Echtgenoot sluit zich af (nav diagnose kind)
Hoi.
Zat te twijfelen of dit bij Zorgenkinderen hoorde of hier. Toch gekozen voor hier omdat het om mijn relatie met mijn man gaat. Hij is geheel anders opgevoed dan ik. Een stuk minder gevoelsmatig, zakelijker, het ik-heb-altijd-gelijk-idee, strenger, koeler, en je-zoekt-het-zelf-maar-uit en vooral ook een-kind-heeft-geen-eigen-mening/gevoel.
Nu is ons kind inmiddels onderzocht en daar is ADHD uitgekomen en evt als diff diagnose PDD-NOS. Mijn man geeft aan hier direct mee instemmen, niks geen verwerkingstijd, niks geen emotie van dat het tegenvalt, moeilijk is, etc. Wel ergert hij zich al enkele jaren aan ons kind, al voor de diagnose ook. Kan weinig ervan hebben en ontploft echt heel erg snel. En 1 van de dingen die je nu niet moet doen bij ADHD is natuurlijk zelf zo boos worden.
Het fysiek boos worden van mijn man heb ik inmiddels aangepakt en 100% eruit gekregen. Kind wordt niet meer opgepakt en op bed of in zijn kamer gezet. Het werd mij echt te veel en ik heb het besluit genomen dat niet meer te tolereren (met angst op erger) en ben ertussen gaan staan. Als je zo nodig moet, pak je mij maar. Maar dan kun je ook een schop tussen je benen verwachten en je koffers pakken. Van mijn kind blijf je af! Dat heeft hem wel de ogen geopend dat hij echt de foute kant op aan het gaan was en hij is er dan ook rigoreus mee gestopt. Als hij nu die boosheid op voelt komen in conflictsituaties met ons kind dan loopt hij weg.
Maar de frustratie blijft en bij conflictjes (soms echt heel kleine dingetjes van mijn kind uit) is hij erg snel boos, ontploft en stuurt het kind naar de kamer. Resultaat: kind over de flos, ik boos en hij weer dichtgeslagen. Ik heb al op menig manier geprobeerd er met hem over te hebben, maar dan voelt hij zich direct aangevallen. Hij weet zelf niet waarom hij zich zo snel irriteert aan ons kind, maar wil ook niet in een open gesprek het onderzoeken. Hij vond zelf dat hij wel wist hoe ons kind aan te pakken (diagnose is pas net bekend) en nadat ik hem vertelde dat de halve psychologie wereld er onderzoek naar heeft gedaan en dikke boeken erover geschreven zijn en er tig cursussen etc voor ouders van kinderen met ADHD zijn, maar hij NATUUUUUURLIJK zelf wist hoe het aan te pakken (en dat hem dat ook vooral zo goed af ging) gaf hij dan aan dat ik dan wel tips en opvoedadviezen mocht verzamelen voor hem en dat hij dat dan zou lezen en zou kijken wat ermee te doen. Ik ga het doen, terwijl ik weet dat het mij wrs ook duur zal komen te staan. In die zin dat ik wrs ook allerlei verwijten naar het hoofd zal krijgen van wat ik allemaal in huis niet goed aanpak (NB Ik heb wrs zelf ook een vorm van ADHD en ben slecht in organiseren en opruimen... dus dat zal ik wel weer te horen krijgen)
Een gesprek is dus heel moeilijk aan te knopen met hem.
Is het gek dat ik me soms afvraag hoe verder met mijn man? Heeft iemand hier herkenning in of tips? Zowiezo krijgen we ouderbegeleiding vanuit de onderzoeksinstelling, waar mijn man natuurlijk ook direct de reactie op had: hoezo? Wij hebben toch geen probleem? Wij hoeven toch niet in therapie? Hij ziet kennelijk niet in dat we daar nu juist advies kunnen krijgen over de situatie thuis...
Ik hou nog steeds van hem, denk ik. Momenteel is dat erg moeilijk omdat ik gewoon boos op hem ben en teleurgesteld ben in hem. Hoe nu verder?
Oudertherapie
Ik zou dit bij de oudertherapie neerleggen. Hebben wij ook gevolgd (voor ADHD-dochter) en bij ons heette dit toen trouwens mediatietherapie (misschien dat dit wat beter klinkt voor je man).
De bedoeling van de therapie is ook om begrip te krijgen voor je kind (dus hoe werkt dat nou in dat hoofd). Je kunt wel willen dat ze normaal doen, maar soms is het makkelijker om zelf een klein beetje anders ermee te gaan. Dat kost je uiteindelijk minder energie. En dat is dus iets wat je man zou moeten gaan leren via deze therapie.
Ik zou er dus voor zorgen dat je de tips en opvoedingsadviezen aangereikt krijgt van de therapeut. Mogelijk dat zijn of haar woorden wat meer gewicht in de schaal leggen.
Ik vind je vraag mbt hoe nu verder met je man trouwens niet raar. Mij lijkt dat je je handen al vol hebt aan je kind en dat je man je zou moeten helpen ipv tegenwerken.
We hebben allemaal wel wat
Hoi,
Als ik jouw verhaal lees over je kind en man denk ik dat er bij je man ook wel iets 'mis' is... in die zin, het komt op mij over dat hij toch ook wel anti-sociale trekjes heeft, geen inlevingsvermogen enz.enz. Je kind heeft ADHD, jij waarschijnlijk ook, en hij is ook niet perfect, anders zou dit allemaal niet zo stroef lopen. Het punt is ook nog eens dat hij dat zelf niet eens doorheeft,hij voelt zich waarschijnlijk de meest normale, terwijl dat uit jouw verhaal over hem op mij helemaal niet zo overkomt.
Ik zou zeker een inmening van derden aangrijpen. Een vorm van therapie die jullie leert met je zoon om te gaan (en ondertussen ook onderling uiteraard) Dus zoals Rosase al schrijft, zoek een oudertherapie en ga aan de slag. Inmiddels zijn er argumenten genoeg die 'bewijzen' dat jullie er alleen als ouders niet uitkomen, dus ik zou jullie gewoon opgeven en een datum prikken.
In grote lijnen herkenbaar
Mijn dochter is geen probleemkind, hooguit een tikje rebels, ze is slim en eigenwijs en dan heb ik ook nog een wat anarchistische opvoedstijl: "laissez faire" en pas ingrijpen als het de verkeerde kant opgaat dus dan duurt het wat langer om haar gedrag te corrigeren. Maar mijn vriend is er net zoeen als jouw vent, hij grijpt terug op zijn eigen strenge opvoeding, een kind heeft maar te doen wat de ouders zeggen, enz. Ik herken het type conflicten dat jullie hebben. Je man zal niet accepteren dat hij een deel van het probleem vormt dus dan is de oudertherapie de beste optie, het kind is dan de reden van de therapie, niet hij, en eenmaal aan de slag dan komen zijn gebreken vanzelf wel boven water.
