Eerlijk advies nodig
Hei
Ik ben nieuw en ik dacht even dit topic aan te snijden in de hoop lotgenoten te leren kennen en evt tips of meningen te krijgen.
Ik ben een mama van intussen twee puberende jongens en een partner.
Het leven gaat met ups en downs en zelf ben ik nogal een Pietje precies maar tevens ook erg onzeker over mezelf. Doordat ik Pietje precies ben, ben ik vaak gestresseerd. Heb het huis graag op orde. Maar tevens geeft het me frustratie als ik achter mijn gezin mag aanhollen. Ik weet dat mijn man veel waarde hecht aan orde en dus doe ik dat....
Ik ben verder gewone vrouw, niet de magerste maar ook niet de dikste. Ik ben geen schoonheid uit de boekjes en ik ben niet groot. Ik ben gewoon GEWOON...
Ik ben reeds een dikke 20 jaar samen met mijn man. Waarom hij ooit voor mij gekozen heeft, weet ik niet. Ik zag en zie hem graag.
Maar intussen is de sleur aanwezig. Ochtends en avonds of bij een verjaardag is er een zoen maar meer niet. Nooit meer knuffels of sporadische tekenen van liefde.
Sexuele intimiteit is er al meer dan twee jaar niet meer. Daarvoor stond dit ook op een zeer laag pitje. (1 keer per jaar, of paar keer om de maand).
We leven echt als gewone mensen bij elkaar die zorg dragen voor huishouden, kids en brengen geld binnen. We hebben sociale contactrn met andere koppels en soms doet dat pijn, te zien hoe close anderen na al die jaren zijn en wij eerder als vrienden door het leven gaan.
Af en toe gaan we samen weg, zonder kinderen al is dit de laatste tijd heel minder. Maar dan doen we gewoon dingen samen...
Jullie horen me reeds afkomen... het gebrek aan passie, liefdevolle momenten al is het maar een sporadische knuffel of zoen ... dat mis ik.
Ik geef toe dat ik er ook een aandeel in heb. Terwijl ik vroeger zo fysisch was, is dit met de jaren sterk verminderd. Om de een of andere reden wacht ik op hem. Ik ben zo bang om afgewezen of teleurgesteld te worden. We kunnen er ook niet over praten want hij keert alles om... ik ben de schuldige... maar ik zie dat niet zo.
Ik verafschuw mezelf meer en meer. Ik doe moeite voor hem en ben zelfs 5 kilo vermagerd. Ik koop af en toe mooie kleedjes, maak mezelf op etc etc, maar hij ziet het niet. Ik vraag me meer en meer af waarom hij initieel op mij verliefd,is geworden. Nooit krijg ik een compliment... praten hierover mondt uit in ruzie. Hij is geen gevoelsmens en praten over dergelijke zaken zijn bullshit. Integendeel, het getuigt van mijn gebrek aan zelfvertrouwen en ik moet zelf zien hier uit te komen. Graag wil ik eens horen dat hij me nog mooi of aantrekkelijk of leuk vind... in de 20 jaar dat we samen zijn zijn de woorden: ik hou van jou, nooit gekomen. Ook dit vind hij loze woorden. Vroeger (intussen een jaar geleden) zei hij wel eens dat hij me graag zag maar dit kwam er eerder geforceerd uit. Nu zou ik blij zijn dit te mogen horen.
Zoals gezegd, ook ik heb het nu moeilijk om gevoelens te uiten. Om de een of a,deer manier kan ik het niet meer terwijl ik dit vroeger kon. Het gebrek aan intimiteit en waardering of signalen dat hij me nog ziet staan heeft me enorm onzeker gemaakt. Het houdt me tegen om zelf initiatief te nemen. We zitten in een cirkeltje.... ik weet dat ik nood heb aan bevestiging maar ik weet ook dat moest ik deze krijgen, het me ook een duwtje zou geven.
Overdrijf ik nu? Ben ik mss de kinderachtige truttebol die te veel leeft in onrealistische romantiek? Verwacht ik te veel in mijn relatie van 20 jaar?
Ik hoop hier tips te krijgen of advies... je mag gerust eerlijk zijn.
Bedankt alvast
ach
Ja dat lijkt me oprecht heel moeilijk. Naast het gebrek aan fysieke intimiteit lijkt het me moeilijk dat je man er niet over wil praten. Hij lijkt je een beetje voor lief te nemen.
Misschien heb je hier iets aan: https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2018/jun/15/my-husband-refuses-to-address-his-low-libido-annalisa-barbieri?fbclid=IwAR1Qqe-TXnXXA2jjkthDL7pOgwBL3VqBHB9cV25J4zLiiegYouBrdJbKTJg
Direct
Ik krijg de indruk dat je je behoeften en vragen vooral indirect laat merken (mooie kleren kopen etc.) of verwijtend (ruzie).
Kun je het niet directer en concreter uiten? Niet erover willen praten wil niet zeggen dat hij niet iets wil doen, een knuffel geven bijvoorbeeld als je daarom vraagt. Maar als je vervolgens chagrijnig wordt, omdat je de knuffel had willen krijgen zonder erom te vragen, dan span je het paard achter de wagen.
In hoeverre geef je hem wel bevestiging?
Kan het ook zijn dat een goede vriendschappelijke relatie met je partner straks, als de kinderen uit huis zijn, van meer waarde is (stabieler bijvoorbeeld) dan een romantische, seksuele relatie?
Een groter probleem is de vraag of hij jou onzekerheid weg moet nemen. Je geeft zelf aan dat die onzekerheid in jou zit, niet in de situatie. Hij is niet je therapeut, hij is je partner (en ik neem aan de vader van je kinderen, maar dat schrijf je niet). Hij accepteert je met je onzekerheid en je behoefte aan perfectie. In die zin is hij al een stap verder dan je zelf bent. Mocht je toch behoefte hebben om te werken aan die onzekerheid, zoek daar dan je eigen weg voor. Leg dat niet bij hem neer.
Tsjor
ik snap
Dat je zelf moeite hebt om initiatieven te nemen op sexueel gebied maar dat lijkt me ook best een grote stap nu. Eerst is het fijn als het contact weer een beetje herstelt. Misschien kun je dat doen door het initiatief te nemen weer meer samen met hem te gaan doen? Gewoon kleine dingen? Wat jullie vroeger fijn vonden om samen te doen.
Je kunt tegen hem zeggen dat nu de kinderen groter en zelfstandiger worden jij het leuk zou vinden om weer wat positievere aandacht aan elkaar te geven. Veel ingewikkelder moet je het niet maken met een man die zo moeilijk over gevoelens spreekt.
Hij heeft jou altijd geaccepteerd met je onzekerheden...besef dat jij hem ook dient te accepteren met zijn moeite over gevoelens te praten. Als jullie in beter vaarwater komen dan zul je zien dat jij beter in je vel gaat zitten wat hem weer meer ontspannen maakt en jullie contact verbeterd.
Het is overigens heel veel voorkomend dat je met jonge kinderen elkaar wel eens een beetje kwijt kan raken. Als je te ver uiteen groeit kan dat het het einde betekenen en in sommige gevallen wordt er gewacht tot de kinderen groot genoeg zijn en gaat men dan uit elkaar. Maar je kunt elkaar ook helemaal terugvinden als de problemen niet te groot zijn en je actie onderneemt om je relatie nieuw leven in te blazen!
En als je nu eens
iets heel anders gaat doen?
Het even loskoppelen van hem, eerst eens met jezelf aan de slag om weer wat meer waardering voor jezelf te gaan zoeken, bij jezelf?
Een nieuwe baan, een leukere baan, een leuke hobby, opleiding, vakantie met vrienden?
Van jezelf houden
Begin bij jezelf. Jij bent niet gewoon gewoon, jij bent een uniek en bijzonder mens. Ga haar verwennen en verzorgen en leer haar beter kennen. Koop geen mooie kleren om je man te behagen maar omdat jij de moeite waard bent om mooie kleren te dragen. Ga die dingen doen die jij leuk vindt.
Op die manier wordt jouw leven leuker en ga je sterker in je schoenen staan. Met een beetje geluk heeft dat invloed op de relatie met je man maar dat moet niet je doel zijn. Jouw leven, jouw geluk, jouw toekomst ligt in jouw handen en je moet er zelf iets van maken.
Kijk naar je kwaliteiten, naar je sterke punten en benadruk die en je zult nog beter zien wat voor geweldig persoon je bent en andere mensen zullen jou ook beter zien.
Verslaafd aan Liefde
Lees het boek Verslaafd aan liefde door Jan Geurtz. Het maakt heel erg duidelijk hoe je bevestiging zoekt bij je partner en hoe je elkaar in dat proces vasthoud. Ik herken veel in je verhaal, en ik denk echt dat je veel te afhankelijk bent van de goedkeuring van je man. Een cursus tantra bij Jan den Boer kan ik je ook aanraden. Ik was helaas al gescheiden toen ik boek las en cursus deed. Dat vind echt enorm zonde. Ik wens je toe om los te komen van de behoefte aan bevestiging van je man. Dat staat juist een goede relatie in de weg. En natuurlijk is het heel moeilijk als je man nooit tegen je zegt dat ie van je houdt. Maar je kan je man niet veranderen, alleen jezelf.
