Gebrek aan lef
Dit is een bericht om even stoom af te blazen, ook al heb ik dat hier misschien al honderd keer gedaan.
Een excuus op voorhand dus, omdat ik het gewoon even kwijt moet.
Waar het op neerkomt is dat het patroon van mijn huwelijk steeds duidelijk wordt en het wordt ook steeds (pijnlijk) duidelijker hoe weinig ik hier aan kan veranderen.
Ondanks mijn eigen therapie en onze relatietherapie lijkt het erop alsof het niet meer goed komt.
Toen mijn man een aantal jaar geleden verliefd werd op een andere vrouw heb ik het daar heel moeilijk mee gehad. Pas toen ik zelf (vorig jaar) verliefd werd op een andere man zijn we begonnen met relatietherapie. Pas toen had mijn man ook de behoefte om over onze relatie te praten met een professional. Gelukkig maar want nu zijn we eindelijk in gesprek.
Maar ik had nooit kunnen vermoeden wat het effect zou zijn van mijn eigen verliefdheid (of overspel, zo je wilt) op ons huwelijk.
Sowieso vindt mijn man dat ik hem 4 jaar lang heb achtervolgd met zijn overspel omdat ik het niet kon afsluiten, waardoor hij nu nog 3 jaar hetzelfde recht heeft. Het klopt dat ik het er lang ontzettend mopeilijk mee heb gehad dat we nooit hebben gepraat over het waarom van zijn verliefdheid. En nu denk ik dat ik te lang in de slachtofferrol blijven hangen.
Maar nu zijn de rollen dus omgedraaid en hij gebruikt werkelijk alles om me aan mijn misstap te herinneren. Of ik nu door de straat fiets waar mijn "verliefdheid" heeft gewoond, iets te lang wegblijf om boodschappen te doen, witte wijn drink terwijl ik meestal rode drink of we kijken naar een film waar overspel/verliefdheid in voorkomt, alles is voor hem een aanleiding om alles weer de revue te laten passeren en me daarbij ook echt naar te benaderen. Maar ik probeer hem die ruimte te geven, moet moeite soms, maar ik doe mijn best om begrip te blijven tonen voor zijn verdriet. Juist omdat ik dat destijds zo heb gemist.
Hij heeft aangegeven dat hij niet weet of hij me ooit zal kunnen vergeven, of hij het ooit achter zich kan laten (en hij "mag" nog drie jaar, dus...).
Maar goed, dit zie ik als een hobbel die we samen moeten nemen en waar we samen voor moeten knokken.
Maar er is nog iets anders wat eigenlijk al gedurende onze hele relatie een enorm probleem is en dat het feit dat hij enorme stemmingswisselingen heeft en soms echt hele heftige woedeuitbarstingen heeft.
Jaren lang heb ik dit min of meer laten gebeuren en ik realiseer me heel goed dat ik daarmee ook zijn woedebuien gefaciliteerd heb. Maar nu we kinderen hebben wordt steeds duidelijker dat zijn boosheid en zijn onvoorspelbaarheid een enorme impact heeft op ons als gezin. De kinderen worden nu groter en beginnen te zien dat dit niet oké is.
De onveiligheid, zijn controledwang en het lopen op eieren begint iedereen inmiddels flink op te breken. Door zijn woedebuien is al ongeveer een halve huisraad gesneuveld en laatst heeft het zelfs geresulteerd in (absoluut onbedoeld) fysiek letsel bij mij. Hij beledigt mij en de kinderen regelmatig. De kinderen, die inmiddels ook de leeftijd hebben dat ze van zich af beginnen te spreken, stuur hij gewoon weg. Laatst vernederde hij mij waar de kinderen bij waren en ik diende hem - heel stellig en rustig - van repliek. Wat er dan gebeurt kan ik niet eens meer navertellen maar het komt er op neer dat ik, door hem aan te geven dat ik daar niet van gediend ben, hém beledig. Gevolgd door een soort silent treatment, iets waar hij mij juist altijd van beschuldigt. Hij draait na zo'n gebeurtenis alles, werkelijk álles om en uiteindelijk ben ik de aanstichter van alle kwaad. Wat natuurlijk ook niet verwonderlijk is voor iemand die niet te vertrouwen is.....
Tijdens onze therapiegesprekken is gebleken dat hij zich vaak "niet gehoord" voelt en dat ik te onduidelijk ben. Nu gebruikt hij dat te pas en te onpas als hij z'n zin niet krijgt, op wek gebied dan ook.
Inmiddels lukt het me wel steeds beter om zijn probleem bij hem te laten. En door me een beetje terug te trekken hoop ik dat ik hem zo weinig mogelijk munitie geef voor manipulatie. Maar dan geef ik hem weer te weinig aandacht dus linksom of rechtsom is het nooit goed genoeg.
Kortom: het vreet werkelijk energie en de impact op het gezin en de kinderen lijkt steeds groter te worden. Fysiek begin ik hier ook last van te krijgen. Ik ben altijd ontzettend moe en vaak prikkelbaar en ongedurig en ik heb allerlei kwalen waar ik nog nooit van mn leven last van heb gehad. Dus ik realiseer me steeds meer dat dit zo niet langer kan doorgaan. En elke dag hoop ik dat ik het ei van Columbus vind, waardoor het mogelijk is om met deze man te blijven leven, om een gezin te blijven vormen, zonder mezelf te verliezen. Maar voorlopig loop ik alleen nog maar op dat ei.
Voor de kinderen is dit ook funest, denk ik.
Van buitenaf denk ik dat veel mensen ons gezin heel leuk vinden. We hebben het goed, iedereen is gezond. Maar achter de deuren spelen zich taferelen af die ik met bijna niemand durf te delen.
Het breekt mijn hart werkelijk want ik hou nog wel van hem. En we hebben ook echt leuke momenten, we kunnen ook nog wel samen genieten, lachen. Maar ik vrees dat ik het nooit meer goed kan maken en zijn onvoorspelbaarheid maakt me gek. De connectie is er gewoon niet. Of niet meer.
En ik heb (nog) niet het lef om De Stap te zetten.
Ja, je hebt meer lef nodig.
Heeft hij al eens een cursus of therapie woedebeheersing gedaan? Want naast alle andere toestanden lijkt me dat een zeer noodzakelijke aanvulling.
Is latten een optie? Dan kun je hem terug naar zijn hok sturen als hij zich weer eens misdraagt. En je went alvast een beetje aan een eventueel leven zonder hem, mocht het uiteindelijk toch niets worden.
Brunette
Al meerdere malen heb ik hem voorgesteld om hulp te zoeken voor zijn woedebeheersingsprobleem.
Volgens hem is het geen probleem, althans niet in de mate waarin ik het ervaar, doet hij er zelf al genoeg aan en is hulp onbespreekbaar.
Latten is evenmin onbespreekbaar, dat is voor hem hetzelfde als meteen uit elkaar gaan. Ook een tijdelijke afkoelingsperiode is onbespreekbaar. Voor hem. Ik zou het wel wat vinden moet ik eerlijk zeggen.
Maar zoiets kan alleen maar werken als je het beide wilt, denk ik.
Laatst deelde ik mijn verhaal met iemand. En die vertelde me dat een bekend stel hetzelfde probleem had. De vrouw van dat stel heeft de man gewoon weggestuurd en dat vond ik zo dapper.
Ik durf het niet omdat ik dan steeds in de discussie verzand met hem over het feit "dat het allemaal wel meevalt" en dat ik niet zo moet overdrijven en dat ik hem moet accepteren zoals hij is want dat vraag k ook van hem.
Dus in die discussie zal ik hem nooit kunnen overtuigen van de noodzaak van verandering.
Misschien moet ik gewoon stellig zijn en voet bij stuk houden.
Maar wat houd me nou toch in godsnaam tegen?!?!
Dus...
Je man heeft je bedrogen, je hebt hem dat 4 jaar lang aan z'n neus gehangen totdat je zelf iemand vond om mee vreemd te gaan, nu doet hij weer hetzelfde en hangt jou het constant aan je neus...
daarbuiten bij elkaar nog wat minpunten zoeken om te verantwoorden dat de andere toch wel wat meer min-punten heeft dan jijzelf,
lekker gewoon constant de fouten van elkaar zoeken en vinden en dan denken dat de winnaar de persoon gaat zijn welke stoer 'Stop' gaat kunnen roepen
in mijn ogen is de winnaar de persoon welke terug de positieve dingen bij de partner weet te vinden en vooral ook weet te benoemen, die negatieve circel weten en willen positief om te draaien,
maar blijkbaar wil je liever voet bij stuk houden en weet je niet wat je tegen houdt om hem een trap onder zijn gat te geven ipv er op een positieve manier aan te werken en het terug in het positieve te 'willen' wringen...??
De kinderen
Dit is volgens mij voor het eerst dat ik je over de kinderen hoor. Als je dan voor jezelf het lef niet kan vinden om De Stap te zetten, doe het dan alsjeblieft voor de kinderen.
Ik vind het echt erg dat je er niet voor kan zorgen dat zij in een veilige omgeving kunnen opgroeien.
Hoeveel heb je inmiddels gelezen over narcistische manipulatie? En hoe lang wil je jezelf en je kinderen nog in deze situatie laten zitten?
Reactie
@ an: je hebt gelijk dat het belangrijk is om moeite te doen om de positieve dingen bij elkaar terug te vinden en daar doen we ook echt ons best voor. In een relatie heb je wat mij betreft geen winnaars of verliezers.
volgens mij probeer ik juist duidelijk te maken dat ik op zoek ben naar positieve handvatten.
Uiteraard is mijn verhaal een eenzijdig verhaal over de knelpunten. Er zijn ook leuke dingen maar daar heb ik geen advies voor nodig 
@ roosje: dat klopt en dat heeft te maken met het proces dat zich hier de laatste maanden ontwikkelt, waar de kinderen ook een steeds duidelijker stem krijgen. Hierdoor wordt het helaas nog duidelijker dat ik meer lef moet hebben.
Ik vind het gewoon zo zonde, zo ongelofelijk verdrietig en jammer dat we geen gelukkig gezin (meer) zijn.
Lieve vv
Afscheid nemen van je hoop dat het (ooit) nog goed kan komen doet zó veel pijn. Je hebt al je kracht, je loyaliteit, je begrip en je empathie ingezet om het te laten lukken. Des te moeilijker is het om te moeten erkennen dat het niet genoeg is.
Maar lieve VV, het kómt nooit goed want het wás nooit goed. Ik schreef het je al eens eerder: je man is een narcist. En dat is helaas ongeneeslijk.
In het begin van jullie relatie was het koek en ei. Je bewonderde hem. Heerlijk was het. Jullie zaten in een soort symbiotische cocon waarin conflicten niet bestonden.
Maar later, zoals dat in alle relaties gebeurt, vervaagt de roze wolk. Er komen barstjes in de perfecte relatie. Irritaties. En jij, met je voorkeur voor harmonie (of is het vermijden van conflicten?) hebt steeds een compromis gesloten. Om de lieve vrede. En stukje bij beetje ben je jezelf kwijt geraakt.
Je man zocht en vond bewondering bij een ander. Die aandacht was net zo onweerstaanbaar als wat hij ooit bij jou vond. Dat was het eerste moment dat je ging stáán voor jezelf. Dat je man fout zat was een een feit. Geen meningsverschil waarin jij bakzeil zou halen.
Jouw man leeft om zijn lege zelf te vullen en zijn onzekerheid te verhullen. En daarvoor zijn álle middelen geoorloofd. Tuurlijk is hij een goede vader voor zijn kinderen. Tótdat er barsten komen in de blinde loyaliteit van die kinderen. Bereid je maar voor op heftige toestanden. Hij zal het niet kunnen hanteren dat hij door een van zijn kinderen van repliek wordt gediend. En al helemaal niet als dat kind ook nog gelijk heeft.
Natuurlijk vernedert hij jou VV. Dat liever dan erkennen dat hij fout zit. Dat zou betekenen dat zijn illusoire zelfbeeld, dat hij overeind houdt door de gepaste reacties van zijn omgeving af te dwingen, aan gruzelementen gaat. Dat hij je nu kan chanteren met een verliefdheid is een geschenk uit de hemel. Elke keer merkt hij hoe goed zijn intimidatie werkt. Negatieve aandacht is ook aandacht.
Je kunt dit niet winnen VV. Je kunt dit ook niet genezen.
Stop ermee en ga jezelf in de luwte voorbereiden op het onvermijdelijke. Een scheiding. Houd er rekening mee dat dat een narcistische krenking van enorm formaat is en dat hij je zeer zal aanvallen.
Sterkte, Issey
Jij bent ook boos
Ook al kom je in je postings meer gelaten en wanhopig over, jij bent ook boos. Dat kan niet anders. En tijdens een ruzie waar de kinderen bij zijn heel duidelijk de volwassene-die-erboven-staat spelen door te stellen dat je er niet in meegaat, is passieve agressie. Let wel, ik neem het voor geen van beide partijen op, ik wil alleen dat je inziet dat hij niet de enige is die woedend is. Dat ben jij ook. Al jaren. Wat ik zie als ik je postings lees, is twee mensen die ten koste van ongeveer alles hun gelijk willen halen in een relatie. Hij gebruikt daarin technieken die zo te lezen nog verder van normaal en gezond afstaan dan die van jou, maar jullie zullen toch echt allebei je anger moeten leren managen en elkaar weer leren zien en waarderen.
Wat Issey zegt over de kinderen, zou wel eens kunnen kloppen. Het zou best kunnen dat je man flipt als de kinderen een eigen mening krijgen. Maar (en dit is een oprechte vraag, want ik heb er geen camerabeelden bij en moet dus gissen), ben jij wel neutraal over je man naar de kinderen toe? Ik weet niet zo goed hoe ik mijn bedenkingen moet opschrijven. Laat ik in elk geval zeggen dat het mij niet zou verbazen als later blijkt dat jij de kinderen op allerlei manieren, bewust of onbewust, hebt gemanipuleerd om hun vader te zien als de aanstichter van alle kwaad binnen het gezin. Zo zie jij het namelijk ook in je postings en ik kan niet geloven dat je zo'n sterke overtuiging niet uitstraalt naar je kinderen toe.
Misschien zit ik er helemaal naast, in dat geval leg je deze posting gewoon naast je neer. Voel je niet aangevallen, ik reageer op wat ik lees, maar kan het zomaar vreselijk fout hebben omdat dit een gebrekking medium is (als alle andere).
Groetjes
Massi
Single lady
De bedrogen partij heb ik me zeker gevoeld. Op een gegeven moment was ik daar ook wel klaar mee. Waar ik niet klaar mee was was dat onze relatie niet in orde was, dáár wilde ik het over hebben. Niet over wat hij wel of niet verkeerd had gedaan want daar heb ik ook zeker een aandeel in gehad.
En wellicht had ik er inderdaad beter aan gedaan om het gewoon eerder te laten rusten. Misschien heb je gelijk dat ik daarmee meer kapot heb gemaakt dan me lief was.
Maar ik herken mezelf eigenlijk niet in jouw beeld als zou ik mezelf verheven voelen boven hem in de manier van reageren. Wat ik zeg is dat ik hem probeer te bieden wat ik destijds zelf heb gemist, niet dat dat beter is dan wat hij heeft gedaan. Natuurlijk is ieder mens anders. Goed of slecht is wat mij betreft helemaal niet aan de orde.
En mijn ongenoegen uit ik niet naar hem, integendeel. Dat doe ik hier wel, lekker ongenuanceerd en anoniem.
En ik wil best begrip tonen voor zijn woede. Maar als iemand constant op de hele wereld boos is, zijn woede niet onder controle heeft, hiermee een enorme onveiligheid in de relatie brengt en hier ook niets aan verandert, wordt dat op den duur wel vermoeiend.
Dus mijn begrip is een beetje op. Dat zou ik geen superioriteitsgevoel willen noemen. Voor mij is dat gewoon een kwestie van grenzen aangeven. En bovendien ben ik zijn moeder niet.
Maar ik ben het wel met je eens dat het 2 trajecten zijn.
Massi
Ja, ik ben ook boos, klopt. En koppig en eigenwijs. En ik weet zeker dat we allebei de strijd aangaan, ieder op z'n eigen manier. Dus in die zin steek ik ook wel de hand in eigen boezem. En mijn man is veel beter in sorry zeggen dan ik. Maar je hebt wel gelijk over die boosheid.
Alleen vind ik wel dat veiligheid in een relatie en in een gezin een groot goed is en ik vind dat mijn man daar met zijn woeduitbarstingen afbreuk aan doet.
Maar ik zal nooit maar dan ook nooit tegen mijn kindere iets negatiefs over hun vader zeggen. Ik neem het eigenlijk bijna altijd voor hem op want ik vind hem een hele goede en leuke vader. Maar ik wil ze ook graag een veilige plek geven voor hun zorgen, boosheid of andere emoties, zonder dat ze afgeserveerd worden. En ik leg ze ook uit dat ieder mens anders anders denkt, doet en praat, zonder oordeel.
Misschien heb ik mijn man wel het leven behoorlijk zuur gemaakt op sommige momenten de afgelopen jaren maar ik zal nooit de kinderen tegen hun vader opzetten, ik zou ook niet weten waarom ik dat zou willen.
Ik voel me trouwens niet aangevallen, ik vind het juist goed om te lezen want dat dwingt me om eens even goed en eerlijk in de spiegel te kijken.
Uhhh
"….en laatst heeft het zelfs geresulteerd in (absoluut onbedoeld) fysiek letsel bij mij. Hij beledigt mij en de kinderen regelmatig. De kinderen, die inmiddels ook de leeftijd hebben dat ze van zich af beginnen te spreken, stuur hij gewoon weg. Laatst vernederde hij mij waar de kinderen bij waren en ik diende hem - heel stellig en rustig - van repliek."
Uh….Onbedoeld fysiek geweld? Dat is nieuw voor mij. Fysiek geweld is fysiek geweld en wel degelijk bedoeld anders deed je man het niet! Je kunt niet Onbedoeld iemand mishandelen, want dat is het wat je man doet. Ook naar de kinderen toe; die worden door zijn gedrag ook mishandeld want emotionele mishandeling is net zo erg. Denk daar eens over na.
Kees
Met onbedoeld letsel bedoel ik dat er sprake was van een woedeuitbarsting waarbij iets werd gegooid. De actie was niet tegen mij gericht, alhoewel hij al wel boos op mij was, maar tegen het apparaat dat werd gegooid.
Alleen ik stond vlakbij waardoor ik er fysiek letsel aan overhield.
Dus ik zie het niet als mishandeling maar als een uit de hand gelopen en akelig gevolg.
Goh
"Met onbedoeld letsel bedoel ik dat er sprake was van een woedeuitbarsting waarbij iets werd gegooid. De actie was niet tegen mij gericht, alhoewel hij al wel boos op mij was, maar tegen het apparaat dat werd gegooid."
Ik snap het wel een beetje, want jij lijkt me ook best irritant. Dan moet je als man wel heel sterk in je schoenen staan om er niet op los te meppen. Maar ik maak me wel zorgen om jullie kinderen. Hij heeft er al eens een flink geslagen (juli 2009). Komt dat verder nooit voor?
Gelijkwaardig
Met sommige mensen kun je gewoon geen gelijkwaardige relatie onderhouden. Wel een respectvolle relatie. Had ik het maar eerder geweten.
Na de diagnose van zoon ging ik ex aansturen en dat hielp enorm, maar was gewoon te laat. Ik leerde om door de smoesjes heen te kijken en de paniek te kalmeren en concrete instructies en uitleg te geven en beschikbaar te zijn.
Wel fijn dat de kinderen dat nog meegemaakt hebben want ze hebben er beiden van geleerd.
Zoon kon rustig tegen vader met plofbui zeggen dat hij maar vast naar huis moest gaan en dan kalmeren, over een uur komt zoon dan naar hem toe, dan volgde zijn vader dat gewoon op, die snapte wel dat die plofbui geen manier was. Dat is overigens beslist geen standaardantwoord.
Dit was gewoon rekening houden met hoe vader in elkaar steekt en dat hij soms gewoon aangereikt moet krijgen hoe hij zich wel goed kan gedragen en zijn paniek en woede kan pareren. Ik kan me voorstellen dat het niet werkt bij iemand die drinkt bijvoorbeeld. Die kun je beter neutraal en rustig gelijk geven en je dan uit de voeten maken.
Heel veel herkenning
en na jaren was ik er opeens gewoon klaar mee. Dat moment kwam vanzelf. Ik had gewoon geen zin en geen energie meer om in mijn relatie te steken en kon het loslaten. Liep weg en zei dan: ik heb geen zin om hier naar te luisteren en ging wat anders doen. Het gekke was, sinds dat moment is het steeds beter gegaan. Het feit dat ik van mijzelf niet meer mijn best hoefde te doen voor mijn relatie gaf mij zoveel rust.
Oh ja
Hij heeft inderdaad al eerder geweld gebruikt naar de kinderen, dat was ik vergeten. Maar Vic wist het nog.
Hoe kan je het als moeder nou toch zo ver laten komen, en erger nog, hoe kan het dat je deze situatie in stand houdt?
Je weet wat er speelt, je weet dat je man niet gaat veranderen en toch doe je niks om jezelf en je kinderen te beschermen. Hoe kan dat? Hoe ver moet het komen voordat jij actie gaat ondernemen? Wat zegt je therapeut daarvan?
Stel je eens voor...
Ga er eens speciaal voor zitten op een rustig moment en leef je in in je kinderen. Stel je dan eens in alle eerlijkheid voor hoe je kinderen hun ouderlijk huis zullen beschrijven als zij later volwassen zijn. Was het een gezellig warm nest, een veilige omgeving om op te groeien. Wat hebben zij geleerd over relaties en hoe liefde eruit ziet thuis?
De titel van je eerste posting vertelt het hele verhaal. Jij komt al jaren niet voor jezelf op, misschien lukt het je om voor je kinderen op te komen.
Nu ook weer kom je met allerlei irrelevante details waarom het niet zo erg is dat het huisraad door het huis vliegt. Get real; je vernielt niet alleen je eigen leven, maar vergiftigt ook dat van je kinderen en daar ben jij verantwoordelijk voor, want jij laat het keer op keer gebeuren.
Lef krijg je alleen door juist datgene te doen waar je bang voor bent en op geen enkele andere manier.
Hier komen jullie niet uit, tenminste niet meer samen
Er is te veel gebeurd, te veel en te vaak gezegd. Het is gewoon op. Bij allbei. En als dit nog veel langer duurt wordt de vicieuze cirkel steeds enger. Jullie moeten ieder voor zich met de situatie in het reine en tot rust komen. Dat kan niet als jullie steeds weer de boel oprakelen. Een time out is een mogelijkheid, maar ik denk dat het echt tijd is om onder ogen te zien dat er al lang geen sprake is van een gelukkig gezin, maar het is nog niet te laat om dat terug te krijgen. Helaas niet meer onder één dak.
Het klinkt tegenstrijdig, maar ik ben blij dat ik op tijd ben weg gegaan. Na 3 jaar hebben we elk voor ons de tijd genomen om onszelf en elkaar te accepteren. En wat er allemaal is gebeurd. Geen oeverloze verwijten over en weer maar berusting en wederzijds respect. Dat was niet makkelijk, maar we hebben elkaar en het verleden met rust leren laten. Wij zijn een gelukkig gezin, het is gezellig met zn vieren, en ook met ons drietjes. En we kunnen zelfs met zn tweeen lol hebben en met humor elkaars "fouten" benaderen.
Het is een lange weg, maar zo de moeite waard, niet in de laatste plaats voor de kinderen.
Zie het niet als lef wat je nodig hebt, maar rust die je jezelf, hem en de kinderen gunt van wat er gebeurd is.
Sterkte,
Fély
Verheven
Iemand rustig van repliek dienen, in de zin van een weerwoord/antwoord geven zonder de strijd aan te gaan. Gewoon rustig zeggen (ipv schreeuwen) dat iemand volgens jou te ver gaat en dat je dat niet prettig vindt.
Iemand willen begrijpen en steunen op een volwassen manier zonder mee te gaan in het patroon van een driftig, ongeremd persoon.
Dus proberen te luisteren naar wat iemand eigenlijk zegt, zonder in de verdediging te schieten, zonder de strijd aan te gaan en zonder van het probleem van de ander over te nemen.
Dat vind ik niet verheven. Ik zou willen dat het me beter afging.
Maart 2010
Dit schreef je:
"Zelf kom ik dus uit een nest met een alleenstaande carriere moeder die me altijd verteld heeft dat ik NOOIT financieel en emotioneel afhankelijk moest worden van een man. Mannen zijn in haar ogen eigenlijk egocentrische narcisten en de bron van alle kwaad (ik chargeer even).
Mijn man daarentegen komt uit een gezin met een traditionele rolverdeling. Wat mijn schoonvader zegt, gebeurt en mijn schoonmoeder heeft noch een eigen leven, noch een eigen mening maar is daar eigenlijk niet echt happy mee (mijn schrikbeeld, zeg maar). Zij heeft`haar hele leven in dienst gestaan van haar gezin, is een perfecte huisvrouw die zelfs de washandjes en de onderbroeken strijkt."
Zou het kunnen dat je niet wilt erkennen dat je in een relatie met een narcist zit om wat jou moeder je heeft meegegeven?
Issey
Rustig en kalm
Het is waar dat ruzies gepaard gaan met emoties, maar dat betekent nog niet dat iedereen die op dezelfde manier laat zien. Mijn manier is ook rustig en ingetogen, en schijnbaar onbewogen. Ik heb onlangs gehoord dat er zelfs een benaming voor is, flegmatiek 
Het probleem is dat als je die benadering loslaat op iemand die juist heel dramatisch, theatraal en extravert ruziemaakt, het werkt als een rode lap op een stier. Het gevaar bestaat namelijk dat die onaangedane rust wordt geïnterpreteerd als ongeïnteresseerdheid en arrogantie. Wat je daar dan precies aan moet doen, daar ben ik nog niet achter. Het heeft namelijk ook geen zin om een ruzie met een (enigszins) narcistisch persoon aan te gaan op basis van argumenten. Je krijgt namelijk nooit gelijk.
Helemaal waar Vic. Ik had eens een flegmatiek antwoord op iemand die daarna prompt met de appeltaart ging gooien.
Het is wel handig als je het allemaal een beetje als theater kunt zien en afstemmen op de persoon die je voor je hebt. Een argument met iemand die niet integer argumenteert kan ik toch alleen maar met 'oh' beantwoorden.
Ben je daar nog, vv?
'Kortom: het vreet werkelijk energie en de impact op het gezin en de kinderen lijkt steeds groter te worden. Fysiek begin ik hier ook last van te krijgen. Ik ben altijd ontzettend moe en vaak prikkelbaar en ongedurig en ik heb allerlei kwalen waar ik nog nooit van mn leven last van heb gehad. Dus ik realiseer me steeds meer dat dit zo niet langer kan doorgaan.'
lieve VV, het verbaast me al zo lang dat je nog steeds overeind staat. Je moet zo ongelooflijk sterk zijn. En koppig, dat ook denk ik. En bang. Weggaan bij een man als deze zal heel eng zijn, enger dan blijven. Je bent al zo lang moed aan het verzamelen lijkt het.
Blijf hier stoom afblazen, als we op deze manier een beetje kunnen helpen met zijn allen, graag. Lees 'lieve VV' van Issey nog eens door alsjeblieft. Echt doen.
En pas op jezelf! Je kinderen hebben niets aan je als je er onderdoor gaat.
Ja hoor!
Ben er nog!
En heb alle reacties nog eens doorgelezen. De reactie van Issey heeft me wel (weer) geraakt.
En aan Narcissa wil ik vragen: is dit echt wat het is? Herken je het?
Ik kan eigenlijk gewoon niet geloven dat dat waar zou zijn. Dat maakt me echt intens verdrietig. De illusie, de wens loslaten is moeilijker dan ik ooit had gedacht. Maar het is elke dag weer zo duidelijk dat het is zoals het is.
Alle dalen hebben onze aandacht afgeleid van het echt probleem, lijkt wel. En omdat het door mij veroorzaakte dal nog wat recenter is, kan dat af en toe worden opgerakeld, ook prima.
Maar nu de kinderen ouder worden, wordt het des te duidelijker. Inderdaad, als ze ook nog eens gelijk hebben worden ze gewoon weggestuurd. Als ze kritiek hebben worden ze voor ondankbaar uitgemaakt "want ik heb net x/y/z/ voor je gedaan". Werkelijk ongelofelijk dat iemand op die manier met een kind communiceert. Een van de kinderen die voor de tweede keer iets aan hem vraagt (of hij iets wil aangeven), omdat ze denkt dat hij haar niet hoort: "Jezus cristus, los GVD je eigen problemen op!". Het lieve kind is 9 jaar!!! Hij heeft spijt en zegt sorry. Maar het wachten is op de volgende keer.
Gelukkig zijn kinderen eindeloos loyaal maar het is zo schrijnend, zo volledig indruisend tegen alles wat voor mij belangrijk is: een veilig, liefdevol en onvoorwaardelijk nest voor de kinderen. Nee, ik geloof inmiddels dat ik hen hier ook geen plezier mee doe.
Verkeerd verbonden
"Gelukkig zijn kinderen eindeloos loyaal maar het is zo schrijnend, zo volledig indruisend tegen alles wat voor mij belangrijk is: een veilig, liefdevol en onvoorwaardelijk nest voor de kinderen. Nee, ik geloof inmiddels dat ik hen hier ook geen plezier mee doe."
En jezelf ook niet...
Vergeet dat niet. Je kan beter die zo-goed-mogelijke moeder zijn als je zelf ook goed in je vel zit. En de situatie waar je nu in zit helpt daar niet aan mee...
Jee
Ik schrik van de uitbarsting van je man: "Jezus cristus, los GVD je eigen problemen op!". Dat is toch funest voor het zelfvertrouwen van je kind? Dat "sorry zeggen" naderhand maakt dat niet ongedaan.
Ook ik lees al heel lang je postings mee, en snap niet dat je überhaupt nog overeind staat!
Ik hoop dat je snel de juiste beslissingen zult nemen (whatever that will be....).
Gr. Poezie.
En weet je...
... wat het ergste is? Na al die jaren weet ik nog steeds geen adequate reactie als zoiets gebeurt.
Iets wat gezegd is kan niet meer niet gezegd worden. En het breekt mijn hart, hoeveel sorry's er ook volgen.
Ik weet dat mijn kinderen zich veilig voelen bij mij en als we met elkaar zijn is er zo'n totaal andere energie, zo veel vrijer en vrolijker. NIet altijd hoor, soms kunnen ze elkaar ook best in de haren zitten zoals kinderen dat kunnen. Maar het op eieren lopen ontbreekt dan volledig en dat is toch zo'n heerlijkheid.
Maar het contrast wordt steeds groter naar mate de kinderen groter worden en beter inzien wat er gebeurt. En daardoor vind ik het steeds lastiger om een weg hierin te vinden. Als ik voor de kinderen opkom, val ik mijn man af en vv. Nu loop ik soms weg of ik negeer wat er gebeurt. Maar dat voelt echt niet goed. Dus het blijft zoeken, ook als we in de toekomst eventueel los van elkaar zouden wonen.
Je man afvallen?
Hoi vv, je schrijft: "Als ik voor de kinderen opkom, val ik mijn man af en vv." Maar dat is niet waar hoor! Als iemand (in het geval van jouw voorbeeld jouw man) een ander (je kind van nog maar 9 jaar) onredelijk behandeld en je komt voor je kind op, is dat niet afvallen hoor! Je kind is nog te jong om t.o.v. je man voor zichzelf op te komen, daar is een volwassene voor nodig die voldoende weerstand kan bieden en hem op een redelijke manier kan laten zien dat hij onredelijk is geweest. Als je dat ten overstaan van je kind doet ziet ze meteen dat het heel normaal is om dat geschreeuw om niets onredeliijk te vinden.
Gr. Poezie.
Ik maak me echt zorgen om je vv
Je lijkt niet te weten waar de grenzen te trekken t.a.v. je man. Volgens mij ben je een hele leuke vrouw en moeder, maar als echtgenote lijk je volkomen over je heen te laten walsen. Er is inderdaad heel veel gebeurd de afgelopen jaren. Echter, dat geeft jouw man niet het recht om jou en je kinderen als oud vuil te behandelen! Voor zover ik kan opmaken uit jouw postings doet hij dat wel. En dat hoef je niet te pikken, jouw grenzen zijn (ook!!!!) heilig! Maar weet je zelf wel waar en hoe die liggen? Ik hoop oprecht dat je gaat beseffen dat je leven en dat van je kinderen belangrijker zijn dan je (slechte) huwelijk van dit moment.
Gr. Poezie.
Grenzen
Dat is nou net het hele probleem. Na al die jaren wist ik gewoon niet meer waar die lagen, of ze er uberhaupt nog wel waren, die grenzen. En dat heb ik helemaal zelf gedaan.
Nu, na alles wat er inmiddels is gebeurd, begin ik ze weer langzaam terug te vinden, begin ik weer te voelen waar mijn gevoel zit, begin ik die knoop in mijn maag te erkennen en herkennen. En de rek is een beetje uit het elastiek, zoals iemand in een andere post opmerkte.
Ik heb bewondering voor de laatste posting, de vrouw die bij haar man weg gaat omdat hij adhd heeft en weigert zich te laten behandelen.
Het lastige is alleen dat ik een partner heb die totaal niet gewend is aan een weerwoord, laat staan aan iemand die zegt: stop, tot hier en niet verder!
Dat is dan weer de winst van alle dalen, dat dát me in ieder geval steeds duidelijker gaat worden. Helaas wordt ook steeds duidelijker dat ik niet in staat ben om dat in goede harmonie aan te geven en vast te houden. Ik ben op de een of andere manier niet in staat om mijn eigen koers te varen, ook al voelt die koers goed.
Het is een grote strijd. En ik ben zo langzamerhand moegestreden. Zo had ik me een relatie niet voorgesteld. Zo wil ik het niet. Niet meer. Ik wil gewoon een fijne relatie, liefdevol, veilig, vrolijk. Ruzie mag best maar die onveiligheid, de onvoorspelbaarheid, de lelijkheid.... ik ben het zo ongelofelijk zat.
Lieve vv
Het is helemaal niet raar, erg of fout om je grenzen verloren te hebben. Je bent op dit moment heel hard bezig ze weer terug te winnen, en dat doe je heel erg goed! Het ziet ernaar uit dat het je allemaal gaat lukken met grote pieken en dalen. Dat is juist goed, alhoewel de moed je bij tijd en wijle enorm in de schoenen zal zakken. Daar is dan dit forum voor; om je weer moed in te praten... Het is vooral jammer dat je dit niet eerder hebt gekund, maar daar kon je niets aan doen. Nu wel, en je doet het nu ook. (En hoe! Ik neem mijn petje voor je af!!) Morgen is er weer een nieuwe dag. Voor vandaag; het is goed zo. Voor morgen: ga je er weer goed tegenaan.
Gr. Poezie.
