Dubbelleven partner

Flanagan schreef op 29-01-2021 om 15:16:

@Lauren, schrijf die punten op zodat je die met die therapeut kan bespreken. Opschrijven betekent dat je er niet aan hoeft te denken, uit angst ze bij de volgende sessie vergeten te zien. Opschrijven helpt hij parkeren van je onrust.

Wel lastig, die ontmoetingen in je buurtje. En dan ook nog haar man die je gedag zegt, alsof er niets gebeurd is. Best wel tactloos Ik zou bijna willen verhuizen😏.

GA ik doen ✅ 

Verhuizen.. Nee ik wil niet degene zijn die gaat 'buigen'. Ga toch niet mijn leven (school/opvang) omgooien. Maar snap wel je punt.. Het was makkelijker geweest als het een collega was geweest die ik nooit zou tegen komen. 

Ik kan er ook prima langs lopen dus ben wel klaar voor confrontatie denk ik.. 

miss1984 schreef op 29-01-2021 om 21:42:

Lauren, laat ik het anders zeggen. Ik heb deze zelfbeschermingshouding ontwikkelt omdat ik niet meer vrees. Ik voel die angst nooit meer, en daarom zeg ik dat ik niets meer te verliezen heb, ik voel dat ook echt zo. Alleen vind ik dat altijd naar over komen als ik het terug lees want natuurlijk heb ik dat wel maar figuurlijk gezien.

Laat ik het zo zeggen. Als je zeilen goed staan, kun je zelfs tegen de wind in varen. Je waait niet meer zo snel om en ik ging inzien hoe verknipt, echt in en in verknipt het is geweest wat er onstaan was. Zonder dat ik dat zelf door had. Jezelf wijs maken dat je de wereld kon redden, zolang ik maar deed wat er van me verwacht werd. Lachen & zwaaien. Altijd de redder in nood, miss regelde het wel en miss zorgde 7/24 voor kind.

Ik snap je punt hoor! en denk ook echt dat ik het wel inzie maar dat ik het roer nog moet omdraaien.. egoistischer zijn. Minder pleasen.

LaBelladonna schreef op 30-01-2021 om 13:23:

Ooit een mooi artikel gevonden, hieronder kopieer ik het, enigzins samengevat. Is wel van toepassing op de vraag van Anna Cara, dacht ik.

De 7 crisisfasen in de liefde

Iedere relatie kent crisisperioden – van het verdwijnen van de prille verliefdheid tot de verlokkingen van ontrouw. Je kunt er sterker uitkomen, maar dat vereist wel inzet.

Hoe goed je relatie ook mag zijn, vroeg of laat beland je in een relatiecrisis. Crises zijn een gegeven, je kunt ze dan ook niet uit de weg gaan.

Als je goed omgaat met de relatiecrisis, verdiept de liefde zich

Dat klinkt niet erg prettig, maar bij nader inzien is het toch ook een hele opluchting. Die heftige ruzie, waarbij de deuren knallen en het huis op z’n grondvesten staat te trillen van losgewoeld venijn, hóórt dus gewoon bij je relatie, en hoeft helemaal niet het begin van het einde te zijn. Als je goed omgaat met de relatiecrisis, verdiept de liefde zich zelfs, in plaats van dat je uit elkaar groeit.

En dit bedoelt niet dat je veel kunt veránderen aan je relatie. Vergeet het maar! We denken ­altijd wel: als ik het maar goed doe, als ik maar de goeie partner vind, als ik maar op de juiste manier communiceer, dan kan ik mijn relatie kneden in de richting die ik wil. Dat is een illusie. Een relatie hebben betekent vooral dat je het een beetje moet zien uit te houden met elkaar in de periodes dat het minder gaat. En dat je ervan geniet als het wél goed gaat.

De zeven crises hoeven niet per se in een vaste volgorde te worden doorlopen; er kunnen zich zelfs meerdere tegelijk aandienen. En een bepaald type relatiecrisis kan gerust een tweede keer voorkomen. En een derde keer. Maar als één type relatiecrisis wel erg vaak terugkomt, dan zit je in een bepaald patroon. Als je daar niet uitkomt, is het misschien raadzaam om ervoor in therapie te gaan. Of te besluiten dat deze relatie het toch niet voor je is. Als je het gevoel krijgt dat je bij je partner niet jezelf kunt zijn, als je je op de ander afreageert en weinig respect voor hem hebt, dan kun je misschien beter stoppen.

Zelfde problemen komen vaak opnieuw bij volgende partner

Realiseer je wel dat je dezelfde problemen bij een volgende partner vaak opnieuw tegenkomt. Het percentage tweede huwelijken dat verbroken wordt, is een stuk groter dan het percentage eerste huwelijken dat op de klippen loopt. De helft van de mensen die zijn gescheiden, kan die breuk levenslang niet verwerken. Weet dus wat je doet. Realiseer je dat je, om van een nieuwe relatie een succes te maken, precies dezelfde eigenschappen nodig hebt als om je oude relatie uit het slop te halen.

We zijn geneigd onze partner de schuld te ­geven als we ons ongelukkig voelen. Dit zie je vaak. Eenmaal bij je partner weg, merk je dat je jezelf soms nog steeds slecht voelt – alleen kun je het nu niet meer aan de ander wijten. Veel mensen maken die toeschrijvingsfout. Dat heeft te maken met de romantische verwachting die we in onze cultuur hebben van relatie. Onze partner hoort ons gelukkig te maken, en als we niet gelukkig zijn, is dat dús de schuld van onze partner. Beter is: draai het om, zorg eerst zelf maar eens voor je geluk. Geef, investeer, initieer. Doe ook je best om een leuke partner voor de ander te zijn.

Relatiecrisis 1: de verliefdheid voorbij

Wat is er aan de hand?

Je realiseert je dat je partner niet volmaakt is. De ‘roze bril’ gaat af: plotseling zie je de onprettige eigenschappen van je partner, en de verschillen tussen jullie beiden. Dat leidt tot twijfels over de relatie: is dit wel degene met wie je verder wilt? Waar is de passie?

Waaraan merk je het?

• Je ziet de tekortkomingen van je partner, en voelt je teleurgesteld of geïrriteerd.
• Je loopt aan tegen tegengestelde verlangens.
• Je krijgt ruzie over kleinigheden.
• Je ziet elkaar minder en weet niet meer precies van elkaar waar je mee bezig bent.
• Doordat de ander je niet meer op een voetstuk plaatst, word je opeens weer geconfronteerd met je eigen fouten en onvolkomenheden.

Wat is eraan te doen?

De kern hierbij is dat je elkaar accepteert en elkaar in je waarde laat. Verliefd zijn was een fase van opgaan in elkaar; nu moet je leren op eigen benen te staan, je eigen leven weer oppakken. Niet te veel op jezelf, maar ook niet te veel versmelten; het gaat om het vinden van de juiste balans.

Dit is een fase waarin je je behoeften op elkaar afstemt, verschillen moet accepteren of moet constateren dat je die verschillen te groot vindt. Je moet dan een keus maken: wil ik écht verder met deze persoon?

Seksueel verandert er ook het een en ander. De tijd dat het vasthouden van zijn hand je al in vervoering kon brengen, is nu voorbij. Nu breekt de fase aan dat je elkaar moet gaan vertellen wat je wel en niet prettig vindt op seksueel gebied, en ook hier zul je tegen verschillen aanlopen.

Relatiecrisis 2: de sleur van het samenleven

Wat is er aan de hand?

Je woont samen, je bent elkaar vertrouwd en neemt elkaar voor lief. De hoge toppen en diepe dalen van het begin zijn voorbij, en de gezapigheid samen vliegt je soms naar de keel.

Waaraan merk je het?

• Je hebt het gevoel niets meer te kunnen kiezen.
• Je aandacht verslapt; je hoort niet meer wat je partner zegt.
• Je krijgt het gevoel: ‘Is dit alles?’
• Je bent niet meer echt blij.

Wat is eraan te doen?

Maak je partner niet verantwoordelijk voor de sleur. Denk evenmin: “Ik ken hem als mijn broekzak.” Dat is een denkfout, je kent jezelf niet eens helemaal. Er valt altijd iets nieuws te ontdekken aan elkaar. Blijf nieuwsgierig naar de ander, blijf meeleven. Probeer zelf het leven leuk te maken door je passies op te zoeken. Vraag je af hoe je die zou kunnen delen met je partner.

Relatiecrisis 3: knellende familiebanden

Wat is er aan de hand?

Vroeg of laat loop je in je relatie aan tegen ‘oud zeer’ uit je eigen gezinsachtergrond. Bijvoorbeeld: je gelooft niet werkelijk dat je partner echt van je kan houden. Of je hebt niet geleerd gezonde grenzen te stellen. Dat kan aanleiding zijn voor dit type relatiecrisis.

Als er kinderen komen, treedt er bovendien een aard­verschuiving op in je relatie. Je krijgt nieuwe verantwoordelijkheden, meer taken, en dus minder tijd voor elkaar. Ook stellen zonder kinderen zich soms bekneld door de band met hun (schoon-)­ouders. Die kunnen namelijk heel claimend zijn, of zich juist te weinig interesseren voor je.

Waaraan merk je het?

• Je bent veel vaker moe en sneller geïrriteerd dan vroeger.
• Je hebt meningsverschillen over de taakverdeling thuis.
• Je hebt meningsverschillen over de opvoeding van de kinderen.
• Je voelt allerlei verplichtingen jegens je (schoon-)familie.
• Je partner vraagt zich hardop af met wie hij eigenlijk is getrouwd: met jou of met je moeder?
• Je herkent in je relatie de huwelijksproblemen van je ouders.
• Je hebt weinig zelfvertrouwen: je stelt je dienstbaar op, uit angst dat er anders niet van je gehouden wordt.

Wat is eraan te doen?

Ook als de kinderen klein zijn, moet je tijd voor elkaar blijven maken. Blijven praten. En vooral niet in de vader- en moederrol blijven hangen. Wees je bewust dat je ook maatje, minnaar en vriend van elkaar moet zijn. Wat betreft de schoonfamilie: oordeel niet te snel. En ook: neem de tijd om ze te leren kennen, dan vallen ze vaak reuze mee. Geef ze erkenning voor de goede dingen die ze hebben gedaan. Accepteer dat je niet in staat bent ze te veranderen, maar dat je wel je eigen houding kunt veranderen.

Zelfvertrouwen moet je zelf leren opbouwen, dat kan je partner niet voor je doen. Stap één daarbij is teruggaan naar je jeugd. Hoe deden je ouders tegen je, wat zeiden ze over je? Hoe kwamen ze daarbij? Zijn ze zelf als kind misschien ook zo behandeld? Inzicht kan je helpen te begrijpen waarom ze bepaalde fouten hebben gemaakt in de opvoeding. Dan zal het ook makkelijker zijn om ze erkenning te geven voor wat ze wél goed hebben gedaan. Focus vervolgens op je eigen sterke kanten, ontwikkel je talenten. Als je goed kunt schilderen, laat die verfkwasten dan niet in de kelder liggen, maar gebruik ze!

Relatiecrisis 4: verleiding, overspel of vreemdgaan

Wat is er aan de hand?

Jij of je partner voelt zich aangetrokken tot een ander. Wat doe je met die gevoelens? En hoe ga je om met de jaloezie, de gekwetstheid en het geschonden vertrouwen dat bij dit type relatiecrisis komt kijken?

Waaraan merk je het?

• Je partner gedraagt zich ineens anders, zonder dat je je vinger erop kunt leggen: sommige ontrouwe partners worden bijvoorbeeld vrolijker, anderen juist prikkelbaarder.
• Je partner is minder vaak aanwezig.
• Je partner vertelt minder wat er in hem of haar omgaat.

Wat is eraan te doen?

Probeer vooral jezelf te blijven als je partner zich aangetrokken voelt tot een ander. Laat je niet opslokken door rancune of jaloezie, en doe jezelf niet beter voor dan je bent. Laat je woede en frustratie er zijn, maar leg niet álles op het bordje van je partner.

Als je zelf vreemdgaat: pas “de regel van twee” toe. Dat houdt in dat je alle dingen die je in je nieuwe relatie doet, ook met je eigen partner doet. Anders bloedt het sowieso dood, omdat je samen niks leuks meer meemaakt. Je oude partner zal zich bovendien tekortgedaan voelen. De vraag is of de nieuwe partner je meer kan bieden dan de oude. Heb je geen onrealistische verwachtingen?

Relatiecrisis 5: onheil, trauma en verlies

Wat is er aan de hand?

Iedereen krijgt problemen en verdriet te verwerken in het leven. Het verlies van een dierbare. Ontslag. Een auto-ongeluk waardoor je gehandicapt raakt. Je bent verdrietig, kwetsbaar, en je hebt je partner meer dan ooit nodig. Maar het geduld van de ander heeft ook zijn grens.

Wat gebeurt er met je?

• Je moet sterk zijn: de boel regelen, onder controle krijgen.
• Je moet tegelijkertijd gevoelens van rouw toelaten.
• Als het onheil jou treft: je bent erg op jezelf gericht, bent er weinig voor je partner.
• Je voelt je eenzaam, omdat je beseft dat je partner je verdriet niet weg kan nemen.

Wat is eraan te doen?

We hebben allemaal het onbewuste verlangen dat onze partner ons beschermt tegen onheil. Maar sommige dingen moet je helemaal alleen dragen of zelf oplossen. Durf onder ogen te zien dat de ander niet alles voor je kan doen.

Relatiecrisis 6: de midlifecrisis

Wat is er aan de hand?

Tijdens de midlifecrisis realiseer je je opeens wat je nog wilt doen in je leven en wat je hebt gemist. Je vraagt je opnieuw af of deze partner wel ‘de ware’ is, maar dit keer is het nu of nooit: dit is je laatste kans om het roer om te gooien.

Waaraan merk je het?

• Je voelt een diep verlangen om een totaal ander leven te leiden: een struisvogelfarm beginnen in Australië!
• Je werk valt je fysiek zwaarder.
• Je bent bang voor het ouder worden.
• Je hebt het gevoel dat je partner je wel erg for granted neemt.
• Je seksleven is een beetje ingedut.

Wat is eraan te doen?

Probeer te lokaliseren waar de onvrede precies zit in je leven. Wat heb je achtergehouden in jezelf, in je relatie? Vraag je af wat je nog wilt realiseren. Denk niet dat je partner daarbij een blok aan je been is, maar bekijk hoe je het samen met je partner zou kunnen doen.

Relatiecrisis 7: de balans opmaken

Wat is er aan de hand?

Het grootste deel van je leven is achter de rug: je kunt het niet meer veranderen. Je vraagt je af of je tevreden bent met hoe het is gegaan tussen jou en je partner. Nu het einde nadert, wordt de behoefte sterker om je te verzoenen.

Waaraan merk je het?

• Je denkt vaak aan het verleden, en bent je relatie aan het reconstrueren.
• Je voelt verdriet en woede over wat je hebt gemist tussen jou en je partner.
• Je bent meer naar binnen gekeerd.
• Je hebt tijdelijk minder zelfvertrouwen.

Wat is er aan te doen?

Je verleden kun je niet veranderen, maar wel hoe je je verhoudt tot je eigen geschiedenis. Probeer vervolgens vrede te vinden met hoe het is gelopen. Geniet van wat goed is gegaan. Accepteer wat niet is gelukt, neem verantwoordelijkheid voor wat je zelf slecht hebt gedaan in je relatie. Leg de schuld van je eigen onbehagen en ongeluk niet buiten jezelf, maar realiseer je wat je eigen aandeel is geweest in de loop der dingen. Probeer te komen tot vergeving, en te ­ervaren wat de zin is van wat er in je relatie is gebeurd.

In onze cultuur staan we uitgebreid stil bij alles wat er niet deugt in onze relatie. Maar wie actief op zoek gaat naar gelukkige momenten, zal ervaren dat de ene goede herinnering de andere oproept. Blijdschap en geluk werken heel aanstekelijk, dat is het mooie.

Link naar het hele artikel: https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/de-7-crises-van-de-liefde/

Relatiecrisis 1: de verliefdheid voorbij check ✅ 

Relatiecrisis 3: knellende familiebanden check ✅ 

Aanvulling. Overleven tijdens tropenjaren. Onze kindjes zijn niet makkelijk. 

"Als er kinderen komen, treedt er bovendien een aard­verschuiving op in je relatie. Je krijgt nieuwe verantwoordelijkheden, meer taken, en dus minder tijd voor elkaar".

Dit is al het geval in een gewone situatie. In ons geval hebben we met beide kids het zwaar gehad. Een gigantische zoektocht naar het vele huilen, ziekenhuispnames. We zochten maar naar verklaringen (vooral bij de eerste). We voelden ons zo machteloos. Mijn partner kon niet loslaten dat hij er geen invloed op had. Totaal geen regie over de situatie. Ik denk dat hij echt last had van een depressie. Hij verteld me nu ook dat hij het eigenlijk niet trok maar hij moest er voor mij en ons zijn. De fases die goed gingen waren te kort. 

Relatiecrisis 4: verleiding, overspel of vreemdgaan check ✅ 

Mijn gevoelens waren al anders. Omdat hij al lang niet lekker in z'n vel zat, hij was niet de beste versie van zichzelf. Ik had de hoop en het vertrouwen dat dit beter zou gaan naarmate we in rustigere vaarwater terecht zijn gekomen.. En nu dus dit. Het uitkomen van een affaire. En hij heeft ook opgebiecht dat hij altijd al op een foute manier aandacht zocht van vrouwen én dat hij 10 jaar geleden ook al (fout) contact met haar had. Er was een kus. 

Zo'n kutsituatie dit. 

Het is gewoon allemaal heel veel. Ik heb gewoon geen idee hoe dit moet. Vraag me oprecht af wat ik voor hem voel én voelde. 

Ik heb 'ons' geparkeerd omdat ik eerst met mezelf aan de slag moet maar tegelijkertijd pauzeer ik daarmee ook mijn reactie én gevoelens op het vreemdgaan. Voelt ook dubbel. 

Opmerking van anderen trek ik me aan vooral als het om onze situatie gaat. Denk dat mensen zo zijn geconditioneerd om als eerste gedachte te hebben om ermee te stoppen als iemand vreemdgaat. Die opvatting, dat ongevraagde advies, hoor ik veel om mee heen en tussen de regels door 😣.  Ik wil het niet maar trek het me aan. 

Op het moment dat iemand zulke opmerkingen maakt zoals, "dit is zo vernederend, voor je, dit kan je toch niet laten gebeuren. Hij is niet goed voor je" heb ik geen weerwoord maar tegelijkertijd maken ze mij daarmee belachelijk op het moment dat ik wel kies voor mogelijk herstel. Snappen jullie? Ik moet in een gesprek goed mijn grenzen bewaken, én dit soort meningen afkappen. 

Flanagan schreef op 31-01-2021 om 23:38:

@Lauren,

Het praten met vrienden en familie of collega’s om even je ei kwijt te zijn, kan idd ook tegen je werken. Juist omdat jullie zo dicht bij elkaar wonen, is een bal snel aan het rollen. Kies 2à3 vrienden waar je terecht kan, ga niet in op betrokken maar tegelijk nieuwsgierige vragen van anderen zoals buren of ouders op schoolplein.

Zelf had ik niemand om mee te praten omdat de stoorzender ( familie) haar beklag deed bij haar kinderen en die mij links lieten liggen. Dan kom je tot inzicht wie belangrijk voor je zijn en wie niet. Daar kan je in de zoektocht op focussen. Terugkijkend, en jouw gevoel over die onrustiggevende meningen lezend, ben ik blij dat ik niet heen en weer geslingerd werd tussen die goedbedoelde aandacht. Je hebt in zo’n fase namelijk al genoeg aan je hoofd om hoop op herstel vast te kunnen houden. Nog een puntje voor de volgende sessie...

Goeie, ik heb besloten het wat kleiner te houden én de mensen die zo'n overduidelijke standpunt hebben wat meer op afstand te houden als het gaat om onze situatie, ik kom er niet verder mee. Belemmert me alleen maar. 

Therapie loopt niet echt lekker. Het duurde even voordat we eruit waren wat het centrale thema ging worden voor de behandeling. Op zich niet gek, er is meer dan alleen het vreemdgaan, de vraag was gaan we verwerken op jeugd, zelfbeeld of het vreemdgaan. De conclusie was zelfbeeld. De laatste online afspraak wilden we de diepte ingaan Maar er kwam bij mij weinig. Ik kon moeilijk antwoord geven op vragen gerelateerd aan mijn zelfbeeld.

Ze zei dat dit jarenlang mijn overlevingsmechanisme was. Nu wil ik bij mijn gevoel komen én lukt dat niet. Er zitten te veel lagen. Én als het dan ergens naar toe lijkt te gaan dan kantel ik het rationeel.

Én toen viel de internetverbinding uit.. 😬

We zouden vorige week een fysieke afspraak hebben maar dit kon niet doorgaan omdat ze ziek was, ontzettend balen maar overmacht. Nu stuurt ze vanmiddag een mailtje "Vanwege de weersomstandigheden ben ik morgen helaas niet op locatie. Onze face-to-face afspraak verplaatst hierdoor naar volgende week. Mocht het nodig zijn, dan kunnen we wel even telefonisch contact hebben morgen. Ik hoor graag van je."

Ik twijfel of ze de juiste persoon is voor mij. Komt wat in persoonlijk/afstandelijk over.

Ik denk dat ik haar wel even bel om m'n teleurstelling te laten blijken. Ik heb enorm veel behoefte aan iemand die naast me staat en me helpt mijn gedachten te ordenen, gevoelens te ontdekken en te begrijpen en concrete stappen te zetten..

Down van de hele situatie.

Ik kan het allemaal even niet uitstaan, ook niet dat hij wel al weken een goede coach heeft én ik nog steeds zit te wachten.. 🤨

Ondertussen wel een hele mooi boek in huis waar ik morgen mee ga beginnen. "de weg naar zelfacceptatie en geluk in relaties" 

https://www.bol.com/nl/f/verslaafd-aan-liefde/30439235/

Ben nog wel even benieuwd hoe jullie bij de juiste therapeut zijn gekomen.. Ik via huisarts (organisatie mindfit). 

Op mijn werk hebben ze ook een coach beschikbaar maar vraag me echt af of die geschikt is voor mijn issues. 

LaBelladonna schreef op 10-02-2021 om 10:46:

Ach Lauren, wat vervelend dat het met de therapie niet zo lekker loopt op dit moment. Het is inderdaad logisch dat je behoefte hebt aan iemand die jou serieus neemt, die je begrijpt en jou wil helpen. Het valt in deze tijd ook niet mee om zo iemand te vinden. Maar bel je huidige therapeut inderdaad maar even op om je teleurstelling te laten blijken en pak in ieder geval even telefonisch je moment om haar te vertellen hoe jij jezelf nu bij de hele situatie voelt.

Onze relatiecrisis ben ik zonder therapie te boven kunnen komen. Maar ik heb wel heel veel gehad aan de handvatten uit de therapie die ik voor mezelf een aantal jaren vóór de crisis heb gehad. Anders had ik er heel anders ingestaan, had ik veel meer moeite gehad om mijn eigen weg hierin te kiezen en te volgen. Ik ben toen zelf gaan zoeken en ook meer richting alternatieve therapieën ipv reguliere psychologische hulp. Maar het blijft van groot belang, dat het klikt met de therapeut, dat zoiemand je aanvoelt en dingen in beweging kan brengen. Het zou met deze therapeut van je zo kunnen zijn, dat de manier waarop ze jou benadert, niet de manier is waardoor jij goed op haar vragen kunt reageren, jezelf niet goed open kunt stellen? Hopelijk komt daar nog verandering in. Dat ze er een andere draai aan kan geven, of jou een keer met een collega van haar laat praten om te bezien of dat beter aanvoelt.

Sterkte meis. Het is nu gewoon niet fijn en lijkt allemaal zo langzaam te gaan. Allemaal zo herkenbaar... Maar echt, het gaat beter worden. Je man wil jou niet kwijt en is in ieder geval met zichzelf aan de slag gegaan. Ziet zijn fouten in en heeft heel erg veel spijt. Helaas komt berouw altijd pas ná de zonde. En dan kun je zeggen, had het dan gezegd, dat je dingen als waardering miste, dat je dacht dat het elkaar graag zien enz., voorbij was. Maar iedereen zit van huis uit in een bepaald systeem van manier van doen, van omgaan met situaties en mensen om je heen thuis en op het werk en je herkent bij jezelf vaak niet meteen wat je triggert waardoor je in je overlevingsmodus schiet. Dat sluimert dan een tijd zo door en dan komt er een moment dat je een verkeerde beslissing, een verkeerde keuze, een fout maakt. En daarna komt dan het besef, het schuldgevoel, de schaamte, de pijn, waarvan je achteraf denkt: waarom? Waarom en waar zijn we elkaar zo kwijtgeraakt, hoe hebben we het zo ver kunnen laten komen, dat we niet meer tegen elkaar konden zeggen wat we echt van elkaar nodig hadden, waarom hebben we onszelf zo voor elkaar afgesloten, zodanig, dat de liefde niet meer vrij en onbelemmerd kon stromen. En dat je jezelf en elkaar vervolgens voor de vraag stelt: hoe kunnen we er samen aan werken om dat in de toekomst te voorkomen.

Wat fijn dat je daar op terug kon vallen, die therapie van vroeger. Daarmee interpreteer ik ook dat jij jezelf wel kende of moest je in deze situatie jezelf opnieuw leren kennen?

Mijn behoorlijke teleurstelling geuit. Ze zei dat we voor een kwalitatief goed gesprek wilden gaan (op locatie dus) en dat beeldbellen even geen optie is. En dat ze dacht dat ik hier hetzelfde instond. Ze bood haar excuses aan en zei dat ze het wel wat tactischer had kunnen brengen. Ze begreep dat het heel ongelukkig was dat ik nu 2 weken een afspraak moest missen.

Ze zei wel dat het heel goed en eerlijk was dat ik het deelde en dat je ook hierin (werkrelatie) al een diepere laag kan ontdekken, ik voel genoeg, dat ik me dus niet gezien en niet belangrijk genoeg voelde.

Ik zei ook dat ik baalde van mijn onvermogen om de vorige keer tot een antwoord te komen en dat ik daarom niet kon wachten tot een face-to-face afspraak om te ontdekken wat er dan gebeurt.

Ook wel verteld dat ik zie dat ik ontzettend eager ben en streng voor mezelf. Ze zei wel probeer dat een beetje los te laten want je werkt daarin jezelf tegen. Een negatief oordeel tegenover jezelf bovenop stress kan zorgen voor een blokkade. Ze zei ook dat zij ook wel voelde dat de druk werd opgevoerd door mij. Ze zei dat we daarmee allebei gaan vastlopen. We moeten de tijd en ruimte nemen anders blokkeren we allebei.

Fijn gesprek en ga woensdag (hopelijk) echt ervaren hoe het is.

De afgelopen dagen hebben we onverhoopt onder één dak gewoont en hebben we wel een gesprekje gehad. Merk enorm dat mijn geheugen blokkeert, vreselijk is dat. 

We hebben een kort gesprekje gehad maar dat liep uiteindelijk niet lekker. En los van een gesprekje over het vreemdgaan merk ik irritaties in doen en laten. Vind dat hij zich zo snel aangevallen voelt, merk echt dat ik hem af en toe een zielepoot vind, heel snel aangevallen voelen. En daar heb ik eigenlijk geen zin in. Dus ik ben blij dat nu de wegen weer wat meer begaan zijn we weer kunnen opsplitsen en ik wat meer ruimte voor mezelf heb. 

Wel prima gesprekje kunnen hebben over de kindjes. Dat is dus nog wel de verbindende factor. 

miss1984 schreef op 29-01-2021 om 21:42:

Lauren, laat ik het anders zeggen. Ik heb deze zelfbeschermingshouding ontwikkelt omdat ik niet meer vrees. Ik voel die angst nooit meer, en daarom zeg ik dat ik niets meer te verliezen heb, ik voel dat ook echt zo. Alleen vind ik dat altijd naar over komen als ik het terug lees want natuurlijk heb ik dat wel maar figuurlijk gezien.

Laat ik het zo zeggen. Als je zeilen goed staan, kun je zelfs tegen de wind in varen. Je waait niet meer zo snel om en ik ging inzien hoe verknipt, echt in en in verknipt het is geweest wat er onstaan was. Zonder dat ik dat zelf door had. Jezelf wijs maken dat je de wereld kon redden, zolang ik maar deed wat er van me verwacht werd. Lachen & zwaaien. Altijd de redder in nood, miss regelde het wel en miss zorgde 7/24 voor kind.

Ik was deze reactie nog even opnieuw aan het lezen en zag best veel herkenning behalve dan het zorgen voor de kindjes 7/24. Dat hebben we wel redelijk goed verdeelt. Ik ben wel even benieuwd hoe jullie verhouding nu is, is die in balans? is je man écht verandert?

LaBelladonna schreef op 10-02-2021 om 18:08:

"Wat fijn dat je daar op terug kon vallen, die therapie van vroeger. Daarmee interpreteer ik ook dat jij jezelf wel kende of moest je in deze situatie jezelf opnieuw leren kennen?"

Ja Lauren. Ik kende mezelf inmiddels gelukkig wel, toen we in de situatie van een relatiecrisis terecht kwamen, zodat ik wel voor mezelf heel snel al kon bepalen wat en hoe ik verder wilde met onze relatie.

Maar toch heb ik hierdoor ook geleerd, hoe belangrijk het is om echt heel zuiver en oprecht met elkaar in gesprek te blijven. En om dat samen op een constructieve manier te doen, niet op een defensieve en destructieve manier. Want je zegt dat je vindt dat je man zich te veel als een slachtoffer opstelt, zich heel snel heel erg aangevallen voelt. Misschien door jouw verbitterdheid over de hele situatie? Niet dat je er niet verbolgen en verbitterd over mag zijn, maar het is ook niet bevorderlijk voor jullie houding naar elkaar toe, als jij steeds maar weer laat merken, dat je hem met al zijn gedoe zo'n zielepoot vindt. Dat je jezelf oplegt om streng voor jezelf te zijn en niet mag toelaten dat je misschien toch ook zachtheid voor hem voelt. Naast wellicht wat gevoel van jaloezie omdat hij wel een fijne en goede coach heeft en jij nog niet lekker in zo'n traject zit. Dat je daarmee je eigen gevoel tegenwerkt en jezelf te negatief beoordeeld. En dus blokkeert en dus slecht bij je eigen gevoel kunt, terwijl het er wel degelijk zit... Inderdaad het gevoel wat je zelf zegt en wat de therapeut benoemde, van niet gezien worden, denken dat je niet belangrijk genoeg bent en dat met een negatieve emoties op je man projecteert, die daardoor weer in zijn overlevingsmodus schiet wat bij jou uiteindelijk weer het gevoel veroorzaakt dat je jezelf aan hem irriteert omdat hij zichzelf dan als een zielepoot gedraagt.

En om dat allemaal bewust te gaan beseffen, te verwerken en in te zien, dat kost nou dus zoveel tijd. Daar moet je nou dus de tijd voor nemen.

Lastig. I know.

Maar die gesprekken op een constructieve manier zijn er niet vaak genoeg geweest dus dat nu in gang zetten vind ik lastig, daarbij heb ik heel lang aangegeven niet in gesprek te willen, daar ik eerst ruimte nodig had voor mezelf, mjin eigen gevoel. En ik heb hem verteld dat ons op pauze staat, dat ik eerst met mezelf bezig ga en daarna dat ‘ons’ ter sprake komt. Nu moesten we door het weer noodgedwongen onder een dak wonen en hadden we af en toe een kort gesprekje.

Een ding is wel zo dat ik allesbehalve verbolgen en verbitterd bent over de situatie, nooit geweest. Wel ontzettend verdrietig en in paniek, waarom en hoe nu verder met elkaar. Waarop hij wel iets goeds zei, ik ben niet alleen mijn daad.

Ik vind het allemaal ontzettend ingewikkeld. En vraag mezelf continu af hoe ik erin sta.

Maar ook dat ik mezelf nu afvraag, moeten we wel in gesprek blijven of niet, of een beetje.

Flanagan schreef op 10-02-2021 om 20:09:

@Lauren,

Je gaf vanmiddag aan dat gesprek met je man niet erg lekker liep. Een crisis zuigt ook alle energie uit je lijf. Dat wordt je hoofd zo leeg dat je niet eens goed kan denken, laat staan praten zonder goed naar de ander te luisteren. Of dat nu de therapeut of je man is. (( tip: slapen))

Dan blokkeer je, zonder dat je het in de gaten hebt. Het gesprek verliest dan zijn bedoeling. Dat geldt net zo goed ook voor je man. De onzekerheid kan hem ook blokkeren waardoor hij ook minder goed kan luisteren. Gevolg; snel onjuiste aannames doen en geïrriteerd worden.

In de mindfulnesstraining is dat één van mijn belangrijkste lessen geweest; minder snel voor ander invullen door mijzelf even de tijd te geven of ik nu goed gehoord had. Gevolg; beter luisteren door jezelf tijd te geven om na te denken wat in je om gaat. Die ingebouwde ‘rust’ komt bij de ander ook minder aanvallend over.

Kijk, een crisis maakt dat je in een achtbaan verzeild raakt. Er gebeurt veel en je hebt geen tijd om stil te staan bij wat je overkomt want je hart en je bezorgdheid om de kinderen verhinderen dat je tijd neemt om gevoelens op waarde in te schatten. Ik snap dat je snel verbetering wilt behalen. Maar eerder een gedegen verwerking dan een te snelle maar achteraf instabiel proces. Gedegen verwerking betekent horen wat er gezegd is.

Soms heb ik dat ook met een boek: lees ik een gedeelte en een paar dagen later herlees ik datzelfde stuk. Regelmatig betrap ik mij dan erop onderdelen anders te hebben gelezen, of gewoon er overheen te hebben gelezen. Daarom beperk ik mij tegenwoordig tot het lezen van een paar pagina’s. Dat geldt ook voor communiceren; beperk je tot één vraag/ aspect, niet meer. Voorkom dat één van beiden er ook meer bij gaat halen om zo een punt te maken. Want daar gaat het niet om.

—-

Zelfbeeld

Zo te lezen, kan die coach je best helpen met die zoektocht. Ze staat stil bij het effect van stress en de daaruit voortkomende blokkades. Je hoeft in het vinden van je zelfbeeld niet 180 graden te draaien. Hoogstens 5 graden, dat kan al genoeg zijn. ‘Genoeg zijn’ is al een groot goed. Leer ‘goed genoeg’ te zijn; anderen mogen daaraan bijschuiven.

Wat een mooie les! Rust inbouwen voordat je reageert.. Ik heb het gisteren al geprobeerd, ik gaf niet gelijk een reactie en toen zei hij direct, wat is er? Hij was blijkbaar verbaasd Ik heb uiteindelijk ook geen reactie. Hij zei iets in de trant van ‘ik moet me ook aanpassen aan deze situatie’. Ik dacht toen eigenlijk, ja jij bent degene die deze ellende hebt veroorzaakt’ maar ik heb me wijzelijk stil gehouden omdat de situatie is zoals deze is en niet meer ongedaan kan worden gemaakt. Ik ben mezelf ook wel bewust dat ik niet kan blijven hangen in ‘waarom en jij klootzak’…

En dat punt mbt het lezen, herkenbaar. Er blijft weinig hangen, ik lees/arceer.. maar moet blijkbaar continu herhalen. Ik ga het doen, het herhalen van stukken, kijken of dat beter gaat.

En slapen.. ja, dat probeer ik zo veel en zo goed mogelijk. We wisselen thuis om de dag af omdat onze jongste ontzettend slecht slaapt. De oudste gaat net naar school dus in dat koppie ook teveel om te verwerken. Ik probeer wel optijd naar bed te gaan. Ene nacht betere nachtrust dan de ander.

Mijn zelfbeeld, zo jammer dat ik daarin zulke hoge eisen stel. Komt ergens vandaan, hopelijk gaan we daar snel inhoudelijk mee aan de slag. 

miss1984 schreef op 11-02-2021 om 23:30:

Belladonna pakkend artikel! Precies zoals het is. Veel herkenbaarheid.

Lauren, hier hetzelfde advies min of meer. De therapeut moet ook even de tijd krijgen jou te leren kennen. Pak even de stoptrein in plaats van de intercity. Herkenbaar hoor, hoofd wil vooruit maar de hartslag slaat steeds terug. Soms gaat dat gewoon niet. Wellicht heb je ook altijd geleerd door te denderen?

Ho-Stop. Tegen jezelf Zeggen werkt soms bevrijdend.

Ja altijd maar door.. én door. Ik ga het proberen, dankje! 

LaBelladonna schreef op 11-02-2021 om 09:06:

Probeer toch ook soort van het overzicht over de hele situatie te houden door goed naar de hoofdlijnen te kijken van wat nu, op dit moment van belang is. Overhaaste beslissingen en focussen op irritaties, ontnemen de groeikansen in jullie relatie. Een crisis is juist het moment om samen de pijnpunten op te zoeken en daar dan ook naar te kijken. Door meer inzicht te krijgen in jezelf en in de ander, kan er meer respect en begrip voor elkaar ontstaan. Dat is de juiste voedingsbodem om de relatie opnieuw vorm te doen geven. Geef elkaar de kans, de ruimte en de veiligheid om open te zijn.

Wat nu van belang is: geef niet te snel op, hoe moeilijk en lastig het ook is, geef het proces de tijd. Probeer geduld op te brengen om door deze crisis heen te komen. Als je van binnen al een beslissing hebt genomen, bepaalt die keuze vaak de koers. Een kans geven aan je relatie vergroot de mogelijkheid op een gezonde herstart van jullie relatie.

Respecteer dat we als mensen verschillend zijn. Leer zonder oordeel te kijken naar het anders zijn. Ooit was er een klik omdat jullie je tot elkaar voelden aangetrokken, ondanks de verschillen die er toen ook waren. Zie dat verschillen juist ook aanvullend kunnen zijn in een relatie. Het maakt jullie als stel complementair en jullie relatie uniek. Je hoeft inderdaad je zelfbeeld niet compleet te veranderen, wat Flanagan ook al zei: "Je hoeft in het vinden van je zelfbeeld niet 180 graden te draaien. Hoogstens 5 graden, dat kan al genoeg zijn." Want je bent in wezen al goed zoals je bent, het kan echter wel helpend zijn om jezelf bewust te worden van een paar "blinde vlekken", van hoe, wanneer en waarom je in je overlevingsmodus schiet en om vervolgens jezelf aan te leren om daarin dan de dingen voortaan anders aan te vliegen.

Met hulp van een derde, een externe partij die neutraal met jullie mee wilt kijken, kun je in veel gevallen goed een eind op weg worden geholpen. Zo'n psycholoog of coach kan je leren om de pijnpunten onder ogen te komen, beter te communiceren, je grenzen aan te geven en om te gaan met emoties.

Jullie relatie verdient het om met geduld, tijd en aandacht naar te kijken. Een crisistijd is vaak een verdrietige maar ook een leerzame periode. Het ultieme moment om jezelf eens onder de loep te nemen en samen te vechten voor een overwinning. Als je samen een crisis overleeft, heb je groeikansen benut die je verder helpen. En niet alleen in relatie met je partner, maar óók in (toekomstige) andere relaties werpen ze ongetwijfeld hun vruchten af.

Ik ben even heel benieuwd. Wanneer kwam het moment dat jullie zeiden, oké ondanks alles wil ik er toch voor gaan. Was dat voor, tijdens of na de relatietherapie?

Ik vraag me namelijk nu af of we dat toch niet eerder zouden moeten opstarten, aangezien ik het fijn zou vinden als we deze gesprekken hebben met een externe partij erbij…

Dat samen vechten voor een overwinning voel ik nog niet. Wel vandaag foto’s van ons bekeken vroeger, samen veel reizen gemaakt en dat was mooi & bijzonder. Maar telkens denk ik weer, waarom heeft hij het zo gigantisch verpest, het had zo niet hoeven te gaan.

En dan ben ik weer intens verdrietig.

En mis ik het samenzijn, vooral het samenzijn als gezin.

LaBelladonna schreef op 10-02-2021 om 18:11:

En goed, hoe je therapeute jouw feedback opgepakt heeft. Wellicht helpt het en voel je jezelf nu al iets meer serieus genomen door haar?

Ja, dat is al winst! 

woensdag hebben we een face-to-face gesprek. Ik ga dat afwachten en voelen of we een klik hebben. Zo niet, dan heb ik via onze wijkverpleegkundige een alternatief gekregen van een GZ psycholoog. Ze heeft hier veel jonge moeders naar toe verwijzen.

Op zich lijkt het me ook wel fijn om met iemand te praten die enigszins snapt van onze situatie met de kindjes..