Doe ik genoeg?
Hoi,
Wij hebben een kleine van net een jaar en nou loopt mijn vrouw al een tijdje te stoeien met de leef plezier. Ze is gefrustreerd dat ze nergens meer tijd voor heeft. Alle tijd gaat op naar het werken, poetsen en zorgen voor de kleine. en ze heeft/neemt geen tijd voor der zelf.(Hobby's, sporten en ontspanning)
Nou werken we beide, ik 40 uur vaste dienst en zij 28 wisselende diensten (3á4 dagen)
Nou vind ik zelf omdat ze minder werkt ook meer tijd zou moeten besteden in het huishouden, en dan bedoel ik voornamelijk het wassen en poetsen. Het is echt niet dat ik niks doe, ik doe altijd de boodschappen, ik kook ongeveer 5 van de 7 dagen, ruim de vaatwasser in. verzorg de huisdieren ramen lappen. Alle klusjes buiten en technische klusjes zijn voor mij. brengen en halen de kleine van de opvang wisselen we af wat uit komt. zei doet thuis het poetsen en wassen in huis. (de stofzuigrobot doet dagelijks rondje rijden) Verder moeten we natuurlijk voor de kleine zorgen als die niet op de opvang is. Nou heb/maakt ik altijd wel tijd voor mijn hobby's 's avonds. maar zei krijgt dit niet echt voor elkaar. ik heb haar al vaker gezegd dat ze het moet aangeven wat ze wil doen en dat ik dan zorg dat ik niks plan en zo kan oppassen. maar dat doet ze niet. tegelijkertijd worstelt ze er dus mee dat ze niks meer voor der zelf kan doen.
nou vraag ik me af.. doe ik nu te weinig en moet ik nog meer doen in het huishouden of doe ik genoeg. en hoe kan ik der helpen om meer lees plezier te hebben. want als zij gelukkig is ben ik dat ook wel. nu zitten we af en toe in zoon neer waarste spiraal.
Heeft er iemand goede tips, of weet iemand waar we hulp kunnen krijgen om ons leven weer op de rail te krijgen.
Beter plannen
Vooropgesteld dat het drukke tijden zijn met een eenjarige en dat jullie beiden moeten wennen aan je nieuwe leven, moet je vrouw gewoon haar eigen tijd plannen en dan ook doorzetten.
Als ik het zo lees, doe je best veel.
Toen ik nog jong en strak was en drie kleine kinderen had, turnde ik twee avonden per week. En mijn man kon hoog en laag springen, en dat heeft hij geprobeerd, ik was weg. Dan kwam hij bijvoorbeeld toch met de vraag, kan ik niet dinsdag gaan tennissen, want dat is de enige avond dat mijn tennismaatje kan. Veel vrouwen zijn dan geneigd om toe te geven, maar ik deed dat niet. Daarmee leerde ik ook de kinderen aan hem over te laten, want ik geef toe dat ik dat ook wel moeilijk vond.
Wat misschien ook meespeelt dat zij gewoon moeier is. Moe-er?
Voordat je een dure onzincoach in de armen neemt, heb ik tips.
Schrijf alle huishoudelijke klussen op. Dat lukt niet in een uurtje, je begint en in de loop van de weken vul je hem steeds aan. Wij hebben al twintig jaar een klussenlijst, tegenwoordig in excel, waar we dingen over het jaar verdelen, zoals ramen lappen. Ik woon niet op Urk, dus doe dat eens per drie maanden. Staat in het schema.
Er zijn dagelijkse klussen, wekelijkse, maandelijkse en ad-hocklussen zoals reparaties. Als je het overzicht hebt, kun je het beter verdelen.
Wij hebben de dagelijkse dingen niet meer op de lijst, iedereen heeft zijn eigen wekelijks terugkerende taken, dat gaat inmiddels vanzelf. Maar voor jullie is het nu handig om dat op te schrijven.
Maar alles staat of valt bij je vrouw. Zij moet het huis uit en tijd voor zichzelf nemen. Niet thuis in een andere kamer gaan lezen, want bij het eerste babyhuiltje spitst ze al haar oren.
Lat lager
Hoe hoog leggen jullie de lat als het over huishouden gaat?
Al dat gepoets hoeft toch niet dagelijks? Je hebt notabene een robot voor stofzuigen. Een wasmachine doet het zelf, even ophangen en klaar. Strijken is vaak helemaal niet nodig. Als ramen lappen bij jullie echt zo belangrijk is dan laat je daar iemand voor komen. Maar ik doe het maar twee keer per jaar en da’s mij best.
Misschien is je vrouw gewoon een beetje kwijt wat ze in het babyloze-tijdperk deed. En dat we nu zo weinig kunnen helpt ook niet mee. Veel mensen zijn het gehang thuis wel zat en kunnen geen puzzel/breiwerk/netflix meer zien.
Even uitzingen tot de lente denk ik en tot die tijd even regelmatig met z’n drietjes een flinke wandeling gaan maken.
avond activiteit
'ik heb haar al vaker gezegd dat ze het moet aangeven wat ze wil doen en dat ik dan zorg dat ik niks plan en zo kan oppassen. maar dat doet ze niet. tegelijkertijd worstelt ze er dus mee dat ze niks meer voor der zelf kan doen.'
Als een slang die in de eigen staart bijt.
Ik denk dat je ervoor moet zorgen dat je niet alle avonden iets te doen hebt. Bespreek met haar welke avonden zij vrij wil zijn. Wellicht op de dagen dat ze niet werkt? Of juist wel werkt? Daarna bespreek je iets wat ze wil gaan doen. 1 of 2 avonden een activiteit voor jezelf hebben helpt al, al is het op dit moment lastig om zoiets te bedenken.
Kun jij je nog iets herinneren wat ze vroeger altijd wel wilde doen of heeft gedaan?
Tsjor
Plannen
Ik kwam vroeger ook nergens aan toe. Ik zou destijds er het meeste aan hebben gehad als mijn partner niet had gezegd, zeg maar wat je wil dan pas ik wel op maar het ook gewoon had gedaan. Op vaste avonden bijvoorbeeld 2x in week het gewoon had overgenomen. Ongeacht of ik dan wat was gaan doen.
Thuis
Thuis blijven bij een eenjarige is veel intensiever dan werken. Dus dat zij ‘s avonds moe is dat begrijp ik wel. Jij doet best wat in het huishouden, maar ik denk dat jij daar door jouw werk ook meer energie voor hebt. Ik kan me voorstellen dat het helpt als zij in het weekend overdag dingen voor zichzelf gaat doen, en jij voor jullie kind zorgt. Zodat je ook weet hoe intensief zo’n zorgdragen is. En verder de lat vooral niet te hoog leggen, huishouden is helemaal niet zo belangrijk, twee keer per jaar de ramen zemen is ook prima.
Hoe kan ik der helpen
Gelukkig worden hier de ramen ook niet zo vaak gepoetst.. was meer om aan te geven dat we in het verleden al een kleine twee deling hadden gemaakt wie wat doet in het huishouden zodat het redelijk verdeel is.. en ik ben gelukkig ook niet de hele week van huis.. over het algemeen ben ik 2 avonden in de week van huis en heb ik de weekendde vrij. tenzij ik ergens wat ga klussen, maar dat communiceren we altijd. ik heb der al vaker aangegeven dat ik het belangrijk vind dat ze gewoon de deur uit gaat. maar het probleem zit zich voornamelijk in dat ze 's avonds vaak te moe is om nog van alles te gaan ondernemen. en ze om het weekend wel een keer moet werken en der weekenden rust ook wel wil waarderen.. echter doet ze dan ook niet heel veel met der kansen om wat te doen. en uiteraard de huidige corona tijdperk, werkt ook niet echt mee. voor dat we de kleine kregen deed ze 2x per week een groeps les bij de sportschool als ze dat kon combineren met der werk en maakte ze 1x per week muziek bij de fanfare EN is de begeleider van een dansgroep. Heb der ook al aangegeven dat ze beter keuze kan maken omdat het momenteel met zoon kleine uk gewoon teveel is.. maar ze vindt het moeilijk om keuzes te maken. momenteel ligt alles op zen gat en doet ze niks.. maar in der hoofd zit dat ze het lieft alles weer zou willen als voorheen. nou denk ik zelf dat als ze wat beter in der vel zou zitten. dit ook allemaal wat makkelijk zou zijn om keuzes te maken. echter voelt het gewoon af en toe als een neerwaartse spiraal. en ondanks dat ik probeer altijd het positieve te laten zien, wordt ik er wel af en toe wat moedeloos van. Ze geeft zelf ook wel aan dat het probleem bij der zelf zit.. maar ze komt er niet echt uit.. en ik ben gewoon opzoek naar iets waarmee ik der kan helpen.
Avonden verdelen
Mij lijkt het een goed idee om de avonden structureel te verdelen, zoals Vlinder ook zegt. Op 2 of 3 avonden per week ben jij verantwoordelijk voor je kind. Of je vrouw nou thuis is of niet.
Ik vind het een merkwaardig verschijnsel dat moeders alleen maar tijd voor zichzelf lijken te krijgen als ze daadwerkelijk het huis verlaten. Heel vreemd, en vrij ergerlijk ook. Dus probeer die trend te doorbreken, zou ik zeggen.
Groeten,
Temet
Avonden moe
Dat herken ik wel en ik ben ook geneigd om dan niks te plannen. Maar heb ik toch wat gepland dan ben ik plots niet meer moe als ik er eenmaal ben. En het geeft me ook energie. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben ook veel passiever nu met jonge kinderen. Alleen heb ik er geen last van.
Aangezien jij haar kent en meemaakt. Heb je het gevoel dat er meer speelt en dat het met wat plannen niet opgelost is?
Of heeft ze van jou een zetje in de rug nodig?
Temet
Volgens mij is dat omdat veel vrouwen de verzorging niet uit handen kunnen geven en meteen inspringen als ze toch thuis zijn. Of de vader vraagt: waar ligt dit? Kun je even dat? Of de moeder zegt dat hij iets op een andere manier moet doen of gaat naar het huilende kind, terwijl vader dat ook kan oplossen. Daarom pleitte ik voor weggaan.
Hè?
" ik heb der al vaker aangegeven dat ik het belangrijk vind dat ze gewoon de deur uit gaat"
En sinds wanneer is het belangrijk wat jij belangrijk vindt wat zij belangrijk moet vinden?
Snap je? Al doet ze niets, totaal niet belangrijk. Ontspanning zit niet altijd in inspanning en maar uit huis zijn.
Mijn ex ( ex!) dacht dat ook altijd, dat iemand pas echt gelukkig kon zijn als ze aan t eind van hun leven met hun tong op de schoenen over de finish zwetend en uitgeput van het nuttig zijn het graf inrollen.
Ik kan heel vredig sterven zonder te sporten, zonder carrière, zonder een piramide te hebben gezien. En nog veel meer in de tijd dat ik jonge kinderen had.
Ik was 's avonds blij als mn kop nog op mn romp zat en ik mijn hersens nog bij elkaar had.
Dat is geen neerwaartse spiraal, ze is simpelweg aan het overleven.
Waarom keuze maken?
Je noemt al 3 dingen die zij belangrijk vindt:
- 2x per week groepsles bij de sportschool;
- 1x per week muziek bij de fanfare;
- begeleider van een dansgroep.
Maar vervolgens zeg je: 'Heb der ook al aangegeven dat ze beter keuze kan maken omdat het momenteel met zoon kleine uk gewoon teveel is.'
Dat kan niet. Jij neemt je eigen ruimte wel in, bent evenveel blijven werken (zij minder) gaat twee avonden weg en gaat klussen in het weekend (ja, ja, na overleg, maar hoeveel ruimte heeft zij om 'nee' te zeggen?). En nou moet zij van jou een keuze maken tussen de activiteiten die zij naast haar werk (en kind) graag wil doen?
Op dit moment kan er veel niet, vanwege corona. Maar als ik jou was zou ik haar vooral stimuleren om datgene wat ze graag doet te blijven doen. Het oppakken kan in haar eigen tempo, na een bevalling en met de zorg voor een klein kind heb je minder, of andere energie dan voor die tijd. Dat zal ze zelf moeten ontdekken.
De vraag ligt nu in twee stukken: wat kan ze doen in corona-tijd?
- Kan ze in haar eentje blijven sporten, heeft ze daarvoor iets nodig in huis?
- kan ze in haar eentje muziek blijven maken, spelen op haar instrument?
- heeft ze tijd om nieuwe dingen te bedenken voor haar dansgroepje, of om iets buitenshuis te organiseren met haar dansgroepje?
En het tweede stuk: hoe kunnen jullie het zo organiseren dat ze straks haar hobby's weer kan doen?
Ik begrijp niet dat jij wil dat zij daar een keuze in gaat maken.
Tsjor
klagen
Door corona gaan haar activiteiten niet door, maar daar kan haar man ook niks aan doen.
Ik vind dat de man genoeg doet, en zijn vrouw mag van hem ook van alles. Omdat ze zo klaagt over vermoeidheid stelt hij voor dat ze wat minder gaat doen, maar dat wil ze niet. Maar op zich is dat nu niet aan de orde vanwege corona.
Nog is ze moe. Misschien moe van het niks doen? (daar word je ook moe van). Of moe van ongelukkigheid van de weinige contacten of er even uit zijn? Coronamoeheid? En is ze misschien een beetje jaloers dat jij dat wel vrolijk door gaat met je hobbies? Beter van wel, anders zitten er twee chagrijnig op de bank 
Haar activiteiten kunnen voorlopig niet. Het is nog even een lockdown. Verzin een nieuwe activiteit, misschien samen. Wandelen, kan de baby mee. Dvd's kijken (thuisbioscoop), samen koken (nieuw recept) of laat haar boven lekker op bed met een boek. Ze hoeft niks. Ze moet zelf verzinnen wat ze wil doen. Of neem een werkster.
Je bent wel weer op dreef Tjor...
..... je gaat er direct al weer van uit dat het op voorhand aan pa ligt....
Ik denk dat 'papa' het goed bedoelt, maar dat er een paar dingen spelen:
- een baby vergt veel van moeders. En dat komt niet alleen om wat ze daadwerkelijke moeten doen, maar vooral ook omdat ze vinden dat ze van alles moeten.
- door Corona gaan veel vaste dingen niet door
- ze kan door én baby én Corona niet een draai vinden
- ze is moe/uitgeput door de baby (in combi met werk/huishouden enz)
Wat ik wél een goede tip vindt dat pa bijv. 2 avonden en een weekenddag de honeurs in z'n geheel waarneemt. En dan doet het er niet toe wát ma gaat doen (thuis, uit (nu fff moeilijk), actief, niet-actief) gaat doen, maar ze moet even niks. Dus pa kookt, ruimt de boel op, zet koffie, voedt kind (zover het geen borstvoeding betreft), baddert kind en brengt kind naar bed, gaat kijken bij huiltjes enz. En ma hoeft die avond of weekenddag helemaal niets. En dan moet ze uiteraard zelf gaan bepalen hoe ze dat vult. Of dat nou tv, boek, belletje met vriendin, bezoekje aan vriendin of whatever is. Maar ze hoeft even helemaal niets en vooral ook aan niets te denken wat zou 'moeten'. Want vooral dat laatste is belangrijk: ze kan het even helemaal over laten aan iemand anders, zonder zich ermee te hoeven bemoeien of over na te denken. Wellicht is zo'n avond juist fijn als ze d'r niet-werk dag heeft gehad.
Wisseldiensten
Het lijkt mij niet eenvoudig om te wennen aan de taak als ouder en tegelijkertijd wisseldiensten te draaien.
Dus @papa, betreft het wisseldiensten zoals dag, avond of nachtdiensten of twee weken ma-, woe-, vr- en zaterdag diensten maar daarna weer twee weken totaal andere dagen?
Dan is het logisch dat ze niet in een vertrouwd ritme raakt.
Misschien hier een paar forummers die dit probleem herkennen? Of misschien kunnen haar collega’s haar tips geven.
@papa is goed bezig maar hoeft geen wisseldiensten te draaien en kan op ‘vaste’ tijden slapen. Misschien toch wat meer slaapuurtjes in haar rooster bouwen...
Eerlijk verdelen
Je kunt alle taken op een rijtje zetten, de werkuren erbij en dan de hele boel in tweeën hakken.
Maar dat is toch niet altijd eerlijk verdelen, als de een meer energie heeft dan de ander. Dan blijft voor de een veel meer vrije tijd over dan voor de ander, want tijd om bij te komen is geen vrije tijd. En dat is niet echt eerlijk.
Wie altijd moe is en steeds het gevoel krijgt om tekort te schieten, kan weinig anders meer dan klagen en zeuren. Want energie om zelf een oplossing te bedenken is er niet meer, ruimte is er ook niet want die ander doet immers al de helft van de taken, en je bent ondertussen ongelukkig terwijl je het gevoel hebt dat je dat niet mag zien.
Sommige mensen bedenken wat ze willen doen, kijken dan hoe ze daar ruimte voor kunnen maken en doen dat. Andere mensen hebben die ruimte eerst nodig, en komen daarna pas op ideeen wat ze daarmee zouden kunnen doen.
Ik vind de voorstellen die gedaan worden om haar vrije tijd te geven zonder dat ze al hoeft te weten (en verantwoorden) hoe ze die invult, daarom wel heel goed.
Ze kan de hele avond boven gaan zitten (zonder dat je komt storen, nee, ook niet met een kop thee, gewoon helemaal niet) met de tv, een boek of een podcast; ze kan weggaan (als dat weer mag) en bij een kop koffie ergens uit het raam staren, door de stad slenteren of naar haar moeder of vriendin gaan, of uren in bad - maakt niet uit, als er maar niemand een mening over heeft of er wat van vindt.
Want je bent pas echt vrij als er geen eisen gesteld worden.
