Eenzaam als gezin?

Heel herkenbaar

Ik herken het wat je schrijft. Bij ons is het net zo. Afgelopen week confronteerde mijn moeder me er nog mee. Mijn broer en zijn vrouw (kinderloos) hebben namelijk enorm veel kennissen en vrienden. Wij hebben wel de nodige kennissen maar amper vrienden, waarmee we een echte vriendschap hebben en veel mee kunnen delen. Toen mijn moeder het zei deed het wel pijn. Alsof ik geen goede vriendin zou kunnen zijn en geen vriendschappen zou kunnen onderhouden. Mijn man heeft er net als jouw man geen behoefte aan, ik wel, maar ben tevreden en heb ook een druk leven (werk 5 dagen p.w. onder schooltijden)
Ik gaf dit laatste aan als excuus naar mijn moeder toe. Die was op haar beurt weer beledigd omdat ik zij dat zij als TBM-er zeeen van tijd had en dus genoeg sociale contacten kon onderhouden. Volgens mij is dat ook zo. Vrouwen van tegenwoordig hebben het drukker, zij onderhouden meestal de contacten. Onze kinderen hebben overigens genoeg vriendjes, dat vind ik heel belangrijk. Misschien dat het ook veranderd als je ouder wordt, ik had vroeger ook legio vrienden en kennissen....ach...tja, als ik erover nadenk dan is het wel jammer.

Eenzaam maar niet alleen

wij zijn een gezin met vier kinderen,en hier komen echt niet dagelijks mensen over de vloer,zelfs niet wekelijks of maandelijks.
we zien familie alleen op verjaardagen,vrienden wonen allemaal ver weg,dus die zien we zo eens in de drie maanden.Dan eten we samen of plannen een dagje uit.
en dan geen 40 vrienden hoor,gewoon drie vriendenstellen.
de kinderen hebben wel vrienden en vriendinnen via school,maar ook geen hele hordes.
en veel sociale dingen van de kinderen spelen zich buiten de deur af.
verder hebben we allebei een baan,man werkt in ploegendienst,dus echt veel tijd voor sociale contacten is er niet.
wij missen het ook niet,de behoefte is er gewoon niet.
wij vinden het al heerlijk als we eens met het hele gezin een film kunnen kijken.
ik denk niet dat wij een uitzondering zijn.
wij zijn zelf in elk geval tevreden met hoe het is.
Dat is bij jou anders merk ik,jij mist iets ,geef je aan.
Maar mis je echt sociale contacten? of zit het meer in het feit dat je denkt dat je veel vrienden *hoort* te hebben?

Omdat het hoort..

ja daar heb ik dus wel last van dat ik denk dat het hoort om vrienden te hebben. Ik denk wel dat als ik dat wat meer van me af zou zetten, het makkelijker voor mij zou zijn. Mijn broer en mijn zus hebben ook geen vrienden maar die maken zich er totaal niet druk om en voelen zich prima zo. Soms komen ze mensen tegen met wie ze dan een tijdje contact hebben/optrekken maar meestal gaat dat dan ook weer voorbij. Ze zijn wel gelukkig en met hun kinderen gaat het net zo en die staan ook stevig in hun schoenen.
Ik ben degene die er last van heeft dat is mij ook wel duidelijk. Ik denk altijd dat ik faal als ouder, dat ik mijn kinderen het goede voorbeeld moet geven in sociale contacten en dat kan ik dus niet. Ik ben ook niet iemand die vaak zin heeft in social talk op het schoolplein of in de winkel. Soms wel, heel af en toe vind ik het best gezellig hoor om een praatje te maken, maar meestal dus niet. Of hou ik mezelf voor de gek, dat kan ook want ik zit er wel mee. Ben soms ook best jaloers op anderen die dat wel hebben.
Ik heb zelf wel vriendinnen gehad maar had vaak het gevoel niet mezelf te kunnen zijn.
Ik denk ook vaak dat anderen ons wel een raar gezin zullen vinden omdat hier nooit iemand komt maar aan de andere kant vind ik het ook wel fijn om ons af te sluiten. 't Is heel dubbel dus.
Misschien moet ik het gewoon maar van me af zetten.
Waar ik me het meeste zorgen over maak is het effect hiervan op de kinderen.

Even anders

Ik krijg uit jouw verhaal de indruk (correct me if I'm wrong) dat je eigenlijk vooral denkt dat het anders 'hoort' en dat je kinderen misschien op de lange termijn iets missen. Wat ik niet lees, is dat je zelf nu zo dringend behoefte hebt aan een vriendenkring. Je hebt meer het idee dat dat eigenlijk wel zo hoort. Helemaal niet, hoor. Wij hebben hier een klein gezinnetje (1 kind) en allebei een drukke baan. Ik kom nauwelijks aan mijn vrienden toe. Ik heb er wel een paar (niet veel), maar spreek ze hoogst zelden. Wel probeer ik af en toe iets te schrijven (ben niet zo'n beller). Als ik eindelijk klaar ben met mijn werk, geef ik de resterende vrije tijd en energie graag aan mijn gezin of aan een goed boek. Om dan nog de hort op te gaan met vrienden, of altijd maar mensen over de vloer te hebben - nee. Geen behoefte aan. Man is nog veel erger, die ziet buiten gezin en werk alleen voetbalmaten (tijdens het voetballen dus, niet sociaal).
Ik denk dat je gewoon moet zijn zoals je bent en (heel belangrijk) daar dan ook tevreden mee zijn. Verkijk je trouwens niet op een grote vrienden- en kennissenkring. Mijn ouders hadden die ook, de deur werd platgelopen - tot ze een serie akelige dingen meemaakten. Ineens werd het heel erg stil. De vrienden die toen overbleven (het waren er precies twee) zijn vrienden voor het leven geworden.
Man en ik hebben trouwens wel allebei een enorme familie, maar ook daar houd ik regelmatig de boot af bij feestjes en bijeenkomsten. Mijn gezinstijd is me heilig, misschien omdat ik weinig vrije tijd heb. Wat dat betreft heb je gelijk over je moeder: een tbm'er kan het razend druk hebben (dat zie ik om me heen), maar kan wel vaak haar tijd naar eigen inzicht inplannen. Dan ontstaat er ruimte voor (meer) sociale contacten.
Nogmaals, kijk nu niet zo naar dat groene gras bij de buren, blijkbaar hebben jullie genoeg aan jezelf. Is ook een deugd.
Groetjes
Massi

Hier ook

en soms ook wel twijfels.

Maar oha denk ik dat je moeilijk als je zelf tevreden bent met weinig vrienden kunt hardmaken dat je kinderen iets tekort komen. Met jou gaat het toch ook goed?

Hier is het verschil tussen mijn man en mij nogal groot kwa behoefte. Hij houdt zijn vriendschappen niet aan en taalt er niet naar. Ik heb wel eigen vrienden. Die zie ik alleen en soms met de gezinnen. Mgoed, net als Massi zou ik geen tijd hebben voor meer vrienden.

Ah joh, er is gewoon niet één manier - en jouw manier is niet slechter dan die van een ander.

Sja, hier werken vriendschappen met andere stellen ook niet super, eigen vriendschappen werken beter. Dus als je iets doet, dan zou ik gewoon zelf wat meer aanspraak zoeken.

Maar nogmaals, ik zou niet weten waar je de tijd vandaan moet halen. En ik heb genoeg mensen gezien die in tijden van nood opeens een klein clubje overhielden. Au fond is dat genoeg. Genoeg om heel gelukkig mee/over te zijn.

Herken het ook

Mijn leven was altijd nogal sociaal. Ik heb nooit zonder vrienden gezeten, maar nu ik boven de veertig, bijna vijftig, ben moet ik constateren dat dat niet meer zo is. Ik heb 1 vriendin en die vriendin ken ik nog van de MAVO. De rest is 'afgevallen'. Ik zie ze door toevalligheden nog regelmatig of hoor van ze via hun kinderen, maar vriendschap heb ik er niet meer mee. In plaats daarvan haal ik veel voldoening uit het gezelschap van mijn gezin en heb ik collega's gekregen waar ik mijn sociale lusten op botvier. Ik heb het erg gezellig met ze. We praten over van alles en nog wat en mijn 'contact'-honger wordt daar afdoende mee gestild. Eenmaal thuis vind ik het fijn om met mijn gezin te zijn of juist alleen. De inhoud van de gesprekken die ik met mijn kinderen heb is van gelijkwaardig niveau of op zijn minst dat van bijna volwassen en volwassen, waardoor ik ook thuis niet het gevoel heb nódig met een vriendin bij te moeten kletsen.
Héél af en toe heb ik dat gevoel van gemis ook wel. Zoals met dit weer als ik mensen gezellig met een groep in de tuin zie en hoor lachen en eten. Dat had ik toen ik 20-30 jaar was wel, maar toen kreeg iedereen kinderen en daarmee was het spontane er eigenlijk wel af.
Ik krijg langzaam maar zeker wel het gevoel dat ik een beetje uit dit patroon moet breken. Ik ben 'lui' geworden. Ik krijg via mijn man vaak de vraag van zijn sportvrienden waarom ik nooit meekom, dat ze dat leuk zouden vinden. De tijd dat mijn dochters uit gaan vliegen komt eraan, misschien moet ik weer eens wat meer 'investeren' in het aanknopen van vriendschappen.
Ik weet trouwens nog wel dat mijn moeder 1 vriendin had. Ik vond dat een beetje sneu. Nu weet ik dat dat helemaal niet sneu hoeft te zijn.

Jammer

Ik zou het niet leuk vinden, zo weinig contacten. Mijn kinderen beleven veel plezier aan de relaties die ze met volwassenen buiten ons gezin hebben (die vrienden van ons zijn), en echt niet alleen voor de extra verjaardagskadootjes Ik vind dat inderdaad een verrijking (en verdieping en verbreding) voor ze. Mijn persoonlijke ervaring met feestjes/ samen eten/ logés is dat het veel meer energie oplevert dan het kost. Ook naast een gezin, banen etc. Maar, als je het eigenlijk gewoon niet ziet zitten dan is er net zomin iets aan de hand, je ziet aan de andere reacties dat je echt geen uitzondering bent

Klopt , yta

Wij hebben relatief weinig volk over de vloer omdat veel vrienden in het buitenland wonen. Maar *als* die komen logeren, vindt dochter van drie dat fantastisch. Ze heeft het er dan nog maanden over.
Ik heb ook wel regelmatig mijn studentenbroer te eten als zijn geld op is, de buurvrouw komt wekelijks langs voor koffie (ze is oud en eenzaam) en ik zie bijna dagelijks een bepaalde groep moeders in de speeltuin met wie ik in de loop der tijd een band heb opgebouwd. En net als Kaaskopje heb ik leuke collega's. Toch doe ik er echt moeite voor om veel tijd alleen met het gezin te hebben. Dochter groeit zo snel op, ik wil er bij zijn. En ik heb maar een beperkte hoeveelheid energie door chronisch gedoe.
Even anders, ik blijf erbij, doe wat goed voelt. Er is geen standaard waar je je aan moet houden.
Groetjes
Massi

Precies zoals ik bedoel

Als je die contacten door omstandigheden nauwelijks opgebouwd hebt, zoals bij jou en bij mij, dan voelt het echt eenzaam. Maar het is ook dubbel want ik zou ook de persoon niet zijn voor allerlei logees, dat vind ik dan ook weer gauw teveel stress. En toch, zou ik zo graag willen dat ik het kon, of in ieder geval genoeg contacten had waar ik dan echt tevreden mee was.

Onderhouden

Als je kinderen groter worden is het onderhouden van vriendschappen ook weer makkelijker. Daarbij, onze pubers hebben wekelijks wel vrienden te logeren (wij wonen in de stad, de meeste van hun vrienden niet...daar word je heel populair van , dus wij zijn er allemaal erg aan gewend. Pubers hebben ook relatief weinig behoefte om avonden met hun ouders door te brengen Maar de kinderen gaan ook wel eens een dagje weg met vrienden van ons, of uit eten/ naar een concert met een vriendin van mij, of met een tante naar de film, of logeren. Toevallig heb ik vooral vriendinnen zonder kinderen, dat maakt waarschijnlijk verschil. En doordat ik ziek ben komen mensen automatisch naar ons toe, dus veel tijd kost het me ook allemaal niet. Energie soms wel. Maar ik word er blij van, van veel mensen om me heen, dus dat is het me waard.
Het lijkt me dat het gewoon bij je moet passen. Als je graag anders zou willen dan je het nu hebt: go for it. En anders: lekker zo houden. Je leven is om voor je het weet, dus vul het zo in dat je er het meest gelukkig van wordt.

Wel

Ik heb heel veel vrienden en zou me geen raad weten zonder. Nou heb ik ook geen man, dat scheelt, maar tijd doorbrengen met het gezin gaat nou juist zo leuk samen met vrienden. Heerlijk het park in of naar het strand met vrienden die ook kinderen hebben, of gewoon bij elkaar thuis komen. Ik vind het ook voor de kinderen juist zo leuk.
Je hoeft er ook niet speciaal tijd voor vrij te maken volgens mij.

Liora
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Verschil

Vind je het zelf vervelend omdat je graag meer vrienden zou hebben of alleen maar omdat je denkt dat het zo hoort? Nieuwe vriendschappen opbouwen kost tijd maar is wel te doen. Toen ik 10 jaar geleden hier kwam wonen kende ik niemand. Ik was toen ook al niet jong meer (er stond al een 4 voor mijn leeftijd) en mijn man kende hier ook niemand. Toch heb ik de afgelopen jaren hier een leuke en ruime vriendenkring op kunnen bouwen. Voor mijn man geldt hetzelfde. Daarnaast hebben we ook veel vrienden ergens anders wonen maar we kennen inmiddels genoeg mensen hier. Hoe we mensen hebben leren kennen? Ik via mijn werk,de kerk (als je gebrek aan een sociaal leven heb is een kerk echt een aanrader ), cursussen, buren, vrijwilligerswerk ed. Mijn man via zijn werk en daarnaast komt hij uit een ander land waarvan er in Nederland ook wat immigranten zijn en als je dan de eerste hebt ontmoet ken je de rest ook en ken je zo de hele gemeenschap.

Als je eenmaal een paar mensen kent leer je via hun weer andere mensen kennen en zo bouw je zo een hele kennissenkring op en van die kennissen worden er altijd wel een paar echte vrienden.

Het kost wel tijd maar dat vind ik niet erg. Het neemt ook geen tijd weg van het gezin want net als wat Liora schrijft kan je gewoon met vrienden en kinderen dingen ondernemen.

Ik ga vaak in de stad even lunchen of koffie drinken met vrienden en verder nodig we vaak mensen thuis uit. Of inderdaad met een hele groep picknicken, barbecuen...

Maar dat moet je natuurlijk alleen doen als je er behoefte aan hebt. Niet omdat het moet.

Maylise

Liora

Liora schrijft:
'Heerlijk het park in of naar het strand met vrienden die ook kinderen hebben, of gewoon bij elkaar thuis komen. Ik vind het ook voor de kinderen juist zo leuk.'

met kleine kinderen hebben we dat ook veel gedaan. Bij ons werd het lastiger toen de kinderen ouder werden. Een jongen van acht en een meisje van tien, bijvoorbeeld, blijkt dan ineens niet meer te matchen

Wat wil je en hoe lang wil je het

Leuk draadje, ik denk er ook wel eens over na hoe 'het zou moeten'. Dat heb ik vooral als ik bijvoorbeeld thuis kom van een feestje van een ander waar dan twintig stellen met of zonder kinderen waren, of dat ik mijn zusje hoor vertellen dat ze allerlei mensen nauwelijks meer spreekt, zodat alleen "die en die en die en die en die dan soms nog die en dan hooguit nog die één keer in de week" of zoiets spreek, waarbij ik dan de tel al kwijt ben en bedenk dat ik haar "short list" zelfs nog nooit gehaald heb als "long list", als je me nog volgt.

Ik heb twee goede vriendinnen die ik dag en nacht kan bellen en met wie ik alles kan delen. Maar dat bellen en delen deed ik vroeger meer dan nu. Gelukkig zie ik ze elke week (op koor) maar uitgebreid spreken doe ik ze maar eens per maand of per twee maanden.

Mijn zus is ook zo iemand met wie ik een goede band heb, maar het meeste initiatief gaat van haar uit (gelukkig maar dat ze dat doet, want ik geniet er wél van, en uit mezelf doe ik dat blijkbaar minder).

Nou, en de rest is een tweedegraads kring zullen we maar zeggen, en dat zijn er zat, maar daar ga ik echt niet regelmatig langs of zoiets. Het aantal mensen dat hier daadwerkelijk "over de vloer" komt is ook zeer beperkt. Maar daar staat tegenover dat ik de meesten dus elke week zie (koor, inderdaad) en dat we vaak na afloop nog even de kroeg in gaan. Dan bouw je heus wel het een en ander aan dierbaars op, zonder dat die mensen bij je thuis komen. Maar ik kan me ook voorstellen dat je daar ineens niks meer van overhoudt als je met het koor zou stoppen bijvoorbeeld (niet dat ik dat van plan ben). Dat zijn dus vriendschappen/relaties die je hebt "door de structuur". En zonder die structuur vallen ze waarschijnlijk ook weg.

Ik heb zelfs elke week een (ander) klein koor letterlijk over de vloer, want die repeteren bij mij, en dat is heel gezellig, maar zelfs dát voelt niet als "over de vloer" komen. Die zijn er ook alleen maar vanwege de structuur. Hoe dierbaar ze mij verder ook zijn.

Dus af en toe mijmer ik daar ook wel eens over: moet ik niet meer "over de vloer" regelen? Wat als de structuren straks wegvallen als ik 72 ben? Komt er dan inderdaad niemand meer? (Maar ja, dat duurt nog 30 jaar).

En het antwoord luidt: nee, ik heb er eigenlijk helemaal geen behoefte aan. Ik geniet van weekenden waarin we allemaal lekker onze gang gaan. Ik hoef niet zo nodig mensen op visite.

En daarbij komt: we hebben internet ook nog. Mailen vind ik heerlijk om te doen en dat doe ik ook nog steeds regelmatig (met die beste vriendinnen bijvoorbeeld). Dat geeft toch een heel sociaal gevoel, waarvoor je niet persé bij elkaar heoft te komen. Hetzelfde heb ik een beetje met Ouders Online: deze community hier geeft me ook het gevoel van dat ik behoor tot een sociaal netwerk. En dat voelt ook prima. (Hoewel het recente stoppen van Tonny me ook daarover weer wat kopzorgen heeft gegeven, of het allemaal wel klopt wat ik denk).

Ik vind het probleem dat je aankaart dus heel relevant, en ik herken het tot op zekere hoogte, maar ik geloof niet dat je nu geforceerd op zoek moet gaan naar 'live' contacten. Andere vormen van sociale contacten (mailen, OO bezoeken) kunnen toch ook best wat van die behoeften vervullen? (Denk ik).

Margje

Ff ano

Ik ben jaren TBM-er geweest en wat was dat een eenzame periode. Ik had vaak helemaal geen tijd om af te spreken en zeker geen zeeen van tijd. Vergis je niet hoor dagen thuis zijn met drukke babies en dreumessen verslindt erg veel tijd en energie! Juist nu ik weer werk gaat het beter met sociale contacten (en energie .

Verandert door de tijd....

Ik ben best tevreden met ons 'sociale' leven, maar als ik over de laatste decennia terugkijk merk ik wel dat dingen veranderen. Man en ik zijn al een 'stel' sinds onze studententijd, en hebben ook uit die tijd nog een paar stellen geode vrienden overgehouden. Maar iedereen waaiert uit over het land (en zelfs daarbuiten), en krijgt kinderen. En ik merk zelf dat vooral grotere kinderen met ook hun eigen verplichtingen (sport, school, sociale toestanden) het steeds lastiger maken om eens een weekendje met de hele meute op bezoek te gaan bij andere vrienden, of ruige afspraken te maken om samen iets leuks te ondernemen. Het aantal logees wat we per jaar hebben bijvoorbeeld, is de afgelopen 5-10 jaar echt behoorlijk gedaald. Was dat vroeger zeker elke maand wel een keer een heel huis vol, met wat rijen matrasjes en campingbedjes over diverse slaapkamers verspreid, nu is dat toch heel wat minder frequent.

Maar daarvoor in de plaats komen dan wel weer andere, wat lossigere maar toch ook hele leuke 'buurt' contacten. Ouders van school die door de jaren heen toch best hele goede kennissen worden. Eens een spontane borrel of etentje met buren als het mooi weer is. Dat soort dingen. We zijn met zijn allen lid van dezelfde (sport)club (nou ja, golfbaan) wat ook weer een uiterst jolig en best gezellig 'clubhuis' gebeuren met zich meebrengt. En al speelt dat laatste zich grotendeels buitenshuis af, het is wel deel van je sociale leven. En dat hoort er ook gewoon bij. Beetje de margje-koor toestanden zeg maar. Het bestaat bij de gratie van die hobby die je hebt, maar het is wel gewoon leuk. Ik heb sinds dit voorjaar opeens een paar golfmaatjes waar ik elke week een paar uur gezellig mee loop te kletsen door de golfbaan. Hartstikke leuk. Maar daar krijgen de kinderen dan weer helemaal niks van mee. Geeft toch niet, die hebben ook steeds meer hun eigen sociale dingetjes waar ik dan weer niet zoveel van meekrijg.

Ik denk ook niet dat het nou 'goed' of 'fout' is of je heel veel danwel weinig aanloop hebt thuis. iedereen is anders, en als je jezelf happy voelt bij hoe het is, dan is het toch goed? Ik ken ook wel vrouwen met 'echte' hartsvriendinnen, die elkaar 3 keer per week spreken, uit eten gaan, of samen shoppen. Dat doe ik nou zelden of nooit. Een van mijn beste vriendinnen (en zo noem ik haar nog steeds) spreek ik soms maanden niet. Tja, zo gaat dat. We hebben allebei een druk gezin, en wonen ver van elkaar. Maar het is wederzijds goed. Over 10 jaar als onze kinderen min of meer volwassen zijn wordt het vast weer anders. Komt er weer ruimte voor weet-ik-wat.

En hoewel ik best een sociaal 'dier' ben ben ik toch ook behoorlijk allergisch voor allerlei verplichtingen van het genre 'verjaardagen, ja ook die van elkaars kinderen en zo'. Dus ik vind dat losse, informelige 'we zien wel hoe het gaat' eigenlijk wel lekker.

En familie? Hmm, Da's bij ons nou weer een ondergeschoven kindje. Mijn vader spreek ik zelden of nooit, met broer houdt het ook niet over. Schoonmoeder is een schat, maar woont ver weg, en de 2 broers van ega wonen resp 250 en 400 km verderop, en hebben net als wij drukke gezinnen/banen/etcetera. Ik zou best kunnen willen dat dat anders was (hebben onze kinderen wel genoeg opa/oma/neefjes contacten?) maar het is nu eenmaal zo. Ze missen vast iets, maar dat wordt denk ik wel weer gecompenseerd door iets anders of zo. 'gewoon' streven naar wat jij prettig vindt, terwijl je roeit met de riemen die je hebt qua tijd/afstand/noem maar op.

Ingrid

Enne 'even anders'

Ben jij nu niet tevreden omdat je het gevoel hebt dat het 'net als bij anderen' moet zijn? Of omdat je het zelf echt leuker zou vinden een drukker sociaal leven te hebben?

Volgens mij is het in onze maatschappij ook gewoon zo dat het over het algemeen 'cooler' is om sociaal te zijn, extravert, actief, en noem maar op. En dat mensen daar ook graag mee 'pronken'. Maar er zijn ook genoeg mensen die van nature meer op zichzelf zijn, en daar heel tevreden mee zijn. En daar is toch niks mis mee? Je moet toch gewoon jezelf kunnnen blijven? het is onzin om je eenzaam te voelen alleen vanuit het idee dat 'iedereen meer vrienden en kennissen heeft dan jij' terwijl je eigenlijk gewoon heel tevreden bent met je gezin en alles er omheen. Toch?

Ingrid

Ik voel me precies zo

Hoi,
wat herkenbaar! hier precies hetzelfde.
Aan de ene kant het gevoel dat we veel missen,aan de andere kant niet echt veel behoefte om er iets aan te doen.

precies zoals yta schrijft zou ik het ook wel willen. ik heb wel een aantal meiden waar ik mee spreek, op schoolplein, soms daarbuiten,maar verder niet.

weinig contact met broer en zus, verder geen familie.
Ik vind het heel sneu voro mijn kinderen, zeker als ze jarig zijn.
Meestal vind ik het prima,maar vaak denk ik ook dat we iets mankeren dat we geen vrienden over de vloer hebben.

zeker nu in de zomer, ik hoor overal om me heen mensen die gezellig met zijn allen barbecuen. wij niet dus.

ik voel het als een gemis, voor de kinderen en voor ons.

Geen vergissing

Hallo Sharon

als moeder van een meerling ! weet ik als geen ander hoe druk het is om baby's en vervolgens dreumessen etc. te hebben maar ik had toen meer contacten met o.a. met andere jonge moeders. Ik had toen toch echt meer tijd dan nu. Ik werk nu 5 dagen in de week (schooltijden) en de sociale contacten die ik heb (op mijn werk) zijn collegiaal, dat is wat anders dan echte vriend(en)-schap...Overigens was mijn berichtje geen (aan)klacht alleen vind ik het ook lastig echte vriendschappen te onderhouden (ja, zeker ook door tijdgebrek)...ik geef het toe....

Sneu voor de kinderen

Ik geloof niet dat je een matig sociaal leven sneu voor de kinderen hoeft te vinden hoor. Ze weten niet beter. Het is naar mijn idee wel belangrijk dat je de kinderen de ruimte geeft om vriendjes te hebben en daar tijd mee door te brengen. Dat is belangrijker dan dat er iedere week een vriendin of oom/tante op de bank zit.
Ik woonde vroeger met mijn vader en moeder en zussen als enige gezin van de familie in Noord Holland. De rest woonde allemaal in het noordoosten/oosten (op 2 familieleden na is dat nog steeds zo). Ik ben niet opgegroeid met een kamer vol visite als ik jarig was. Ik mocht mijn vriendinnetjes uitnodigen en dat was dat. Familie kwam alleen als mijn ouders jarig waren en ook niet bij bosjes. 1 Oom en tante, of mijn oma. Wij gingen omgekeerd ook niet zo vaak naar de familie. Het was gewoon te ver voor regelmatige visites. Daarbuiten hadden mijn ouders geen vrienden. Er kwam een enkele keer een zakenrelatie van mijn vader werk bespreken en dat was het wel. Ik geloof me... ik heb er niets aan overgehouden, behalve misschien dat ik geen contact heb met 'de familie' op een nicht en haar man na. Ik kan er niet mee zitten. Ik heb er zelf ook geen schade door opgelopen in de zin van dat ik moeilijk contacten kon leggen. Dat ging mij juist erg makkelijk af.
Als je zélf eenzaam bent en dat graag anders zou zien, zou je kunnen proberen daar iets aan te doen. Als dat niet zo is... gewoon doorgaan met hoe je leven er nu uitziet.

Ik vond het wel een gemis

Mijn ouders hadden niet echt vrienden. Wel veel familie maar die woonde ver weg. Zij waren ook altijd erg kritisch over andere mensen en mijn moeder erg precies op haar huis (en bezoek brengt rommel) Ik zag bij buren dat daar veel meer aanloop gezelligheid was en vooral dat daar gezellig met elkaar werd gegeten en gedronken. Als kind heb ik mij al voor genomen dat ik dat later ook wilde.
Net als mijn ouders ben ik niet iemand met veel volk om mij heen, maar we hebben dus wel regelmatig mensen over de vloer. Zoals ik al eerder schreef vind ik hartelijkheid en gastvrijheid belangrijk en dat wil ik ook aan mijn kinderen meegeven.
Marieke

Net het krantje van het leger des heils ontvangen

staat net een artikel in over het feit dat veel mensen tussen 35-55 zich eenzaam voelen. Schijnt na je 55ste weer beter te worden als de kinderen weer ouder zijn.

Enige tip die ik kan geven is om toch sociale contacten te blijven onderhouden ondanks alle drukte en om veel initiatief te nemen bij het uitnodigen van mensen.

Interessant draadje

Wat een interessant draadje dit, ik lees gretig mee. Wij zijn als gezin niet eenzaam. We hebben een paar goede vrienden en contact met onze familie is op zich goed met de meesten. Maar sinds we kinderen hebben merk ik wel dat het bezoeken van vrienden/kennissen moeilijker is. Ook bezoek krijgen is lastiger. Want we zijn altijd druk met de jongste spruit. Nu een baby van 7 maanden. Die naar bed moet, uit bed, hapje fruit maken en geven, fles geven. Niet temidden van visite want afgeleid, dus naar slaapkamer. Even luier verschonen, shit alles eronder, dus hup in badje. En ondertussen zit je man alleen met je bezoek en dan kun je dus niet rustig echt praten met elkaar. En het 's avonds laat maken doe ik liever nog niet, want we worden zeer vroeg weer wakker en dan ben ik toch graag iets uitgerust voor de kinderen en vooral voor mezelf . Maar ik kijk uit naar de tijd dat de jongste ook weer wat zelfstandiger wordt en dan hoop ik weer meer tijd te hebben voor vrienden over de vloer en dan vooral dat ik er zelf ook van kan genieten. Oudste dochter is 5 jaar en die moet echt rond 18.30 uur naar bed. We eten om 17.00 uur al, maar als we bezoek hebben later, kind chagrijnig want moe en honger en dat is dus niet gezellig en geeft een bepaalde druk die je niet wilt. Wel zorg ik ervoor dat in toch goed contact houdt met vrienden, want een fijn sociaal netwerk is vooral in moeilijke tijden waardevol.

Denk niet dat het veranderd

Het lijkt ook wel erfelijk bij ons hoor, ik kom zelf ook uit een gezin waar bijna niemand over de vloer kwam. Mijn ouders hadden ook geen vrienden, nou ja, ze hadden meer dan ik dat wel..
Maar ook in dit draadje merk ik dat er maar een paar zijn die in net zo'n situatie zitten als wij. De meesten hebben toch wel wat contacten al is het misschien niet veel het is toch wat.
Van Lidwientje wist ik het wel dat ze ook verder niemand had net als wij dus.
Ook net als haar vraag ik me af wat voor voorbeeld ik aan mijn kinderen geef. Maar zoals ik ook al eerder schreef gaat het bij mijn broer en zus net zo en omdat zij er niet mee zitten gaat het met hun kinderen ws ook goed. Denk wel dat het zo werkt.
Zelfs als ik met de hond wandel hoop ik dat ik niemand tegenkom want dan 'moet' je een praatje maken.. Soms wil ik dat wel hoor maar meestal dus niet.
En zo is het net met mensen over de vloer, soms wil ik dat ook wel maar meestal niet.
Het is idd ook zo dat je veel vrienden 'moet' hebben; het is iets wat je overal opgelegd krijgt. Er bestaat nog altijd het beeld van iemand die geen vrienden heeft dat dat dan wel een kneusje zal zijn die ook nog eens onaantrekklijk is en wereldvreemd enz.. En dat is bij mij dus ook niet zo Ik denk tenminste zelf niet dat ik aan dat beeld voldoe voor degene die mij verder niet kennen. Toch betrap ik mezelf er ook op dat ik van iemand die er vlot uitziet altijd denk dat diegene ook wel populair zal zijn en iemand die er wat minder leuk bijloopt zie ik zelf ook sneller als een eenling, raar toch eigenlijk?
Ik voel me trouwens wel gerustgesteld door dit draadje dat wij toch niet zo 'vreemd' zijn als dat ik wel eens denk.
Hoewel ik het af en toe graag anders had gezien en ook mijn kinderen graag een ander voorbeeld mee had willen geven, denk ik dat ik me er gewoon bij neer moet leggen dat wij nu eenmaal zo in elkaar zitten.
Ook de komende vakantie zullen wij in afzondering doorbrengen; we gaan naar een vakantiehuis waar we geen mens hoeven tegen te komen in de directe nabijheid
Andere jaren zaten we op een camping en hoewel de kinderen dat heel gezellig vonden verheugen wij ons nu toch heel erg op een vakantie in privacy

Jessie

Als we volwassenen te eten hebben en vooral een goed gesprek willen voeren krijgt onze jongste gerust om 17.00u alvast te eten, en eten wij twee uur later. Hebben we alle tijd voor hem en daarna nog de hele avond. Vaak eet hij dan nog zijn toetje tijdens ons voorgerecht, en gaat hij dan naar bed.

Eeven anders, ik vind het wel wat hebben. Jullie doen echt wat je wilt doen, dus dat is goed. Bij het idee aan een vakantie in the middle of nowhere krijg ik de kriebels, ik vind privacy ook zwaar overschat, dus is het ook logisch dat wij het anders doen dan jij. Voor mijn kinderen is onze manier leuker, maar die zijn dan ook net als wij. Waarschijnlijk genieten jouw kinderen van de rust en de stilte thuis!