Diepe gevoelens voor een vrouw...
Tsja... Heb het er erg moeilijk mee en ik voel me er erg alleen mee, maar misschien hebben meer mensen dit meegemaakt?
Ik ben een half jaar geleden een vrouw tegengekomen en heb zo'n diepe gevoelens voor haar gekregen. En zij voor mij. Maar ik ben getrouwd, heb kinderen. Nooit zulke gevoelens voor een vrouw gehad, en eerlijker, ik heb deze gevoelens sowieso nog nooit gehad. Net als zij trouwens. We hebben zo mooi gemaild, elkaar vastgehouden, gekust... Maar een maand geleden heeft ze al het contact verbroken. En daar heb ik veel verdriet van. Waarschijnlijk is dit verstandig, maar tjee, wat mis ik haar! Alsof ik iets heel erg moois ben verloren. Ben ook in de war omdat ze een vrouw was. Voel me schuldig naar mijn man, maar eerlijker, ik ben vooral in de war omdat het een vrouw was. Betekent dat iets of mis dat toeval? Heeft iemand anders dit ook meegemaakt? En zo ja, hoe ben je ontward?
Warrig
Het klopt wat je schrijft Jolie, het is verstandig dat het voorbij is. En of het klopt dat relaties tussen vrouwen anders is, ik weet het niet. Maar het was zo heftig, intiem, zo ontzettend mooi. Nooit gevoeld wat ik nu voel en ook dit dal is ongekend. En misschien klopt het, dat ik van mannen en vrouwen kan houden, ik weet het niet. Ben er behoorlijk van in de war. Jij kent dit begrijp ik. Maar als ik je posting lees denk ik ook dat het jou vaker is gebeurd, klopt dat? Ik ben al in de 40 en nooit mezelf zo gezien. Ik veroordeel het ook niet maar nu het mezelf is overkomen, ben ik in de war. Hiervan en dan ook nog eens dat gemis. Het kan me zo aanvliegen, alsof ik dan even niet kan ademen...
Tijd dus. Je zult denk ik wel gelijk hebben. Blij als het dan een jaar verder is. Want ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld. Maar ja, ook nog nooit zo op de top. En het is wat je schrijft, ik zie nu al dat het mooi was en bijzonder.
Zelfde ervaring...
Even anoniem, ik heb dezelfde ervaring gehad toen ik eind dertig was. Ik was toen al 2 jaar gescheiden, dus ik 'mocht' aan die gevoelens toegeven. We hebben een jaar een relatie gehad, maar uiteindelijk zijn we toch uit elkaar gegaan omdat onze situatie te ingewikkeld was (ging niet met de kinderen onderling). Dat was wel verdrietig. Het voelt nog steeds als een gemiste kans op de liefde van mijn leven. Maar dat voelt misschien zo omdat we uit elkaar móesten, de gedachte aan hoe het had kunnen zijn doet misschien wel meer pijn dan het gemis. Ook wij zien elkaar niet meer omdat ze het niet aankon om mij vriendschappelijk te blijven zien. Ik denk dat ze gelijk heeft, dat het pas echt pijnlijk wordt als één van de twee weer een nieuwe relatie krijgt. En vooral omdat ze het idee had dat ik degene was die het eerst een nieuwe partner zou hebben (aangezien ik dus op mannen én vrouwen bleek te vallen?!). Het zou kunnen dat jouw vriendin dezelfde angst heeft... ze wil zichzelf de pijn hiervan besparen. Ik weet niet of jouw vriendin alleen op vrouwen valt. Mijn vriendin dus wel en ze bleef altijd bang dat ik op een goed moment toch weer een man zou willen. En ik denk ook dat jullie samen te veel hebben ervaren om nog een gewone vriendschap te kunnen hebben zonder een enorme spanningsboog...
Maar even over je verbazing. Ja, vooral omdat de omgeving zo reageert waarschijnlijk? Ik ben echt verliefd geworden op haar als persoon. En toevallig was ze een vrouw. Ik vond het juist zo puur omdat ik nooit eerder bedacht had dat ik misschien op vrouwen zou vallen. Het overkwam me. Nu is het me om het even en houd ik alle mogelijkheden open!
Niet alleen dus...
Het doet me toch een beetje goed dat ik niet de enige ben. Had ik ook niet gedacht hoor maar er lijkt een taboe op te zitten...
Even zonder Nick, wat ook niet helpt is dat ik niet weet waarom ze het contact heeft verbroken. Ik weet dat zij zich heel verantwoordelijk voelde voor mijn kinderen en wat daar overhoop gehaald zou worden. En op een dag kreeg ik een kort mail dat ze het contact verbreekt. Ik was eigenlijk nog maar net voor mezelf aan het toegeven wat dit was, wat wij hadden en wilde het heel graag verder onderzoeken. En doordat het zo abrupt stopte weet ik niet zeker wat het was. Was ik echt verliefd? Dat geloof ik wel maar het kan ook zijn dat ik me wentelde in haar heerlijke aandacht, de andere manier van communiceren (dan mannen)... Ik ben nu zo bang dat ik nooit zal weten wat dit echt was en dat maakt me in de war. Nou ja, het zal gewoon tijd kosten en dan komen er vast antwoorden. Maar wat Is dit een rotgevoel! En moet me zo inhouden om haar niet te bellen, mailen, pfff.
Fijn dat jullie reageerden!
