstel daar ook mee.
Wat ik lees
En let op, ik heb niet genoeg info, is dat je vooral bezig bent met anderen mbt wat ze van jou denken. En dat bedoel ik dus juist niet. Ik bedoel de je interesse kunt tonen in hun verhaal, wat er bij hun speelt etc.
Misschien een beetje hard maar je postings doen me een beetje denken aan die grap van die persoon die de hele tijd aan het woord is en dan zegt: 'nou genoeg van mij, laten we het eens over jou hebben. Wat vind jij nou van mij?'
Ieder mens in die groep is een individu en mijn visie is dat het groepsgevoel komt als je actief een bijdrage levert door je eigen participatie. Dus je kunt je niet deel (blijven) voelen van de groep als het contact alleen maar vanuit de anderen is. Daar kan geen groep bij bestaan. Ik denk zelfs dat als je altijd gepampert zou worden door anderen, als zij altijd het initiatief naar jou nemen, je je nog steeds geen echt deel zou voelen.
Investeer in anderen, wees de vriendin die je zelf zou willen hebben, mensen wijzen je meestal niet bewust af, ze zijn gewoon ook met zichzelf bezig. Volgens mij heb je nu gewoon last van self fulfilling prophecy en dat is niet alleen een gemiste kans voor jezelf, ook voor anderen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Wat?
"en ik stel me meestal nogal kwetsbaar op, gewoon omdat ik niet anders kan dan mezelf zijn en dat is nogal kwetsbaar."
OK, ik praat meestal niet met mensen die dit soort termen gebruiken, dus ik heb geen idee wat je er mee bedoelt. Wat is kwetsbaar opstellen in de praktijk? En waarom ben je kwetsbaar? En waarom moet je dat uitdragen, dat je je veel aantrekt? Dat is toch helemaal niet aantrekkelijk, vind ik dan 
Als je de hele tijd op eieren moet lopen omdat de ander snel 'gekwetst' is en het de hele tijd heeft over waarom. Maar goed, misschien gaat het wel helemaal niet zo. Ik toon denk ik te weinig compassie om de kwetsbaren aan te trekken, dus ik heb echt geen flauw idee. (Wat mijn vroegere huisgenotes deden, uren aan de telefoon om de emoties en beweegredenen van derden te analyseren, daar snapte ik dus ook geen bal van. Ik ben denk ik een soort man.)
Kwetsbaar
"er zijn al meerdere vriendschappen op stukgegaan dat ik \'altijd alles zo negatief op mezelf betrek\'. Ik weet soms wat ze bedoelen, niet altijd, maar in elk geval weet ik niet hoe ik het kan veranderen."
Mijn moeder deed dit ook altijd. Het is een soort self-fulfilling prophecy. Heel veel dingen kunnen namelijk negatief geinterpreteerd worden. Zij bleek trouwens het borderline syndroom te hebben. Haar hele leven draaide ongeveer om complot theorieen en ze kon om een voor mij compleet onschuldige opmerking een persoon compleet afschrijven. Bij haar was het erg extreem en ze wilde nooit behandeld worden, want het lag altijd aan de rest van de wereld en niet aan haar.
Jij bent al een stap verder, jij vraagt je af of het iets is dat je doet. Dat betekent dat je al halverwege de oplossing bent. Ik zou zeker investeren in een aantal sessies bij een psycholoog om inzicht te krijgen in hoe je denkt, en waarom je dit doet. Zodra je begrijpt hoe jouw gedachten werken, dan kun je namelijk beginnen ze bij te sturen. Je bent niet de eerste die vast loopt met menselijke contacten, dus er zijn legio therapieen die je kunt proberen.
Zelf geloof ik in een beetje liever zijn voor mezelf. Mezelf te beoordelen zoals ik dat bij een vriendin zou doen. Verder kunnen lachen om stomme acties en geloven dat ik ook een plaats verdien op deze aarde. Ik heb het wel vaker gezegd, maar lees eens het gedicht Desiderata: http://spiritueel.com/inspiratie/desiderata
Misschien heb je er wat aan. (nederlandse versie is onder de engelse).
Herkenning en vraag
Hoi Egel,
Ik herken een heleboel in je verhaal, onzekerheid, je snel te veel voelen...
Mijn vraag aan jou is: hoe zou jij jezelf graag zien? En pik daar dan eens wat dingen uit die dicht bij je staan.
Als je op die dingen focust, gaat het beter. Dát wat je aandacht geeft groeit; het negatieve, maar zeker ook het positieve.
Succes, Saskia
Herkenbaar
Hoi Egeltje,
Ik herken jouw verhaal volledig bij een vriendin van mij. Ook zo onzeker, denkt altijd dat ik iets denk, voelt zich vaak buitengesloten etc. Soms word ik heel moe van haar. Heb ik geen zin in dat onzekere gedoe. Ik ben ook wel onzeker hoor. Wie niet, maar zij is echt doorgeslagen. Net als jij als ik het zo mag zeggen. Jouw mail is niet handig geweest......Maar dat had je al door toch. Mevrouw uit het bestuur heeft wel gemaild dat ze dit vaker bij je zagen. Idd iets om aan te werken.
Wat ik wel heel goed van je vindt is dat je jezelf een spiegel voorhoudt. Je bent bereid achteraf goed te kijken naar jouw eigen handelen en dat kunnen niet veel mensen hoor. Mijn vriendin kan dat ook zo goed. Ik zeg ook gerust tegen haar dat ze moet kappen met dat onzekere gezeik (excuses le mot). Dan snapt ze gelijk wat ik bedoel. Ik ben soms ook zo verbaasd als ze zich iets persoonlijk aantrekt. Waar haal je dat nu weer vandaan denk ik dan. Bijv.....een andere vriendin werd door iemand gefeliciteerd met haar nieuwe baan en bewondering werd uitgesproken voor haar beroep (peuterspeelzaalwerk). Vriendin werkt bij kinderdagverblijf op babygroep en is hevig gepikeerd. Nou, dan respecteert ze zeker geen mensen die met kleinere kinderen werken. Naaaaaa wat een redenatie. Heb ik echt uit haar hoofd moeten praten!
Als jij nog bij die club wil, kun je toch bellen? Het probleem bij jezelf leggen en vragen of je alsnog kan meedoen. Als dat niet meer kan/mag is dat pech, maar dan vind ik het een heel vervelend groepje..........
Volgende keer je verbijten, rustig blijven en zakelijker.
Groetjes,
Suus
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Iedereen en hanny
Ja, ik heb veel aan de reacties. Het zet me weer op andere gedachten of gaat verder waar ik was gebleven. Ik merk wel dat het moeilijk is te omschrijven hoe ik ben of hoe ik denk. En tsja, een mens denkt nogal veel, en ik heb ook veel verschillende buien, veel kanten, veel soorten gedragingen. Zo heb ik wel degelijk veel interesse in anderen, in hun verhalen en hun leven. Ik praat (te) veel, maar ik kan ook luisteren. Ik vind mezelf over het algemeen wel erg druk (hoor ik ook van anderen) maar ik heb, misschien daarom, ook behoeft aan alleen zijn en me terugtrekken.
Hanny, het zou inderdaad kunnen dat ik we wat meer open moet stellen, zoals dat bij jou gewerkt heeft. En dan vooral op de manier van initiatieven tonen, dat is een goeie. Open over mezelf ben ik wel op een bepaalde manier. Dank je.
Yura
Yura, dank je wel. Ik vind een beetje hard niet erg hoor, ik kan ook wel weer érgens tegen 
. Wat erg dat er nu geen contact meer is met je broer. Heel vervelend als je zelfs nauwelijks weet waarom. Hoopvol dat je uiteindelijk behoorlijk veranderd bent hierin!
Pestverleden is misschien een iets te groot woord voor mijn situatie, maar eerlijk gezegd raakte die vraag me enorm. Ik zat op een fijne basisschool (zitten mijn kinderen nu ook) waar het niet erg was om wellicht wat speciaal te zijn. In de hoogste groepen voelde ik het wel een beetje, maar tegelijk had ik altijd minimaal 1 ‘harts’vriendin en nog wat vriendinnen. Op de middelbare school ging het in de eerste klas direct mis. Ik kende totaal niemand (was naar mijn vader verhuisd) en dat half jaar dat ik er woonde was ik heel alleen en werd ik behoorlijk gepest (en ondertussen in de weekenden had ik problemen met mijn moeder– of zij met mij eigenlijk). Dat half jaar heeft er goed ingehakt. Toen ik halverwege het jaar weer bij mijn moeder ging wonen kende ik op de nieuwe school wel een paar mensen en de school was ook veel prettiger, maar ik werd toch ook gepest t/m de derde klas. Ik had ondertussen ook wel vriendschappen en later hele goede vrienden. Die dus rond mijn 20e of 22e allemaal zijn afgehaakt. En bij 1 vriendin waar ik intensief mee bevriend ben geweest (ook samen op vakantie e.d.) vind ik dat nog altijd pijnlijk, na al die jaren!
Dorle
Dorle, dat is weer iets om over na te denken en heb ik ook wel eens eerder gehoord: het invullen voor anderen. Ik ben me er soms bewust van.
En ja, ik heb ook gedacht dat diegene zich er rot over voelde dat ze me vergeten was en de verkeerde lijst had gepakt! Ik vind het wel irritant dat ze dat alleen maar toegaf zonder sorry te zeggen, terwijl ik nog in de mail schreef dat het helemaal niet leuk voelde om vergeten te worden.
Nee, ik vind mezelf geen rotmens, best prima en aardig en soms lief zelfs, maar ook…. te moeilijk, te druk, te lui, niet sociaal genoeg, te gefrustreerd, ik kan zeer slecht tegen stress, ik weet nog steeds niet ‘wat ik later wil worden’, ik ben soms een ‘opgewonden standje’, ik ben te emotioneel en ook…misschien door al het voorgaande, te kinderlijk en/of puberaal. Ik wil gewoon een wat normaler volwassen mens zijn die zich verantwoordelijk voelt en wat meer stress kan hebben.
Haha, waarschijnlijk frobel ik inderdaad iets anders (we maken muziek), maar als je niet te gek ver woont zou ik misschien best willen ☺ !
Ely
Ely, de grap vond ik erg leuk! Heb ik geloof ik wel eens gezien ergens. Ik heb ook nog wel humor hoor (en zelfspot), hier als het over deze problemen gaat komt dat natuurlijk ook niet echt naar voren.
Maar tegelijk zit er natuurlijk wat in. Ik denk wel over personen echt na, over hoe zij het hebben e.d., maar inderdaad ook wel over hoe ze iets van mij vinden. De tip dat ik een vriendin moet zijn die ik ook zou willen hebben vind ik een hele mooie waar ik nog vaker over na ga denken!
