Emigreren
ik heb een man en 3 kinderen. Mijn man, die altijd gewerkt heeft, heeft sinds kort geen baan meer.(financiele crisis 
)
Zelf werk ik helaas niet, ben arbeidsongeschikt door onzekerheid en faalangst. Dit doet heel erg pijn want ik wil zo graag werken... Nu wil mijn man ook werk zoeken in het buitenland bv Canada, zuid afrika. Nu heb ik mijn twijfels of dit nu wel zo verstandig is. Aangezien ik arbeidsongeschikt ben en dus wel heel afhankelijk van hem word. Dus dan valt mijn arbeids ongeschiktheidsuitkering weg en dus ook pensioen opbouw. Dit vind ik wel een heel eng idee. Ik denk dan ook meteen aan wat als er iets met hem gebeurd zit ik in een ver land, alleen met drie kinderen. Kan helaas geen baan gaan zoeken, dus voel me vrij hulpeloos. Aan de andere kant trekt het wel, ergens wonen waar er meer ruimte en natuur is. Ik weet het even niet meer.
Nee,
Je klinkt niet als iemand die erg sterk in haar schoenen staat en dat moet wel als je wil emigreren. Realiseer je goed dat je enorm op je zelf aangewezen bent.
Idd niet doen
Los van je eigen twijfels; wat doet je man? In Canada is het ook kredietcrisis......
Twijfelaar
Ik zou het ook niet doen.
Maar even los daarvan, ik hoop niet dat je dit als aanval ziet(is echt niet zo bedoeld), maar heb je al eens geprobeerd om van je onzekerheid af te komen. Zo jammer om daarin te (blijven) zitten als je wel zo graag wil, maar niet kunt werken. Een assertiviteitscursus/training oid? Alle kans dat je, als je zelf wat zekerder in je schoenen staat, het wel ziet zitten om te emigreren.
Sterkte!
Psycholoog
Hallo twijfelaar,
Onzekerheid en faalangst is heel naar, ik weet er alles van. Helaas (of gelukkig?) werd ik er niet om afgekeurd maar werd naar de psycholoog gestuurd. Het is vaak nog moeilijk hoor, ik werk met mensen en het zweet gutst dan van m'n gezicht en dan sta ik te trillen en te hijgen maar meestal gaat het wel. Emigreren naar een ver land zou mijn ultieme nachtmerrie zijn. Dan wordt je nog veel meer geconfronteerd met je onzekerheid en faalangst, er wordt namelijk heel wat van je verwacht want je moet je aanpassen aan allerlei vreemde regels die je niet meteen snapt.
Probeer het langzaam op te bouwen met een klein simpel baantje in Nederland, als dat beter gaat wie weet een grotere baan en dan... wie weet. Ik zou in ieder geval hulp zoeken bij een psycholoog. Succes
Wat wil je zelf?
Wil je je leven laten bepalen door onzekerheid of wil je je leven leven?
Ik zou nu niet emigreren, maar ik zou een plan maken hoe je over een jaar stevig genoeg in je schoenen staat om het avontuur aan te kunnen.
J.
Faalangst
Ik ben toch een beetje verbaasd. Ik wist niet dat je arbeidsongeschikt kon worden verklaard door onzekerheid en faalangst. Ik vraag me dan ook af wanneer je arbeidsongeschikt bent verklaard en of er nog andere symptomen waren. Wat houdt jou trouwens tegen om weer werk te gaan zoeken? Heb je weleens therapie gevolgd? waarom stel je je zo afhankelijk op?
Visum canada
Los van het feit of het in dit geval wel verstandig is, lijkt het me praktisch ook moeilijk.
Niet alleen vanwege het feit dat de visum eisen niet misselijk zijn, de hele visum procedure voor Canada duurt op het moment 2 jaar. En voordat je je papierwerk in orde heb mag je hier niet werken.
En het zal ook niet meevallen om als 'niet-canadees' een redelijke goedbetaalde baan te krijgen op het moment (alhoewel ik het idee hebt dat de gevolgen van de crisus hier iets minder zijn..)
Jerseygirl(een in Canada wonende Nler)
Echt niet doen
ik ben meerdere keren van land verhuisd, en ik heb absoluut geen last van faalangst of onzekerheid, maar je bent wel enorm op jezelf aangewezen. Dus ik zou er in een onzekere situatie zeker niet aan beginnen.
Mijn man wil weer graag weg, maar nu we kinderen hebben, hebben we afgesproken dat EERST een van ons tweeen ergens een baan moet hebben gevonden, en de proeftijd door is gekomen, voordat de ander met de kinderen komt. Dat zal dan in de praktijk betekenen dat we zo'n 3 maanden (proeftijd van de een en opzegtermijn van de ander) apart zullen wonen. Maar degene die alleen is heeft dan alle rust om een goede woonplek te vinden, en als het allemaal in de soep loopt hebben we de baan van de ander nog om op terug te vallen.
Emigreren moet je niet zien als escapisme, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. Het is ergens anders niet makkelijker, wel anders. Dus het kan heel positief uitvallen, zolang je dingen goed regelt.
En de enige manier om van faalangst af te komen is door in het diepe te springen en dingen te doen. Werken geeft je juist zelfvertrouwen. Al is solliciteren heel erg eng. Steek zelf ook altijd het liefste mijn kop in het zand en wil wachten tot ik een baan op een presenteerblaadje aangereikt krijg. Helaas gebeurt dat maar zelden 
Veranderen lukt me niet
Om op mijn arbeidsongeschiktheid terug te komen. Het is helaas toch moeilijker dan het lijkt om uit deze situatie te komen. Kijk bij mij is de faalangst zo erg dat ik van gewone dagelijkse dingen al zo gestresst raak. Op school helpen als vrijwilliger? Durf ik niet, bang om iets verkeerd te doen. Verjaardag kinderen... doodeng al die mensen op visite. Zweet loopt inderdaad over mijn rug. Ga dan door de stess alles verkeerd doen, klungelig. Laats kwam er iemand op visite. Even koffie zetten. Vergeet van de stess water in de koffie machine te doen. Tja de rest kun je wel raden,ha ha. Kan er nu wel om lachen. Ga zo maar door. Qua werk ligt het nog veel moeilijker. Door de stress kan ik dan niet meer helder denken. Krijg een soort black out. Simpele rekensommetje lukt niet eens meer dan. Ik heb ook al van alles geprobeerd, therapie dagbehandeling, reintergratie bureau, etc etc. Ze hebben me min of meer opgegeven. Ik heb geen vertrouwen in mezelf. Heb een VWO diploma op zak. Als iemand een beroep weet te bedenken voor een creatief maar super onzeker iemand dan hoor ik het graag. Natuurlijk geen werkdruk
Ik denk niet dat ik ooit zal veranderen. De een erft een lichamelijke ziekte, ik heb het qua geestelijke gezondheid wat minder getroffen. Ach het kan altijd erger. Ik ben al lang blij dat mijn kinderen wel zelfverzekerd zijn.
Wat emigreren betreft. Mijn man staat gelukkig wel sterk in zijn schoenen. Hij is geen Nederlander en naar Nederland geemigreerd. Dus voor hem is het niet moeilijk. Het is inderdaad een goed idee dat mijn man eerst alleen gaat en vast werk heeft. Het is geen makkelijk besluit. Als je gaat moet je het wel zeker weten. Je kunt niet blijven verhuizen. De kinderen zijn nu nog onder de 6 dus op zich een goede leeftijd. Als we gaan wordt het waarschijnlijk Zuid Afrika. Bedankt voor alle reacties.
Tinus_p
Mijn man werkte in de automatisering bij een bank. Voorheen lagen de banen voor het oprapen. Je hebt gelijk dat het overal momenteel moeilijk is om een baan te vinden. Alleen nu is de zekerheid van een baan hier toch al weg, maakt de keus ietje makkelijker om weg te gaan...
Sorry hoor
, maar ik begrijp er toch echt helemaal niets van. Het lijkt me erg naar dat je je zo onzeker voelt. Maar dit is geen ziekte, en hoeft dus ook echt niet zo te blijven. Ik vind die vergelijking ongepast. Je hebt je helemaal erbij neergelegd! En heus, ik weet waar ik het over heb, heb zelf genoeg therapie achter de rug. Omdat ik WEIGER mijn leven door angst te laten leiden en afhankelijk te zijn. Dus hopla, heb ik mezelf keer op keer een schop onder de kont gegeven, misselijk van angst (sterker nog, brakend soms), maar dat is de enige manier.
En nu voel ik me meestal hartstikke prettig en zeker. En vergeet ik nog regelmatig het water in het koffieapparaat te doen- wat is dat nou voor een kulvoorbeeld om aan te tonen dat je heus echt arbeidsongeschikt bent.
Sorry, ik besef dat ik hard ben, maar ik kan slecht tegen zulk slachtofferschap.
Dus; bedenk een beroep, er zijn er genoeg waar niet al te veel mensencontact bij komt kijken. EN begin anders eens met een opleiding; met alleen een VWO diploma begin je niets. Wat dacht je van tolk/vertaler, kan thuis! Ga eens praten met het CWI.
Doe iets!!
Eenvoudig werk
Het beste is om met heel eenvoudig werk te beginnen b.v. schoonmaak via een uitzendbureau en dan steeds een stapje 'moeilijker'. Als je emigreert ben je ook vaak aangewezen op dat soort werk.
Zuid Afrika zou ik niet doen als ik jou was. Mijn man is voor z'n werk 3 maanden naar ZA geweest, ik en de kinderen zijn meegeweest. Alles was geregeld maar ik ben maanden daarna nog depressief van de stress geweest want het is een hele harde en ingewikkelde samenleving met veel onveiligheden en 'onzichtbare' regels. Echt helemaal niets voor een onzeker iemand, je moet stalen zenuwen meebrengen naar Zuid Afrika.
Ik denk dat jij inderdaad de rest van je leven onzeker en angstig zult blijven want je wilt niet echt, ik wil je klachten niet bagataliseren maar je komt niet strijdlustig over. Je ziet niet hoe er om je heen gestuntelt en gestruikelt wordt je ziet waarschijnlijk alleen die paar stralende geslaagde mensen en daar moet je je niet mee vergelijken.
Twijfelaar
Ik denk dat je jezelf te makkelijk opgeeft. Je bent niet altijd zo geweest, want je hebt een VWO-diploma gehaald. Dat VWO-eindexamen is toch wel het meest stressvolle wat ik in mijn leven gedaan heb. Vooral de vakken waarbij er ook een mondeling was.
Ik denk dat je een één of andere angsstoornis hebt, maar ik denk ook dat je je achter die angststoornis verschuild om geen nieuwe stress meer te hoeven aanpakken. Een heleboel routinedingen doe je namelijk wel rustig. Drie maanden met de kinderen alleen in Nederland blijven zitten is ook meer stress, om van een verhuizing, laat staan emigratie maar niet te spreken. Je doet de eerste tijd niks anders als aan mensen vragen hoe het nu allemaal precies zit en werkt. Automatisch bega je een hoop blunders, omdat je de gebruiken en de cultuur nog niet goed doorgrondt.
Verder heb ik al behoorlijk wat emigraties gezien van mensen het verschil in een geslaagde en niet geslaagde is dat bij de eerste de mensen er zelf naar uit zien om een nieuwe toekomst op te bouwen in het land van keuze. Ze hebben er zin in, doen moeite om zich (gedeeltelijk) aan te passen en deel uit te maken van de sociëteit daar. De emigraties die meestal mislukken zijn degenen waarbij het land niet speciaal is uitgekozen, maar de keuze voortkomt uit het feit dat de partner daar heen wil (voor werk, familie of anders) en de emigrerende persoon verder erg aan zijn Nederlandse gewoontes en gebruiken hangt en alle nieuwigheden daar tegen afspiegeld. Resultaat of ze komen samen terug, of de relatie loopt hier op stuk, beide kan ook. In jouw situatie kan ik me zelfs nog voorstellen dat je partner i het buitenland werkt en jij hier zelfs helemaal niet weg komt, ook leuk voor je relatie.
Wat werk betreft, werk helemaal zonder werkdruk bestaat denk ik niet, maar voor jou zal werk waarbij niemand op dat moment toekijkt je waarschijnijk het beste afgaan. Juist in dit tijdperk van internet zijn er een heleboe mogelijkheden waarbij de contacten bijna allemaal via email verlopen. Je schrijft dat e creatief bent, nou misschien heb je wel artestieke talenten die je kunt benutten, kan je goed tekenen, schilderen, beeldjemaken, houtsniden, artestieke truien breien, doosjes versieren of weet ik niet wat er allemaal nog mogeljk is en dat via internet verkopen. Het is niet snel een volledige baan, maar je krijgt er toch wat extra inkomsten door, waardoor je niet helemaal meer zo afhankelijk bent. Ik ken iemand die een aardig centje bijverdiende door van die babydraagdoeken in elkaar te naaien. Andere internetopties kunnen zijn op websites te leren maken, fotobewerking, textschrijver of vertaalwerk. Het voordeel van dit soort werk is dat je het vaak ook gewoon in het buitenland kunt doen.
Je moet alleen wel eerst een drempel over van "ik heb het qua geestelijke gezondheid nou eenmaal minder getroffen en dat zal nooit veranderen' naar 'vroeger kon ik het ook, het is voor mij nu eenmaal moeilijker dan voor andere mensen, maar het zal me weer lukken onder bepaade omstandigheden'. Misschien kunnen in de beginperiode bepaalde medicijnen je helpen om over die drempel heen te komen, maar daarvoor moet je bij je psychiater zijn.
Een nieuw land kan een nieuwe start worden, maar het kan ook zorgen voor algehele isolatie, je huis niet of nauwelijks meer uitkomen en geheel afhankelijk van je partner zijn. Die kans zit er bij jou wel in. Ook in een nieuw land zul je hulp moeten zoeken voor jou geestelijke problemen. Aan een nieuwe huisarts uitleggen in een vreemde taal wat je scheelt, eventueel doorverezen worden, weer e verhaal moeten doen, enz. Ik vraag me af of je dat zult doen of dat je voor de isolatie van je huis zult kiezen. Je moet ook weer helemaal opnieuw beginnen met vrienden maken, mensen kennen en soms is zelfs de manier van koffie maken weer helemaal anders 
groetjes Jessica (geemigreerd naar Italië)
Niet gaan emigreren
Emigreren geeft een heleboel onzekerheid en stress, en niet alleen acherblijven in NL. Ik ben 2 x meerdere weken alleen geweest met de kinderen en er kunnen allerlei kleine dingen gebeuren ( gevallen snee onder de kin en ermee naar de huisarts/ehbo post) of toch zaken die je al wist als bv rapportenbespreking waar je dan alleen heen moet. Steeds weer extra oppas moeten regelen dus iemand bellen en moeten vragen( = stress). In het buitenland puur je weg moeten vinden naar de supermarkt, in de supermarkt naar welke producten herkenbaar zijn voor jou. Verder leren hoe alles werkt rond huisarts en scholen. Wie moet je wat vragen enz. Huisvesting regelen, rijbewijs, hoe gaan de kinderen naar school enz. Zelfs wij in Belgie hebben tijd nodig gehad omdat ook hier zoveel anders als in NL en dan spreken we nog min of meer dezelfde taal. Over Zuid-Afrika heb ik veel verhalen gehoord over overvallen en moord. Lijkt mij een heel stressvol land.
Vraag me af..
...wat de werkelijke reden is van emigratie. Sommige mensen vluchten ook voor problemen wat meestal gewoon niet lukt.
Hoe is het voor je man om zonder baan te zitten? Vraag me af hoe erg dit aan hem knaagt aangezien hij altijd heeft gewerkt (las ik). Daarnaast is hij blijkbaar degenen die de kar trekt omdat jij toch behoorlijk van hem afhankelijk bent. Ik denk dat dit ook niet erg gemakkelijk is voor hem. Zeker nu niet zonder baan en in een voor hem vreemd land. Hij is naar hier geëmigreerd dus Nederland is niet zijn thuisland. Voelt hij zich uberhaupt wel thuis hier? Komt hij trouwens uit Zuid Afrika?
Ik zou in ieder geval eens heel erg goed gaan nadenken. Verder ben ik het wel eens met de voorgangers dat je jezelf niet moet opgeven. Werk aan je zelf en aan je zelfvertrouwen. Niet alleen voor jezelf maar ook voor je gezin en voor je man. Jullie moeten dit samen doen en mij lijkt het moeilijk als een partner zichzelf zo afhankelijk opstelt en zich zo uit het leven terugtrekt.
Heel veel wijsheid en sterkte gewenst, Leen
Vragen om over na te denken
Twijfelaar,
Ik weet niet hoe oud je bent, maar leven zonder hoop lijkt mij teveel op sterven. Ik neem aan dat je nog lang genoeg wil leven om je kinderen groot te zien worden?
De volgende vragen zijn bedoeld om jou stof tot nadenken te geven
Wat levert jouw afhankelijkheid je allemaal op?
Wat kost jouw afhandelijkheid je allemaal?
(En dan de uitsmijter met in gedachte: opvoeden is voorleven) Hoe zou jij het vinden als jouw kinderen zich later zo afhankelijk zouden opstellen?
Kortom, Kom op en succes met het zoeken naar hulp (therapie, coaching oid) voor jouw probleem!
