Contact met biologisch kind zoeken problematisch
Hallo iedereen,
Sinds een jaar of wat leeft bij mij de wens om contact te zoeken met mijn biologische dochter die nu in de puberteit zit. Maar dit ligt om verschillende redenen moeilijk.
Ik heb mijn dochter nooit gekend vermits de relatie reeds afgebroken was bij de geboorte. De moeder was zeer goed op de hoogte dat ik op dat moment geen kinderen wilde. Mijn ex-vriendin heeft psychische problemen, ik ook overigens, en het leek me best dit eerst proberen in goede banen te leiden. lange tijd is er geen enkel contact meer geweest tussen ons, tot zij mij plots met een mailtje contacteerde of ik toch geen contact wou met het kind. Ik heb dit om verschillende redenen afgewezen vooral. Ik had getracht haar relationele achtergrond wat te leren kennen en die leek nogal heftig, dus daar wou ik liefst buiten blijven. Ik heb nog enkele malen contact met haar gehad via sociale media maar dit mondde vaak uit in conflict of naast-de -kwestie gesprekken, dus daar ben ik mee gestopt. De dochter is op de hoogte gesteld van wie haar biologische vader is maar uiteraard weet ik niet welke info zij heeft meegekregen. Ik heb al enkele keren met de gedachte gespeeld haar een bericht via sociale media te sturen maar ik voel dit aan als een risico?
Samen met iemand?
Als je daar zo onzeker over bent is het misschien mogelijk om samen met een familielid contact te zoeken? Dan kun je daar je onzekerheden in elk geval mee bespreken.
Het lijkt me voor jou en voor je dochter wel heel waardevol om contact met elkaar te hebben. Maar het kan misschien lastig zijn omdat je zelf al psychische problemen hebt en je dochter mogelijk sociale problemen.
Dan kan het handig zijn om er anderen, liefst een familielid of vriend/vriendin er bij te betrekken.
Nuttig
Dank je voor je reactie; het tragische van deze zaak dat mijn onmiddellijke omgeving, vooral mijn familie deze hele zaak in de vergeetput hebben gegooid.
Zelfs mijn psych raadt het me af omdat ik toch nooit een affectieve band met mijn dochter gehad heb (tja, ik heb haar inderdaad nooit gekend). De moeder ondertussen heeft mijn voorstel om eventueel vanop afstand contact te hebben afgewimpeld omdat ze het zelf te moeilijk heeft met haar problemen. Daar komt nog bij dat ik vermoedt dat haar huidige partner van het zeer jaloerse type is, ook al heb ik geen interesse meer in mijn ex. Mijn vrees is, wanneer ik op eigen houtje een berichtje naar mijn dochter zou sturen dat ik een kettingreactie op gang zou brengen wanneer dit bij haar moeder en partner bekend zou raken. Ik sta er een beetje alleen mee.
Fiom
In Nederland kan je voor zulke vragen aankloppen bij het Fiom (https://fiom.nl/afstammingsvragen/zoeken-familie). Hulp bij de zoektocht en volgens mij ook hulp en begeleiding bij het contact. Vanwege je woordkeuze heb ik de indruk dat je uit België komt. Wat Belgische versie van het Fiom, weet ik niet maar weet het Fiom misschien wel.
Dat ga ik zeker eens bekijken! Andere reacties blijven welkom
Dank voor je reactie, Ava, ik kom inderdaad uit België.
Ik ga dat eens goed bekijken!
Geen Belgisch alternatief voor fiom
Blijkbaar toch geen vlaams/belgisch alternatief voor fiom als ik wat rondzoek op internet. We hebben hier wel een organisatie Kind en gezin, op hun website lees ik dat er vorig jaar oktober een start is genomen met het oprichten van een dergelijke organisatie. Fiom werkt blijkbaar ook tegen betaling, lijkt me vooral aangewezen wanneer je niet weet waar te zoeken. Maar dat is bij mij niet zo, ik ken haar naam en heb wel wat info.
Wat is in je dochters belang?
Goede Friedrich,
Ik ben bekend met een soortgelijke situatie waar de vader ervoor gekozen heeft om geen contact meer op te nemen met het kind. Hij koos hiervoor omdat dit in het belang van het kind was en moeder het kind anders in een heftig loyaliteitsconflict zou zetten.
Jij bent de enige die werkelijk in kan schatten wat in het belang van je dochter is. Doe je dit alleen uit eigen belang, wil je haar ontmoeten of wil je een relatie met haar aangaan, echt weer vader voor haar zijn? Vader bedoel ik dan natuurlijk binnen de mogelijkheden die je hebt, wat ik van je hoor zit huisje-boompje-beestje er niet in. Al die opties zijn niet goed of fout, zolang je ze erkend en dan weer kijkt naar het belang van je dochter.
Ik ben het persoonlijk niet eens met je psych, er is altijd een band tussen ouder en kind maar soms is die verstoord of minimaal.
Ik weet natuurlijk niet wat voor psychische moeilijkheden je hebt, maar zolang het niet schadelijk is voor je kind neem je het natuurlijk wel mee in je overweging maar hoeft het geen doorslaggevende factor te zijn. Psychose is natuurlijk heel anders dan een depressie of veel angst.
Toch vragen
Toch zou ik Fiom bellen of mailen met de vraag waar je terecht kan in België of ze anders weten wat een aanknopingspunt kan zijn bij het zoeken naar de juiste hulp.
Dit is niet iets dat je zelf even moet doen, het is ingewikkelde materie waarvan je een deel al wel weet (hoe ze heet en dat ze jouw dochter is) maar voor de rest ligt het niet voor de hand. Het Fiom heeft daar ook mee te maken.
Je weet niet of dochter (en moeder) er meteen voor open staan of toch aan het idee moeten wennen (je van schrik afwijzen). In deze situatie moet je iemand hebben met kennis van zaken die verwachtingen, teleurstellingen van alle partijen kan inschatten en bijstellen. Een vaderrol vervullen ligt niet meteen voor de hand maar elkaar langzaam leren kennen misschien wel. Als het nu niet kan, dan later, maar dan wel als eerste contact verstandig en rustig is gegaan.
Ik zou zeggen...
Maak een hele voorzichtige start en stuur haar een kaart. Niet beginnen met vragen stellen in de zin van contact, maar op een open en luchtige manier duidelijk maken dat je beseft dat je haar tot nog toe in de steek hebt gelaten.
Of schrijf iets vraag iets, waardoor het duidelijk wordt dat je haar wil leren kennen.
fiom gecontacteerd - enige bedenkingen
Dank voor de nieuwe reacties!
Ik heb dan toch maar fiom gecontacteerd, nu even afwachten of/wanneer/wat ze gaan antwoorden.
@Tessel : blij ook eens te horen dat er iemand niet akkoord is met psych. Wat (eigen)belang betreft, het belang van het kind lijkt me vanzelfsprekend, hoewel ik uiteraard niet weet of dit voor haar momenteel iets van belang is in haar leefwereld; uiteraard speelt ook het eigen belang mee, vermits het iets is waar ik regelmatig mee in mijn hoofd zit; zie ook niet in waarom ik mezelf helemaal zou wegcijferen...
@ava : een vaderrol vervullen is ook niet mijn bedoeling; iemand heeft die rol op zich genomen en daar wil ik niet tussen komen. Maar er gewoon zijn misschien?
@juf Ank : een kaartje sturen zit er niet in, van haar adres ben ik niet geheel zeker; heb al vaak gedacht haar een kort luchtig berichtje te sturen op facebook, maar dat kan net zo goed afschriken?
Eerste contact
is belangrijk en kan je beter met een deskundige bespreken. Zo kan het beter zijn als er een tussenpersoon eerst vraagt of zij open staan voor contact en uitlegt wat voor contact jij voor ogen hebt. Matcht dat met wat zij voor ogen hebben? Waarschijnlijk moeten ze eerste eens aan het idee wennen voor ze iets kunnen bedenken. Het lastige zit er in dat mensen veel te snel willen en dan allerlei stappen overslaan en zoiets een doodgeboren broertje wordt.
Heel veel succes.
professioneel is nog maar de vraag
heb zonet een chatsessie doorlopen met CAW, een welzijnsorganisatie in Vlaanderen. dar zeggen ze me dat je als biologische vader, wanneer je het kind niet erkend hebt, ook al waren daar goede redenen voor, totaal geen wettelijke rechten hebt. Zelfs een onschuldig berichtje op facebook zou al verkeerd zijn (?). Zou je best aan een advocaat / jurist vragen, zeggen ze dan, nou ik ga mijn geld niet aan advocaten geven. Dit had alvast geen zin.
Contact
Je wilt contact, toch? Geen conflict? Wil je je rechten op eisen of een poging tot toenadering doen? Dit is waarom je tussenpersoon nodig hebt die voor jou het eerste contact legt. Iedereen zegt vanuit zijn eigen expertise wat anders. De advocaat kijkt naar het wetboek, de leerkracht naar de schoolse prestaties, de moeder naar de opvoeding.. Elk persoon kijkt vanuit zijn eigen achtergrond naar jouw vraag. En dus wat wil jij? Is dat een realistische verwachting en is het ook haalbaar? Hoe ga je de dingen dan doen zodat de kans van slagen groot is. Je kind is minderjarig, moeder heeft kind misschien nog niets verteld. Dus eerst de moeder. Ziet zij dat zitten, wil zij dat ook, hoe zou ze dat willen en kan jij je daarin vinden? En dan heeft dochter misschien wel heel veel vragen en verwachtingen, of is ze boos en dwars. Het heeft allemaal tijd nodig. Jij leeft al maanden of jaren toe naar contact (met ook weer verwachtingen) maar zij niet. Doe het voorzichtig en doe het stapje voor stapje. Verwachtingen moeten stapje voor stapje herzien worden want dan kan de deur openblijven. Angst voor pijn, teleurstelling, afkeuring, zich niet met respect behandeld voelen, etc doen die deur dicht.
En anders een psycholoog met kennis van familiezaken, adopties ed..?
Hier heb je echt wat begeleiding bij nodig. Als er contact mag komen en er ook komt, dan heb je het eerste jaar zo iemand wel nodig. Misschien wel langer zelfs.
Antwoord
De moeder heeft mij enkele jaren geleden zelf gevraagd om contact te hebben met het kind en hoe ik dat dan zag. De vraag kwam van het kind uit, maar ik had de indruk dat zij zelf buiten beeld wou blijven, wat toch moeilijk is met een kind van nog geen twaalf. vermits ik mijn eigen psychische stabiliteit niet wou verstoren ben ik er niet op ingegaan, nu heb ik het moeilijk om het los te laten. Ik heb het enkele maanden geleden terug voorgelegd aan de moeder waarop ze erg verbaasd reageerde omdat ik het toch niet wou; nou ja, ik van idee veranderen niet? Hoe dan ook, ze heeft het dan ook afgewezen en vertelde me dat ze het nu te druk had met haar eigen psychische problemen. Het is net daarom dat ik rechtstreeks via het kind wou gaan, om conflict te vermijden, want de ouders, ik heb de indruk dat zij al heel wat conflicten gehad hebben, zonder in detail te treden. Zij is zeer beschermend en haar partner mag zelfs niet weten dat ik contact met haar heb of had, hoe zou je dan via de ouders iets kunnen regelen. Via de officiële weg kom je al gauw in het juridisch moeras terecht en ik hoef er geen tweede psycholoog meer bij. Wanneer ik zelf geen berichtje zou mogen sturen via facebook wat mag dan wel? Allerlei hulpverleners inschakelen die in mijn plaats gaan handelen dat zou bij deze mensen best wel eens een omgekeerd effect kunnen hebben.
Nou
De deur staat niet op dit moment open maar in de toekomst misschien wel. De wil is er als er een gepast moment is. Dat gepaste moment is niet nu. Misschien voelden zij zich net zoals jij je nu lijkt te voelen; afgewezen. En juist daarom heb je iemand nodig die hierbij kan helpen, jou en dochter&moeder: wat wordt de volgende (uitnodigende) stap? Das lastig. Je kan niet terug in de tijd. De eerste ontmoeting vergt heel veel voorbereidingen en de wil er iets van te maken, bij alle partijen.
Ik zou niet direct naar kind gaan omdat je moeder en kind daarmee in een onmogelijke positie zet. Dat raad ik je volledig af. Je wilt veel te snel. Dochter zal toch meteen te raden gaan bij haar moeder? Of moet ze het geheim houden (wat nog kwalijker is, iets geheim moeten houden van je bio. vader naar je moeder toe. En daarbij, hoe wil je dan contact?). En moeder zal kind meteen willen beschermen tegen deze gang van zaken en zich tegen jou keren. Dan rest je niets dan afwachten tot kind volwassen is, het voorval grotendeels vergeten na jaren.
als kind
Als kind zou ik er misschien niet op zitten te wachten dat een biologische vader me eerst enkele keren heeft afgewezen en dan ineens contact wil.
Het is tenslotte een kind, dat waarschijnlijk geen boodschap heeft aan allerlei verstorende omstandigheden destijds.
Hoe zie je dat voor je?
misschien even goed lezen wat ik heb geschreven
Enkele keren afgewezen? 1 keer voor alle duidelijkheid, na 11 jaar niets van mijn ex te hebben gehoord; dan spring je niet onmiddellijk in de lucht om te juichen, o ja, natuurlijk wil ik haar zien! Bovendien had ik wel erg overtuigende redenen om het kind niet te erkennen destijds, misschien moet je daar toch even rekening mee houden.
De omstandigheden destijds zijn niets vergeleken met waar ze nu zoal mee wordt geconfronteerd. Het is dus niet zo dat ik ineens contact wil, het is een idee dat blijft hangen, dat is alles, en als het niet kan, dan is het maar zo; voor mij hoeft het zelfs niet meer te zijn dan online, hoe verstorend kan dat zijn?
Sorry, maar heb wel de indruk dat hier erg dramatisch gedaan wordt over de noodzaak van tussenkomst professionele hulpverleners, ieder zijn mening natuurlijk.
Als extraatje bovendien nog dit, in een chatsessie met de moeder heeft ze me ooit gezegd, als je ooit contact wil zoeken met haar laat ik dat volledig aan jou over, ik kan haar gewoon aan haar woord houden natuurlijk.
De kortste weg
De moeder van je kind kan het nu niet aan. Overweeg het volgende. Je stuurt de moeder van je kind een bericht dat je zelf contact gaat zoeken met je kind en dat je de moeder zoveel mogelijk zult ontzien. Herinner haar aan de afspraak dat ze het contact zoeken aan jou overlaat. Stel haar ook een vraag om haar de kans te geven te reageren op jou. Dan heb je een schriftelijke aanwijzing dat het kind wel degelijk van jullie samen is.
Daarna ga je je kind zoeken op social media en contact leggen.
Ben het met je eens... kleine maar
AnneJ,
Ik ben het met je eens. Enkel wanneer de moeder op de hoogte is vrees ik dat ze haar dochter gaat aanraden mij te blokkeren op Facebook. Vermoedelijk heeft ze vroeger toch een eerder negatief beeld van me geschetst, in de zin van 'hij wou je niet", dus best mogelijk dat ze haar raad gaat opvolgen... tja, kan het proberen. De moeder is vatbaar voor stemmingswisselingen dus wat onberekenbaar. Anderszins denk ik niet dat ik iets strafbaar doe he.
ja maar
"1 keer voor alle duidelijkheid, na 11 jaar niets van mijn ex te hebben gehoord; dan spring je niet onmiddellijk in de lucht om te juichen, o ja, natuurlijk wil ik haar zien! Bovendien had ik wel erg overtuigende redenen om het kind niet te erkennen destijds, misschien moet je daar toch even rekening mee houden."
Het gaat niet om MIJ. Of waar IK rekening mee moet houden.
Het gaat om een kind dat wellicht veel simpeler en ongenuanceerder denkt en maling heeft aan je excuses.
Maar zoals ik het zie, voor de geboorte wilde je het kind niet, na de geboorte niet, in de jaren daarna heb jij niks van je ex gehoord maar zij blijkbaar ook niks van jou, toen ze je wel benaderde wees je het af. Dat zijn al 4 keren dat je niets wilde. Hoe denk je dat een kind dat voelt? Ik denk dat je eerder moet bedenken hoe je kind kan reageren dan hoe je ex reageert, en dat je kind ook zonder toedoen van je ex negatief kan zijn.
helderziende!?
Het lijkt wel of je het hele verhaal kent als ik je reactie lees. Ik ga hier om de herkenbaarheid geen details vrijgeven. Maar voor de duidelijkheid ik had voor en na de geboorte totaal geen contactgegevens, adres, mail, niets. Het lijkt alsof ik me hier moet verantwoorden voor een geschiedenis waarvan je gegevens / nuances niet kent.
Ik weet best dat het kind negatief kan reageren, daar was ik zelf ook al achter.
