Eerste hulp bij ludduvuddu
Na mijn scheiding vlogen de mannen op me af als vliegen op stroop, uit alle hoeken en gaten. Leuk voor een tijdje maar ik kon er niets mee. En toen was HIJ er. We zijn 7 maanden vreselijk verliefd geweest. We hadden elkaar gevonden. Nadeel alleen was dat hij 400 km van mij vandaan woont. We zagen elkaar elke 2 weken een weekend i.v.m. wederzijdse kinderen. Elke dag bellen en webcammen.
Afgelopen nacht is het tot een abrupt einde gekomen. Definitief en onomkeerbaar. En dat doet pijn! Zit nu op kantoor met behuilde ogen. Het snerpt zo. Zal nog wel even duren want ik ben stapeldol op hem. Het hoe en waarom het afgelopen is laat ik even in het midden. Hoe kom ik de komende week door? Huilen, afleiding zoeken, praten, voelen, wegstoppen? Of alles.
Er is geen handleiding maar hoor graag hoe jullie de snijdende pijnlijke periode zijn doorgerold. Ben niet depressief gelukkig en kan de dingen (meestal) zien zoals ze zijn. Maar ik mis hem zo, en onze liefde!
Hoop dat ik over een tijdje kan schrijven hoe de pijn minder is geworden.
Liefs,
Fély
Fély
Super!!! En als je weer op het randje van de twijfel komt, lees dan dit bericht van jezelf nog een keertje. Volhouden, tot zelfs je gevoel overtuigd is dat je beter af bent zonder hem. Want echt, dat ben je.
G, sprekend uit ervaring - het eerste bericht van Tihama had ik vrijwel letterlijk zelf kunnen schrijven...
Joecheiiiiii!! goed nieuws!
Hij wil me terug, kan niet zonder me!!! Alles vergeten en vergeven...............
Nee, geintje! Aan die situatie is niets veranderd, maar ik heb iets heeeeeel fijns en gevaarlijks ondekt! Na een week nauwelijks een hap door mijn keel te kunnen krijgen heb ik net uit de kantine een reep chocola gehaald en die smaakte me toch heerlijk!! Zit nog van de smaak in mijn mond te genieten. Oeps, bespeur ik daar weer een sprankje van mijn "einzigartige" humor?
Laat ik maar niet te vroeg juichen, maar fase 1 lijkt zo zijn einde te naderen. Vind het oneindig jammer dat Pat uit het bovenstaande draadje zich niet meer meldt, want dit gevoel gun ik haar ook van harte. Overigens, we hebben weer een beetje heen en weer gemaild en ik heb hem gewenst dat zijn pijn snel minder wordt en daarmee ook zijn liefde voor mij, want die zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden voor hem. O jongens wat ben ik blij dat ik gister niet naar München ben gereden........
Fély-de-choco-freak
Een andere kijk op de zaak
Heb niet geslapen vannacht. Heb heel diep nagedacht, tot bijna meditatief niveau. Ben heel eerlijk tegenover mezelf geweest. En dat was heel confronterend. En frustrerend dat ik dit inzicht nooit met mijn ex-vriend zal kunnen delen. Hij zal het niet begrijpen, denk te rechtlijnig of oppervlakkig. Ik heb gepost in het draadje "vreemdgaan" bij seksualiteit, voor degenen die geinteresseerd zijn in mijn "openbaring"
Ik hoop dat er reakties op komen, want volgens mij ben ik niet de enige die onder de hang naar begeerd te worden lijden.
Fély
Ok, ik ga direct kijken
En voor de rest. Goed zo, beter thuis op de bank met chocola dan in München. Ik ben eerder een hartig type, doe mij maar chips. Cheese Onion is favoriet.
Maar ik heb dan ook geen ludduvuddu.
Begeerte
Ik lees het hele draadje al mee. Zooooo herkenbaar! Heb ook ongelofelijk liefdesverdriet gehad, na de breuk met mijn geheime minnaar (ik ben getrouwd, open relatie). Ik was er letterlijk ziek van.
MAAR: toen ik echt naar mezelf ging kijken merkte ik dat ik niet zozeer hem, maar vooral het begeerd worden zo ongelofelijk miste.... Ik dacht dat het allemaal om hem ging, dat verdriet, maar na twee maanden uithuilen ging ik al weer op zoek naar een volgende minnaar... Weer een flirt gehad, mee gezoend enzo. Maar toen mezelf maar eens bijelkaar geraapt. Geen mannen meer (alleen mijn eigen) maar therapie.
Het helpt, dat wel. Maar het blijft een zwakke plek.
Ander licht
Hoi Fély, In sexualiteit schrijf je dat je met andere mannen uitging en dan zo ver ging dat ze gek op je werden? Klopt dat? En eerder schreef je hier dat je relatie uitging omdat je vriend ziekelijk jaloers was/is, en legde de oorzaak van de breuk helemaal bij hem. Maar jij gaf hem dus wel reden/oorzaak om jaloers te zijn. Misschien ben je na je scheiding helemaal niet toe aan een vaste relatie en moet je lekker wat aanrommelen met verschillende mannen.
Niet helemaal
hij heeft de relatie actief beeindigd en zo daarom zie ik hem ook als oorzaak van de breuk. Of ik erop aanstuurde? Misschien. Ik ben in die periode met 3 mannen uit eten geweest maar ging nooit "zo ver dat ze helemaal gek op me werden". Heb me niet opgesteld als een eerste date en altijd verteld dat ik helemaal verliefd was op mijn vriend. Twee van die mannen hebben aan het eind van de avond concrete toenaderingspogingen gedaan. Heb dat ook vol trots aan mijn vriend verteld, die daarop reageerde van "zie je wel". Rare situatie natuurlijk. En je kon erop wachten dat het een keer misliep. Kan mijn behoefte verklaren maar wil het niet goedpraten. Net zomin als zijn gegraaf in mijn mails. Wat ik eigenlijk had gewild, is het met hem delen, erover praten, over mijn behoefte aan bevestiging van aantrekkelijkheid. Zonder dat hij aan mijn trouw hoefde te twijfelen.
In ieder geval, ik wil niet aanrommelen met verschillende mannen. Dat heb ik voor mijn huwelijk al ruimschoots gedaan. Ik zou graag een relatie willen hebben, maar dan pas wanneer ik geen behoefte meer heb aan begeerd te worden door anderen. En om zover te komen moet ik even heel diep in mezelf gaan. Daar ben ik nu heel hard mee bezig.
Ben net een weekend in Nederland geweest. Heb veel met mijn familie gesproken, geen spannende afspraakjes gehad, geen spannende situaties opgezocht. Dave heeft 2x een oppervlakkig berichtje gestuurd waar ik nog niet op het gereageerd. Elke keer als ik weer ín mijn hoofd bezig was met hem te overtuigen van mijn liefde, heb ik mezelf tot de orde geroepen. Met redelijk succes. Moet met mezelf aan de slag, hoe passioneel en romantisch de afgelopen 7 maanden ook waren met hem. Eerst orde op zaken in Fély's hoofd, dan pas beginnen met nadenken of ik eventueel wellicht weer met een man afspreek.
Maar ja, morgen kan ik er weer helemaal anders over denken.
Fély
Hmm
Omdat hij het uitgemaakt heeft is hij ook de oorzaak van de breuk? Meestal als een relatie uitgaat hebben beide partijen bijgedragen aan de 'oorzaak'. Ik denk dat dat bij jullie ook zo is, of denk jij niet? En je schrijft dat je vol trots aan je vriend vertelt dat een man je aan het eind van een avond samen je probeert te versieren? Sorry, maar als dat gebeurt bij mij geneer ik me eerlijk gezegd altijd erg, en ik vertel het niet altijd aan mijn man, zeker niet vol trots. Dus wat dat betreft denk ik dat je gelijk hebt dat je moet werken aan je behoefte aan het zoeken van bevestiging. Succes met alles, groeten, Yvon.
Oké
Laat ik het dan zo zeggen: als hij het niet had uitgemaakt, was het nog aan geweest. En had ik waarschijnlijk nog steeds trots verteld als ik sjans had gehad. Heb ik voorheen ook nog gedaan, maar hij begon altijd over mannen in mijn buurt en hoe ze op mij zouden reageren, wat ik aan had etc.
Nou ja, in elk geval was ik er net zoveel mee bezig als hij. Sinds het uit is ben ik diep gaan nadenken en nog steeds. En jouw vraag is een nieuw die ik mezelf moet gaan stellen. Waarom vertelde ik het vol trots? Diverse redenen komen bij me op en daar kan ik dan lekker op de eenzame avonden over zitten peinzen. Me ervoor generen hoeft nu ook weer niet lijkt me.
Het gemis blijft, we hebben dagelijks nog contact maar niet meer over auw-pijn. Komt meer voort uit ontwenning dan wederzijdse gevoelens. We hebben er allebei van geleerd denk ik, maar ieder voor zich. Het contact zal wel minder worden naarmate de tijd verstrijkt.
Fély
Hellup
We hebben weer dagelijks contact op kantoor per mail. Hij rept niets over gemis, pijn enz. Maar wel nog over lichamelijke zaken. Ik weet dat ik iets bij hem losgemaakt heb op dat gebied, maar om daar nou telkens over te beginnen. Ik merk dat ik dat als een toegang zie voor toenadering. En dat ik verder afdrijf van mijn vaste voornemen om dichter bij mezelf te komen. Ben zo met hem bezig. Verdorie, dit scenario had ik niet voorzien.
Een deel van mij wil hem er nog steeds van overtuigen dat hij mijn grote liefde is.
Moet sterk blijven, bij de les blijven en vasthouden aan mijn eerdere heldere inzichten. Er is een leegte ontstaan ja, een leegte in mij die hij opvulde. Maar die leegte zit veel dieper en het was me al duidelijk dat hij enkel aan de oppervlakte de boel toedekte. Maar hoe oppervlakkiger, des te duidelijker voelbaar, ook als het wegvalt.
Oow, wat is dit lastig.
Fély
Helemaal verkeerd bezig
Getverdegetverrrrr! Dit gaat helemaal foute kant op. Ik mail hem steeds en wacht met smart op zijn antwoord. Maar geen toon meer over dat hij me mist of zo.
Waar ben ik in vredesnaam mee bezig??
Zonnetje
O dat heb ik al regelmatig gedaan, maar krijg geen reaktie daarop. Hij reageert alleen maar op oppervlakkige dingen en erotische hints. Als ik over gevoel begin zwijgt hij.
Begon zijn mail vanochtend met Hallo Lady Bear. Ik weet het niet meer. Mijn houding ten opzichte van hem is zo 180° gedraaid. Vreselijk! Ik loop hem echt achterna..... Zo ken ik mezelf helemaal niet.
Zonnetje, paar openbaringen
Kennelijk heb ik het nodig om zo diep te zinken om tot nieuwe inzichten te komen. Omdat hij niet antwoordde vlamde de pijn en wanhoop weer heftig op. Tijd voor een time-out vond ik. Even eerlijk zijn en doorvoelen (tip van engeltje).
Afwijzing, niets anders is wat mij zo vreselijk pijn doet. Afgewezen worden, niet belangrijk zijn. Dat is mijn hele oude pijn die zo'n leegte veroorzaakt.
En die leegte heb ik altijd geprobeerd te vullen met de enige manier die ik kende: mannelijke aandacht, in verschillende vormen, lang niet altijd seksueel. In het boek "Illusies" zou dat primaire afweer worden genoemd, of valse macht.
Logisch dat dat niet werkte. Je kan een leegte vullen, maar de pijn blijft latent aanwezig. En als het stuk loopt zoals nu, of zoals zo vaak eerder al dan niet door mijn toedoen, is de leegte weer daar, maar ook de pijn in alle hevigheid.
Ik heb al verschillende therapien gehad om dingen uit het verleden te kunnen verwerken, maar die link van vroeger naar nu heb ik nog nooit gelegd. Mijn perspectief van toen verkleurd mijn huidige perspectief, om het maar eenvoudig te zeggen.
Pfff, net op tijd het op een rijtje kunnen zetten want anders had ik me weer volslagen belachelijk gemaakt naar hem toe.
Zonnetje, ik heb niet alle draadjes en postings door de jaren heen gevolgd, dus ik weet niet wat jij hebt meegemaakt. Maar we hebben dus de worsteling gemeen, volgens mij zoals zovelen die hier posten.
Hou je mij/ons op de hoogte van jouw "vorderingen". Enne, ik zou het boek gewoon kopen.
Liefs,
Fély
Mooi!
Fijn om te lezen dat je de behoefte van vroeger los kunt zien van je 'liefde' voor deze man nu! Goed dat je het ziet. De kunst is nu dit 'besef' vast te houden en er na te leven. Probeer met liefde naar jezelf te kijken. Je bent een prachtig mens! Als je dit gelooft, straal je dat ook uit. Hoef je niet meer bang te zijn.
Leef met je hart open, zonder de blokkade van de oude pijn!!!
Liefs,
Engeltje
Engeltje
Het kost -nee het vréét energie om dit besef vast te houden. Om steeds maar de realiteit los te zien van de oude pijn. Het glipt er steeds weer in. De pijn in het nu te voelen, te verdwalen in de huidige situatie en de pijn verweeft zich weer met het heden.
Zeker als we contact hebben, ik zoek het ook steeds op. En dan wacht ik op zijn reaktie, en die komt niet, en dan doet het weer pijn. En dan moet ik mezelf weer tot de orde roepen. Ik schijn er niet zelfstandig bij te kunnen komen bij de oude pijn. Het is zo balen dat ik hier geen hulp kan krijgen om regressies te doen, en trainen om de boel te scheiden. Maar we geven niet op! Het besef is er, en dat is al heel wat.
Liefs,
Fély
Fély
Heel je draadje zitten lezen en ooooww wat een herkenning voel ik bij waar jij doorheen gaat.
Sorry dat ik niet eerder mee las maar zat/zit/zat/zit...pfff die afwisseling ook het lijkt wel een tornado die regelmatig langskomt waaien en die al mijn sterke voornemens Ondersteboven gooit...was te druk om te zien of en wat mijn ex nog op internet uitspookt...kijken of zijn excuses ( van vorige week, telefonisch...ohhh wat voelde die erkenning goed!!!) wel gemeend waren...ziekelijk bijna...zag een paar dagen geleden toch weer dat hij zijn profiel had opgesmukt op Facebook met een romantische profielfoto en een rits nieuwe jonge meiden bij zijn vriendenlijst...weer enorme boosheid...
Bij mij is het missen ook nog altijd aanwezig, er lijkt geen uur, geen kwartier voorbij te gaan ( en soms ineens dan weer wel,bijna verbaasd) dat ik niet aan mijn ex denk...ex is dan ook een woord dat ik nu schrijf maar ik eigenlijk nog steeds niet wil uitspreken...
Ik herken je gemis van het begeerd worden en de passie die jullie relatie had. Geestelijk en lichamelijk één voelen... Ik kijk om me heen naar mannen (test mezelf)maar ik voel geen enkele opening bij me zelf om een rebound-man toe te laten. Ik moet zeggen dat hetgeen waar jij je draadje mee begon- de mannen die uit alle hoeken en gaten lijken te komen- mij zeer bekend voor komt...alsof ze het ruiken...
Ik herken door jouw draadje dat mijn missen ook afstamt uit mijn jeugd...er eindelijk mogen zijn, iemand die blij met me is(oeps...was), me waardeert, me liefheeft, me beschermt....ik zou die verlangens van me af willen schudden.
Vandaag ontving ik een sms die hij via een site verstuurt waar de afzender zelf kan bepalen welke naam er boven komt. Er stond ILOVEYOU als naam en de sms was kort, vriendelijk-informeerde even hoe het met mij en mijn dochter ging-en praktisch want ik had hem een foto toegezonden van de zakken kleding die hier nog van hem staan, de foto kreeg hij niet geopend afsluitende met de groetjes...
De naam ILOVEYOU triggerde mij meteen want ook ons contact was ooit online begonnen en bestond uit veel sms-en als we niet samen waren en in goede tijden was hij altijd ILOVEYOU...maar direct ook de gedachte dat hij mogelijk al 100 smsjes gestuurd heeft aan andere dames en dat hij gewoon even vergeten was zijn naam te veranderen naar zijn voorletter zoals hij sinds het uit is doet...
God waar stop ik mijn energie in? Ik heb het gevoel dat ik zo verkeerd bezig ben. Ok..Ok...ik ben verkeerd bezig.. Ik mis hem waanzinnig en de mijne woont geen 400 km weg maar 4 minuten lopen...we hebben elkaar nu precies 5 weken niet gezien...geen idee wat er gebeurd als ik hem tegen kom...of sterker.. ik ga hem tegenkomen want eergisteren heeft hij mij gebeld over een afspraak binnenkort...ik was in dat gesprek enkel zeer teleurgesteld want ook hij is eeuwig het slachtoffer...het is de schuld van zijn familie (80%) dat we uit elkaar zijn, die vrouwen op internet is en verslaving en och ik had ergere dingen meegemaakt met ex-en hij kon zich niet voorstellen dat ik me ellendig aan de kant gezet voel door zijn acties, hij is depressief, in de war, hij heeft het moeilijk.Oh ja en waarom ik niet gewoon sportief kon zijn zoals zijn internet-liefde die hij om haar hand vroeg, die wenste hem namelijk gewoon al het geluk toe in zijn verdere leven...ik barstte bijna uit elkaar! Hij bleef opvallend vriendelijk wat me enkel maar helser maakte...hoe durft hij me te vergelijken met een kind dat hij 5 maanden gekend heeft op duizenden kilometers afstand ( zij woont in zijn land van herkomst)? En alle verantwoordelijkheid buiten zichzelf te leggen...ach dat profiel stelde toch niets voor..hij is immers verslaafd was zijn argument.
Na zijn sms in de auto hem gebeld, niets gezegd enkel Alicia Keys aan en hem na 1:20min. weggedrukt. Hij reageert niet op mijn mails waar ik hem steeds weer mijn pijn beschrijf...
Ohhh zo blij dat ik morgen weer naar de psycholoog mag na 4 weken...ik moet de diepte in en mijn verlangens naar liefde eens goed onder de loep nemen...zelfstandig bij de pijn komen en die hele relatie loskoppelen van wat ik eigenlijk zo nodig heb...meer zelf-liefde...niet meer afhankelijk willen zijn van een ander zijn liefde...zeker niet die van een slachtoffer-man...zwart- wit denker...hier idem.
Liefs,
Ondersteboven
Ondersteboven
Ow jij bofkont! Wat zou ik ook graag met een therapeut praten. Maar goed, ik doe het nu met mezelf, mijn broer die zelf therapie volgt en nog een handje vol mensen om me heen.
Ik ben trouwens zondagmorgen vroeg naar München gereden en stond onaangekondigd voor zijn deur. Trillend als een rietje, van vermoeidheid en zenuwen. Hij zette koffie voor me en we hebben elkaar omhelsd. Ik zei dat we moeten praten. Zijn eerste zin was "waarom heb je het gedaan". Ik wilde eerst tot rust komen. Nou ja, we hebben hartstochtelijk dramatisch gevreeen. Daarna heeft hij gekookt en zijn we een eind gaan rijden en hebben gewandeld. Hand in hand soms. Af en toe heb ik iets losgelaten over mijn proces.
's Avonds hebben we dan gepraat. Heel lang. En hij heeft weer gehuild. Ik weet nu chronologisch wat er gebeurd is. Tijdens onze webchat heb ik die man geschreven en Dave vroeg wat ik aan het doen was. Toen heb ik geantwoord dat ik een mail aan mijn vriendin schreef. Hij voelde nattigheid en heeft later toen mijn mails gelezen. Het beeld van mij aan het schrijven en keihard daarover liegen laat hem niet los. Ik heb hem ook verteld dat die man iets van mij wilde. Het speelde zich allemaal op straat af en hij weet dat ik daar sowieso niet van houd en ook dat ik niet teruggezoend heb. Maar dat ik de man in kwestie dan toch heb bedankt voor een leuke avond is natuurlijk helemaal niet te rijmen.
Anyway, ik heb heel open gesproken over mijn hang naar bevestiging, aandacht van mannen en waar dat vandaan komt. Het was de eerste keer dat ik helemaal eerlijk was. Wie geeft nou graag toe dat ze graag begeerd wil worden? Ik weet dat het voor onze relatie niets meer uitmaakt, die is stuk. En hij blijft in zijn gekwetstheid hangen.Zo heeft hij 47 jaar geleefd. Praat met niemand over zijn problemen. Zo is hij nou eenmaal zegt hij altijd. Kan zijn, maar ik zei dat dat niet gezond voor hem is. Het was een fijn gesprek, ik had niet de behoefte om hem te overtuigen van iets, kon gewoon mijn verhaal kwijt. Ik voelde me ook heel sereen, heel dicht bij mezelf.
Natuurlijk is dat serene gevoel nu weggeebd. Begin hem weer te missen, op contact te wachten. Maar ik ben blij dat ik daar heen gegaan ben. En dat ik niet gefrustreerd raakte door zijn muur. Ik voel dat ik op de goede weg ben. Ik ben dankbaar dat het zo gelopen is. Er is iets opengebroken in mij en dat moet ik niet weer dichtmetselen met een relatie, met hem of iemand anders.
Ondersteboven, ik ratel maar door. Maar volgens mij zijn wij (jij en ik) goed bezig. Blijf je doel voor ogen houden: zie jouw laatste alinea. Er zullen nog veeeele momenten zijn dat je terugvalt, maar we zullen altijd daarna weer een stapje verder zijn.
Keep me posted.
Liefs,
Fély
Ik kan het me zooo goed voorstellen
dat je toch gegaan bent...je gevoel gevolgd hebt...je zegje moest doen face to face. Die volgorde die dit bezoek had kan ik me ook zo voorstellen...eerst hetgeen je gemist hebt opsnuiven en wanneer dat is opgenomen ruimte voelen voor een gesprek...ik verwacht dit weekend zelf een gesprek face to face te hebben en ben errrrug zenuwachtig...wil vasthouden aan al mijn eisen en niet zwichten voor eventuele advances...verstandelijk...maar onverstandelijk
grijp ik hem het liefste vast...Dave reageert zoals mijn ex ook zou reageren...ik ben al 42 jaar zo en ik blijf altijd ongelukkig...zucht...
Vandaag bij de therapeut kreeg ik een opmerkelijke maar erg inzichtelijke opdracht nadat ik een tijdje over mijn missen had mogen spuien.. een soort fantasie geleide oefening.
Ik moest mezelf voorstellen dat ik een groot bos was dat ik zelf mocht indelen...ik omschreef hoe het eruit zag: veel hoge dunne bomen, vooral blanke berken, veerkrachtig, veel beweging in de toppen, weinig dikke bomen, een open plek ongeveer in het midden waar de zon goed scheen.
Daarna moest ik me voorstellen waar ik in mijn bos stond: beetje links achteraan, veilig tussen de bomen...de open plek vond ik een mooie plek maar ik ging er nooit in staan.
Was mijn ex ook in het bos? : ja..ik kon hem niet zien maar ik voelde zijn aanwezigheid.
Hoe vond ik dat? : Het gaf me ergens wel een prettig gevoel, veilig omdat ik hem ken, omdat hij er was.
Waar was hij in het bos?: schuin aan de andere kant van de open plek, diagonaal tegenover mij in het bos...opvallend... bij hem waaide het niet, bij mij wel...
Zou ik hem uit mijn bos zetten? :..hmmm toch liever niet..
Zet hem toch maar even uit het bos, ongeacht of je hem ooit weer toelaat in JOUW bos...
Ok..
Waar ben je nu?: ik hang ergens tussen de takken:s...
Kom maar even naar de grond...ik vang je wel, kom.
In gedachte liet ik me zakken om opgevangen te worden...
Ga nu maar naar die lichte plek en loop eens naar het midden:brbrbr ik voel me naakt, alsof iedereen mij kan zien en ik niemand kan herkennen...
Goed er is niemand meer in jouw bos en ineens hoor je "je bent OK" zeg het eens hardop...zeg het eens over die plek heen...
Zit er toch nog iemand in het bos dan?
Nee het is je eigen stem...zeg maar "jij bent OK"
Deel nu je bos eens in zoals jij het zou indelen alsof het een leuke plek zou zijn...
Ik plaatste een hek om mijn bos met een bordje privé terrein en in mijn bos kreeg ik ook stromend water, ik zag een regenboog die altijd scheen en mijn dochter klom in en uit een boomhut...het was er sereen.
Heb je dierbaren die je wilt toelaten in het bos?:..ehm..ja ( dierbaren...ik merkte dat ik mijn familie, vrienden en collega's razendsnel naging in gedachte of zij onder de noemer dierbaren vielen...waarom ik dit deed legde ik uit dat dit met wantrouwen te maken had.
Algoed de oefening werd langzaam afgesloten en nabesproken in het hier en nu. Niemand mag mij blijkbaar zien zoals ik echt mezelf voel.( ben een dame die veel grapjes maakt, bijdehand, kan flirterig zijn maar nooit meer dan dat, spelen...en als ik heel goed kijk doe ik eigenlijk precies-alhoewel iemands hand vragen is my way to far- hetzelfde als mijn ex op een bepaalde manier...de bevestiging zoeken...arghhh)Ik leef erg in emoties, denk veel, wil anderen graag totaal kennen en neem dan hun emotie over maar sta nooit stil bij wat ik zelf nodig heb of verlies mijn eigen gevoel in het hele gebeuren...dat ik mijn ex niet zie of spreek voelt ook bijna letterlijk&figuurlijk alsof mijn halve lichaam eraf is omdat ik 3 jaar met zijn zielig zijn aan het meedenken was en nu er praktisch bijna geen contact is valt dat weg...
Ik ging naar huis met de opdracht mezelf op die open plek te zien staan, de stem te horen dat ik Ok ben en dat dit mijn bos is waarin ik bepaal wat er gebeurd...ik ben de boswachter en dat bos moet gezond en mooi worden en blijven...zorg ervoor...zorg voor jezelf...je kunt nog mooie picknickplekken creeeren, kampvuurtjes, feestjes geven in het bos...het komt vanzelf...houdt dat beeld vast wanneer je hem gaat ontmoeten, hij staat buiten jouw bos en jij bepaald of en wanneer hij weer toegang heeft. Maar niet zolang jij in de wind staat en hij veilig in de rust...hij moet zijn eigen bos creëren.
Wouw zelf vond ik het een mooie metafoor...het kwam wel binnen. Ik was totaal bij bewustzijn bij deze oefening, maar kon zo vanaf mijn binnenste wel benoemen waar mijn pijnpunten zitten...
*wantrouwen ( terwijl ik altijd juist wil geloven dat ik zo spontaan ben zonder angsten!)
*mezelf een mindere plek gunnen dan iemand die mij pijn doet
* angst om mezelf te zijn,kwetsbaar
* angst om controle kwijt te raken ( geen anderen meer zien/herkennen als ik op de open plek ging staan en zij mij wel zouden zien)...
brbrbr dit was pas mijn 2e gesprek ( heb eerder therapieën gevolgd) maar heb nu eindelijk het gevoel dat ik op de goede weg ben bij de juiste persoon...
Toch vanavond al zijn smsjes ( het zijn er maar ongeveer 741...dus ik was even bezig) in een aparte map gezet in mijn telefoon( excuus was dat dit hoorde bij het opruimen van mijn bos maar ondertussen toch weer veel opnieuw zitten lezen, datums nagegaan)en weer zijn profiel gecheckt, weer 1 dame erbij toegevoegd...telefoon weggelegd, profiel weggeklikt en de rust terug gezocht in mijn bos...leren gaat altijd met vallen en opstaan...vaak vanuit het onbewuste van onze verkeerde patronen, keihard neervallen tot we wakker zijn om dan een nieuw stapje te maken naar dat wat goed is voor onszelf
Liefs...ik ga mijn bed opzoeken
Ondersteboven
Mooie sessie is dat geweest! Een bos, een plek voor mezelf, helemaal zoals ik dat wil. Ik zal me heel erg goed moeten concentreren om me dat voor te stellen zonder meteen een open plek te creeeren waar Dave en ik samen kunnen picknicken.
Ik kijk ook elke dag op zijn site. Hij heeft zijn "relatie"-status van "bezet" gewist. Niet vervangen door "vrij". De foto's van ons samen zijn er uiteraad af. En hij heeft 30 dames die hij alleen via die site kende eraf gegooid. Maar er verandert niets tussen ons. We hebben contact, oppervlakkig. Gister heb ik hem voor het eerst gebeld omdat ik iets kwijt wilde over zijn verdriet om zijn dochter (hij is weekend papa en mist haar verschrikkelijk). Hij lag al in bed en ik heb gezegd dat ik er wel een andere keer over zal praten.
Ik weet niet waar ik sta in zijn wereld.Hij zegt niet meer direct dat hij van me houdt, maar wel dat ik overal aanwezig ben. Ik weet ook niet wat ik van hem wil. Dit contact maakt me gek. Wel een sms, geen lieve woordjes meer. Wel mail, geen liefdesverklaringen meer. Ik heb zondag gevraagd of hij het contact wilde verbreken en hij zei nee. Maar ik ben druk aan het discussieren met mezelf of ik dit wel zo verder wil. Als ik het contact zelf verbreek, waarom doe ik dat? Zodat hij schrikt en van gedachten verandert? Dan zou ik teleurgesteld worden, maar ik hoop het natuurlijk nog steeds. Het zou het beste zijn om het contact te verbreken omdat dat het beste voor MIJ is. Maar ik kan zo moeilijk afscheid nemen, dingen definitief afsluiten. Wil altijd nog een kiertje open houden. Dat was altijd zo met alles. Maar wordt het niet eens tijd om dit te veranderen?
Ik heb hem net geschreven dat ik het betreur dat ik hem ken. Niet dat ik hem heb leren kennen, maar dat ik hem goed genoeg ken om te weten dat hij nooit met zijn gekwetstheid zal kunnen dealen. En dat hij zo verder zal gaan met zijn leven, zonder mij. Ben benieuwd of hij daar nog een reaktie op gaat geven.
Moeilijkmoeilijk allemaal. Moet mijn nick maar ook eens veranderen in onderstebuitendoorelkaar.
Liefs,
Fély
Liedje
draai eens 100 x achter elkaar het liedje van Marco Borsato : 'ik leef niet in een wereld zonder jou'...??
sterkte...
Onderstebuitendoorelkaar
Dat bekt lekker! Ja ik hou mijn nick maar even aan, want mijn ex wees mij ooit op dit forum en kent het dus..
Uit je schrijven haal ik dat Dave nog immer in jouw bos verblijft), je gedoogd hem en het liefst ben je lekker samen aan het picknicken met hem.
Enkel samen zittend op die prachtige plek merk je toch een vreemde afstand met de man die je het liefste dicht naast je hebt...
Nou meid ik had hem gisteren uit mijn bos gezet, maar ook vandaag is hij weer over mijn hekwerk heen geklommen(moet ik er dan verdorrie stroom op zetten??)...een vriendelijke sms van hem, informatief over hoe het gaat, afsluitend met xxxx...de eerste xxxx sinds 5 weken...xxx-jes die hij zo makkelijk aan iedereen geeft ( ze vielen me op, maar voelen niet meer speciaal voor mij bestemd), hij had het er over dat hij een dokter bezoekt, het ging al een stuk beter maar toch ook weer niet(vaag zeg!)moet ik nu denken dat hij in therapie zit????...ik ben redelijk oppervlakkig gebleven in mijn reactie (liet hem toch wéér in mijn bos zitten, hij is zo vertrouwd en ondanks dat we elkaar niet zien moet ik dan toch weer een signaal teruggeven.. )en even gevraagd wat voor dokter dat was en waarvoor...maar ach ja natuurlijk geen reactie meer terug...als ze maar terug hapt zal hij wel denken; dan zit het wel goed...
teleurgesteld in mezelf getver...ik wil geen indianen in mijn bos die enkel rooksignalen geven en straks mijn bos weer afbranden...hij moet eruit en het hek moet hoger en op slot...maar het kiertje openlaten voelt zooooooo verleidelijk...de gedachte dat soms bossen moeten afbranden om de grond weer nieuw leven te laten bloeien, maar wetende dat mijn grond zo verschroeit is dat het wel even gaat duren voor er weer wat op kan groeien...ik ben een boswachter in opleiding, ik heb een excuus!..zonder groene vingers overigens dus het is al een hele uitdaging)dat mijn therapeut mij deze opdracht gaf...die zie ik maandag weer, dan moeten we maar eens hoognodig over mijn groene vingers gaan praten haha
Morgen weer werken ( daar heb ik me compleet in vastgebeten) en vrijdagavond ga ik uit naar een trendy club waar ik nooit kom ( ben overigens al jaren niet meer uitgegaan naar dat soort kijk-mij-ik-zie jou-gelegenheden). Mijn (ook vrijgezelle)vriendin viert er haar verjaardag en zei ook een kaart voor mij te hebben gekocht dus dat ik wel aanwezig moet zijn...weet van collega's dat er allemaal snelle types (30+ in 2e jeugd)komen, de charmeurs die ik nu helemaal niet wil zien omdat het ergens verleidelijk voelt om toe te geven aan een rebound-man om de indiaan voorgoed uit mijn bos te krijgen...geen idee of ik er goed aan doe dat ik ga...verwarrend allemaal...Lekker swingen, even los van alles, even vergeten zegt mijn vriendin...zou jij gaan?
Ik geloof dat ik beter een opleiding brandjes blussen kan gaan doen want volgens mij ben ikzelf ook een aardige pyromaan in mijn eigen bos
Goodnight!x
Pat
U2 is op de radio met with or without you, een oudje die me ook even raakte...maar jij bedoelde vast "Ik leef niet meer voor jou"?...die is namelijk heel toepasselijk en inderdaad misschien wel goed om even 100 keer te beluisteren...
Ben momenteel weer helemaal into Alicia Keys...Wild Horses, couldn't drag me away ( een oude van de Rollingstones ook)...brbrbr daar krijg ik kippenvel van, maar de tekst zegt juist dat ik vasthoudt en ik de paarden weer wil berijden voordat we doodgaan...muziek...ik kan er flink op janken..
Bedankt voor de tip, ik zet Marco even aan
Bos
Nou, ik ben er nog niet uit of ik hem NIET in mijn bos wil. Is voor mij al heel wat dat te kunnen zeggen, een paar weken terug was het voor mij vanzelfsprekend dat het hele bos om hem geplant zou worden. We hebben nog steeds contact, per sms (duur) en overdag via mail. Gisteravond ben ik weer over "het voorval" begonnen en hij begon meteen te huilen, pijn auw, ach en wee, waarom toch. Hij heeft nog nooit in zijn leven zijn problemen met iemand besproken behalve met zichzelf. Dat hij nog contact wil houden, nog van mij houdt, mij nog als droomvrouw ziet, is voor mij een enorme berg hoop. En dat heb ik nodig. Zo doet het mij minder pijn en kan ik zelf rustig nadenken wat ik nou eigenlijk wil. Gemeen misschien, maar ik heb de bal, de macht. Ja, die had ik altijd, die heeft iedereen. Maar bij werkt het zo dat als ik die controle verlies, ik subiet in paniek raak. Hé, een nadenkertje. Heb mezelf eigenlijk nooit als een controlfreak gezien, maar dit bewijst toch anders.
Ik denk dat ik mijn bos maar eens ga verlaten en daarvoor in de plaats een privéstrandje creëer. Aan een Australisch eilandje, in een baai. Hm, dat werkt voor mij beter. Wie en wat wil ik daar allemaal hebben? Nou, ik kan me best voorstellen dat er geen strandbed voor Dave is gereserveerd. Hoe meer ik mijn strand inricht, hoe meer lieve mensen daar zijn, nee, daar past Dave niet bij. O daar komt hij aangelopen. Wat zal ik doen? Wordt vervolgd.
Of ik naar de trend-tent zou gaan? Ik weet het niet. Ik zou denk ik steeds hopen hem daar te zien, ook al is dat in de verste verte niet mogelijk. Ik zou steeds aan hem denken en wensen dat ik daar met hem was. Nee, ik denk dat ik daar nog niet aan toe ben. Er is vanavond trouwens ook een groot feest in Frankfurt, van de contact-site waar ik Dave van ken. Een vriendin heeft gevraagd of ik mee ging, maar ik heb even genoeg van uitgaan. Dat heb ik al genoeg gedaan deze zomer. Ik heb momenteel geen behoefte aan mannelijke aandacht. Wil genieten van kleine huiselijke dingetjes. Schrijven, bellen, lezen, met de kinderen iets doen. En waarschijnlijk ook af en toe met Dave smsen. Over dagelijkse dingen, hem troosten, raad geven. In die rol voel ik me goed, sta boven het gemis. Misschien niet de goede manier maar het helpt me nu even verder.
X
Fély
Controle
"Hé, een nadenkertje. Heb mezelf eigenlijk nooit als een controlfreak gezien, maar dit bewijst toch anders."
Ja precies...ooit werd ik door collega's aangesproken over mijn perfectionisme in dingen...herkende dat niet terug bij mijzelf want ik ben best super chaotisch, rommelig ( wel super flexibel en een adhoc denker)...perfectionisme werd dan ook uitgelegd dat ik graag de controle wil hebben, me dan veilig voel en goed ben in "mijn"ding.
Op de dag dat hij mij belde en 100 maal excuses maakte, mij erkenning gaf in alles waar ik goed in was geweest voor hem, toen voelde ik de kracht verder te gaan met "mijn"leven...met of zonder hem...iets later zag ik dat zijn excuses misschien niet oprecht geweest waren na ons 2e telefoongesprek waarin hij de verantwoordelijkheid weer buiten zichzelf hield ( en zijn profiel wijzigen) en toen was ik terug bij af...ik ken dat paniek gevoel dat je omschrijft zo goed.
Ik ging weer vaker sms'en, emails schrijven...ik heb nu misschien 4 op de 10 keer een reactie terug gekregen en ik ga me steeds meer afvragen: waarom pijnig ik mezelf zo?...ik zoek juist rust maar er loert de hele tijd zo'n emotionele onrust, want steeds weer als ik hem sms dan ben ik als een haas bij mijn telefoon als ik een berichtje krijg...maar jee wat een teleurstelling weer als het geen sms van hem is...
Fély prima dat je gewoon je gevoel volgt of het nu goed is of niet het is wat je nu moet doen tot je ooit denkt "nu ben ik het zat met al zijn gejammer en gezeur want wanneer ben IK nu in hemelsnaam aan de beurt en mag ik gewoon mezelf zijn?"...ik denk dat het in dit soort relaties ( die op een vreemde manier ongelijkwaardig zijn- eentje zorgt en de ander vraagt zorg) uiteindelijk altijd dit gevoel oproepen. Dit zeg ik wel wijs, maar ook ik heb nooit anders gekend en vind het bijna onvoorstelbaar een gelijkwaardige relatie te hebben...ik zal zelf zo hard aan mezelf moeten werken wil ik herkennen welke man daarbij aansluit...
Ik zei al mijn ex is ook een slachtoffer-man, zolang hij mij nodig had was ik in mijn element, ik regelde alles, vond mezelf gemeen omdat ik eigenlijk genoot van zijn afhankelijkheid...want Ik was nodig. Ik voelde mij zijn prinses, zijn engeltje, zijn leven, zonder hem was zijn leven nul...hij heeft het allemaal gezegd....maar als ik goed luisterde dan hoorde ik hem ook regelmatig zeggen dat hij waardeloos was, een mislukkeling en ondertussen was hij vreselijk onzeker, hij vond dat ik zoveel meer verdiende wat hij mij niet kon bieden ( en dat was de kroon die ik graag draag/droeg).
Zoals hij al aangaf was hij bang voor samenwonen omdat hij bang was een nare jaloerse man te worden...en als ik eerlijk ben denk ik dat ik meewerkte aan die voorwaarden om dat te laten gebeuren als we wel waren gaan samenwonen...nu woonden wij niet samen dus ging hij op een andere manier op zoek om zich wat waard te voelen...een jonge meid een vals beeld geven van zichzelf, hele avonden skypen met haar( tegen mij zeggen dat hij maar niet kwam want hij was zoooo moe van zijn werk) en ze vond hem geweldig...nou ziet hij er ook nog erg goed uit dus hij had snel iets aan de haak waar tegenover hij kon doen alsof hij zijn leven helemaal op de rit had...
Elke dag heb ik diverse momenten dat ik hem wil sms'en dat deze belachelijke periode maar eens afgelopen moet zijn en we elkaar maar eens goed in de ogen moeten kijken...even knuffelen..gewoon zoals vroeger...dichter bij elkaar zijn en alles vergeten...maar ik weet dat ik nooit meer zal vergeten, misschien soms...heel eventjes...maar er is sprake geweest van zeer grensoverschrijdende handelingen die ik nooit zal vergeten. Ik kan enkel met hem de zee in als hij serieus met zichzelf aan de slag gaat en daarin vordert en ikzelf ook doorga met therapie...mocht ik dan nog denken jaah hij is mijn man ( dat denk ik nu namelijk nog steeds:s)dan kunnen we opnieuw bij elkaar komen...ik wil een volwassen relatie waarin gelijkwaardigheid kan bestaan, zorgen en liefde in gelijke verhoudingen aanwezig zijn en ik niet meer zorg om lief gevonden te worden, maar omdat hij ook voor mij zorgt. De keren dat ik namelijk huilend op de bank zat omdat hij mij niet kon geven wat ik zo nodig had zijn namelijk ook niet voor herhaling vatbaar...ben alleen een type die die tijden graag vergeet om vrolijk verder te gaan maar eigenlijk was het dieptreurig. Zodra hij binnen stapte voelde ik me blij als een kind dat hij er weer was, mijn hand vasthield en zei dat ik zijn enige liefje was, zijn vrouw...Ik ben namelijk een mooie, grappige, zorgzame en intelligente vrouw. Ik verdien een man die niet enkel mijn hand vasthoudt als hij mijn hulp zoekt, mijn steun, die blijkbaar prima in staat is andere meiden het hol op hoofd te brengen maar zijn eigen leven niet eens een flinke slinger weet te geven naar positiviteit...een keer geen beren op de weg en zodat hij kan stoppen in beperkend denken en overstapt op wat wel mogelijk is...tevreden zijn!
Maar nogmaals ik schrijf dit allemaal verstandelijk want dan weet ik het best...maar gevoelsmatig bel ik hem nu het liefste op en ga ik met hem even over het strand slenteren....
x liefs
PS. heb besloten morgen wel te gaan stappen en dit in het kader te blijven zien van de verjaardag van mijn vriendin. Ik ga dansen tot ik naar huis wil.
Fély
Hoe gaat het met je?
Hier gisteren overdag kort sms contact. Doet me meer dan ik wil. Heb hem laten weten dat ik veel aan hem denk...(of dat nou verstandig was:s)...maar goed het is zo...
Ben gisteren wel mee naar de club gegaan en heb gedanst tot de laatste minuuthelemaal in mijn eigen wereldje, ...was heerlijk eigenlijk. Soms wel aan hem gedacht...maar dan kwam de volgende beat en dan was ik het gelukkig ook zo weer kwijt...de mannen hadden mijn aandacht niet. It was just me myself and I
Liefs!
Héél moeilijk en dubbel
Good for you! Having fun on your own! Hier gaat het niet zo goed en dan weer wel. Na de hele week heen en weer gemail over zijn pijn en ach en wee, hebben we wat concreter over het voorval gemailt en ook over zijn manier van er mee te dealen.
Het is me nog niet duidelijk wat hij nou van me wil. Ik ben de enige bij wie hij ooit dit soort gevoelens heeft geuit. Heeft altijd alles alleen verwerkt, of weggestopt. Het doet hem goed om het bij mij kwijt te kunnen. We smsen weer iets meer, maar hij wil niet bellen. Maar de grote vraag is natuurlijk: wat wil ik van hem?
Ik heb buien dat ik wanhopig iets van een liefdesverklaring uit hem probeer te krijgen, onrustig als hij niet snel genoet terugsmst. Maar dat ebt wel steeds weg. En net als ik denk "ok, ik heb het wel gezien", stuurt hij me weer een bericht terug.
Het staat aan de ene kant steeds verder weg van me, maar het gemis van het dagelijks bellen, cammen, het gevoel dat iemand me fantastisch vindt, blijft knagen.
Tijd om maar weer eens goed in mezelf te kijken.
Ik kom er wel. Maar blijf wel lekker posten.
Liefs!
Fély
Duw- en trekwerk
Sprak vanavond een vriendin die zei dat zij in haar relaties een man altijd vooraf grondig onderzoekt op zijn achtergrond en uit wat voor soort gezin hij komt eer zij verder met hem de zee in gaat....
Zij stopt dus ook resoluut met een relatie als blijkt dat de man in kwestie niet uit een hecht gezin komt...vond ik best heftig...
Ik scan mijn relatie ook wel, wil ook wel weten uit wat voor nest hij komt, maar ik heb er nooit iemand op afgewezen. Mischien omdat ikzelf ook niet uit een hecht gezin kom...ik moest er even over nadenken, maar zou dit de oorzaak zijn van dit soort duw en trekwerk in mijn relatie...afstoten/aantrekken...zoeken naar veiligheid en wanneer die weg lijkt te zijn ( zoals nu vandaag geen sms oid..) dan dat zelf weer opzoeken om het bevestigd te zien dat het toch wel ok is? Panieeeeeeek!
1 ding weet ik wel; it's killing...ik ga ook mijn spiegel er maar weer even bij pakken want wat ik doe is wat mijn dochter mij ook ziet doen...en wat dan...ik maak me zorgen.. Zij groeit ook op in een gebroken gezin met een bio vader die haar tijdens het buiten spelen opbelde om te zeggen dat hij nooit meer terug zou komen (inmiddels 4 jaar geen contact)...wat voor beeld heeft zij van de liefde...ik vind het zelf zo ingewikkeld allemaal...ik zou hem willen loslaten en kunnen denken "het was onze tijd niet" soms lukt het me maar de paniek haalt me nog met regelmaat in..want uiteindelijk wil ik gewoon lief gevonden worden en een veilig nestje hebben...zucht wat vind ik de liefde moeilijk ( vooral liefde voor mijzelf?)...ik ga even in mijn spiegel gluren en kijken wie ik zie...
x!
Wat herkenbaar
Hier ook gister geen, nauwelijks of afstandelijkse smsjes. En ik maar porren, vissen, naar bevstiging zoeken dat het toch in orde is. Maar vandaag heb ik nog geen contact gezocht. Volgens mij loopt het langzaam, heel langzaam bij mij richting afstand nemen.
Ja, ook mijn partners kwamen meestal uit gebroken gezinnen. Bij mijn man en mij dachten wij dat dat ons zou binden. Maar je loopt tegen dezelfde problemen in elkaar op (volg je het, volgens mij wel). We zochten bevestiging bij elkaar, maar omdat we allebei sterk op afwijzing van de ander reageerde leverde dat heftige scenes op.
Nu we uit elkaar zijn is er rust in de tent en kunnen we elkaar respecteren. De kinderen merken dat ook. We houden heel veel van ze en ook nog van elkaar, maar als partners gaat het helaas niet meer lukken.
Net een smsje gekregen. Mein Herz, Traumfrau, wat ga je vandaag doen, was fijn toen je vorige week hier was. Ik heb gereageerd met "ja, maar je vond het toch ook pijnlijk toen ik bij je was?" Maar op dat soort vragen krijg ik nooit een reaktie.
Ik ga vandaag fijn met mijn kinderen erop uit voordat ik ze vanavond weer bij hun vader aflever. Ik hoop dat we onze kinderen leren dat liefde is, ook voor je eigen geluk mogen kiezen. En dat je soms helaas moet besluiten ergens afscheid van te nemen omdat dat beter is. En respect voor jezelf en de ander. Zo proberen mijn -nog- man en ik ze door het leven te coachen. Gelukkig trekken we daarin 1 lijn.
Wat mama allemaal voor liefdesfratsen uithaalt, heb ik altijd strikt gescheiden en verborgen gehouden voor hun. Ze kennen Dave wel, maar niet als mijn vriendje of belangrijk onderdeel van mijn leven. Alle uitwisselingen van liefdesverklaringen en zo vonden plaats als ze al in bed lagen of als ze bij hun vader waren.
Ik hoop zo dat de behoefte om tot hem door te dringen blijft afnemen en dat het heftige verlangen om weer dagelijks contact en 2-wekelijkse romatiek terug te halen, uiteindelik zal verdwijnen.
Blijf sterk ondersteboven, blijf je spiegel erbij halen. En ach, je mag best weer terugvallen in je panikerende toestand en wanhopige smsjes sturen. Volgens mij ben jij ook op de goede weg en zal die behoefte ook steeds meer afnemen.
Misschien een ideetje om privé te mailen............
Liefs,
Fély
Vraagje fely
Ik breek even in in je draadje omdat iets me nu wel erg frappeert. Je schrijft :"Net een smsje gekregen. Mein Herz, Traumfrau, wat ga je vandaag doen, was fijn toen je vorige week hier was. Ik heb gereageerd met "ja, maar je vond het toch ook pijnlijk toen ik bij je was?" Maar op dat soort vragen krijg ik nooit een reaktie"
Waarom sms je niet gewoon terug: "ja, het was super, wanneer kom je hier?" Of zoiets. waarom ga je meteen door met ach en wee?
Groet une femme
Omdat
IK begin niet steeds over ach en wee. Hij haalt het steeds aan. De hele week heeft hij gezegd dat het leuk was maar zooooo pijnlijk. Hij gaat volgend weekend naar zijn moeder, bij mij in de buurt en ik heb gevraagd of hij dan langskomt, en hij wist het nog niet. (weer in de trant van, "o mijn droomvrouw, we hebben het zoooo fijn gehad, maar je hebt me zooooo' n pijn gedaan. Maar kijken, misschien kom ik langs, want het is zo moeilijk")
Ik was gewoon benieuwd of er iets veranderd is, of hij klaar is met lijden. Daarom vroeg ik ernaar.
Zegt constant dat ik zo fantastisch ben, dat hij me mist, maar als ik vraag of we weer eens gewoon kunnen bellen, krijg ik soortgelijke reakties.
Ik hou er ook mee op heb ik besloten. Geen gehengel meer, geen vragen of hij komt, wat hij wil. Als hij me iets te melden heeft hoor ik het wel. Maar ja, ik kan al voorspellen wat er gebeurt als ik niets meer van me laat horen. Hij zal schrijven: "je bent me zeker vergeten -snif- hebt zeker iets of iemand beters gevonden. Nou ja, is ook beter zo, ik belemmer je alleen maar, jij droomvrouw"
Vandaag heerlijke dag met mijn kinderen gehad. Wel aan hem gedacht maar niet met een hol gevoel in mijn maag en heb ook geen neiging gehad om hem te smsen. Maar ja, de dag is nog niet voorbij.
Fély
