Gedrag kinderen voor en na scheiding

Mosterd na de maaltijd

Mijn tip is mosterd na de maaltijd: waarom zo snel na een scheiding samen gaan wonen? Dat lijkt me echt afschuwelijk voor je kinderen. En je toont enigszins begrip, maar ze krijgen ook straf?
Je kinderen hebben veel meer tijd nodig om aan deze situatie te wennen. Zij hebben hier niet voor gekozen.
Sorry, maar ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat mensen die net zijn gescheiden zo snel weer gaan samenwonen met iemand anders. En dan ook nog hoge verwachtingen hebben van het gedrag van hun kinderen....
Jujube

Totaal met jujube eens

Waarom ben je niet eerst eens een poosje gaan latten? Ik snap ook werkelijk je haast niet, zeker na het lezen dat je kinderen flink wat hebben meegemaakt. Hoe had je het voor ogen toen je zo snel ging samenwonen? Dacht je alleen aan jezelf of dacht dat je kinderen zouden opknappen in een nieuw gezin?

Tijd en aandacht voor je kinderen

Het samenwonen terugdraaien lijkt me wat lastig, daarom voorlopig maar focussen op je kinderen en ervoor zorgen dat je hen voldoende positieve aandacht geeft. Ook dingen met hen doen zonder je vriend. Je vriend is volwassen, die begrijpt dat heus wel.

Prioriteit graag!

en ik mag hopen dat je kinderen de hoogste prioriteit hebben!
jeetje joh...
die kinderen hebben het gewoon hardstikke moeilijk -
zorg voor ze, geef grenzen aan maar laat ook en vooral merken dat je zoveel van ze houdt - relatie moet maar even op een laag pitje hoor....
je kinderen gaan voor. toch?

En...

..zoek een goede kinderpsycholoog, die zowel wat met de kinderen kan bereiken als jou, en je ex, dingen kan uitleggen. Je kinderen moeten duidelijk nog heel veel verwerken, en dat kan niet met jou (want jij bent er deel van) Zorg dat ze een goede uitlaatklep krijgen. Je huisarts heeft adressen (en anders is een oproep hier ook de moeite waard)

Reactie

De kinderen kenden hem al en het is niet zo gegaan van de 1 op de andere dag ( ik heb ook getweiffeld wat te doen)
We hebben het langzaam opgebouwd en volgens deskundigen was dit wel de juiste manier om de kinderen aan de nieuwe situatie te laten wennen.
Eerst alleen de weekenden en nu dus echt daar wonen.
Ook hebben we ze betrokken bij het inrichten van hun slaapkamers.
Het heeft tijd nodig en uiteraard staan de kinderen voorop en blijven ze nummer 1.
Ik zal ze het contact met hun eigen vader ook nooit ontnemen of belemmeren en zien ze ook zelf in dat de ruzies thuis ook niet goed waren en slapen ze wat dat betreft weer rustig en langer door.

Ik snap dat het tijd nodig heeft en dat het voor hun een heftige periode is en hun geen keuzes hebben kunnen maken.

Ik hoop alleen het beste voor ze en wilde alleen wat advies in hoe we het zouden kunnen aanpakken.
Veroordelen doet iedereen al en ik weet zelf ook wel dat het niet goed is en heb ik zelf ook altijd gezegd dat dit niet de juiste manier is, maar ook mijn leven gaat verder...
De tijd zal het uitwijzen..

Wat opmerkingen

Je schrijft dat de kinderen je huidige partner al langer kennen. Dat betekent denk ik niet dat het dan 'makkelijker' zou moeten zijn. Ze moeten nu immers niet alleen wennen aan de partner van hun moeder, maar ook nog grotendeels afscheid nemen van jouw partner in de positie die hij voor hen had vóórdat jullie een relatie kregen (ajbwib).
Het klopt dat langzaam laten wennen aan de nieuwe partner veel geadviseerd wordt en gemiddeld genomen ook het beste is. Ik ben geneigd te zeggen dat de paar maanden dat die fase bij julie geduurd heeft, niet lang genoeg is maar er is geen 'standaard' maat voor. Meer dan de duur van de gewenning gaat het om de manier waaróp je die periode inricht.
Misschien zit ik fout, maar uit jouw bericht lees ik dat je de kinderen probeert te laten wennen door ze te betrekken bij zaken (in het weekend daar zijn, inrichting kamers), maar wat ik mis in jouw verhaal is hoe je ze emotioneel begeleidt. Praat je wel met je kinderen over hoe ze zich voelen? Over wat voor effecten de scheiding en verhuizing op ze heeft op emotioneel vlak? Geef je ze exclusieve aandacht? Over wat hen boeit, en wat hen verdriet geeft? Wat hun blij maakt en waarvoor ze bang zijn?
Tenslotte schrijf je: "...ik weet zelf ook wel dat het niet goed is en heb ik zelf ook altijd gezegd dat dit niet de juiste manier is, maar ook mijn leven gaat verder... ". Ik vraag me dan af wat je dan had verwacht. Waarom het één zeggen (dit is niet de juiste manier) en het ánder doen? Ik kan dan niet anders constateren dat je nu de consequenties van je eigen keuzes ervaart. Wat zijn een paar maanden op jouw leven nou helemaal? Geloof me, die paar maanden zijn voor jou niet zo belangrijk als voor je nog jonge kinderen. Op hun leeftijd kunnen die maanden een wereld van verschil zijn.
Zet jezelf en je partner even op de achtergrond en investeer je tijd, energie en affectie in je kinderen. En vergeet ondertussen niet te genieten van hoe ze opbloeien

Langzaam

Je bent in februari gescheiden en nu woon je samen met je nieuwe partner. En dat betitel je als "langzaam opgebouwd". En je zegt zelf ook dat het tijd nodig heeft.

Ik versta daar wat anders onder, ik denk dan aan een traject van jaren.
Verder sluit ik me bij de vorige reactie aan: als je zelf weet dat dit niet goed is en niet de juiste manier is, waarom doe je het dan?
En waarom krijgen de kinderen nog straf ook, als je weet dat je dit probleem mede zelf veroorzaakt?

Wat nu te doen

Terugkijken en benoemen wat beter had gekund is nuttig. Maar dan nu over naar het hier en heden. Eerst maar 'ns kijken naar wat er aan positieve zaken ligt. Gunstig is:
- dat jij de kinderen als eerste prioriteit ziet
- dat jij nu hulp en advies zoekt
- dat de kinderen laten zien dat ze niet happy zijn
- dat de huidige situatie pas maanden duurt
- dat de zomervakantie in aantocht is
- dat jij je partner al langer kent en er dus een basis is
Bovenstaande is allemaal niet vanzelfsprekend. Er zijn bijvoorbeeld genoeg kinderen die niet laten zien dat ze ongelukkig zijn. En de basis van de relatie tussen jou en je vriend maakt dat tijdelijke maatregelen niet het einde van de relatie hoeven te zijn. Wat zeggen buitenstaanders trouwens over het gedrag van de kinderen (school, peuterspeelzaal etc)?
Wat je nu zou kunnen doen volgens mij, is het volgende. Het begint ermee dat je aan jezelf toegeeft dat het samenwonen, ondanks jullie beste bedoelingen en plan van aanpak, voor de kinderen toch wat te snel is gebeurd. Dat kost even denk- en voelwerk. Daarna (eerst zelf alles goed op een rijtje zetten dus!) ga je dit met vriend bespreken. Ook hij moet dit inzicht krijgen en net als jij even uitsluitend vanuit de kinderen denken. Spreek ook vooral uit naar elkaar dat jullie nog steeds gek op elkaar zijn, maar dat het gedoe met de kinderen een verhaal apart is. Waar je niet langer je ogen voor kan en wil sluiten. Na dit deel ben je vast weer een weekje verder.
Vervolgens ga jij, als moeder, een plan voor de vakantie maken. Een vakantieplan waarin jij er helemaal voor de kinderen bent, zonder vriend, en uit vrije wil (en met een opgewekt gezicht!). Aan vriend leg je uit dat deze noodgreep nu echt noodzakelijk is, anders draag je nog jaren de gevolgen van dit eerste samenwoonjaar. Vriend mag in die 6 weken zichzelf even vermaken. Bellen, sms-en en msn-en is natuurlijk prima, als de kinderen slapen dan.
Regel een alleenstaande-moedervakantie, neem een een vriendin of zus mee op kamperen, maar maak er een moeder/kinderenvakantieplan van.
Leg aan de kinderen uit, dat jij in de zomer alleen met hen wilt zijn, omdat je begrijpt dat er voor hen erg veel gebeurd is dit jaar. Benoem dit ook zo, want daardoor weten ze zich serieus genomen. Benoem ook dat je nog steeds heel veel van Vriend houdt, maar dat zij natuurlijk(!) het allerbelangrijkste voor mama zijn.
In die vakantie ga je met hen plannetjes maken om ieder van hen apart aandacht te kunnen geven na de vakantie.
Hoe klinkt dit alles, Anoniem?
Succes,
Onyx

Reactie

Ik zie jullie allemaal reageren op elkaar. Kinderen moeten prioriteit hebben, vriend moet zich er even afzijdig van houden....? Maar daar gaat de vraag toch niet om? Jullie hebben al een oordeel, dat het niet goed is wat ze gedaan heeft door snel samen te gaan wonen en dat wordt volgens mij nu als oorzaak gezien voor het gedrag van de kinderen.
Het lijkt mij geen vreemde reactie op een scheiding en wat er aan de scheiding vooraf is gegaan. Misschien handiger om daar tips voor te geven ipv zo te oordelen?

Okay dan, een tip

Probeer het lichtpuntje eens te vinden.
In je beschrijving klinkt negatieve invulling van het gedrag van de kinderen door, het is echter niets meer dan dat... het is gedrag! Dat gedrag kan afgeleerd worden, daar heb je een flinke dosis aandacht, warmte, wederzijds respect, begrip, consequent zijn, straffen voor negatief gedrag vervangen door belonen voor positief gedrag, en boven alles GEDULD voor nodig.
Daarnaast is het wellicht goed om na te denken over externe hulp voor het verwerken van hun ervaringen en de door jou genoemde beschadigingen. Creatieve therapie biedt voor veel kinderen een gestructureerde uitlaatklep alwaar ze daarnaast leren dat ze hun angsten mogen hebben maar binnen reele proporties.

Voor wat betreft het 'straf' hoofdstuk, is het ook mogelijk om de kinderen te laten voelen wat logische consequenties van gedrag zijn? Oma uitschelden leidt neem ik aan tot uitgebreid excuus maken voor dit ongewenste gedrag en wellicht een weekje of 2 niet naar oma als ze daar normaal graag naartoe gaan. Dit onder het motto 'als je iemand kwetst heeft deze tijd nodig om daar overheen te komen'.

En voor wat betreft de woede-aanvallen. Is het mogelijk om samen met de kinderen te kijken naar wat er in de plaats van de woede-aanval kan of moet komen? Hoe mogen de kinderen hun boosheid cq verdriet wel uiten? Als je iets verbiedt zal er iets anders voor in de plaats moeten komen. Kunnen je bijvoorbeeld afspreken dat ze heel hard met een bal tegen een muur gaan schoppen? Of dat ze op een bepaalde plek in huis een mandje tijdschriften hebben die ze kunnen gaan lezen als ze van binnen koken? Of wat dan ook, hetgeen zij zelf aangeven als oplossing is waarschijnlijk je grootste succes kans...
Nou, sterkte ermee, en er is natuurlijk ook nog altijd zoiets als tijdelijke hulp thuis als het helemaal uit de klauwen loopt
Groet Terpi (ambulant begeleider bij gezinnen thuis)