Gedragproblemen schoonvader
Zonder dat ik vanaf de zijlijn iemand wil beschuldigen, heb ik erge behoefte aan jullie woord en advies met betrekking to de volgende situatie.
Ik zal kort schetsen wat er gisteravond is gebeurt om een beeld neer te zetten. Mijn man en ik waren een dagje weg en schoonmoeder zou oppassen op de kids. We zouden rond 7 uur thuis zijn in ieder geval even bellen hoe laat het precies zou worden. Rond 6 uur bellen we op dat het inderdaad 7 uur wordt en dat we lekker eten bij ons hebben. Schoonmoeder zegt nog dat ze eigenlijk pannenkoeken zou gaan bakken. Dus ik zeg, doe dat maar, dan kun jij met ons nog een hapje mee-eten. We komen thuis en ik zie dat schoonvader er ook is. Prima, maar dan hebben we dus niet genoeg. Mijn man zegt; geen probleem, ik haal nog wel even iets bij. En toen begon het. Ja, en wat is dit nou, nu heb je niet genoeg, en er hoeft niks gehaald te worden zei schoonvader. Was het eten dan al warm vroeg hij. Nee zei ik, dat kan niet omdat we nog een stukje hadden moeten rijden. Schoonvader zegt; ik hoef geen koud eten. Ik maak het nu warm vertelde ik, dan is het toch goed? Ik loop naar de magnetron en hoor nog net dat hij 'trut' zegt en een hoop gemopper er achteraan. Ik besluit om het advies van mijn schoonmoeder op te volgen (want dit gedrag komt heel vaak voor in allerlei situaties) en loop argeloos weg en reageer niet. Ik hoor in de verte dat hij mijn schoonmoeder zit uit te schelden, want zij denkt teveel en altijd doet ze dit fout en het zijn allemaal van die rare denkers hier. Kutzooi, en meer van dit soort opmerkingen. Schoonmoeder zit er gelaten bij en zegt niets.
Mijn man komt aanrijden met de auto en mijn schoonvader loopt naar buiten (om een sigaret te gaan roken wat hij doet ondanks COPD en waarvan hij denkt dat wij dat niet weten) en loopt te foeteren tegen mijn man. Waar bleef je nou, het duurt toch veel te lang. We reageren er niet op en gaan aan tafel. Schoonmoeder gaat opscheppen (dat doet ze altijd want anders eet hij niks, heeft ook chronisch ondergewicht)en bij elk schepje komen de opmerkingen; wat is dat, dat ken ik niet, hoef ik niet. Na 1 hap schuift hij het eten aan de kant; lust ik niet. Schoonmoeder geeft hem iets anders wat op tafel staat; rare nasi, ken ik niet, lust ik niet, dat weet je toch. Haal het eten dan weg van mijn bord, je ziet toch dat ik het niet lust? Schoonmoeder doet dat, nog steeds zwijgend. Het grappige is dat hij een half jaar geleden dit heel lekker vond. Wij reageren er niet op en eten zelf terwijl we met de kinderen praten. Dan staat schoonvader op en gaat via de achterdeur naar buiten; hij gaat naar huis! Wij zitten totaal perplex elkaar aan te kijken. Ik heb nog geen drie happen gegeten en iemand loopt zonder iets te zeggen van tafel en gaat weg?
Helaas is dit laatste incident voor mijn man en ik de druppel. Mijn schoonmoeder betitelt schoonvader als een moeilijke man, maar zijn gedrag is voor ons niet meer te begrijpen. Alles in zijn en ons leven moet gaan zoals hij het wil. De kleur die hij schildert op onze deur (hij schildert bij ons want dat kan niemand anders vind hij), de autobanden die op de auto komen, wat de boekhouder zegt, wat we eten, waar we naar toe gaan. Mijn schoonmoeder wordt de hele dag telefonisch achtervolgt waar ze is en waarom ze nog net thuis is, en op welk fietspad ze moet rijden. Ze heeft geen leven meer maar moet de hele dag op hem passen als een kleuter. Zijn koffie moet geroerd worden, zijn ontbijt en lunch moet helemaal gesmeerd voorgeschoteld worden. Na een half uur vragen of hij aan tafel komt, moet het brood dan weer anders gesneden worden. Zijn sokken moeten goed klaarliggen anders kan hij ze niet aan doen. Op het balkon staat hij te roepen naar de kinderen in het park dat ze weg moeten gaan omdat het zijn park is.
Hij wil niet pinnen, niets met een computer te maken hebben, de videorecorder moeten wij instellen en vooral wil hij GEEN hulp zoeken. Er is niks mis met hem, wij moeten niet zo raar doen. Helaas speelt dit al 15 jaar (zolang ben ik al in de familie) en het wordt steeds erger. Vorig jaar heeft hij een hersenvliesontsteking gehad en sindsdien is het steeds erger. Hij staat te stampvoeten als een klein kind als hij geen gelijk krijgt. Ook als ik het bewijs met foto's heb ik, of de omgeving het toch gedaan. Hij heeft jaren geleden (25 jaar of zo) een depressie gehad en na 1 sessie bij het maatschappelijk werk is hij er nooit meer naar toe gegaan. Die man is nog gekker dan ik was zijn reactie. Hij wil absoluut geen hulp zoeken, want niemand kan hem helpen. Ik ga geen hulp zoeken, met mij is niks mis, ik heb nergens last van, jullie hebben ergens last van gaan jullie maar hulp zoeken. Ik ga toch zo kapot (dood).
Had ik maar pannenkoeken gebakken verzuchtte mijn schoonmoeder gisteren. Had ik maar pannenkoeken gebakken?????? Ben je helemaal betoeterd heb ik toen gezegd. Je keurt al zijn gedrag goed en wij moeten ons aanpassen? Er is geen aanpassing mogelijk want het is nooit goed. Mijn man is enig kind, dus wij zijn alles wat ze hebben. Ze komen vaak en helpen veel maar wel op de manier zoals hij het wil. Zonder dat ik een stempel op iemand wil drukken vraag ik me af of dit soort gedragsproblematiek normaal is. De huisarts zegt niks te kunnen doen want hij wil niet. Maar als ik of mijn man er tegen in gaan en grenzen stellen dan hebben wij het gedaan. Wij moeten maar alles doen wat hij zegt, want anders wordt hij boos. En als hij boos is, hebben wij de schuld. Ik weet nu dat ik er niet meer mee om kan gaan. Als hij dan zo normaal is volgens zijn zeggen, dan moet hij ook maar normaal doen. Als hij hulp gaat zoeken, dan komen we erachter wat er misschien mis is met hem en dan kunnen we inderdaad beter begrijpen hoe we er mee om moeten gaan.
Heeft iemand ervaring hiermee en tips wat we zouden kunnen doen? Of zijn er instanties waar we terecht kunnen?
Alvast bedankt voor het lezen en reageren.
Lidewei (ipv effe anoniem)
Eigen grenzen
Herkenbaar maar in mindere mate. Gelukkig is mijn man niet enig kind. Mijn enige motivatie om er nog iets van te maken was de compassie met schoonmoeder, maar uiteindelijk hebben we besloten dat zij ook maar haar eigen plan moest trekken.
Het komt er op neer dat we hebben ingezien dat hij niet te veranderen is. Dat we volwassen zijn, ons eigen leven hebben en het recht hebben hem daarin toe te laten tot zover als wij dat zelf willen. Je eigen grenzen stellen dus!
Ik zou geen ruzie maken, maar hem wel uit de weg gaan. Ik zou hem in jullie geval niet meer laten klussen in jullie huis. Daarmee verwerft hij namelijk voor zichzelf rechten.
Grenzen stellen
Je schoonvader mankeert ongetwijfeld iets. Er zal iets met hem zijn waarom hij zo doet. Dat neemt echter niet weg dat hij -door wat voor oorzaak dan ook- over de schreef gaat. Ik vrees dat er -net als bij een kind-weinig anders op zit dan grenzen aan te blijven geven en negatief gedrag zoveel mogelijk te negeren. Je schoonmoeder heeft dat goed gezien, maar gaat zelf ook veel te ver. Ik zou de man idd niet meer in mijn huis laten klussen, tenzij hij klussen kn uitvoeren zoals jij dat wil.
Lidewei,
die hersenvliesontsteking heeft het flink verergerd......het kan iemands karaktertrek verergeren of veranderen.
Ik heb een schoonvader gehad die, toen ik hem nog niet kende, een hersen(vlies)ontsteking heeft gehad. Hij was al een hork, maar toen scheen hij nog erger te zijn geworden.
Zo erg als jouw schoonvader is hij nooit geweest (hoewel wij niet alles weten wat er achter die deuren heeft afgespeeld). Mijn man heeft 5 jaar geleden zijn moeder daar direct weggehaald toen ze ons om hulp belde. De huisarts was daar al, mijn schoonvader flipte en het was niet meer verantwoord om haar daar te laten. Sindsdien hebben we hem nooit meer gezien. De scheiding is in gang gezet en eer zij haar spullen heeft gekregen......dat is een hele lange weg geweest, want hij vond dat hij recht had op alles.
Ik moet wel nageven dat hij, toen ze nog getrouwd waren, geen horkerig gedrag richting de kleinkinderen heeft laten zien.
Jouw schoonvader gaat geen hulp zoeken, jouw schoonmoeder zal (vermoed ik) niet bij hem weggaan. In mijn optiek is er niks wat jullie kunnen doen. Vraag anders je huisarts of er instanties zijn waar jullie terecht kunnen.
Ze wil niet meer
En om even direct te reageren op het berichtje van Jade; mijn schoonmoeder heeft gisteren gezegd dat ze inderdaad bij hem weg wil, zo wil ze het niet meer. Er is geen land meer mee te bezeilen. Maar het zou natuurlijk wel heel erg zijn als hij door een medische oorzaak zo is geworden. En nog veel erger als hij geholpen zou kunnen worden met bijv. medicijnen. Dat willen we uitsluiten en daarom hebben we hem al zo vaak gevraagd of hij naar de dokter gaat of met iemand gaat praten.
Voor schoonmoeder staan we klaar; ze kan direct komen. Ze is hier al bijna elke dag (helpt mee in bedrijf) en een kamer inrichten is zo gedaan.
Het aangeven van grenzen is zeker iets wat we gaan doen. Als hij zich niet houdt aan de fatsoens regels, dan is hij niet meer welkom. Alleen is dit altijd tegengehouden; da's zo zielig want hij heeft verder niemand. Ik laat het wel mijn man tegen hem zeggen, dan heb ik dat in ieder geval niet gedaan.
Als hij alleen komt te staan, hebben we er nog een groter probleem bij want hij leeft nog in de jaren '60. Kan dus niets zelf, niet koken, niet wassen, niet bankieren of pinnen, zelfs geen rekeningen open maken.
Wie gaat dat dan voor hem doen? Gezien zijn karakter gaat hij het toch weigeren zelf te doen. En ze zijn er wel voor elkaar geweest gedurende 40 jaar.
Het verdrietige is dat hij ook zijn omgeving tegen zich in het harnas jaagt. De bewoners van het appartement worden afgesnauwd (hij zit in de technische commissie van de VvE en doet in die hoedanigheid allerlei klusjes). Toen iemand met nieuwjaar vroeg of de verwarming in de hal hoger kon ivm het vriesweer buiten, heeft hij weer zo lopen vloeken en tieren dat hij niet naar de nieuwjaarsreceptie is geweest. Ze zoeken het allemaal maar uit heeft hij toen geroepen.
Ik hoop dat de huisarts in ziet dat het zo niet langer kan. Ook al heb ik gehoord dat hij dan weinig kan doen, misschien luistert hij wel naar hem.
Lidewei
Lidewei,
ik had al het gevoel dat ze zo niet meer verder wil en bij hem weg wil. Waarom ik dat zo voelde? Omdat er toch raakvlakken zijn tussen mijn schoonmoeder en inmiddels overleden schoonvader
Jouw schoonvader was al een hork toen hij die hersenvliesontsteking kreeg, hij is daardoor nog erger geworden. Dus hij heeft geen karakterverandering gekregen, maar het is daardoor versterkt.
"Als hij zich niet houdt aan de fatsoens regels, dan is hij niet meer welkom. Alleen is dit altijd tegengehouden; da\'s zo zielig want hij heeft verder niemand."
Als de verver de kleur van de verf, wat in MIJN huis komt, gaat bepalen was die persoon niet meer welkom in mijn huis (mits ie voor rede vatbaar is, maar anders is het over en uit).
Ik ga er eigenlijk al vanuit dat hij geen hulp in de huishouding wil als je schoonmoeder weg is?? Ik hoop dat jouw schoonvader naar de huisarts wil luisteren, maar eerlijk gezegd betwijfel ik het.
Ik bedoel het niet negatief, maar dit soort dingen doet me zo aan mijn schoonvader denken.......
Jade
Het is gewoon even fijn om te horen dat we niet alleen staan.
Het gaat mij niet aan wat hij buiten ons huis doet, maar binnen ons huis gelden onze regels. Da's moeilijk als inderdaad schoonvader ons telkens probeert te zeggen dat we iets heel raars willen (ps. het ging om roomwit met donkergroene kozijnen).
Ik hoop dat het bij ons toch nog de goede kant uitgaat.
Lidewei
Precies,
binnen jullie huis gelden JULLIE regels.
Als hij zich daar niet aan wil houden dan houdt het op, dan is hij niet meer welkom in jullie huis. Het is de vader van jouw man, dus laat het hem inderdaad maar zeggen (of een gesprek met jullie 2-en, dat zou ook nog kunnen).
Nouja, ik hoop dat het bij jullie toch nog de goede kant opgaat. Bij ons ging het dus helemaal mis. Hoewel we blij waren dat ze bij hem wegging kon ik me haar gevoel van "We zijn toch zoveel jaar bij elkaar geweest" helemaal voorstellen. Zoiets wis je niet 1-2-3 uit. Wel is ze lang bang geweest, dat hij naar haar toe zou gaan in haar nieuwe woning. Dan zag ze voor haar gevoel zijn auto staan. Dat gevoel viel weg toen hij werd opgenomen in het verzorgingshuis.
Toch wel medisch denk ik
Klinkt behoorlijk ernstig. Je schoonvader zou door een neuroloog gezien moeten worden. Gedragsveranderingen kunnen worden veroorzaakt door een accident in de hersenen. De karaktertrek kan dan negatief worden vergroot maar een patient kan ook juist milder worden. Helaas lijkt bij hem het eerste te spelen. Wat me wel een beetje verbaast in je verhaal is dat hij ook zo agressief reageert op anderen dan je schoonmoeder, ook op buitenstaanders dus. Vaak verbergt iemand toch zijn "ware aard" een beetje en weten alleen de gezinsleden hoe hij werkelijk is. Voor de buitenwereld blijft het dan verborgen. Ik vind dat in jouw geval ernstig klinken omdat hij dus niets verbergt en ook (hoe typerend) zegt dat anderen gek zijn en hij niet.
Ik zou je adviseren om je schoonmoeder met de huisarts te laten praten. Heel veel sterkte!
Maar ja, als hij niet wil...
Holiday
Dat hij zijn gedrag niet voor de buitenwereld verborgen weet te houden de laatste tijd verbaasde ons ook heel erg. Omdat hij gepensioneerd is, was hij blij dat hij zich nuttig kon maken voor de flatbewoners. Die mensen waren zijn alles, maar nu zegt hij de vreselijkste dingen. En hij heeft het niet eens in de gaten. Hij zegt ook telkens dat hij niks raars doet als hij er later op wordt aangesproken. Net of hij het niet meer weet. Hij beseft helemaal niet wat hij zegt en snapt de ophef niet. En daar maak ik me eigenlijk nog het meeste zorgen over.
Er is al een keer geprobeerd om hem naar de huisarts te krijgen, maar toen hij in de gaten kreeg waar het over ging was ie niet meer in de auto te krijgen. Als we vragen waar hij dan zo bang voor is krijgen we botte en afwijzende reacties. Hij is nergens bang voor, want hij wil niet geholpen worden, niemand kan hem helpen.
Ikzelf denk dat hij bang is om opgenomen te worden; dat ze hem dus gek verklaren. Hij komt uit een generatie dat je alleen maar de 'gekken' had en de 'normalen'. Ieder ander die geestelijke hulp nodig had, kwam bij de pastoor, pastoraal medewerker o.i.d. uit. Maar hij is niet meer kerkelijk (zegt ie ook al zulke lelijke dingen over), de maatschappij zit zo niet meer in elkaar en hij kan dus niet begrijpen dat heel veel mensen op enig moment in het leven geestelijke hulp nodig hebben. Wat niet meehelpt is het feit dat mijn man en ik allebei gestudeerd hebben, schoonmoeder de moedermavo heeft gedaan en schoonvader 'alleen' de ambachtsschool en met 14 jaar al is gaan werken. Hij wantrouwt ons heel erg, want met onze praatjes en kennis zouden we hem wel eens ergens in kunnen lullen. Dat speelt al jaren.
Vandaag met mijn man besloten dat het zo echt niet langer kan. Toch is het grenzen stellen heel moeilijk, want je zet je vader niet buiten. Het verjaardags-dinee-tje van zaterdag leek mijn man trouwens geen plek om zijn vader bij uit te nodigen. Veel te grote kans dat hij weer zo uit z'n plaat gaat. Maar om je vader regels voor te houden vind hij te ver gaan.
Lidewei
Schoonmoeder naar de huisarts
Wat ontzettend moeilijk voor jullie. Het lijkt mij dat hij er in feite zelf niets aan kan doen, door ouderdom en ziekten nemen zijn krachten af en hij protesteert daartegen door zich te laten gelden. Ik vrees ook dat het niet te 'genezen' is. Hij is sowieso ws van een generatie die niks ziet in therapie etc. Maar je schoonmoeder kan wel bij de huisarts hulp te vragen hoe met hem om te gaan, misschien samen met je man.
Ja huisarts
Inderdaad heel moeilijk. Maar je verhaal is wel heel duidelijk en ik weet haast wel zeker dat een huisarts er iets mee kan. De eerste stap zou je schoonmoeder moeten zetten, misschien dat de ha iets kan bedenken. Je schoonvader wil dan misschien wel niet naar de dokter maar de dokter kan ook bij hem komen, om maar eens wat te noemen.
Het klinkt echt als een neurologisch probleem en daarom kan hij er dus ook niks aan doen. Het stellen van je grenzen is natuurlijk goed maar kijk uit met dingen "verbieden" zoals het klussen bij jullie thuis. Dit is geen gewone situatie waarbij schoonpa of schoonma (zoals je hier wel eens leest) te opdringerig of te dominant is. Ja dat is ie wel, maar niet als gevolg van het simpele feit dat het een moeilijke man zou zijn. Het lijkt alsof er veel meer aan de hand is.
Huisarts bellen, is echt het enige dat je nu kunt doen!
Mijn vader.....
vertoonde ongeveer 10 jaar geleden ook zulk raar gedrag, was eerder een hele vrolijke man waar je goed mee kon praten. Maar dat werd stilaan minder, minder vrolijk, achterdochtig, niks was meer goed, schelden op mijn moeder, kon geen bezoek meer verdragen, geluiden waren te hard enz enz... Het werd van kwaad tot erger...
Uiteindelijk werd bij hem de diagnose Ziekte van Parkinson gesteld, deze ziekte kan nl. ook een grote invloed op je geestesgesteldheid hebben (wisten wij niet, wij hadden bij deze ziekte alleen maar een beeld van trillende handen enz...)
Ongeveer twee jaar geleden kwam er ook nog eens Alzheimer overheen en werd het helemaal rampzalig..
LET WEL: DIT IS NIET BEDOELD OM JE BANG TE MAKEN, maar ik wil er maar mee zeggen dat er idd. meer aan de hand kan zijn dan gewoon vervelend gedrag en dat er wel degelijk sprake is van abnormaal gedrag (wellicht voortkomend uit een medische kwaal ?!)
Er is dus maar een oplossing; de huisarts... Laat desnoods je schoonmoeder eerst alleen gaan (of desnoods samen met je man), een goed gesprek met huisarts kan wellicht ook verhelderend werken.
Mijn vader is ondertussen vorig jaar overleden en op het laatst leek hij in niets meer op de opgewekte en vitale man die hij ooit was. Niets of niemand was nog goed en met name mijn moeder is de laatste jaren door een hel gegaan... Ook al wist ze dat het zijn ziekte was die hem zo maakte, toch is het voor de hele familie heel moeilijk geweest...
Ik wens jullie sterkte en wijsheid toe, en echt; op naar de huisarts !!!!!!!
groet Anna
Toch naar huisarts
Vandaag is er toch besloten door mijn schoonvader dat hij naar de huisarts wil. Ondanks het feit dat hij maandag nog zei; ik wil niet naar een huwelijksbureau. Hij haalt zich dingen in zijn hoofd die niet kloppen. Ook heeft hij nu tegen mijn schoonmoeder gezegd; toen ik hersenvliesontsteking had en op de intensive care lag, waar was jij eigenlijk? Hij dacht echt dat mijn schoonmoeder al die dagen niet geweest was. Zou hij daardoor nu zo boos zijn op haar? Ik moet wel zeggen dat hij toen in coma heeft gelegen. Mijn schoonvader kan zich alleen nog maar herinneren dat mijn man (zijn zoon) er was.
Mijn schoonvader heeft nu gezegd dat hij 'ongelukkig' is en af en toe 'wegvalt'. Ik ben, hoe raar het ook klinkt, blij dat hij dit nu kan vertellen en beseft. Hij wil het liefste een scan, maar zegt dat dat toch niet mag. We hebben ook al verteld dat het heel reeel is dat hij WEL een scan krijgt en waarom niet?
In zijn omgeving heeft een vriendin nu ook al tegen hem gezegd dat hij verandert is. Daar wilde hij eerst niet over praten, maar nu heeft hij het schoorvoetend toegegeven.
Kortom, er zit schot in de zaak en we hebben nu vooral aangedrongen op het feit dat mijn schoonmoeder niet de zaak moet goedpraten en wegwimpelen. Zij is trouwens wel heel boos over het feit dat er na zo'n hersenvliesontsteking geen nacontrole is, ze voelt zich aan haar lot overgelaten. Heeft het gevoel dat zij alles op moet lossen en geen hulp krijgt. Toch merk ik dat ze ons telkens probeert in te fluisteren hoe we ons moeten gedragen. Zodat wij een uitval niet uitlokken. Mijn man en ik hebben haar wel goed duidelijk kunnen maken dat wij geen woord hebben gezegd, geen handgebaar hebben gemaakt, zelfs geen knipoog of geluid hebben gemaakt. Schijnbaar is mijn schoonmoeder al heel lang bezig om al haar gedragingen en handelingen aan te passen aan schoonvader. Ze ziet zelf niet meer dat het niet reeel meer is om je zo aan te passen. Wat ik zelf erg jammer vind is dat er soms is gezegd dat ik het maar moest accepteren en dat het mijn schuld was als er incidenten gebeurden. Ik moest hem maar gelijk geven. Nu heeft een goede huisvriendin tegen mij en mijn man durven zeggen dat ze het heel erg vond hoe erg schoonvader alles in ons huis bepaald. 'Je moet wel heel erg veel van hem slikken en hoe hij soms tegen je tekeer gaat!'.
Ik moet wel zeggen dat ik het heel fijn vind dat ik dit allemaal mag schrijven en met jullie over kan praten.
Helemaal sinds mijn schoonmoeder heeft aangegeven dat ze eigenlijk niet wil dat iemand het weet. Aanstaande zaterdag is er een feestje, en is het niet verstandig om de aanwezige gasten hierop voor te bereiden? Ik kan me voorstellen dat als er weer een incident gebeurt de andere gasten heel boos kunnen worden. Ik wil niet in staan voor de gevolgen (agressief gedrag, vechtpartij o.i.d.). Toch snap ik dat het voor mijn schoonmoeder heel moeilijk is. Je zegt niet graag, he hallo mijn man doet hele rare dingen, hou daar rekening mee. En de schaamte vanuit haar misschien; wat ben ik voor een vrouw die haar eigen problemen nog eens niet kan oplossen. Ik hoop voor meer inzicht a.s. maandag.
Lidewei
Perceptie
Je schoonvader heeft een hele andere perceptie van de werkelijkheid, natuurlijk is het dan goed mogelijk dat hij onredelijk boos is. Het lijkt erop dat hij ook e.e.a. door heeft en het is fijn dat hij hulp wil. Het is goed als jullie en je schoonmoeder hem blijven stimuleren, blijven zeggen dat hij is veranderd en dat hij zichzelf kwijt raakt en niet meer weet wat hij heeft gezegd of gedaan. Dat hij zsm terug moet naar de huisarts.
Over dat feestje: ik denk dat jullie rond de tafel moeten gaan met je schoonmoeder. Wat vindt zij erger; de schaamte dat er iets (medisch) mankeert aan haar man (waar hij niets aan kan doen en zij al helemaal niet) of de schaamte dat haar man een rotzak is. Waar is dat feestje? Bij hen thuis? Kunnen ze weg als het niet gezellig dreigt te worden? Kan er iets met je zoon worden afgesproken dat hij je vader helpt (je vader schijnt hem goed te vertrouwen) Kan me voorstellen dat je er enorm tegenop ziet! Maar wat een lijdensweg voor je schoonvader zeg!
Lidewei,
ik kan eigenlijk niks toevoegen aan de posting van Rafelkap.
Ik wens jullie veel sterkte toe, dit is voor jullie ook niet makkelijk.
Ontwikkelingen
Er zijn wat ontwikkelingen aan het front. Mijn man en ik hebben verschrikkelijke ruzie gehad over de hele situatie. Mijn schoonvader wilde weer eens allerlei boodschappen meenemen omdat er aanbiedingen waren. Dit kan hij niet zelf vertellen, dat vertelt schoonmoeder dan. Het ging om 2 producten die nog ruimschoots voorradig waren, dus niet nodig. Dat heb ik ook aangegeven; het is niet nodig want we hebben dat nog. Ja maar, dat is dan beter, echt waar. Ik heb nogmaals aangegeven dat we het nog hadden en we prima tevreden zijn over onze producten. En dan gezien de situatie het me verstandig leek om niet nog meer situaties te veroorzaken zoals de laatste uitbarsting. Het gaat me namelijk niet om de boodschappen, maar om de stress die er om heen zit. Als de boodschappen er niet zijn; paniek. Dan worden ze vergeten mee te nemen; schoonvader weer aan het schreeuwen. Dan worden ze op tafel gekwakt en moet ik direct heel dankbare dingen zeggen anders is hij weer boos. Hij moet ook direct contant geld hebben, en als ik dat even niet heb mag ik het niet overmaken want dan is hij zijn geld kwijt (???). Ik heb er even geen zin in, ik probeer de confrontaties te vermijden. Nu was mijn man heel boos dat ik dat gezegd had. Boodschappen doen voor ons is zijn lust en zijn leven en wij moeten dat maar aannemen en vooral niet alles zo genadeloos afkappen.
Ik snap zijn probleem en ben me bewust van het feit dat het waarschijnlijk medisch is, maar ik mag toch wel vertellen wat ik wel of niet in mijn leven wil? Moet ik alles maar in mijn huis laten komen omdat hij dat wil? De hele situatie geeft me namelijk het gevoel dat ik in mijn leven en huis elk moment 'overvallen' kan worden met schreeuwen, paniek en ruzie. Dit geeft mij een heel onvelig gevoel. Mijn man zag dit als een voorbode dat ik zou gaan bepalen dat zijn vader het huis niet meer in kwam. Dat zeg ik niet, maar ik heb aangegeven dat ik elke kans aangrijp op minder confrontaties. Uiteindelijk heeft hij dat de volgende dag wel begrepen. En hij heeft aangegeven dat hij er heel veel moeite mee heeft. Als hij wat zegt over zijn vader, en ik zeg hetzelfde, dan mag dat niet. Ik mag eigenlijk niks zeggen over zijn vader, want het is ZIJN vader.
Uiteindelijk zag mijn man ook in dat zijn feestje bij ons thuis waar zijn vader ook zou komen een hele lastige situatie zou gaan worden. Maar een voorzichtig aangeven van mijn kant dat schoonvader zich vast erg ongemakkelijk zou gaan voelen, was niet mogelijk. Gelukkig heeft schoonmoeder dit zonder met ons te overleggen al aangepakt. Ook zij leek het geen slim plan, want het eten aanpassen had geen zin omdat hij toch iets zou vinden wat anders of niet goed was. En een groot gezelschap zou veel te druk zijn. Schoonvader werd eerst weer heel boos, en schreeuwde dat hij dus niet meer welkom was en alleen maar goed genoeg was om te schilderen (dat denkt hij, ik wil eigenlijk niet dat hij schildert). Toch gaf hij na een poosje toe dat het inderdaad teveel zou zijn. We hebben dus een rustig feestje gehad bij ons en we hebben kunnen eten wat mijn man en ik wilde.
Nu we er op terug kijken zien we dat we al jaren ons hele leven aanpassen aan wat schoonvader wil. Nu hebben mijn man en ik het standpunt dat als schoonvader iets wil of doet, dat allemaal mag in zijn huis en niet bij ons. In ons huis zijn onze regels. En dat betekent ook dat er in ons huis niet gescholden wordt op schoonmoeder. Mijn man zei; het is wel MIJN moeder waar hij dat tegen zegt. Misschien is dat wel hard, maar ons gezin leed er onder. Zeker gezien het feit dat schoonmoeder bijna elke dag bij ons is (kids ophalen van school en meewerken in de zaak). Zij ontvlucht haar huis vanwege de situatie, wat ik wel snap. We helpen ze allebei wat we kunnen, maar we proberen wel te vermijden dat de hele situatie verplaatst wordt van hun huis naar ons huis.
Wat mij persoonlijk goed heeft gedaan is het feit dat schoonmoeder heeft toegegeven dat hij altijd al zo is geweest, maar dat het nu in een stroomversnelling is gekomen. Zij heeft al jaren alles geprobeerd te voorkomen en probeerde ons daarin te betrekken; als je nu zo doet wordt hij niet boos. Ze snapt nu dat dit niet mogelijk is. Er is niet tegen aan te passen. Wat we ook doen, het is nooit goed. Om alles ontstaat ruzie. En het ergste is dat mijn man en ik er ook ruzie om hadden.
Op dit moment zijn schoonmoeder en schoonvader naar de huisarts, maar mijn man heeft al gezegd dat als ze de zaak afzwakken hij er zelf naar toe gaat (we hebben allemaal dezelfde huisarts) om de echte waarheid te zeggen. Ik hoop dat we er dan ook wat beter door slapen.
Lidewei
Lidewei
Ik leef met je mee.
Ongeveer een jaar geleden zaten wij in hetzelfde schuitje, het ging bij mijn schoonvader echter om lichamelijke beperkingen, wat hij en zijn vrouw zelf niet inzage. En niet om gedragsproblemen zoals bij jullie.
Hier wilde ook schoonmoeder de problemen niet onder ogen zien. Ik heb echt uren met instanties aan de telefoon gehangen, en met onze gezamelijke huisarts. Over hoe we mijn schoonouders toch konden helpen zonder scheve gezichten.
Het heeft mij erg veel stress bezorgd. Gelukkig stonden man en ik wel op een lijn.
Het was geen leuke tijd, later is schoonvader opgenomen in het ziekenhuis en zelfs daar wilde/konden ze niet inzien wat voor gevolgen het had voor hun woonsitiatie ( zijn lichamelijke achteruitgang) Pas in de laatste dagen ging schoonmoeder langzaam inzien dat hij niet meer naar huis zou komen. Hij is in het ziekenhuis overleden nog voor hij naar het verpleegthuis kon worden overgeplaatst.
Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik dit allemaal vertel. Gewoon om je te laten weten dat ik meeleef denk ik.
Ga idd maar in gesprek met je huisarts, zodat hij ook jullie kant hoord.
sterkte !
groet, polly
Polly
Fuijn dat je je meedeleven wilde tonen; doet mij in ieder geval goed. We hopen er het beste van. Vanalles gaat er ons door het hoofd; alzheimer, tumor. Iets zit er niet goed in zijn hood. Mijn man heeft laatst ook nog gezegd dat schoonvader waarschijnlijk een autist is. En als ik het draadje hieronder lees (wie herkent dit ook? man met autisme) dan herken ik heel veel.
Lidewei
Man
Lijkt jouw man niet een beetje op zijn vader qua halsstarrig en dominant gedrag?
Kastanjet
De dokter gaf aan dat alles op een depressie wijst, en heeft aangegeven dat ze beter bloed kunnen laten afnemen of het niet door schildklier problemen of andere medische oorzaken komt. Als je ooit een depressie hebt gehad kan dat nl. terugkomen.
Wij hebben daar gemengde gevoelens bij. Vooral omdat hij ook vergeetachtig is en agressief/onbeschoft. Wat ik persoonlijk er lastig aan vind is het feit dat mijn schoonvader zijn depressie waarschijnlijk niet wil laten behandelen (ik ben niet gek). We hopen toch dat er verder gezocht wordt. In ons gezin is de druk een beetje van de ketel, maar een oplossing is er nog lang niet. De dokter had al aangegeven dat als de gedragsveranderingen door de hersenvliesontsteking komen, dat daar dan niks aan te doen is. Mijn man en ik kunnen maar moeilijk accepteren dat we dus onze huid maar moeten laten vol schelden en naar zijn pijpen moeten dansen. Ik kan er nu gelukkig weer heel goed over praten met mijn man. Het heeft hem erg aangegrepen wat er aan de hand is met zijn vader en hij ziet nu in dat zijn reactie uit het vorige berichtje heel veel te maken had met de grote zorgen die hij zich maakte.
Als er dus volgende week niks uit het bloedonderzoek komt, dan gaan mijn schoonouders toch een doorverwijzing vragen naar een neuroloog. Mijn schoonvader schijnt van de week ook gezegd te hebben dat er de hele tijd iets aan het 'friemelen' is in zijn hoofd; daar zit iets niet goed. Toch heeft hij geen zin in weer al die arts bezoeken. Ondertussen probeert schoonmoeder het allemaal weg te houden voor ons. En als ze wil heeft ze de hele dag ruzie met hem zegt ze. Schoonvader probeert nu p krachten te komen met gewichtheffen (???)want hij moet weer schilderen bij ons. We mogen dat niet afmaken, want dan wordt hij heel verdrietig. Maar aan de andere kant denkt ie dat ie niet meer mag komen tenzij hij schildert. Daar is ie dan wel goed genoeg voor. Kortom; wat we ook willen doen of laten voor hem, het is en blijft een probleem. Het wordt een lange weg en we krijgen steeds vaker het idee dat het een beginnende Alzheimer zou kunnen zijn.
Lidewei
Depressie
Goh, Lidewei, wat een verhaal. Jullie hebben nog geen uitslag, maar als het een depressie is, dan heb ik wel wat tips. Probeer hem aan zijn verstand te peuteren dat het een Echte Ziekte is. Er mist een stofje in zijn hersenen en daardoor verandert zijn gedrag. Dat klink heel anders dan "gek". En bij een depressie is lichamelijke activiteit heel goed. Als hij dus "op krachten" wilt komen, laat hem lekker. Veel wandelen/fietsen is ook goed. Als hij maar elke dag minimaal een half uur, liever een uur beweegt. Maar dat is eigenlijk goed voor iedereen 
. En hij hoeft niet in een of andere vage therapie als hij dat niet wil. Gedragstherapie werk het best bij een depressie en dat is juist heel praktisch. Er word niet gewroet, er worden oplossingen aangereikt.
Hopelijk weten jullie snel wat het is en kan er dan iets aan gedaan worden. Veel sterkte gewenst. Vor het hele gezin.
Marianne
Maianne
Als het een depressie is, snappen we nu ook waarom mijn man en ik er zo heftig op reageerden. Ik heb nl. 2 jaar geleden een heftige depressie doorgemaakt wat bijna onze relaties heeft gekost. Heel veel zaken kwamen weer boven drijven uit die tijd. Toch denk ik dat er nog enkele factoren meer meespelen; een afwijkend gedrag wat jaren heeft voort gesudderd, een medisch verleden (ziekenhuis in en ziekenhuis uit) waardoor hij in 10 jaar tijd al 3 keer kantje boord heeft gelegen en dan nu het feit dat alles niet meer zo gaat als hij wil (daar wordt iedereen een beetje moedeloos/depri van).
De uitslag van het bloedonderzoek was er gisteren en medisch is er niets aan de hand. Gelukkig mag hij nu door naar de neuroloog, daar ziet hij heil in. Een scan een foto, iets waardoor er misschien iets in zijn hersenen te zien is. Schoonmoeder is er blij mee en ziet ook in dat een doorverwijzing daarna naar een psychiater misschien een grotere serieuze stempel geeft dan de stempel depressie. We hopen nu dat hij daar verder geholpen wordt.
Nog een voorbeeld; schoonvader had boodschappen gedaan en sinds kort lust hij ook spaghetti ( wilde hij eerst nooit hebben), maar nu had hij dikke, holle spaghetti meegebracht. Schoonmoeder heeft toen snel het pakje verstopt, want als hij dat dan op zijn bord krijgt breekt de hel los, want dat is het verkeerde. Nu ligt die dikke spaghetti bij ons in de voorraadkast. Zo probeert ze telkens alle spanningen te ontlopen. En dat is waarom de spanningen bij ons ook hoog oplopen; het wordt als het ware naar ons gebracht en wij worden meegetrokken in het 'spel' om maar mee te doen en hem te ontzien. Toen ik kinderen kreeg zag ik tot doel om ze te vertellen hoe de wereld in elkaar zat, en niet om de wereld te vertellen hoe mijn kind in elkaar zat. Nou dat laatste gebeurt nu dus met mijn schoonvader en of er nu een medische oorzaak aan ten grondslag ligt of niet, wij hebben met de gevolgen te maken.
Het duurt nog 3 weken voor de neuroloog tijd heeft, dus zeg maar een maand tot we iets meer weten.
Sport/beweging of niet, hij is bezig met gewichtjes in de badkamer en kan nog geen halve kilo optillen. Dit heeft hij nooit gedaan, het is zo anders dan hij was!
Volgende week zijn wij een weekje weg en ik vrees dat er dan weer een paar dingen verandert zijn bij ons omdat hij dat zo doet/vind. Ik ga niet met een gerust hart weg, want schoonmoeder verteld gewoon niet precies wat er gebeurt, ook zij vreest onze reactie. Een beetje sussen en dan gaan we gewoon weer verder.
Lidewei
