Eenzaam als gezin?
Wij zijn een gezin met drie kinderen van 6 tm 14 jaar en hebben eigenlijk, op een paar familieleden na, geen echte contacten. De kinderen hebben wel hier en daar vriendjes/vriendinnetjes maar ook redelijk los/vast en het lijkt of ze vaak ook liever hun eigen gang gaan.
Wijzelf hebben geen vrienden, ook wel wat losse kennisen maar die komen hier niet over de vloer ofzo.
Mijn man heeft er ook niet zo veel behoefte aan en ik meestal ook niet maar soms kan ik me er ook wel eenzaam door voelen en wil ik het ook wel zo als bij anderen.
We hebben niet zo'n grote familie, geen neefjes/nichtjes van onze kinderen hun leeftijd en onze familie zien we alleen op verjaardagen.
Ik zou zelf best een kleine vriendenkring willen hebben maar wel met mensen waar het ook echt goed mee klikt en die ben ik ook nog nooit tegengekomen. Wel vaak het gevoel gehad dat het klikte maar dan kwam het toch niet echt verder, waarom weet ik niet.
Ik ben zo bang dat onze kinderen hierdoor iets missen. Bij veel anderen komen vaak mensen over de vloer en hier komt dus (bijna) nooit iemand. De kinderen zitten ook niet op clubs o.i.d., hebben ze wel gedaan maar wilden er zelf weer af. Ook daar best losse contacten, maar verder komt het niet, zowel bij ons als bij de kinderen.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die in deze situatie leven, ik voel me vaak zo 'apart' t.o.v. anderen omdat we geen sociaal netwerk hebben. Als er iets is kunnen we ook op niemand terugvallen.
Ik ben de enige in ons gezin die er moeite mee heeft. Ik hoor mijn kinderen er niet over dat het bij anderen anders gaat ofzo, maar ik pieker er wel vaak over maar weet ook niet hoe ik dit zou kunnen oplossen. Je kunt mensen toch ook niet dwingen in een bepaalde richting?
Ik ben heel benieuwd of er nog meer zulke gezinnen zijn want het lijkt mij alsof iedereen een verschrikkelijk uitgebreide vrienden en kennisenkring heeft behalve wij. En ook dat maakt dat ik mij soms eenzaam voel.
Niet in the middle of nowhere
ligt het vakantiehuis, het ligt vlakbij allerlei leuke toeristische dingen en voorzieningen. Zo zou ik het ook niet willen hoor
Maar het is gewoon een vrijstaand huis met een hele grote tuin en geen directe buren enzo, dus volop privacy En daar houden wij van.
Dit is voor het eerst dat wij zo op vakantie gaan trouwens, we zaten altijd op campings, voor de kinderen, dus ik weet niet hoe de kinderen dit gaan vinden. Misschien zitten we volgend jaar wel weer op een camping..
Ik heb het ook gauw dat ik me snel erger aan mensen hoor, ik vind het bv helemaal niet leuk om mijn buren te horen als ik in de tuin zit. En dat gebemoei van anderen met jou leven , daar kan ik ook niet goed tegen.
Toch denk ik dat je dat met echt goeie vrienden niet hebt, dat je dan gewoon jezelf kunt en mag zijn. Helaas ben ik zulke mensen nog nooit tegengekomen.
Heb je dan ook nooit vroeger vriendinnen gehad
Toch weer 'gebemoei met je leven', maar ik ben vrij verbaasd. Ik vinden vrienden toch wel de 'slagroom op de taart van het leven'. Ik krijg erg veel energie van het omgang met onze vrienden. Ik kan me een leven zonder hen niet voorstellen. Niet dat ik alle vriendenloze mensen wil veroordelen.
Maar... op ieder potje past toch wel een deksel. Ik ben ook niet allemans vriend, maar ik denk wel dat je bereid moet zijn om in andere mensen te investeren als je vrienden wilt maken. Soms is het pas na een paar ontmoetingen dat het ijs breekt en je mensen leert kennen. Uiteindelijk heb je toch ook je echtgenoot ontmoet, dus er is blijkbaar toch een ander persoon die je graag mag.
Maar... als je er zelf verder niet mee zit, dan moet je toch lekker zo verder gaan en vooral niets proberen aan te trekken van "hoe het hoort".
Kritische noot
als je het al zo beschrijft als 'gebemoei met mijn leven' dan is het lastig vriendschappen opbouwen. Misschien zie jij dingen snel als gebemoei misschien en ligt dat eerder dus bij jou dan bij de ander. Dat zou je je af kunnen vragen? (als je dat wil). Want op die manier vind je dan geen onvoorwaardelijke vriendschap. Ik vind vriendschappen ook de slagroom op de taart. En het mooie is ook dat je dan kan zeggen: bemoei je es even niet met mijn leven. En dat dat dan oke is. Het lijkt alsof je zelf een muurtje ertussen zet en dan wordt het lastig. Wat wil je met deze posting? bevestiging dat je niet de enige bent en dus dat het oke is hoe je leeft? (dat is nl altijd ok!!!). Of heb je toch een onderliggende wens.? ga dan bij jezelf te rade wat je ervan weerhoudt. Wat bedoel je met?jezelf zijn en die mensen ben ik nog nooit tegengekomen. ????
Hoe weet je dat? hoe heb je dat bespreekbaar gemaakt dan? hoe veeleisend ben jijzelf naar anderen toe? mogen die van jou wel zichzelf zijn??? (reflectief bedoeld niet oordelend)
Vriendschappen hoeven geen uren tijd op te slokken. Ik spreek weleens af op vrijdag avond voor 1 bakkie koffie met 2 vriendinnen. Als ik wil ben ik na 2 uurtjes weer thuis. Wat ik het moeilijkste vind is vriendschappen met hele gezinnen en dat je dan ook onderdeel uitmaakt van het leven van de kinderen. Ik heb vriendinnen die ik regelmatig zie maar waarvan ik de kinderen al een jaar niet gezien heb. Dat is soms jammer.....
groet
Wel gehad
Jawel, ik heb altijd wel vriendinnen gehad maar ben idd zelf ook kritisch, en misschien wel te kritisch.
Maar als ik me steeds moet aanpassen en mezelf niet kan zijn heb ik liever geen vrienden dan op die manier.
Bij mij mag iedereen zichzelf zijn, waarom niet?
Bij veel mensen zie ik toch in vrienschappen dat men zich aanpast aan elkaar. En dat zoek ik niet.
Ik zou best mensen om me heen willen hebben waar ik me gewoon bij thuis zou voelen en zij bij mij maar zoiets moet je tegenkomen en het moet groeien. Ik ben dat gewoon niet tegengekomen in mijn leven tot nog toe en dat is jammer maar misschien komt het nog wel..
Mijn moeder is ook pas op latere leeftijd mensen tegengekomen waar ze echt bevriend mee is geraakt. Misschien zijn we laatbloeiers
Het zal wel lotsbestemming ofzo zijn hahaha.
Ondertussen geniet ik wel van mijn gezinnetje hoor, ik heb het er ook druk genoeg mee eigenlijk.
Even anders...
waarom moet je je dan steeds aanpassen? En op welke manier? En hoe weet je dat andere mensen/vrienden bij jou wel zichzelf zijn? Dat vind ik eigenlijk wel intrigerende vragen. 'jezelf zijn' bestaat uit heel veel facetten. Om het maar eens bij mijn gezin te houden....voor mijn man ben ik een echtgenote, voor mijn kinderen een moeder. En dat zijn (ondanks dat ik bij hun allemaal helemaal mezelf ben) toch heel verschillende 'rollen'.
Ook bij vrienden of vriendinnen hoef je niet altijd dezelfde zelf te zijn. Je kunt ze ook uitzoeken (of tegen het lijf lopen) en merken dat je op bepaalde gebieden een klik hebt. Dus ga je (bij wijze van spreken) sporten met de ene, winkelen met de andere, en diepgaande gesprekken voeren met nummer 3. Daar is toch niks mis mee? Ik ga niet hardlopen met mijn kletsvriendin, en ik bespreek geen diepgaande kinder/opvoedissues met mijn kinderloze buurvrouw, waar ik wel weer heel fijn recepten mee uitwissel. Dat is toch helemaal niet erg? Ik ben bij iedereen een ander stukje van mezelf.
Ingrid
Ingrid
Mis het ook
Ik mis ook een paar leuke vriendinnen. Ik heb wel kennissen waarmee ik af en toe afspreek, maar die hebben dan ook al een vaste vriendengroepje. Op de een of andere manier worden wij daar dan weer niet bij betrokken. Mijn zoontje is pdd-nosser en mijn ex-partner heeft ook autistische trekken. Hij had geen vrienden. Een kennis/vriendin waar ik een poos goed mee omging ( vakanties, winkelen,uitgaan ) heeft wel eens te kennen gegeven dat haar man geen klik had met mijn man. Nu gaat zij veel om met een andere vriendin. Deze mannen klikken" dus wel. Kennelijk was dit voor haar belangrijker dan onze vriendschap want de dingen die wij samen deden doet ze nu met die andere vriendin. Dat steekt wel bij mij.
Ik ben dus sinds kort alleenstaande moeder. En voel mij daar heerlijk bij. Maar ik mis dus wel een leuke vriendin. Zoals bijvoorbeeld gisteren. Samen met de kinderen voetbal gekeken. Terwijl bovenstaande vriendin ( welke ik nu meer als kennis beschouw) met de andere vriendin en nog meer mensen gezellig bij elkaar voetbal keken. We zijn niet eens uitgenodigd.
Ik voelde me daar zelfs nog een beetje verdrietig over.
Ponpon
Ponpon, hoe lang is het geleden dat je bent gescheiden? En heb je vriendin in de tussentijd zelf al eens uitgenodigd om iets samen te doen? Dus zonder haar echtgenoot en kinderen; dat zou je later weer uit kunnen breiden. Mocht ze daar niet open voor staan, dan kun je je vriendinnen beter op een andere plek gaan zoeken (bijv. Cursus, hobby), lijkt mij.
Met mijn ex en mijn vriendinnen klikte het ook niet altijd en dat heeft me geremd in vriendschappen. Nu ex uit beeld is ben ik weer meer de oude Mono met voldoende energie en kan ik ook weer meer investeren. Gelukkig heb ik geen belangrijke vrienden verloren in die tijd.
Mono
Lees net...
Lees net dat je sinds kort schrijft. Is het geen tijd om je nieuwe leven op te bouwen en niet te blijven hangen bij oude vriendschappen die niet voldoende worden gewaardeerd door de ander?
Groet,
Mono
Je moet er zelf ook wat voor doen
Vrienden komen en vrienden gaan nu eenmaal. En als je gelukt hebt zitten er een of twee tussen die wel een leven lang meegaan. Ik heb in de loop van mijn leven steeds een of twee beste vriendinnen gehad, die door omstandigheden steeds langzamerhand vervangen zijn door andere vriendinnen. Mijn leven is veranderd in de loop der tijd en blijkbaar past bij mij bij iedere nieuwe levensfase een andere vriendin. Mijn huidige vriendin heb ik nu een jaar of 10 en zij kan niet al mijn "vriendinnenbehoeften" vervullen. En dat geeft verder ook niet want ik heb er nog een kring van goede en minder goede kennissen en collega's omheen waar ik weer andere dingen vandaan haal. En natuurlijk OOL!
Ik heb ook wel een periode gehad dat het een beetje dun gezaaid was op vriendinnengebied. Achteraf gezien zat ik toen ook niet zo lekker in mijn vel en had ik eigenlijk wel genoeg aan mezelf en mijn gezin. Blijkbaar keer ik in dat soort periodes nogal naar binnen, introvert als ik ben. Ik heb wel gemerkt dat de enige manier om een vriendenkring op te bouwen is om er zelf op uit te gaan. Veelvuldig bij clubjes gaan en een beetje socializen met de mensen om je heen helpt erg tegen de eenzaamheid en biedt soms ook wel eens een kans tot meer. Ik merk overigens wel dat ik meestal wacht totdat mensen op mij afstappen. En ik merk ook dat dat eigenlijk ook niet echt helpt. Het is eigenlijk net als vroeger met verkering krijgen: als je allebei maar gaat zit afwachten totdat de andere de eerste stap neemt, wordt het ook nooit wat. Dus soms is het ook een kwestie van zelf eens de stoute schoenen aantrekken. Ik merk dat in deze fase van mijn leven de meeste nieuwe contacten via de kinderen verlopen. En daar investeer ik dus ook in. Via gesprekjes op het schoolplein en bij activiteiten op school en bij speelafspraken van de kinderen. En beetje bij beetje leer je dan wel mensen kennen waar het goed mee klikt. Dat zijn dan nog geen echte vrienden, maar wel hele goeie kennissen en daar kun je het ook erg leuk mee hebben. En dan stukje bij beetje krijg je dan wel een kringetje van mensen om je heen waar je op terug kunt vallen.
Eens met guera
bekijk het eerst vanuit jezelf en dan pas vanuit je kids.
Wat mis je? Hoe komt het dat het nooit gelukt is met iemand echt intiem te worden. wil je dat niet of lukt het je niet. het klinkt alsof je een laag zelfbeeld hebt.
Ik denk dat jouw kinderen weinig te klagen hebben hoor. Volop aandacht van hun ouders, leuke vakanties etc. Soms zie ik wel eens van die stellen die in een groep op vakantie zijn en meer met elkaar bezig zijn dan met de kinderen. Die worden vol gestouwd met snoep en gaan te laat naar bed omdat hun ouders het terras niet wilen verlaten.(even overdreven)
Ik denk ook dat je bij jezelf moet beginnen. (of niet)
groetjes en sterkte
Machteld
Laag zelfbeeld
ja dat heb ik zeker en ik weet ook wel zeker dat het daarmee te maken heeft. Ook heb ik het druk met mijn gezin, zit idd niet zo lekker in mijn vel en ben erg zoekende naar geluk en zinvol leven. Dit heb ik mijn hele leven eigenlijk wel gehad maar wordt steeds sterker. Op die manier heb je ook geen energie meer voor anderen om je heen en je straalt ook niet de juiste energie uit denk ik om vrienden te maken.
Eerst mezelf zijn en dan de rest.. Want ik wil toch wel heel graag..
Raar
De wereld is in tweeën verdeeld. De ene helft krijgt energie van contacten, de andere helft wordt er moe van. Ik hoor bij de laatste categorie. Dat weerhoudt me er niet van contacten te hebben. Maar veel minder dan andere mensen om me heen. Ik heb één hele goede vriendin, wat kennissen en een berg fijne zussen. Omdat ik weet dat ik moe wordt van contacten, hou ik er rekening mee. Ik heb lang geworsteld hiermee. Ik dacht dat de 'standaard' was dat je als vrouw veel vriendinnen hebt, met wie je gearmd gaat winkelen, een luidruchtige vriendinnengroep met wie je naar de sauna gaat, en als je jarig bent heb je minstens 40 man over de vloer. Toen ik me bewust werd dat ik dat niet kán, en niet leuk vind, heb ik besloten dat ik mezelf als mijn beste vriendin beschouw. Ik ga in mijn eentje winkelen, geef mezelf een kadootje op mijn verjaardag, en als ik in een drukke omgeving ben, geef ik mezelf een inwendig knipoogje: we houden het wel vol hoor. Verder ben ik wel normaal geloof ik. Sinds ik meer maatje met mezelf geworden ben, kan ik andere mensen meer in hun waarde laten. Ik erger me minder, en vind het een uitdaging de gebruiksaanwijzing van mensen door te lezen.
Bellefleur
Jee zeg, zijn er meer zoals ik?
...
Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn. Alleen de inwendige knipoog, daar was ik nog niet opgekomen.
Het kost mij ook veel te veel energie om tig diepgaande vriendschappen te onderhouden. Een of twee goede vriendinnen, mijn zus en wat mensen waar ik het af en toe gezellig mee heb is echt genoeg (en soms zelfs meer dan genoeg) voor mij.
Introvert
Toevallig heb ik dat laatst ook van iemand gehoord. Ik lijk een heel extravert type, maar volgens deze definitie ben ik heel erg introvert. Ik krijg energie van alleen zijn.
Ik ben toen ik begin 20 was legio van wat ik dacht dat het vrienden waren toen ik heel depressief werd. Toen ben ik tot de conclusie gekomen dat ik liever een paar echte vrienden heb, dan legio kennissen die tijd vragen. En daar ben ik sindsdien erg tevreden mee.
Even wat anders
Toen jullie jong(er) waren, hoe was het toen?
Hadden jullie toen wel behoefte aan een 'bruisend studentenleven' of was je ook op jezelf?
En zo ja, was het lastig om zo 'anders' te zijn dan de kennelijke standaard van gezelligheid?
Komt ie weer: she's always in the kitchen
Ik ben nooit sterk geweest in het bruisen. Ik heb nooit bij de populaire groep gehoord. Een tijd lang vond ik dat naar, ik voldeed niet aan de verwachtingen van anderen en van mezelf. Maar later had ik er vrede mee.
Vooral ook, omdat de buitenbeentjes zich tot elkaar aangetrokken voelen. En daarom hun eigen groep vormen 
De 'she's always in the kitchen at parties'. Enne, je hebt daar soms de leukste gesprekken.
Zelfde
Toen ik jong was, was ik altijd een buitenbeentje. Ik had eigenlijk altijd 1 of 2 goede vriendinnen, maar groepjes kon ik echt niet tegen.
Tijdens mijn studentenjaren had ik wel veel vrienden, zat ook bij een aantal actieve dingen, maar ik was mezelf eigenlijk aan het ontvluchten. Einde verhaal was dus dat ik zwaar depressief werd (voornamelijk doordat ik aan de pil ging), en ik al mijn "vriendschappen" zag verwateren. Na een paar jaar diep dal heb ik m'n spullen gepakt en ben "voor een jaar" naar het buitenland vertrokken. Dat was dus 3 landen en 10 jr geleden... En ik elk land heb ik zo'n 1 goede vriendin gemaakt en gehouden. Ook wel meer kennissen ter plekke gehad, maar dat verwaterd echt binnen een paar maanden als je weg bent. Best wel handig
