Boze kinderen van nieuwe partner
Mijn vriend en ik zijn allebei gescheiden en hebben allebei kinderen. Ik heb co-ouderschap afegsproken met mijn ex en de kinderen (4, 8 en 12) doen het goed. Ze zijn erg op mijn vriend gesteld. Mijn vriend heeft met zijn kinderen erg weinig contact, omdat zijn ex dit tegenwerkt. Zij is een extreem manipulatief persoon en laat geen kans liggen om mijn vriend zwart te maken. Inmiddels moeten zijn kinderen (8 en 10) van de rechter eens in de twee weken komen logeren. Als ze komen, zijn ze boos, hebben nergens zin in, willen ze niet praten, kortom: ze zijn betrokken in een conflict waar ze natuurlijk niet in betrokken moeten worden. Ik word heel verdrietig van de situatie, zie mijn vriend zijn best doen om het gezellig te houden, maar houd mijn hart vast als ik denk aan de volgende logeerpartij.
Dit is de kern van hetverhaal, er is veel en veel meer te vertellen, maar ik ben een beetje op zoek naar herkenning en tips.
Activiteiten?
Vreselijk, dat de kinderen zo in het spanningsveld zitten. Gelukkig dat de rechter in elk geval kontakt heeft opgelegd.
Ik vroeg me af of de kinderen bepaalde activiteiten hadden de ze normaal gesproken in het weekend doen en bij vader niet kunnen doen. Hobbies, clubjes, vriendjes of zoiets.
Ik denk dat het er niet zozeer om moet gaan dat de kinderen 'kontakt met vader' hebben, of het nieuwe gezin accepteren of iets dergelijks, maar dat ze de kans moeten krijgen om een weekend vrij te zijn, en dan wel bij hun vader. Stel dat vader iets weet te verzinnen met zijn twee kinderen dat hij met hen kan doen, al is het maar vogels gaan kijken, of vissen, of hard lopen, of banksport kijken, of films huren... iets wat voor hun het weekend tot een rij weekend maakt,w at vader met hen doet en -als het kan- wat zij ook nog leuk vinden.
Overigens kunnen dat ook dingen zijn die familieverplicht moeten, zoals op bezoek gaan bij oma. En dan mogen ze best even balen, en negatief daarover praten, maar dat hoort erbij.
Ik geef maar wat voorbeelden,je kunt ook heel iets anders verzinnen. Kernpunt is dat het voor hen weekend is.
Tsjor
Tsjor
Jouw zin dat het gelukkig is dat de rechter contact heeft opgelegd intrigeert me. Wij zitten in eenzelfde situatie als Damei, en hebben net (vandaag) besloten te stoppen met het verplichten van de omgang. De kinderen zitten zo zichtbaar in de knel nu hun moeder het niet ziet zitten, dat het voor ons gevoel niet meer eerlijk of realistisch is dit voort te zetten. Zien wij iets over het hoofd?
Hoe lang geprobeerd?
Hoi Niente
Hoe lang hebben jullie geprobeerd de omgangsregeling voort te zetten? En waaruit bleek dat de kinderen zichtbaar in de knel zitten? Ook uit soortgelijk gedrag als ik beschreven heb?
Damei
Hier speelt het al jaren. Telkens als de moeder de omgang frustreert moet de rechter eraan te pas komen, die telkens weer concludeert dat het belang van de kinderen geschaad wordt als er geen omgang is. Inmiddels is er een OTS, een gezinsvoogd, maar ook dat helpt eigenlijk niet. De kinderen lijden onder de stress, we krijgen ze somber, boos en afwijzend mee (al ontdooien ze wel als je wat leuks gaat doen). De oudste doet al een jaar niets meer op school omdat hij zich geen raad weet met het hele gebeuren. Wij snappen dat wel. En hebben besloten dat, wat de rechter of de gezinsvoogd ook zegt, dit niet, op geen enkele manier, in het belang kan zijn van de kinderen. De andere kant is, dat je dan helemaal geen idee meer hebt wat er met de kinderen gebeurt. We hebben dan ook maanden gewikt en gewogen, en hebben toch het idee dat dit meer ellende voor de kinderen oplevert dan plezier, of een band met hun vader. Ze associeren 'naar papa gaan' met stress, een boze moeder en niets kunnen vertellen thuis.
Overigens, het gaat om kinderen van exact dezelfde leeftijd.
Wát een ellende voor iedereen hè.
Rechtbank
Heeft de uitspraak van de rechtbank betrekking op het eerste convenant of heeft je vriend een nieuw verzoek ingediend omdat oorspronkelijke afspraken niet werden nagekomen? Hoe lang is hij al gescheiden? Zien zijn kinderen en ex jou als aanleiding voor de scheiding?
De kinderen van mijn vriend zijn een tijdje om het weekend gekomen maar dat leverde enorme drama's op. De kinderen waren boos, vonden mij raar en mijn kinderen irritant en wilden eigenlijk helemaal niets. Zijn ex heeft zich regelmatig negatief uitgelaten over mijn vriend en mij en de kinderen kwamen daardoor in een enorm loyaliteitsconflict. Inmiddels komen de kinderen niet meer in het weekend, daar werd niemand gelukkiger van. Mijn vriend eet daar een of twee keer per week en gaat af en toe naar hun sportwedstrijden. Zeker geen ideale situatie maar zo heeft hij in ieder geval nog contact met ze.
Zou me hier buiten moeten houden
omdat ik totaal niets te maken heb met zo'n situatie, maar ik heb het wel gezien bij een vriendin.
De relatie is op de klippen gelopen doordat haar man vreemdging. Begrijpelijk dat dat kwaad bloed heeft gezet bij de vriendin, maar wat ik haar toch 'kwalijk' neem is dat ze zich totaal niet meer ingezet heeft om ex 'warm te houden' bij de kinderen. Ze ging mee in hun gejammer dat het niet leuk was bij hun vader, hield het jongste kind totaal buiten zijn bereik, zodat hij daar geen band meer mee heeft kunnen opbouwen, moedigde haar kinderen niet meer aan toen ze eenmaal 12 waren geweest om nog te gaan, kortom de hele teneur was: je vader is een vervelende vent die het gewoon niet verdient dat jullie daar zijn en die vriendin is een akelig mens. Toen het akelige mens ook nog zwanger raakte was het helemaal gebeurd. Misschien omdat de kinderen niet enthousiast waren, ik weet het niet, maar de bezoeken aan hun vader waren ook geen gezellig gebeuren volgens mij en ik betwijfel of de kinderen nu nog contact hebben (ik ben niet meer bevriend met hun moeder). Ik heb hieruit geleerd dat dit niet de methode is. Je moet ten alle tijden het contact proberen warm te houden en je zéker niet terugtrekken. Dat kan door de negatieve partij uitgelegd worden als desinteresse en dat weer op de kinderen overbrengen. Het lijkt me niet fijn als de kinderen je later verwijten dat je geen belangstelling toonde terwijl jij niets anders dan hun belang voor ogen had.
Nou kaaskopje
dan ga ik als mede-oude-wijze met je mee. Als ik lees: ex is extreem manipulatief en dáárom zijn de kinderen boos (die worden opgezet tegen hun vader enzovoort) dan gaan er bij mij wat alarmklokjes klingelen. Ik ben nog zo ouderwets om te denken: waar twee kijven.......
Jouw vriend is geen engel met een heks als ex. Jouw vriend is gewoon een man die uit een gezin is gestapt. En zijn ex is wellicht een secreet, en wellicht hartstikke onterecht boos, maar leg alsjeblieft niet alle schuld bij haar. Dat is nét zo makkelijk en fout als wat zij ten opzichte van jouw vriend doet.
Tirza
Tirza
Ach welnee Tirza, je raadt maar wat. Bij ons, bijvoorbeeld, in een vergelijkbare situatie, was mijn partner twee jaar gescheiden toen wij elkaar leerden kennen.
Hier hebben we rapporten liggen van drie kinderpsychologen, de raad van de kinderbescherming, jeugdzorg en de rechtbank dat omgang in het belang is van de kinderen, dat er geen enkele contraindicatie is, dat vader een stabiel gezin heeft waar ruimte, tijd en aandacht is voor de kinderen en dat moeder de dwarsliggende persoon is. En dat is geen heel uitzonderlijke situatie, het gaat echt niet altijd om mannen die er met hun secretaresse vandaar zijn gegaan en daarna de leuke weekendvader willen spelen. Soms heeft de verzorgende ouder gewoon 'geen zin'.
Mijn partner maakt zich ook niet druk over wat zijn ex hem aandoet. Maar wel over wat er met de kinderen gebeurt. Hij ziet dus, ook al is er inmiddels een hoge dwangsom om omgang af te dwingen, af van contact, na overleg met de gezinsvoogd. Die laatste gaat dat nu met de kinderen bespreken, en rapporteert ook (voor 'later') hoe dit precies is verlopen en waarom vader dit besluit heeft genomen.
Ik kan er niet meer dan respect voor hebben, al ben ik altijd bang dat we er verkeerd aan doen. Ik ben bang dat ik zo'n soort ouder zou zijn die uit onmacht en ellende in een spidermanpak op een brug zou gaan staan. Als ik geen hoogtevrees had dan hè...
En wat kinderen daar mee opschieten?
Niente
Je bericht lezend, vind ik dat jullie een dapper besluit nemen. Het lijkt mij heel belangrijk dat de gezinsvoogd precies gaat rapporteren, zodat later altijd zwart op wit zal staan hoe genuanceerd de situatie is.
Ik heb expres niet zoveel verteld over de situatie waaruit mijn vriend komt, maar neem van mij aan dat we echt niet zomaar alle 'schuld' bij zijn ex neerleggen. Maar er is geen woord gelogen aan de omschrijving die ik van haar geef, en feit is dat de kinderen de speelbal zijn in dit spanningsveld. En dat is wat ze niet horen te zijn, vinden wij. Ook mijn vriend kan voor zichzelf haar houding wel relativeren, maar is verdrietig om wat het betekent voor zijn relatie met zijn kinderen.
Heb zelf in die situatie gezeten
als vrouw dan.
Kind bleef bij ex. Eerst ging alles gewoon goed, tot ex een nieuwe vriendin kreeg, die een heel duidelijke mening had over vrouwen die de kinderen niet bij zich hebben wonen. en dat is geen gissen, dat heeft ze letterlijk gezegd, en de steken onder water heeft ze herhaald waar kind bij was. oa, nou, fijne moeder heb jij hoor, toen ik niet meeging in een van haar (in mijn ogen) belachelijke eisen. Maar tegenover iedereen hield ze vol dat 'het contact tussen moeder en kind zo belangrijk was, en dat ze daaraan meewerkte' (NOT) Er werd gemanipuleerd, eerst moest ik vertellen wat ik met hem ging doen voor hij meeging, daarna werd ik beschuldigd van omkopen omdat hij alleen maar meeging (lees: hoefde)als we wat leuks gingen doen. Toen kwam er een voetbalclubje, waar zij, ook in 'mijn tijd', met hem naartoe ging. Ik had liever een uur eerder uit een pretpark weg moeten gaan, dan 10 minuten te laat bij hun aankomen (afhankelijk van ov, en dat dus in dezelfde periode dat ik hem veel later meekreeg ivm voetbal) En toen kwamen er de afzeggingen: zij besprak haar vakantie, toevallig op precies dezelfde tijd als ik met hem weg zou gaan waar hij bij was, en gaf hem de mogelijkheid om mee te gaan (en maakte het extra spannend: het is helemaal naar Spanje, en ik weet niet of ik daar anders ooit nog kom, en ik mag in een eigen tent) ,hij mocht langer opblijven op zijn vaders verjaardag, maar dan kon hij de dag erna niet naar mij toe (toen was de regeling al teruggedraaid naar 1 dag, omdat hij volgens haar zo'n last van tics kreeg, door mij dus) Verhuizing naar de andere kant van het land, zonder overleg.
Kort samengevat: kind had er last van! Bij mij had hij het naar z'n zin, volgens haar (en ex was een slappe hap die zich helemaal uit de communicatie terugtrok, ik kon eisen wat ik wilde (ik praat alleen met ex) had geen zin, hij praatte niet met mij) had hij het nooit leuk gehad. Dus op een gegeven moment heb ik de stekker eruit getrokken: ok, als het dan op deze manier moet, dan denk ik dat het beter is voor allemaal als je een tijdje niet komt. Mijn deur staat altijd voor je open, als je wilt komen hoef je dat alleen te zeggen. Het heeft 2 lange jaren geduurd, waarin het enige kontakt een kaarte hier en daarwas, toen belde hij dat hij weer wou komen. Fijn!!
Het resultaat is dat nu het contact prima is. Ik denk dat als ik het toen door had laten gaan het nog steeds aanmodderen was geweest.
Ervaring
Fijn om te lezen dat het bij jou positief heeft uitgepakt! Hoe waren die twee jaar voor jou? Wil je daar iets meer over vertellen, heb je altijd gedacht dat hij zou bellen?
Damei, hebben de kinderen bij jullie hulp? Een kinderpsycholoog oid, nadrukkelijk een buitenstaander, om eens mee te praten? En hebben jullie zelf wel eens een afspraak gemaakt met een deskundige op dit gebied? Er is inmiddels zoveel over bekend, dat is best verhelderend. Al blijft het altijd omtzettend moeilijk, je wilt iets moois met je kinderen opbouwen maar je maakt ze alleen maar ongelukkiger.
Niente
Ook jij raadt maar gewoon dat Damei in dezelfde situatie zit als jij. Ik ga af op wat zij schrijft. Jij herkent er je eigen situatie in, ik herken er andere dingen in.
Tirza
Niente
Kinderen moeten de kans krijgen hun eigen waarheid te ontdekken en hun eigen manier om om te gaan met twee ouders die gescheiden zijn. Ik denk zelf dat het heel schadelijk is als kinderen het gevoel hebben dat ze door een van de twee ouders in de steek zijn gelaten of als die kiest voor een nieuw gezin: alsof zij er niet toe doen! Dus hoe opstandig en boos ze ook zijn, ik denk dat het voor kinderen goed is als ze constant toch geconfronteerd worden met die andere ouder, die ook van hen houdt.
De reactie van Knurf is daarbij ook van belang: het gaat om het kontakt tussen de kinderen en de vader en niet zozeer om het nieuwe gezin van de vader. Dus ik zou als vader echt heel hard erover nadenken hoe je dat vorm kunt geven. Desnoods een nacht in een hotel of zoiets, waarbij je op zaterdag sport doet en op zondag wandelen en film kijken en laten computeren. VAst programma en zij mogen daarvan balen wat ze willen, tot ze oud genoeg zijn om erover te praten en serieus kunnen nemen dat vader ook van ze houdt en dat hij een manier zoekt om in contact te blijven met hen.
Het zou eigenlijk beter zijn als de rechter zou besluiten dat de ouder die omgang frustreert niet de verzorgende ouder kan zijn: zij kan niet goed zorgen voor het kind of voor de kinderen, want ze onthoudt het kind één van de ouders. Wat moet je meer doen om een negatieve invloed op de kinderen te hebben?
Pas als een rechter daadwerkelijk oordeelt dat het voor een kind niet veilig is bij de andere ouder zou omgang mogen stoppen.
Ik snap dat je zelf een groot dilemma hebt gehad en dat je een heel erg grote stap hebt genomen, of liever gezegd je vriend heeft dat. Ik snap ook dat je vriend dat doet in het belang van de kinderen. Maar ik vraag me af of de kinderen niet op een gegeven moment op andere plekken in hun leven ontdekken dat moeder zeer manipulatief is en niet altijd de waarheid vertelt. En dan kunnen ze nergens meer naartoe, want vader is dan echt de andere kant geworden, die stap (als je geen contact meer hebt) is dan wel heel erg groot. Dus dan staan ze echt alleen, en dat vind ik heel erg voor een kind.
Ik zou het dus nog eens bezien. De kinderen zitten klem, dat zie je, maar dat kun je deels ook negeren als vader, bespreekbaar maken en aantoonbaar duidelijk maken dat het niet hun probleem is, maar het probleem van de ouders (vader en moeder) en dat die dat moeten oplossen. Vader kan toch duidelijk maken dat hij ook van hen houdt en hen wil zien? En dat ze daar dan begrip voor moeten hebben. En hen helpen met om te gaan met een moeder die daar geen begrip voor heeft? Of ben ik dan te simpel?
Tsjor
Drama
Alle vormen van contact zijn hier al de revue gepasseerd. Ook de vorm waarin vader de kinderen ophaalt om op woensdagmiddag een vast uitje te hebben, en ze dan weer terugbrengt.
Dat verliep dan als volgt: vader haalt de kinderen. Moeder loopt met de kinderen mee naar de auto (vader moet aan de overkant wachten om een meer dan enorme scene te vermijden, zijn auto mag haar grond niet aanraken namelijk) en roept tot het moment dat vader wegrijdt dingen als: "Het is vreselijk wat jullie door de rechter wordt aangedaan", "dit is weer veel te zwaar voor jullie", "Hou vol, straks zijn jullie weer veilig bij mama". Uiteraard ook gerust in het bijzijn van de gezinsvoogd, die dan ook de wind van voren krijgt ("Kijk nu zelf wat je die arme kinderen aandoet") Ze probeert hun handen te grijpen als ze al in de auto zitten, haalt ze er zo mogelijk nog een keer uit om ze met de rug naar de auto toe nog iets in de oren te fluisteren.
Goed, vader rijdt weg met de kinderen, die het eerste half uur volledig apathisch in de auto zitten. Na een uurtje komen ze een klein beetje los, maar blijven voortdurend dingen herhalen als: "Het is niet goed voor ons om buitenshuis dingen te doen, dat is te vermoeiend", en "wij moeten naar jou want anders moet mama betalen" Het is ze verder streng verboden om 'papa' te zeggen tegen hun vader, wat rare stiltes geeft.
Na twee uur brengt vader ze weer terug, waarbij de kinderen in paniek raken bij het idee dat de auto De Grond zou kunnen raken waarvan moeder heeft gezegd dat het niet mag. Alle drie volledig uitgeput.
Gezinsvoogd riep in eerste instantie: "Volhouden, moeder zwakt haar gedrag wel af en voor kinderen is de continuïteit van belang." Maanden later is ook hij ten einde raad. De kinderen worden in zichzelf gekeerder, ze zitten er als zombies bij. Ook op school. Ze zijn op aanwijzing van de voogd allebei in therapie, maar kunnen er niets bij hebben. Oudste is in twee jaar van normaal lerend naar een percentielscore van 14 (!!) gegaan bij de entreetoets (dat is praktijkschool qua niveau) Er is dus echt aantoonbaar een probleem ontstaan wat zijn toekomst gaat beïnvloeden. Het is duidelijk dat ze de spanning totaal niet kunnen hanteren en hun vader kwalijk nemen dat hij er een rol in speelt. Omgang is verplicht, er is een hoge (inbare) dwangsom, het Gelijk is aan zijn kant, maar dit wil hij ze niet meer aandoen.
Partner heeft ze nu een brief geschreven dat hij ze altijd graag wil zien, dat hij heel veel van ze houdt en erg trots op ze is, dat ze altijd welkom zijn, en dat zij voortaan mogen aangeven wanneer ze contact willen. Dit wordt met ze besproken door de gezinsvoogd (er is een net voor de derde maal verlengde OTS) En derde brief naar ex: hij wil heel graag de kinderen zien maar zal niets meer afdwingen.
Het is zwaar, echt, heel erg. Maar negeren, nee, dat gaat niet meer. Ze raken zo beschadigd, hij wil daar geen rol in spelen. En natuurlijk hoopt hij dat ze, ooit, volgens de gezinsvoogd eerder dan hij denkt, alsnog komen.
Of je te simpel denkt, ik zou het meer hoopvol noemen. Partner heeft zo ook zeven jaar gedacht...
Dom
Dat bedoel ik: in dit geval zou de ouder die de omgang frustreert niet de zorgende ouder moeten zijn. Dus als de wiedeweerga de kinderen naar vader, die dan wel een omgangsregeling kan treffen. Om deze situatie zo in stand te houden, met gezinsvoogd en therapie, zonder dat je de oorzaak echt aanpakt, dat is voor de kinderen werkelijk beschadigend aan alle kanten. Zeker als ze daardoor ook het kontakt met hun vader verliezen.
Ik vind het dom dat een gezinsvoogd daar zo bij blijft staan, die moeder dit haar kinderen aan laat doen en dan alleen maar adviseert dat vader de kinderen niet meer ziet.
Een andere mogelijkheid zou zijn, dat moeder de kinderen naar een zogeheten omgangshuis brengt en dat vader ze dan daar op kan pikken. Ondertussen zou een 'deskundige' dan even met de kinderen kunnen praten over welke boodschappen ze meegekregen hebben over ht bezoek aan hun vader en die informatie kunnen neutraliseren of in een bepaald licht kunnen plaatsen: mamma heeft het er erg moeilijk mee, maar ze zal dat toch moeten leren. En dan liefst wat langer: dus vrijdag brengen en zondag terug, een keer in de twee weken.
Tsjor
Tsjor
Ja, dat ís ook dom. En fout. Je ziet het voor je ogen misgaan. Maar de gezinsvoogd vindt dat hij niet meer kan doen, de rechter vindt dat hij alle voorwaarden voor zover mogelijk heeft geschapen. Mogelijkheden zijn uitgeput, hoger beroep is al geweest. Het geld is ook op (de teller staat op 70.000 euro)
De omgangshuisoptie is overigens ook geweest, omgangshuis wilde niet meer meewerken (hebben we ook rapport van) Vader is in de omgang geobserveerd etc. en wordt benoemd als competente vader die passende en leuke activiteiten met de kinderen doet en de juiste toon weet te treffen. Zij vinden de dure optie omgangshuis niet zinvol en geen meerwaarde hebben. (Ik denk dat ze het gewoon vervelend vinden met deze moeder en er vanaf wilden omdat moeder de kinderen teveel bang maakte voor de mensen van dat huis, en grootse scenes schopte. )
Volgens de advocaat blijft het in NL altijd een gok, je weet maar nooit wat de rechter voor uitspraak doet. Maar zaken waarin moeder 'geen zin' heeft (ze geeft zelf aan dat dat de reden is) eindigen in de meeste gevallen toch nog steeds zoals deze. Iemand moet uiteindelijk besluiten te stoppen met spanning te creëren rondom de kinderen.
