Ben ik te onredelijk

Niet onredelijk, wellicht wat liefdeloos.

Oei, je klinkt heel ontevreden en eerlijk gezegd ook heel onaardig over je man. Hij heeft flut baantjes, geen interesse, verdient maar weinig, het is zoutzak, regelt niks, is maar moe en hangt op de bank. Poeh

Ik kan me voorstellen dat je veel op je bordje hebt genomen en dat tamelijk zat bent. En dat heeft ongetwijfeld gevolgen voor je kijk naar hem. Maar dit klinkt wel heel liefdeloos. Kan ie het nog wel goed doen? Als ik jouw man zou zijn, zou ik doodsbang zijn. Hij is jouw vleesgeworden teleurstelling. Best verdrietig eigenlijk.

Je doet veel in het huishouden, maar wat breng je in in jullie relatie?

Idd verschillend

Jij bent actief, hij niet.
Jij hebt energie, hij niet.
Jij pakt op en hij laat liggen.
Jij verdient veel hij weinig.
Jij werkt en leert, hij heeft flutbaantjes.
Jij bent de baas hij de werknemer.
Jij vindt jezelf niet perfect maar beter dan hij is.
Jij maakt wat van je leven, hij bestaat.

Ik denk dat je man best een zetje kan gebruiken, maar dat er voor jou net zoveel werk aan de winkel is. Je komt namelijk niet echt over als stimulerend/motiverend, liefdevol en inlevend.
Waar je wel op mag staan in mijn ogen is een bezoek aan de huisarts en/of relatietherapie. Maar jullie instelling is zo divers dat ik denk dat jullie uitkomst eerder de verschillen blootlegt dan dat het jullie dichter bij elkaar zou brengen.

Mijn ex moest ook altijd in de actie, voor alles behalve mij. Door omstandigheden heb ik een laag energielevel en hij was niet bereid af te remmen, maar ik liep wel altijd op mn tenen en kón niet harder terwijl ik dat best wil. Echt super vervelend als je zo'n actief-de hele tijd bezig-machohaantje boven je ervaart, die de nadruk legt op je onkunde. En geloof me, dat terwijl zíjn onkunde op veel meer gebieden veel groter was.

Ik zou echt proberen jezelf wat meer rust en tijd te gunnen en nemen om naar jezelf te kijken en naar je man. En dan op een rustig moment op neutrale toon dat open te gooien zonder hem te bedelven.

Kan het zijn

'... omdat ik als een gestresste kip rondloop en op mijn tandvlees loop lukt het me niet om het met lichtheid te vragen.' Kan het zijn dat je hierin wellicht toch zelf enig aandeel hebt gehad, enerzijds door je perfectionisme, anderzijds door alles wat je op je laadt?
Als je het zelf niet erg vindt zou ik zeggen: ga zo door(en dat meen ik oprecht), zorg dat je die studie afkrijgt, laat de verbouwing even zitten, straks heb je weer tijd voor dat soort klussen. Het is jouw keuze, het past bij jou, hij laat je je gang gaan, dus doe dat ook en bespaar je de ergernis over hem, want dat kost alleen maar negatieve energie.
Hoe lang duurt de studie nog?

Tsjor

Praat jij

Dan aardig over hem? Of moet hij precies doen wat jij al jaren vindt en kun je je niet voorstellen dat er een andere manier van leven is dan die van jou? Heb je hem vanaf dag 1 laten merken dat het op jouw manier moest gebeuren?
Gr Angela

bezopen

Ik vind het bezopen dat jij 7 dg per week perse vers moet koken. Doe die kinderen een lol en serveer 1 dag patat en 1 dag pizza ofzo. Scheelt jou 3 kwartier werk.

Echt ik vind het te gek wat jij allemaal doet, perfectionistisch of niet. Durf eens een beetje te gaan leven, of dat nu met of zonder hem is.

Maar eh

Waarom klaag je?
Waarom doe je niet iets?
Je stelt je nogal slachtofferig op
Gr Angela

Doe dit, doe dat. Doe dit, doe dat.

Je klinkt als mijn moeder, een vreselijk irritant huwelijk waar mijn zusje en ik nu met grote ogen naar kijken want ze doet het nog steeds.
De aandacht die wij nodig hadden kregen we helemaal niet omdat ze precies zoals jij beschrijft naar mijn vader keek.
Hij kon werkelijk waar niets goed doen, waarop zijn reactie was dat hij nooit geen initiatief meer nam. Op niets. Godsgruwelijk irritant. Had hem aan laten klungelen met de lampjes. Ik zie mijn moeder nog zuchtend staan, en snauwerig.
Het hoeft toch niet perse op jou manier te hangen ( als voorbeeld in 1 onderwerp)
Je kunt je omdraaien en liefdevol zeggen dat je het zo fijn vind dat hij dat doet.
Dit bedoel ik positief om je de andere zijde eens te laten zien.
Ik zou het daar eens gaan zoeken... Therapie lijkt me zeer noodzakelijk.

En nog een tip, ga er eens langs zitten op de bank, pak hem eens vast volgens mij probeert die goedzak van je je niet boos te maken. Volgens mij heb je geen lontje meer en ben je opgebrand. Dat kan ook niet anders als jij letterlijk alles in eigen beheer houdt. Of maak een takenlijst.

Eileen42

'Maar wat is zijn manier dan? Hem maakt het allemaal niets uit.
Niet wat we eten, niet welke bank we kopen, niet waar we op vakantie heen gaan, welke kleur auto we kopen.'

Misschien heeft hij het opgegeven om zelf dingen te willen, omdat hij er bij jou niet doorheen kwam? Je lijkt erg gedreven in je manier van leven. Ik vraag me af of je er wel mee om kunt gaan als dingen anders lopen. Als hij de vakantiebestemming bepaalt. Of aangeeft dat er helemaal geen nieuwe auto komt (want serieus, de kleur van een auto is natuurlijk echt niet belangrijk).
Zijn vermoeidheid en apathie kunnen heel goed een reactie zijn op jouw dadendrang.

Zeg die grote verbouwing af. En ga eens terug naar die begintijd, toen je hem nog relaxed vond in plaats van passief. Ook met kinderen en een hypotheek kun je de touwtjes best laten vieren. Ga bij jezelf na waar je zo bang voor bent. En pak dát aan.

Jaloers

Je bent jaloers op je man want jij zou ook graag even op de bank willen liggen en relaxen. Daarom geef je zo op hem af.

Therapeut

Wat je zegt tegen de therapeut? Laat dat nou maar aan die therapeut over. Die zijn opgeleid om vragen te stellen waardoor het probleem vanzelf bovenkomt. Vertel iets over de aanleiding van je bezoek. Dat is voldoende.

Eerst even langs de huisarts. Die adviseert je vast een goeie.

Niet teveel opstapelen

Ik zou nu echt nog niet beginnen aan die therapie, dan stapel je nog meer dingen op je schouders, dan moet je ook nog psychisch perfect zijn.
Je hebt een half jaar nog echt dubbele lasten, werk en studie. Verontschuldig je tegenover partner (en kinderen), dat je het komende halve jaar niet zo aardig zult zijn, dat je helaas steen zult laten vallen, dat je daar zelf slecht tegen kunt en dat je daarom nogal eens uit je slof kunt schieten. Maar ga daarna door met waar je mee bezig bent, zorg dat je die studie afrondt, dat geeft je ook een tevreden gevoel. En neem daarna de tijd om alles eens rustig op een rijtje te zetten.
Wellicht kun je er een keukentafelgesprek van maken met iedereen om je heen: wat kan iedereen doen om mama te ondersteunen?

Tsjor

Wat ik me afvraag

Hoe hadden jullie dat bedacht, afgesproken, toen jullie aan kinderen gingen beginnen? Hadden jullie toen allebei bedacht: we blijven allebei ft werken (nog even los van studie enz) en verdelen de rest van de taken? Of wat? Of ging jij daarvan uit?

Dat dwangmatige gedrag...

...dat lijkt me een onmisbaar belangrijke kwestie om aan te pakken. Daar zul je de rest van je leven de goede vruchten van plukken. Voor jezelf en voor je gezin.

En hoe je moeder tegen je vader deed - laat die herinnering een wake up call voor je zijn.

Kom eens even hier

ga zitten, neem een lekker kopje thee en kom even tot RUST.
Mens, ik zou wat jij in een dag doet nog niet in een week voor elkaar krijgen! Je legt de lat voor jezelf wel heel erg hoog, en in je prestatiedrang smoor je je man. Tenminste, dat gevoel krijg ik.
Is het financieel nodig om allebei zoveel te werken? Misschien kun je je werk in ieder geval voor het restant van je studie wat verminderen? En dag per week (onbetaald) verlof opnemen? Ik neem aan dat ze daar ook wel snappen dat het risico op een burn out best hoog is, dus best kans dat ze met je mee willen denken.
Ik zou met dat keukentafelgesprek niet te lang wachten. En plak daar dan een gezellig avondje met je man aan vast en spreek af dat jij thuis ook een stap terug gaat doen. Laat hem vaste klussen doen, op zijn tijd en zijn manier, maar haal ze van jouw to-do-list af. Als het kan, huur een hulp in. Al was het maar voor de duur van je studie. Kunnen de kinderen naar naschoolse opvang (als ze dat ook leuk vinden)? Bestel je boodschappen online.
Oftewel, gun jezelf wat rust en vooral weer wat plezier in het leven. Volgens mij kan het voor iedereen alleen maar beter worden.

En inderdaad een vorm van therapie. Je bent je moeder aan het worden. En ik gok dat dat nou net precies is wat je je vroeger voor had genomen om NIET te doen. Het is vreselijk moeilijk om los te komen van het rolmodel van je moeder. Daar kun je professionele hulp goed bij gebruiken. Maar misschien is dan een coach zinvoller. Je hebt tenslotte al door waar het fout gaat, en hoe dat komt. Het gaat er nu om je gedrag te veranderen. Ik heb goede ervaringen met een coach daarvoor.

...

"Hij is uitgeput en heeft veel stress omdat hij vaak flut baantjes heeft, waar hij niet veel mee inbrengt. Dat is zijn enige stress en onzekerheid. Hij voelt zich op dat punt erg verantwoordelijk."

Heb je zelf eigenlijk wel in de gaten wat je hiermee zegt? Op mij komt het over, dat je man het eigenlijk best erg vindt, dat hij niet meer kan doen dan wat hij nu, met zijn huidige staat van opleiding en werk, kán inbrengen. Misschien worstelt hij enorm met zichzelf en zou hij wíllen, dat hij meer zou zijn zoals jij, zou hij willen dat hij de motivatie zou kunnen opbrengen om zichzelf meer te ontwikkelen door ook te studeren oid, maar weet hij gewoon niet hoe hij dit voor elkaar zou moeten krijgen. En is hij zogezegd moe van het gevecht wat hij constant intern met zichzelf aan het voeren is. Heb je al eens gedacht dat dat misschien een probleem bij hem zou kunnen zijn, heb je daar nog (of ooit) oog en oor voor (gehad)?

Want je klinkt nu inderdaar heel ontevreden en eerlijk gezegd ook heel onaardig over je man. Hij heeft flut baantjes, geen interesse, verdient maar weinig, het is zoutzak, regelt niks, is maar moe en hangt op de bank.

Ook ik kan me voorstellen dat je heel veel op je bordje hebt genomen en dat tamelijk zat bent. En dat dat ongetwijfeld gevolgen heeft voor je kijk naar hem. Maar dit klinkt wel heel liefdeloos. Kan hij het überhaupt nog wel goed doen? Als ik jouw man zou zijn, zou ik doodsbang zijn. Hij ziet zichzelf nu misschien wel vooral als jouw vleesgeworden teleurstelling, wat al hier eerder geopperd werd.

Net zoals dit, van Yuria:
"Misschien heeft hij het opgegeven om zelf dingen te willen, omdat hij er bij jou niet doorheen kwam? Je lijkt erg gedreven in je manier van leven. Ik vraag me af of je er wel mee om kunt gaan als dingen anders lopen. Als hij de
vakantiebestemming bepaalt. Of aangeeft dat er helemaal geen nieuwe auto komt (want serieus, de kleur van een auto is natuurlijk echt niet belangrijk).
Zijn vermoeidheid en apathie kunnen heel goed een reactie zijn op jouw dadendrang.

Zeg die grote verbouwing af. En ga eens terug naar die begintijd, toen je hem nog relaxed vond... Ga bij jezelf na waar je zo bang voor bent. En pak dát aan."

En dit, van Miss:
"Hij kon werkelijk waar niets goed doen, waarop zijn reactie was dat hij nooit geen initiatief meer nam. Op niets. Godsgruwelijk irritant. Had hem aan laten klungelen met de lampjes. Ik zie mijn moeder nog zuchtend staan, en snauwerig.
Het hoeft toch niet perse op jou manier te hangen ( als voorbeeld in 1 onderwerp)
Je kunt je omdraaien en liefdevol zeggen dat je het zo fijn vind dat hij dat doet.
Dit bedoel ik positief om je de andere zijde eens te laten zien."

Waarop jij als volgt reageerde:
"maar mijn moeder was ook zo tegen mijn vader, daardoor heb ik altijd een slechte band gehad met haar."

Dan ben ik het volledig eens met wat Wilgenkatje daarop zegt:
"En hoe je moeder tegen je vader deed - laat die herinnering een wake up call voor je zijn."

Lieve Eileen, je bent vooral onredelijk naar jezelf, als ik het zo allemaal lees. Je eigen gedrag en hoe je omgeving (en dan vooral je man) daarop reageert, begint je nu uiteindelijk behoorlijk op te breken. Door zo door te gaan, breek je bij wijze van spreken nog bij je enkels af door alles wat jij op je neemt en meent voor elkaar te moeten krijgen. Hoog tijd dat je wat rust in je lijf krijgt en hoe je dat kunt doen is door een aantal mensen al prima voorgesteld. Hopelijk kun je er wat mee en ga je er ook wat mee doen. Zou het veel beter maken voor alles en iedereen om je heen. Sterkte en veel succes!

en nog een praktisch dingetje

Uiteraard moet je die verbouwing uitstellen. Verder zou ik beslist een huishoudelijke hulp inhuren. En tenslotte is het nergens voor nodig om 7 dagen per week vers te koken. Als je je nou eens bepaalde gerechten in voorraad kookt, dan kan je het zo regelen dat je een of meer dagen per week alleen maar hoeft te ontdooien (eventueel met versgekookte pasta of aardappels oid erbij).

Hier heb ik mijn partner weer zover (de klad was erin gekomen) dat hij een dag per week kookt. Dat is meestal niet heel geweldig, en daarnaast denkt hij dat een complete maaltijd bestaat uit gekookte rijst en enige vorm van dierlijk eiwit. Als hij al groente verwerkt, is het ui en af en toe tomaat. Desondanks hou ik het er toch maar in, omdat 1) hij dan ook eens wat doet (en ziet hoeveel werk het is) en 2) ik dus een dag in de week minder aan de maaltijdplanning hoef te doen. Behalve die groenten dan, maar dat is dan gewoonlijk rauwe komkommer of paprika. Behalve dit weekend, toen ik een zak gesneden snijbonen boven een pan kokend water heb geleegd.

Waarmee ik maar wil zeggen: op voorraad koken en je man minimaal een dag per week inschakelen, dat scheelt al snel weer een paar dagen per week koken vanaf het nulpunt.

Groeten,

Temet

Compassie & therapie

Ik denk dat je vooral dat mag gaan vertellen wat je hier gepost hebt.
Hoe dwangmatig je alles in het gareel wil houden.

" Je hebt gelijk! Na de studie neem ik even rust om een leuke partner te gaan worden en laat ik die verbouwing even zitten en een keukentafel gesprek zal ik zeker gaan doen. Hoop dat ik t droog kan houden"

Hier haak ik even op in. Waarom wil je het droog houden? Het lijkt mij voor nu juist erg belangrijk dat je je gevoelens gaat uiten, deel dat waar je vanuit jezelf tegen aan loopt. En dan niet dwingend en met een vinger wijzend maar dat je hulp nodig hebt van je man. Dat je terug wil naar een team.
Heb je in de gaten dat je man misschien met zijn flutbaantje alle hens aan dek zet om jullie gezin bij elkaar tehouden en het hem misschien ook niet veel meer uit maakt wat hij doet want jij keurt het toch 'af"?
Deze interpretatie komt ook vanuit mijzelf omdat mijn moeder ook zo spreekt over mijn vader. En mijn vader zwaar depressief is met tijd en wijlen omdat hij nooit gezien word en gekoesterd.

Belladonna opperde dat je man misschien wel doodsbang is.
Ik weet uit mijn eigen ervaring dat dat ook echt zo is. Ik zeg niet dat dit ook geldt voor jou man maar mijn zusje en ik waren altijd bang. Het was nóóit goed genoeg bij haar. We liepen altijd op onze tenen. Deelde niets wat niet hoefde en heb nog steeds zn verhouding met haar.

Stukje kind kant wederom. Pas echt op met de dynamiek die er ontstaan is.

Ik denk echt dat je al stap één hebt gemaakt door dit hier te delen en ik vind het heel knap dat je al een topic opent en tot inzicht wil komen.

Wat zul jij dood en doodmoe zijn.