Dilemma verhuizen [en schoonmoeder verhuist mee]

Moet er niet aan denken

IK begrijp je volkomen, ik moet er niet aan denken om met schoonouders samen te wonen. Ik kon heel goed met mijn moeder opschieten maar toch zou ik het niet willen, want zit je zo dicht op elkaar krijg j vanzelf een keer dikke ruzie en dan moet de man alsnog kiezen. Mijn schoonvader is een lieve makkelijke man en wij hebben het er ook een keer over gehad of hij hier zou komen wonen als hij echt hulp nodig zou hebben, maar dat wil hij niet eens, want een jong gezin heeft recht op privacy.

Als jullie nou allemmaal achter de situatie stonden is het geen probleem, maar jij hebt er duidelijk moeite mee en wilt iets voor jou en je gezin alleen, dat is toch normaal? Als zij niets meer zelf kan moet jij haar dan ook verplegen? Misschien moet je man dat dan maar doen want het is zijn moeder. Ik denk dat jullie hier goed over moeten hebben.

Het is zo gelopen...

je leerde je man kennen, hij woonde vlak naast zijn moeder. Jij ging met hem samenwonen en gaandeweg ontdekte je dat het geen succes was, schoonmoeder zo vlakbij.
Ik neem aan dat je dat nu en dan hebt besproken met je man?

Je schoonmoeder heeft kennelijk niet gemerkt dat het zo dicht bijeen wonen geen doorslaand succes werd? Heb je het nooit laten merken, of heeft zij er haar ogen voor gesloten?

Hoe dan ook, het is jarenlang zo gegaan en nu moet er helderheid komen, want jullie moeten verhuizen.
Heel lastig hoor.

Is er verder nog familie die eens met haar kan praten? Een aanleunwoning in de buurt van jullie nieuwe woning zou een prachtige oplossing zijn. Niet te ver weg, maar wel hulp op afroep, hulp zonder emotionele lading.

Wijsheid gewenst, het lijkt me ingewikkeld dit verstandig op te lossen!

Aanvulling

Wil overigens nog toevoegen, dat ik nooit geprofiteerd heb van haar, door haar geregeld te laten opassen, zij wilde dit heel erg graag, maar eigenlijk is ze daar al lang niet meer toe in staat, dus even tijdens een boodschap een uurtje oid. (vanaf dat onze eerste geboren is)
Ze is 80 jaar en niet goed meer ter been, kijkt zeer veel tv en is dol op bezoek wat ze dagelijs krijgt en dat straks maar al te graag meeverhuist (ook dat speelt een rol bij mijn keuze) dus ik persoonlijk zou voor haar een bejaardenwoning een goede keuze vinden, maar ja dat vind ik!
Ook is van oudsher altijd wel erg verwend geweest, enigst kind en tot op de dag vandaag weet ze altijd(meestal mijn man) iemand te vinden die klusjes voor haar opknapt, heel vaak uit gemakzucht, daarnaast is ze wel erg lief voor onze kinderen, alleen keer op keer gaf dit problemen averecht tov van onze opvoeding. taalgebruik, veel teveel snoep..alles en ook alles mag
Inmiddels merk ik dat ik wel een litanie af begin te steken, is ook weer niet nodig, maar ja frustratie uit onmacht van mijn kant, sorry

Hanneke

Kijk, dood gaat ze toch, ze is al 80.
Als jij in de schoenen van je schoonmoeder stond zou je ook niet graag opgeborgen willen worden. Zeker niet als er wel paarden bij kunnen Af en toe een uurtje oppassen, als het jou uitkwam/uitkomt, vind ik ook al heel wat, daar bouw je een schuldgevoel mee op.

Je bent met je man en je schoonmoeder getrouwd, het was al zo in het begin. En je man is met jou en zijn moeder getrouwd, al vanaf het begin. En daar zit je dan nu mee. Houd je wel zoveel van je man dat je hem wil verlaten om zijn moeder? Kan je andere afspraken maken over het samen wonen zodat het voor jou acceptabel wordt?

Aanleunwoning bij jou?

Ik begrijp uit je berichtjes dat jullie nog niets gevonden hebben. Kun je niet zoeken naar iets waar ahw een aanleunwoning bij zit. Zodat ze niet bij jou in huis woont, maar in een eigen apartementje op jullie terrein?
Ik begrijp je frustratie omtrent je schoonmoeder, maar wat ik absoluut niet begrijp is dat je dan bereid bent om iedereen ongelukkig te maken door met je kinderen apart van je man in een rijtjeshuis te gaan wonen.
Ik zou zeggen, OK< maar dan harde afspraken. Eigen apartement, eigen keuken, eigen bedoening.
Verder, tja, je man kwam blijkbaar in een pakketje met zijn moeder, dan kun je dat nu praktisch niet meer terugdraaien.
En voor de kinderen is het toch ook leuk...?

Uhhhh

"Schoonma klamt zich met hand en tand vast, dat ze meeverhuist, man is ervan overtuigd, wanneer dit niet gebeurd, zij binnen de kortste keren zal te komen overlijden".

Ennn....dat is dan jouw schuld!!
En dat wordt jou dan ook even goed ingepeperd of niet soms?!

Sorry hoor, maar dit vind ik gewoon emotionele chantage van de bovenste plank!!! Ik heb hier echt geen woorden voor!

Zelfde situatie

Hallo Hanneke,

Jou verhaal kon het mijne wel zijn! Ik herken er heel veel in, ook je frustratie e.d. Ik hou echter teveel van mijn echtgenoot om die op te geven voor mijn schoonmoeder, no way! Als je niet had hoeven verhuizen, had je dan ook overwogen om weg te gaan bij je man en schoonmoeder? Of verandert de situatie na jullie verhuizing tov de situatie zoals hij al 12 jaar is geweest? Als de emoties bij jou zo hoog oplopen, is het misschien verstandig om in een gesprek met z'n drieen (man, schoonmoeder en jij) alles eens heel goed uit te spreken naar elkaar. Wat verwachten jullie van elkaar? En tot welke grens ga je op het gebied van hulp? Kun je dingen misschien uitbesteden via thuishulp? Bij ons ligt die grens als mijn schoonmoeder dement zou worden en continu in de gaten gehouden moet worden of als ze lichamelijk volledig afhankelijk is van hulp. Zover willen wij dus niet gaan en dat weet mijn schoonmoeder ook. Ook heeft ze huishoudelijke hulp die ook allerhande karweitjes doet die anders allemaal als "extra" op mijn schouders neerkomen. Op zich zou ik het wel kunnen doen, maar nu gebeurt het op vaste afgesproken tijden en anders zouden de karweitjes iedere keer onverwacht tussen mijn weekplanning doorwalsen. Als jij bv.duidelijk maakt dat je graag met je gezin op jezelf bent en niet elke keer je schoonmoeder te pas en te onpas over de vloer wilt hebben, kan dat heel verhelderend werken. Zo'n gesprek is wel heel eng (weet ik uit ervaring) maar kan ook veel opluchting geven. En ik hou maar steeds voor ogen dat onze kinderen (die niet anders weten, want ze zijn ermee opgegroeid) het wel geweldig vinden om naast oma te wonen! Probeer het positief te bekijken. En hoe meer je in een spiraal komt van je ergeren aan elkaar, hoe erger het vaak wordt. Veel sterkte gewenst.

Update

Ondertussen is de sfeer hier om te snijden, echtgenoot heeft mij voor het eerst in al die jaren geen welterusten gekust en vanmorgen bij het weggaan ook niet, hij is vroeger op dan ik, om naar zijn werk te gaan.
Noemde mij gisterenavond iemand die alleen aanzichzelf denkt.
Ik voel me echt heel verdrietig, ook de keuze om evt met mijn kids in de stad/straat te gaan wonen, doet mij ontzettend pijn, wat sommigen van jullie hier er misschien niet van hebben begrepen.
Even nog enkele details:
Schoonmoeder heeft hier jaren alleen gewoond, naar haar scheiding, man is toen met zijn eerste vrouw naast gaan wonen, dubbele bewoning, er zijn toen afspraken gemaakt, betreffende woonrecht van sch-ma, na goed anderhalf jaar vroeg ex de scheiding aan,75% denk ik zeker te weten is reden scheiding relatie met sch-ma.
Ik kende sch-ma als een hele aardige moederlijke vrouw waar ik regelmatig over de vloer kwam, na mijn scheiding was het haar wens dat ik een relatie met haar zoon zou krijgen, ik stond daar open voor en het klikte tot de dag van vandaag uitstekend tussen mijn man en ik.
Ik vind het zo moeilijk om niet te herkenbaar over te komen voor evt meelezers.
Al snel bleek dat de verhouding tussen mijn man en sch-ma ook niet geweldig is, tussen sch-ma en mij nog minder, we hebben zeer weinig en alleen oppervlakkig contact, of knallende ruzies, wat weer resulteert in het dagenlang vermijden van elkaar.
Om te proberen er niet een ellenlang verhaal van te maken, benoem ik hier een paar feiten!
Sch-ma heeft op korte termijn meer hulp nodig, thuiszorg ben ik mee bekend, maar nog meer weet ik wat mantelzorg inhoudt en dat op een plek buiten het dorp, vrijwel afgelegen, in een oud huis wat moet opgeknapt worden,VEEL grond rondom de woning is een vereiste van echtgenoot en ik heb tegenovergestelde wensen, een woning dit af is en wat minder grond.
Kortom..de huidige woning is van mijn echtgenoot, dus eigenlijk heb ik niks te wensen en hoe denken jullie hoe het zal zijn voor de toekomst, ik draag overdag min of meer de verantwoordelijkheid, als ma komt te vallen, of naar het ziekenhuis moet, thuiszorg bij mij over de vloer, dan voor dit dan voor dat, evaluatie, intake gesprekken. etc.
Mijn sch-ma houdt niet van mij en ik niet van haar, daar naast denk ik toch ook het gaat er toch om dat ze HIER woonrecht heeft, omdat ze hier geboren is, haar ouderlijkhuis, ik realiseer me HEEL goed, dat het voor zowel sch-ma als mijn man HEEEL zwaar is dat we hier moeten vertrekken, maar waarom moet ze met ons mee, zij kan nu toch ook een seniorenwoning zoeken en alle bezoekjes aanhouden, ook ik zal graag vaker naar haar toegaan, omdat ik dan weer afstand kan nemen, voor mijn kinderen maakt het niet veel uit, die willen ook wel graag tuusen vriendjes in de straat wonen, en voelen niet de behoefte om bij oma te blijven wonen.
Waarschijnlijk heeft mijn man ook een keuze gemaakt, om voor zijn gezin te kiezen, maar op deze manier, wanneer zijn moeder dit niet wil, voel ik me ongelukkig en zal ik toch er steeds mee geconfronteerd worden, dat moeder van mij niet mee mocht en nu ongelukkig is en waarschijnlijk dood gaat van verdriet, dus denk ik dat het aan mij is om hun 2tjes maar niet te scheiden en ikzelf beter op kan krassen, wat mij nogmaals heel veel verdriet doet...maar een spreuk van weleer is niet klagen, maar dragen, en nu maar water bij de wijn te doen en te denken, ach, ik kan ook denken, we proberen het allemaal met elkaar, maar ik weet zeker, dat DIT op zijn zachtst gezegd niet gaat werken.

Plak

ik denk dat je man aardig onder de plak zit bij zijn moeder en dat hij de druk van jou voelt (wat overigens heel legitiem is hoor). Hij probeert jou nu emotioneel onder druk te zetten zodat je toch zwicht en dat vind ik nog veel erger.

De financiele kant

Hanneke ik begrijp je volkomen. ik zou het zelf niet kunnen opbrengen. Wat ik me wel afvraag is in hoeverre jullie het huis van sch-ma 'afpakken'. Voor zover ik uit jouw verhaal opmaak, was het oosponkelijk haar huis. Het staat nu weliswaar op de naam van jouw man, maar in die afspraak staat waarschijnlijk ook dat zij er mag en zal blijven wonen. (of heeft jouw man het voor een normale prijs gekocht?)
Kunnen jullie de nieuwe woning verwerven zonder de opbrengst van de verkoop van het huidige huis ? Zo nee, dan neem je sch-ma haar woning af. Dan gelden er m.i. andere wetten. Ik kan me voorstellen dat dit bij jouw man meespeelt.

Elena je ziet het volgens mij verkeerd.....

H@nneke zegt in haar eerste posting:

"Maar nu moeten we door omstandigheden verhuizen (bestemmingsplan, kan niet in details treden) wij vinden dit allebei heel verdrietig, met name mijn man uiteraard, die daar zijn roots heeft liggen, alle werkzaamheden heeft verricht tav de verbouwing etc."

Het is dus door externe omstandigheden dat h@nneke en haar gezin genoodzaakt zijn te moeten verhuizen en schoonma moet ook weg!
Wellicht dat het ouderlijk huis afgebroken wordt? Al met al, hoe je het went of keert, moeten H@nneke en gezin en ook schoonma een ander onderkomen zoeken. H@nneke en haar man nemen schoonma haar woning dus helemaal niet af. Ze moeten allemaal hoe dan ook weg!

Triest maar waar. Er is nu een nieuwe situatie ontstaan en volgens mij zijn H@nneke en man haar man schoonma helemaal niets verplicht en zal schoonma gewoon een eigen woning moeten zoeken.

Daarom denk ik eerder dat het bij man van H@anneke een verkeerd gevoel van loyaliteit naar zijn moeder is ontstaan. "Mama heeft altijd naast ons gewoond, dus ik voel me min of meer verplicht om haar mee te nemen want ze is al zo oud". Ik denk dat dat eerder meespeelt. H@nneke heeft het volste recht om haar hakken in het zand te zetten en ik vind de opmerking van haar man....."als ze niet meekan dan gaat ze dood" echt chantage naar H@anneke toe en echt walgelijk voor woorden.
Ik zou denk ik hetzelfde hebben gereageerd. "Ga jij lekker met je moeder wonen dan ga ik met onze kids wel ergens anders wonen". Hij is toch niet met zijn moeder getrouwd? Kom op zeg!

Schoonma kan toch niet eisen dat jullie haar meenemen? De situatie is toch helemaal anders nu? Jij en je man zijn haal helemaal niets verplicht.

Voorwaarde?

Ik kan nergens uit opmaken dat Hannekes man het huis "gekregen" heeft onder voorwaarde dat ma daar kon blijven wonen.

Ik lees wel dat hij weer in het ouderlijk huis is gaan wonen en dat hij allerlei renovaties en verbouwingen heeft uitgevoerd etc...en dat zijn moeder naast hem woont.

Nu kan schoonma daar niet meer blijven wonen en Hanneke en man ook niet. Ze zullen een vergoeding krijgen voor het huis. Eigenlijk vind ik dat het geld dan naar schoonma moet gaan die daar dan lekker zelf een eigen onderkomen van moet zoeken. En daarmee is het eigenlijk klaar!

Tenminste....ik neem aan dat Hanneke en haar man zelf een hypotheek kunnen krijgen voor een eigen huis?

Sassie

' Eigenlijk vind ik dat het geld dan naar schoonma moet gaan die daar dan lekker zelf een eigen onderkomen van moet zoeken. En daarmee is het eigenlijk klaar!'

Dan zijn wij het helemaal eens!

Hanneke

Hebben jullie nagedacht over het ' uitkopen' van sch-ma?

Uitkopen

Uitkopen kan toch alleen als de man van Hanneke en zijn moeder samen de woning hebben gekocht? Ik maak uit de postings op dat het huis gewoon van schoonma is en dat haar zoon gewoon weer bij haar is gaan wonen...met gezin. Als ze niets hebben vastgelegd valt er weinig te doen.

Sassie

Als je de eerste posting leest staat er dat man eigenaar is en het helemaal zelf heeft verbouwd en dat schoonmoeder alleen recht van wonen heeft. Schoonmoeder hoeft dus helemaal niet uitgekocht of een een deel van de opbrengst .

Hanneke...

...ik snap je, hoor - als mijn man met zo'n voorstel zou aankomen, zou ik ook gillend gek worden. Nu heb ik het geluk, dat mijn schoonmoeder op veilige afstand woont, maar ik heb zelfst geleert, dat het "meerdere generaties onder een dak"-gebeuren in de meeste gevallen niet werkt.

Ben met de traditie opgegroeit, dat een van de schoondochters/dochters met de (schoon)ouders z'samen woont en zo nodig mantelzorg geeft. Op het platteland in Duitsland leeft deze traditie nog helemaal. Ik heb er veel ellende bij gezien, schoonmoeders en dochters die elkaar echt haaten, maar aan elkaar vast zaten. Hier wordt niemand gelukkig bij.
Raar genoeg waren het juist deze schoondochters, die mij op het scherpst veroordeelden, op opene straat, toen ik ging immigrieren - ik ben het enigste kind van mijn ouders en volgens de traditie had ik dit niet mogen doen.

Yvonne

Het is wel het ouderlijk huis. Moeder woont daar dus al sinds de tijd dat zoon nog geen huis kon kopen. Alleen Hanneke kan ons vertellen hoe het precies zit.
Hanneke, ben je er nog?

Was ik weer)

Eindelijk even de kans om ongestoord te kunnen reageren!
Heb wel telkens jullie reakties kunnen lezen, maar geen gelegenheid gehad om vragen te beantwoorden.
Vind het super dat jullie zo meedenken, hoop dat ik in het kort samengevat, helderheid kan geven!
Er is nooit geen sprake geweest dat zoon geen eigen huis KON betalen,trouwde destijds uit het ouderlijk huis om met zijn vrouw ergens gehuurd te gaan wonen, al dan niet voor tijdelijk!
Naar een jaar oid samen besloten, om het ouderlijk huis te renoveren, huis is van mijn echtgenoot, heeft het gekocht van zijn moeder, moeder betaalt geen huur maar wel gas/ licht en heeft uiteraard recht van wonen.
Wanneer wij weggekocht worden, heeft moeder zeer zeker recht op financiele vergoeding en daarnaast(schadeplan)
Moeder woont overigens nog zelfstandig (dubbele bewoning)

Is dit een goed idee?

Ik snap het probleem voor jou wel, maar je man en je schoonmoeder denken er anders over dan jij, en ik zou zeer zeker NIET met mijn kinderen apart gaan wonen. Je geeft dan hélemaal toe aan het probleem door je gezin ervoor op te geven!
Is het een idee om op een groot stuk grond om het huis buiten het dorp, een klein bungalowtje te zetten? Moeder kan daar wonen onder de voorwaarden: alarmsysteem + thuishulp + evt tafeltjedekje of zoiets + de afspraak dat als het in jullie ogen niet meer gaat, bijv lichamelijk te afhankelijk, dat ze dan ergens anders heen moet. Laat het haar voor mijn part tekenen (en je man ook).
Misschien hoef je helemaal niet zoveel last van elkaar te hebben, ze heeft veel bezoek zeg je, dus ze zal niet continu voor jullie deur staan. Als je schoonmoeder overleden is kun je de bungalow heel goed gebruiken als gastenverblijf voor vrienden (of verhuren, wat je maar wilt) of later voor je pubers.
Het is maar een idee, het lijkt me een aardige tussenoplossing.

Kangoeroewoning

google daar eens op voor het idee van Geerke.

Vervoer?

Hanneke, je zeggt, dat je schoonmoeder veel vrienden heeft, die haar ook vaak opzoeken.
Maar als jullie "ergens buiten" gaan wonen, hoe kunnen deze vrienden dan nog op visite komen (tenzij ze eigene autos hebben of er goed openbaar vervoer is - en dat heb je in buitengebieden vaak niet).

Ik neem aan, dat haar vrienden ook veelal van haar leeftijd zijn? Dus ook niet meer bepaalt goed op hun benen?

Hoe denken je man en schoonmoeder hierover? En wat als zij ergens op visite wil gaan maar het is te ver weg om te gaan lopen? Moet jij dan taxi spelen? En hoe vaak zou dat dan zijn?

Volgens mij beseft je schoonmoeder (en man) deze logistische problemen niet.

Met 81 zal ik het liefst zo centraal mogelijk wonen om zonder vreemde hulp bij vrienden op visite te kunnen gaan en - ook erg belangrijk - boodschappen te kunnen doen.

Kangaroewoning

De woonsitutie hier momenteel, is vergelijkbaar met een kangoeroewoning, zoals ik al aangaf is ons huis een zg dubbelewoning, wel met eigen ingang!
Sorry voor deze korte reaktie, maar ik ben weer niet alleen momenteel.

Zure appel

Schoonmoeder is al 81! Ik kan me goed voorstellen dat je man haar nu niet meer wil 'dumpen'. Jee wat een schuldgevoel als ze binnen een half jaar overlijd zeg. En die kans is sowieso vrij groot natuurlijk. Ik zou gewoon even door de zure appel heen bijten. Hoe oud denk je dat ze wordt? Deze situatie duurt heus geen 10 jaar meer. Door je man zo voor het blok te zetten heb je hem echt in een onmogelijke situatie geplaatst. Natuurlijk wil hij jullie niet kwijt, maar om nu op het laatst van haar leven je moeder zo aan de kant te zetten voelt natuurlijk ook niet goed. Kan je de verhuizing niet aangrijpen om wat regels te veranderen? En wat hulp voor haar in te schakelen zodat jij haar niet als zo'n last ervaart?

Tien jaar is lang...als het om zure appels gaat

Inderdaad lijkt het me wijs een tussenpersoon - een ouderenadviseur of zo, iemand van ouderenwelzijndswerk- erbij te betrekken. Inderdaad zal de toenemende mantelzorg een lastig punt zijn. Sowieso wordt er steeds meer verwacht van mantelzorgers heden ten dage, het is beslist van belang hierin goede beslissingen te nemen en grenzen te bepalen.
Vaak denken mannen wat makkelijk over de praktische kant van de zaak, is mijn ervaring - zij hebben er over het algemeen wat minder mee te maken.

sterkte ermee!