Ben ik te hard voor mijn ouders ? en toch ook knagend schuldgevoel?!
Hoi allemaal
Even iets voorleggen; (heb al eerder gepost, maar het blijft maar spelen)...
Vooraf: mijn jeugd was niet zo leuk. Mijn ouders hebben altijd alleen maar oog voor elkaar gehad en je kon je afvragen waarom ze eigenlijk kinderen wilden, hadden er weinig oog voor. Met ons drietjes (twee zussen en ikzelf) hebben ons altijd zelf moeten redden. We moesten niet zeuren, niet klagen, altijd maar flink zijn.. Een goed gesprek was niet mogelijk, over enige vorm van liefde, aandacht, warmte, troost enz.... praat ik al helemaal niet meer.
We zijn alledrie op heel jonge leeftijd min of meer gillend het huis uitgevlucht. Sinds ons vertrek is het contact met ouders zeer oppervlakkig en sporadisch.
Zolang zij gezond waren en al hun leuke uitjes hadden was dat ook niet echt een probleem. Helaas is de situatie enorm veranderd, mijn vader kreeg een aantal jaren geleden een ernstige spierziekte en is dit jaar zomer naar een verpleeghuis gegaan. Ma is alleen thuis, maar bezoekt hem vrijwel dagelijks..
Pa is down om zijn ziekte en uit-huis-plaatsing, ma is down omdat ze alleen is, haar man mist, het zwaar heeft met zijn ziek-zijn enz.. Het zijn nu 2 sombere en verdrietige mensen geworden die enkel en alleen nog maar praten over hun ziekte, de medicatie, de huisarts en al dat soort onderwerpjes.
En ineens moet ik als een soort rots in de branding een luisterend oor bieden, een troostende schouder en soort van vraag-en adviesbaak. Ik heb met ze te doen (zo oud worden gun ik niemand !!!), maar tegelijkertijd blijft dat oude zeer maar knagen dat toen ik het nodig had zij niet thuis gaven en ik altijd maar vooral flink moest zijn enz..
Ik krijg wat van hun tranen, hun somberheid, hun klagen enz.... en het eenzijdige contact (ONZE ellende, bla bla bla...) en ja, ik heb daar ook verdriet om en tevens heb ik verdriet om mijn jeugd..
Ik wil ze wel bijstaan, en tevens voelt het onnatuurlijk en verkeerd als ik ze troost en bespeur ik in mezelf een soort van boosheid als ik die verhalen aanhoor...
Ik ben met kerst niet geweest, wilde blijheid om me heen en niks anders.. Volgens mijn man ben ik hard naar hun toe, is dat zo ????
Hoe ga je hier mee om ??????
groet Carrie
Nee
Ik vind van niet. Jij bent produkt van hun opvoeding, met daaromheen wat toevoegsels van de maatschappij, maar de basis is door hen neergelegd. Daar plukken ze nu de vruchten van.
Contact oppervlakkig houden..
dat zou ik doen. En beslist geen schuldgevoel hebben. Zij hebben jouw altijd laten aanmodderen en nu zou ik hetzelfde bij hun doen. Heel vervelend voor je ouders maar ik zou mijn leven nu niet meer door hun laten verpesten!
Structuur aanbrengen
Ik kan me, bij je hele verhaal, helaas levendig wat voorstellen. Bij mij is het (nog niet) zo dat ouders een beroep op me doen maar het heeft me wel eens beziggehouden... wat zou ik doen? Ik ben zelf niet van plan om mijn eigen gevoel te verloochenen in de zin van ineens wel die rots in de branding te worden. 'Wie goed doet, goed ontmoet' en meer van die cliche opmerkingen, ik denk dat ik mijn energie liever vergeef aan de mensen die mij ook energie brengen. Wat ik wel zou doen is een structuur aanbrengen in waartoe ik wel bereid ben, bijvoorbeeld eenmaal per week? twee weken? een bezoek brengen, op de een of andere manier iets functioneels doen (ergens bij helpen, ouder meenemen voor een boodschap, meegaan naar een arts ofzo?) en het daar ook bij laten. Duidelijk en voorspelbaar voor iedereen, dus ook voor jezelf waardoor je zelf ook weet hoeveel energie je er in wil steken.
Sterkte ermee, groet Terpi
Carrie,
"Volgens mijn man ben ik hard naar hun toe, is dat zo ????"
Nee dat ben je niet. Jouw man had dat nooit mogen zeggen omdat hij weet wat voor jeugd jij hebt gehad. Jouw schuldgevoel voedt hij nu en dat vind ik toch wel een kwalijke zaak (ik weet het even niet anders te zeggen, sorry
)
Ga niet over je eigen grenzen heen, doe voor hen wat je ZELF wilt dat je wilt gaan doen, niet omdat jouw man vindt dat je hard naar hen toe bent, en meer niet.
Nee
je bent niet hard, je doet wat de situatie zelf heeft voortgebracht.....
Nee
Nee hoor. Ik begrijp het volkomen. Hier speelt een dergelijke situatie alleen met mijn vader. Voor hem ga ik echt niet door het vuur. Terwijl ik dat voor mijn moeder en mijn schoonouders wel zou doen. Ik kan er niets aan doen dat hij toevallig mijn vader is. Ik heb al jaren niets aan hem, dan ga ik mezelf ook niet (later) in bochten wringen als hij mij nodig zou hebben.
Ik krijg de indruk
... dat er niks veranderd is. Vroeger hadden je ouders geen oog voor wat hun kinderen bezighield, en dat hebben ze nog altijd niet, alleen hun eigen lief en leed is van belang.
En dat soort mensen is geen prettig gezelschap.
Ik denk dat je dat zelfs een beetje los van je jeugd kan zien: zelfs als je wel een (redelijk) fijne jeugd gehad had, zou denk ik niet van je verlangd kunnen worden dat je voortdurend komt opdraven voor je ouders en zeker niet als die niets anders kunnen dan klagen en jammeren.
Overigens zal een bezoek van schoonzoon vast ook bijzonder gewaardeerd worden, dus je man kan vast wel een keer de honneurs waarnemen...
Ik mis trouwens de andere twee kinderen in dit verhaal. Wat doen die? Kunnen jullie de last niet een beetje verdelen? Desondanks: de liefde kan niet van éen kant komen. Dat kon in je jeugd niet, en dat kan nog steeds niet.
Sterkte.
Temet
Tja
Ik begrijp je wel. Hier ook zo'n jeugd, heb het in mijn eentje op moeten knappen en dan ook echt alleen want ik was de enige.
Nu is mijn moeder tegen de negentig. En ja, soms kwaadheid als ze haar verhalen weer eens afsteekt. Maar wat moet je dan? Een mensje van bijna negentig alleen laten zitten met kerst of sint of nieuwjaar? Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hoor.
Tja, ik vind het dus wel hard, maar ik vind het niet per se slecht. Ik ben er niet uit. Ik ben mss te veel een softie en mijn moeder weet dat ik haar toch nooit helemaal laat vallen en dat heeft ze vaak genoeg gebruikt. Ook hier een moeder waarbij het altijd om haar gaat.
Maar ja, ik denk ook, joh, jullie zijn met zijn drieën, dan kan het toch wel een beetje verdeeld worden? Ik doe het hier alleen met zelf nog een chronische ziekte. Mijn vader overleed op de dag dat mijn man terminaal verklaard werd. Ik heb in die situatie alleen de begrafenis en alles moeten regelen (en ondertussen mijn man bijstaand bij de onderzoeken in het ziekenhuis). En dat ging ook.
Ik vind ook niet dat het helemaal precies wederkerig moet zijn tussen ouders en kids. Ook al zijn ze empathisch niet aanwezig geweest, ze hebben toch ook jarenlang jouw luier verschoond, met mazelen bij je bed gezeten, je kleren gewassen, je vieze billen en neus afgeveegd? Ja, ik ben geloof ik een beetje van de oude stempel, ik vind het wel een soort van morele plicht je ouders wat bij te staan als ze je verder niet misbruikt of de tent doorgeknokt hebben.
MariaRosa
Carrie
Ik herken het gevoel (niet de situatie) wel. Ik heb zo een relatie met mijn schoonvader...
Nadat mijn (hele lieve) schoonmoeder is overleden, hebben we nu de zorg voor mijn schoonvader. Hele autoritaire man, en heeft hele andere ideeen over een vrouw (en toch zeker een schoondochter) a;s ik heb! Ik zal niet in details treden.
Maar alles wat ik doe voor die man (boodschappen, administratie, wassen ed...) doe ik voor mezelf. Klinkt raar....maar ik doe het om mezelf aan te kunnen kijken in de spiegel. En dus ook een beetje voor mijn schoonmoeder (ookal is ze er niet meer).
Maar zolang je het doet voor jezelf (zodat je dus nooit een schuldgevoel kunt krijgen) vind ik het oke....Ik doe dus het hoognodige en verder niets.
Dit werkt voor mij.
Groetjes van een schoondochter....
Hoe het was... pfff
Okay dus toch maar mijn moeder in het feestgebeuren betrokken, met Sint (dan koop ik al de cadeau's) mijn verjaardag, die ook in die tijd valt, Kerstavond (als ik hier een viering heb met liedjes en kinderen) eerste kerstdag heb ik een uitgebreide lunch bij haar verzorgd.
Kom ik er gisteren, nieuwjaarsdag dus, is niks goed want we komen te kort (twee uur) Ze heeft iets heel raars met geven. Ze doet n.l. of ze je iets wil geven en geeft het dan niet. Zo had ze een palet met verschillende kleurtjes verf voor mijn dochter maar dat mag ze niet uitpakken en ook niet meenemen. Ze heeft vouwblaadjes, ook leuk hoor, maar mijn dochter mag maar twee blaadjes. Ik heb altijd zelf pen en papier bij me dus mijn dochter (zeven) tekent zelf een clown en ze knipt ook zo'n kleedje uit het vouwblaadje, je weet wel met van die patroontjes. Oma krijgt het kleedje maar de clown is erg geslaagd en dochter wil hem even zelf houden. Oma is zwaar beledigd. gaat met deuren smijten en als dat niet werkt, zielig doen 'tja, zucht, gaan jullie maar (mijn dochter had nog een speelafspraakje) zucht, ik zit hier wel weer de hele dag alleen, zucht. Niet gedag willen zeggen grrr.
Pffff, waarmee ik maar wil zeggen: ja ik blijf het doen, want ik vind dat ik haar niet alleen kan laten zitten maar mèn, ik heb er soms wel zin in.
MariaRosa
