Dagdromen van leven alleen?

O gruwel bayle

Die opsomming van jou van dingen die een ex kan doen om jouw leven zuur te maken: afschuwelijk. Ik kreeg er rillingen van. Ja, als het zo gaat, is alleen leven natuurlijk niet leuk, maar ook niet alleen - je zit nog met die ex in je nek.
Groetjes
Massi (toch nog maar even bij elkaar blijven, haha)

Bayle

Even ter correctie, als je een bijstand hebt, en allimentatie krijgt, dan krijg je geen bijstand bovenop je allimentatie. Je krijgt allimentatie en dat wordt aangevuld tot bijstandsniveau.
Ik zit hier middenin, en ik merk dat ondanks dat mijn as ex wilde scheiden, hij al een 2e vrouw heeft(3 maanden geleden wilde hij scheiden), ik mijn leven, mijn huis en mijn kinderen voor de helft kwijt raak, onze kinderen (van nieuwe vrouw en ons) bij elkaar in de klas zitten, en dat het ontzettend intens veel pijn geeft. Er ook licht aan de horizon is, ik zie nu ookal de lichtpunten die er ook zijn. Okee de pijn en de spanning etc overheersen, maar er is ook een lichtpuntje te zien.
Ik snap je punt wel, en ik verwacht ook nog best een hoop gezeik over van alles en nog wat, maar er zitten ook kansen in.
Muizemeis

Muizemeis

Zo ervaar ik het ook. Ondanks alle spanning en pijn, die lichtpuntjes. En kansen!! (ik zit er ook midden in)

Bayle

ik hoop toch dat ie de indexering dan ook braaf toepast.
Scheelt je in de loop der jaren toch een behoorlijke slok op een borrel.

Bayle

Nou, ik ken zulke verhalen toch ook wel. Scheidingen halen het sléchtste in mensen naar boven, niet het beste. En dan is er veeeeeeel waarmee je de ander kunt raken.

Tirza

Ja, dat

Ik heb het om me heen ook wel gezien (gelukkig niet zo vaak), mensen die eerst echt om elkaar gaven en vervolgens tijdens en na de scheiding elkaars grootste vijanden werden. Met de kinderen leuk in het midden, armpjes uit de kom van het geruk aan beide kanten. Het hoeft dus niet zo te zijn dat het tijdens dat huwelijk al op die manier hommeles was.
Groetjes
Massi

Izar

Izar:
De voorbeelden die je noemt lijken mij ook geen lolletje. Maar ik vraag me wel af of zo'n ex als partner wel een fijn iemand was. Wat dat betreft heb je na een scheiding in ieder geval niet meer 24/7 met zo'n persoon te maken."
Het punt is, dat bij een scheiding de verhoudingen nog verder verzuren dan ze al waren. Wat voor een scheiding nog van elkaar getolereerd werd, wordt dat na een scheiding niet meer. Verder, zeker als een scheiding onverwachts komt, en/of een onduidelijke oorzaak heeft, kan er een hoop nieuwe boosheid ontstaan.

Emotie en praktijk

Rosase:
"Onder die practische oorzaken zit zekerste weten een emotie of een gevoelsprobleem. Bijvoorbeeld het gevoel van niet gewaardeerd worden ofzo."
Ik denk dat het omgekeerd is; onder emotionele problemen zit altijd een praktische oorzaak. Het gevoel van 'niet-gewaardeerd' komt door praktische, concrete gebeurtenissen.

Aanvulling bayle

Bayle:
"Als je dan gescheiden bent omdat je 'alleen maar' droomt van wat meer tijd voor jezelf, knal je keihard tegen praktische problemen aan. Dat is waar Tinus op doelt."
precies.
Voor de duidelijkheid; voor een flink deel heeft dit ook (juist!) niets te maken met lastige exen. Zelfs met meewerkende exen zit je nieuwe leven na de scheiding plots vol met praktische problemen die je daarvoor niet had. Woonruimte, werk, minder geld, etc etc etc.
Denk concreet er bv aan, dat je na een scheiding vaak minder geld hebt, dus meer moet gaan werken, waarna je weer BSO moet gaan zoeken, etc etc etc

Nee hoor tinus

Jij gaat er dan van uit dat vrouwen volstrekt rationele wezens zijn. En dat is volgens mij niet altijd zo...

Maar

Wat is er nu aan om met iemand te blijven samenleven waar het niet meer mee gaat.......... Is ook niets waard, het gekke is dat ex en ik nu beter met elkaar omgaan dan de afgelopen 4 jaar. Het is absoluut heel erg pijnlijk, onzettend pijnlijk. Maar er zijn ook weer kansen en mogelijkheden die er eerder niet waren. Ik ben liever gelukkig in de bijstand dan ongelukkig met een miljoen. En ja ik ga het ontzettend zwaar nog krijgen ben ik van overtuigd, maar zelfs nu al zijn er momenten dat ik blij ben en voel ik me beter dan de afgelopen 4 jaat.
Natuurlijk gaan er bij scheidingen heel veel dingen fout, en ook ik weet niet wat ik allemaal nog meer ga tegenkomen. Maar ik probeer er zo volwassen mogelijk mee omgaan.
Muizemeis

Emotionele problemen

Izar:
"Jij spreekt wel erg in algemeenheden."
Klopt, maar dat is in dit soort discussies een beetje onvermijdelijk. Bekijk het zo: Elke scheiding is een unieke combinatie van een aantal algemeenheden )

Rosase:
"Jij gaat er dan van uit dat vrouwen volstrekt rationele wezens zijn. En dat is volgens mij niet altijd zo..."
Nouja, en dan? Jij zegt n feite dat emotionele problemen dan geen praktische oorzaken van buiten meer hebben, maar zomaar van binnenuit komen. Ik denk dat dat op zn best maar beperkt waar is, maar als het zo is, dan zijn die emotionele problemen ook alleen maar van binnenuit oplosbaar.
Concreet: Als je partner niet de oorzaak is van je problemen, dan heeft het geen zin om bij hem weg te gaan. je bent dan immers zelf de oorzaak van je problemen, en dan ligt de oplossing ook bij jezelf. Juist in dat geval is dagdromen over leven-alleen zinloos, en juist een vlucht.

Tirza:
"Nou, ik ken zulke verhalen toch ook wel. Scheidingen halen het sléchtste in mensen naar boven, niet het beste."
Scheidingen halen vooral het slechtste naar boven, als die scheiding iemand overkomt -dus bv als de as expartner wil scheiden wegens vage emotionele problemen, waar de ander eigenlijk geen rol in heeft.

Tinus

"Concreet: Als je partner niet de oorzaak is van je problemen, dan heeft het geen zin om bij hem weg te gaan. je bent dan immers zelf de oorzaak van je problemen, en dan ligt de oplossing ook bij jezelf. Juist in dat geval is dagdromen over leven-alleen zinloos, en juist een vlucht."

Dat is denk ik wel vaak zo. Maar het kan natuurlijk ook nog zo zijn dat je partner je niet het juiste kan bieden. En dus niet de ware is voor jou.

Overigens bedoelde ik eerder dat veel vrouwen minder problemen hebben met de eeuwig op hun schouders rustende huishoudelijke verantwoordelijkheden dan met het feit dat ze daar zelden of nooit een dankjewel voor krijgen. Dan kan zo'n man wel wat taken overnemen, maar dat neemt het gevoel van niet gewaardeerd worden echt niet weg.

Of laat ik het anders zeggen: er zijn vrouwen die graag willen dat er wat taakjes overgenomen worden en daar hun waardering uithalen, maar er zijn er ook zat die het gewoon om de dankjewel te doen is.

Ik heb er mijn hele jeugd naar mogen kijken, en ik denk dat dit vaak speelt bij de wat oudere stellen met een traditionele taakverdeling.

Probeer het eens

ga een week lekker op vakantie in je eentje, of met een vriendin ofzo. Kan hij ondervinden hoe het is om alles te doen thuis en heb jij hem een week niet om je heen.

Ja ik zou gewoon een week of wat vertrekken, kondig het wel ver van te voren aan zodat hij het kan inplannen, je moet het niet controleren, laat het maar in de soep lopen, maar wel even goed aankondigen, adres laten zien waar je naar toe gaat etc.

sterkte allemaal !

Overigens ik denk echt dat dat goed is

ik ben degene die wel eens een week alleen de boel draaiend houdt aangezien mijn man naar het buitenland gaat een paar keer per jaar. En als hij er niet is dan liggen de kinderen altijd op tijd in bed, staan we altijd op tijd op het schoolplein en ik heb altijd op tijd het eten klaar. Ik ben gewoon echt een heel erg stuk handiger, werk efficienter en hou de tijd veel meer in de gaten, ik ben een echte multi tasker, planner en ben gewoon strenger en consequenter/geef minder rek mee.

Dat het allemaal niet zo makkelijk is ondervond hij die 2x afgelopen 8 jaar dat ik er een paar dagen niet was en een tijd niets fysiek kon ivm de bevallingen/keizernedes en ik ben een periode eens per week de hele dag tot 12 uur s'avonds op pad geweest. Ik moet weer eens wat vaker sávonds weg merk ik nu ik dit schrijf, netwerken, afspraken, lezingen etc.

Wat ik de laatste kraamtijd wel weer erg waardeerde was dat hij al mijn was had opgehangen omdat hij niet zeker wist wat wel en niet in de wasdroger mocht. Ach zo leer je elkaar weer te waarderen, je moet elkaar gewoon af en toe niet zien en de ander eens het hele circus laten draaien.

Respect voor elkaar

ik denk dat het sowieso goed is om goed te beseffen wat de ander doet en dat respecteren. We kunnen niet altijd elkaar's dingen overnemen, maar goede communicatie kan al een heel stuk helpen!

Wat wil je

Rosase:
"Dat is denk ik wel vaak zo. Maar het kan natuurlijk ook nog zo zijn dat je partner je niet het juiste kan bieden. En dus niet de ware is voor jou."
Ja, maar ook dan helpt het om dat concreet te maken voor jezelf. Wat verwacht je nou eigenlijk van 'de ware'? En zijn die tekortkomingen werkelijk onacceptabel? Dat is een variant op het bekende AVA-rijtje: Situatie slecht? Accepteren, Veranderen, Afscheid nemen.

Rosase:
"Overigens bedoelde ik eerder dat veel vrouwen minder problemen hebben met de eeuwig op hun schouders rustende huishoudelijke verantwoordelijkheden dan met het feit dat ze daar zelden of nooit een dankjewel voor krijgen. Dan kan zo'n man wel wat taken overnemen, maar dat neemt het gevoel van niet gewaardeerd worden echt niet weg. Of laat ik het anders zeggen: er zijn vrouwen die graag willen dat er wat taakjes overgenomen worden en daar hun waardering uithalen, maar er zijn er ook zat die het gewoon om de dankjewel te doen is."
Ja, snap ik. Maar ook helpt het, om onvrede concreet te maken. Wat wil je?

Herkenbaar

Ik kan me de 'negatieve/pessimistische' houding van Ella heel goed voorstellen. Als je al jaren hetzelfde riedeltje tegenkomt en keer op keer tegen hetzelfde aanloopt en alleen maar in het begin heel even goed werkt, dan word je op den duur een beetje murw denk ik.

Je bent dan al voorbij de fase 'wat gaan we eraan doen', want die fases ben je al meer dan 100 keer doorlopen.

Waarom moeten de mannen die een keer de was doen meteen een lintje hebben en wordt het als normaal beschouwd als vrouwen het dagelijks doen?

Hier gaat het ook zo en ik erger me er kapot aan. Hier gaat meneer zelfs nog een stapje verder. Want hij ziet namelijk wél wat er moet gebeuren, althans, aan de dingen waarvan HIJ vindt dat het moet gebeuren en ik me daar dus niet eens aan stoor of (nog) niet belangrijk vind.

Voorbeeld: Hij klaagt geregeld over de 'stof/spinnenraggen' aan het plafond, langs de randen. Ik vind een schone vloer, wassen, schone wc, vaatwasser, schoon beddgoed, schone kattenbak e.d. veel belangrijker, want dat zie ik als de basis en dat doe ik dan ook altijd. Maar nee, hij heeft altijd wel iets te klagen. Dan is de prullenbak weer te vol. Ik heb hem al duizenden keren gezegd dat als hij het allemaal beter denkt te kunnen (hij werkt buitenshuis, ik binnenshuis en zorg voor de kinderen en huishouden), hij het allemaal dan maar eens zelf moet doen en of er soms iets mankeert aan zijn handen. Wat let hem om het zelf te doen, die spinnenraggen en volle prullenbak e.d.?

Zelfs als ik hem iets vraag te doen, begint hij een strijd. Ik vroeg hem laatst of hij een keer de kinderen naar bed wilde brengen (ze zijn 6 en 9). Ik was moe, was de hele dag weer taxi-chauffeur aan het spelen met het halen/brengen van de kinderen van en naar school, vriendjes, dansles etc. In plaats van dat hij het dan een keer doet (hij doet het namelijk echt NOOIT uit zichzelf, IK breng ze ALTIJD naar bed), zegt hij: 'Nou, als jij dan een keer om 6 uur opstaat om te doen wat ik altijd doe'). Witheet werd ik. Ik had de kinderen zelf naar bed gebracht, waarop hij later wel toegaf dat ik gelijk had, maar dat hij moe was.

Ik sta verdorie elke dag om half 7 op om meteen de kinderen ontbijt te geven, tassen klaar te maken en hen aankleden en hen naar school brengen, terwijl hij dan aan het werk is. Is dat dan niksdoen? Nou, ik weet wel zeker dat hij denkt dat wat ik doe veel minder is dan wat hij doet. Alsof hij denkt dat hier alles vanzelf gebeurt. En ik erger me groen en geel aan die houding.

Kortom: ik kan me haar murw-geslagen houding wel voorstellen. Je bent gewoon moe van het keer op keer tegen dezelfde dingen aanlopen. Want inderdaad, er moet wel iets veranderen, van beide kanten. Maar wat heeft het voor zin als het steeds weer vastloopt in het oude?

Weet zeker wat je opgeeft...

Tot 2 weken geleden had ik het begin-posting kunnen schrijven. Ik dacht, dat ik er echt helemaal klaar mee was.

Nu kom ik straks alleen te leven, al dan met LAT-relatie. En op eens zie ik al de kleine dingen die we dus wel hadden, maar die overdekkt worden door de dagelijkse sleur... Ik ben doodsbang, verdrietig, de hele tijd aan het huilen, want achteraf beseffen man en ik allebei wat wij allemaal verliezen... Al die kleine dingen die je wel heb met hem ga je straks dus hartverscheurend missen. Ook al denk je nu, dat je er klaar mee bent.

Ik wens niemand dit toe, waar wij op dit moment doorheen gaan. Het verscheurt je van binnen, echt. Ik ben mezelf niet meer en alles wat ik eerst wel belangrijk vond blijkt op eens zo unbenullig... Man zat vanochtend een uur te huilen (en hij is echt iemand die anders NOOIT huilt) en ik ook.

Denk er goed over na, heel goed. Je kan zo ongeloofelijk veel verliezen en dan heb ik het niet over spullen. Het kan mij echt niks schelen namelijk, de spullen zal ik niet missen, hem wel.

Gepraat

Nou, even een update: we zijn op vakantie geweest en ik heb ongelofelijk veel liggen slapen, helemaal uitgeput was ik. Natuurlijk komt het dan tot gesprekken: hoe komt het dat je zo moe bent...en we hebben dus goede gesprekken gehad. Bottomline is dat hij nu veel meer tussendoor zelf initiatief neemt, en dat voelt echt fijn. Ik heb nu weer meer dat samen gevoel, dat was ik dus lang kwijt. En daar hebben we het ook over gehad. Verder komt er een hulp, zodat we meer vrije tijd overhouden: een investering in gelukkig blijven en tijd voor elkaar, en voor onszelf. Soms duurt het even totdat je weer tot elkaar komt.