Een verdomd moeilijk huwelijk!

Hoi allemaal,
Dit is een topic die enige leestijd neemt, het schrijven is voor mij belangrijk. Welgemeende adviezen zijn zeker welkom. In ieder geval bedankt voor het lezen. 

Ik heb een relatie van 18 jaar (10 jaar getrouwd). Ik heb mijn vrouw (met een gelovige opvoeding) leren kennen op een tropisch eiland. Zij had een zoontje van 3 jaar en ik 2 jonge dochters en beide geen relatie meer. Ik vloog af en aan naar haar en we hadden in die tijd veel plezier en goede gesprekken.  Tot er een moment kwam dat zij een ander leuk vond maar dit ging ontkennen. Haar zoontje wist mij echter feilloos te vertellen dat er 'een man' kwam. Uiteindelijk is dit niets geworden maar mijn vertrouwen had een behoorlijke deuk opgelopen. Wij zijn verder gegaan en zij kwam met haar zoontje, die ik erkend heb, uiteindelijk naar Nederland. Kort na haar komst werd ze zwanger. Ik merkte al snel dat zij niet goed in haar vel zat en ze begon gedrag te vertonen wat ik niet herkende. Ze wou graag studeren en dat is ze gaan doen. 

Na haar studie ging zij steeds vreemder gedrag vertonen. Ze vertrouwde me niet, maakte constant ruzie en ging ook steeds verder. Op en dag kwam ik thuis en had zij kaarsen om zich heen gezet. Vanuit mijn werk was ik wel wat gewend maar dit raakte mij. In de keuken had ze mijn horloge stukgeslagen en kleren in chloor gegoten. Uiteindelijk is dit ernstig geëscaleerd, op een avond wilde zij mij neersteken en heeft de buurvrouw de politie gebeld. Die is met getrokken wapens binnengekomen en hebben haar aangehouden. Bij de politie heeft ze verklaard dat ik vreemd ging en dat dir haar zo woest heeft gemaakt. Dit hele verhaal was volledig verzonnen. Dat had die vrouwelijke rechercheur al snel door.  Dit was de inleiding voor een lange zware periode met alles er op en eraan. Uiteindelijk zijn wij met veel hulp van mensen om ons heen bij elkaar gebleven. 

Maar het leed was nog niet geleden. Ik kwam op een dag thuis en toen zag ik haar en haar moeder koffers pakken met de mededeling dat zij niet langer in Nederland kon blijven. Zij ging met de 2 kinderen terug en ik moest haar niet achterna gaan. Ik was verbouwereerd en de volgende dag zijn ze vertrokken. Daar zat ik dan in een leeg huis. Na enkele maanden kreeg ik een bericht van haar. Ze vond het toch wel belangrijk dat ik mijn zoontje zou zien. Ik was wantrouwend en voelde mij niet op mijn gemak. Maar goed, liefde doet veel en na enkele maanden heb ik mijn boeltje gepakt en ben gaan wonen en werken op het tropische eiland. We hadden het goed en we kregen er zelfs een dochter bij. Na een jaar van de geboorte begon het gedoe echter weer. Ik werd gebeld door school met de mededeling dat de kinderen en oma nog steeds stonden te wachten. Ik heb haar daarover aangesproken en dat was dan weer de inleiding van een periode dat ze ongeveer 3 tot 4 maanden alleen maar ¨hmmmm¨ of knikte. 

Ik besefte dat ze hulp nodig had. Omdat zij gelovig is heb ik de hulp ingeroepen van haar kerkelijke gemeenschap. Talloze gesprekken, sessies en noem maar op. Daar kwam ook naar boven dat zij als kind seksueel misbruikt was. Haar moeder heeft dat altijd ontkend. In de cultuur van mijn vrouw kan je ook beïnvloed zijn door het verleden. Haar vader, gepromoveerd, is hierdoor ook van het pad afgeraakt. Na vele sessies ging het periodes goed maar ook periodes minder. Het was vreselijk vermoeiend. 
Zij wilde terug naar Europa, bij haar moeder zijn. Haar moeder heeft tegen mij altijd gezegd dat zij professionele hulp moest hebben. Mijn vrouw vond dat onzin. Ongeveer vier jaar geleden zijn we terug verhuisd naar Europa vanwege onze zieke ouders. Naar Nederland was uitgesloten omdat ze vanwege dat gedoe in Amsterdam een stafblad had en dus niet makkelijk aan het werk zou komen. Mijn oudste zoon was inmiddels al in Nederland bij oma gaan wonen. 
Bij een borrel had ik het er over met een goede vriendin. Verdiep je is in narcistische persoonlijkheidsstoornis zei ze. Ik zag zoveel overeenkomsten. Zou dat het echt zijn? Vandaar vermoedelijk die opmerking van haar moeder om professionele hulp te zoeken voor haar. 

Heden
4,5 jaar in Europa is nu een emotionele rollercoaster met veel hoogtepunten -en dieptepunten.  Ruzies, fijne vakanties, goede periodes en slechte periodes en dieptepunten. Zoals vorig jaar kerst waar mijn oudste zoon (20 jr.) tegenover zijn moeder stond. Ze was boos geworden om iets pietluttigs (zoals vaker). Hij werd emotioneel en maakte haar het verwijt dat zij alles verpeste. Hij begon over Amsterdam en dat zij mij wou doodsteken. Zijn moeder wilde  hem slaan met een snijplank en dat heb ik kunnen voorkomen. Daar gingen we weer. We hebben gepraat, gepraat en alles 'glad' gestreken. Maak een nieuwe start was het advies. Huis kopen, zij was al aan de slag als zelfstandige jurist, bloeien en groeien. Ik heb een leuke baan, zorgde voor de kids zodat zij haar zelfstandige klussen zo goed mogelijk kon uitvoeren. En toch.....dit leven voelt als een vulkaan die elke moment weer kan uitbarsten. 

Maart 2022
In de maanden daarvoor was er gedoe. Op een avond ging zij nutteloos tekeer tegen mij. De volgende ochtend bood ze haar excuus aan waar de kinderen bij waren. Die excuus ging zoals zo vaker gepaard met een maar. Waarop mijn dochter (10 jr) zei:¨excuus maken en punt¨. We hadden gehoopt op rust.
Op een avond was zij weer bezig. Blijkbaar stond haar glas op het kookeiland en dat was in de vaatwasser gezet. Wie dat gedaan had? Ik was buiten, mijn zoon in zijn kamer en mijn dochter op de bank. Het was voor haar een reden mij weg te zetten als leugenaar en ik kon mijn boeltje pakken. Ik ben gegaan en heb die maanden o.a. in een huisje van Roompot geleefd. Ik hield wel contact met haar. Het tijdelijk wonen in de bossen gaf mij rust. Af en toe vroeg ze of ik toch thuis op de kids kon passen. Inmiddels had ik een appartement gehuurd. 

De echte gesprekken bleven uit, ze wilde niet scheiden en we trokken toch gezamenlijk op o.a. voor de kids. Maar die gedachte van de vulkaan liet mij niet los. IOp een avond sprak ik haar aan om bepaalde afspraken wel te overleggen. Direct daarna kreeg ik een app van haar. Het was voor haar klaar. Ik moest de kinderen komen halen en die gingen bij mij wonen. Ik heb de kinderen gehaald en die waren in tranen. Twee weken hebben zij bij mij gewoond, ik heb ze met alle liefde verzorgd zodat ze deze bladzijde konden vergeten. Ze heeft sorry gezegd en zoals zo vaak werden de kids getrakteerd op een cadeau.  Mijn kinderen hebben zoveel gemengde gevoelens over hun moeder. Hoewel ik dat begrijp buig ik dat altijd om. Ik wil niet die vader zijn die die negativiteit voedt. 

Februari 2023
Mijn vrouw bleef wel naar de kerk gaan en af en toe gingen wij mee. Enkele maanden geleden kwam zij naar mij toe. Of ik bereid was om met hun huwelijksconsultants te spreken. Ik heb getwijfeld maar zag een sprankje hoop dat ze via die weg ook hulp zou krijgen. Ik heb dus toegestemd. We wilden verder, zij kon natuurlijk niet scheiden vanwege het geloof. Ik heb één keer een gesprek gehad. 
Vorige maand ging zij naar een speciale conferentie en daar heeft zij tot tranen toe haar hart uitgestort. Ik werd gebeld door de leider met de vraag of het niet nuttig was om een gesprek aan te gaan. Ik twijfelde.... wilde ik dit nog wel? Ik heb ingestemd. 

Er komt geen einde aan. 
De kids komen enkele dagen per week bij mij. Ik merkte aan mijn dochter dat ze niet goed in haar vel zat. Op een avond kwam ze uit haar bed en wilde mij wat vertellen. Haar moeder vroeg de telefoon te brengen en op dat moment kwam er een appje binnen van een man met de tekst: 'Ik ben woensdag thuis. Alleen'. Ik heb haar gerust gesteld en gezegd dat het van alles kon zijn. Maar de puzzelstukken vielen in elkaar. Zij vond het noodzakelijk dat de kinderen ook om en om in het weekend bij mij kwamen. Als ik ze ging halen moesten ze voort maken, ik moest op een zaterdag wat halen en daar stond een auto voor de deur. Op de vraag wie dat was kreeg ik geen antwoord etc.  Mij liet het niet los en ik ben gaan speuren (was vroeger ook mijn werk). De constateringen van het speurwerk hebben genoeg opgeleverd. Op Valentine was zij niet thuis en hij ook niet. Zijn auto stond er 2 avonden, op één avond was zij gezellig met die man aan eten, samen de vaatwasser aan het inruimen. Inmiddels weet ik alles van deze getrouwde man die o.a. een tienerdochter heeft. Die vrouw denkt dat haar man overwerkt. 

De vulkaan in mij begint langzamerhand te borrelen. 
Je gaat naar de kerk toe, vraagt een gesprek aan en dan doe je dit. Ik overweeg, hoe triest ook voor mijn kinderen, mijn boeltje te pakken, niet uit emotie maar om dit voor eens en altijd te stoppen. Te kiezen voor mezelf nadat ik eerst deze getrouwde man heb aangesproken of de constateringen in zijn bus heb gedaan en haar heb geconfronteerd met het bewijs. De mensen om me heen geven allemaal een ander advies. Van niet doen tot wel doen. Niet doen omdat mijn zoon van 13 jaar dit niet aankan en ik zijn trouwe supporter ben bij voetbal, mijn dochter van 10 jaar omdat zij mijn grappen gaat missen. En wel doen om mijzelf weer bij elkaar te rappen en vooral een leven te leiden in rust maar uiteindelijk ook in alle liefde voor mijn kinderen te kunnen zorgen. Die laten je echt niet los zei mijn trouwe maat. 

Heb ik dan niets verkeerd gedaan? Nee, ik ben een zorgzame echtgenoot en vader. Ik heb altijd klaar gestaan voor haar en mijn kinderen. Veel gepraat, gehuild, liefde gegeven, sessies bijgewoond en noem maar op. Misschien is dat verkeerd geweest. Dat ik mij vaak heb weg gecijferd. Ik heb veel kunnen dragen omdat ik een grote mentale weerbaarheid heb door mijn werk en het hardlopen. 

Maar na dit laatste akkefietje merk ik de laatste weken dat ik aan het opruimen ben, op zoek ben naar koffers (en er al één heb gekocht), kijk naar opkopers voor mijn inboedel, brieven aan het schrijven ben voor mijn kinderen, hoeveel opzegtermijn ik heb, of ik ergens makkelijk aan het werk kom etc. Voor mij voelt het als of ik heb verloren van haar narcistische stoornis wat ik ervaar als een 'kwaadaardig gezwel met een enorme groei en een verwoestend karakter'. 

Vandaag voelde ik dat ik het van mij af moest schrijven maar ook wilde delen op een forum van liefde, hoop, ingewikkelde issues en begrip. Het voelt als het laatste hoofstuk van een levensboek. Ik voel steeds meer dat het tijd wordt om die koffers echt te pakken.