Ben ik niet normaal of is hij egoïstisch?

Taal leren

je schrijft dat je niet helemaal vrijwillig in dit buitenalnd woont. Dat lijkt me erg lastig. Maar die situatie is er nou eenmaal en zoals ik lees gaat dat ook niet veranderen.

Het eerste wat mij belangrijk lijkt is dat jij iets voor jezelf opbouwt in je nieuwe land. Ik zou niet in een land kunnen wonen waar ik de taal niet spreek dus dat zou mijn eerste prioriteit hebben. Schrijf je in bij een cursus, dan ontmoet je meteen andere mensen en krijg jij de kans ook een leven daar op te bouwen. Als jij je clubje hebt kun jij ook leuke dingen gaan doen zonder hem en ben je niet van hem afhankelijk voor je ontspanning en plezier.

Het feit dat hij op een vrije dag ervoor kiest om iets met anderen te doen, en niet met jou, heeft op zich niet veel te maken met het feit dat je in het buitenland woont. Jij wilt dat hij op zo'n dag voor jou kiest en niet voor zijn nieuwe vriendenclub en dat kan ik goed begrijpen. Als jij bent verhuisd voor hem, en jij je nog niet helemaal thuis voelt, kan ik me voorstellen dat jij van hem verwacht dat hij kostbare vrije tijd met jou doorbrengt. Hoe lang wonen jullie al in het buitenland?

Maar waarom ga je niet mee? Je zegt dat je niets met die mensen hebt. Is dat alleen het taalprobleem? Je zegt ook dat jullie nooit samen dagen weg gaan of op vakantie. Waarom is dat?

Ik woon ook in het buitenland, geheel vrijwillig maar wel voor de droom van mijn man. Maar reken maar dat ik in de afgelopen 10 maanden een eigen netwerk heb opgebouwd. Ik ken meer mensen dan mijn man in dit land, heb meer vrienden en ken de omgeving beter dan hij. Maar op vrije dagen verwacht ik (en hij!) wel dat we als gezin dingen ondernemen, uitzonderingen daar gelaten. Maar dat heeft niets te maken met waar we wonen, maar met hoe we in onze relatie en in ons gezin staan.

Bouw iets voor jezelf op! Creeer je eigen netwerk! Leer de taal!!!

Hibiscus

Taal en eigen netwerk

taal spreek en versta ik wel (niet alles maar voldoende om goed te kunnen functioneren). Heb een baantje 2 dagen aantal uur in de week, cursussen heb ik al lang gevonden, maar de buitenlandse vrouwen hier móeten hier wel werken óf zijn met hun partner die dus wel met elkaar optrekken en de binnenlandse vrouwen daar kom je niet verder dan hallo hoe gaat het (je maakt geen deel uit van hun verleden en ik ben dus niet 't type wat urenlang over onbenulligheden wil kletsen). Als ik na 5 jaar (zolang wonen we hier al) nóg steeds moet vertellen dat ik niet mee wil/kan wandelen (zeer heuvelachtig/bergachtig gebied; in NL kan ik zó 2-4 lopen).
Dat we niet tegelijk wegkunnen is vanwege 't feit dat we 5 honden hebben, in dit land geen opvangmogelijkheden en al helemaal geen mensen die voor de beesten kunnen/willen zorgen.
't Was zijn droom om hier te gaan wonen en zei toen dat als het niet zou lukken we wel terug zouden kunnen. Snel raak je met van alles gebonden, maar na 5 jaar weet ik wel dat dit land heel fijn is om op vakantie te gaan, desnoods meerdere keren per jaar, maar om te wonen .. mwah

Honden

oudste hond is wel gewend aan de riem, de 4 'pups' inmddels ook al 5 jaar helemaal niet. Lopen hier altijd vrij (per 2, anders vechten) over ons eigen terrein.
En dan behoren ze ook nog eens tot het zgn. 'gevaarlijke soort', dus mogen ze niet eens mee de openbare weg op.
Maar zoals jij 't schreef koentje, moest ik wel ff lachen, 't klonk idd raar ..

Ik zelf

was wel mee gegaan met dat etentje, want hij vindt dat blijkbaar wel leuk als ik mee ga en dan leer je de taal misschien weer een stukje en bovendien toon je ook belangstelling voor zijn activiteiten en contacten.

Nu zit jij zielig alleen zijn en te mokken omdat hij wel actief is en mensen leert kennen. Jij zelf zou dat ook meer moeten doen denk ik, je eigen mensen leren kennen, zelf dingen ondernemen. En samen dingen doen is ook dus wel eens energie stoppen in iets waar jij zelf geen belangstelling voor hebt, dat heb je dan voor elkaar over.

Hier thuis vindt mijn man het wel eens leuk om voetbal te kijken, ik vind er werkelijk geen reet aan maar goed ik ga dan soms mee kijken, dan val ik regelmatig op de bank in slaap maar ik heb dan wel de moeite genomen om in het begin te vragen welke teams het zijn en om welke beker het gaat (wat ik dan direct weer vergeet).

Kom op, maak wat van je leven daar, nu zit je alleen maar te balen. En je kan hem best vertellen dat je het schunnig vindt dat hij zonder overleg weer weg gaat, anderzijds moet jij ook vaker gewoon ja zeggen, dat lokt namelijk een uitnodiging of overleg uit. Misschien zeg jij zo vaak nee dat hij al niet meer de moeite neemt om het je te vragen.

En dan groei je verder uit elkaar, daar kan je best wat in sturen, maak het leuk !

Moeilijk een compromis te vinden

als je allebei in een ander land woont. De een zal toch zich moeten schikken naar de ander. Het is echt kiezen of delen. Dus je moet er óf wat van proberen te maken door meer activiteiten te doen (misschien waarbij je meer locals ontmoet) óf ervoor kiezen om terug te gaan naar Nederland. Het feit dat je naar 5 jaar de taal nog steeds niet goed spreekt, laat wel zien dat je niet echt goed geïntegreerd bent. Een soort passief verzet?

Die honden

Dat snap ik dus echt niet. Dat je 5 'gevaarlijke' honden neemt waar je niet de weg mee op mag in een land waar je geen sociaal netwerk hebt. Tjonge, wij hebben hier pas een hamster genomen toen we een aantal mensen hadden gevonden die voor dat beestje wilden zorgen als wij weg zijn.
Ik neem aan dat die honden een gezamenlijke beslissing waren, dan mag hij ook de nadelen ervan hebben, namelijk dat je nooit meer samen weg kunt en dus al je vrije dagen thuis opgesloten zit.

Ik lees dat je ongelukkig bent in dat land, dat jullie daar zijn voor hem en dat jij niet echt wilt/kunt integreren daar (anders zou je na 5 jaar echt wel vloeiend die taal spreken). Wat zegt hij als je daar met hem over praat? en wat zegt hijals je van hem vraagt of hij die vrije dag wil thuisblijven? Ik denk dat je echgt met hem hierover moet praten. Op deze manier blijf je in je cirkeltje ronddraaien en blijf je ontevreden. Hij zal zijn gang wel blijven gaan denk ik namelijk.

Ik zou dit echt niet accepteren. Maar goed, ik zou die honden allang de deur uit hebben gedaan. Het lijkt me vreselijk om aan huis gebonden te zijn door huisdieren.

Hibiscus

Ook in buitenland

Ik woon ook in het buitenland, weer een ander land, niet helemaal mijn keuze, maar nu na 1 jaar heb ik al volop kennissen en een paar vrienden en ik voel me prima hier. En dat had ik ook in de vorige landen.

Je moet er wel zelf wat van maken hoor. Als je na 5 jaar nog niet blij bent, dan moet je of weg, of hard aan de slag. Je kunt en mag niet van je partner verwachten dat hij jou gelukkig maakt. Het lijkt me tijd om eerst bij jezelf te rade te gaan wat je precies met je leven wil en dan eens een goed gesprek (dus niet vol verwijten) met je man aangaan.

En de honden zouden bij mij de deur uitgaan, ik hou er niet van een soort gevangene van mijn huis te zijn voor dieren.

Nou..........

het kan zijn dat iemand er anders over denkt maar ik vind het inderdaad niet normaal en ik vind je man erg egoistisch ja.
jij bent er ongelukkig van dus doe iets aan die situatie, zou ik zeggen.

wat heb je trouwens dan voor soort honden; ben even nieuwsgierig?
en wie z'n ding is dat eigenlijk, die honden, of was dat echt een gezamelijke keus?

Ik snap het niet helemaal

Jullie probleem klinkt typisch als dat van een geemigreerd echtpaar waarvan de één helemaal geintegreerd is in het nieuwe thuisland en de ander niet wil/kan aarden. Hij wil niet zien dat jij niet gelukkig bent in het nieuwe land en jij pleegt passief verzet door allemaal obstakels op te zoeken waarvan je de oorzaak buiten jezelf legt.
Alle (buitenlandse en binnenlandse) vrouwen vallen af omdat hun gespreksonderwerpen je niet aanstaan. De enige sport die er in de buurt schijnt te zijn vindt je niet leuk of kun je niet beoefenen. Jullie hebben 5 honden genomen (onverwachts nestje of overschatting van te kunnen plaatsen van pups?), waar op een één of andere manier jij alleen verantwoordelijk voor schijnt te zijn, maar die je nooit goed hebt willen opvoeden. Tja, ik kan me voorstellen dat het lastig is om iemand te vinden die voor 5 onafgerichte honden wil zorgen, waarbij er ook nog opgelet moeten worden dat ze niet met elkaar vechten.
Ik vraag me af of jij werkelijk alleen verandwoordelijk bent voor de honden of dat je man denkt ze wil toch niks en zit toch thuis en daarom zijn eigen uitstapjes plant. Hoe zit dat dan met dat hij je meevraagt, dan is er toch ook niemand voor die honden thuis?
Je schrijft dat het land waar je nu woont wel fijn is om meerdere keren per jaar naar toe te gaan met vakantie. Wat zou je dan tijdens die vakanties daar doen wat je nu kennelijk niet doet?
Als jullie weer terug naar Nederland zouden komen zijn je problemen natuurlijk niet bij toverslag opgelost. Ook in Nederland kan je man zijn eigen tijdrovende hobbies houden zonder daarbij met jou overleg te plegen. Je zult hoe dan ook aan jullie relatie moeten werken en bijval zoeken dat hij een egoistische en alleen aan zich zelf denkende man is zal daarbij niet helpen. Ook hebben jullie nog steeds 5 moeilijke honden die je moet verplaatsen / een tehuis voor moet zoeken of laten afmaken als het werkelijk zulke onopgevoede gevaarlijke monsters zijn.
Je schreef dat je man eens gezegd heeft als het jullie in het nieuwe land niet zou lukken jullie altijd terug konden komen. Het probleem is dat daarbij geen rekening is gehouden met de optie dat het de één wel zou lukken en de ander niet.
Jullie zitten nu in de situatie waarbij jij verzuurt dat je dankzij hem in dit rotland vast zit, waar je niks kan en hij verzuurt omdat dankzij jou houding van niet willen en daarvoor excusen buiten jezelf zoeken (die wat in je berichtjes doorschemert) je zijn droom, waar hij nu intens van geniet, kapot maakt. Deze situatie loopt vroeg of laat op een definitieve breuk tussen jullie uit.
Als je dat wilt voorkomen zul je weer naar elkaar toe moeten groeien. De enige manier om hem te laten zien dat je echt niet in dit land kan aarden is om uit je passieve verzet te komen en de dingen te regelen, die je ook zou doen als je naar Nederland terug zou gaan. Begin om die honden af te laten richten, weg te doen of op een andere manier het probleem op te lossen. Leg verder het probleem bij jezelf en niet bij je omgeving. Jij hebt heimwee naar de gesprekken en contacten die je in Nederland had en niet dat de vrouwen daar zo onbenullig zijn of je niet willen. Weet je trouwens zeker dat je overal in Nederland weer zou kunnen aarden? Dit soort problemen kunnen mensen namelijk ook hebben als ze in Nederland zelf verhuizen en de nieuwe omgeving blijkt niet wat ze verwacht hadden. Ik denk dat het makkelijker is als je de problemen die je vind bij jezelf legt en als beperkingen ziet die je nu eenmaal hebt dan als je het droomland van je partner sistematisch probeert af te kraken.
Verder weet ik niet waar jullie zitten, maar een derde optie zou ook kunnen zijn om wel in het droomland van je man te blijven, maar in een andere, minder heuvel/bergachtige en meer vlakke streek. (Zelfs in berglanden zijn er vaak uitgestrekte hoogvlaktes met meer infrastructuur).
Groeten Primavera

Ff reactie

@koentje: ras van de honden is fila brasileiro. VAnaf 8 weken zijn er altijd wel mensen geweeest die hier kwamen logeren. Onze honden zijn gelukkig dusdanig geciviliseerd dat 3 van de 5 dezelfde dag gasten accepteren en 2 met onze aandacht de dag erna.

Met groeiende boosheid andere berichten gelezen: 't ging er niet om de éénmaal geroepen bericht dat ik m'n honde maar moest ruimen (bah, zouden daarom de asiel zo vol zitten, om dit soort mensen) maar om mijn onzekerheid of ik echtgenoot maar moet blijven pleasen .. heb ik na 23 jaar huwelijk genoeg van (mss leeftijd 50 ?)
en andere reacties: ooit gesproken/ of zelf ervaring met emigratie: na 5 jaar emigratie begin je juist tekortkomingen in taal te ontdekken. Ooit gesproken met buitenlandse vrouw?! die zal dus na 5 jaar ook niet vlekkeloos NL spreken.

Koentje: dank je wel voor support: heb met echtgenoot afgesproken dat hij 1 dag weg zou zijn, Tinus_p: Ava ik hou 'm in gedachten.

Wat mij betreft: met dit soort voor/be/ver/oordelingen hou ik deze site voor gezien!

Nog wat

"Wat mij betreft: met dit soort voor/be/ver/oordelingen hou ik deze site voor gezien!"
Maar wat is er precies vor/be/veroordelend geweest? En waarom trek je je dat zo aan?

Ik denk dat die vragen/opmerkingen rondom die honden begrijpelijk zijn. Ik heb ff gewikiet en Fila's zijn niet de meest makkelijke honden -dat geef je zelf ook kort aan ('Onze honden zijn gelukkig dusdanig geciviliseerd dat 3 van de 5 dezelfde dag gasten accepteren en 2 met onze aandacht de dag erna.' dat vind ik nogal wat want een hond zou gasten al na 5 minuten moeten accepteren). Daarmee beperk je jezlef wel, en de vraag is dan of je dat wil. Ook dat valt eigenlijk onder AVA.

Ik wil verder geen oordeel geven over taal en integratie. Dat moet meestal van 2 kanten komen, en gaat in sommige gevallen/plaatsen veel makkelijker dan elders. Na 5 jaar weet je of het iets wordt, of niet.

Inderdaad tinus

"Integratie met de plaatselijke bevolking hoeft niet altijd -veel expats bereiken dat nooit."

Het is mij in Griekenland niet gelukt, want ik sprak de taal niet voldoende (was ook niet gemotiveerd genoeg), en had daar een prima leven met veel andere expat kennissen en vrienden.

In frankrijk heb ik de taal heel rap geleerd, want anders heb je daar echt geen leven, en dan nog heeft het me 3 jaar gekost om "echte" vrienden te maken. Fransen zijn in mijn beleving heel erg bezig met familie en een vaste vriendenkring, en daar kom je niet zo makkelijk binnen.

Hier in Engeland had ik echt binnen 3 maanden al vrienden. Hier zijn mensen veel toegankelijker.

Maar wat je ook doet, je man kan geen vrienden en sociaal leven voor je opbouwen, dat moet je echt zelf doen (zeg ik ook altijd tegen mijn man ).

Nog wat

"Met groeiende boosheid andere berichten gelezen: 't ging er niet om de éénmaal geroepen bericht dat ik m'n honde maar moest ruimen (bah, zouden daarom de asiel zo vol zitten, om dit soort mensen) maar om mijn onzekerheid of ik echtgenoot maar moet blijven pleasen .. heb ik na 23 jaar huwelijk genoeg van (mss leeftijd 50 ?) "

Dus je man dumpen zou minder erg zijn dan je honden? Ik hou niet van honden, dus voor mij is het duidelijk andersom hoor.

@sinilind en tinus_p

fila's zijn waakhonden, we zijn juist blij dat 3 van de 5 honden dusdanig goed zijn opgevoed dat ze zó omgaan met (vreemde) mensen. De andere 2 zijn in hun jeugd een paar keer flink aangevallen door de anderen (tja, 5 reuen bij elkaar) dus wij weten dat ze een ander karakter hebben; niet erg, wij houden daar rekening mee en we hebben al heel veel mensen te logeren gehad en het is altijd goed gegaan. Als je gegoogled hebt op de fila, weet je dat 't echte familiehonden zijn, maar wel waaks! En daarom ben ik ook absoluut niet bang om hier alleen te zijn (wat de mensen hier onbegrijpelijk vinden), want ik weet dat ze voor het vuur gaan voor me en me zullen verdedigen tot de dood; zonder dat ik hoef aan te sporen.

Een taal vind ik dusdanig naarmate je ergens langer woont, 't soms steeds onbegrijpelijker wordt. En als ik dan in een groep zit, wordt 't abracadabra. Aangezien ik 2 dagen in de week werk (bij Spanjaarden) heb ik de taal echt wel voldoende onder de knie, totdat ze hun dialect gaan spreken of binnensmonds of beginnen te ratelen. Net afgelopen weekend met een spaanse over gehad, die 't niet zo raar vond dat ik zo nu en dan helemaal verdwaasd sta te kijken van 'waar heb je 't nu weer over'.
Ik heb idd ook niet zo'n zin in lange afstandshuwelijk; 't is niet zo dat ik hier helemaal lig dood te gaan van ellende hoor! ik zal steeds weer tegen echtgenoot moeten zeggen dat ik 't prima en heel leuk voor hem vind dat hij élke zondag gaat lopen, maar dat er echt wel momenten voor mij zijn dat ie dan niet de dag erna weer zo graag bij die groep wil zijn ..

(dankzij jullie reacties is m'n boosheid flink gezakt, maar blijft: wie aan m'n honden komt, komt aan mij. 't Was bewuste keuze en aangezien ze hier 1 hectare hebben om vrij te lopen, hoeven ze echt niet aan een riem te wennen, 't zijn WAAKhonden)

Sini

nee, ik denk dat de nederlandse en franse cultuur wat dat betreft gewoon erg op elkaar lijken! (maar niet de invulling van de tijd met vrienden en familie, hihi).

Integreren (ot)

ik vraag me af of op een bepaalde leeftijd het niet gewoon moeilijker is om te emigreren. Mensen van boven de dertig hebben misschien overal een hechte vriendenkring en de familie, en daarom niet zoveel tijd voor nog meer contacten. Als je student bent, zijn er veel meer mensen van je leeftijd die tijd voor je hebben.

Gelukkig dat je je wat beter voelt anoniem/chiquita. Het lijkt me vaak moeilijk om in een ander land te wennen.

Liat

Je hebt gelijk, maardan nog is het per land verschillend. Na je dertigste is engeland nog steeds makkelijk integreren!

Over die honden

Chiquita:
"fila's zijn waakhonden, we zijn juist blij dat 3 van de 5 honden dusdanig goed zijn opgevoed dat ze zó omgaan met (vreemde) mensen. De andere 2 zijn in hun jeugd een paar keer flink aangevallen door de anderen (tja, 5 reuen bij elkaar) dus wij weten dat ze een ander karakter hebben; niet erg, wij houden daar rekening mee en we hebben al heel veel mensen te logeren gehad en het is altijd goed gegaan. Als je gegoogled hebt op de fila, weet je dat 't echte familiehonden zijn, maar wel waaks! En daarom ben ik ook absoluut niet bang om hier alleen te zijn (wat de mensen hier onbegrijpelijk vinden), want ik weet dat ze voor het vuur gaan voor me en me zullen verdedigen tot de dood; zonder dat ik hoef aan te sporen."
Ongetwijfeld. Het punt dat een aantal reageerders (denk ik) probeerden te maken, was dat die honden, wel enorme handelbindertjes lijken te zijn, en dat het 'wegdoen' van die honden wellicht op diverse manieren je sociale leven vergemakkelijkt. De keus is op dat punt verder aan jou, maar het zijn wel keuzes met consequenties.

Wel

Ik vind je man wel een beetje egoïstisch, eigenlijk. Maar je kan het hem niet verplichten. Althans, het is van de orde van grootte van "ik wil dat je nu iets spontaans doen, ja?!". Die honden zijn ook zijn verantwoording en het klinkt of hij er wel heel makkelijk vanuit gaat dat hij wel weg kan wanneer hij het liefste wil omdat jij wel thuis zal zijn. Die uitnodiging klinkt beetje richting pro forma in die zin (hoewel die wel gemeend kan zijn, maar dat weet jij beter). Wat nu als jij dat wandelen niet ziet zitten maar het eten met die club wel ? Of op 3/4de van de wandeling aanhaakt en mee eet oid. Zou dat wel leuk zijn. Wat zou hij dan over de honden zeggen? Laat je hem wel eens de verantwoording daarover. En heeft hij die wel eens uit zichzelf? Je kan ook een keer stellen dat hij gaat wandelen maar dan daar deze keer ook wat tegen over moet staan. Een keer een uitje, voor jullie beiden, door hem geregeld? Voelt hij zich wel enigszins verantwoordelijk dat als jij gelukkig bent, hij dat ook (meer) is ipv alleen andersom? Niet dat je verantwoordelijk bent voor elkaars geluk, maar wel voor het geluk dat jullie samen delen, als partners.

Dat kan niet judith

Judith:"Je kan ook een keer stellen dat hij gaat wandelen maar dan daar deze keer ook wat tegen over moet staan. Een keer een uitje, voor jullie beiden, door hem geregeld? "
Anoniem/Chiquita schreef al in het eerste berichtje dat ze niet samen hele dagen weg kunnen, wat later blijkt te komen door die 5 honden, die vanwege het ras, africhting, hoeveelheid what ever, geen oppas of opvang hebben. Ik vroeg ook al hoe serieus de uitnodiging van haar man om mee te gaan was, aangezien dat hiermee niet valt te rijmen, maar daar heeft Annoniem geen antwoord op gegeven.
Als één van beiden meerdere dagen wegwil, dan moet de ander voor de honden thuis blijven. Man heeft dus deze behoefte vanwege de wandelclub. Vrouw heeft deze behoefte alleen niet, omdat ze niet overweg kan met plaatselijke bevolking, niet kan wandelen vanwege heuvelachtig terrein, heeft niks met hobby's man en is niet gelukkig met het land waarin ze woont. Andere buitenlanders zijn ook geen optie voor contact, want die doen dingen samen als echtpaar (hebben kennelijk geen 5 honden die ze aan huis kluisteren) Samen vakanties zitten er helaas voorlopig niet in vanwege die moeilijke honden. Het enige wat schijnbaar kan is samen thuisblijven.
Als er haar vervolgens in verschillende berichtjes op gewezen wordt dat de oorzaak dat ze zo vast en eenzaam zit, niet zozeer het land of haar man is, maar de keuze voor deze 5 honden en of dat ook haar keuze was, wordt ze boos, want die honden zijn haar leven. Wel dus haar enige leven en dat is op z'n minst een ongebruikelijke keus. Prima als je er maar happy mee bent, maar uit de eerste berichtjes klonk het eerder dat ze zich zielig voelde.
Voor Chiquita/annoniem (als je dit nog leest) Aan de riem leren lopen is niet zozeer om de honden uit te laten, maar om ze makkelijker te kunnen trasporteren. Dierenarts of zo. Ik heb één keer een hond moeten wegdoen vanwege ongeschikt karakter en heb ervaring hoeveel moeite het kostte om een goede plaats voor hem te vinden. Dat hij goed afgericht was heeft wel geholpen. Verder zitten asiels juist leger dankzij ons gezin omdat wij juist beesten uit het asiel halen.
Tuurlijk is je man een beetje egoistisch als hij geen overleg pleegt als hij wegwil, maar jij maakt ook op z'n minst niet normaal in de zin van dat je ongebruikelijke keuzes maakt in je leven. Als je een berichtje had geplaatst dat je man te weinig overleg pleegt wanneer hij weg gaat zou je andere reacties hebben gekregen. Nu leek het meer de druppel in een emmer van ellende en dan is het logisch dat mensen in hun reacties zich op die emmer gaan richten.
Jammer dat je weggaat, want dit is echt een leuk forum waarop verder veel mensen komen (zoals ik) met ervaring(en) van meer of minder geslaagde emigraties. Er is een maandje terug zelfs een voorsteldraadje geweest in de rubriek opvoeden in het buitenland.
Groeten Primavera

Primavera

In het voorsteldraadje heeft Chiquita ook gereageerd en toen al aangeven dat ze in Spanje niet altijd even gelukkig is.