Relaties Relaties

Relaties

Arawen

Arawen

07-12-2008 om 10:37

Breken met (schoon)ouders

Ik zit ergens mee en ik hoop dat jullie mij het goede pad op kunnen sturen. Even een situatieschets: mijn man en ik zijn al vele jaren getrouwd en hebben 2 oudere kinderen. We komen beiden uit een 'conservatief' gezin. Alleen was dat van mij liefhebbend, met weliswaar z'n fouten, maar met een geweldige onderlinge sfeer. Bij hem lag dat helaas anders; zijn vader werkte eigenlijk altijd om het gezin te onderhouden en zijn moeder was Dominant (ja, met een hoofdletter!). Als oudste kreeg hij altijd de volle laag en ze heeft hem dan ook systematisch geleerd niet van zichzelf te houden ('jij kan ook niks'). Hij heeft een vreselijk laag zelfbeeld. Desondanks is de relatie met zijn ouders altijd in stand gehouden, al verloopt elke afspraak met ze gespannen, je weet nooit hoe het loopt. Heel anders dan in mijn familie.
Enige tijd geleden belandde mijn man in een depressie. Achteraf bezien was er eigenlijk al jaren 'iets' mis en was de depressie alleen met het logisch gevolg van dat 'iets' dat zich ophoopt. Hij wordt nu behandeld in een psychiastrische kliniek en leert zichzelf in gesprekken en therapie steeds beter kennen. Het gaat gelukkig weer heel goed met hem. Een van de dingen die hij leert is dat de oorzaak van veel van zijn problemen ligt in zijn jeugd en opvoeding. Zijn moeder heeft een wond veroorzaakt, waar nu een korstje op zit. Bij elk contact met haar loopt hij het risico dat de wond weer wordt open gereten. Dus heeft de psych hem aangeraden het contact op z'n minst op een laag pitje te houden.
En nu komt het punt. Hij gelooft daar in en wil zijn ouders niet meer zien (hij kan heel goed overweg met zijn vader, maar heeft in de therapie geleerd dat die ook waarschijnlijk alleen maar z'n snor gedrukt heeft en niet voor mijn man en zijn broer/zus is opgekomen). Ouders begrijpen dat uiteraard niet. Hij is reeel genoeg om niet naar hen met allerlei verwijten te komen; ze zijn beiden halverwege de 70 en behalve dat je hun hele leven overhoop haalt, zouden ze het niet begrijpen. Daar ben ik al blij mee.
Alleen ben ik niet zo blij met het idee dat we het hele contact zouden verbreken. Ik ben opgegroeid in een harmonieus gezin en ben dan ook erg gesteld op harmonie; ik wil alleen graag 'goed' houden. Ik kan me ook weer zo voorstellen hoe mijn schoonouders hier onder leiden, ik kan zelfs de overeenkomsten tussen mijn man en zijn moeder zien (het psychisch probleem dat hij heeft waarmee hij het zichzelf zo moeilijk maakt, heeft zij ook). Daarnaast ben ik zelf ook moeder en ik realiseer mij dat mijn schoonmoeder ook van haar kinderen houdt, al heeft ze dan een rare manier om het te laten zien. Ik wil ze geen pijn doen. En dan zijn natuurlijk onze kinderen, hun kleinkinderen, er ook nog.. die hebben toch recht op beide opa's/oma's, en vice versa?
Doe ik nou moeilijk door mijn eigen 'lieve vrede' karaktertrek en is volledig breken misschien toch echt het beste? Of de relatie toch maar op een laag pitje proberen aan te houden, in de hoop dat mijn man, wanneer hij zijn verwerking/genezingsproces heeft afgerond, toch weer contact met ze wil? Dat contact zou ik dan moeten onderhouden....
Wie heeft er ooit gebroken met (schoon)ouders en kan mij advies geven?

groeten Arawen

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tirza G.

Tirza G.

07-12-2008 om 13:17

Arawen

Wauw, wat ben jij een warme en begripvolle vrouw! Ik denk dat je gelijk hebt, dat de lagepitjes stand een wijze oplossing is. Beter dan breken. Vanuit de lagepitjes-stand blijven er openingen tot verbetering, contact, groei en herstel. Vanuit de breekstand moet je ook nog eeeeeeeeerst het breekpuin opruimen......
O, enne: breken met de familie is een soort "algemene riedel" bij therapeuten. Niet te veel van aantrekken.

Veel sterkte.

Tirza

tonny

tonny

07-12-2008 om 14:33

Laag pitje

De contacten op een laag pitje - hoe je dat vorm geeft, daarover kun je samen nadenken- lijkt me veel verstandiger dan breken.

Hoe je het ook wendt of keert, in je familie liggen je wortels. Je bent met elkaar verbonden in de mooie en minder mooie dingen en van fouten uit het verleden kun je leren.

Veel sterkte en wijsheid, ik hoop dat je man weer in evenwicht raakt!

tonny

even anno

even anno

07-12-2008 om 19:37

Generatie op generatie

Hoi,

Even kort door de bocht hoor, wat ik van mijn therapie geleerd heb (o.a.) is dat veel problemen van generatie op generatie doorgaan. Dit heeft mij veel geholpen om het gedrag van mijn ouders te begrijpen. Zij zijn ook weer een produkt van hun opvoeding en zullen veel dingen met de beste bedoelingen doen. Verder zijn mijn ouders ook al in de 70 en heeft het bij sommige dingen niet zoveel zin meer om alles overhoop te gooien. Het gaat hun petje waarschijnlijk te boven. De meeste ouderen zijn al niet opgevoed in het praat-tijdperk, en mijn ouders zijn slechte praters, kunnen zich moeilijk verwoorden, en naar een therapeut gaan, dat doe je alleen als je 'gek' bent. (ik neem het ze niet kwalijk, zo zijn zij opgevoed) en gelukkig zeggen ze het niet zo 'hard' als ik het nu schrijf hoor.
Zoals ik je verhaal nu lees Arawen, zou ik de frequentie van de bezoeken omlaag brengen en ook de duur dat jullie daar zijn. Dus korte bezoekjes, even een bakkie doen, we moeten zo weer daar en daar heen, is waarschijnlijk meer dan voldoende. Grote kans dat de gesprekken dan redelijk oppervlakkig blijven en er weinig schade kan worden aangericht. Verder zou jijzelf zonder man maar wel met kinderen zo nu en dan eens kunnen aanwaaien en het zo een beetje in stand kunnen houden?

Succes

Kaaskopje

Kaaskopje

08-12-2008 om 00:59

Breken met ouders

is in principe het laatste wat je moet doen. Pas als echt duidelijk is dat je geen andere kant op kunt dan met je (schoon)ouders te breken kan het verstandig zijn. Ik krijg de indruk dat dat bij je man nog lang niet het geval is. Hij zal beslist van zijn ouders dingen meegekregen hebben waar hij onder geleden heeft. Dat is naar voor hem, maar om eerlijk te zijn vind ik dat hij ook voor zichzelf onder ogen moet zien dat die tijd geweest is en dat hij verder moet. Zijn verleden wordt er niet beter op als hij de deur naar zijn ouders dicht gooit. Het gaat om het hier en nu. Als jullie nú een redelijk normale relatie met zijn ouders hebben moet je dat mijns inziens zo proberen te houden. Probeer precaire onderwerpen te ontwijken, hou het luchtig. Bovendien moet je man leren dat hij daar niet meer op bezoek gaat als kind maar als gelijkwaardige volwassene. Als je zo bent als je man is het best moeilijk om die instelling te krijgen, maar het wordt tijd.
Om eerlijk te zijn ben ik niet zo enthousiast over therapie. Ik zeg erbij dat dat uit eigen ondervinding is. Het kan natuurlijk heel goed uitpakken, maar kijk nu toch eens wat er bij je man is bereikt. Hij had het goed met zijn vader, maar er is hem daar geleerd dat zijn vader niet zijn best gedaan heeft voor hem, dat hij dus ook deel uit maakt van de oorzaak van zijn lage zelfbeeld en daarom nu niet goed voor hem. Tja, dat zal best, maar is dat met opzet gebeurd? Als opvoeder doe je vaak maar een eind weg, daar worden fouten bij gemaakt. Als kind maak je soms ook keuzes die je ouders als fouten zien. Op een gegeven moment moet iedereen daar een punt achter kunnen zetten. De tijd van opvoeden en 'afhankelijk kind'-zijn is geweest. De tijd van samen volwassen zijn is aangebroken. Als die stap niet genomen wordt blijft het knagen en kan niemand normaal verder. In mijn geval zijn het mijn ouders die dat niet kunnen. Ik heb ze al 11 jaar niet gezien. Gek genoeg went dat, maar het laat me nooit echt los. Het blijven mijn ouders.

Rafelkap

Rafelkap

08-12-2008 om 09:57

Beste vermogens

Ben ook niet voor verbreken. Je man is in therapie, zijn ouders niet. Hij kan ze niet veranderen, alleen z'n emoties/gedrag (t.a.v. dingen die vroeger zijn gebeurd), inzicht krijgen in hoe hij is. Waarschijnlijk hebben zijn ouders vroeger ook maar gedaan wat ze dachten dat goed was, naar beste vermogens. Ik vind het ook niet goed die de zwarte piet te geven, je man is nu volwassen.
Ik kan me dus erg in jouw standpunt vinden. Sterkte met je man, hij is nu erg kwetsbaar lijkt me.

Isis

Isis

08-12-2008 om 10:11

Laag pitje

Helaas heb ik er ook ervaring mee. Ik herken zo veel van wat je schrijft. Weliswaar is mijn man niet in therapie geweest, maar hij is zelf ook een paar keer tot het punt gekomen waarop hij het contact wilde verbreken.
Wij hebben samen gekozen voor de lage-pitjes-variant. Schoonouders veinzen dat niet te begrijpen maar dat is dan maar zo. Dus niet zo vaak en niet te lang en al zeker niet logeren. De broers van mijn man blijken de zelfde problemen met hun ouders te hebben als wij. Daarom spreken we tegenwoordig dingen af om niet als enige bij hen te zitten. Hoe drukker, hoe minder de invloed van hen zelf is en vaak hoe gezelliger je het weet te maken. Dat werkt. Een broer die het contact vrijwel verbroken had, komt er nu weer als hij weet dat wij ook komen. En wij zijn blij als zij er zijn, want dan zitten wij er niet als enige.
Dat zijn manieren waarop je het wel kunt uitzingen op een redelijke manier. En bij volledig verbreken kun je plotseling te horen krijgen dat ze er niet meer zijn. En dan plotseling tot de ontdekking komen dat er dingen zijn die je had willen zeggen of doen of vragen toen het nog kon.

koentje

koentje

09-12-2008 om 17:00

Ik denk

Dat je er goed aan doet je man te steunen en te volgen in wat hij echt wil. Als je dat niet doet dan kan hij gaan denken dat ook jij zijn gevoelens niet serieus genoeg neemt, net als zijn ouders vroeger deden. Dus steun hem onvoorwaardelijk hierin. Je kunt wel in overleg met hem de keus maken dat jij wel (een beetje) contact met hen houd, om de pijn te verzachten.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.