Dubbelleven partner
Begin december heb ik ontdekt dat mijn partner vreemdging. Al bijna 1,5 jaar lang. Een compleet dubbelleven. We hebben twee jonge kindjes, waarbij we bij beiden een moeilijke start (huilbaby's en bij beiden een ziekenhuisopname) hebben gehad de eerste jaren. Ze zijn nu 1,5 en 4.
Hij zat sinds de komst van de kindjes totaal niet lekker in z'n vel, heel down en pessimistisch. Hij kon er enorm in blijven hangen. Eigenlijk wel duidelijk, hij had geen regie meer over z'n leven.
Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes. Maar hij was zo opgelucht dat ik het had ontdekt want hij was er al zo lang zo klaar mee. Maar hij kon er niet mee kappen, en hij kon het niet vertellen. Hij zat compleet vast.
Ze hebben het op een slimme manier aangepakt, een nepaccount via Linkedin, afspraakjes bij hotels op werkdagen, foto's/filmpjes van elkaar. Ik heb nooit iets in de gaten gehad. Ongelofelijk hoe dat voelt.
Ze vonden elkaar met hun ellende.
Toen ik het ontdekte, was ik niet boos maar totaal lamgeslagen. Wel heb ik er op aangedrongen dat hij elders zou gaan wonen. Hij kon wel gewoon de kindjes zien wanneer hij wilde, we konden zelfs nog samen eten en samen de kerstboom opzetten.
Na 4 weken kwam bij mij de boosheid want ik ontdekte op zijn laptop een foto van haar met de datum waaruit ik concluderen dat hij al fout contact had terwijl ik hoogzwanger was. Ik voelde zo veel spanning en was letterlijk beroerd. Het verhaal wat hij mij gaf. Ik heb het gedaan, ik ben gevlucht want ik had het zo zwaar met de kindjes ging niet meer op.
Hij kon het zich niet meer herinneren en kon het niet geloven. De foto is het bewijs. Zijn geheugen is heel goed, hij haalt allerlei jeugdherinneringen op maar dit kon hij zich toevallig niet meer herinneren. Na een half uur bij mij aan tafel kon hij zich toch nog herinneren dat het contact al eerder was begonnen. Een nieuwe leugen, een nieuwe klap. Zo pijnlijk.
Dat heeft mij bij een enorme boosheid aangewakkerd.
Daarnaast heeft hij recent ook opgebiecht dat er 10 jaar geleden als iets met haar is gebeurd. geflirt, foute gesprekken via MSN én zij heeft hem een kus gegeven bij een afscheidsmoment.
We zijn 16 jaar samen, ik weet niet wat ik ik moet doen. Hij heeft vreselijk veel spijt, hij is doodsbang dat hij mij kwijtraakt. Het begon met lust, aandacht, iets zoeken wat je zelf denkt te missen. Hij twijfelde of ik nog wel gek op hem was. Hij miste waardering. We hadden het goed en ik heb me nooit gerealiseerd dat we elkaar zo zijn kwijtgeraakt. En ja hij zat niet lekker in z’n vel en ja hij was niet de beste versie van zichzelf en ja ons stond op een laag pitje, maar dat was voor mij oke en hij zei ook dat het oke was. Maar dat was het niet.
Ik heb hem al eens eerder aangegeven ‘ga met iemand praten’ maar nee, hij is behoorlijk eigenzinnig en leek zeker van z’n zaak. Ook heb ik maanden geleden aangegeven om preventief in relatietherapie te gaan omdat we communicatief niet zo verder kwamen. Nu zegt hij dat hij dat niet kon omdat alles uit kwam.
Hij dacht iets te missen maar kwam er al snel achter dat dat niet zo was. Hij miste waardering van mij. Maar heeft me dat zelf ook niet gegeven. Integendeel, hij was kortaf en maakte lelijke opmerkingen.
Ik weet niet wat ik moet. Ik laat ‘ons’ eerst maar los en ga nu zelf in therapie. Hij doet dit ook.
Gaat mijn gevoel vertellen wat ik moet?
Ik ben nooit echt gebroken, ik ben wel een gevoelsmens maar kan blijkbaar moeilijk bij mijn eigen gevoel komen.
Ik kan dit verhaal vertellen zonder dat er al te veel emoties vrij komen. Wel voel ik continu de stress in mijn lijf.
Maar het is wel belangrijk dat je ziet en merkt, dat het werken aan de relatie voor een toekomst, ook door hem wordt opgepakt.
Wanneer hij verandert, geeft dit je kracht om te geloven in elkaar. Wanneer je merkt dat het verslapt, zodat je genoodzaakt bent het aan te geven, ga je je afvragen hoe vaak je hem hierop moet attenderen.
Weer in wat rustiger vaarwater terecht gekomen. Realiseer me nu dat ik al een tijdje vrij ontspannen ben, redelijk vrij van spanning. En wij zijn de laatste tijd meer samen, door de slaaptraining van de jongste een weekje samen geslapen. Dat voelde goed.
Ik kan het vreemdgaan ook goed loslaten maar het ook wel weer opzoeken tijdens een relatietherapie-sessie of tijdens onze gesprekken bijvoorbeeld tijdens een badsessie. Voor mij is dat een fijne plek (veilige kwetsbare bubbel) om te praten.het voelt vertrouwd, ik voel dat er nog zeker wel liefde is. Aantrekkingskracht van mij naar hem is wel minder dan dat hij dat heeft bij mij. Ik heb hem lange tijd niet meer zo gezien. Hij zat niet lekker in z’n vel en ik denk dat ik dat deel even niet los kon zien van zijn persoon.
Ik was dan ook wel verrast om te zien dat hij zo begeerd werd ergens.
Ik worstel nog wel met haar. Loop er regelmatig langs als ik mijn zoontje naar school breng maar heb dan zelf de regie. Onlangs dacht ik dat ik haar trof (voelde toen opeens heel goed-> hartkloppingen!) bij de opvang maar het was een andere moeder.
De relatietherapeut vertelde me dat het goed was om me enigszins voor te bereiden, om eventueel iets te zeggen.
Ik wil haar in ieder geval het gevoel geven dat ik boven haar sta. Maar dat ik ook medelijden heb met haar maar bovenal dat ik me niet ongemakkelijk hoef te voelen maar juist zei..
Hebben jullie die confrontatie gehad? Wat gebeurde er toen?
Hier was de situatie een beetje anders, maar wel een situatie waarbij ik niet ver weg was van een scheiding. Ik was lange tijd fatsoenlijk gebleven om zo man en gezin uit de luwte te houden. Maar die stille opbouwende boosheid maakte dat ik, samen met man, hen opzocht en hen een paar belangrijke vragen stelde. Ik wilde de gezichten zien, hun reactie zien en horen. Maar bij de eerste vragen kreeg ik te maken met wederom gedraai en gelieg. Daarna heb ik hen verteld hoe dit ons gezin had geraakt. Haar gezicht was die van gevoelloosheid, ijskoud en pure arrogantie. Toen heb ik haar met diepe minachting en op heel korte afstand vlak voor haar gezicht, gezegd dat ze een valse rat was en dat ik geen stap meer over hun drempel zou zetten. Mijn man was hiervan getuige; zo kon hij voelen wat er al die tijd door mij heen ging en zo mocht hij zien hoe de situatie ervoor stond. Ik ben omgekeerd en naar huis gegaan. Hat voelde als een bevrijding; klaar met die fatsoen, klaar met die beklemmende leve de lieve vrede. Voor mijn man bestonden ze nog wel maar voor mij ze niet meer. Een stel vreemden die je niet gedag hoefde te zeggen. Het heeft mij geholpen met het achter mij laten.
Soms lees ik reacties als ‘erboven staan’. Voor mij voelt dit als haar beschermen omdat je niet de actie neemt haar te confronteren met een bak bagger, die jij wel mee mag zeulen. Ik koos voor confrontatie om hen mee te geven dat ik mij niet zo liet behandelen. Ik heb er geen spijt van er ‘niet boven’ te hebben gestaan. Het maakte dat ik zelf verder kon.
Sorry voor lang antwoord
Oh wat fijn Lauren. Klinkt fijn. Rustig vaarwater. Geniet daarvan.
Tja tegenkomen. Is ook hier aan de orde. Wonen ook vlak bij. Heb ook advies gevraagd. Want hartkloppingen ook.
Een zegt negeren ander zegt ga in gesprek. Afijn, hier ook weer andere situatie. Deze vrouw werd eerst 'bevriend' met mijn man (jaja dat geloofde ik) en kwam steeds vaker over de vloer. Alleen of met haar man. Heel naar vind ik dit achteraf. Dat mijn man heeft toegestaan dat zij in mijn leven kwam. Afijn, wat kan ik zeggen. Denk goed na wat je wil bereiken want ... Ze zegt misschien ook iets terug haha
Bij mij geen succes geworden in ieder geval. Zij zocht mij op. Bah.
Herkenbaar Lauren, wat als je haar tegenkomt? Ook ik worstel daarmee. Zij weet alleen niet dat ik het weet, dat scheelt misschien. Ik kom haar regelmatig tegen wanneer ik op de fiets zit en zij in de auto. Ik heb een keer gedacht om bij het stoplicht op haar raam te tikken, maar heb het niet gedaan. Ik weet waar ze woont, heb haar nr en zou haar zo kunnen vertellen wat ik van haar vind. Mijn man zegt dat het zo’n naar persoon is dat ze daar alleen maar van zou genieten. Hij zegt dat ik haar dat niet moet gunnen. Zij was heel boos dat hij toch voor mij gekozen heeft en haar aan de kant gezet heeft. Ze heeft het mij willen vertellen, maar hij heeft haar daarvan kunnen weerhouden door te zeggen dat zij net zo fout was als hij en iedereen ook iets van haar zou denken. Vooral op het werk, ze zijn collega’s. Daar schrok ze van. Mijn man zegt dat dat genoeg over haar zegt. Dat ik mijn neus op moet halen als ik haar zie want uiteindelijk heb ik wat zij wilde hebben. De ene keer kan ik dat makkelijker dan de andere keer. Ik heb voor nu besloten de confrontatie niet op te zoeken. Ik hoef van haar niet nog eens te horen wat ik van mijn man allemaal al gehoord heb, maar soms zou ik haar weleens goed de waarheid willen vertellen... En bedanken, want door zijn affaire met haar kwam hij weer bij zinnen en zag hij in dat hij alleen maar mij wilde. Hoewel het zwaar is en het met ups en downs gaat, weet ik wel heel zeker dat wij er weer komen, sterker dan dat we waren, al zal de angst op herhaling er misschien wel altijd blijven bij mij... Ik hoop dat jullie er ook sterker uitkomen, maar van wat ik lees krijg ik voor nu wel dat idee. Denk aan jezelf, neem je ruimte om alles te voelen en te zeggen, hopelijk helpt je dat om het uiteindelijk een plekje te kunnen geven. Sterkte!
Lentebloem: "Ze heeft het mij willen vertellen, maar hij heeft haar daarvan kunnen weerhouden door te zeggen dat zij net zo fout was als hij en iedereen ook iets van haar zou denken. Vooral op het werk, ze zijn collega’s. Daar schrok ze van. Mijn man zegt dat dat genoeg over haar zegt. Dat ik mijn neus op moet halen als ik haar zie want uiteindelijk heb ik wat zij wilde hebben."
Als mijn man mij op deze manier zou willen overtuigen, zou ik juist ook graag eens met haar praten. Gewoon, om haar kant te horen.
Lauren, toen het bij man uitkwam heeft Tinder Truus (nummer4 waarvan ik weet) mij opgezocht, ik was haar dus dankbaar vanwege haar eerlijkheid omdat ze in eerste instantie niet van mij af wist. Toen ik Truus nummer 1 heb ik gebeld omdat ik later achter veelvuldig vreemdgaan kwam heb ik via via haar nummer achter haalt en haar helemaal verrot gescholden. Ze wist van mij af en daar was ik het meest boos over.
Haar antwoord was: Het kon mij niets schelen, ik hield ervan. ( ze doelde op sex en voegde nog even toe dat ze ruim 300 mannen gehad had, het was dus een troffee voor haar, ze deelde veel details die er gebeurd waren )
Ah fijn, door deze reactie werd mij duidelijk hoe de vork in de steel zat wat betreft mijn eigen man.
Het kan dus ook zomaar zijn dat ze jou opzettelijk hard en pijnlijk aanpakt.
Ik heb er overigens geen nacht over wakker gelegen dat ik haar verrot heb gescholden. Dat was ik kwijt. En ik stond ook niet boven haar. Ik stond alleen. Moederziel alleen met mijn eigen sores en verdriet.
Het had iedereen mogen zijn waar hij mee vreemd was gegaan maar haar, dat vieze goedkope portret waar iedereen overheen is geweest. Walgelijk. Daar was ik echt woedend over en soms nog.
Truus 3 waarvan ik weet kan ik zo opzoeken, dat heb ik een jaar de tijd gegeven om het te laten zakken. Dat hoeft op een gegeven moment niet meer. Het draagt niets meer bij voor me.
Wat fijn Lauren, dat er nu een periode van ontspanning en redelijke rust is in jullie situatie. Hoop voor jullie dat die er steeds vaker, steeds meer en steeds langduriger zullen zijn. Laat vooral zoveel mogelijk die liefde stromen.
Hier geen confrontatie, niet en nooit aan de orde geweest. Zij woont > 50 km. van ons vandaan, dus is er weinig kans op dat wij elkaar ooit tegen het lijf zouden lopen. Maar ik heb wel haar adres en heb ook heus wel ooit de neiging gehad om haar op te gaan zoeken of anders een brief te sturen. Overigens heb ik dat uiteindelijk nooit gedaan. Zou er enkel toe leiden dat er daarmee ineens toch weer aandacht voor de hele situatie zou zijn en zou zij er wellicht zelfs valse hoop uit kunnen putten en daarom dan weer aan mijn man had kunnen gaan proberen te trekken, op een vervelende manier te merkbaar en te lang in ons leven aanwezig zou blijven kortom verspilde energie en daarom de moeite niet waard. Het draagt er op een gegeven moment verder inderdaad niets meer aan bij, zoals Miss ook al aangaf. Denk inderdaad goed na wat je er mee bereiken wil, wat brengt het je eigenlijk. Want wat nou als zij ook allerlei details gaat noemen, of dingen verdraaid in haar eigen voordeel, uit jaloezie of zo, of om jou een slecht gevoel te geven? Dan ga je weer twijfelen aan wat je man je verteld, durf je hem weer niet op zijn woord te geloven, keldert het voorzichtig groeiende vertrouwen weer naar of beneden het nulpunt.
Neemt niet weg dat ik echt wel begrijp dat je er mee worsteld, omdat de mogelijkheid reëel bestaat dat je haar kunt treffen. En dan niet met je mond vol tanden wil staan. Hopelijk kan jouw therapeut je hierin ondersteunen en kun je er met haar hulp toch je weg in vinden om ook hier weer mee om te gaan.
Behoefte aan confrontatie zal ook eerder te maken hebben met de kans dat je elkaar fysiek tegen komt; uit het oog, uit het hoofd ( ipv hart).
Elkaar blijven tegen komen, is als herinnerd blijven worden aan wat je hebt mogen meemaken. Dan werkt een confrontatie als een ritueel afscheid van je verdriet.
Lauren, ik zag ook op tegen ontmoetingen. En nog steeds maar dat komt door haar gedrag. Nu kwam de vrouw in kwestie na paar maanden zelf een paar keer bij mij binnenvallen. Eerste keer was rustig gesprek maar daarin vertelde ze veel details (nu nog last van). En dat zij minder schuld had dan mijn man. Die was pas fout. Ik neigde naar alles van haar geloven. Maar ik had al dingen gevonden en ze loog helaas ook. Naar mij. Naar haar man. Ik weet sindsdien nooit meer echt wat is waar en wat niet. En zij viel weer twee keer binnen. Zij was slachtoffer. Schreeuwen en mij uitschelden. Hoe kon ik bij hem blijven. Ik was lelijk en naïef. Zij bleef al die tijd wel bij háár man overigens. Ik ben behoorlijk aardig gebleven en soms heb ik daar spijt van. Besloot haar daarna te negeren en te blokkeren. Zij komt echt never nooit meer mijn huis in.
Anna Cara,
En dat is dus wat het met je doet, het steeds in twijfel trekken van wat waar is? Of misschien toch niet? Of zou het een klein beetje waar zijn van wat er gezegd is?
Je kijkt gekleurd naar mensen, je omgeving, je partner. Je bent op je hoede.
"ik ben behoorlijk aardig gebleven en soms heb ik daar spijt van."
Dat is niet nodig Anna, je kon toen niet anders. Je handelde op dat moment zoals het in jou op kwam. Daar is geen goed of fout in.
Xx
Lauren, heb je iets aan onze reacties? Hoe gaat het met je?
Miss, dank je voor je lieve woorden.
Ja, ik heb ze gelezen, waardevol. En nu de tijd/ruimte om te reageren.
Ik heb onlangs mijn werk ook weer opgepakt.
Hoewel elke situatie weer anders is heb ik er over nagedacht en het zowel besproken tijdens relatietherapie als met mijn individuele coach.
Ik wil niet zozeer de confrontatie aangaan maar op het moment dat ik het kan en het lukt wil ik haar (ben nog zoekende in welke vorm, het liefst sarcastisch, want dat typeert haar enorm) zeggen dat ik het onbegrijpelijk vindt dat zei op het moment dat ik hoogzwanger ben een foto doorstuurt van haar uitgezakte borsten/billen als startzijn voor een herhaling van de affaire.
iets in de trant van, wat attent dat je mijn man hebt warmgemaakt met je uitgezakte billen/borsten als startsein voor een herhaling van jullie affaire.
als jullie nog tips hebben, hoor het graag 
Voordat ik wist van die 8 jaar geleden vond ik dat echt BIZAR, binnen 2 weken na het eerste contact zulke foto's doorsturen nu weet ik dat ze al een verleden hadden. Minder gek dus maar wel absurd dat dat moment weer het startsein was voor een nieuwe affaire.
ik vraag me wel eens af, als het wel goed was gegaan met onze jongste (en dus geen huilbaby) was het misschien goed gegaan, hoewel ik het me afvraag. Een baby kost sowieso veel energie, en hij zat al langere tijd niet lekker in z'n vel.
Ik wil het meegeven als een gesloten opmerking. Ik wil niet dat er ruimte is voor een gesprek.
Ook gaan er andere gedachten door me heen, bozere gedachten maar vraag ik me af of ik haar daarmee raak. Dat is bijvoorbeeld om te zeggen: ik snap wel dat je met zo’n rothoofd en rotkarakter je lichaam in de strijd hebt gegooid. Of te zeggen; ik vraag me af met alles wat jij veroorzaakt hebt of jij nog kan slapen en jezelf in de spiegel kan aankijken.
Een ander ding wat door m’n hoofd heen gaat is om bij de opvang, mocht ik haar daar ooit treffen en ze is binnen, dan moet je officieel wachten, omdat er maar één ouder tegelijk in het gangetje mag zijn vanwege corona. Gaat dat gebeuren dan wacht ik zeker niet, heb ik schijt en zal ik (is mijn plan of ik het kan/durf is een tweede) direct naar binnen stappen om daarmee ook een signaal af te geven, je bent er wel maar je bent er eigenlijk niet.
Ik wil mijn gram halen. Ik wil laten zien dat ik het onbegrijpelijk vindt, dat het ontzettend veel pijn heeft gedaan. Aan de andere kant ben ik niet het type voor een catfight en geloof ik ook dat ik in the end weer gewoon gedag kan zeggen.. hoewel ik dat nu zeg en ook niet weet of ik het daadwerkelijk kan.
Er zijn in ieder geval genoeg mensen die het van haar weten en die ook naar mij uitspreken, als ik haar zie dan kan ik niet anders dan haar (met een blik) laten voelen wat ik over haar denk. En dat voelt enigszins ook bevredigend 😊
@Lentebloem zou je niet liever willen dat ze weet dat jij het weet?
En idd onze relatietherapeut zei ook dat er stellen zijn die hem/haar willen bedanken. Ik vraag me af of dat letterlijk is of figuurlijk. Ik verwacht het laatste. Ik zal haar NOOIT bedanken waar hetgeen ik in beland ben. Blijkbaar was dit nodig maar dan nog, niet op deze manier. Niet ten koste van mij/ons gezin. Het is vreselijk
miss1984 vreselijk om je verhaal te lezen over alle trusen. 300 mannen. Een woord> walgelijk.
Flanagan
Precies wat je zegt. Inderdaad die ene confrontatie zou voor mij een ritueel afscheid worden van mijn verdriet. Mooi beschreven!
Anna Cara
Wat lelijk van haar. en hard. Ik snap je twijfel dat je nu nooit weet hoe het echt zit omdat het zo tegenstrijdig is. Voel je niet schuldig. Ik heb te veel gezien en gehoord maar weet daardoor wel hoe het echt zat. Zonder haar ooit gesproken te hebben behalve op die 2 appjes van haar kant uit. En een tijdje geleden heeft ze hem gebeld (anoniem) en hebben ze gesproken. Ze gaf aan dat ze wist dat ik en haar man contact hadden en ze vertelde dat hij niet alles moest geloven en dat wat toen gebeurd echt was. Hij zei ook van de soa maar dat deed haar weinig. Ijskonijn.
Ik vraag me best af hoe het bij hun zit en heb een paar keer gedacht om hem te appen, “ik neem aan dat je weet dat ze elkaar telefonisch gesproken hebben?” maar ik laat het nu echt.
Ik heb van mijn coach nu ook een sheet meegekregen met schrijftherapie, met als doel het verwerken van een ingrijpende gebeurtenis. ‘al schrijvend wordt er aan re-processing gedaan, er is tijd, ruimte en aandacht voor de gevoelens die worden opgeroepen, door je bloot te stellen aan de meest pijnlijke herinneringen, geef je jezelf de kans om de nare ervaring alsnog te verwerken’.
Lieve Lauren, ik snap je pijn heel goed en dat je je gram wil halen. Maar de les die ik geleerd heb is dat sarcasme en je gram halen vooral een heel naar effect op jezelf zullen hebben. Het lijkt me prima om haar te vertellen welke pijn en ervaring jij hebt, maar laat haar hangbillen erbuiten. Echt. En oefen je boodschap heel vaak voordat je 'm echt gaat geven. Net zolang totdat je het kan vertellen puur vanuit jouw kant. Dat is verschrikkelijk moeilijk. Maar ik denk echt de enige manier.
Jeetje, wat bizar: in bad leuk en lief gaan doen met de (hoofd) dader en degene die zijn verraad heeft gefaciliteerd keihard aan willen pakken.
Als je werkelijk boven zo'n vrouw wil staan, dan moet je ervoor zorgen dat ze helemaal niets kan schelen. Veel logischer ook, jouw man heeft een relatie met jou dus kan je wat schelen. Die vrouw heeft geen relatie met jou en heeft verder ook niets met jou te maken.
Lauren, in mijn geval had ik te dealen met een familielid; we zouden elkaar in de toekomst zeker tegen komen en de confrontatie was om haar te begrijpen dat ze van mij geen toenadering hoefde te verwachten.
Nu ik jou relaas lees, vraag ik mij af of je haar nog wel moet opzoeken. Een toenadering is uitgesloten en ze blijft in jouw ogen na aanleiding van die foto’s en info, toch dat gedrocht. Als jij de moeite neemt haar te vertellen wat ze je heeft aangedaan, lacht ze je waarschijnlijk in je gezicht uit. Maw, zij is het niet eens waard om een confrontatie aan te gaan.
Je kan ook een andere ritueel aangaan om dit een plek te geven. Bespreek dat eens met je therapeut. Denk aan een ritueel waar zij 0% rol in speelt. Of laat die gedachte even op de plank tot je tegen iets aan loopt wat je heel graag zou willen doen, iets dat je het gevoel geeft herboren te zijn.
Ergens heb ik best medelijden met haar man, uitgaande op wat je hier over haar schreef. Dus als je haar ziet, zie je niet haar maar haar gebroken man.
Je hoeft haar alleen maar klein te maken als ze eerst te groot is gemaakt. Dat heeft jouw man in eerste instantie gedaan. Ik hoop dat hij dat nu niet meer doet. En dan ben jij nu de enige die dit, op zich begrijpelijk, nog doet. Maar realiseer je dat je door haar zo heftig te willen vernederen eigenlijk laat zien hoe groot ze nog voor je is. Je kunt haar in boze buien beter eens visualiseren als een kleine lelijke trol of zo, die op haar kleine pootjes stond te bedelen om aandacht. Of je visualiseert het contrast tussen hoe jij haar ziet (lelijk) en wat zij ziet in de spiegel (mooi): jij ‘weet’ wat echt is. Ik heb in een slechte periode in de auto soms heel hard enorm agressieve dingen geschreeuwd over mijn ex. Bijvoorbeeld dat hij van een berg dood moest vallen tijdens zijn aanstaande vakantie. Het luchtte mij enorm op dat ik ongeremd uitdrukking gaf aan mijn lelijke gevoelens en ik was tegelijkertijd blij dat het verder niks in gang zette.
Geef creatief uitdrukking aan je boosheid maar laat het geen eigen leven gaan leiden. Daar zit je ook niet op te wachten.
Soortgelijke situatie meegemaakt. Denk goed na over wat je zelf wilt en kom voor jezelf op. Anders voel je je achteraf steeds getriggerd, lam gelegd en machteloos. Kom in actie. Als haar negeren voor jou goed voelt, doe dat dan. Maar als je je verslagen voelt door haar niet aan te spreken, ga juist het gesprek met haar aan met als doel het voor jezelf opnemen. Heeft die ander ooit moeite gedaan zich in jou te verplaatsen? Of sorry te zeggen? Nee? Onthoudt dat. Je bent niets verplicht naar haar toe. In tegendeel. Zeg waar het op staat en kom voor jezelf op.
Hm, vrouwen die met elkaar vechten en af willen maken: daar spinnen (in potentie) vreemdgaande mannen goed garen bij. Doe het maar niet. Verder helemaal met Poezie eens
Of zo’n afstotelijke naaktslak die op nachtelijke uren op regenachtige dagen te voorschrijf komen. Die vieze slakken die onder je zolen glibberen en zo’n smerig geluid maken als je er per ongeluk op staat. Van die wervelloze waar je beter over heen moet te stappen omdat ze onder je zolen plakken en je ze met een satéprikker uit de gleuven in je zool hebt te porren.
Humor is een goed middel tegen frustraties. Als je behoefte hebt om te kunnen lachen, kijkt dan eens naar de link van Mark Gungor: The tale of two brains; the men’s brain and the women’s brain.
—-
En begin nooit met haar over je huilbaby, dan is het net of je man een goed excuus had. Ben toch wel benieuwd wat er eigenlijk in zijn hoofd omgaat. Hij zal ergens net zoveel over haar te weten zijn gekomen. Al dan wel via jou. Wat gaat er in hem om, behalve dan dat hij jou genegeerd heeft. Hoe denkt hij eigenlijk over zichzelf?
Je vraagt tips. Geloof mij die enorme boosheid naar of over deze Truus zakt af.
Denk goed na waar JIJ blij van wordt. Jij bent in ieder geval veel leuker want je man wil haar blijkbaar niet 🤪.
Ik adviseer voor nu: schrijf al die lelijke dingen die je haar wil zeggen op. Lucht al enorm op. Je kan het bijv appen tzt.
Ben je overigens net zo boos naar je partner toe?
Goeie tip van Anna Cara, om je boosheid op te schrijven voor jezelf. Dan kan je je helemaal uitleven. Ik heb ook aardig wat blaadjes volgepend, dat lucht ook op.
@Elledoris ik zal nooit lelijk doen, en haar hangbillen benoemen. Is totaal niet aard. Ik wil haar wel vertellen dat ik het onbegrijpelijk vind dat ze in zo’n kwetsbaar moment zichzelf zo letterlijk en figuurlijk heeft bloot gegeven. Dat vind en voel ik oprecht. En dat wil ik haar graag laten merken, want ik weet, uit de appjes die ze me stuurt dat ze ontzettend dominant, beleerd en arrogant is. Haar man vertelde me dat ze een wonderkind is, het leren ging haar heel gemakkelijk af. Hoog IQ, verbaal ontzettend sterk, ze wist heel goed anderen te kunnen manipuleren, voor haar te winnen.
@Poezie ik vindt dat iets te makkelijk gedacht. Tuurlijk gaat het niet om haar, maar ze speelt een hele grote rol in dit hele gebeuren. Ik ben gelukkig vrij weinig bezig met haar. En ook niet van plan om dat wel te laten gebeuren, ik weet gewoon dat er een moment komt dat ik haar wel tegen kom, en dan wil ik voorbereid zijn.
@Flanagan ik ga haar zeker niet opzoeken. Een confrontatie zou ik het niet eens willen noemen. Maar als het moment daar komt wil ik haar dat wil graag zeggen. Maar misschien zeg ik ook wel helemaal niets, en zeg ik gewoon gedag en doe ik net of mijn neus bloed. Mijn valkuil kan me in dit geval helpen, ze zal ongetwijfeld niets aan me merken. Ik ben nieuwsgierig wat je bedoelt met een ander ritueel aangaan.
@Mija eens, maar het het is niet mijn intentie om haar te vernederen. Ik vind haar net zo goed dader als mijn eigen partner. Ik ga in ieder geval al die lelijke gevoelens op papier zetten!
@Radius zo voel ik het ook. Ik wil niet later spijt krijgen en denken ‘had ik dat maar gezegd’. Ze heeft wel sorry gezegd. Toen ik haar heb geëist om het te vertellen tegen haar man. Ik kan haar hier één compliment geven, dat ze ontzettend snel was met het deleten van zijn prive bericht op instagram.
Ze heeft aangegeven dat ze het vreselijk verdrietig vindt hoe alles voor me overhoop ligt. “het is iets wat je de ander niet aan mag doen. Gevoel ging met me aan de haal en daar heb ik jou enorm mee beschadigd. Het dekt de lading niet, maar het spijt me verschrikkelijk. Ik begrijp hoe alles op de kop ligt en hoop dat deze narigheid wellicht uiteindelijk ook goede dingen oplevert. Het spijt me oprecht.
Maar ze begon het berichtje ook met “goed dat je een berichtje stuurt”. En zo waren er meerdere dingen die me enorm in het verkeerde keelgat schoten.
@MRI is ook totaal niet mijn intentie.
@Flanagan. Ik ben even benieuwd met wat je hiermee bedoelt.
“Ben toch wel benieuwd wat er eigenlijk in zijn hoofd omgaat. Hij zal ergens net zoveel over haar te weten zijn gekomen. Al dan wel via jou. “
Eens met het niet benoemen van die huilbaby. Denk dat het ook wel was gebeurd als er niet sprake was van een huilbaby. Het was zijn mentale toestand, zat al langer niet in zijn vel, het was de situatie, het was haar waarbij hij z’n ellende kwijt kond. Hij vond dat hij dat niet bij mij kwijt kon. Ik had al zoveel op m’n bordje. Het was spanning, lust.
Zal hem eens vragen hoe hij nu over zichzelf denkt. Hij heeft het moeilijk met zich schuldig voelen. Daar moet hij mee leven.
Ja ik weet en voel dat hij me wel écht leuker vindt.
Lauren
"Ik wil haar wel vertellen dat ik het onbegrijpelijk vind dat ze in zo’n kwetsbaar moment zichzelf zo letterlijk en figuurlijk heeft bloot gegeven. Dat vind en voel ik oprecht. En dat wil ik haar graag laten merken".
Lieve Lauren, wij vinden dat onbegrijpelijk. Jij, ik, en vele hier.
Maar weet je zelfs na 3 jaar vind ik dat nog steeds heel vaak onbegrijpelijk en kan ik er met mijn man over praten dat je daar beide anders over denkt, en het nog steeds ongelooflijk vind. ( dat je eigen schoonvader goedkeurde dat man vreemd ging en zijn alibi was, om even een voorbeeld te geven, dat ga je nóóit begrijpen)
Omdat je anders in elkaar zit...
Omdat je een ander systeem hebt..
Omdat je zo niet wil zijn.
Ondanks de tijd, de therapie en de vele boeken, de persoonlijke ontwikkeling is het soms nog onverklaarbaar en moeilijk. En ongelooflijk. Dat je oren klapperen van reacties van mensen of posts die je leest.
En wat jij ongelooflijk vind interesseert Truus denk ik niets. Dat denk ik echt. Ik denk dat ze lak aan je heeft. Misschien is dat ook omdat ik vanuit mijn eigen ervaring kijk maar ik geloof daar allemaal niet zo in. Dan krijg je van die nonsens waar ze mee gaat gooien " het was sterker dan mij zelf" " hij begon" " maar hij vroeg om een drankje te gaan drinken ". Ze kan vanalles verzinnen.
Tuurlijk blijf je er aandenken en over brainstormen wat je gaat zeggen als je haar tegen komt maar toch is mijn ervaring dat je niet weet wat het met je doet als je langs haar staat. Daarom adviseer ik je net als Anna Cara, schrijf alles op. Dat deed ik ook. Schriften vol.
En als ik die niet bij de hand had, pakte ik mijn telefoon en zette ik het bij notities of ik kwam hier spuien. Want ook nadat ik Truus 1 zo flippend opgebeld had, had ik daarna nog: Had ik dit maar gezegd en ohhhhh had ik dat maar gezegd. Dat blijft eindeloos doorgaan als je hoofd met je aan de haal gaat.
Probeer echt de rust in jezelf te gaan nemen en daar je focus op te leggen maar volgens mij ben je al heel goed op weg wat ik zo lees! Dikke knuffels
Ik ben geen Truus maar als ik een Truus zou zijn zou ik mij ook niet verantwoordelijk voelen voor zo'n man en zijn gezin tenzij hij zwakbegaafd zou blijken te zijn.
Lauren, ik was de confrontatie aangegaan om te zien of ze enige berouw konden tonen. Toen dat niet het geval was, voelde de harde boodschap, daar geen stap meer over de drempel te zetten, als een ritueel.
Ik ken iemand die na een nare tijd het afscheidscadeau in de vuurkorf verbrandde en er niet meer aan herinnerd wenste te worden. Maar er zijn ook verhalen van slachtoffers van ontrouw die kiezen voor ritueel verbranden van beddengoed en een nieuw bed kopen of al zijn ondergoed vervangen. Misschien heeft de therapeut nog andere suggesties.
Verder zijn er mensen die ik geen gedag meer zeg, hoe vriendelijk ze mij ook groeten. Als je niets terug zegt, laten ze dat hypocrite gedrag vanzelf wel voor zich. De eerste keer waren ze wel heel verbaasd, maar daar heb je geen boodschap aan. Je hoeft niet met iedereen beleefd om te gaan. Zo verdwijnen die mensen vanzelf naar de achtergrond.
Je man zal best zich afvragen waarom hij je zo kon kwetsen. Maar vreemd gaan met iemand met dergelijk verwerpelijk gedrag, lijkt mij ook een vraag waarbij hij kan afvragen waar zijn verstand zat. Puur gericht op zijn keuze om juist met haar vreemd te gaan. Iemand die dergelijke foto’s stuurt terwijl ze weet dat je vrouw zwanger is, die persoon is toch een beetje mesjokke en als ze ook nog bekend staat om haar verleden, zijn dit toch genoeg redenen voor alarmbellen.
Maar net als de link over the men’s brain, women’s brain laten sommige mannen niet het achterste van hun tong zien uit angst om kwetsbaar te zijn. Ze praten er niet over zodat ze niet hoeven toe te geven hoe dit hen stilletjes erg bezig houdt. Een therapie is een leerzaam proces want het helpt bij je meer open kunnen opstellen over gevoelens die je liever vergeet. Het helpt bij het inzien van de waarde van eerlijkheid. Twee elementen die eigenlijk grote bevrijding geven omdat mensen daardoor meer met elkaar gaan communiceren.
Flanagan schreef op 09-04-2021 om 16:31:
En begin nooit met haar over je huilbaby, dan is het net of je man een goed excuus had. Ben toch wel benieuwd wat er eigenlijk in zijn hoofd omgaat. Hij zal ergens net zoveel over haar te weten zijn gekomen. Al dan wel via jou. Wat gaat er in hem om, behalve dan dat hij jou genegeerd heeft. Hoe denkt hij eigenlijk over zichzelf?
Gisteren goed maar ook ingewikkeld gesprek gehad met mijn partner. Gevraagd hoe hij zich zelf nu ziet. Hij heeft uiteraard veel schuldgevoel, en weet dat hij een achterstand heeft. Tegelijktijdig bespreekt hij met z’n coach ook dat hij compassie voor zichzelf en de situatie mag hebben. Je kunt dit niet meer terug draaien en er moet een moment komen dat we weer gelijk staan.
Hij vond ook dat ik meer compassie mocht hebben tegenover mijzelf, hem en de situatie.
voorbeeld; ik vertel nu dat hij 1,5 jaar een affaire had. Maar ik kan er ook zo naar kijken, ze hebben elkaar 5/6 gezien in het afgelopen jaar.
Hi Lauren,
Ik herken dit van mijn man. Ik ervaarde dat alleen als bagatelliseren. Hoe kijk jij daarnaar? In jouw geval. Ze hadden ook twee weken iets kunnen hebben gehad en dan 6x afgesproken. Is dat erger of minder erg dan in 1,5 jaar? Doet dat meer of minder pijn? Maar ik snap het idee.
Deels. Ik begrijp het wel maar vind tegelijkertijd dat hij had moeten stoppen omdat hij aangaf er al 3 kwart jaar klaar mee was. Hij kon dat blijkbaar niet dus het bleef tot die ene nacht in december.
