Geen bestaansrecht voelen

Dit misschien?

Een assertiviteitstraining volgen om te leren op te komen voor jezelf?

Wat dingen

Sassie:
"Een assertiviteitstraining volgen om te leren op te komen voor jezelf?"
Nee. Het probleem zit (denk ik) daarvoor te diep, want 'tafellakentje' moet eerst leren om van zichzelf te houden. Een assertivitietstraining is een truukje, dat is nuttig, maar dat truukje leren heeft geen zin als de basis er niet is. De vraag is ook, of zo'n cursus wel aanslaat als je zelfbeeld zo slecht is.

tafellakentje:
"ik heb een heel erg diep gevoel, oude pijn, dat ik geen bestaansrecht heb. (..) Maar hoe kom ik in godsnaam af van dit diepe gevoel?"
Je hebt bestaansrecht -dat heeft verder ook geen rechtvaardiging nodig. Het probleem is dat je dat door jarenlange afwijzing niet zo voelt. Eigenlijk wil je nog steeds, dat je moeder van je houdt en dat de moeder je laat merken dat je belangrijk bent.

Toevallig

las ik net Ouders en kinderen van Byron Katie. Mijn moeder moet van mij houden. Is dat zo, etc.

Persoonlijk denk ik dat als je zo'n moeite met je bestaansrecht hebt, dat in iets heel bijzonders te ontdekken moet zijn in jezelf.
Geen quick fix. Je bent er nog. Dus je vindt het leven de moeite waard, alleen jezelf niet.
Ik zou zeggen: misschien geen psycholoog die helpen je misschien af van wat in de weg zit maar nog niet aan een nieuwe zelfwaarde. Veel gepraat terwijl nu direct al kunt ervaren hoeveel waard je bent. Ga zitten, denk aan een geweldige ervaring en breidt dat uit. En als het weg is: opnieuw. Ik weet zeker dat het leven je verder zal helpen.

geluk, sloopje

Nog wat

Sassie:
"Dus tafellakentje: de huisarts bellen en via hem/haar een doorverwijzing regelen voor de psych."
Hmm, lees ff wat tafellakentje zelf schrijft:
"Wie heeft suggesties, evt. voor diepgaande therapie of zo. Iets dat verder gaat dan praten."

tafellakentje:
"Ik zorg goed voor mijzelf, heb leuk werk, leuke vriendenkring, ....ahc bla bla...dat heb ik wel."
Ja, het zit ook niet van buiten. Het zit in je. Jij moet zelf je bestaansrecht erkennen, daar heb je geen anderen voor nodig.

Gevoel

Cognetieve therapie vind ik helemaal niks, vooral niet als het gaat om een diepgeworteld gevoel, sterk verankerd in de basis. Alles wat je erover denkt (ander gebied van de hersens) helpt bar weinig. Dus ook erover praten, helpt bar weinig.
Ik wil je niet teleurstellen, maar volgens mij is het enige wat iets helpt, is het gewoon accepteren dat je dat gevoel hebt. Als je kunt accepteren, dan kun je je eigen reacties (bijv. op kritiek) iets nuchterder bekijken. "Oh ja, zo reageer ik nu eenmaal". En dan raak je niet meer zo van de kaart.
Als je klachten geen ernstige vormen aannemen (ik kende iemand met hetzelfde gevoel, maar zij durfde op gegeven moment niet meer te eten, te drinken of zelfs gewoon te ademen), denk ik dat je het al ontzettend goed doet, ondanks de beroerde basis.

Tafellakentje,

Bestaansrecht? Dat ontvang je bij je geboorte. Dus je hebt bestaansrecht.

Bellefleur en tafellakentje

Ik kan me jouw (Bellefleur) reactie voorstellen. Om eerlijk te zijn is dat mijn gedachte ook. Hoe kun je twijfelen aan je bestaansrecht? Dat je je niet geaccepteerd of gewenst voelt of je afvraagt wat je op deze wereld doet zijn emoties waarvan ik mij kan voorstellen dat je die hebt, maar bestaansrecht is een feit. Je (Tafellakentje) mag er zijn en dat moet iedereen accepteren. Doen ze dat niet dan is dat niet het probleem van in dit geval Tafellakentje, maar van die anderen. Dus in plaats van aan je zelf te twijfelen is het misschien beter om iets aan die situatie te doen. Je mag best boos zijn over hoe je je jeugd hebt ervaren en op je moeder die er niet voor je was. Dat ze er niets aan kan doen dat ze depressief was kan wel zijn, maar daar had jij als kind niet veel aan. Leg het probleem dus niet alleen bij jezelf, maar kijk ook hoe anderen jouw hebben laten worden wie je nu bent.
Dat je mag bestaan is een feit, dat je onzeker bent en niet goed met kritiek kunt omgaan is niet iets wat alleen bij jouw diepe gevoelens hoort. Misschien zou je daar dus ook last van gehad hebben zonder die diepgewortelde gevoelens. Mijn advies is dus om die problemen als losse problemen te beschouwen en daar op verder te gaan.

Leesvoer

http://www.fleurdelis.com/desiderata.htm

Wat je zou

kunnen proberen is NEI-therapie. Daarbij ga wordt je in contact gebracht met je onderbewustzijn. Het is een energetische therapie wat bij mij echt heel erg goed heeft geholpen.

Heel veel sterkte ermee. Je hebt bestaansrecht, anders zou je niet bestaan.

Wat niet werkt.....

Tafellakentje, ik vind dat je het erg buiten jezelf legt. Je geeft aan wat NIET werkt ("wat niet werkt is mij heel hard bedenken dat feedback ook iets over de ander zegt. Wat ook niet werkt is proberen mijn gedachten om te draaien"), maar zoiets is een enorm proces wat niet van de één op de andere dag gebeurd is. Maar heb je wel eens op een rijtje gezet wanneer dit gevoel het ergst is en het minst erg? De gebeurtenissen uit je jeugd kun je niet meer veranderen, maar jouw gevoelens daarover wel.
Het is denk ik verstandig om eerst dat gevoel wat nader te analyseren (zou ik in ieder geval samen met iemand anders doen, om het helder te krijgen.) Dat zal ongelooflijk zwaar en moeilijk zijn, maar zal je ongetwijfeld lukken! (Gezien je al de kracht hebt kunnen opbrengen om überhaupt dit gevoel onder ogen te durven zien)
En neem de tijd ervoor, dat heb je echt nodig!

Gr. Poezie.

Herkenbaar

Hoi tafellakentje.
Een heel herkenbare situatie, die je schetst. Zo heb ik het ook lang gevoeld. Ik ben niks, ik kan niks en uiteindelijk wilde ik ook niks meer. Want alles wat ik wilde zou door anderen alleen maar op een nare manier de kop in worden gedrukt. Elke vorm van kritiek zag ik als bevestiging; zie je nou wel.. ik kán niks! Ik deug niet. Ik ben helemaal niks waard.
Het zat zó diep. Van thuis uit nooit de aandacht gehad waar ik behoefte aan had. De opstandigheid die daarop volgde werd hardhandig de kop in gedrukt.
Geen therapie die me daarbij kon helpen. Niemand die me in kon laten zien dat ik wel wat waard was. Ik geloofde al die mooie woorden toch niet. Ze voelden altijd leeg. Het waren juist de woorden van psychologen en andere professionele hulpverleners waar ik niks mee kon. Ik moest het zelf ervaren. Er is een keerpunt in mijn leven geweest dat alles heeft veranderd. Als eigenwaarde je niet met de paplepel word ingegeven heb je er later een harde dobber aan, wil je het jezelf leren. Het is iets dat je wel weet, maar als niemand je het ooit daadwerkelijk heeft laten voelen kun je zelf niet bij je gevoel van eigenwaarde komen. Dat zul je zelf moeten ontwikkelen.
Wat ik hier al eerder hoorde; accepteer het gevoel dat je hebt. Ik denk dat dat het beste is. Accepteer dat je je zo voelt. Niet dat het er prettiger door wordt, maar accepteren kost je het minste energie. Verzet je er niet tegen, maar onderga het. Je perfectionisme is een vluchtpoging. Uiteindelijk voed je op deze manier je onzekerheid. Je zult falen in je perfectionisme. Het is een onmogelijke opdracht. Niemand is immers perfect.

En...

Bekijk jezelf eens door de ogen van een ander: wat zou je willen/ kunnen zeggen als jij iemand anders zou zijn?
Wat zou je die persoon willen adviseren?
Vaak geeft je dat een bepaalde mildheid ten opzichte van jezelf.
Laat je nog weten hoe het met je gaat?

Gr. Poezie.

Waarom

is het eigenlijk nodig dat je wel dat 'bestaansrecht' gaat voelen ?

kan je niet zo redeneren dat dat blijkbaar een gevoel is wat bij jouw ziel hoort, dat het er is om bekende of onbekende redenen en dat het soms de kop op steekt maar dat je het herkent en accepteert als iets wat bij jou hoort ?

Ik bedoel, pas als iets echt een probleem is is het een probleem (de band is stuk ik kan niet verder rijden) en hoe groot is dat probleem eigenlijk (ik loop wel verder want het is niet meer zo ver). Hoe weet je zeker dat dat wat je opnoemt voortkomt uit dat gemis aan het gevoel van bestaansrecht ?

Ik zou meer proberen te genieten van wat je hebt, genieten van je zintuigen en lijf wat goed werkt, je lijf en ziel voeden met mooie dingen. Dan accepteer je wie je bent, dat je er bent en dat je goed bent zoals je bent.

laat gaan dat idee, misschien zit je nu wel op de verkeerde weg te zoeken en mis je het mooie landschap wat ook te ervaren is.

Tsja

"laat gaan dat idee, misschien zit je nu wel op de verkeerde weg te zoeken en mis je het mooie landschap wat ook te ervaren is."
Mooi gezegd. Al ligt de uitvoering meestal wat minder simpel. Loslaten is het moeilijkste dat er is.

Ja..

"Loslaten is het moeilijkste dat er is."
Ja, en daarom moet je er de tijd voor nemen. (Maar het loont absoluut de moeite.)

Gr. Poezie.

Inderdaad

De beste weg is meestal niet de snelste of de makkelijkste. Maar zeker de moeite waard.
Tafellakentje nogmaals, hetgeen jij "geen bestaansrecht voelen" noemt is voor mij heel herkenbaar. Ik weet hoe diep die gevoelens zitten. Ik vind het heel knap van je dat je je gevoelens erkent en er wat mee wilt doen. Ik denk ook echt dat je dat moet doen. Uit eigen ervaring weet ik hoe fout het kan gaan als je deze gevoelens gewoonweg negeert.
Als je wil kun je mijn verhaal lezen op www.borstvoeding.com. "Natuurlijk is niet altijd vanzelfsprekend" gaat ook over de heilzame werking die het geven van borstvoeding voor mij heeft gehad. Maar meer nog gaat het over de kracht die ik gevonden heb in mezelf. Wil er wel bij zeggen dat het een confronterend verhaal is. De weg die ik heb moeten gaan was een lange, moeilijke. Maar ik ben er ook gekomen. Het erkennen van je gevoelens is in elk geval een hele waardevolle eerste stap.

Tafellakentje, waar ben je?...

Wij missen toch wel je feedback om onze berichtjes.
Zou je in ieder geval even je willen laten zien hier?

Gr. Poezie.

Bedankt namens

Hoi allemaal,

Ik heb deze posting voor iemand anders gemaakt, die een stukje ouder is dan ik zelf...en die geen idee heeft hoe ze moet omgaan met internet. Zij heeft alle reacties gelezen. Namens haar laat ik het volgende weten -en ik citeer- "wat een mooie wijze woorden, ik ga er wat mee doen. Vooral de opmerking over dat ik vanwege mijn geboorte al bestaansrecht heb, vind ik zo helend"

Wat is internet toch iets prachtigs (citaat van mij, de poster).

Tafellakentje

Tafellakentje

Ook ik heb geworsteld met mijn bestaansrecht. Ik dacht dat ik het moest verdienen. Toen ik dat eens tegen mijn homeopathe zei, zei ze, terwijl ze ze iets aan het noteren was: 'wat een onzin. Bestaanrecht krijg je bij je geboorte mee'. Die opmerking was voor zo verhelderend, ik zag het ineens helemaal weer zitten!

Hm, vreemd!

Ik heb er toch een raar gevoel bij: tafellakentje post hier iets heel gevoeligs, laat vervolgens een tijdje niets van zich horen, en de laatste posting is een afstandelijke.
Sorry als ik het verkeerd heb, maar ik heb het gevoel alsof we hier te maken hebben met iemand die zich "terugtrekt", (de eerste posting was wel degelijk van tafellakentje zelf) of van iemand die maar wat verzonnen heeft om aandacht te krijgen.
Dat baseer ik op het volgende: in de eerste posting schreef tafellakentje: "Ik zorg goed voor mijzelf, heb leuk werk, leuke vriendenkring, ....ahc bla bla...dat heb ik wel." In de laatste posting schreef tafellakentje: "Ik heb deze posting voor iemand anders gemaakt, die een stukje ouder is dan ik zelf...en die geen idee heeft hoe ze moet omgaan met internet."
Iemand die omschreven wordt als een persoon die zo in de maatschappij staat, daar geloof ik niet van dat die niet met internet om kan gaan.
Tafellakentje, ik hoop oprecht dat je hier de waarheid gaat vertellen. We zijn je nl. allemaal heel goed gezind en zouden het niet leuk vinden om in het ootje genomen te worden.

Gr. Poezie.

Ooooch lieve mensen, dat kan ik me wel goed voorstellen; die reactie. Misschien zou ik dat zelf ook wel hebben.
Laat ik je uit de brand halen Poezie, degene die hier iet over wilt weten, is echt niet ik zelf. Een 'wat oudere' dame, die eigenlijk zo superleuk is en sociaal, waarmee ik in een heel goed gesprek ben beland, vanuit mijn beroep. En de laatste tijd wordt dat gesprek dieper, prachtig eigenlijk. Zulke gesprekken zijn zo waardevol, ook voor mij zelf. En zo komt van het een het ander. En zij doet nog vrijwilligerswerk etc. Maar goed. Ik snap je reactie wel hoor en dat geeft ook niets.

Tafellakentje

Ik snap niet waarom je het in je openingspostje anders deed lijken. Voel me beetje belazerd en denk voortaan weer wat vaker na voor ik ga reageren op/ meedenken met tafellakentjes.

Tsja

Begrijpen doe ik het ook niet helemaal. Dat was ook waarom ik maar even niet reageerde. Ergert U niet, verwondert U slechts.
Kaatje, kan me je reactie heel goed voorstellen. Voorzichtigheid is op een forum als dit helaas ook op zijn plaats. Maar spontane oprechte medelevende reacties des te meer hoor!

Of is het nou

'meelevende' ipv medelevende? Enniewee, bij mij zijn ze altijd welkom hahahaha