Een afkeer van je eigen kind hebben
Hallo allemaal,
Vast een zwaar beladen onderwerp. Maar ik heb ondertussen zoveel verdriet en frustratie's met mijn dochter van 23 en zo weinig gemeen met haar dat ik me afvraag of mijn gevoelens wel normaal zijn. Zij laat mij duidelijk weten keer op keer dat dat dus niet zo is, ik spoor niet. Ik krijg sms jes met de teksten : ben je nu nog niet dood? Vieze hoer, je deed het met de man van je moeder (ik ben misbruikt door mijn stiefvader van mijn 4e tot mijn 15e, toen uit huis gegaan, de gevolgen op de rest van mijn leven waren enorm)
En nog zoveel meer. En ik maar smeken, tegemoet komen, vergeven, investeren, uitleggen; kortom, een moeder zijn. Maar na de laatste emails kan ik dat niet meer. Ik hou van haar maar vindt haar ook een monster. Dit speelt eigenlijk al vanaf haar geboorte, ze was zo anders dan de anderen. Altijd dwars en ontoegankelijk. Ze heeft in een orthopedagogische setting gezeten en de diagnose is nooit duidelijk geworden.
Na onze laatste aanvaring waarbij ze mij weer eens tot ver onder de gordel onderuit haalde is er iets geknapt. Eigenlijk vind ik het een draak van een mens en ben ik er wel klaar mee. Maar dat gevoel brengt zo'n enorm innerlijk conflict teweeg, ik hoor onvoorwaardelijk van haar te houden (doe ik ook, maar verwacht zo langzamerhand ook wel inzet en inzicht van haar. Ik heb vaak het gevoel dat dit een van de laatste taboe's is ( jezelf niet meer kunnen opofferen voor je kind zijn geluk) en ik kan er in mijn omgeving ook niet echt over praten. Mijn ratio zegt loslaten en denk eindelijk aan jezelf, mijn hart zegt niet opgeven, nog maar een keer buigen en slikken.
Ik ga eraan onderdoor en kom niet klaar met die innerlijke strijd tussen ratio en emotionele/instinctieve gevoelens.
Groet, Roos
Mijn zus is zo
ben het volledig eens met Dondom. typisch reacties van mensen die nog nooit zoiets hebben meegemaakt en er geen bal van snappen maar wel een oordeel klaar hebben.
ik heb niet zelf een dochter die zo is, maar een zus. Ik zie hoe het gegaan is bij ons thuis. Mijn zus heeft vreselijke dingen tegen mijn moeder, maar ook tegen mij gezegd. Het ergste is nog dat ze een keer zei toen ik tijdens 2e zwangerschap met 26 weken zwanger in het ziekenhuis lag vanwege bloedverlies: ik hoop dat je je kind verliest en je andere kind had geaborteerd moeten worden.
Walgelijk gewoon. Zeker weten dat ze een stoornis heeft. Heel rot voor haar, maar je kan er niet mee leven, echt niet.
Wij hebben geen contact meer met haar. Mijn moeder kan er erg om lijden en heeft zich lang schuldig gevoeld (want het is toch haar kind), maar toch is het beter zo. Ik geloof ook niet dat mijn moeder van haar houdt. Dat is eigenlijk ook onmogelijk na alles wat er gebeurd en gezegd is.
Zus die zo is
ook herkenning in de vorm dat mijn zus ook zo is.
er hoeft niet iets met een moeder aan de hand te zijn. mijn zus al vanaf kleins af aan dwars geweest. borstel in rug van mijn oudere zus zetten tot bloedens toe en er dan hard om lachen. ik ben nakomer, dus had andere dingen met haar.
sinds 4 jaar heeft zij contact verbroken en ik moet zeggen dat het achteraf opgelucht heeft. niet meer op de tenen lopen om bang te zijn om iets verkeerds te zeggen, al die spanningen in ons gezin, etc.
ik vind het dan ook van bepaalde reacties ontzettend kort door de bocht om te zeggen dat moeder slecht is.
de dingen die worden aangegeven die gezegd zouden zijn door dochter vind ik persoonlijk echt niet door de beugel kunnen.
lijkt meer op dat moeder loyaal wil blijven aan dochter, maar als dochter niet toelaat moet je denk ik zelf wel je grenzen stellen.
zij gaat met de zeer kwetsende opmerkingen te ver!
wat al geopperd is, zoek hulp voor jezelf. zorg dat je met iemand erover kunt praten en professional. zodat je misschien kunt leren relativeren en beslissingen leren nemen.
wat je ook is gebeurd in het verleden hoeft het geen straf te zijn voor het heden.
ik wil je in ieder geval ontzettend veel wijsheid en kracht toewensen. en vertrouwen in jezelf.
Lieve allemaal
Wat een reactie's en wat een dubbele emotie's maakt dit in mij los. Van opluchting door het begrip van sommigen tot verdedigen, uitleggen, verantwoorden. Moeilijk hoor.
Ik heb nu een bijscholing's cursus en we behandelen kernkwadranten, ik steek er veel van op. Ik ben vast niet zo geschoold en kan me niet zo uitdrukken op univisitair nivo zoals de meesten hier. Ik ga het toch proberen.
Voor degenen die gereageerd hebben vanuit eigen ervaring of empathisch vermogen en mij van daaruit steun, begrio en advies hebben gegeven; dank je!
Ook de kritische noten heb ik overdacht. Ik heb zeker niet altijd in conflicten mijn dochter belast met kreten dat ik van haar hou en hoeveel verdriet zij mij doet, integendeel, ik ben meerdere keren heeel erg boos op haar geweest en dat ook geuit. Ik heb een vriendin met een zoon van 18 en die belast haar zoon zo, je doet mama zo'n verdriet ( sokken vind hij niet mooi ofzo, je doet mama zoooo'n verdriet) als je het niet met me eens bent of tegen mij in opstand komt.
Ik heb haar daar meermaals op gewezen, wat dat met haar zoon doet (maar begreep het ook wel, bom moeder op latere leeftijd) Mijn dochter mag boos op mij zijn, ik begrijp dat en wil haar daar de ruimte voor geven, zeker gezien mijn achtergrond (moeder zei; maar het is toch altijd een vader voor je geweest, voor je gewerkt etc?)
Ik heb heel veel fouten gemaakt maar kan het verleden niet overdoen. Ik (h)erken het wel en wil het beter, anders doen. But it's take two to tango. Ik wil zo graag het goede, echte (onvoorwaardelijke) liefde en het zeker beter doen dan mijn moeder (die zonder dat ik het wist al 3 jaar dood is) Ik wil ketens doorbreken want ik besef wel dat dit van generatie van generatie doorgegeven kan worden.
Maar het voelt of ik de hele zondevloed over me heen krijg. Ik probeer me juist los te maken van het diepgewortelde gevoel dat ik niks waard ben, niet beter verdien. Ik hou echt zielsveel van mijn kinderen en heb heel hard gewerkt om mijn erfelijke progamering te doorbreken zodat hun een beter leven zouden hebbem.
Mijn 3 kinderen mogen hun boosheid en verdriet uiten, graag zelfs, want ik weet uit ervaring dat (h)erkenning de helft van het probleem is. Mijn 3 kinderen wisten niks van mijn verleden, de jongste nog niet. Natuurlijk vroegen zij mij van alles omtrent oma en opa. Heb altijd een middenweg proberen te zoeken maar de kern was altijd, als je oud genoeg ben.
Ik weet dat deze problemen ver van mijn bed show is voor velen. Maar Munshuasen by proxy? Pffff ik stond al in tranen bij hun inentingen, verliet in tranen de ok bij een liesbreuk, kwam niet aan mijn kinderen! Want waar ik het voor mezelf nooit heb op kunnen nemen (nu nog niet) was ik een leeuw voor mijn kinderen.
Sommige reactie's doen me pijn maar ik heb inmiddels wel geleerd door schade en schande hoe het leven en menselijke relatie's werken. Ik blijf (hoe naief dan ook) van het goede van de mens en van het goede van liefde uitgaan. Nu nog evenwicht vinden. Van mezelf houden, mezelf waarderen, grenzen stellen en van mezelf houden. Dat zal de meeste moeder's niet makkelijk afgaan, zelfs niet zonder een belast verleden.
Dank voor de reactie's!
Groet, Roos
Ik geloof....
dat ik toch teveel vanuit mijn eigen relatie met mijn eigen ouders heb gereageerd. Sorry hiervoor, Roos. Het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Nu ik je laatste reactie lees, realiseer ik me dat je echt van je kind houdt en als je dan heel rot behandeld wordt door je kind is dat natuurlijk afschuwelijk. Ik hoop dat je echt een oplossing vindt, sterkte en zelfvertrouwen gewenst.
Zelf heb ik ook weinig zelfvertrouwen, dus ik weet hoe dat voelt, het kan door mijn verleden komen, misschien zit het wel in mijn karakter.
Als ik iets aan mijn leven kon veranderen dan was het wel dat ik in mezelf zou geloven. Maar ja, sommige dingen kun je niet veranderen...
Zomaar even
Dank je voor je laatste reactie, waardeer het heel erg.
Groetjes Roos
Niet helemaal duidelijk geweest.
Ik heb in mijn posting iets weggelaten wat er wel had moeten staan. Want nu lijkt het net alsof ik vind dat alle problemen te maken hebben met jouw jeugd. En dat is volgens mij niet zo. Er is iets met jouw dochter aan de hand. Het werd er niet gemakkelijker op dat je zo ontzettend je best hebt gedaan het beter te doen dan je ouders. Wat ik overigens een hele logische reactie vind. Maar dat betekende wel dat je gemakkelijker je eigen grenzen hebt losgelaten.
Bewaakt ogenblik, onder controle
Dat je niet zo geschoold bent doet niets ter zake, hier worden wel vaker schrijffouten gemaakt,
Blijkbaar wijs je een vriendin ook wel op haar aanpak naar haar zoon toe, je zegt dat ze haar zoon belast en wijst haar erop hoe ze volgens jou haar zoon tekort doet
Het is goed dat je bij jezelf ketens wilt doorbreken en daar wat probeert aan te doen, generatie-kansarmoede is idd heel moeilijk te doorbreken en elke poging is zeker een aanmoediging waard, en het zal zeker niet gemakkelijk zijn om adviezen te kunnen uitvoeren, zeker niet als je eigen verleden zo zwaar belast was
Maar dat ik het probeer te bekijken vanuit het oogpunt van je dochter is omdat zij hier niet aanwezig is en zich dus niet kan verdedigen, Als ik een moeder hoor praten over haar 'dwars' kind heb ik altijd de neiging het eerst proberen te zien vanuit dat kindje haar situatie
Jij zit in een moeilijke situatie naar zowel je ouders (verbroken contacten, kansarm, incest ed) maar ook naar je dochter, ik geloof heel goed dat het dan moelijk is vanuit een (ongekend) nooit zelf ondervonden standpunt te kunnen redeneren, maar de wil is er en dat is natuurlijk goed (daarom niet naar deze dochter toe, dat is volgens mij te sterk gebroken, daar heeft een prof al z'n handen mee vol 
Lotgenotencontact
Misschien heb je iets aan lotgenotencontact. Ik heb een tijdje meegedraaid in een groep van partners van psychiatrische patienten vanwege een ex-relatie en ik vond de herkenning heel fijn. In het dagelijks leven kunnen mensen zich toch vaak niet goed voorstellen hoe ver iemand gaat die een psychiatrische stoornis heeft. Ze gaan uit van het normale maar dat kan soms gewoon niet. De mensen in zo'n lotgenotengroep kennen dat allemaal. En ook de gevoelens die je daarbij als naaste hebt. Ik heb het als heel waardevol ervaren om daar een tijdje aan mee te doen. Ik deed dat via deze organisatie http://www.labyrint-in-perspectief.nl/ Ze hebben ook ouder-groepen.
Veel sterkte! Jo Hanna
