Een zeur op de les

Vraag haar

voor een bakkie koffie en vertel haar haarfijn wat je hier vertelt. Je kunt toch als volwassenen onderling zulk gedrag bespreken? Waar zou je de leiding voor nodig hebben?
Tenslotte heb je niets te verliezen. Misschien pakt ze het goed op en wordt het een stuk minder. Misschien wordt ze boos en moet ze niks meer van je hebben.........vervelend zeg!
En als je niet durft moet je ook niet zeuren☺

Te beleefd

Ik denk dat je inderdaad nog steeds te vriendelijk en beleefd bent. Een STTT in de les, wat Single Lady schrijft moet toch echt wel iets duidelijk maken. Gewoon doorblijven gaan met bot zijn, niet op haar ingaan of terugpraten. Observeer eens wat de anderen doen, op hen komt ze niet af, jij bent blijkbaar het meest uitnodigend (en wellicht te aardig dus). Jammer dat het zo moet en het niet mogelijk is om normaal met haar om te gaan, maar sommige mensen hebben echt een plaat voor hun kop.

Altijd is er wel iemand

Volgens mij komt dit bij de meeste clubs voor, ik herken de door jou geschetste persoon tenminste feilloos, en ik denk wel meerdere mensen met mij.

Bloedzuiger, noemde ik haar altijd in gedachten. Zo iemand die inderdaad een slachtoffer zocht om zich aan vast te klampen, diens volle aandacht uit te zuigen, om daarna op zoek te gaan naar de volgende. Als er nieuwe mensen in de groep kwamen zag je het hele spektakel zich weer voor je ogen voltrekken.

Jij bent diegene nu in jouw dansgroep, ik kan jou ook bijna uittekenen Een begripvol, redelijk, menslievend, warm mens, altijd bereid zich positief op te stellen. Nou, danseres, ik zou zeggen: stop daarmee. Ze gaat jou niet loslaten als jij haar blijft 'voeden', en subtiele hints doen haar waarschijnlijk niets.

Wij hebben ook vaak geprobeerd met haar te praten, haar tot rede te brengen, maar niets hielp. We hebben het echt eindeloos geprobeerd, voorzichtig, duidelijk, geduldig. Maar ze had inderdaad, zoals hier al gezegd werd, 'een plaat voor haar kop'. Zelfs als je werkelijk bot werd en haar precies zei waar het op stond, schrok ze even heel erg maar de volgende les was het weer precies hetzelfde. Alsof ze het in haar hoofd weer terug kon draaien, en doen alsof het niet gebeurd was.

Ik zou jou dus ook adviseren heel duidelijk te zijn. Gewoon afkappen, keihard. Niet aardig maar duidelijk. En als het dan nog niet helpt, dan is zij een hopeloos geval, en dan moet je een andere manier vinden om er mee om te gaan. Bijvoorbeeld er de humor van inzien (terwijl je afstand houdt). Dat is beter dan zelf er maar mee te stoppen! Steek er geen energie meer in, laat het van je afglijden, en vermaak je met de ergernis die ze opwekt in plaats van dat je je plezier erdoor laat vergallen.

Bij ons gebeurde dat ook. Op een gegeven moment maakte iedereen onderling grapjes over haar. Bij ons ging ze vorig jaar (eindelijk) weg (door haarzelf aangekondigd als een glorieus moment natuurlijk), en nog steeds komt ze vaak ter sprake. Haar naam begint met een C, en menig gesprek begint nog steeds zo: "Ik wil het C-woord niet noemen, maar...." - en dan liggen we al in een deuk. Of als iemand zich diva-achtig of slachtofferig gedraagt: "Hee, ga jij voor de vacature C?". Op die manier heeft ze eigenlijk toch nog een rol, namelijk dat zij een bindend element voor de groep is

Veel succes ermee, en mijn basisadvies is: jouw grondhouding moet zijn dat je je plezier niet laat vergallen. Zo belangrijk moet je haar niet maken. Als je afstand neemt zul je zien dat dat makkelijker is.

Margje

Even ingrijpen:foute gedachte:

Had ik dat nou maar eerder gedaan, en wat ben ik toch een kluns eigenlijk door dit niet te durven.

NEEEEEE! Je moet nu denken: 'Wat ben ik een kanjer, ik heb dit heel goed gedaan; zo ga ik het voortaan doen!"

Goed gedaan hoor, en een kleine kanttekening

Ik vind dat je het goed gedaan hebt, echt waar! Het heeft geen nut om iedereen, en zeker haar, naar de mond te praten.

Ik wil echter wel een kleine kanttekening bij het verhaal van Margje plaatsen. Ik krijg echt het idee dat betreffende "c" daar gewoon uitgekotst werd. En dat vind ik zo respectloos. Als ik dan, elders op het forum, de draadjes over pesten bij kinderen en volwassenen lees dan kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat deze casus er naadloos in zou passen.

Kom op zeg: "C" is ook maar een mens en kan er verder ook niets aan doen dat ze zo is. Ooit weleens bedacht dat het misschien wel gewoon onzekerheid is van "c"? Wellicht gewoon een kwestie van een beetje teveel haar best doen om haar bij te horen en niet weten hoe dat anders aan te pakken? Niet iedereen is sociaal even vaardig.
En dat wordt er zo natuurlijk echt niet beter op. Tuurlijk hoef je je niet op te stellen als maatschappelijk hulpverlener, en hoef je je niet alles te laten welgevallen, maar je een klein beetje respect tonen en een klein beetje inleven in een ander kan echt geen kwaad.

Ik vind het dan ook echt niet kunnen om zo de spot met iemand te drijven. Niet achter haar rug om en zeker niet in haar gezicht. Bah.

Nee, sommige mensen zijn echt hopeloos

Rosase, ik zou je helemaal gelijk geven, echt, maar er zijn hopeloze gevallen. C is ook maar een mens, maar wel een heel speciaal mens. We hebben eerst jaren(!)lang begripvol gereageerd, altijd weer de verhalen aangehoord, haar gesteund, etcetera, maar soms helpt niks. Sociaal was ze juist uitermate vaardig, en bijzonder manipulatief. Er komt een punt waarop je besluit: Nee. Dit blijft alleen maar negatief. En als wij nu nog langer met haar meegaan dan is dat slecht voor de hele groep.

Maar ik geef je wel gelijk op het punt dat je niet in ieder mens een C moet zien, natuurlijk. Ik vul het wel meteen heel erg C-erig in. Dat hoeft in jouw geval (danseres) natuurlijk niet zo te zijn. Misschien heeft deze vrouw wél genoeg aan een duidelijke hint en is ze in staat haar gedrag wat aan te passen ten behoeve van de hele groep.

Margje

Zuigend

oh ja ik ken die personen wel, praten door mijn les heen, door andermans presentaties etc heel storend kan dat zijn. Ze zijn het meest aanwezig in het begin van het lesjaar, moeten ze even hun persoonlijkheid vol laten zien, meestal zijn ze ook weer weg op het moment dat ze iets moeten presteren (vlak voor de 1e beoordeling), dan zijn ze opeens ziek, depressief, hebben iemand die op eens dood is of gewoon omdat de rest van de groep zo'n persoon verstoten (niet onbegrijpelijk van jonge mensen die wel hard studeren).

Aan de andere kant herken ik mezelf er ook wel in, ik merk wel eens dat ik hele gesprekken naar mij toe trek en dan helemaal vergeet dat die ander een kwestie heeft, maar goed daar let ik dus momenteel erg op en dan kap ik mzelf af "sorry ik ben te veel aan het uitwijden, hoe zit en dat dan in jouw situatie ?" maar dat is denk ik weer anders dan alleen maar vanuit jezelf praten wat erg kinderlijk is

Gewoon negeren werkt het beste, net doen alsof je het niet hoor en vol je aandacht richten op de docent als die wat zegt.

Juist ja margje

Dat was de nuance die ik een beetje miste.

Blijf me verder toch afvragen wat nou gemaakt heeft dat "c" als "c" reageert.
Maar goed, ik kan me zo voorstellen dat er ultieme gevallen zijn waarin die vraag niet meer interessant is. Dat je denkt: maakt niet uit hoe en waarom, als ze maar weibert.

En toch......

vind ik het zielig voor al die mensen die sociaal minder flair hebben en niet weten hoe ze zich horen te gedragen.
Waarschijnlijk geen vrienden hebben en gewoon niet beter kunnen.

Als kind spreken we nog van Add/ Adhd /autistisch etc etc. Maar zodra ze volwassen zijn, zijn het vervelende mensen.

Ik weet wel dat het niet een probleem voor jou moet worden maar om ze nou buiten te sluiten vind ik niet eerlijk. Wees blij dat jullie allemaal wel sociaal slim zijn. Niet iedereen heeft het zo getroffen. Ja, gooi die sociaal minder slimme mensen of onzeker door verleden, whatever, uit de maatschappij en laat ze lekker verrotten....
Als kinderen dit met een klasgenoot doen, nee dat is gemeen, moet je zien wat volwassenen allemaal uitspoken. Negeren is ook pesten, wees gewoon eerlijk en zeg het als iemand zich vervelend gedraagt. Daarna gewoon weer normaal doen. Sorry hoor maar blijf alsjeblieft een eerlijk en aardig persoon , wat je volgens mij bent, en niet een achterbakse truthola worden.

In theorie geheel mee eens

Spruit 11, ik ben het helemaal met je eens hoor. In theorie. In de praktijk probeer ik ook altijd een aardig persoon te zijn, echt waar. En ik denk ook dat dat het beste is wat danseres kan doen: eerlijk en direct zijn.

In het voorbeeld wat ik zelf aanhaalde - en wat ik misschien beter niet had kunnen doen want het komt inderdaad ontzettend onaardig over, maar zoals ik al zei, sommige mensen zijn écht verschrikkelijk - is dat een gepasseerd station.

Zoals jij het beschrijft (minder sociaal vaardig of onzeker) - dat gaat voor sommige mensen niet op. Er bestaan ook gewoon zeer sociaal vaardige maar bijzonder onaardige, manipulatieve mensen. Moet je dan tegen de klippen op en ten koste van jezelf aardig blijven doen? Dat vind ik helemaal niet.

In ons geval is uiteindelijk iedereen afgehaakt, er was gewoon geen beginnen aan. En dat heeft jaren geduurd hoor, het was geen kwestie van 'geen kans gegeven'. Ik heb ook heel wat mensen tenonder zien gaan in haar nabijheid.

Ik heb er zelf ook erg mee geworsteld, totdat ik de knoop kon doorhakken en gewoon kon denken: Barst maar. En dat was een zeer wijze beslissing in dit geval.

Ik ben helemaal vóór pestprotocollen en dat je je kinderen moet leren dat iedereen een kans moet krijgen. Zeker bij kinderen, die nog vormbaar en wellicht te redden zijn. Maar ontkennen dat er gewoon pure vervelende mensen rondlopen die je maar het beste geheel kunt negeren, daar ben ik tegen.

Onaardige mensen bestaan echt. Ook daar moet je mee leren omgaan. En dat moet je doen op een manier die niet ten koste gaat van jezelf, als je al het andere geprobeerd hebt.

Margje

Margje

Koffiebabbel

Cobi: 'En wat betreft die eerlijkheid : heeft iemand van jullie dat ooit echt gedaan, met iemand aan de koffie en dan zeggen: "goh,ik vind je toch wel erg plakkerig en opdringerig en kun je wat minder over je verzakking praten? Ik zie het niet voor me, en zie daar ook geen prettig contact uit voortvloeien.''

hahaha!
Nee, ik denk dat het toch echt het beste is om vriendelijk wat afstand te houden en zodra iemand op zijn favoriete stokpaardje klimt een ander onderwerp aan er snijden.
Ik heb een collega die bij alles wat er in het werk en het dagelijks leven als zodanig passeert over haar dochters praat. Man man man ik kan verhalen over die meiden niet meer hóren. Bij verhaal 1 doe ik beleefd of ik luister en als verhaal 2 dreigt te beginnen voer ik een ander onderwerp in. Of ik doe net of ik het allemaal niet hoor
Maar ja, ik ga haar toch nooit zeggen dat ze altijd en altijd over haar dochters praat.

Dom van de cursusleiding

om iemand te plaatsen die het niveau niet aankan. Zo maak je je cursus er bepaald niet aantrekkelijker op en dat kost klanten - zoals Cobi.

Als die mevrouw echt zo enorm graag Frans wil leren moet ze maar op een andere dag op haar kleinkinderen passen. Of zich eerst laten bijscholen tot niveau 2.

Ja precies

Fout ligt niet bij de mevouw die niet op het juiste niveau converseert. Zij weet niet beter dan dat het allemaal best wel gaat, want niemand zegt er iets van toch?!

De juf kan dan wel nog zo leuk zijn, maar ze pakt haar verantwoordelijkheid niet op.

En Cobi ook niet. Die maakt een paria van die beste mevrouw, terwijl ze haar stoute schoenen zou moeten aantrekken en haar probleem bij de juf zou moeten neerleggen. Die kan er wat aan doen en die kan het bijsturen.

Vind het dan vreemd om het meteen op gebrekkige nonverbale communicatie te gooien en het daarbij te laten. Kan best dat mevrouw op dit gebied een plank voor de kop heeft, maar dat wil dan toch nog niet zeggen dat ze in het dagelijks leven geen leuk en aardig persoon is? Ik denk juist dat je het bij dit soort mensen niet nonverbaal moet oplossen, maar verbaal. Okee dat kan best moeilijk zijn, dat geef ik meteen toe. Maar je kunt het andere mensen niet kwalijk nemen dat ze je grenzen niet respecteren als je ze zelf niet duidelijk aangeeft. Extreme uitzonderingen, zoals in het geval van Margje dan maar, uitgesloten.

Om je dan maar meteen aan iemand te gaan ergeren vind ik echt een zwaktebod. Daarmee doe de ander en jezelf tekort.

Man en paard noemen

Ik zou zeggen, misschien eens in wat minder bedekte termen je ongenoegen uiten tegen de juf. In bedekte termen werkt blijkbaar niet, dus wat heb je te verliezen?

Ik zie zoveel oplossingen om dit probleem te tackelen, maar dan moet a. de juf daarvoor open staan en b. moet haar duidelijk zijn dat dit voor jou een groot probleem is. Zo groot dat je overweegt om hierdoor te stoppen. Ben je ook zo direct geweest, dat dat helemaal duidelijk is?

En zelfs al zou dat zo zijn, dan nog denk ik dat je je aan de verkeerde ergert. Probleem ligt echt bij de juf, niet bij de medecursiste.

De medecursiste veranderen gaat je denk ik niet lukken, oorzaak van het probleem ligt namelijk voor een groot deel ook buiten haar macht. Echt een keuze heeft zij namelijk niet, behalve dan voor jouw plezier te stoppen. En dat is een beetje veel gevraagd vind je ook niet?

Ik vind het dan ook echt apart dat je je zo aan haar ergert. Vraag me ook af of je je ook zo aan haar aanwezige aanwezigheid zou ergeren als ze perfect Frans zou spreken. En hoe groot het probleem nu feitelijk is. Zij is toch niet de enige medecursiste? Dus hoe vaak komt het nu werkelijk voor dat je stil staat in je ontwikkeling omdat je met haar moet converseren?

Ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat hier niet ook een beetje een sprake is van botsende persoonlijkheden en dat je dat meeneemt in de wijze waarop je haar en de situatie beoordeelt.

Gale zwankezwaan

"Ik vind dat iets heel anders dan \'je aan iemand ergeren\' of \'iemand als een paria behandelen\"

Ja ik ook. Maar cobi denkt daar blijkbaar heel anders over want ander zou ze dit voorbeeld niet in dit draadje opperen en eindigen met: "Misschien had ik toch maar dat koffiegesprekje votre francais est merde, vous me enervez er tegen aan moeten gooien." Nu volg ik geen cursus frans ofzo maar volgens mij betekent dat toch echt zo iets als: je irriteert me. Googletranslate anders de correctie van Sinilind maar even....

Cobi

Okee dan, dan heb ik er teveel ingelezen. Je tweede alinea snap ik namelijk helemaal.

Toch denk ik, in zijn algemeenheid, dat het helpt om gedrag en irritatie over de persoon los te koppelen. In jouw voorbeeld is het jouw aanname (ga ik voor het gemak even vanuit) dat ze zich niks gelegen laat liggen aan het niveau van de cursus. Als tegenhanger zou ik je willen meegeven het ook best zou kunnen dat zij het probleem niet zo ervaart. Voor jou is duidelijk dat ze qua niveau tekort schiet. Mogelijk overschat zij haar niveau en denkt ze dat ze best aardig kan meekletsen met jullie. Kan me echt goed voorstellen dat zij zich dan helemaal niet bewust is van de aversie die ze zo bij jou oproept. Het is voor mij dus nog niet meteen duidelijk dat zij zich niet zo heel veel van anderen aantrekt. Dit alles natuurlijk puur hypothetisch en afgaand op de paar feiten die jij hier hebt neergezet.

Ook zo

Ik zing, in een koor, al vele jaren. En blijkbaar ben ik zo'n zelfde type als 'danseres' want ik herken 't verhaal zoooo... Ik kan met iedereen in het koor prima opschieten en we hebben het heel gezellig samen. Maar nog niet zo lang geleden kwam er een nieuw koorlid, een dame in mijn stem-categorie, die blijkbaar direct inzag dat ik ook het 'zachtaardige type' ben en zich aan mij vastklampte. Ze ging standaard naast me staan, al zuchtend en steunend.
En ook ik ben aardig en heb vriendelijk geinformeerd wat er was, wanneer ze weer zuchtend over haar knie zat te wrijven. Tot bleek dat er bij elke repetitie weer nieuwe klaagverhalen kwamen. Over hoe ze niet op de eerste rij kan staan (ze is heel klein, dus daar zou ze prima staan) want ze heeft last van evenwichtstoornissen, van dit.. van dat... En in het begin met je erg meelevend en sympathiek. Wat rot allemaal voor haar! En dan nog al die problemen die ze heeft, thuis, met familie en werk.. poeh.. Maar als er telkens weer nieuwe lange klaagverhalen komen, ze maar telkens blijft zuchten, telkens mijn aandacht vraagt tijdens de repetitie want ze kan het niet volgen (en het is echt een simpel amateur-koortje..) en daarnaast echt letterlijk aan me gaat hangen.. toen had ik er toch echt geen zin meer in.
Het lijkt wel alsof ze telkens extra aandacht nodig heeft en probeert deze te krijgen. Mijn koorgenoten reageren inmiddels al niet meer zo, maar ik vind het dan nog zielig... zodat ze zwaar steunend aan mijn arm naar buiten liep, want ze was weer 'zo duizelig', terwijl ik nog met een kruk liep na een grote beenoperatie.. Ze kreeg weer aandacht, ook van de andere koorleden, die haar bezorgd vroegen of ze haar dan maar naar huis moesten brengen, want ze kon zo toch niet auto rijden.. Nee hoor, dat ging wel, zei ze.. en na veel aandacht en zuchten vertrok ze inderdaad vrolijk en zonder problemen. Toen voelde ik me letterlijk bedonderd.
Maar ja, net als danseres weet ik niet goed wat ik er mee moet.. 'bot' zijn zit nu eenmaal niet in mijn aard. Dus probeer ik nu ook 'ssst' te zeggen tijdens de repetitie en waak zorgvuldig om niet meer aan haar te vragen hoe het gaat. Ik heb inmiddels wel gezegd dat ik niet wil dat ze tegen mij aan hangt. Het liefst zou ik haar niet meer naast me hebben, maar ja... een rij naar voren kan dus niet...
En zo ben ik alleen maar blij als ze een repetitie niet komt... En dan te bedenken dat aan mijn andere kant een dame staat met een hersentumor, die al een hele ellendige tijd achter de rug heeft en waarvan we allemaal weten dat ze het niet redden zal.. maar die hoor je niet zuchten.. pfff