Ex terugzien in kind
Na een huwelijk vol geestelijke en lichamelijke mishandeling en bedrog ben ik op een bijzonder nare manier gescheiden. Dit om duidelijk te maken dat ik mijn ex heel erg haat.
Onze twee kinderen wonen bij mij en dat gaat heel goed. We hebben weer rust en we hebben het fijn samen.
Maar mijn jongste lijkt qua karakter erg op zijn vader en soms zijn er reacties of uitspraken waarvan ik meteen een flashback krijg richting ex.
Nu verwijt ik mijn kind niet dat hij de genen van zijn vader heeft, integendeel. Ooit was dat de geweldigste man ter wereld maar halverwege de rit kwam er een truus langs en veranderde hij in een egoïstische leugenaar.
Maar als jongste boos op mij is, dan lijkt hij in zijn manier van doen zo op zijn vader dat ik dat heel moeilijk vind om mee om te gaan.
Hoe scheid ik dat want ik doe het kind onrecht door hem met zijn vader te vergelijken?
Die ex is echt een trauma van mij. Ik praat met een therapeut en ik krijg medicatie maar dat slaat allemaal niet echt aan.
En het allerlaatste wat ik wil is dat de relatie met mijn kind hier onder lijdt. De kinderen hebben al veel te veel meegemaakt.
Herkenbaar
Mijn oudste lijkt op haar vader, zelfde diagnose. Van mijn kind kan ik het hebben, maar daar ben ik niet mee getrouwd 
Het kan wel 5 jaar duren voordat je zo'n huwelijk hebt verwerkt en nog kan het me soms wel aangrijpen (14 jaar later).
ook herkenning
Hier een ex met een moeilijke psychiatrische problematiek. Waarmee hij uiteindelijk zijn, maar ook ons, leven behoorlijk mee heeft verpest. Hier ook een jongste kind die het meest op vader lijkt. Nu weet ik dat ex' psychische problemen een brede oorzaak hebben, maar bepaalde karaktertrekken is daar een van. En juist die zie ik ook in zoon.
Dus buiten mijn aversie daarvoor ook nog een stukje angst; ik wil niet voor mijn kind dat hij dezelfde kant op gaat als zijn vader.
Ik heb ook gesprekken en hulp van ern therapeut gehad. Ik denk ook dat dat het enige is dat je er mee kunt. Buiten 'voor-leven' natuurlijk; een kind volgt automatisch het voorbeeld dat het ziet van de ouders/omgeving. Daaruit is ex gelukkig in zoverre verdwenen dat hij niet zoveel invloed meer heeft. Dat merk ik ook aan kind, nu, zoveel jaar later. Tijd heelt, en dat zal het ook bij jou doen. Hoewel de littekens zullen blijven.
moeilijk, moeilijk...
Ik maak hetzelfde mee. Gelukkig is vader inmiddels door eigen toedoen uit beeld geraakt. De manier waarop dat ging was direct het gevolg van zijn, laat ik maar zeggen, moeilijke gedrag. Dus mijn kinderen hebben eersterangs kunnen zien wat de gevolgen zijn van dergelijk gedrag.
Zonder vader zwart te willen maken, confronteer ik hen daar wel eens mee. Vorige week nog miste ene kind (volwassen) bijna een doktersafspraak omdat hij het nodig vond zijn post te laten liggen tot zaterdag. Zonder namen te noemen zeg ik dan: "Je wéét waar dit uitstelgedrag toe kan leiden." En dan niet als trap na richting vader, maar ik denk dat dat moeilijk te begrijpen is als je dit niet zelf van dichtbij hebt meegemaakt.
Huwelijk is alweer meer dan 10 jaar voorbij, maar de littekens blijven. Gelukkig heb ik ook de nodige professionele hulp gehad om het "een plekje te geven". En dat het destijds dusdanig excaleerde (na het huwelijk) dat mijn ex van het tonaal verdween was een afschuwelijke ervaring, je wenst het niemand toe, maar sindsdien hebben we wel rust in ons leven.
En het is, zoals mijn andere kind (die bij zichzelf ook bepaalde eigenschappen van zijn vader herkent) heeft gezegd, "een voorbeeld van het niet moet." Maar dan moet je kind wel gezegend zijn met zelfinzicht.
