Echtscheiding: wie breekt betaalt?

Het gaat om een huis

Ik begrijp je reactie, maar het gaat om de aankoop van de andere helft van een huis. Mijn eerste reactie is dan toch dat die kosten voor jou zijn. Het zijn immers kosten die gebonden zijn aan de aanschaf van iets dat na de scheiding was (namelijk zijn deel van het huis).
Als hij erop had gestaan, had het huis de markt op gemoeten en had jij een ander huis moeten kopen (met alle kosten van die notaris voor jouw rekening).

En tja: 'Wie breekt, betaalt,' lijkt mij meer over servies gaan en niet over een huwelijk.

Geweest

Het huis is op de markt geweest maar er waren geen geïnteresseerden in dit prijssegment..

De rekening van de makelaar hebben we ook gedeeld. Ik ga hem nu vele tienduizenden euro meegeven als bruidsschat en zijn probleem oplossen en me het snot voor ogen werken voor dit huis en mijn kinderen, vanwege zijn overspelige escapades. Niet mijn keuze, deze kosten. Het is uiteindelijk het geld van mijn kinderen wat ik hem geef. Zo kun je het ook zien.

Kosten koper

De notariskosten komen normaal gesproken voor rekening van de koper. Je hebt dus mazzel dat hij de helft wil betalen. Wellicht ziet hij dit als jou tegemoetkomen omdat hij degene is die de boel heeft opgeblazen. Ik weet niet over welke bruidsschat je het hebt, maar ik neem aan de helft van de overwaarde. Daar heeft hij ook gewoon recht op. Je moet het niet zien alsof jij hem geld van jouw kinderen geeft. Het is jullie geld dat nu verdeeld wordt. Heel vervelend allemaal, maar het gaat zo wel volgens 'de regels'. Sterkte.

Eens

Zonnetje; ik ben het helemaal met je eens... Daarom heb ik destijds ook ingestemd met het delen van de kosten voor de echtscheiding: zo van: daar zijn we dan mooi vanaf, van die foute meneer. Zo moet ik het nu maar weer zien.

En Tinus: dat van die schuldvraag is ook een goede invalshoek. Alle argumenten die ik zou kunnen hebben, houd ik namelijk voor mezelf. Dat ik van hem hield en hem niet kwijtwilde en geen echtscheiding had gewild enz enz. Ik bijt nog liever mijn tong af dan dat ik dat soort 'wijvendingen' in de strijd ga gooien. (Dat maakt nu dat hij mij 'hard en koud en afstandelijk' vind. Ik maak hem maar niet wijzer..) Ach, van deze man zoals hij nu is houd ik niet: mijn man is 'dood' en weg... Dus inderdaad: "good riddance" dan maar. Zo doen ze dat in welgestelde kringen ook. Uitbetalen en uitzwaaien. Dahag!

Geld van de kinderen

Hij gaat het geld wat van ons samen was en dus uiteindelijk van de kinderen nu opmaken met een of ander nieuw vrouwspersoon.

Ook is het zo dat ik het geld wat ik hem moet geven, niet kan gebruiken om mijn kinderen van fatsoenlijke kleding, fietsen enz. te voorzien. In die zin is het wel degelijk geld van de kinderen: wat hij onttrekt aan ons gezamenlijk bezit. Maar dit terzijde.

Gat

Vrouw heeft gat in hand. Hij ook: vrouw moet natuurlijk wel versierd worden met etentjes, hotels, kleren enz.

Kinderalimentatie is altijd lager dan wanneer er iemand in het huishouden zou zijn die, zoals eerst, de grote kosten eerlijk deelt. Hij onttrekt hoe dan ook de helft van zijn inkomen aan het huishouden. En dat gebruikt hij ten behoeve van zichzelf en haar. Zo werkt dat.

Lijkt me moeilijk niet bitter te worden...

Sterkte!

Ik kan me voorstellen dat jij wel iets zult hebben wat hij niet heeft: een goede band met je kinderen. Dus zelfs al moet je nu sappelen omdat je voor je je kinderen zorgt terwijl hij met die stoeipoes de hotels opzoekt, op de lange termijn heb jij iets wat waardevoller is.

Na jaren

Ik ben inmiddels al ruim 6 jaar gescheiden en ben er eerlijk gezegd uiteindelijk alleen maar beter van geworden. Mijn ex had een enorm gat in zijn had en dat gat hoef ik nu niet meer te dichten. Het leek in eerste instantie minder te zijn, maar is achteraf dus toch beter. Plus dat ik nu lekker zelf mijn leven kan bepalen en me vrij voel, dat voelde ik me in mijn relatie niet.

Je verdriet begrijp ik. Mensen trouwen niet om op deze manier aan de kant gezet te worden (zo voelt het wel).
Het geld dat je nu aan je ex moet geven, is echt zijn deel in het huis en niet van de kinderen. Het voelt anders omdat jouw verwachtingen anders waren. Kijk bijvoorbeeld naar je ouders: als zij op vakantie gaan, vind je dan dat zij jouw erfenis aan het uitgeven zijn?

Ik wil je heel veel sterkte toe wensen.

Wil

Ik lees regelmatig je berichtjes hier op het forum. En er moet me toch echt even iets van het hart.
Ik begrijp dat je een ontzettend moeilijke tijd hebt doorgemaakt en nog doormaakt.
Maar ik kan jou gedachtengang niet altijd volgen...
In al jou berichtjes klinkt door dat je ex de schuldige is. Maar als jullie huwelijk goed was en dat door beiden zo ervaren werd dan had hij er niet voor gekozen om met een ander verder te gaan.
En dat hij de keuze heeft gemaakt om te stoppen met dit huwelijk maakt toch niet dat hij alleen schuld heeft dat het tussen jullie niet gelukt is? Jullie huwelijk was iets waar jullie beiden verantwoordelijk voor waren en als de een de ander niet meer gelukkig maakt zijn jullie daar toch beiden verantwoordelijk voor.
En wat betreft het huis en alle dingen die geregeld en betaald moeten worden het is toch fair als jullie dit beiden voor de helft of in ieder geval naar draagkracht afhandelen.
Wees er trots op dat je dit allemaal zelf kan doen en niet afhankelijk bent van de financieen van je ex. Ik denk dat je er later alleen maar een beter gevoel aan overhoud als je het op deze manier bekijkt. En niet hem als schuldige ziet en laat betalen omdat hij schuldig is. Ik denk de manier waarop je er naar kijkt het je alleen maar moeilijker maakt.
Heel veel succes met alles!

Redenering van niks

Jaca schrijft: "In al jou berichtjes klinkt door dat je ex de schuldige is. Maar als jullie huwelijk goed was en dat door beiden zo ervaren werd dan had hij er niet voor gekozen om met een ander verder te gaan.
En dat hij de keuze heeft gemaakt om te stoppen met dit huwelijk maakt toch niet dat hij alleen schuld heeft dat het tussen jullie niet gelukt is? Jullie huwelijk was iets waar jullie beiden verantwoordelijk voor waren en als de een de ander niet meer gelukkig maakt zijn jullie daar toch beiden verantwoordelijk voor."
Dit is een redenering van lik me vestje. Een huwelijk dat niet goed is, daarvoor zijn beide partners verantwoordelijk. Maar dat een van beide partners ervoor kiest om het probleem op te lossen door weg te gaan, daar kun je de ander niet voor verantwoordelijk maken. Je kunt toch geen verantwoording dragen voor een keuze die een ander maakt? Droevig vind ik de suggestie dat als je de ander niet meer gelukkig maakt dat je daarmee schuld hebt aan zijn vertrek. Dat klinkt alsof je aan de eisen van je partner moet voldoen omdat het anders terecht is dat je verlaten wordt. Brrrr, als dat het huwelijk is, laat dan maar zitten!
Groet, Jo Hanna

Nou wel erg kort door de bocht zeg ...

sommige mannen krijgen gewoon last van een midlife crisis en willen plotseling weer rondcrossen op een motor door Europa, tot diep in de nacht stapppen en in het ergste geval ervan doorgaan met een andere vrouw en opnieuw avonturen beleven in hotelletjes.

Dit hoeft toch niet per se aan de partner te liggen.

Liat

Nou dat vind ik nou kort door de bocht. Als ze een ander leven willen desnoods crossen op de motor, dan maakt het leven dat ze leiden ze dus niet meer gelukkig.
Ik zeg ook niet dat het aan de partner ligt, maar als je samen niet meer gelukkig bent heeft dat vast zijn redenen. En ik geloof nooit!! dat iemand zijn gezin verlaat om zomaar een avontuurtje aan te gaan met een ander. En de man van Wil lijkt wel serieus bezig te zijn met zijn toekomst huis kopen, plannen om met zijn huidige partner een langdurige relatie te hebben. Blijkbaar zocht hij dus iets wat hij bij zijn ex niet kon vinden.... en bij zijn nieuwe vriendin wel.
Je groeit in je leven en hebt dan behoeftes die veranderen. Iets wat je eerst gelukkig maakt wil niet zeggen dat dat over tien jaar nog zo is. En als je daar samen niets aan kan veranderen tsja dan vind ik het een logische keuze om weg te gaan. En absoluut niet de makkelijkste weg..... Bij elkaar blijven is vaak makkelijker en dan een leven naast elkaar gaan leiden.

Jaca

Hier gaan mij de haren toch recht van overeind staan hoor. Als je man ( voor jouw gevoel out of the blue) er met een collega van jullie beiden vandoor gaat, je blijft met de kinderen achter en jij mag nog gaan zorgen dat de hele scheiding goed verloopt. Want meneer speelt mooi weer met z'n nieuwe speeltje, dan mag je niet kwaad zijn, hem niet als schuldige aanwijzen?
Nee dan moet Wil ook nog de schuld op zich nemen?
Jij weet wel hoe je iemand een flinke trap na moet geven. Ws was het huwelijk voor de ex van Wil niet meer goed, maar daar had hij toch andere actie in kunnen nemen dan wat hij nu gedaan heeft?
Het verhaal van Wil is een van de vernederendste ( is het een woord) wat ik hier de laatste jaren gelezen heb en ik vind dat ze er bijzonder waardig mee om gaat.
Trouwens boosheid is toch een van de stadia van verwerken, op wie moet ze anders boos zijn.
En als je je boosheid niet aan je kinderen wil laten blijken en al helemaal niet aan je ex dan is OO een mooie uitlaatklep. Wie het niet wil lezen leze niet!

Jo hanna

Dat hij uiteindelijk het probleem oplost door weg te gaan.... Wij weten niet wat hij er allemaal aan gedaan heeft om het anders op te lossen. En als je er uiteindelijk voor kiest om weg te gaan en een nieuw leven op te bouwen dan is daar veel moed voor nodig. En ik vind dat je wel degelijk naar je eigen rol moet kijken in je huwelijk. Ik denk wel degelijk dat er twee voor nodig zijn om een gelukkig huwelijk te hebben. Als dat niet zo is.... tsja waarom zou je dan vast moeten houden aan iets wat je ongelukkig maakt?
Dat heeft niets te maken met voldoen aan de eisen van je partner. Maar je verwacht beiden iets van de ander en je hebt de ander nodig om je gelukkig te voelen. Voel je dat niet meer dan ga je scheiden, simpel gesteld maar ..... Je behoeftes veranderen in je leven en als je partner daar niet in mee kan gaan dan pas je uiteindelijk niet meer bij elkaar. Dat is geen kwestie van schuld maar dan is de combi niet meer goed. Maar daar kun je de vertrekkende partner toch niet alleen de schuld van geven?

Avalon

Je leest hier alleen het verhaal van Wil en niet van haar ex. Beiden hebben een andere versie en een andere visie. En het lijkt me niet verkeerd om ook eens te denken dat dingen anders zijn dan ze soms lijken.
De waarheid bestaat niet er zijn enkel interpretaties.
Ik vind het vervelend te lezen dat iedereen maar zo me het verhaal van Wil meegaat en lekker mee gaat wijzen naar de ex hoe fout die het allemaal doet zonder zijn verhaal te kennen. Daar heeft Wil mijns inziens niks aan en brengt haar al helemaal niet verder in haar verwerking. Tuurlijk hoort boos zijn erbij maar er komen ook andere fases.
De schuld compleet bij haar ex neer leggen vind ik niet eerlijk.

Absoluut

Als voor beide duidelijk is dat het huwelijk over is heeft doormodderen geen zin. Maar dan wel in die volgorde graag, en daar was hier volgens mij geen sprake van.
En dan blijf je als achterblijvende partner erg boos achter.

1 ongelukkig

Het kan ook zijn dat het huwelijk voor 1 van beide niet meer is wat het moet zijn. Beetje stom voorbeeld maar ter illustratie dat er 1 gelukkig kan zijn en de ander niet....
Als de ene partner geen seks wil en de ander wel. Er is dus geen seks meer tusen beiden partners. Dan heeft de ene partner daar geen moeite mee want dit is wat hij/zij wil en de andere partner is daar ongelukkig door. Ik zeg hiermee dus niet dat geen seks een reden voor scheiding moet zijn!!! Maar enkel om aan te geven dat de een gelukkig kan zijn terwijl de ander dat niet is. En seks was het eerste wat in me op kwam

Wat dingen

Jaca:
"De schuld compleet bij haar ex neer leggen vind ik niet eerlijk."
Doet er op een bepaalde manier niet toe. Liat zei het al, los van de schuldvraag lijkt Wil heel erg verbitterd, en aan die verbittering ga je kapot. Ook al is haar ex een enorme eikel, en kun je daar goed boos en gefrutsreerd over zijn, dan nog moet je tegelijk aanvaarden dat je gescheiden bent en dat het leven doorgaat.

Er is nog iets, dat me nog veel meer zorgen baart. Wil schreef:
"Hij gaat het geld wat van ons samen was en dus uiteindelijk van de kinderen nu opmaken met een of ander nieuw vrouwspersoon. Ook is het zo dat ik het geld wat ik hem moet geven, niet kan gebruiken om mijn kinderen van fatsoenlijke kleding, fietsen enz. te voorzien. In die zin is het wel degelijk geld van de kinderen: wat hij onttrekt aan ons gezamenlijk bezit. Maar dit terzijde."
Geld dat van je samen was, is van jullie, en niet van de kinderen. Het verwarren van je eigen rol en belang met dat van de kinderen is een fout die moeders wel vaker maken, en die vooral na een scheiding je lelijk kan opbreken en je blijvende teleurstellingen (eerst door je ex, later door je kinderen) gaat opleveren.
Concreet: dat geld was niet van de kinderen, maar van Wil en haar ex. Ex heeft keurig gekregen wat van hem is; Wil heeft haar deel in het huis laten zitten, iets waar ze zowle op korte als op lange termijn zelf van profiteert. Ze had ook kunnen kiezen om het huis te verkopen en ergens anders te gaan wonen: haar keuze, en het is beter als ze dat ook bij haarzelf houdt (ze kan maar beter blij zijn dat ze blijkbaar kan blijven wonen waar ze zit, veel gescheiden vrouwen zitten niet in die royale positie).

Jaca

Ik vind het gewoon van erg weinig gevoeligheid getuigen om hier een heel theoretisch verhaal op te hangen dat het misschien ook aan Wil ligt dat haar man ervan doorgaat met een ander.

Het lijkt me dat je wereld in elkaar stort als je man weggaat. Het lijkt me namelijk vrij zwaar het vrijwel allemaal plotseling alleen te moeten doen. Wil heeft hier niet voor gekozen. Dingen die je overkomen in het leven zijn moeilijk te accepteren.

Om nu te roepen dat het waarschijnlijk ook Wil's eigen schuld is, is een gepaseerd station. Wat heeft ze aan jouw opmerkingen, behalve dat ze zich waarschijnlijk nog bozer voelt worden?

Tegenvraag

Wat heeft ze eraan als iedereen met haar mee praat en mee wijst naar de 'schuldige' ex. Het lijkt me dat haar proberen te relativeren beter helpt. Ik erken absoluut dat het een hele moeilijke situatie is. Maar helpen wijzen en mee mopperen op ex dat gaat me wat te ver en wil ik laten zien dat er een andere kant aan het verhaal zit die wij niet kennen en dus ook niet kunnen oordelen.

Idd

de ex is een man die het niet zo netjes heeft aangepakt. MAAR, het is wel gebeurt en nu moet er een basis komen voor de toekomst. Wil je er in de toekomst samen kunnen zijn voor de kinderen zul je wel dingen goed moeten afhandelen in het huidige perspectief.

Ik ben ook aan de kant gezet, maar wij hebben het zakelijke deel (dus de verdeling van de spullen) weten te scheiden van het emotionele deel. De woede, teleurstelling etc.

Gevolg: het is goed geregeld en nu ik alle fasen van rouw door ben kunnen we het als relatieve vriendschap voortzetten en hebben we een kind dat vreselijk gelukkig is want die heeft echt twee gezinnen waar ze zeer geliefd is. Al is het bij mij dan in een klein appartement en was dat niet mijn originele planning.

Alleen moet je dat misschien niet alleen proberen want ik heb heel veel gehad aan onze bedrijfsmaatschappelijk werker, die mij ook het aandeel in het scheidingsproces heeft doen inzien.

Vliegen vang je ook als je ze pas in de toekomst moet vangen met stroop en niet met azijn.
Het is zijn geld en zolang hij de bepaalde alimentatie op tijd voldoet (want dat is mijn geld) moet hij weten wat hij met de rest van de centen doet. Hopelijk besteed hij dat deels aan onze dochter.

Genuanceerder

De zaak ligt aanzienlijk genuanceerder dan ik hier ooit in het openbaar zal kunnen weergeven. (Terwijl ik dit tik zit ex op 7 meter van me vandaan in de kantine bijvoorbeeld).

Ik waardeer jullie meedenken. In het algemeen gesproken zijn er twee stromingen in 'liefdes- en relatieland' is mij de laatste vijf maanden van mijn leven gebleken. De stroming van het individualisme, alles moet kunnen, alles is maakbaar, ga voor je eigen geluk. En de stroming die zegt dat je voor elkaar gekozen hebt en voor je kinderen en samen probeert er iets van te maken. Ik denk dat die twee stromingen elkaar nooit zullen kunnen overtuigen.

Wat verbitterd zijn betreft, Tinus, ik snap dat je dat zo ervaart, maar in de praktijk valt dat erg mee, zeker gezien de omstandigheden waarin ik verkeer. Ik ga mijn eigen weg en doe alles zo goed als ik kan.

Later meer. Ik vertel dan ook wel waarom.

Genuanceerder 2

(vervolg)

Ik lijk misschien extra verbitterd hier omdat ik mijn vragen hier post waar ik op dat moment gruwelijk tegenaanloop. Inmiddels heb ik allang bedacht dat ik gewoon de helft van de notariskosten betaal. Dat was trouwens ook mijn eerste gedachte. Maar aangezien ik meestal erg meegaand ben om zo fatsoenlijk mogelijk van ex af te komen, is de andere kant van het verhaal dat ik ook geen 'deurmat' wil zijn... Op dat soort momenten kom ik vast verbitterd over.

Over het algemeen probeer ik hem en nieuwe vriendin en hun aangelegenheden zoveel mogelijk los te laten. ook al kom ik hen dagelijks op het werk tegen. Levert niks op.

Ik heb het fijn met de kinderen, laat hen naar hun vader gaan, en leef mijn eigen leven, binnen de keuzes die mij op dit moment gegeven zijn. Omwille van de herkenbaarheid kan ik daar geen voorbeelden van geven.

Ik laat hem los, dat wil hij immers. Ik zeur ook niet om elk akkefietje. En ook dat is lastig: afgelopen zondag kreeg ik de jongste twee kinderen helemaal verbrand terug. Niet ingesmeerd... Aan de ene kant denk ik: is hij nou helemaal gek geworden. Aan de andere kant denk ik; laat gaan... Ik zal tegen de kinderen zeggen, ook al zijn ze nog erg klein, dat ze in het vervolg moeten zorgen ingesmeerd te worden.