Brief met de gedachten die ik mijn lief niet geven zal

Wanneer ik herinneringen ophaal besef ik wat wij waren, wat ik was, wie ik was (en ben..). De keuzes die ik maakte.. 
Het leven wat we nu leven, dat is goed. We zijn er voor de kinderen, die groeien goed gezond en geborgen op.
Maar wat ik er voor verloren heb is een enorm deel van mijn zijn. Het fijne sociale, lachen en genieten, morgen is morgen, vandaag is nu. De hoogtes de ik bereikte in het absolute geluk. De schalkse blikken die we konden wisselen temidden alles wat er om ons heen gebeurde. De diepe passie die ik voelde... Mijn hart brand bijkans nog vuriger voor jou.
Maar met het worden van wat ik nu ben en waar ik tav kinderen en opvoeden achter sta, ben ik niet meer degene voor wie jij viel. Begrijpelijk, maar een pijnlijke confrontatie.

De hongerigheid die jij, vanuit mijn optiek, voor me had, die lijkt, of is zelfs, verdwenen. 
De honger naar 'het sociale' hebben we beide nog steeds,. Jij hebt een prachtig netwerk ondertussen, dat beneid ik en gun ik je enorm! Me, not so much(gotta work on that, I know) 
Daarom support ik je en wil je daarin zo veel mogelijk de ruimte geven, en word blij jou blij te zien. Jou te zien zoals je het liefst bent. Maar dan dus zonder mij...

Echter ik wil (ook!) door jou ge-/be-/ontroerd worden en voelen dat ik de jouwe ben met de passie die daar bij hoort, zoals je wel met een (on)bekende kan flirten..

Maar het voelt alsof je me enkel nog kan zien als een kussen om tegenaan te vleien wanneer het je past of als de wannabe dildo voor je fantasie na weer een avond tot diep in de nacht alleen de hort op.... Het voelt alsof je mij voor lief neemt. 

Het voelt alsof de connectie, de drive daartoe, vanuit jou al lange tijd weg is. 
Alsof jij je best moet doen om 'te voldoen aan de minimale basis voor je vent', opdat hij niet te veel te zeiken heeft. 

Maar echt vanuit jezelf -met stralende ogen, zonder tot diep in de nacht met een ander rond te hangen opdat je me een keer gebruikt voor de lust- dat lijkt niet meer aanwezig te zijn, en dat doet tering veel pijn.
Je hebt wel laten vallen, 'hadden we xxx niet gehad, waren we vast niet meer samen geweest', doelend op de ruigheid van ons bestaan destijds. Maar 2 kinderen erbij werd het toen een moetje?
Ik heb mezelf afgebeuld en weggecijferd, lekker feministisch jou alle ruimte gegeven om je te ontwikkelen, om vanuit mijn mogelijkheden je een goede startplek te geven. 
Het voelt nu alsof ik dat niet had moeten doen. 
Ik verwijfde hierdoor en jij gaat juist op zoek naar mensen die NIET in een soortgelijke situatie zitten. 
Een concurrentie vorm die nooit te matchen valt.
Het voelt alsof je zegt:
'ik heb een gezin maar wil een vrijgevochten individualist die al zijn/haar tijd kan steken in wat die wil-, kan excelleren, nooit geneuzel heeft met thuis, daardoor perfect bereikbaar in de wereld staat en geweldig romantisch, -en in mij.'

Het besef dat ik nooit meer degene zal zijn voor wie je viel, en jij daarmee (en net zo) ook nooit meer naar mij zal zijn zoals toen, doet me verdriet. De realisatie dat ik al heel lang een luchtkasteel aan het najagen ben geweest... Ugh!
Droom over je, denk aan je en zie je vanuit een eigenlijk achterhaald perspectief..
Dat is echt even een harde klap. 

Het zet me aan het denken, wat ik nog meer kan doen. 
Het enige dat me nog rest is mijzelf. Werken voor mezelf, ontwikkeling voor mezelf, me richten op wat en wie ik wil zijn en hoe ik daar kan komen.
Wellicht dat dit ons verder uit elkaar drijft, verschuivende interesses en mensen in ons leven, misschien dat we elkaar ook weer vinden in onze nieuwe gestalten, maar dat is niet (meer) het doel. Ik moet mezelf sterken voor mezelf, want ik ben degene met wie ik eindig en daar wil ik vrede mee kunnen hebben.