De muur van de geestelijke gezondheidszorg
Hallo allemaal,
Ik zit in een crisis-situatie en heb even jullie advies nodig. Heel in het kort: ik ben al heel lang samen met een man die altijd al bekend is geweest met depressieve periodes. We hebben samen 2 kinderen. De depressieve periodes zijn in de loop van de jaren in frequentie en intensiteit toegenomen, totdat het vorig jaar echt uit de hand liep en hij een aantal weken is opgenomen in een psychiatrische kliniek. Ik bleef hoop en geduld houden; iemand met een depressie is immers ziek en ik bleef erop vertrouwen dat hij nu de hulp zou krijgen die hij nodig heeft. Inderdaad kreeg hij medicatie en, na ontslag uit de kliniek, dagtherapie.
Het was helaas niet genoeg en na een paar maanden zakte hij weer weg. Nu zou het aan de medicatie liggen, die moest worden opgehoogd. Inderdaad, na een paar weken leek hij weer stabiel. Totdat hij begin dit jaar weer opnieuw begon 'af te zakken', met als triest eindresultaat dat hij vorige week een overdosis medicijnen heeft geslikt. Door een gelukkig toeval is hij net op tijd gevonden en is zijn maag leeggepompt.
Dit was eigenlijk de meest definitieve klap die hij me aan kon doen, na al die moeilijke periodes die we al hebben gehad. Echt, de grond opent zich onder je voeten. Ik dacht dan ook dat hij voorlopig in het ziekenhuis zou blijven, maar hoe vreemd ook, na 48 uur werd hij al weer ontslagen. Nog niet helemaal goed, maar ik heb het idee dat ziekenhuizen niet erg zachtaardig omgaan met zelfmoordenaars. Eigenlijk zou hij naar huis worden gestuurd, maar omdat ik nog steeds volkomen overstuur was, konden we een nieuwe opname in de kliniek 'afdwingen'.
Zijn psychologe heeft het erover dat hij opgenomen kan worden in een herstellingsoord. Ik nam aan dat hij tot die tijd in de kliniek zou verblijven. Maar ook dat blijkt nu niet het geval; hij moet weer naar huis.... Ik ben zelf inmiddels totaal overspannen van de situatie en desondanks moet ik zelf sterk blijven voor de kinderen. Ik ben, na alle angst, wanhoop en verdriet, zo ontzettend, razend kwaad op hem..... ik walg gewoon van 'm! Ik kan er echt niets aan doen... en ik vind het ook totaal onbegrijpelijk dat hij alweer de kliniek wordt uitgezet... ik heb heel duidelijk aangegeven dat ik hem thuis niet kan hebben; ik kan het zelf niet aan en ik kan het ook de kinderen niet aan doen. Maar daar luistert niemand naar. Ik mag het (weer) zelf uitzoeken...
En nu zit ik hier te typen, verward, boos en verdrietig... Ik heb tegen mijn partner gezegd dat ik hem niet alweer kan opvangen, ik kan er gewoon niet meer tegen, maar voor hetzelfde geld staat ie straks hier weer gewoon op de stoep...
Is er nou echt helemaal niets wat ik hier aan kan doen, dat er voor zorgt dat ik en de kinderen ook de rust krijgen om te herstellen???
groetjes Tutje
Tutje
Wat een verschrikkelijk zware situatie voor je. Pff. Ik wil je dus allereerst heel veel sterkte wensen. Ik heb geen ervaring met opnames e.d. maar twee dingen komen bij me boven:
ten eerste: waarom heeft een psychologe en geen psychiater? Een psychologe lijkt me te 'licht' voor zijn aandoening. Bovendien heb ik begrepen dat een psychologe niet een opname kan voorschrijven (wel de huisarts adviseren en die weigeren dit dan weer vaak). Een psychiater volgens mij wel (maar dit weet ik niet zeker). Het lijkt me dat hij nu een psychiater had nodig heeft.
Ten tweede denk ik: heb je met de huisarts overlegd? Wat zegt die? En het maatschappelijk werk? Daar zou ik toch echt aankloppen, zeggen dat je in een crisissituatie zit/komt als hij thuiskomt. Lijkt me overigens voor de kinderen ook niet erg goed, een vader thuis te hebben die ze net de week ervoor wilde verlaten (ik weet dat het pure wanhoop van hem zal zijn, maar dat weten de kinderen niet) Hoe oud zijn de kinderen?
Ik hoop dat je hier nog veel meer reacties krijgt. Intussen heel veel sterkte.
MariaRosa
Tutje
Hoi,
Weet je wie zijn psychiater is? Probeer die te pakken te krijgen.Blijf vasthoudend aan de lijn,zeg dat je pas neerlegt als er een toezegging is dat je binnen 2 uur teruggebeld wordt.Vraag hem ook waarom een herstellingsoord volgens hem/haar de beste plek is.
Kun je je huisarts evt.ook vragen het voor je op te nemen en je te helpen om dit zsm goed op te lossen? Vraag of je morgen terecht kunt, het is m.i gewoon een spoedgeval.Dit is veel te veel bij elkaar.
Kan je man ergens anders logeren tot aan de opname?
Ik ken de GGZ van beide kanten en je moet als familielid heel erg assertief zijn, dat is niet gemakkelijk als het water je aan de lippen staat.
Hulp vragen aan mensen in je omgeving is heel belangrijk.Blijf er niet alleen mee zitten.Vertel het gewoon aan mensen met wie je goed denkt te kunnen overleggen.Alle beetjes helpen.
Sterkte,
Damajo
Zorghotel
Ik heb zelf even gezocht op google naar zorghotels.
Hoe het precies zit met de kosten daarvan, of deze vergoed worden weet ik niet. Lijkt me dat je daar een indicatie voor aan kunt vragen.
typ op google maar eens: 'zorghotel psychiatrie' in, wie weet...
Zenuwen
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie snelle antwoorden. In antwoord op de vragen; mijn partner loopt ook bij een psychiater. Die schrijft immers de medicijnen voor. Antidepressiva uiteraard, en in de erg slechte periodes ook ondersteunend sederende middelen (oxazepam e.d. werken niet bij hem). Waarschijnlijk heeft hij onder de invloed van de sederende middelen de overdosis ingenomen.
Geloof me, ik heb gehuild en geschreeuwd tegen de 'hulpverlening'. Zowel zijn psychologe als de psychiater weten heel goed hoe ik er over denk en dat mijn elastiekje nu echt geknapt is. Maar het punt is dat ze dat niets kan schelen. Volgens hen is hij al weer goed genoeg om de kliniek te verlaten. Daar ben ik het helemaal niet mee eens, maar wie ben ik? In zijn goede, of eigenlijk; manische, periodes is hij heel gecontroleerd. Hij is erg intelligent en kan alle hulpverleners gemakkelijk overtuigen. En ook ik tuinde er steeds in, de afgelopen jaren. Je wilt ook zo graag geloven dat het niet meer gebeurd. Maar mij zijn de schellen nu van de ogen gevallen... Ik heb ondertussen een hoop gehoord en gelezen en ben er inmiddels behoorlijk van overtuigd dat hij bi-polair is, ofwel manisch-depressief. Als de hulpverlening dat nou maar wilde zien!
Gisteren heb ik hem voor het eerst sinds een week weer gezien; we hadden een afspraak met een 'systeem-therapeut'. De kinderen en ik vormen namelijk het 'systeem' waar mijn partner op steunt. Ik heb er alleen maar zitten soppen en vertellen, terwijl hij met een ijzeren gezicht zijn dossier open sloeg, om aantekeningen te maken... De therapeute begreep mijn punt, maar 'daar ga ik niet over'. Aan het einde van het gesprek zijn we samen naar de lift gelopen, waarna zij afscheid nam en partner en ik naar de uitgang gingen. Toen hebben we nog even zitten praten, er moeten immers wel dingen geregeld worden. Ik hem nogmaals heel duidelijk bij hem aangegeven dat hij niet zomaar weer thuis in een gespreid bedje kan stappen, daarvoor is hij nu te ver gegaan en ik vertrouw hem niet meer. Hij mag zijn eigen oplossing zoeken (logeren bij familie of zo) tot de opname in het herstellingsoord. Dat heb ik ook aan zijn broer, die als contactpersoon fungeert, duidelijk gemaakt.
Ik hoop nu maar dat hij de boodschap begrepen heeft en nog een greintje gezond verstand over heeft; als hij hier ineens toch komt aanzetten maakt hij alles zo mogelijk nog definitiever kapot. Nu zit ik dus zenuwachtig naar buiten te kijken, of hij alsnog op komt dagen. Ik ben er zelf inmiddels helemaal overspannen van en dat terwijl ik nog steeds als 'systeem' moet fungeren, voor de kinderen. Die zijn overigens bijna 15 en 9. Ik heb gisteren met de oudste een gesprek gehad, zo neutraal mogelijk, of we papa maar weer in huis moeten namen tot de nieuwe opname, maar die wil ook niet meer. Ik had nog zo iets van 'als de kinderen papa graag willen, dan pas ik me wel aan' maar dat blijkt dus niet het geval te zijn.
Hou vol
Als het voor jou en je kinderen zo overduidelijk is dat jullie hier niet meer in mee willen gaan, niet meer willen en kunnen fungeren als 'systeem', zit er niets anders op dan voet bij stuk te houden.
Dan zal er een oplossing buiten jullie om gevonden moeten worden.
Zolang jij aangeeft dit niet meer te kunnen en het bij jouzelf houdt, dus zegt dat júllie dit niet meer aankunnen zal daar minder naar geluisterd worden.
Stel je harder op, geef aan dat man de deur niet meer inkomt de komende tijd, of ze hem nu op straat zetten of niet, de deur van jouw huis is dicht. Jij hebt een zorgplicht naar je kinderen, niet naar je man in deze.
Je man zal dit niet zelf aan kunnen geven met zijn ziektebeeld, maar als jij je zo hard opstelt zal er door de hulpverlening verder gekeken moeten worden dan dat ze nu doen. (nu lijken ze te denken, tja, het zal wel moeilijk zijn voor vrouw en kinderen, maar die tijd moeten ze dan maar overbruggen) Niet in meegaan.
Nog gekeken naar een zorghotel psychiatrie in jullie omgeving?
Zo werkt het...
Ik geef geen oordeel, misschien schiet de psychiatrie hier tekort, in z´n totaliteit. Maar zo werkt het wel.
Ik kan natuurlijk geen oordeel geven over de behandeling van je partner. Maar ik kan me er zo wel een mogelijke voorstelling van maken. Soms werken opnames averechts. Soms gaan mensen zich zo inleveren in hun rol als patiënt, dat het van kwaad tot erger gaat. Zo erg soms, dat mensen zelfmoordpogingen gaan doen. Het kan dan zelfs gevaarlijk zijn mensen langer op te nemen. Je komt dan in een neergaanse spriraal terecht waaruit het moeilijk uit komen is. Soms is het oordeel van een psychiater dan zo dat het wellicht beter werkt mensen weer te mobiliseren, ze juist weer die verantwoordelijkheden van het gewone leven te geven. Dat maakt mensen soms weer sterk.
En soms werkt dat niet, zeker niet als een steunsysteem ´op´is. Maar eerlijk gezegd werkt de huidige psychiatrie niet als langdurige ontlasting voor een steunsysteem.
Hoe het allemaal wel moet, weet ik ook echt niet.
Apart wonen / huisvesting
Hallo Krat,
Ik begrijp best dat de kliniek niet is bedoeld voor patienten wiens ´steunsysteem op is´, maar ik kan me aan de andere kant ook niet voorstellen dat ze iemand dan gewoon op straat gooien! Inmiddels heb ik contact gehad met de ´familievertrouwenspersoon´ van de kliniek, die ook erg verbolgen was over het verhaal en een mail naar de directeur heeft gestuurd. Ben benieuwd of dat nog wat uithaalt.
Ondertussen moeten we onze eigen oplossingen verzinnen. Mijn partner heeft nu, na lang inpraten door familie-vrienden, wel in de gaten dat het ´systeem´ het even niet mee met hem ziet zitten. Hij houdt afstand en verzint eigen oplossingen. Familie kwam met het idee om hem een flatje in de buurt van ons huis te laten huren, zodat hij toch nog zoveel mogelijk betrokken kan zijn bij de kinderen en toch niet in ons huis hoeft te wonen. Leek ons beiden een goede oplossing. Misschien kunnen we op die manier weer heeeeel voorzichtig naar elkaar toe groeien. Voorlopig kijk ik de kat uit de boom.... en hoop dat het herstellingsoord, waar hij hopelijk binnenkort naar toe kan, iets positiefs in zijn herstel kan bijdragen. Hij zal ontzettend met zichzelf aan de slag moeten en uit de eeuwige slachtofferrol moeten stappen.
Hij is nu aan het uitkijken naar eigen woonruimte. Dat valt niet mee, alles wat betaalbaar is is sociale woningbouw en daarvoor is een enorme wachtlijst. Dat wordt duur vrije sector huren, wat met ons inkomen )gesplits, dan) eigenlijk niet op te brengen is. Heeft iemand misschien nog suggesties, hoe je snel aan woonruimte kunt komen.
