Eenzaamheid binnen relatie

Grenzen

Heel vluchtig klinkt het mij alsof je geen grenzen stelt. Niet bij je man, maar blijkbaar ook niet bij je familie. Daar kun je makkelijk in je eentje aan werken door een assertiviteitscursus te doen. Zo wordt je je een beetje bewust van hoe jij mensen "te ver" laat gaan, en je niet genoeg je "eigen ruimte" opeist.

En als je dat allemaal een beetje onder de knie hebt, dan kun je kijken hoe je langzaam je leven naar je eigen tevredenheid kunt inrichten. Zowel naar je familie als naar je man toe.

Nou dc

Je schrijft wel heel eenvoudig 'daar kun je makkelijk' aan werken. Ik denk, net als jij, dat het om grenzen stellen gaat maar dat is niet zo makkelijk om te leren. Je moet patronen doorbreken en dat is een heel proces. Wel goed om te doen, maar het is een hele weg.
Sterkte!
Gonzo

Patronen

Ja Gonzo, ik vind dat je daarin gelijk hebt... het doorbreken van ´ingesleten´ patronen, dat doe je niet zomaar één twee drie. Toch ben ik wel blij met hetgeen ook dc aangeeft, dat wellicht een assertiviteits-training kan helpen, al is het maar een zetje in een bepaalde richting (van doen of denken ... )Wat de reacties met me doen is dat er op een objectieve manier gereageerd wordt op mijn hulpvraag, door mensen die mij totaal niet kennen. En blijkbaar gaat het dan om zaken die ook jullie herkennen. Voel ik me door gesterkt!!
En minder alleen... dankjulliewel!!

Ik lees hier twee problemen...

je voelt je eenzaam met je man en je vindt de relatie met je familie teveel eenrichtingsverkeer. Toch?

Van je familie kun je wat meer afstand nemen, je meer richten op vrienden. Maar eenzaam bij je man lijkt me gecompliceerder. Kun je wel goede gesprekken met hem voeren? Is hij vaak weg? Begrijpt hij je niet?

Eenzaam

Als ik het goed lees ben je eenzaam in je relatie. Het zou goed zijn idd om zo'n assertiviteitstraining te gaan volgen, maar mijn vraag is, heb je iets leuks voor jezelf? Heb je hobby's, waar wordt je blij van??

Meer tijd voor jezelf, zoek het ook in andere contacten, heb je veel vrienden??

Reactie op liat

Hoi,
jawel, mijn man begrijpt me wel, alleen we zijn allebei wel een beetje een- (of twee?)zaam, saampjes. Dat benauwd mij, omdat ik ook heel lang alleen geweest ben, en gewoon mijn eigen zin kon doen. Er zit natuurlijk ook een andere kant aan; samenzijn biedt ook structuur in het leven, houvast enz. Dat is fijn, maar soms verlang ik naar alleen zijn. Zoals nu, zit ik even lekker boven achter de computer te typen.. en manlief brengt een kom thee! Maar ik wil niet dat hij meeleest, dit is even helemaal alleen voor mij! En ja, je begrijpt het wrl. wel, ik heb weinig échte vriendinnen/kennissen, ben altijd druk geweest met werk, zoeken naar werk, studeren, werk... werk enz. Niet dat ik klaag want het werk dat ik doe vind ik heerlijk. Alleen ik moest kiezen en loslaten, ook dat vind ik hartstikke moeilijk, maar dat is me deze kerst gelukt. Tja...

Sabra

Hoi Sabra,

als je het vorige berichtje leest, mijn reactie op liat, dan snap je wrl. iets meer van mij. Mijn werk was ook mijn hobby, studeren ook... maar ik had weinig ontspanning, er lag een behoorlijke claim op die studie. Nu heb ik sinds een aantal maanden mijn ´oude´ beroep weer opgepakt, minder inkomen, meer geluk!!
Iets meer afhankelijkheid van mijn man, nou ja, hij vindt het niet erg! Ik wel!!
Oh, ja ik heb me inmiddels aangemeld bij de VVM, want ik vermoed toch ook dat mijn ´eenzaamheid´ te maken heeft met verlegenheid, onzekerheid m.b.t. mezelf, altijd luisteren naar een ander d´r problemen, maar nooit de warmte voelen en de veiligheid om zelf dieper te mogen gaan... daar komt dat eenzame gevoel vandaan, terwijl ik me afvraag of ik dat eigenlijk wel zo ben!

Succes!

Ik googlede even VVM en vond Vereniging voor Milieuprofessionals, maar zag daarna pas dat het ook Vereniging voor Verlegen Mensen is.

Klinkt goed wat ze aanbieden. Ik heb zelf twee jaar ook een soort assertiviteitscursus gedaan. Vond ik heel nuttig, maar je valt makkelijk weer terug in oude patronen. Maar volgens mij is dat het voordeel van ouder worden, je weet steeds beter wat je wel en niet wilt en kan daardoor steeds beter in je vel komen te zitten.

Gelukkig dat je nu meer vrije tijd hebt. De rest volgt dan wel vanzelf. Nu heb je tenminste meer tijd voor nieuwe contacten.

Hoi!

Het klopt wel dat ik nu meer tijd heb voor contacten met ´andere´, leuke mensen. Ik bedoel, mensen die je zelf min of meer kunt kiezen. Ik heb een paar stages achter de rug die vreselijk waren! Alle examens afgerond en gehaald... een 9,8 voor praktijkexamen(!), maar stage lopen in de praktijk liep stuk!! Dat heeft me een flinke knauw gegeven, alsof ik weer dat kind was van vroeger dat afgewezen en gepest werd. De andere kant is nu: ik ben op zoek gegaan naar wat er aan de hand was met me... via een training om uit de Burn-Out te komen (half jaar) ontdekken dat ik wellicht hooggevoelig ben. Ik heb daar een mooi boek over gelezen... kijk, dat vind ik nou ook het mooie van internet... je zoekt en vindt!! Doordat ik een doordouwer ben, niet snel opgeef, wilde ik de opleiding persé afronden, met alle gevolgen van dien... eenzaamheid, teleurstelling, me onbegrepen voelen, twijfelen aan van alles en nog wat, incl. manlief.
Niet dat nou daarmee alle problemen zijn opgelost, maar ik begin er wat meer grip op te krijgen en vind het ook weer bizonder op deze site beland te zijn en jullie reacties te lezen! Ik bedacht me gisteren nog dat je eigenlijk in de antwoorden die jezelf geeft, of mijn reacties op de reacties van anderen, dat daarin de oplossingen al besloten liggen... je hebt de antwoorden al in je lijf, bij wijze van...!!
Het boek over hooggevoeligheid is geschreven door Felix Brabander en heet ´Follow your sense´.. mooi beschreven, door iemand die weet wat het is!
Fijne dag allemaal!!

Nou phebe

Misschien kan ik jou ook nog wat helpen denken. Jij voelt je eenzaam omdat je zelf niet met jouw gevoelens bij iemand terecht lijkt te kunnen. Het is jammer dat je dat niet bij je man kunt. Ik lees trouwens wel dat hij je een kopje thee komt brengen, kijk dat doet die van mij nou nooit! Terwijl ik wel goed met hem kan praten over dingen die mij dwars zitten. Ik kan dat ook wel bij anderen (familie en een goede vriendin) en ik vind dat heel prettig. Misschien ben jij altijd wat meer gesloten geweest? Zijn de mensen met wie jij probeert te praten dat ook? Er zal vast wel iemand zijn die anders zal reageren dan je man of broer, die ben je alleen nog niet tegengekomen. Ik las dat daar ook weinig ruimte voor was door jouw focus op de studie (en daarnaast nog werk en gezin neem ik aan?) Misschien is nu de tijd om voorzichtig te proberen jouw ervaringen te delen met anderen en daarmee ben je al begonnen op dit forum. Ik heb dat in het verleden ook wel eens gedaan. Ik ben hier niet heel actief geweest maar heb daar toen zeker veel aan gehad.
Het lijkt mij trouwens wel moeilijk om niet goed te kunnen praten met je man. Ik denk dat ik wat dat betreft ook wel geluk heb met een man die goed kan luisteren. Ik hoor om me heen zeker wel meer van vriendinnen dat zij ook niet met hun man kunnen praten over gevoelens. Wel weer meer over praktische zaken. misschien is dat een beetje het Venus/Mars verhaal, ik weet het niet, in ieder geval, daar heb ik weer minder last van. Daarom zou ik ook zo graag een oplossing willen vinden voor ons probleem (zie boven) want ik zou hem niet kwijt willen. In een partner vind je niet alles wat je zoekt denk ik op elk gebied. Wat je mist, kun je soms ook vinden bij vriendinnen bijvoorbeeld.
Je zult zien, dat er bij jou ook mensen zullen komen waar je vanzelf wat meer contact mee krijgt als je je daar wat meer voor open stelt, zonder meteen vriendschap daarbij te verwachten. Zeker als je zelf al iemand bent die zich openstelt voor anderen (wat ik ook las), krijg je soms in een gesprek wel eens het gevoel dat je iets van jezelf los kunt laten en je merkt vanzelf wel aan de reactie of iemand daar op reageert (je broer dus duidelijk niet). Geef het de tijd, verwacht niet teveel te snel, je bent er tenslotte ook een tijd "uit" geweest.
Succes, ik denk best dat het goed komt.

Hoi ninet

Het klopt wel wat je schrijft dat ik wellicht wat meer gesloten ben geweest. dat komt omdat vroeger alles wat ik zei/vertelde gelijk als ´problemen´ werd bestempeld door mijn moeder. Dat vond ik zo neerbuigend en neerhalen van datgene wat mij maakte wie ik was en wilde worden, dat ik steeds meer mijn mond ben gaan houden. Met als gevolg dat ik dit zo´n beetje mijn hele leven ben gaan doen, met als gevolg dat ik inderdaad problemen kreeg en last had van depressies.
Ik reageer laat, dat komt omdat ik de afgelopen weken heel bewust tot rust heb willen komen, en dat is me ook heel goed gekomen. Ik ben weer terug in mijn eigen schoenen en op mijn eigen pootjes.
Praten met mijn man kan best... maar het is inderdaad zo dat je niet alles bij elkaar kunt neerleggen, omdat er ook nog een buitenwereld bestaat waarin je functioneert en aldaar de ´problemen´ moet neerleggen die er zijn. Nu schrijf ik dan ook problemen, ik bedoel de alledaagse zaken die je met elkaar (bv. collega´s) kunt uitwisselen. en ja, het is dan zeker een kwestie van elkaar aanvoelen, waar en bij wie kan het wel en waar beter niet!
Ik zal hierna ook nog even kijken naar datgene waarnaar jij in je schrijven verwijst.
Groeten van Phebe.

Phebe

Ik heb hetzelfde proces doorgemaakt als jij. Soms kun je niet anders, maar als je meer deelt met anderen krijg je ook meer terug!
Ik ben wel benieuwd naar je studie overigens. Misschien wil je er iets over zeggen, welke studie je gevolgd hebt, of vind je dat niet prettig om hier zo neer te zetten?