ben naar de klote en op zoek naar het einde van de ellende
Het einde
Ik weet niet hoe of waar ik moet beginnen, maar dat er ergens een einde is , is zeker.
Dat het tussen ons nooit meer goed komt is ook zo klaar als een klontje, die keuze heb je al begin van het jaar onbewust genomen. En ook nu is het weer een bevestiging voor mij dat je als je een keuze heb gemaakt erg standvastig bent en er ook niet van afgeweken wordt. Kijk nu maar naar de scheiding en het regelwerk erbij, zodat het voor jou ook al is het ongunstig in vele gevallen goed te doen om alles in goede banen te leiden.
Ik heb jaren met mezelf geworsteld en toen ik je leerde kennen had ik voor mezelf het idee het komt wel goed met mij, maar helaas het ging met de komst van ons kind alleen maar slechter, en sinds we hier wonen is het allemaal in een snel tempo naar beneden gekletterd, nu zit ik er tot ver in en kom er niet meer uit, zie dat zelf ook en heb geprobeerd er wat aan te doen maar op de ene manier zit er iets in mn hoofd dat ik niet wil geholpen worden. Ik ben niet meer gelukkig in het leven en het enige houvast die ik had was jij, maar nu en sinds de scheiding laat je het wat voor het was, ondanks die vele moeite die je deed om er voor te zorgen dat het niet uit de hand zou gaan lopen.
Nu zijn we op een punt beland dat het voor iedereen onthoudbaar is geworden, je hebt onbewust / bewust nagedacht en keuzes gemaakt en daar heb je je de conclusie getrokken en beslissingen genomen.
Ik zit nu behoorlijk in een sterk neerwaartse negatieve spiraal met een blok beton aan mn voeten, en heb hier voor ook hulp gezocht, maar buiten dat krijg ik daarin verder geen steun van mensen die mijn hand vastpakken om mij uit die draaikolk te trekken.
Jij hebt besloten om voor jezelf en ons kind te kiezen en mij in je onderbewust uit je leven te laten verdwijnen, je zegt ook vaak dat je alleen maar aan jezelf denkt en doet, maar ik wil heel graag er voor jullie zijn wat ik ook meerdere malen heb aangegeven, maar op de een of ander manier wil je het niet of je dat bewust of onbewust doet weet ik niet, wat ik wel weet is dat je mij niet meer in je leven toelaat en dat je voor jezelf de deur dicht gedaan hebt en ook niet meer open wilt doen. Aan de ene kant kan ik me wel begrijpen, wat moet je nu met zon grote egoïstische klootzak in het leven van jou en ons kind. Het enige wat ik vraag is steun en hulp van je, maar jij blijft maar elke keer zeggen dat je dat niet kan en waarschijnlijk ook niet wilt. Je wilt voor ons kind een leven zonder pijn en verdriet, dat is wat ik ook wil. Jij wilt dat ons kind een zo goed mogelijk leven en toekomst krijgt en dat ze opgroeit met een moeder en een vader, maar helaas krijg ik daar ook geen steun in van je. Zowel ik als jij willen dat er een goede band en een leuk met mij omgegaan wordt, ik wil zelf ookm dat er tussen ons alle drie en voor tussen ons kind en mij weer een goede leuke band opgebouwd word, maar als ik verder geen steun of hulp van je krijg dan blijf ik in die fase zitten waarin ik nu zit en weet me dan geen raad hoe ik het wel en of beter moet gaan doen.
Maar krijg zo het leven niet meer op orde. Jij hebt nu een besluit gemaakt dat het nu klaar is en dat we dan als een soort vrienden door het leven gaan. En ik denk dat als alles rond is met het huis en dat je het weer wat op orde hebt mij niet meer nodig hebt.
Ik heb je al in een app gezegd dat het beter is dat ik maar beter kan opdonderen uit je leven en dat het voor iedereen beter is dat ik in mn uppie in een hutje op de hei kan zitten, ik maak alles kapot en weet niet meer hoe ik me hieruit kan krijgen, heb geen familie meer, mijn dierbaarste liefdes laten me ook barsten als een baksteen, vrienden heb ik niet, krijg ik niet, willen me niet, werk gaat niet goed, collega’s vinden me nu ook lastig en weten niet of kunnen me niet helpen.
Het is voor iedereen beter dat ik maar stop, want zoals ik nu probeer mezelf naar boven te worstelen lukt me niet en krijg van iedereen te horen ja jonge je moet het maar zelf doen, maar de steun of een handvast krijg ik niet om me eruit te trekken.
Ik loop vast en weet niet meer om los te komen, het heeft voor mij geen zin meer om maar te blijven vechten voor jou en x, de deur is dicht en komt / krijg het niet meer open. ben moe, en ik kom niet verder in mn leven, heb behoorlijk zitten malen over om de reis te maken in de hoop dat het voor iedereen beter is, alleen weet ik nog niet welke reis het mooiste gaat worden.
Denk dat het beter is om onze wegen maar gaan te scheiden, hoe moeilijk en zwaar het ook voor mij zal zijn, uiteindelijk zal het daar toch wel op uitgaan. Dan kunnen jullie ook weer je rust vinden en je leven oppakken zonder deze klootzak van een vent, een normaal vriendschap tussen ons is het al niet meer en zal er nu ook wel niet meer van komen.
ik ben verder ook de kluts in mezelf kwijt, in alles. Het blijft me malen of het leven nog wel zin heeft.
verder wil ik ook niemand lastig vallen met mijn ellende, omdat ik alles kapot maak
namen
Misschien kan Forum beheer even de naam van het kind uit bovenstaande lap tekst halen.
Ik hoop dat dit een voorbeeldmail is waarvan je overweegt dit naar je ex te sturen. Als dat zo is, kan ik je maar een ding zeggen doe het niet. Ga met deze mail/app/brief naar je huisarts. Bij je huisarts vraag je om hulp. Je ex is er niet om jouw problemen op te lossen. Ook hoef je haar geen schuldcomplex aan te praten. Jij leeft jouw leven en neemt zelf beslissingen. Het is vervelend als je vrienden en familie je laten vallen maar dat is niet de schuld van je ex en zij kan daar niets aan veranderen.
Dus zoek hulp voor jezelf.
weet het niet meer
ik heb al vele manieren hulp gezocht, maar ik ben te moe om door te vechten met mezelf, misschien wil het onbewuste in mij niet geholpen worden, ik zie ook geen leuke toekomst voor mij
Zelfmedelijden
Ik snap dat je wil ventileren maar dit epistel vol zelfbeklag en zelfmedelijden gaat je helemaal nergens bij helpen. Als ik je vrouw was zat je nu vol in mijn allergie.
Sterkte.
schuldgevoel
het is niet dat ik haar een schuldcomplex wil aanpraten, maar ik dacht dat je als partners je elkaar toch door de moeilijke tijden te steunen en te helpen, helaas is het in ons geval het niet gebeurd, zij heeft voor haar en onze dochter gekozen en mij alleen laten aanmodderen met alle ellende tot gevolg
geef je zelf een schop onder de kont!
Ga hardlopen, een vreemde taal leren, naar de bioscoop, vrijwilligerswerk doen. Jij bent de enige die jouw kan helpen! Uit je verhaal maak ik op dat je niet openstaat voor hulpverlening (als ik het goed gelezen heb) en dat is je goed recht maar probeer de focus in ieder geval te verleggen. Laat je ex vrouw en je kind even met rust en ga aan jezelf werken. Sterkte!
nee
Ze is je ex. Als je echt met haar wil praten omdat jij je zo zielig voelt dan vraag je of zij dat wil. Je gaat haar dan niet ongevraagd zo'n lange, zielige mail sturen. Je bereikt daar niks mee. je voelt je er niet beter door. Zij kan je niet helpen.
Jij kan alleen jezelf helpen. Eventueel met hulp van een arts.
Karel
Ik vind het erg zorgelijk als jij niet begrijpt dat je vrouw voor jullie dochter kiest. Natuurlijk hoort ze jou ook te steunen, maar niet ten kosten van jullie kind.
Zoek hulp, dat heb je echt nodig. Wees je bewust dat je op deze manier jezelf alleen maar verder omlaag haalt. Zelfmedelijden heeft nog nooit iemand geholpen. Het is misschien raar, maar mijn ervaring is, dat op het moment dat jij jezelf gaat helpen, er deuren open gaan.
Ik begrijp dat je moe bent, maar probeer echt nu de stap te zetten naar de huisarts en laat je openingspost lezen.
vergissing
het is een hele grote vergissing geweest om dit hier te posten, maar ja mijn hele leven is al een hele grote vergissing geweest.
Nee
Jij zoekt zelfmedelijden. Die krijg je van niemand. Iedereen die je hierover spreekt of die je dit laat lezen zal zeggen dat je hulp moet zoeken. Niemand komt het je aandragen. Je zal het zelf moeten doen.
Stichting Korrelatie
Als ik jou was, zou ik chatten met iemand van Stichting Korrelatie, daar vind je vast meer begrip. Ik snap dat de meeste reacties hier je rauw op je dak vallen. Sterkte.
ik zoek geen zelfmedelijden
ik zoek geen zelfmedelijden
dat bedoel ik nou juist, iedereen zegt het dat ik alles alleen moet gaan doen, maar er is verder niemand die mn hand vast pakt kom ik geef je die steun en de kracht die je op dat moment nodig hebt,
heb al mn hele leven gestrubbeld met mijn problemen en geprobeerd te verwerken, ik zie het ook aan mn broer die daar nog steeds na 48 jaar mee worstelt. ik kan mezelf ook niet meer in de spiegel aankijken, want daar staat een egoistische klootzak die alles kapot maakt en heeft gemaakt.
Of..
als je lid bent van een kerk of vakbond oid daar een vertrouwenspersoon te zoeken. Zo te lezen is het leven een aaneenschakeling van mindere momenten geweest, waardoor je nu alweer een "spreekwoordelijke rots" kwijt bent geraakt.
Als je open staat voor hulp is er heel veel hulp te vinden.
Zoek de hulp waar jij baat bij denkt te hebben. Hoe wil je hulp, wat voor hulp. Vraag dat eerst jezelf af.
begin
Bij het begin. Elke dag iets doen waar je een positief gevoel van krijgt: iemand voor laten bij de kassa, belangstelling tonen voor een collega, iets geven aan een goed doel. Verzin het maar. Elke dag iets, en schrijf dat op. Vandaag heb ik …. gedaan en daar voelde ik mij zo …. bij.
En verder: maak even geen nieuwe problemen. Blijkbaar heb je er al meer dan genoeg. Dus voor je wat dan ook doet, even jezelf terugroepen en er heel goed bij stilstaan: in wiens belang is dit? Wordt iemand er slechter van? Dan niet doen. Neem de tijd om over elk lullig stapje dat je zet na te denken. Dat zal echt lastig zijn, maar zie dat dan als de uitdaging. Je kunt het! En schrijf ook dat vooral elke avond even op: alle dingen die je niet hebt gedaan omdat het beter is om ze te laten.
En elke dag dat je geen nieuw probleem hebt gemaakt èn iets positiefs gedaan hebt (hoe klein ook he!) is een goede dag. En als je nu eerst eens zorgt voor een hele rij van die goede dagen, dan voel je je misschien al een heel klein beetje minder beroerd over jezelf.
Het oplossen van al bestaande problemen is nog een heleboel stappen verder. Dat komt echt later pas. Ik zou trouwens toch zeker wel een therapeut zoeken waar je een goede klik mee hebt, om alles van je af te praten. Als was het maar om te voorkomen dat je hier bijvoorbeeld je ex mee lastig gaat vallen. Dat is namelijk niet constructief en dus moet je dat niet doen. Daar is zij niet voor.
En verder nog wat algemene dingen: eet gezond, zorg voor een vast ritme met genoeg slaap. Ga elke dag naar buiten, beweeg genoeg en gebruik geen drank en drugs. Ook dat soort zaken kunnen al een heel verschil maken. Eigenlijk gewoon goed voor jezelf zorgen dus!
Sterkte!
spigelbeeld
als ik in de spiegel kijk ben ik zowel uiterlijk als innerlijk een kopie van mn tiranische dictatoriale vader, dat is wat ik me nu van me zelf kan omschrijven na 44 jaar. en ben er zeker niet trots op.
karel
Aan dat uiterlijk kun je niet zoveel doen, maar je kunt ook kiezen om innerlijk vanaf vandaag niet meer op je vader te lijken, door andere keuzes te maken dan hij zou doen, door anders te reageren dan hij zou doen, enz.enz. Begin nu gewoon eens met die kleine stapjes die ik beschreef. Niet morgen, vandaag.
Karel
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik hoop echt voor je dat je binnenkort weer de leuke dingen van het leven ziet. Ik heb ooit in een praatgroep gezeten toen het wat minder met mij ging. In die groep zaten 2 mannen zoals jij. Misschien is zo'n praatgroep iets voor jou? Met iemand praten die hetzelfde meemaakt kan echt helpen.
Hier een lied speciaal voor jou. Doen hoor, hulp zoeken!
Sting
"It's Probably Me"
If the night turned cold and the stars looked down
And you hug yourself on the cold cold ground
You wake the morning in a stranger's coat
No one would you see
You ask yourself, who'd watch for me
My only friend, who could it be
It's hard to say it
I hate to say it, but it's probably me
When your belly's empty and the hunger's so real
And you're too proud to beg and too dumb to steal
You search the city for your only friend
No one would you see
Ask yourself, who'd watch for me
A solitary voice to speak out and set me free
I hate to say it
I hate to say it, but it's probably me
You're not the easiest person I ever got to know
And it's hard for us both to let our feelings show
Some would say I should let you go your way
You'll only make me cry
But if there's one guy, just one guy
Who'd lay down his life for you and die
I hate to say it
I hate to say it, but it's probably me
When the world's gone crazy and it makes no sense
There's only one voice that comes to your defense
And the jury's out and your eyes search the room
And one friendly face is all you need to see
If there's one guy, just one guy
Who'd lay down his life for you and die
I hate to say it
I hate to say it, but it's probably me
[3x]
I hate to say it
I hate to say it, but it's probably me
dit is positief
Dat zoveel mensen hier op je bericht reageren! Wees daar blij om en probeer het ter harte te nemen.
geconfronteerd
ik wordt dagelijks vele momenten er mee geconfronteerd, zowel van mezelf als voor vele buitenstaanders.
het moeilijkst blijft toch het beeld dat bij me blijft hangen in mn ogen, innerlijk zou je er aan kunnen werken, maar uiterlijk blijf ik er zwaar er aan herinnerd worden. ik walg ook gewoon van mezelf als ik ook maar een foto van mij of in de spiegel kijk.
ik heb sinds een week weer een beetje contact met mn broer na 12 jaar niet meer gezien te hebben, en daarvoor heb ik hem ook bijna nooit gekend want hij heeft zijn hele leven van de ene internaat naar de andere gezworven. hij vond dat ik in zijn ogen een hele sterke man was en de hele wereld aan kon. hij mag dan wel mijn biologische broer zijn, maar we hebben verder ook niets met elkaar. is ook wederzijds.
1e stap
Kom Karel, je bent 44. Je bent echt verantwoordelijk voor je eigen leven en gedrag. Je hebt het over je tirannieke vader. En je ziet in dat je zelf ook zo bent en je je omgeving daarmee van jou hebt vervreemd. Goed dat je dit inzicht hebt. De eerste stap heb je dan al gezet: inzicht in je gedrag. Je gedrag kun je aanpassen. Dat moet je echt zelf doen maar daar heb je waarschijnlijk hulp van buitenaf bij nodig, en dat kun je krijgen via je huisarts. Ga daar heen.
Ik vind je trouwens niet zozeer overkomen als een tiran, eerder een dwingeland, zoals je naar je ex toe wilt afdwingen dat zij je ' eruit' trekt, terwijl je aan de andere kant ook beseft hoe je zelf tegen haar hebt gedaan. Snap je dan niet dat ze dat niet meer gaat doen? Dat je het echt zelf moet doen? Elke dag is een nieuwe dag met nieuwe kansen. Ook voor jou. Je moet het alleen willen grijpen.
zoek de verschillen
als je echt blijft hangen in de angst dat je op je tirannieke vader lijkt, is er maar een remedie: zoek de verschillen. Dat kunnen hele kleine verschillen zijn, zoals een oogkleur of de manier waarop je je haar draagt. Maar ook grotere verschillen, zoals je opleiding, je baan, je woonplaats. Je vader had een zoon, jij hebt een dochter. Je bent geen identieke kopie. En hoe meer je beseft dat jij je vader niet bent, des te meer kans is er dat er ruimte komt voor jou als individu. Met goede en slechte kanten.
ga mindfullness doen
Karel, ik had je al in een andere draad geadviseerd om mindfullness te gaan doen of iets met ademhaling. Begin bij je zelf, leer leven met jezelf ( iedereen heeft goede en mindere kanten). Zoek de ontspanning. Als je constant gestresst rondloopt omdat je niet tevreden bent met jezelf, dan kun je proberen wat je wilt, maar dan kom je er niet. Begin bij de basis. Mindfullness kan je daarbij helpen.
Ik begrijp dat je elke dag probeert anders te worden, maar je bent wie je bent. Mét al je bagage uit het verleden.
Ja Mindfullness
Wilde ik net zeggen!
Alleen kan je die stap al maken? Ben je al zover dat je een afspraak kunt maken? Zo niet, kijk dan eerst eens rond waar het wordt gegeven, hoe, door wie, hoeveel het kost etc.
Natuurlijk lijk je ook op je vader. Iedereen heeft een deeltje van zijn of haar ouders in zich. En dat kan een goede of slechte kant zijn of beide. Maar wat je ermee doet, is jouw keus.
Alle gevoelens kun je terug herleiden naar 1 basisgevoel en dat is angst. Bang om niet voor vol gezien te worden, bang om net zo te worden, bang voor negatieve gedachtes, bang om bepaalde stappen te zetten, bang om je naasten te verliezen en bang om jezelf kwijt te raken. Om die angst niet te voelen ga je je op een bepaalde manier gedragen, want bang om kwetsbaar te zijn en 'wat moet men wel niet van me denken' en bang omdat je eigenlijk nooit meer wilt afgewezen worden, net als toen je klein was.
Wat heb je nu nog te verliezen, dan alleen jezelf? Ga kijken naar zo'n mindfullcursus. Ga kijken of je er iets mee kan. Je bent niet zoals je vader. Die keus heb je al gemaakt door hier een soort van noodkreet te uiten. Jij wilt ook niet zo zijn, alleen weet je even niet meer hoe dat moet. Nou en? Dat geeft niet, als je maar zelf verder zoekt, dat kan een ander niet voor je doen.
Karel
Een vriendelijke vraag, niet retorisch of lelijk bedoeld, maar wat WIL je precies? Welke reactie wil je graag horen? Wat wil je met jezelf?
Mijn kinderen hebben helaas ook niet bepaald het beste voorbeeld van hun vader gekregen. Ze worden hier flink in begeleid.
Ik begrijp dat je ook uiterlijk erg op die man lijkt. Dat lijkt me afschuwelijk moeilijk! Kun je iets aan je uiterlijk laten doen, zoals bijvoorbeeld een heel ander kapsel nemen? Ik denk dat je hier ook heel goede therapie bij nodig hebt en veel geduld.
Helpt het je als iemand die jou situatie goed kent, zegt: "Ja, je pa was een klootzak en jij hebt ook dingen gedaan die niet verstandig waren, maar jij hebt tenminste nog zelfinzicht en daarmee is de helft al gewonnen, en aan de andere helft gaan we werken!"
De erkenning dus van wat jij voelt? Heb je daar wat aan? En wat ga je daarmee doen? Van een flat springen omdat je zo naar de klote bent dat je geen toekomst meer ziet, of vechten om toch weer toekomst te krjgen omdat je wel lijkt op die vent, maar die vent niet BENT?
Ik zie je pijn van dichtbij omdat het voor ons gezin heel herkenbaar is. Wat jij nodig hebt is iemand die jouw gevoel erkent, maar vooral benadrukt dat je vader niet 100% dezelfde is als jij, Karel, en dat jij, Karel, heel goed daarmee aan de slag kwam. Al was het alleen maar omdat jij je fouten inziet.
Je wentelen in schuldgevoelens om je daden en verdriet om de gelijkenissen met je vader zullen je alleen maar verder naar beneden sleuren.
Er aan gaan werken, geduld hebben (het is niet in één gesprekje over) en je blijven realiseren dat jij als mens, ondanks de gelijkenissen, toch uniek bent en ook goede kanten hebt, het zal niet makkelijk zijn maar het is wel de manier om weer terug op je benen te komen en er op de juiste manier, anders dan je vader, te kunnen zijn voor je kind.
Ik weet zeker dat jij dat kunt!
