Gebrek aan lef
Dit is een bericht om even stoom af te blazen, ook al heb ik dat hier misschien al honderd keer gedaan.
Een excuus op voorhand dus, omdat ik het gewoon even kwijt moet.
Waar het op neerkomt is dat het patroon van mijn huwelijk steeds duidelijk wordt en het wordt ook steeds (pijnlijk) duidelijker hoe weinig ik hier aan kan veranderen.
Ondanks mijn eigen therapie en onze relatietherapie lijkt het erop alsof het niet meer goed komt.
Toen mijn man een aantal jaar geleden verliefd werd op een andere vrouw heb ik het daar heel moeilijk mee gehad. Pas toen ik zelf (vorig jaar) verliefd werd op een andere man zijn we begonnen met relatietherapie. Pas toen had mijn man ook de behoefte om over onze relatie te praten met een professional. Gelukkig maar want nu zijn we eindelijk in gesprek.
Maar ik had nooit kunnen vermoeden wat het effect zou zijn van mijn eigen verliefdheid (of overspel, zo je wilt) op ons huwelijk.
Sowieso vindt mijn man dat ik hem 4 jaar lang heb achtervolgd met zijn overspel omdat ik het niet kon afsluiten, waardoor hij nu nog 3 jaar hetzelfde recht heeft. Het klopt dat ik het er lang ontzettend mopeilijk mee heb gehad dat we nooit hebben gepraat over het waarom van zijn verliefdheid. En nu denk ik dat ik te lang in de slachtofferrol blijven hangen.
Maar nu zijn de rollen dus omgedraaid en hij gebruikt werkelijk alles om me aan mijn misstap te herinneren. Of ik nu door de straat fiets waar mijn "verliefdheid" heeft gewoond, iets te lang wegblijf om boodschappen te doen, witte wijn drink terwijl ik meestal rode drink of we kijken naar een film waar overspel/verliefdheid in voorkomt, alles is voor hem een aanleiding om alles weer de revue te laten passeren en me daarbij ook echt naar te benaderen. Maar ik probeer hem die ruimte te geven, moet moeite soms, maar ik doe mijn best om begrip te blijven tonen voor zijn verdriet. Juist omdat ik dat destijds zo heb gemist.
Hij heeft aangegeven dat hij niet weet of hij me ooit zal kunnen vergeven, of hij het ooit achter zich kan laten (en hij "mag" nog drie jaar, dus...).
Maar goed, dit zie ik als een hobbel die we samen moeten nemen en waar we samen voor moeten knokken.
Maar er is nog iets anders wat eigenlijk al gedurende onze hele relatie een enorm probleem is en dat het feit dat hij enorme stemmingswisselingen heeft en soms echt hele heftige woedeuitbarstingen heeft.
Jaren lang heb ik dit min of meer laten gebeuren en ik realiseer me heel goed dat ik daarmee ook zijn woedebuien gefaciliteerd heb. Maar nu we kinderen hebben wordt steeds duidelijker dat zijn boosheid en zijn onvoorspelbaarheid een enorme impact heeft op ons als gezin. De kinderen worden nu groter en beginnen te zien dat dit niet oké is.
De onveiligheid, zijn controledwang en het lopen op eieren begint iedereen inmiddels flink op te breken. Door zijn woedebuien is al ongeveer een halve huisraad gesneuveld en laatst heeft het zelfs geresulteerd in (absoluut onbedoeld) fysiek letsel bij mij. Hij beledigt mij en de kinderen regelmatig. De kinderen, die inmiddels ook de leeftijd hebben dat ze van zich af beginnen te spreken, stuur hij gewoon weg. Laatst vernederde hij mij waar de kinderen bij waren en ik diende hem - heel stellig en rustig - van repliek. Wat er dan gebeurt kan ik niet eens meer navertellen maar het komt er op neer dat ik, door hem aan te geven dat ik daar niet van gediend ben, hém beledig. Gevolgd door een soort silent treatment, iets waar hij mij juist altijd van beschuldigt. Hij draait na zo'n gebeurtenis alles, werkelijk álles om en uiteindelijk ben ik de aanstichter van alle kwaad. Wat natuurlijk ook niet verwonderlijk is voor iemand die niet te vertrouwen is.....
Tijdens onze therapiegesprekken is gebleken dat hij zich vaak "niet gehoord" voelt en dat ik te onduidelijk ben. Nu gebruikt hij dat te pas en te onpas als hij z'n zin niet krijgt, op wek gebied dan ook.
Inmiddels lukt het me wel steeds beter om zijn probleem bij hem te laten. En door me een beetje terug te trekken hoop ik dat ik hem zo weinig mogelijk munitie geef voor manipulatie. Maar dan geef ik hem weer te weinig aandacht dus linksom of rechtsom is het nooit goed genoeg.
Kortom: het vreet werkelijk energie en de impact op het gezin en de kinderen lijkt steeds groter te worden. Fysiek begin ik hier ook last van te krijgen. Ik ben altijd ontzettend moe en vaak prikkelbaar en ongedurig en ik heb allerlei kwalen waar ik nog nooit van mn leven last van heb gehad. Dus ik realiseer me steeds meer dat dit zo niet langer kan doorgaan. En elke dag hoop ik dat ik het ei van Columbus vind, waardoor het mogelijk is om met deze man te blijven leven, om een gezin te blijven vormen, zonder mezelf te verliezen. Maar voorlopig loop ik alleen nog maar op dat ei.
Voor de kinderen is dit ook funest, denk ik.
Van buitenaf denk ik dat veel mensen ons gezin heel leuk vinden. We hebben het goed, iedereen is gezond. Maar achter de deuren spelen zich taferelen af die ik met bijna niemand durf te delen.
Het breekt mijn hart werkelijk want ik hou nog wel van hem. En we hebben ook echt leuke momenten, we kunnen ook nog wel samen genieten, lachen. Maar ik vrees dat ik het nooit meer goed kan maken en zijn onvoorspelbaarheid maakt me gek. De connectie is er gewoon niet. Of niet meer.
En ik heb (nog) niet het lef om De Stap te zetten.
"Als ik voor de kinderen opkom, val ik mijn man af en vv."
Dit is zo herkenbaar. Natuurlijk val je je man niet af, maar na al die jaren met hem weet je niet meer wat normaal is. Mijn ex werd boos als ik voor mijn zoontje opkwam, die toen 2 (!) jaar was, omdat wij dan 'met zijn tweeën tegen hem waren'. Te zot voor woorden natuurlijk, en gelukkig heeft het mij er niet van weerhouden om altijd voor mijn kind op te komen.
Jij zegt dat je wegloopt of negeert wat er gebeurt als hij je dochter uitscheldt, maar daarmee val je wel je kind af. Gelukkig zie je nu steeds beter wat er gebeurt en dat deze situatie voor je kinderen gewoon slecht is.
"Helaas wordt ook steeds duidelijker dat ik niet in staat ben om dat in goede harmonie aan te geven en vast te houden." Met deze man is het een illusie om iets in goede harmonie te doen, die energie is echt verspilde moeite.
Ik hoop dat je het lef kan vinden om een punt achter deze relatie te zetten. Ik denk ook dat je dat nodig hebt, want ik vermoed dat je man ook geen fijne ex zal zijn. Ik wens je veel sterkte en wijsheid!
ik hoop toch zo dat je irl iemand hebt waar je net zo je hart kunt luchten als hier. Je hebt hulp nodig. Durf hulp te vragen en te accepteren, ook al een kunst op zich, maar gooi het er uit! Doe het voor je kinderen.
En houdt moed!
Voorbeeld doet volgen
Ik heb je verhaal al jaren gevolgd. Je bent goed met taal, je kunt het goed verwoorden en hebt eindeloos geduld met reacties. Dit eindeloze geduld is wellicht ook een valkuil.
Doordat je het jarenlang hebt laten voortduren zijn je kinderen inmiddels niet heel jong meer. Hoe lang denk je dat het duurt voordat één van je kinderen jou toeschreeuwt "Jezus Christus, los GVD je eigen problemen op!" Voorbeeld doet volgen en jij laat dit zo gebeuren. Wie zwijgt stemt toe. Kinderen (pubers zeker) zien dat heel scherp en op een dag krijg je dat op je brood.
De kinderen zijn eindeloos loyaal, maar je mag er je ogen niet voor sluiten dat zij ondanks hun loyaliteit beschadigd raken door deze situatie. Dat is misbruik maken van hun loyaliteit. Jij bent hier verantwoordelijk en niet een willoos slachtoffer. En hier zijn daden zoveel belangrijker dan woorden. Je kinderen hebben er helemaal niks aan als je zegt dat een veilig en liefdevol nest belangrijk vindt, als je er niet naar handelt. Het blijven lege woorden en op een dag krijg je dat van hen op de één of andere manier terug.
Euh
misschien heel naief hoor (heb alleen deze posting gelezen) maar: wat doen jullie in Godsnaam nog bij elkaar? Zo te horen haal je alleen maar het slechtste bij elkaar naar boven.
Het lijkt me meer energie kosten om zo'n hel van een leven te onderhouden dan om in vrijheid je eigen plan te trekken. Wat houdt je nog tegen? Waar ben je bang voor? Erger dan dit zal het niet zijn.
Marieke heeft gelijk
Het valt mij ook op dat je eindeloos geduld hebt met reacties. Zelfs als mensen beledigende dingen schrijven, reageer je daar heel vriendelijk en begripvol op.
Veel sterkte met je beslissingen! Zo te lezen word je wel steeds sterker.
Eindeloos geduld
Dat klopt. Confronterend om dat zelfs hier te lezen. En inmiddels ben ik een beetje uitbegrepen en begint mijn geduld op te raken.
Een vriend vroeg me laatst: waarom zeg je niet gewoon dat hij zich niet met jouw manier van XYZ (iets huishoudelijks) moet bemoeien en dat hij het dan zelf moet doen en anders moet opflikkeren als het hem niet bevalt. Waarom ga je uberhaupt die discussie aan?
Hij had een soort plaatsvervangende boosheid en hij wachtte mijn antwoord af.....
Ik durf het gewoon niet, uit angst voor boosheid, een escalatie, een explosie. Ik realiseerde me ook ineens dat ik niet "ongenuanceerd" wil overkomen terwijl ik dat soms best zo voel.
Te gek voor woorden eigenlijk!!!!
Angst voor boosheid, escalatie, explosie... En die heb je nu niet?
En neigen naar ongenuanceerdheid: dat is de balans die nu de andere kant opslaat. Misschien af en toe even door kan schieten, ja, maar je begint wel door te krijgen dat jij NIET in een normale situatie leeft.
Ik weet niet of jij in het verleden onder een andere nick schreef die ik in gedachten heb? Indien nee, dan zit ik er misschien naast, en moet je dit maar als niet geschreven beschouwen.
Laten we eens e.e.a. op een rijtje zetten.
- Hij wordt verliefd op een ander. Jij bent er kapot van. Maar er mag van hem niet over gesproken worden. Want HIJ bepaalt. De "dader" mag er niet meer op aangesproken worden, vindt HIJ.
- Jij wordt verliefd op een ander. Opeens ligt het heel anders en moet er wél gepraat over. Dat bepaalt HIJ weer. Ook moet de "dader" nu wel continu worden geconfronteerd met de verliefdheid, vindt HIJ.
- Jij mag nergens over praten en niks bepalen, want dan "zit je in een slachtofferrol". Nee, jij mist zijn manier van communiceren (grote bek) waardoor je sowieso altijd het onderspit delft. Dat heeft weinig met slachtofferrollen te maken, laat je dat niet aanpraten! Maar des te meer met overmacht waar je niet tegenop kan, omdat hij alles rechtpraat wat krom is, en je desnoods onder (verbale) druk zet om je te dwingen te geloven dat het recht is.
- En daar heb je een ander probleem: HIJ leeft volgens de regel dat de grootste schreeuwerd altijd gelijk heeft. Daar kan je nooit van "winnen". Einde. Klaar. Punt. Uit.
- Alles ligt aan jou.
- Ook als het niet aan jou ligt, ligt het aan jou.
- Als je daar tegen in protest gaat, mét bewijs, ben je *vul maar een negatieve term in*. Ik was altijd gefrustreerd... Ja, inderdaad, na een tijdje word je dat wel...
- En dus ligt het aan jou.
- Altijd.
- Over zijn fouten mag nooit, nóóit worden gepraat.
- Jij moet je 24/7 bewust zijn van de fouten en daar continu op gewezen worden. Want jij bent fout. Sowieso. Altijd. Het ligt aan jou.
- En dat bepaalt hij.
- Jij hebt niks te bepalen.
En voor de zoveelste keer proberen we je te zeggen: "Het is een wedstrijd die je niet winnen kan" (met dank aan Bram Vermeulen).
Ik heb de 20 jaar (excl. verkering) volgemaakt. De kinderen hebben een heel fout voorbeeld gehad. Ik merk, nu ze gaan puberen, dat ze papa's voorbeeld over willen nemen: hoe harder je schreeuwt, hoe sneller je je zin krijgt. Godzijdank kan ik er nu nog tegen in gaan. Maar het kwaad is al geschied, het zaadje is al gezaaid...
Hoe lang wil je dat nog door laten gaan? Hoe lang blijf je het nog goedpraten met "ja maar ik zit in een slachtofferrol" (oh ja?) en "maar we hebben het soms ook wel gezellig" en "onbedoeld fysiek geweld" (yeah right)?
Ik hield het 20 jaar vol. Tot ik echt niet meer kon en letterlijk lichamelijk en geestelijk ziek de knoop doorhakte, doodsbang en verschrikkelijk onzeker (ik was echt "doodgeschreeuwd"), en pas nu, na jaren, begin te realiseren hoe groot de restschade is voor mijn gezin en mij.
En als jij inderdaad degene bent die ik in gedachten hebt: jij bent ook al heel ver heen...
Waar twee kijven hebben twee schuld, maar ik vind het niet een situatie om te zeggen "ja, maar ik...". Als iemand je regelmatig het huis doorsloeg had je alles en iedereen achter je staan om uit de situatie te raken. Als je regelmatig verbaal om de oren wordt geslagen en je continu op eieren moet lopen, houden mensen je telkens spiegels voor over je eigen aandeel.
VeErbale mishandeling is ook mishandeling. Met minstens zoveel schade als fysieke mishandeling.
Ja, je wordt mishandeld, en jouw kinderen ook. Jouw enige echt verwijtbare fout is dat jij dat toestaat en laat gebeuren.
Gebrek aan lef
ja.
Misschien dat dit helpt: ik heb 12 jaar lang in een soortgelijke situatie gezeten. Een relatie met een narcist. Het duurde bij mij 12 jaar om eruit te komen maar ik heb nooit samengewoond, het is ook niet de vader van mijn kind. Dat maakt het trouwens niet minder verwijtbaar. Ik heb er nog steeds erg veel moeite mee.
Mijn kind is nu 12 jaar oud. Die 12 jaar kan ik hem nooit meer teruggeven. Want misschien krijg IK wel een tweede kans, mijn kind gaat die 12 jaar niet nog een keer overdoen. Het kwaad is al geschied.
En dan ben ik er die met een schuldgevoel moet zien om te gaan, want het is precies zoals belle opoque hierboven beschrijft: jouw enige verwijtbare fout is dat jij het toestaat en laat gebeuren. En geloof mij: ik ben niet trots op mijzelf.
Reken maar dat jij jezelf dat niet zal gaan vergeven. Iedere dag is er een. Het gaat je de rest van je leven achtervolgen en de rest van je leven zal je de verantwoordelijkheid moeten dragen voor die fout. Die dagen van je kinderen krijg je nooit meer terug. Dat ga jij jezelf de rest van leven jezelf kwalijk nemen. Ga daar maar eens mee leven in plaats van je jezelf in te voelen in je man.
En dan kan je jammeren en geduld hebben tot je een ons weegt. Het verleden draai je niet meer terug. Ook jij niet met al je geanalyseer en je begrip. Je maakt jezelf ziek. Je trekt je kinderen daarin mee.
Jij bent het verplicht om voor je kinderen op te komen.
Dit is het eerste draadje in 5 jaar dat je het uberhaupt over ze gehad hebt. Iemand zei het al eerder, maar dat negeer jij gewoon. Je reageert alleen maar op meningen van anderen als die over jouw man gaan. Je bent obsessief en je ziet het zelf niet eens. Ik word er misselijk van.
Er ontbreekt inderdaad een gebrek aan lef bij jou. Je bent niet de enige hoor maar houd nou eens op met die flauwekul en red wat er nog te redden valt.
Dat pappen en nat houden brengt je nergens meer. Daadkracht. Daar gaat het nu om. En nee: je bent niet alleen. Het is een hard gelach maar er zijn meer mensen die het doen. Dus houd op met zelfmedelij en kom op voor je kinderen. Je staat niet voor jan dinges op OUDERS.nl. en niet op viva.nl. Of wel?
Gebrek aan lef versus eindeloos geduld
vul zelf de rest maar in...
Weet je wat confronterend is?
Hoi vv,
Ik weet welke nicks je eerder hebt gebruikt. En ik weet in welke positie je zit. Ik zat daar ook ooit. En misschien had ik daar nu nog wel gezeten als er niet iets was gebeurd waardoor alles anders werd, dus ik snap je donders goed.
Maar weet je wat pas confronterend is? Dat je pas ziet hoe het in elkaar steekt als je *uit* die situatie bent. Belle Ëpoque weet vast heel goed wat ik bedoel. Bij mij ging het licht pas écht aan na mijn besluit te gaan scheiden.
Om precies te zijn, op het moment dat mijn psychotherapeut tegen mij zei: "Ik kan niet zeggen dat je geestelijk mishandeld bent, want je man deed het niet met de opzet je zó te kwetsen. Maar: Je best geestelijk zeer beschadigd door je relatie, en de gevolgen zul je nooit meer helemaal kunnen uitwissen."
Ik leef nog iedere dag met die gevolgen. Maar die kan ik aan. Mijn leven zonder hem is zó veel beter geworden.
Wil jij écht je geestelijk verder laten verminken?
dtez
Ontkracht je angst door uit te zoeken waar die vandaan komt
Beste VV, wat je hier schrijft, dat is volgens mij het mechanisme dat de ongezonde relatie tussen jou en je partner in stand houdt. Ga de diepte in met je therapeut en zoek uit waar jouw angst vandaan komt.
Ik denk dat de kans heel erg groot is dat jouw partner een narcist is. Dat baseer ik op de dingen die ik in de afgelopen jaren van je gelezen heb. En ik ben niet de enige. Nou zegt dat natuurlijk niet zoveel. Wij leven jouw leven niet. We zien er af en toe een subjectief stukje van als je hier post. Beste VV, zoek dit uit. Lees alles wat je te pakken kunt krijgen over narcisme en evalueer de situatie van jou en je kinderen. Een hele goede start is deze link:
http://narcismevoordummies.blogspot.com/2011/01/is-het-liefde-of-verslaving.html (heel verhelderend voor jouw je behoefte aan meer autonomie en het trekken van grenzen)
of deze pagina
http://narcismevoordummies.blogspot.com/2011/01/blijven-voor-de-kinderen.html
Groet van Issey
Dtez
Niks aan toe te voegen. Helemaal met je eens. Heel erg herkenbaar.
@ belle epoque (ot)
Je schreef: "Als iemand je regelmatig het huis doorsloeg had je alles en iedereen achter je staan om uit de situatie te raken. Als je regelmatig verbaal om de oren wordt geslagen en je continu op eieren moet lopen, houden mensen je telkens spiegels voor over je eigen aandeel."
Wat je hier schrijft is zó raak.
Als mensen het slachtoffer zijn van het gedrag van anderen, krijgen ze vaak het verwijt dat ze in de slachtofferrol kruipen. Alsof ze dat expres doen. Alsof het een stommiteit is. Alsof ze te laf of te gemakzuchtig waren om het anders te doen. Alsof het aandachttrekkerij is.
Sommige mensen zijn kwetsbaar en kunnen onvoldoende weerstand bieden aan intimidatie en manipulatie van anderen. Angst is een slechte raadgever. En ja, ze geven zelf die ruimte aan anderen om over hun grenzen heen te gaan. Maar is het daarom terecht om mensen dat te verwijten? Wat zou dat opleveren?
Is het niet eerder zo dat we degenen die vallen moeten helpen om op te staan? Net zo lang als nodig is totdat ze zelf kunnen lopen?
Issey
Hirigoyen
Iemand raadde je een boek van haar aan in een van je draadjes over geestelijke mishandeling. Ik heb het voor de nieuwsgierigheid gelezen en het is interessant om te lezen hoe de processen gaan. Heb jij het al gelezen=
Jouw verhaal
Ik herken heel veel in jouw situatie. Dankzij jouw eerste postings gingen mijn eigen ogen open. Inmiddels ben ik je een paar stappen voor. Als je wilt, mag je me mailen: [email protected]" target="_blank" rel="nofollow">[email protected]
Even praktisch
Verkeerd verbonden, is het mogelijk om eens een keertje met de kinderen bij opa en oma te logeren in de vakantie, even zo plannen dat hij per ongeluk net niet mee kan (en bovendien zijn het zijn schoonouders en niet zijn ouders, dus is logeren minder leuk etc). Gewoon omdat opa en oma het leuk vinden om de kleinkinderen te hebben, maar lichamelijk ook al een dagje ouder worden en ook alvast eens wat dozen op zolder met oude spullen van uit je schooltijd op willen ruimen. Ach, er zijn genoeg creatieve redenen die niet onwaar zijn. Je bent dan een week uit de situatie en kunt even op adem komen. Misschien helpt het om te ervaren wat het is om even niet continu op eieren te moeten lopen. Als de kinderen zich dan ook even kunnen ontspannen, hebben zij ook even rust gehad.
Oef!
Dank voor jullie confronterende reacties. Aan de ene kant even slikken en aan de andere kant herkenning, erkenning.
Het feit dat ik pas sinds kort ook schrijf over de kinderen heeft vooral te maken met hun ontwikkeling van de laatste maanden, een soort groeispurt. En zij beginnen de dingen te benoemen. Toen dat onlangs voor voor het eerst echt heel expliciet gebeurde was dat een behoorlijke schok. En daarmee kwam ook het besef dat er wel iets moet gebeuren.
Zelf ben ik ook in een soort stroomversnelling geraakt en heb over ons gezin gepraat met 2 vriendinnen. Vriendinnen die ik al jaren ken en die geen idee hadden.
Ik vind het heel erg moeilijk om mezelf te zien als iemand die in een "abusive" relatie (hoe heet dat in het NL eigenlijk) zit. Eigenlijk durf ik het nauwelijks op te schrijven. Ik vind het heel erg pijnlijk om mijn verwachtingen los te laten. Het voelt als een soort afscheid. En ik schaam me er ook wel voor, dat ik het zo ver heb laten komen, ook voor de kinderen. Ik blijf maar hoop houden op verbetering, tegen beter weten in.
De komende tijd ben ik even off-line maar na de zomervakantie laat ik van me horen en dan reageer ik ook wat meer inhoudelijk op de postings.
Veel liefs aan allen
Issey
Dank je voor je reactie. Het zou geweldig zijn als mensen in die situatie inderdaad geholpen wordt. Maar het is best moeilijk, want er is natuurlijk ook een eigen aandeel (al is die vaak vooral uit angst en machteloosheid). En dat eigen aandeel wordt graag gebruikt om de angst in stand te houden. "Hij heeft ook zijn goeie dingen en ik ben ook geen lieverdje." Stel dat wij met ons tienen zeggen "dit is geen gezonde situatie, want dit en dat en zus en zo", en er komt er één die (al dan niet terecht) zegt "ja, maar jij...", dan is het terug naar start en u ontvangt geen tweehonderd gulden.
Het mechanisme (belle Époque)
Je eigen aandeel is dat je niet geleerd hebt iemand die jou fout behandelt te begrenzen. Omdat je geen grenzen trekt, geef je een ander de ruimte om jou verkeerd te behandelen. Die ander versterkt daarmee de oorzaken die gemaakt hebben dat je zo over je laat lopen (je onzekerheid, je gebrek aan eigenwaarde). Het is een zichzelf versterkend mechanisme: ik ben bang dat andere mensen mij niet de moeite waard vinden - zie je wel ik doe het fout want anders behandelt hij/zij me niet zo - ik ga nog meer mijn best doen. Zo raak je steeds verder bij jezelf vandaan en draai je helemaal vast.
Voortdurend zit je in feite naar jezelf te wijzen. En als je het waagt om naar je partner te wijzen dan vertelt je omgeving je wel dat je in een slachtofferrol zit (ben je weer FOUT dus).
Aan iedereen die in deze situatie zit wil ik het volgende zeggen. Neem jezelf niets kwalijk. Je bent er niet verantwoordelijk voor dat een ander gebruik maakt van jouw kwetsbaarheid. Zie onder ogen waar je in zit. En: het is niet verkeerd om naar die ander te gaan wijzen. Dat is zelfs heel gezond. De energie van je eigen woede kan je namelijk helpen om uit deze situatie te komen.
Issey
