Een afkeer van je eigen kind hebben

Jeetje roos

dat is heftig wat je beschrijft en dan bedoel ik niet je gevoelens (hoewel die natuurlijk ook heftig zijn), maar het gedrag van je dochter naar jou toe.
Ik kan je helaas (of gelukkig?) geen advies geven, maar wil je wel héél veel sterkte wensen. Ik kan me voorstellen dat je niet weet wat je moet. Dat je het misschien aan de andere kant wel weet, maar dat weer niet wilt. Sterkte nogmaals !

Dat is niet niks, Roos! Wat erg. Maar denk je echt dat opoffering van jouw kant zal bijdragen aan haar geluk? Ik denk namelijk van niet. Integendeel. Dat schuldgevoel hoef je niet aan te gaan!

Relatie

Een kind dat zich zo gedraagt daar is toch iets echt niet in orde. Ik vraag me af waar die orthopedagogische setting dan uit bestaat en wat dat opgeleverd heeft. Heb je daar nog advies gekregen?
In tegenstelling tot Bernikki denk ik niet dat je dochter gered is met een grens stellen maar jijzelf mogelijk wel. Ik ben zelf erg scherp op mijn grens. Kom je daaraan als kind dan mag je eruit.
Eerlijk gezegd denk ik dat er ondanks de begeleiding onvoldoende duidelijk is geworden wat er anders is aan je kind en hoe je daar passend mee om had kunnen gaan.
Daar heb je nu weinig aan. Toch kun je je mischien eens verdiepen in een aantal beelden bijvoorbeeld hechtingsstoornis om te zien of daar een kwartje valt. Per slot ken je je dochter al 23 jaar. Als er enige duidelijkheid is over het gedrag dan kom je vaak ook tegen hoe je daarmee om kunt gaan.

Begrip

En dan ga ik er vanuit dat als je beter begrijpt wat je dochter motiveert en waar het gedrag vandaan komt dat je het beter kunt hebben.
Nog niet zo lang geleden iemand meegemaakt die zo'n weerzin en woede tegen haar partner had. Maar de man is autist en was in de laatste fase van zijn leven. Stuitend gebrek aan begrip en noodzakelijke hulp en niet-begrijpen van haar kant maakte deze reacties bij haar los en dat was heel begrijpelijk. Het is goed afgelopen.

Maria

Mij foute namen noemen. Dan mag je 3 minuten buitenstaan, zonodig langer. Nu ze groter zijn gaat dat natuurlijk niet meer maar ik heb strict de hand eraan gehouden, desnoods hun vader gebeld, die even verderop woonde. Of mijn vader die een plaats verderop woonde.
Het was een buitengewone tijd, er gebeurde veel, en ik draaide overal voor op om het allemaal in goede banen te leiden. En ik val er heus niet van achterover als er eens iemand 'moeder is stom' zegt maar schelden is de limit.
Ook de woedeuitbarstingen die niet meer ophielden heb ik op een gegeven moment zo getackeld. Daar raakte ik emotioneel helemaal uitgeput van. Dus na een waarschuwing om naar je kamer te gaan, gingen ze eruit.

Misschien...

...is ze zo gevormd doordat je haar al sinds de geboorte ziet als een monster...
Een baby voelt echt wel aan als haar moeder de baby als een monster aanvoelt...dit lijkt mij eigenlijk op deze leeftijd, met zo een achtergrond onherstelbaar...

Roos

Wat afschuwelijk moet dat zijn! Je eigen dochter die zich zo gedraagt naar jou Ik snap jouw dubbele gevoel, het is wel jouw dochter, daar ga je voor door het vuur, maar een dochter die zich op deze leeftijd zo misdraagt daar kun je niets meer mee. Het enige wat dan overblijft is afstand nemen, want nogmaals slikken en buigen lost niets op als ik het goed begrijp.

Ik wens je heel erg veel sterkte en zou je willen adviseren je door een psycholoog te laten ondersteunen in dit proces.

Je zegt het zelf al

Roos,

je zegt het eigenlijk zelf al: je houdt van je dochter, maar de dingen die ze doet en zegt, daar wordt je wanhopeig van en je kunt er niets mee.

Lees eens verder op deze site:
http://www.al-anon.nl/

Het is gericht aan vrienden en familie van alcoholverslaafden, maar de principes kunnen ook heel goed werken voor diegenen die met mensen te maken hebben waar ze een disfuntionele relatie mee hebben. Het dient om jezelf mentaal (weer) op het juiste spoor te krijgen. kortom: hoe krijg je het voor elkaar om liefdevol afstand te houden en niet gek te worden.

Sterkte,

Angie

Roos

Je zegt dat dit al speelt vanaf haar geboorte (dwars en ontoegankelijk); dat ze toen al zo anders was…je hebt wel geprobeerd om hulp te zoeken (de orthopedagogische setting waarover je praat), maar daar is niets uitgekomen waar je echt wat aan hebt. Je kind is geestelijk heel ziek als ik je korte bericht zo lees en heeft de juiste diagnose en dus hulp (en jij ook) nooit gekregen.

Ik moet afgaan op wat jij nu schrijft en afgaande op wat je schrijft dat ze als baby al dwars en ontoegankelijk was, dat duidt sterk op een geestelijke afwijkijking waar jij met de beste bedoelingen totaal verkeerd op hebt gereageerd (vergeven, hulp proberen te geven, toegeven etc..). Het feit dat er niet echt een diagnose is gesteld maakt het alleen maar moeilijker; zowel voor haar om e.a. te begrijpen als voor jouw om de juiste handvatten te krijgen om met haar 'ziekte' om te gaan. Je kunt de tijd niet terugdraaien om de onderzoeken en diagnose nog eens over te doen, helaas en heel triest voor jullie beiden.

Feit is wel dat jij er nu aan onderdoor gaat. Ga naar je huisarts en leg dit hele verhaal voor. Zoek via je huisarts een psycholoog/psychiater (afhankelijk van wat jij nodig hebt). je zult hoe dan ook een manier moeten vinden om met haar gedrag om te gaan zonder er zelf aan onder door te gaan.

Heel veel sterkte en heel veel sterkte voor je dochter

Sassie

Ik vrees dat het daar te laat voor is,Roos haar dochter is 23 en moet nu zelf gaan.

Lieve allemaal

Bedankt voor de adviezen, de steun en begrip. Het is me nu even teveel om op iedereen persoonlijk te reageren (emotioneel en druk met werk etc) maar het volgende wil ik nog wel kwijt, sorry dat ik niet meer de naam weet bij wie welke reactie hoorde. De site van al-anon die iemand noemde heb ik zeker wat aan, bedankt daarvoor.

Natuurlijk heb ik ook vanuit mijn en haar achtergrond genoeg fouten gemaakt. Voor mijn gevoel heb ik haar bovenalles duidelijk gemaakt dat de problemen niet alleen aan haar lagen maar dat het van mij uit ook een stuk onvermogen was maar dat ik bovenalles van haar hou. Daarbij had ik geen enkel referentiekader hoe ik met moeilijke dingen in de opvoeding om moest gaan. Ik ben daar met mijn andere kinderen ook echt wel tegenaan gelopen.

Maar met de normale huis tuin en keuken opvoedproblemen kon ik wel uit de voeten, ik praatte erover, zocht hulp en las alles wat los en vast zat over opvoeden. En niet te vergeten Ouders Online natuurlijk! Maar dit was zo anders, zoveel zwaarder, echt een zorgenkind. Misschien is mijn grootste fout nog wel dat ik daardoor haar meer wilde beschermen, wetende hoe kwetsbaar ze in het leven stond.

Haar broer en zus zijn heel anders. Doordat ik kon vergelijken wist en voelde ik al heel vroeg dat ze "anders" was. Ik heb haar als baby zijnde nooit als een monster gezien (iemand zei dat en dat kwetste me wel) als dat zo was zou ik mezelf een monster vinden. Misschien heb ik me sterk uitgedrukt in the heat of the moment. Ik vind haar gedrag en dan mn de laatste jaren monsterlijk. Ook hoe ze zich tegenover anderen gedraagt.

Ook zei iemand dat het respect dan ook altijd ver te zoeken moet zijn geweest. Ook dat is niet waar. Mijn kinderen zeiden/zeggen u en spreken met 2 woorden. Verder denk ik dat ik ze ook wel gezonde waarden en normen heb meegegeven en weten ze echt wel het verschil tussen goed en fout. Ik denk dat mijn grootste pijnpunt hierin is dat ik onvoorwaardelijk van haar wil houden en merk dat dat steeds moeilijker wordt en daar zit ik erg mee in de knoop. Misschien is het mijn eigen pijn (er is nooit onvoorwaardelijk van mij gehouden) en heb ik daar geen realistische kijk op (beetje haasjes achtig, niemand laat zijn eigen kind alleen)

Ik ga zeker ook hulp voor mezelf zoeken want dit wordt niks zo. Dankjewel allemaal voor de feedback.

Groetjes,
Roos

Roos

Hier heb je misschien helemaal niets aan,maar een hulpverlener zei eens tegen mijn moeder,dat juist diegene waar mijn broer het meest van hield,het meest te verduren kreeg.Begrijpelijk ook,juist door jouw onvoorwaardelijke liefde is dat veilig.
Ga hulp zoeken,voor jezelf,als jij hiet sterker instaat,komt dat je dochter ook ten goede.Hoe is de raltie met haar en je andere kinderen???Wat doet je dochter?Woont ze zelfstandig,nog thuis,werkt ze.

Ook bij anderen?

"Ze lijkt er genoegen in te scheppen om iemand zo berekenend en sadistisch mogelijk te elimineren."

hoe is haar relatie met je andere kinderen, met haar vader, met vrienden ?

Er zijn periodes geweest dat ik echt een bloedhekel had aan mijn ouders, om van alles en nog wat. Maar mijn moeder uitschelden voor vieze hoer is nooit in mij opgekomen. Wel heb ik ooit mijn vader een klootzak genoemd en daarna maandenlang niets van mj laten horen. Inmiddels zijn we jaaaaren verder en heb ik mezelf en hun maar vergeven voor alles wat er gebeurt en gezegd is, het contact is goed. In die zin is er altijd hoop.

Ik zou toch proberen eens heel lang met haar te gaan zitten, er eens helemaal door heen te lopen, haar alles te laten zeggen wat haar dwars zit en zelf ook eerlijk en open zijn. En dan kunnen jullie misschien een beslissing maken, of wel of geen contact. Zo is het iig niets voor beide.

Haar relaties met anderen

Zijn hetzelfde als die met mij. Ik heb vaak verbaasd gestaan bij haar woorden/daden. Manda Rijn, je moeder voor trut of je vader voor klojo uitschelden is voor mij "gewoon" pubergedrag. Ik heb al zoooo vaak en zoooo veel met haar gepraat en in die gesprekken altijd aangegeven dat ik ook machteloos/fout was maar dat ik zo ontzettend veel van haar hou. Dat waren emotionele en eerlijke gesprekken waar van mijn kant vaak de tranen vloeiden.

Als het niet goed gaat met haar of in haar relatie dan weet ze me te vinden. Dan is ze een week hier, vertroetel ik haar met ontbijtjes op bed, doe mijn best om haar een veilig en geborgen gevoel te geven. (ze woont samen sinds kort. Ik was b.v kokkie met de post in htk over een persoonlijk kookboek)

Dan ben ik zoooo gelukkig! Dan lijkt het op een normale moeder/dochter band. En dan begint het weer van voren af aan. Ze heeft me gisteren zo enorm gekwetst. Alhoewel ik dacht dat het niet kon verbleken daar haar eerdere actie's bij. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn, iedere keer als ik denk dat we iets op aan het bouwen zijn gaat het weer kapot. Dan haalt ze weer zo genadeloos uit.

Heb haar een keer verteld dat we het ook gewoon eens kunnen zijn dat we het oneens zijn zonder dat alles kapot hoeft, dat ik echt wel van haar hou ookal zijn we het niet eens. Het is niet alleen kommer en kwel, we hebben ook veel raakvlakken qua humor, interesse's en visie. Maar dat schept blijkbaar alleen voor mij een band. Ik heb het gevoel dat het opbouwen steeds van mij afkomt en het afbreken van haar. Ik wil zo graag weten wat ik fout doe of wat ik anders kan doen. Rijp voor wat therapie dus.

Ik hou zielsveel van haar maar houden van is niet genoeg in dit geval.

Groet,

Roos

Mijn vraag aan haar

Na haar laatste mails waarin ze eindigde met de woorden;
donder op ziek wijf

***, waar komt jouw behoefte om mij te kwetsen toch vandaan en waarom is dat nooit genoeg?

Ik word hier bang van. Bang dat ik idd zo'n slecht ziek wijf ben en het niet zie ofzo. Dat alles aan mij ligt. Dat ik niet beter verdien.(weer een valkuil want dat vond mijn moeder n.l ook na wat er gebeurt was en koos voor mijn stiefvader en ze leefden nog lang en gelukkig, ben er pas een maand geleden achter gekomen dat mijn moeder al 3 jaar overleden is) Maar als ik het toets aan de realiteit dan is dat gewoon niet waar.

Over het algemeen mogen mensen mij graag. Waarderen mijn persoonlijkheid en vind ik mezelf in grote lijnen ook wel oke. Ik weet het echt niet meer, voel me zo verscheurd en verdrietig.

Groet,

Roos

ik had misschien terug gemailt met "donder zelf op met je akelige uitspraken, ik ben hier niet van gediend". En laat het dan eens koud liggen. Ik vind dat zij haar excuses moet aanbieden en tot die tijd geen contact van mij.

Ik vind dat je niet goed je grenzen aan geeft en haar niet behandeld als een volwassene.

Manda

Ik vecht heel vaak tegen mijn eigen gevoel om zoiets terug te willen mailen. Ik heb dat een keer gedaan en voel me er nog rot over. Ik kan het niet, op een enkele uitzondering na. Maar dan nog met de achterliggende gedachte en hoop dat ze inzicht krijgt en waarbij ik haar zeker niet het gevoel wil geven dat ik haar afschrijf als mijn kind/mens zijnde. Ik wil haar zo graag de onvoorwaardelijke liefde geven die ik zelf zo gemist heb. Misschien omdat ik weet wat een verschil dat gevoel in mijn leven had betekend. Dit is zo moeilijk en zo complex. Ik heb voor heel veel hete vuren gestaan maar dit....

Groetjes,

Roos

Roos

Dit ken je misschien wel maar het gedrag van je dochter deed me denken aan het Geen-Bodem-Syndroom. Van wikipedia:
Kenmerken van geen-bodemsyndroom

Het Geen-Bodem-Syndroom kan omgeschreven worden als een abnormaal sociaal gedrag en een tekort aan vaardigheden om diepere genegenheid, motivatie en verbintenissen met betrekking tot iets of iemand aan de dag te leggen. Het syndroom heeft geen wetenschappelijke basis, maar beoogt een eigen beeld te geven van verschillende symptomen van andere aandoeningen.

Er is geen echte bodem in het bestaan. Het is net een bodemloze put. Je stopt er oneindig veel liefde, aandacht en zorg in, maar er komt zelden iets terug. Het kind heeft in de allereerste levensfase nooit het fundament in zijn bestaan kunnen leggen van de liefhebbende volwassene aan wie het al dan niet was toevertrouwd.

Het syndroom komt veelal voor bij adoptiekinderen die op (soms) oudere leeftijd werden geadopteerd, waarvan de voorgeschiedenis onvoldoende is gekend. Het komt echter evenzeer voor bij biologisch eigen kinderen, pleegkinderen en stiefkinderen die om een of andere reden het basisvertrouwen met ouder(s) hebben (moeten) gemist (missen)

Het kind vertoont weinig eigen kern, bestaansverbinding: Er is weinig of geen "ik"; daarnaast geen vertrouwen in volwassenen, met als gevolg diepgewortelde angst om (h)echte relaties aan te gaan. Er is een sterke neiging tot het leggen van oppervlakkige, wisselende contacten. Hierdoor is de problematiek voor anderen slecht invoelbaar. Die anderen, inclusief hulpverleners zien niets of weinig.

De intieme emotionele banden binnen het gezin worden als bedreigend ervaren. Oppervlakkige aandacht van talloze onbekenden wordt meer op prijs gesteld, dan de persoonlijk gerichte aandacht van enkele vertrouwde personen. Het verschil tussen vriend en vreemde wordt niet echt gevoeld. Er is tussen de verzorgende ouder(s) en het kind een permanente machtsstrijd gaande die niet waarneembaar is door derden. Emoties kunnen daarbij aan en uitgeschakeld worden, als op bevel.

Het vroegste ervaren van "pijn" of "niet gewenst zijn" is onvoorstelbaar vernietigend. Dit ontbreken van basisvertrouwen in de allereerste levensfase uit zich vaak in vernietigingsdrang die zich richt tegen zichzelf of de naaste verwanten (ouders en andere broers of zussen). Andere uitingen van die agressie kunnen zijn: wreedheid jegens dieren, vernielen, liegen, slapeloosheid, provocerend seksueel gedrag en weglopen. Meestal ziet men een onverzadigbare honger naar aandacht. Negatieve aandacht levert daarbij dikwijls meer resultaat op dan positieve.

Het kind heeft nauwelijks remmen of drempels. Het heeft weinig of geen schuldgevoel. De gewetensontwikkeling is niet/weinig op gang gekomen.

Het kind vertoont overlevingsgedrag en schijnaanpassing. Het is geniaal in het observeren, taxeren en manipuleren van de mensen om zich heen. Er is een sterke tendens de ouders en andere gezinsleden tegen elkaar uit te spelen. Evenzo met kennissen, vrienden, familie, leerkrachten, enz...

Er is nooit echt bevrediging. Het kind voelt zich steeds te kort gedaan.

Moeilijk hoor, je klinkt wanhopig, wat triest ook dat verhaal over je moeder en stiefvader. Ik heb wel de neiging je een dikke knuf te geven..
Bennikki

Roos

"Ik wil zo graag weten wat ik fout doe of wat ik anders kan doen. Rijp voor wat therapie dus."

Je doet - in mijn optiek - niets fout, behalve dan je grenzen niet goed beschermen. Er is, bot gezegd, een steekje los bij je dochter. Het lijkt erop dat dat altijd zo geweest is, en dat jij dat als moeder hebt aangevoeld toen zij een baby was. (Overigens vond ik de opmerking van c werkelijk onder de gordel! Het is wel duidelijk hoeveel je van je kind gedaan hebt, lijkt me.) Je kind heeft een probleem. Dat kun jij met de beste wil van de wereld niet veranderen. Zij moet in therapie, en jij hebt ook hulp nodig om met je dochter om te gaan.

Ik denk dat je jeugd ook een rol speelt in hoe je met haar omgaat - zij mishandelt jou (geestelijk dit keer), en jij laat het niet alleen toe, maar je wringt je ook in allerlei bochten om maar te laten zien hoeveel je van haar houdt, misschien wel in de hoop dat ze ook van jou zal houden. De geschiedenis herhaalt zich, en dat heb je niet verdiend. Alsjeblieft, zoek hulp voor jezelf! Je kunt haar niet veranderen.

Wat vindt haar vriend ervan?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ik weet niet hoor.....

Ik krijg toch het idee dat je dochter de zondebok van de familie is. Als je nooit goed kan doen dan ga je je ook zo gedragen.

Je komt op mij over als iemand die de slachtofferrol op zich neemt. Je was vroeger een slachtoffer en nu ben je dit weer. Let op dat je je dochter niet een schuldgevoel geeft want "jij hebt het zo zwaar gehad". Misschien wil zij ook wel eens bij iemand uithuilen die ziet waar zij verdriet van heeft. Zonder te zeggen maar ik heb het veel zwaarder gehad, voor mij was het erger.

Te veel roepen ik hou zo van je kan ook frustreren. Zeker als je een fase hebt dat je je ouders dingen kwalijk neemt en opstandig bent. Want waarom voelt het dan niet zo en waarom klikt het dan niet. Ik zou ook woest worden als ik boos ben en mijn moeder zou zeggen, ik hou zoveel van je. Zie je het ligt allemaal aan het kind. Dan wordt als kind dus boos, want moeder is zielig en een slachtoffer.

Kom op stop met deze rol, ga ik therapie en maak er wat van met je dochter.

Komt van haarzelf...

Volgende zin komt dus van Roos zelf, ik snap niet waarom ik daarop aangevallen wordt, Volgens mij is Roos idd graag in slachtofferrol,ook voor wat ze zelf schrijft/zegt/doet...
''Ik hou van haar maar vind/t haar ook een monster. Dit speelt eigenlijk al sinds haar geboorte, ze was zo anders dan de anderen. Altijd dwars en ontoegankelijk. Ze...enz''
Ik denk dat je je dan wel kan/mag afvragen of dat babytje -ookal was het misschien een huilbaby- realistische kansen gekregen heeft. Ieder kind is nl 'anders'

Meningsuiting...

is in de diagnose ooit aan Munchausen by Proxy gedacht, sorry, dit kan wel fout zijn, maar het kwam bij mij op (het citaat was wel zeker juist)

Zomaareven

"Te veel roepen ik hou zo van je kan ook frustreren. Zeker als je een fase hebt dat je je ouders dingen kwalijk neemt en opstandig bent. Want waarom voelt het dan niet zo en waarom klikt het dan niet. Ik zou ook woest worden als ik boos ben en mijn moeder zou zeggen, ik hou zoveel van je. Zie je het ligt allemaal aan het kind. Dan wordt als kind dus boos, want moeder is zielig en een slachtoffer."

Precies. Ik heb ook een moeder die slachtoffer is, vindt ze zelf, en niks mis met mij, maar dat vindt zij dus wel en heel erg voor haarzelf. "Ik hou toch van je, het doet me verdriet dat je...."

Ik zou heel opstandig worden van een moeder die me heel vaak zou vertellen hoeveel ze van me hield, maar waarom was ik geen ander mens? Gelukkig heeft mijn moeder dat niet zo vaak gedaan (Wel dat ik een ander karakter zou moeten hebben, maar niet dat ze zoveel van me hield

Ik kán er namelijk niks mee.

Nou ja c

Jij leest ook apart. Volgens mij staat er dat haar dochter nu een monster vindt en dat het kind vanaf de geboorte al apart was.

Nog aparter vind ik om er dan meteen Munchhausen by proxy bij te halen.

Zit je een beetje te rellen hier?

Münchhausen by proxy is flauwekul. Moeders doen dat om aandacht te vragen voor hun eigen problemen. Nergens in de postings van Roos vind je terug dat haar dochter lichamelijk ziek is en dat ze ziekenhuis in en uit zijn gegaan. Wat ik zie in de postings van Roos : een moeder die door wat zij als kind meegemaakt heeft besloten heeft het met haar kinderen beter te doen, en daardoor haar eigen grenzen niet bewaakt. In die zin is Roos zelf bodemloos.